4.1 ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ο λεπρός.

                                             4.1 ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ο λεπρός.

 

<<Από το πετράδι της θλίψεως βρήκα το διαμάντι της πίστεως!», αναφωνούν πάμπολλοι ασθενείς. Και όντως ο Παράδεισος απαρτίζεται από πολλούς ασθενείς, οι οποίοι μέσα στήν ασθένεια, βρήκαν την ευκαιρία, την αξιοποίησαν και πέτυχαν την σωτηρία των ψυχών τους.
         Και ο Όσιος Νικηφόρος διήλθε τον βίο του υπομένοντας τήν ανίατη τότε ασθένεια της λέπρας. Ας παρακολουθήσουμε όμως τη γήϊνη πορεία του. Γεννήθηκε το 1890 στο Σηρικάρι Χανίων ο Νικόλαος Τζανακάκης από γονείς πτωχούς μεν, αλλά ευσεβείς, οι οποίοι ενστάλαξαν στην παιδική καρδιά του την αγάπη στον Χριστό. Και όταν εκείνοι εκδημούν στα Ουράνια Σκηνώματα και ο Νικόλαος ζει υπό την προστασία του παππού του, 13ετής εργάζεται σ’ ένα κουρείο. Τότε προσβάλλεται από την μεταδοτική και ανίατη ασθένεια της λέπρας, οπότε για να μην απομονωθεί στο  νησί Σπιναλόγκα φεύγει για την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και συνεχίζει την εργασία σε κουρείο. Η ασθένειά του επώδυνη και φθοροποιός στο πρόσωπο καί στα χέρια προκαλεί τον φόβο στους ανθρώπους, που τον βλέπουν. Ένας Ιερέας τον προωθεί στο λεπροκομείο της Χίου, όπου ιερατεύει ο Άγιος Άνθιμος, κτήτορας της Ιεράς Μονής «Παναγία η Βοήθεια» και από εκείνον στηρίζεται ψυχολογικά, καθοδηγείται πνευματικά, υπομένει καρτερικά, πορεύεται δοξολογικά και ο πόθος της Μοναχικής ισάγγελης πολιτείας γεννιέται μέσα του. Ο Άγιος Γέροντας Άνθιμος, βλέποντας τήν φλόγα, που άναψε στην καρδιά του, τον εισάγει στην Μοναχική αρένα με την κουρά και την μετονομασία Νικηφόρος.
        Ως Μοναχός επέδειξε ζήλο και αγωνιστική δράση. Διακονεί στους κήπους, αλλά καλλιεργεί και τον αγρό της ψυχής του. Αυστηρός στην νηστεία των τροφών και των παθών επιτυγχάνει την ταπείνωση. Παρακολουθεί την θαυμαστή και  θαυματουργική βιοτή του Γέροντά του και ενισχύεται. Στην λατρευτική  ζωή ακριβής, προσφέρει το φωνητικό τάλαντο στον Δωρεοδότη Κύριο και όταν αργότερα τυφλώνεται συνεχίζει το διακόνημά του από στήθους.
     Το 1957 παύει η λειτουργία του λεπροκομείου Χίου  και οιτρόφιμοι μεταφέρονται στον Αντιλεπρικό Σταθμό Αγίας Βαρβάρας Αττικής.Ο Νικηφόρος τότε στερείται τον πνευματικό του πατέρα και θλίβεται, χωρίς όμως να απογοητεύεται. Ελπίδα και η καταφυγή του ο Κύριος. Έτσι, εκεί συναντά έναν αποθεραπευθέντα Γέροντα, τον Ευμένιο, ευλαβέστατο και ανένδοτο Αγωνιστή. Μαζί λοιπόν, εργάζονται ιεραποστολικά σε κάθε ψυχή διψώσα τον Θεό, προσφέροντας σωστικές κατευθύνσεις και συμβουλές.Ο Νικηφόρος αναβαίνει ακάθεκτα τα σκαλοπάτια των αρετών, βιώνοντας την αγάπη στον Θεό και στους αδελφούς του έμπρακτα. Η Θεία Χάρη τον επισκιάζει προσφέροντάς του το προορατικό χάρισμα, αλλά και το θαυματουργικό.
         Η γήϊνη πορεία του, «διά θλίψεων και ωδίνων» διερχομένη, τερματίζεται θεάρεστα με την οσιακή κοίμησή του στις 4 Ιανουαρίου 1964. Τα λείψανά του ευωδιάζουν κατά την εκταφή, ενώ τα θαύματα συνεχίζονται αμείωτα  προς δόξαν Θεού.
     Η αγιοκατάταξή του στο Αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας  πραγματοποιήθηκε τον Δεκέμβριο 2012. Οι πρεσβείες αδιάλειπτες για όλους εμάς.-

                                                                 Ελ. Α. Κλ.