ΑΓΙΟΣ ΠΑ ‘ Ι ‘ΣΙΟΣ Αγιορείτης
21.1 ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ ο Ομολογητής.
Ελ. Α. Κλ.
18.1 Ο ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
Ελ. Α. Κλ.
17.1 Ο ΜΕΓΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ
Ο
δρόμος προς την
τελειότητα περνάει από την απάρνηση του πλούτου καί της δόξας και
του ιδίου θελήματος.
Αυτό
υλοποιεί ο Μέγας Αντώνιος, αφού
πληγώνεται από τα βέλη της αγάπης του Θεού της Αγάπης. Στο
βάθος της ερήμου ανέρχεται στο ύψος
της αγιότητας, αφού κατέρχεται
στο βάθος του εαυτού του, βιώνει την μηδαμινότητά του και ταπεινώνεται, ενώ
ταυτόχρονα υψώνεται από τον Θεό
και τους ανθρώπους.
Αγώνας και Θεία Χάρη συνεργάζονται και 105 χρονών εισέρχεται τροπαιοφόρος στην χώρα την αείφωτη.-
Ελ. Α. Κλ.
ΑΓΙΟΣ ΠΑ ‘ Ι ‘ΣΙΟΣ
Αγιορείτης
15/1 ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο Καλυβίτης.
Ιησούς, ο Αιώνιος
Κατακτητής! Ιησούς, ο Μεγάλος Πυρπολητής! Ιησούς, ο Μπουρλοτιέρης των ψυχών! Εκατοντάδες
καρδιές συντονίζουν τους παλμούς τους με Εκείνον. Μυριάδες ανθρώπινες υπάρξεις
δέχονται το προσκλητήριο μήνυμα στ' ακρογιάλι της ΄΄Γαλιλαίας΄΄ τους. Αναρίθμητοι
οι πιστοί ακόλουθοι του Ιησού. Ποικιλόμορφοι και ιδιόμορφοι κοσμούν το
πολύφωτο στερέωμα της Εκκλησίας. Στην δράση και στην αφάνεια, στο κήρυγμα και
στην σιωπή, γίνονται Μάρτυρες Χριστού, πρακτικοί μεταφραστές του Ευαγγελίου,
φλογεροί εραστές του Θείου Διδασκάλου.
Μια μορφή,
συνηρπασμένη από το Θείο έρωτα, είναι και ο Όσιος
Ιωάννης ο Καλυβίτης. Η Κωνσταντινούπολη είναι η πατρίδα
του. Ευτρόπιος συγκλητικός και Θεοδώρα, οι γονείς του. Τον ανατρέφουν
πλούσια, αλλά χριστιανικά.
Είναι 12 ετών,
όταν ο Κύριος χτυπά την πόρτα της καρδιάς του. Η συνάντησή του με ένα ζηλωτή
Μοναχό, της Μονής Ακοιμήτων, ανάβει πυρκαιά στα στήθη του. Το μοναδικό ιδεώδες
ποθεί να βιώσει. Να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στον Κύριο επιθυμεί. Και ικετεύει
τον Μοναχό να τον πάρει μαζί του, επιστρέφοντας από τα Ιεροσόλυμα.
Οι γονείς
καμαρώνουν το ενάρετο παιδί τους. Δώρο
τους πολύτιμο, ένα ολόχρυσο
χειρόγραφο Ευαγγέλιο, στον Ιωάννη.
Αλλά ο Ιωάννης θέτει πάνω από την στοργή
των γονέων του την αγάπη στον Θεό. Γι’ αυτό και η απόφασή του είναι αμετάκλητη.
Ο Μοναχός επιστρέφει και τον συναντά.
Ετοιμάζεται και φεύγουν κρυφά. Οι γονείς θρηνούν το χαμό του. Τον
αναζητούν επίμονα, αλλά μάταια. Μετά τρεις μέρες το πλοίο φθάνει στο Μοναστήρι.
