ΚΥΡ. ΤΕΛΩΝΟΥ
καί ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ. ( Λουκ. ιη ́, 10 - 14 )
Η Φαρισαϊκή αὐτοδικαίωση και ὁ ΤΕΛΩΝΙΚΟΣ ΣΤΕΝΑΓΜΟΣ.
<<Οὐκ
εἰμί ὥσπερ οἱ λοιποί τῶν ἀνθρώπων.... ὁ Θεός ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ. » (
Λουκ. ιη. ́, 13 ).
Φαρισαῖος καί Τελώνης ! Δύο ἐκ διαμέτρου ἀντίθετες
παρουσίες. Ἡ ἔκφραση μιᾶς δαιμονιώδους πνευματικότητας καί μιᾶς πνευματικῆς
εὐεξίας.
Στήν ἀτμόσφαιρα τῆς προσευχῆς ἐκτυλίσσεται
ἡ ἐσωτερικότητα δύο ἀνθρώπινων τύπων :
Τοῦ Φαρισαίου, μέ μία κομπορρήμονα προσευχή καί
τοῦ Τελώνη, μέ μία δακρύβρεχτη ἱκεσία.
Ἡ πρώτη ἐκδήλωση εὐσεβιστική, μέ τάση προβλητική.
Ἡ δεύτερη κίνηση εὐσέβειας, ἐνέργεια Ἁγιοτριαδική,
μέ στόχο μεταστροφικό.
Ὁ Φαρισαῖος κινεῖται στα πλαίσια μιᾶς «αὐτόνομης ἠθικῆς δεοντολογίας».
Ὁ Τελώνης βιώνει τό μυστήριο τῆς μετανοίας.
Ὁ Φαρισαῖος αὐτοδικαιώνεται, μέ βάση τίς καλές
πράξεις.
Ὁ Τελώνης ἐπιζητεῖ τή δικαίωση, μέ τή ρύθμιση τῆς
σχέσης του
μέ τόν Χριστό.
Ὁ Φαρισαῖος πράττει ἀνθρώπινα.
Ὁ Τελώνης δρᾶ Θεανθρώπινα.
Ὁ Φαρισαῖος καυχησιολογεῖ ὑπεροπτικά.
Ὁ Τελώνης ἐκζητεῖ ἔλεος ὑπαρκτικά.
Ὁ Φαρισαῖος ζεῖ καθημερινά την αὐτοδικαίωση.
Ὁ Τελώνης βιώνει ἀδιάλειπτα την αὐτομεμψία.
Ἡ αὐτοκατάκριση, καρπός αὐτογνωσίας,
ὁδηγεῖ στή μετάνοια.
Στό κλίμα τῆς μετανοίας ζώντας ὁ Τελώνης
γνωρίζει τή ταπείνωση, τό θεμέλιο τῶν ἀρετῶν.
Ἡ ταπείνωση ἀποτελεῖ τό βάθρο γιά τή προσευχητική
ἐκτόξευση στά κράσπεδα τοῦ Θρόνου τοῦ Θεοῦ.
Ἡ προσευχή τοῦ Φαρισαίου παραμένει ἄκαρπη,
γιατί ὑψηλοφρονεῖ.
Ἡ προσευχή τοῦ Τελώνη προκαλεῖ τήν Θεαρέσκεια,
γιατί ταπεινοφρονεῖ: «Ὁ Θεός ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ.» ( Λουκ. ιη. ́, 13 ).
Ὁ Φαρισαῖος αὐτοδιαφημίζεται μέ τά «καλά»ἔργα του καί
αὐτοδικαιώνεται.
Ὁ Τελώνης ἀφήνει τό ἀλέτρι τῆς μετάνοιας νά ὀργώσει τό «γεώργιον» τῆς καρδιᾶς του καί χειραγωγεῖται στή ταπείνωση καί στη προσευχή.
Ἀδελφοί μου!
«Μή
προσευξώμεθα φαρισαϊκῶς»,
ἀλλά
«ταπεινωθῶμεν τελωνικῶς».
Ἄς «φύγωμεν τήν
ὑψηγορίαν τοῦ Φαρισαίου» καί
ἄς
«μάθωμεν τήν ταπείνωσιν τοῦ Τελώνου».
Ἄς «μισήσωμεν
τήν ὑπερήφανον φωνήν τοῦ Φαρισαίου»καί
ἄς «ζηλώσωμεν
τήν εὐκατάνυκτον εὐχήν τοῦ Τελώνου»,
ὥστε νά ἐπιτύχομε τή ποθεινή σωτηρία.-
Ελ. Α Κλ.
