Αγία ΦΩΤΕΙΝΗ η Ιεραπόστολος.

ΑΓ. Φ Ω Τ Ε Ι Ν Η. -Μία φλογερή Ιεραπόστολος.-

Ο Ιησούς ανά τους αιώνες μαγνητίζει ψυχές, ηλεκτρίζει καρδιές, πυρπολεί υπάρξεις, δημιουργεί μία ατέλειωτη σειρά αφοσιωμένων Φίλων Του.
Ανάμεσά τους διακρίνεται η Αγία Φ Ω Τ Ε Ι Ν Η, που τιμάμε στις 26 Φεβρουαρίου.
Η γυναίκα εκείνη, που έχει προσωπική γνωριμία κι αξιόλογη συνομιλία με τον Κύριο στο πηγάδι του Ιακώβ. Εκείνη η συνάντηση είναι η μεγάλη στιγμή της μεταστροφής της. Από εκείνη την ώρα, που οι κεραίες της ψυχής της συλλαμβάνουν το μήνυμα και το νόημα της Τριαδικής Θεότητας, από τότε αρχίζει με αμείωτο ζήλο το υψηλό έργο της ιεραποστολής.
Κερδίζει τις πέντε αδελφές της: Ανατολή, Φωτώ, Φωτίδα, Παρασκευή, Κυριακή και τους δυό γυιούς της: Βίκτωρα και Ιωσήφ. Με αυτούς, σαν επιτελείο, οργώνει πόλεις και χωριά και σπέρνει το σπόρο της Αλήθειας του Χριστού.
Το 66 μ.Χ. ο βασιλιάς Νέρωνας εξαπολύει απηνή διωγμό κατά των Χριστιανών. Η Αγία Φωτεινή με το γυιό της Ιωσήφ βρίσκονται στην Καρθαγένη της Αφρικής και κηρύττουν με παρρησία.
Ο μεγαλύτερος γυιός της Βίκτωρας προάγεται σε αρχιστράτηγο του Ρωμαϊκού στρατού. Ο βασιλιάς του αναθέτει ειδική αποστολή στην Ιταλία για να τιμωρήσει τους Χριστιανούς.Ο δούκας Ιταλίας Σεβαστιανός γνωρίζει τη χριστιανική ιδιότητα του Βίκτωρα και τον προτρέπει φιλικά να εφαρμόσει τη βασιλική εντολή. Ο θαρραλέος όμως αρχιστράτηγος δεν πτοείται. Είναι αποφασισμένος να θυσιάσει τα παράσημα και να παραμείνει κήρυκας Ιησού. Ο Σεβαστιανός τυφλώνεται και μένει άφωνος. Ομολογεί τη Θεότητα του Χριστού, αναβλέπει και Τον δοξολογεί. Το θαύμα προσελκύει πολλούς στο Χριστό.
Ο Νέρωνας πληροφορείται τη χριστιανική ταυτότητα του Βίκτωρα και του Σεβαστιανού και την οικογενειακή ιεραποστολική δράση της Αγίας Φωτεινής και τους καλεί στη Ρώμη.
Ο Κύριος εμψυχώνει το Βίκτωρα και τον μετονομάζει τιμητικά Φωτεινό. Η Αγία φθάνει στη Ρώμη. Πανθομολογούν αγάπη στον Ιησού. Διατάζεται η συντριβή των δακτύλων και η αποκοπή των χεριών, αλλά μένουν αβλαβή, ενώ τα χέρια των δημίων παραλύουν. Οι άνδρες φυλακίζονται, ενώ οι γυναίκες οδηγούνται στο παλάτι σε μια προκλητική επίδειξη χρυσού. Εκεί συναντούν την κόρη του Νέρωνα Δομνίνα. Κατηχείται μαζί με τις εκατό υπηρέτριές της, βαπτίζονται και μετονομάζεται Ανθούσα. Μοιράζει τα χρυσαφικά στους φτωχούς και ακολουθεί την Αγία.
Ο Νέρωνας οργίζεται και διατάζει να ριφθούν όλοι σε καμίνι, αλλά παραμένουν αβλαβείς. Τους προσφέρει να πιουν δηλητήριο από τον ξακουστό μάγο Λαμπάδιο. Πίνουν και μένουν απαθείς. Ο μάγος γίνεται Χριστιανός, βαπτίζεται Θεόκλητος και αποκεφαλίζεται.
Τα μαρτύρια συνεχίζονται σκληρότερα. Κόβονται τα νεύρα των Αγίων. Κατασχίζονται, κατακαίονται, ποτίζονται με στάχτη και ξύδι, μολύβι και θειάφι, αλλά αγάλλονται. Τυφλώνονται και ρίχνονται σε σκοτεινή φυλακή γεμάτη φαρμακερά φίδια. Ο Κύριος τους εμψυχώνει, τους θεραπεύει, νεκρώνει τα φίδια και ευωδιάζει το χώρο. Πολλοί τους επισκέπτονται και πιστεύουν στο Χριστό. Ο Νέρωνας καταπλήσσεται. Διατάζει να σταυρωθούν και να κτυπηθούν ανελέητα.Οι Άγιοι παραμένουν ζωντανοί, ψάλλουν, Άγγελος τους απελευθερώνει, ενώ οι δήμιοι τυφλώνονται. Με τις προσευχές της Αγίας επαναβλέπουν και βαπτίζονται. Ο Νέρωνας διατάζει την εκδορά του δέρματος των Αγίων και τον αποκεφαλισμὸ όλων, εκτός της Αγίας Φωτεινής. Η Αγία λυπείται, που μένει μόνη, ενώ οι συναθλητές της βρίσκονται στον Ουρανό πανευτυχείς.
Προσεύχεται θερμά κι ο Χριστός εμφανίζεται και την καθιστά υγιή. Στη φυλακή και ενώ υμνολογεί τον Κύριο παραδίδει την ψυχή της στα χέρια Του και απολαμβάνει αιώνια την ατέρμονη ευτυχία του Παραδείσου.-