Ζητεί να γίνει Μοναχός. Το νεαρό της ηλικίας του καθιστά δύσπιστο τον έμπειρο
Γέροντα. Οι θερμές παρακλήσεις όμως και ο
ένθεος ζήλος του Ιωάννη εχεγγυούν και αφοπλίζουν τον Ηγούμενο. Η είσοδός
του γίνεται αποδεκτή. Ο Ιωάννης κείρεται
Μοναχός.
Επί έξι χρόνια γιγαντομαχεί. Επιδίδεται σε
αυστηρές νηστείες, σε αδιάλειπτες προσευχές, σε αγρυπνίες και εξουθενώσεις.
Εργάζεται διαρκώς. Υπακούει αναντίρρητα. Υπομένει ταπεινά. Αγωνίζεται
ακατάπαυστα.
Αλλά, ο μισόκαλος διάβολος φθονεί την πρόοδό του και του ενσπείρει λογισμούς ενθυμήσεως των γονέων του. Η
καρδιά του φλογίζεται. Το κορμί του λυώνει. Ο Ηγούμενος, με βαθειά λύπη, του
επιτρέπει να επισκεφθεί τους γονείς του. Φεύγει,
αλλά με την σθεναρή απόφαση να μην αποκαλυφθεί. Ικετευτικές κραυγές στέλνει στον
Κύριο για συμπαράσταση.
Βρίσκεται,
ήδη, μπροστά στο αρχοντόσπιτο του πατέρα
του. Η τελική μάχη αρχίζει. Ένας ρακένδυτος, σκελετωμένος ζητιάνος, ζητεί
καλύβα στο κήπο του άρχοντα Ευτροπίου.
Η δίψα του προκαλεί τον οίκτο και γίνεται δεκτό το αίτημά του. Η καλύβα γίνεται η έπαλξη, που
κονταροχτυπιέται ο Ιωάννης με το διάβολο, επί τρία χρόνια. Παραμένει άγνωστος,
άγριος ζητιάνος, στα μάτια της μητέρας του.
Ο Κύριος βλέπει τον αγώνα του και προαναγγέλλει
την αναχώρησή του για τον Ουρανό. Τώρα μπορεί ν' αποκαλυφθεί στους
γονείς του. Το Ευαγγέλιο, δώρο δικό τους,
πιστοποιεί την ταυτότητά του. Οι γονείς, άναυδοι, αντικρίζουν το χαμένο, λατρευτό
παιδί τους. Χαίρονται, που το βρίσκουν.
Θρηνούν, που το χάνουν. Στις 15 Ιανουαρίου παραδίδει την ψυχή του, πάλλευκη, στον
Κύριο, για να λάβει το στεφάνι της νίκης.
Το σώμα του,
ντυμένο με τα ασκητικά ρούχα, κατ' επιθυμία του, θάπτεται με θρήνους και ευλάβεια στο πεδίο της μάχης, στην καλύβα,
ενώ την ίδια ώρα θαυματουργεί.
Τιμάται, πανηγυρικά, η μνήμη του, στο
φερώνυμο γραφικό Μοναστήρι της Εύβοιας.-
Ελ. Α. Κλ.
15.1 ΟΣΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ο Θηβαίος.
Ο
πόθος του Θεού οδηγεί
στον πόθο της ερήμου. Εκεί
κατευθύνεται ο Παύλος
και ζει την
ερημία των παθών, αφού βιώνει την
αυτογνωσία και τερματίζει
στην Θεογνωσία.
Η
ανερχόμενη αγάπη του συναντά
την κατερχόμενη αγάπη Του
και αντανακλάται οριζόντια. Η
δημιουργία σύμπασα δέκτης της
αγάπης.
