ΚΥΡ. Β΄
ΜΑΤΘ. (ΚΛΗΣΗ ΜΑΘΗΤΩΝ). (Ματθ.δ΄,18 –
23).
Η ΥΠΑΚΟΗ.
«Οι
δε ευθέως αφέντες το πλοίον και τον πατέρα αυτών ηκολούθησαν
αυτώ».(Ματθ.δ΄,22).
Ανδρέας
και Πέτρος, Ιάκωβος καί Ιωάννης. Δύο ζεύγη ομόφρονων και ομόψυχων αδελφών, που
δέχονται την Υψηλή κλήση του Ιησού και την αποδέχονται πάραυτα. Αφήνουν τα
πάντα, Τον ακολουθούν και βρίσκουν το παν. Αποφασίζουν αρχικά την αποταγή και
καταλήγουν στην υποταγή. Σημειώνουν την τέλεια υπακοή.
Η υπακοή, προϋπόθεση της σωτηρίας και
όρος απαρέγκλιτος της τελειότητας, όπως ο Κύριος την θέτει.
Η
υπακοή συνεπάγεται την κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό.
Η υπακοή προϋποθέτει ταπείνωση, εκκοπή
του ιδίου θελήματος και ενστέρνιση του θελήματος του Θεού, μέσα από την τήρηση
των εντολών Του.
Η υπακοή απαιτεί την μετατροπή του
εγωκεντρισμού σε Χριστοκεντρισμό.
Με
τον Χριστό στο επίκεντρο όλοι οι άλλοι στην περιφέρεια αξιοποιούνται και ο
ίδιος ο άνθρωπος επιτυγχάνει την κάθαρση της καρδιάς από τα πάθη.
Η υπακοή επιζητεί την αντικατάσταση
της φιλαυτίας με την αγάπη προς τους άλλους. Μια αγάπη, που μεταφράζεται σε
εμπειρία αλληλοπεριχώρησης αγαπωμένων προσώπων, με στόχο την σωτηρία.
Η υπακοή μεταμορφώνει τον άνθρωπο από
άτομο σε πρόσωπο, με προοτική πανανθρώπινης σχέσης.
«Η παρακοή θάνατος και η υπακοή ζωή». Η παρακοή του Αδάμ επέφερε την διαίρεση
και τον θάνατο. Η υπακοή του νέου Αδάμ, του
Χριστού, πρόσφερε την ενότητα και
την ζωή.
Η
υπακοή, λοιπόν, στο θέλημα του Θεού, ενοποιεί και ζωοποιεί τον άνθρωπο.
Η
υπακοή εξασφαλίζει την Αγιοτριαδική
ενοίκηση και την Χριστοποίηση του ανθρώπου.
Η υπακοή είναι προσωπική, ελεύθερη επιλογή του ανθρώπου, διαρκής θετική κίνηση, εκούσιος ζωοοποιός θάνατος. Μέσα από τον θάνατο εκπηγάζει η ανάσταση. Αυτή είναι η εμπειρία όλων των Αγίων και αυτή η συνεχής προτροπή τους, σ’ όλους τους αθλητές της Στρατευομένης Εκκλησίας.-
Από το βιβλίο ‘’ΖΩΗΦΟΡΑ ΡΗΜΑΤΑ’’ Ελ. Α. Κλ.