ΟΣΙΑ ΦΙΛΟΘΕΗ η Αθηναία.

19/2 ΟΣΙΑ Φ Ι Λ Ο Θ Ε Η, η Αθηναία.

ΦΙΛΟΘΕΗ! Ένα αστέρι φωτεινό στο χώρο του Παραδείσου. Ένας φάρος τηλαυγής για τους οδίτες της γης.
ΦΙΛΟΘΕΗ! Το καύχημα των Αγγέλων. Το εγκαλλώπισμα των Οσίων. Η αρωγή των θλιμμένων. Η καταφυγή των διωκομένων. Η προστάτρια των Αθηναίων.
ΦΙΛΟΘΕΗ! Οσίων και Μαρτύρων η έκφραση.
1522 μ.Χ. Στην Αθήνα γεννιέται η αρχοντοπούλα Ρεγούλα Μπενιζέλου. Ένα δώρο Θεϊκό. Μία απάντηση θετική του Θεού στις ικετευτικές επικλήσεις της θεοσεβούς μητέρας της Συρίγας. Γαλουχείται με τα νάματα της πίστεως. Δέχεται την ευεργετική επίδραση της θεϊκής Γνωριμίας. Καλλιεργείται ψυχικά κι αντανακλά ευοίωνο μέλλον. Η καρδιά της δονείται από αγάπη για το Χριστό. Μεγαλώνει με προοπτική. Οι αναβάσεις είναι ο στόχος της. 12χρονη η Ρεγούλα γίνεται σύζυγος πλουσίου άνδρα. Η ζωή της γίνεται μαρτυρική από τη βάναυση συμπεριφορά του. Κι ο Κύριος τερματίζει την τρίχρονη δοκιμασία της. Καλεί στον Ουρανό τον αμετανόητο σύζυγο, απελευθερώνοντας τη δική Του Αθλήτρια. Η Ρεγούλα στοχεύει πλέον απαρέγκλιτα στη θέωση. Απαρνείται την αυταρέσκεια και επιδιώκει τη θεαρέσκεια. Αγωνίζεται για την απόκτηση ταπεινού φρονήματος,διακαούς αγάπης. Ενδοσκοπεί και αποσκοπεί στην αυτογνωσία, με προοπτική την αδελφογνωσία και στόχο τη Θεογνωσία. Με όπλα την προσευχή και τη νηστεία, την αγρυπνία και τη μελέτη αυτοκαλλιεργείται. Κι ύστερα από 10χρονη χηρεία και εκδημία των γονέων της, επιδίδεται απρόσκοπτα στη στοχική της επίτευξη. Διαθέτει την τεράστια περιουσία της στη διπολική αγάπη: Του Θεού και των ανθρώπων. Κτίζει Μονή, Παρθενώνα, για τη λατρεία του Θεού και για εστία προσφοράς αγάπης στον άνθρωπο. Κι η μεγάλη στιγμή της προσωπικής της αφιερώσεως στο Νυμφίο Χριστό στο προσκήνιο. «Κείρεται η δούλη του Θεού ΦΙΛΟΘΕΗ Μοναχή...». Είναι η τιμητική διάκριση του Θεού στην ανένδοτη Αγωνίστρια. -«Ναι, του Θεού συνεργούντος...», είναι η καταφατική απάντηση στο θεϊκό κάλεσμα. Και η αρένα της ισάγγελης πολιτείας ανοίγεται διάπλατα. Πλήθος νεανίδων εντάσσεται στη συνοδεία της. Κι αναδεικνύεται χειραγωγός άριστη, οδηγός θεοφώτιστη, μάνα φιλόστοργη, συναγωνίστρια πρότυπη. Διδάσκει βιωματικά, παιδαγωγεί μεθοδικά, φρονηματίζει υψηλά, μεταλαμπαδεύει πειστικά, στηρίζει δυναμικά, νουθετεί σωστικά. Η βαθειά πίστη της προσκαλεί. Ο φλογερός ζήλος της προκαλεί. Η ένθεη