113 χρονών εκδημεί ειρηνικάστον Λατρευτό
του Νυμφίο.-
'' Ἡ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὸ Θεό, ἔχει μητέρα τὴν πίστη, μὲ τὴν ὁποία προσευχόμαστε καί ἀπολαμβάνουμε τούς καρποὺς τῆς ἐλπίδας.''
ΑΓΙΟΣ ΠΑ ' Ι ΄ΣΙΟΣ Αγιορείτης
15.1
ΟΣΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ὁ Θηβαῖος.
Ὁ πόθος
τοῦ Θεοῦ ὁδηγεῖ στόν πόθο
τῆς ἐρήμου. ᾿Εκεῖ κατευθύνεται
ὁ Π Α Υ Λ Ο Σ καί
ζεῖ τήν ἐρημία τῶν παθῶν, ἀφοῦ βιώνει
τήν αὐτογνωσία καί
τερματίζει στή Θεογνωσία.
῾Η ἀνερχόμενη
ἀγάπη του συναντᾶ τήν κατερχόμενη ἀγάπη
Του καί ἀντανακλᾶται
ὁριζόντια. Ἡ δημιουργία σύμπασα δέκτης τῆς
ἀγάπης.
1
1 3 χρονῶν ἐκδημεῖ
εἰρηνικά στόν Λατρευτό
του Νυμφίο.-
΄΄ Ἄς ἀγωνιστοῦμε νὰ πιάσουμε ἔστω τὴν πνευματικὴ βάση,
γιὰ νὰ περάσουμε στὸν Παράδεισο.΄΄
ΑΓΙΟΣ ΠΑ ΄Ι ΄ΣΙΟΣ Αγιορείτης
14.1 ΑΓΙΟΙ 38 ΠΑΤΕΡΕΣ
Γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ αὐλίζονται στήν ἔρημο καί
κονταροχτυπιοῦνται μέ τόν
ἀντίδικο καί ζοῦν αὐταπαρνητικά καί
νιώθουν σταυρικά.
Τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ τώρα βιώνουν θυσιαστικά. Σφραγίζονται προσευχητικά καί σφραγίζουν τήν ζωή τους
αἱματηρά καί στήν πράξη ἀγαπητικά.-
Ελ. Α. Κλ.
***************************************************************
ΔΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΑΡ.Φ.124 ΝΟΕΜ. –ΔΕΚ. 2024 Διανέμεται δωρεάν.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΥΡΣΟΣ.Γράφει και επιμελείται (Δυνάμει Θεού)ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Α. ΚΛΕΙΔΩΝΙΑΡΗ Εκπ/κος
ΤΗΛ.-FAX:22210-29549 Κ.Τ.6936773200 e-mail: eklidoniari@gmail. com και elkl2015@hotmail.com
Η
ιστοσελίδα μου: www.antilaloiorthodoxias.blogspot.com
***************************************************************
ΚΥΡ. Μετά ΓΕΝΝ.
ΧΡΙΣΤΟΥ. ( Ματθ. β΄ 13 – 23 ).
ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ
στάσεις πρός τό ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΟ
ΠΡΟΣΩΠΟ.
«Εγερθείς
παράλαβε το παιδίον και την μητέρα αυτού και φεύγε εις Αίγυπτον…μέλλει γάρ Ηρωδης
ζητείν το παιδίον του απολέσαι αυτό»(Ματθ.β΄13).
Στο μυστήριο της ενανθρώπησης του Χριστού μία θέση
έχει και ο Ιωσήφ. Η ενημέρωσή του για
κάθε ενέργειά του πραγματοποιείται με Αγγελική
Παρουσία. Η υπακοή του είναι αδιάκριτη. Η κινητοποίησή του άμεση. Η σιωπή του χαρακτηριστική. Η προσφορά του στην Παναγία και το Παιδίον
σημαντική. Η ησυχία προσφέρεται στον
Λόγο και αξιοποιείται σωστικά. Η ησυχία οδηγεί στον Λόγο και ο Λόγος ακούεται
στην ησυχία. Η ανυπαρξία της εσωτερικής ησυ-χίας αλλοτριώνει τον άνθρωπο και
τον απομακρύνει από τον Θεό. Η ησυχία
ενοποιεί τον άνθρωπο και εξασφαλίζει την κοινωνία του με τον Θεό.
