3.1 ΑΓΙΑ ΘΩΜΑΪΔΑ. Η αθλήτρια της υπομονής.
«Μακάριος
ανήρ ος υπομένει πειρασμόν,ότι δόκιμος γενόμενος λήψεται τον στέφανο της ζωής,
ον επηγγείλατο ο Κύριος τοις αγαπώσιν αυτόν» (Ιακ. α΄,12). Ο Απόστολος
Ιάκωβος μακαρίζει εκείνον, που υπομένει πειρασμό και θλίψη και στενοχωρία,
γιατί γνωρίζει, ότι τοιουτοτρόπως εξασφαλίζει άφθαρτο στέφανο και
αποκομίζει αιώνιο κέρδος, κατά την υπόσχεση του Κυρίου. Το μυστικό, λοιπόν, της νίκης η υπομονή. «Υπομονής χρείαν έχομε», τονίζουν
οι Άγιοι Πατέρες. Υπομονής εμπειρίες προβάλλουν όλοι οι Άγιοι. Υπομονή, συνιστά με τη βιοτή της και η Αγία Θωμαϊδα. Ας τη γνωρίσουμε και ας
αντλήσουμε δύναμη από το παράδειγμά της.
Πατρίδα της είναι η Λέσβος. Γονείς της ο
Μιχαήλ και η Καλή. Ευδιάκριτοι, για τον πλούτο τον υλικό, αλλά και για τον
ψυχικό. Τη μακαριότητα όμως επισκιάζει η ατεκνία. Ο πόνος είναι βαθύς, η θλίψη
εμφανής, αλλά και η προσευχή επίμονη και η ελπίδα άσβεστη. Η απάντηση του Θεού
έρχεται καταφατική. Η Παναγία, Μεσίτρια
στο Γυιό της, γίνεται και αγγελιαφόρος προς την πονεμένη μάνα. Με όνειρο της
αποκαλύπτει την απόκτηση χαρισματούχου παιδιού. Και όντως γεννιέται ένα
χαριτωμένο κορίτσι, καρπός προσευχής, αλλά και αιτία ένθερμης δοξολογίας προς
τον Κύριο. Βαπτίζεται με το όνομα Θωμαϊδα
και παίρνει τη Θεϊκή Χάρη. Η πίστη στον αληθινό Θεό μεταλαμπαδεύεται στη
παιδική ψυχή. Η αύξηση της ηλικίας αποκαλύπτει και τα σωματικά και ψυχικά
χαρίσματά της. Οι άνθρωποι μιλούν κολακευτικά γι’ αυτήν. Οι γονείς ονειρεύονται
την Θωμαϊδα μέσα σε μία ευτυχισμένη οικογένεια. Έτσι παρεμβαίνουν δυναμικά στη
ζωή της, καταπνίγουν τον μοναστικό της πόθο και την εξαναγκάζουν σε ηλικία 24
χρονών να παντρευτεί τον Στέφανο.
Τότε αρχίζει μία μαρτυρική πορεία. Η συζυγική συμπεριφορά βάναυση, πληγώνει βαθιά
και καθημερινά την ευαίσθητη ψυχή της. Το σώμα της δέχεται ανελέητα χτυπήματα και
οι πληγές είναι διαρκείς. Όμως παραμένει
εδραία στη πίστη, σταθερή στο φρόνημα, αποφασιστική στην στάση. Αντιμετωπίζει
την κατάσταση με πολλή προσευχή και πολλή υπομονή. Δέχεται καρτερικά τα πάντα.
Υπομένει αγόγγυστα τα πάνδεινα.
Εγκαταλείπουν
τη Μυτιλήνη και εγκαθίστανται στην Κωνσταντινούπολη. Οι γονείς της αφήνουν
ολόκληρη τη περιουσία τους και ακολουθούν τη κόρη τους, για συμπαράσταση στις
δύσκολες μέρες, που περνάει.
Σύντομα
ο πατέρας της αναχωρεί για τον Ουρανό και η
μητέρα της γίνεται Μοναχή και αργότερα Ηγουμένη. Η μαρτυρική όμως ζωή της
Θωμαϊδας συνεχίζεται αμείωτα. Μοναδική
της διέξοδος η φιλανθρωπία. Ντύνει γυμνούς υφαίνοντας και ράβοντας. Προσφέρει
τροφή σε πεινασμένους. Μεταφράζει σε πράξη την εντολή της αγάπης. Γίνεται
παράδειγμα για μίμηση. Ο Θεός παρακολουθεί την αγωνιστική της πορεία, την έντονη
προσπάθεια, την ηρωϊκή αντιμετώπιση και
την αξιώνει θαυματουργικού χαρίσματος. Οι προσευχές της εισακούονται και
ασθενείς θεραπεύονται.
3
Ιανουαρίου της τρίτης δεκαετίας του 10ου αιώνα. Η ώρα της λήξης του αγώνα
σημαίνει. Μετά από δεκατρία χρόνια
μαρτυρικής συζυγικής ζωής και σε ηλικία 38 χρονών εκδημεί προς Κύριον. Τότε
σηματοδοτείται και η αρχή μιάς ατελεύτητης αγαλλίασης. Η παρουσία του Θεού και
η αγάπη Του θα είναι Φως, που θα φωτίζει αιώνια και θα ευφραίνει άληκτα την
Αθλήτρια της υπομονής. Ο τάφος της ορίζεται στο Μοναστήρι, που αναπαυόταν
και η μητέρα της. Το πάνσεπτο λείψανό της σκορπίζει πλούσια τη θαυματουργική
Χάρη, αφού και ο δαιμονισθείς σύζυγός της θεραπεύεται. Έτσι ο Θεός αντιδοξάζεται από τους Αγίους, που
Τον δοξάζουν.-
Ελ. Α. Κλ.