αγάπη της παρακινεί. Τα λόγια της μεταφράζονται σε έργα. Η ζωή της διδάσκει εύγλωττα. Προσιτή σε όλους η Ηγουμένη Φιλοθέη, γίνεται η καταφυγή όλων. Η Ρωμιοσύνη προσφεύγει κι αναπτερώνεται. Οι αιχμάλωτες καταφεύγουν και προστατεύονται. Οι ενδεείς προστρέχουν και καλύπτονται. Οι ασθενείς βρίσκουν τη θεραπεία στο Νοσοκομείο της. Οι ξένοι τη φιλοξενία στους Ξενώνες της. Τα ορφανά το στήριγμα στα ιδρύματά της. Στο Βασίλειο της Αγάπης η αγάπη βρίσκει τη μεγαλειώδη έκφρασή της. Αγωνία και αγώνας της ακούραστης φιλόθεης Γερόντισσας Φιλοθέης να κρατήσει υψηλό το φρόνημα των ραγιάδων, με φωτεινό το όραμα της λευτεριάς. Να διατηρήσει αδούλωτη την ψυχή των αδελφών του Χριστού από τις αλλόπιστες επιθέσεις. Και η αγαπητική της προσφορά σύντομα γίνεται στόχος των Τούρκων. Η προστατευτική της κάλυψη σε τέσσερις αιχμάλωτες γυναίκες γνωστοποιείται και η απολογία της είναι άμεση. Ομολογεί παρρησιακά και φυλακίζεται πάραυτα. Βασανίζεται σκληρά και καταδικάζεται σε θάνατο. Οι Χριστιανοί το πληροφορούνται και θλίβονται. Εξαγοράζουν τον Κριτή κι απελευθερώνουν την Οσία. Η ηρωϊκή θεάρεστη πορεία συνεχίζεται. Προσφέρει και προσφέρεται στο βωμό της αγάπης στο Θεό, στον άνθρωπο, στη σκλαβωμένη Πατρίδα. 1589 μ.Χ. Παραμονή της γιορτής του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου. Η Μονή τιμά τον Άγιο με ολονυκτία. Ο Ναός δονείται από τις ψαλμωδίες. Οι ψυχές σκιρτούν από κατάνυξη. Οι καρδιές πάλλονται από αγάπη για το Θεό της αγάπης. Κι εκείνο το βράδυ, που πύρινες ικεσίες φθάνουν στο Θρόνο του Θεού, μία ομάδα Τούρκων εισβάλλει στο Ναό, συλλαμβάνει βίαια την Οσία Φιλοθέη, τη μαστιγώνει αλύπητα, και την εγκαταλείπει ημιθανή. Είναι η αρχή του τέλους της γήινης πορείας της. Το σώμα φθίνει από τις διάσπαρτες πληγές. Η ψυχή εξαγνίζεται από τη μαρτυρική καρτερία. 19 Φεβρουαρίου 1589! Μία καρδιά, με πολλή αγάπη, παύει να χτυπά. Μία ψυχή πάλλευκη φθάνει στο Θρόνο του Πλάστη, Αγωνοθέτη Κυρίου της. Μία νικήτρια συναριθμείται στον όμιλο των Οσιομαρτύρων. Είναι η Οσία Φιλοθέη.Η απουσία της έντονη στην Αθήνα. Η παρουσία της εύλαλη στην Ελλάδα, στην Ορθοδοξία. Οι πρεσβείες της ακατάπαυστες για τους πιστούς. Ο Καθεδρικός Ναός της Αθήνας κρατεί πολύτιμο θησαυρό το ιερό θαυματουργό της λείψανο και την τιμά πανηγυρικά.-

ΔΟΥΛΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ.

