25/9 Ο ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΠΑΦΝΟΥΤΙΟΣ
ο αναχωρητής και οι συν αυτώ
546 μαρτυρήσαντες.
Η έρημος της Αιγύπτου ο στίβος του Αθλητή του Πνεύματος, Παφνουτίου.
Ζει στους χρόνους του Διοκλητιανού.
Βιώνει την ισάγγελη πολιτεία θεάρεστα. Πορεύεται οσιακά, στα ίχνη των Μεγάλων Ασκητών της Αιγυπτιακής ερήμου.
Παράλληλα με την κατεργασία της προσωπικής του σωτηρίας, αγωνιά και για την σωτηρία των συνανθρώπων του.
Η πύρινη κάθετη αγάπη προς τον Θεό, μεταφράζεται και εκφράζεται, ως διάπυρη οριζόντια αγάπη.
Τοιουτοτρόπως,συχνά-πυκνά, κατεβαίνει από το Θαβώρ, την ησυχαστική απόλαυση, στην πεδιάδα του κλαυθμώνος , στις πόλεις, για να συναντήσει τον πλησίον του, να τον διδάξει, να αφουγκραστεί τον πόνο του, να τον καθοδηγήσει Θεόσοφα, να τον στηρίξει δυναμικά.
Τα πλήθη κατακλύζουν και το ασκητήριό του, για ενίσχυση Χριστοκεντρική.
Την εποχή εκείνη εξαπολύονται και διωγμοί. Ο Παφνούτιος είναι στόχος και καταζητείται. Το πληροφορείται, αλλά δεν σκέπτεται τη φυγή, ούτε την αναμονή. Φλογερός στο φρόνημα παρουσιάζεται αυτόκλητα και αγέρωχα στον έπαρχο Αρριανό. Πάλλευκος Γέροντας, ισχνός, αλλά πανίσχυρος, εξαπολύει αμείλικτο ΄΄κατηγορώ΄΄.
Όλοι μένουν άναυδοι.Η οργή ανεξέλεγκτη. Οι απειλές θανάτου εξαπολύονται. Αποκρούονται με φαιδρότητα. Φυλακίζεται. Ο ιεραποστολικός του ζήλος αμείωτος. Εκχριστιανίζει τους δεσμώτες.
Επανακρίνεται, κοντά τον Νείλο ποταμό και με το φλογερό κήρυγμά του μεταστρέφει πολυάριθμους ψαράδες.
Αλλά και 546 στρατιώτες, μαζί με τον αρχηγό τους Ευσέβιο, πιστεύουν, ομολογούν και πάραυτα αποκεφαλίζονται.
Ο Παφνούτιος, κατηγορείται ως υπεύθυνος της αθρόας μεταστροφής ειδωλολατρών και βασανίζεται άγρια. Τελικά σταυρώνεται πάνω σε φοίνικα και παραδίδει την ψυχή του, λουσμένη στο αίμα του μαρτυρίου, στον στεφοδότη Κύριο.-
ο αναχωρητής και οι συν αυτώ
546 μαρτυρήσαντες.
Η έρημος της Αιγύπτου ο στίβος του Αθλητή του Πνεύματος, Παφνουτίου.
Ζει στους χρόνους του Διοκλητιανού.
Βιώνει την ισάγγελη πολιτεία θεάρεστα. Πορεύεται οσιακά, στα ίχνη των Μεγάλων Ασκητών της Αιγυπτιακής ερήμου.
Παράλληλα με την κατεργασία της προσωπικής του σωτηρίας, αγωνιά και για την σωτηρία των συνανθρώπων του.
Η πύρινη κάθετη αγάπη προς τον Θεό, μεταφράζεται και εκφράζεται, ως διάπυρη οριζόντια αγάπη.
Τοιουτοτρόπως,συχνά-πυκνά, κατεβαίνει από το Θαβώρ, την ησυχαστική απόλαυση, στην πεδιάδα του κλαυθμώνος , στις πόλεις, για να συναντήσει τον πλησίον του, να τον διδάξει, να αφουγκραστεί τον πόνο του, να τον καθοδηγήσει Θεόσοφα, να τον στηρίξει δυναμικά.
Τα πλήθη κατακλύζουν και το ασκητήριό του, για ενίσχυση Χριστοκεντρική.
Την εποχή εκείνη εξαπολύονται και διωγμοί. Ο Παφνούτιος είναι στόχος και καταζητείται. Το πληροφορείται, αλλά δεν σκέπτεται τη φυγή, ούτε την αναμονή. Φλογερός στο φρόνημα παρουσιάζεται αυτόκλητα και αγέρωχα στον έπαρχο Αρριανό. Πάλλευκος Γέροντας, ισχνός, αλλά πανίσχυρος, εξαπολύει αμείλικτο ΄΄κατηγορώ΄΄.
Όλοι μένουν άναυδοι.Η οργή ανεξέλεγκτη. Οι απειλές θανάτου εξαπολύονται. Αποκρούονται με φαιδρότητα. Φυλακίζεται. Ο ιεραποστολικός του ζήλος αμείωτος. Εκχριστιανίζει τους δεσμώτες.
Επανακρίνεται, κοντά τον Νείλο ποταμό και με το φλογερό κήρυγμά του μεταστρέφει πολυάριθμους ψαράδες.
Αλλά και 546 στρατιώτες, μαζί με τον αρχηγό τους Ευσέβιο, πιστεύουν, ομολογούν και πάραυτα αποκεφαλίζονται.
Ο Παφνούτιος, κατηγορείται ως υπεύθυνος της αθρόας μεταστροφής ειδωλολατρών και βασανίζεται άγρια. Τελικά σταυρώνεται πάνω σε φοίνικα και παραδίδει την ψυχή του, λουσμένη στο αίμα του μαρτυρίου, στον στεφοδότη Κύριο.-