Κυρίαρχη θέση στο γεγονός της ενανθρώπησης έχει η Παναγία. Με την αυτοπροσφορά της υπηρετεί τον
Χριστό. Η Παναγία δοξάζεται με
τον καρπό της κοιλίας της, τον Ιησού και ο Ιησούς ενανθρωπίζει διά της Παναγίας.
Παναγία και Ιησούς
πάντα ενωμένοι. Η Παναγία τύπος κάθε Xριστιανού, μέλους του Σώματος της Εκκλησίας. Η Παναγία
εσωτερικά ζωοποιείται και ενδυναμώνεται από την παρουσία του Χριστού. Ο
πιστός, μέσα στην Εκκλησία, βιώνοντας την Μυστηριακή και Ασκητική ζωή της,
συναντά τον Χριστό, ανα-γεννάται.
Προβάλλει και ένα τρίτο πρόσωπο στο προσκήνιο` είναι ο
Ηρώδης.
Διακρίνεται για την φιλαρχία και φιλοδοξία,
αλλά και για την μωρία. Επιζητεί
ασφάλεια, για να ασφαλίσει την ανασφάλειά του και προβαίνει σε φρικώδεις
σφαγές. Ο Ηρώδης, τύπος των διωκτών του
Χριστού. Μισούν και επιζητούν τον
θάνατο του Ιησού. Και η ιστορία επαναλαμβάνεται ανά τους αιώνες. Ο Νικητής όμως πάντα είναι ο Ιησούς.
Τρεις στάσεις των ανθρώπων απέναντι στον Χριστό : Ο Ιωσήφ υπηρετεί με την ησυχία και την υπακοή. Η Παναγία Τον γεννά. Ο Ηρώδης επιζητεί τον θάνατό Του. Τις δύο πρώτες στάσεις, ας εγκολπωθούμε. Τον Χριστό, ας υπηρετήσουμε υπαρξιακά, για να αναγεννηθούμε και θεωθούμε.-
ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ ΑΓΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗΣ
ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ
Μικραγιαννανίτης.
Στην
Χορεία των Αγίων εμφανής η παρουσία του Αγίου Γερασίμου Μικραγιαννανίτη. Ας τον
γνωρίσουμε διεξοδικά.Πατρίδα του η Δρόβιανη της επαρχίας Δέλβινου Β. Ηπείρου.
Βαπτίσθηκε με τα ονόματα Αναστάσιος και
Αθανάσιος. Δέχτηκε τα νάματα της πίστεως από τους ευσεβείς γονείς του.
Φοίτησε στο Δημοτικό στη πατρίδα του. Έφηβος ακολούθησε τον πατέρα του στον
Πειραιά και στην Αθήνα μετέπειτα, για γυμνασιακές και ανώτερες
σπουδές.Τότε άρχισε τη πνευματική ζωή,
με έντονη συμμετοχή στη Λατρευτική ζωή
και εντρυφή σε κείμενα των Αγίων Πατέρων και ο πόθος για βίωση της Μοναχικής
ζωής άναψε στη φλογισμένη από αγάπη για τον Χριστό καρδιά του.Το Άγιον Όρος ο τόπος της επιλογής του. Στη Σκήτη της
Αγίας Άννας έγινε δεκτός ως Δόκιμος, με Γέροντα τον Ιερομόναχο Μελέτιο
Ιωαννίδη. Εκεί έζησε ανεπανάληπτες στιγμές με την εντατική άσκηση, την
αδιάλειπτη προσευχή και την Αγιογραφική και Πατερική μελέτη. Στις 20 Οκτωβρίου
1924 έγινε η κουρά του με το όνομα Γεράσιμος. Πρότυπο υπακοής και ταπείνωσης
αναδείχθηκε. Τότε ανακεφαλαίωσε τις γνώσεις του και τις καλλιέργησε. Εκεί έμαθε
και τη ξυλογλυπτική τέχνη.