ΚΥΡ. ΑΣΩΤΟΥ. (Α΄ Κορ. στ΄, 12 –20)
ΔΟΥΛΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ.

«Πάντα μοι έξεστι, αλλ’ ουκ εγώ εξουσιασθήσομαι υπό τινος. »(Α΄Κορ.στ΄,12 ).
Όλα μου επιτρέπονται, διακηρύσσει διαπρύσια ο Απ. Παύλος, αλλά εγώ δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου να εξουσιασθεί από τίποτε.
Δηλώνει εκούσια « δούλος Χριστού » και ταυτόχρονα « απελεύθερος ».
Η εθελοδουλεία και η «εν Χριστώ ελευθερία» στην πλέον μεγαλειώδη τους έκφραση.
Η δουλεία στο θέλημα Του σηματοδοτεί την αληθινή ελευθερία.
Η άρση του ζυγού του Χριστού προσφέρει τη δυνατότητα της αποταγής κάθε εξουσίας.
Η αποτίναξη του «χρηστού ζυγού» του Χριστού οδηγεί σε στυγερή υποδούλωση.
Η άρνηση της δουλείας του Χριστού καταλήγει στη δουλεία των παθών.
Ελεύθερη δουλεία και υπόδουλη ελευθερία.
Την πρώτη εκφράζει βιωματικά ο κορυφαίος των Αποστόλων Παύλος.
Τη δεύτερη βιώνει τραγικά ο άσωτος γυιος της παραβολής.
Ο δούλος Χριστού αναδεικνύεται φορέας της «εν Χριστώ» ελευθερίας.
Ο ελεύθερος από κάθε ζυγό καθίσταται αληθινά υπόδουλος.
Ο Απ. Παύλος, εκφραστής της «εν Χριστώ» ελευθερίας, τονίζει προς τους μιμητές του : «Τη ελευθερία η Χριστός ημάς ηλευθέρωσε, στήκετε, και μη πάλιν ζυγώ δουλείας ενέχεσθε.»( Γαλ. ε΄,1)
Ο άσωτος γυιος της παραβολής στους δέσμιους των παθών προτείνει για μίμηση : «..αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου..»( Λουκ. ιε΄ ,18 )
Τα δεσμά του Χριστού χορηγούν ευλογία. Ο ζυγός του Χριστού προσφέρει την αληθινή ελευθερία.
Στον Χριστό, ας αναζητήσουν οι στρατοκόποι της ζωής την ελευθερία τους.-

Η ΄΄ε υ χ ή ΄΄!

