4.1 ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ὁ λεπρὸς.

                                             4.1 ΟΣΙΟΣ   ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ  ὁ  λεπρὸς.

                                                                                                                        

            "Από  το  πετράδι της θλίψεως βρήκα το  διαμάντι της πίστεως!", αναφωνούν        πάμπολλοι ασθενείς. Και  όντως ο Παράδεισος  απαρτίζεται από πολλούς  ασθενείς, οι   οποίοι  μέσα  στην ασθένεια, βρήκαν  την ευκαιρία,την αξιοποίησαν  και  πέτυχαν τη    σωτηρία των ψυχών τους.
            Και  ο  Όσιος  Νικηφόρος  διήλθε  το  βίο του  υπομένοντας  την  ανίατη τότε     ασθένεια  της  λέπρας. Ας  παρακολουθήσουμε  όμως τη  γήινη πορεία του.  Γεννήθηκε  το 1890 στο Σηρικάρι Χανίων  ο Νικόλαος Τζανακάκης από γονείς πτωχούς μεν, αλλά    ευσεβείς, οι οποίοι ενστάλαξαν στη παιδική  καρδιά του την αγάπη στον Χριστό. Και     όταν εκείνοι εκδημούν στα Ουράνια Σκηνώματα και ο Νικόλαος ζει υπό τη προστασία  του παππού του,13ετής εργάζεται σ' ένα κουρείο.Τότε προσβάλλεται από  τη μεταδοτική και  ανίατη  ασθένεια  της  λέπρας, οπότε για να μην απομονωθεί στο νησί Σπιναλόγκα  φεύγει για την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και συνεχίζει την εργασία σε κουρείο.
            Η  ασθένειά του επώδυνη  και φθοροποιός  στο πρόσωπο και στα χέρια προκαλεί τον φόβο στους ανθρώπους,που τον βλέπουν.Ένας Ιερέας τον προωθεί στο λεπροκομείο  της Χίου, όπου ιερατεύει ο Άγιος Άνθιμος,κτίτορας τηςΙεράςΜονής"Παναγία η Βοήθεια" και από εκείνον στηρίζεται ψυχολογικά, καθοδηγείται πνευματικά, υπομένει καρτερικά, πορεύεται δοξολογικά και ο πόθοςτης Μοναχικής ισάγγελης πολιτείας γεννιέται  μέσα    του. Ο Άγιος Γέροντας Άνθιμος, βλέποντας τη  φλόγα, που  άναψε  στην καρδιά του, τον εισάγει στη  Μοναχική  αρένα  με  την κουρά  και  τη  μετονομασία Νικηφόρος.
           Ως Μοναχός επέδειξε ζήλο και αγωνιστική δράση. Διακονεί  στους κήπους, αλλά  καλλιεργεί  και τον αγρό  της  ψυχής του. Αυστηρός  στη  νηστεία  των  τροφών  και  των  παθών επιτυγχάνει τη ταπείνωση. Παρακολουθεί τη θαυμαστή και θαυματουργική βιοτή του Γέροντά του και ενισχύεται. Στη λατρευτική ζωή ακριβής προσφέρει το φωνητικό    τάλαντο στον ΔωρεοδότηΚύριο και  όταν αργότερα  τυφλώνεται συνεχίζει το διακόνημά του  από στήθους.
            Το 1957παύει η λειτουργία του λεπροκομείουΧίου και οι τρόφιμοι μεταφέρονται  στον  Αντιλεπρικό  Σταθμό Αγίας  Βαρβάρας Αττικής. Ο Νικηφόρος τότε στερείται τον     πνευματικό του πατέρα  θλίβεται, χωρίς όμως να απογοητεύεται.Ελπίδα και η καταφυγή  του  ο Κύριος. Έτσι, εκεί συναντά  έναν αποθεραπευθέντα Γέροντα τον Ευμένιο,              ευλαβέστατο και ανένδοτο Αγωνιστή. Μαζί,λοιπόν, εργάζονται ιεραποστολικά σε κάθε    ψυχή διψώσα τον Θεό,προσφέροντας σωστικές κατευθύνσεις και συμβουλές.
           Ο  Νικηφόρος  αναβαίνει ακάθεκτα  τα  σκαλοπάτια των  αρετών, βιώνοντας  την  αγάπη στον Θεό  και  στους  αδελφούς  του έμπρακτα. Η  Θεία   Χάρη τον  επισκιάζει        προσφέροντάς του το προορατικό  χάρισμα, αλλά  και  το θαυματουργικό.
           Η γήϊνη  πορεία  του ,"διά  θλίψεων  και  ωδίνων΄΄ διερχομένη, τερματίζεται        θεάρεστα με την οσιακή κοίμησή  του  στις 4 Ιανουαρίου 1964 και τα ευωδιάζοντα         λείψανά  του  κατά  την  εκταφή, ενώ τα  θαύματα συνεχίζονται  αμείωτα  προς  δόξαν  Θεού. Η  αγιοκατάταξή  του  στο Αγιολόγιο της Ορθόδοξης  Εκκλησίας  μας έγινε  τον   Δεκέμβριο  2012. Οι  πρεσβείες  αδιάλειπτες  για  όλους εμάς.-

                                                          Ελ. Α. Κλ.