Αργότερα, όταν
ανεχώρησε για την Αθήνα ο Γέροντάς του Μελέτιος, ο Γεράσιμος συνδέθηκε
με τον π.Διονύσιο και ασκήτευσαν σε σπήλαιο, το 1956.Φιλόξενος, κοινωνικός, με
λόγο ψυχωφελή πάντοτε, αλλά και με τη σιωπή πολλάκις, δίδασκε τους επισκέπτες
Λαϊκούς, Κληρικούς και Μοναχούς.Η ενάρετη βιοτή του πόλος έλξης των πιστών. Διετέλεσε
και Βιβλιοθηκάριος και Τυπικάρης του Κυριακού της Σκήτης Αγίας Αννας. Συνέταξε
χειρόγραφα με κωδικούς της Βιβλιοθήκης και αξιόλογες μελέτες και άρθρα. Αναδείχθηκε
αξιόλογος Υμνογράφος με προσφήκη Υμνων στη Λειτουργική ζωή της Εκκλησίας.
Θεωρούσε την υμνογραφία προέκταση της προσευχητικής κοινωνίας με τον Θεό και
τους Αγίους, μεταρσίωση του νου, μυστική θεωρία. Η αγωνιστική ασκητική του πορεία ευάρεστη στον Κύριο και η
πρόσκληση για τα Ουράνια Σκηνώματα άμεση. 7
Δεκεμβρίου 1991 κοιμήθηκε ειρηνικά,
για να ευφραίνεται αιώνια. Αξιόλογος Υμνογράφος της μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας.
Μας άφησε μία πλούσια υμνογραφική συλλογή 2.000 και πλέον ακολουθιών Αγίων και
τιμήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 1968 με αργυρό μετάλλιο από την Ακαδημία Αθηνών. Αγιοκατατάχθηκε στο Αγιολόγιο της Ορθόδοξης
Εκκλησίας στις 26 Απριλίου 2023. Τον
τιμάμε στις 7Δεκεμβρίου.- 
Η επικοινωνία των ανθρώπων είναι απαραίτητη για την
εξασφάλιση της ισορροπίας της κοινωνίας. Αν
μπορείς να συνυπάρχεις, τότε μπορείς και να διαφωνείς, όχι όμως και να
παραφωνείς.
Η ανυποχώρητη εναντίωση στο θέλημα του
«άλλου» έκφραση εγωϊστική. Η υποχωρητική στάση στη θέση του «άλλου» εκδήλωση
ταπεινή.
Και η αγάπη ρυθμιστικός παράγοντας πορείας.
Καταπραΰνει και δεν ερεθίζει. Καταστέλλει και δεν εξάπτει. Υπομένει και δεν
εξοργίζει. Συνέχει και δεν διαλύει. Ευφημολογεί και δεν αισχρολογεί. Επαιτεί
και δεν απαιτεί. Ομονοεί και δεν διχονοεί. Προσφέρει και δεν επιζητεί. Ρυθμίζει
και δεν απορυθμίζει. Ενώνει και δεν χωρίζει. Ηρεμεί και δεν διαταράσσει.
Προσκαλεί και δεν προ-καλεί. Προωθεί συναινέσεις και δεν δημιουργεί διενέξεις.
Η αγάπη είναι το κατασταλτικό των
εξεγέρσεων, το τονωτικό των διαπροσωπικών σχέσεων. -
v Η ανθρώπινη
παρηγοριά εκδιώκει τη
Θεία παρηγορία.-
v Η εμπιστοσύνη στην αγάπη του Θεού μοναδικό αγχολυτικό
αντίδοτο.-
v Στους
φίλους σου τηλεφωνείς
συχνά.
Στον Θεό τηλεφωνείς καθημερινά ;-
v Παίρνοντας
παίρνεις χαρά ανθρώπινη.
Δίνοντας δέχεσαι χαρά Θεϊκή.-
Από την ποιητικὴ Συλλογὴ ΄΄ΔΡΟΣΟΣΤΑΛΙΔΕΣ΄΄
Ελ.Α.Κλ.
ΚΑΤΑΔΥΣΕΙΣ
Η θάλασσα
πλανεύτρα.
Την
προσεγγίζεις και σε θέλγει.
Την
απολαμβάνεις και σε
ηρεμεί.
Το βάθος της άδυτο.
Πρόσκληση
για κατάδυση.
Το άγνωστο προκαλεί.
Ανακαλύπτεις τον πανέμορφο κόσμο της
Και οι καταδύσεις
στο βάθος
του είναι
μας αποκαλυπτικές είναι.
Γνωρίζεις τον
άγνωστο εαυτό σου.
« Επανάγαγε εις το βάθος »,λοιπόν.-
ΦΙΛΟΚΑΛΙΚΕΣ ΡΗΣΕΙΣ
Οσίου Μαξίμου του Ομολογητού:
Όπως η μνήμη της φωτιάς δεν ζεσταίνει το σώμα, έτσι
και η πίστη χωρίς αγάπη δεν φωτίζει την
ψυχή με τη γνώση του Θεού.
Αγάπη είναι
μια αγαθή διάθεση της ψυχής, που
κάνει τον άνθρωπο να μην προτιμάει τίποτ’ άλλο περισσότερο από το να γνωρίσει τον Θεό. Είναι αδύνατον όμως ν’ αποκτήσει σταθερά
μέσα του αυτή την αγάπη, όποιος έχει εμπαθή προσκόλληση σε κάτι από τα γήϊνα.
Εκείνος, που
φοβάται τον Θεό, έχει πάντοτε σύντροφό του την ταπεινοφροσύνη. Και η
ταπεινοφροσύνη τον οδηγεί στην αγάπη και την ευχαριστία του Θεού. Σκέφτεται
δηλαδή την προηγούμενη ζωή του, τα διάφορα αμαρτήματα και τους πειρασμούς τους,
και πως απ’ όλα αυτά τον γλύτωσε ο Κύριος και τον μετέφερε από τη ζωή των παθών
στον κατά Θεόν βίο. Με τέτοιες σκέψεις λοιπόν αποκτάει και την αγάπη προς τον
Θεό, τον ευεργέτη και κυβερνήτη της ζωής του, τον οποίο αδιάλειπτα ευχαριστεί
με πολλή ταπεινοφροσύνη.
Εκείνος που
αγαπάει τον Θεό, ζει αγγελικό βίο πάνω στη γη. Νηστεύει και αγρυπνεί, ψάλλει
και προσεύχεται, και για κάθε άνθρωπο σκέφτεται πάντοτε το καλό.
Η ανέκφραστη
ειρήνη, που έχουν οι άγιοι άγγελοι,
οφείλεται σ’ αυτά τα δύο: στην αγάπη προς
τον Θεό και στην αγάπη αναμεταξύ τους. Το ίδιο συμβαίνει και με τους Αγίους
όλων των αιώνων. Πολύ καλά λοιπόν έχει λεχθεί από τον Σωτήρα μας, ότι σ’ αυτές
τις δύο εντολές συνοψίζονται όλος ο νόμος και η διδασκαλία των Προφητών. (Ματθ.
22, 40).
Όποιος
αγαπάει τον Θεό, δεν είναι δυνατό να μην αγαπήσει και κάθε άνθρωπο σαν τον
εαυτό του. Και όσους ακόμα είναι υπόδουλοι στα πάθη τους, κι αυτούς τους
αγαπάει σαν τον εαυτό του, και χαίρεται με αμέτρητη και ανείπωτη χαρά, όταν
τους βλέπει να διορθώνονται.
«Όποιος με
αγαπάει», λέει ο Κύριος, «θα τηρήσει τις εντολές μου» (Ιω. 14, 23). «Και η δική
μου εντολή είναι να αγαπάτε ο ένας τον άλλο» (Ιω. 15,12). Εκείνος, λοιπόν, που
δεν αγαπάει τον πλησίον του, αθετεί την εντολή του Κυ-ρίου. Και όποιος αθετεί
την εντολή του Κυρίου, ούτε τον Κύριο είναι δυνατό ν’ αγαπήσει.
Σε όλες μας
τις πράξεις ο Θεός εξετάζει τον σκοπό για τον οποίο τις εκτελούμε, αν δηλαδή τις κάνουμε γι’ Αυτόν ή για κάτι άλλο. Όταν λοιπόν θέλουμε να κάνουμε ένα καλό, ας
μην έχουμε σκοπό ν’ αρέσουμε στους ανθρώπους, αλλά μόνο στον Θεό. Σ’ Αυτόν ν’
αποβλέπουμε και όλα να τα κάνουμε για τη δική του δόξα. Διαφορετικά, θα
κουραζόμαστε, χωρίς να κερδίζουμε τίποτα.
Έργο αγάπης
είναι η ολόψυχη ευεργεσία προς τον πλησίον μας, η μακροθυμία και η υπομονή, που
δείχνουμε απέναντί του, καθώς επίσης
και η φρόνιμη και συνετή χρησιμοποίηση των πραγμάτων.
Η διάθεση της
αγάπης δεν φανερώνεται μόνο με την παροχή χρημάτων, αλλά πολύ περισσότερο με την
μετάδοση πνευματικού λόγου και με την σωματική διακονία.
Εκείνος που
αγαπάει τον Χριστό, Τον μιμείται όσο μπορεί. Ο Χριστός, για παράδειγμα,δεν
έπαψε να ευεργετεί τους ανθρώπους. Έδειχνε μακροθυμία, όταν του συμπεριφέρονταν
με αχαριστία και Τον βλαστημούσαν υπέμεινε, όταν Τον χτυπούσαν και Τον
θανάτωναν, χωρίς καθόλου να σκέφτεται για κανέναν το κακό, που Του έκανε.
Αυτά τα τρία
έργα είναι εκφραστικά της αγάπης προς τον πλησίον. Χωρίς αυτά, απατάται εκείνος
που λέει, ότι αγαπάει τον Χριστό ή ότι θα κερδίσει τη βασιλεία Του. Γιατί ο Κύριος μας βεβαιώνει: «Δεν θα μπει στη βασιλεία των ουρανών εκείνος, που μου λέει «Κύριε,
Κύριε», αλλά εκείνος ,που κάνει το θέλημα του Πατέρα μου» (Ματθ. 7,21). Και
πάλι: «Όποιος με αγαπάει, θα τηρήσει τις εντολές μου» (Ιω. 14,15).
«Εγώ σας
λέω», είπε ο Κύριος, «αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευεργετείτε όσους σας μισούν,
προσεύχεστε για όσους σας βλάπτουν»
(Ματθ. 5,44). Γιατί έδωσε αυτές τις εντολές; Για να ελευθερώσει από το μίσος, τη λύπη, την οργή και τη
μνησικακία και να σε αξιώσει ν’ αποκτήσεις την τέλεια αγάπη. Αυτή είναι αδύνατο να την έχει όποιος δεν
αγαπάει εξίσου όλους τους ανθρώπους, όπως και ο Θεός τους αγαπάει όλους εξίσου.-
‘’Σαν παύσει ο νούς να σκέφτεται τον Θεό,
κυριεύεται ο άνθρωπος από τα κατώτερα πάθη .’’
Αββάς Θεωνάς