Η "ΕΥΧΗ" του ΙΗΣΟΥ.
Α δ ι α λ ε ί π τ ω ς π ρ ο σ ε ύ χ ε σ θ ε."(Α΄ . Θεσ. ε΄ 17) , είναι η προτροπή του Πυρφόρου Απ. Παύλου. Συνιστά ακατάπαυστη επικοινωνία με τον Θεό. Η επικοινωνία συνεπάγεται την κοινωνία αναλόγως.
Έκφραση της αδιάλειπτης προσευχής η "ευχή" του Ιησού. Μια μικρή μονολόγιστη προσευχή με τεράστια δυναμική. Μια ικεσία, πόλο έλξεως του ελέους του Θεού και ταυτόχρονα αλεξιτήριο των δαιμονικών παρεμβάσεων.
Μια κραυγή κεραυνοβόλα με προεκτάσεις ιαματικές και σωτήριες. "ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΥΙΕ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ ΤΟΝ ΑΜΑΡΤΩΛΟΝ."
"ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΥΙΕ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ ΤΟΝ ΑΜΑΡΤΩΛΟΝ." Μια τρανή διακήρυξη της Θεανθρωπότητας του Χριστού, ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΥΙΕ ΤΟΥ ΘΕΟΥ", αλλά συγχρόνως και μια τελωνική ομολογία της αμαρτωλότητάς μας, "ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ ΤΟΝ ΑΜΑΡΤΩΛΟΝ".
Η αναγνώριση της δυνάμεως του Χριστού και της αδυναμίας της προσωπικής, προϋποθέτουν ταπείνωση και προωθούν την ταπείνωση.
Η συνειδητοποίηση της σωστικής δυνάμεως του Θεανθρώπου και της εμφαντικής αδυναμίας του ανθρώπου, συντελεστής προϋποθετικός της σωτηρίας.
Η διαρκής επανάληψη της "ευχής" Χριστοποιεί τον άνθρωπο και αιωνοποιεί την κίνηση.
Η ομολογία της Θεϊκής Υιικότητας του Χριστού, ομολογία πίστεως. Η μηδενική αυτοσυνειδησία έκφραση ζωής μετανοίας. Η διασύνδεση των δύο ομολογιών συνιστά την Ορθόδοξη ζωή και η αποσύνδεσή τους σηματοδοτεί την αλλοίωση του Ορθοδόξου φρονήματος.
Η "ευχή" όπλο πανίσχυρο, δύναμη καταλυτική των πονηρών διαπλοκών, ισχύς μεταμορφωτική, αφού "τας σαρκικάς ορέξεις αναστέλλει και την πλεονεκτική αμβλύνει γνώμην και τον τύφον καθαιρεί και τον φθόνον αναιρεί και τον θυμόν παιδαγωγεί και την μνησικακίαν αφανίζει",κατά τον Αγ. Γρηγόριο Παλαμά.
Η εργασία της προσευχής ενεργείται κάθε ώρα, όλη μέρα, στον θόρυβο και την ησυχία, στην απασχόληση παράλληλα και στην ανάπαυση κύρια.
Η πύρινη κραυγή της "ευχής"του Ιησού ανταύγεια μιας διακαούς αγάπης προς τον Κύριο.
Η συγκέντρωση του νου στο νόημα της κάθε λέξης, μαζί με τον αγώνα κάθαρσης της καρδιάς από τα πάθη, καθιστούν την προσευχή ανεμπόδιστη και αποτελεσματική.
Η βίωση της καθημερινής παρουσίας του Θεού, η απαρέγκλιτη τήρηση του Ευαγγελικού Νόμου, η συμμετοχή στη λατρευτική και Μυστηριακή ζωή Εκκλησίας, η Ορθόδοξη Ασκητική βιοτή,η καθημερινή ζωή μετανοίας, αναδεικνύουν την προσευχή απερίσπαστη.
Μια συνειδητοποιημένη "ευχή" του Ιησού διεργάζεται μια Χριστοποιημένη "εικόνα" Θεού, ένα Αγιοποιημένο πρόσωπο.
Η "ευχή" του Ιησού, λοιπόν, ας είναι η αδολεσχία μας και η καθημερινή συνεχής ενασχόλησή μας.
"ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ , ΥΙΕ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ ΤΟΝ ΑΜΑΡΤΩΛΟΝ."-

ΤΡΕΙΣ ΠΕΡΙΛΑΜΠΡΟΙ ΑΣΤΕΡΕΣ.

Τρεις ΠΕΡΙΛΑΜΠΡΟΙ ΑΣΤΕΡΕΣ.
****************************************
Ο άνθρωπος με τον ερχομό του στη γη καταγράφεται και η παρουσία του, για να συμπληρωθεί στη συνέχεια και η προσφορά του στον άνθρωπο.
Υπάρχουν, βέβαια, μορφές, που τα ονόματα έχουν γραφτεί με ανεξίτηλα γράμματα.
Μορφές, που πρόσφεραν ύψιστες υπηρεσίες στην ανθρωπότητα.
Μορφές, που το πέρασμα από τον πλανήτη μας αποτέλεσε φωτεινό ορόσημο.
Ανάμεσα σ’ αυτές τις μεγάλες μορφές διακρίνονται οι αιώνιες, ζωντανές και φεγγοβόλες μορφές των Τριών Ιεραρχών: Μ. Β Α Σ Ι Λ Ε Ι Ο Υ, ΑΓ. Γ Ρ Η Γ Ο Ρ Ι Ο Υ , ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Υ.
Τρεις πολύεδροι αδάμαντες. Τρεις γιγαντιαίες προσωπικότητες. Τρεις περίλαμπροι αστέρες, που κράτησαν ψηλά τη δάδα της πίστεως, διετήρησαν άσβεστο τον πυρσό της αγάπης, διέτρεξαν το στίβο της ζωής λαμπαδηφόροι και πρόσφεραν τους εαυτούς τους ολοκαυτώματα στο Βωμό της Μοναδικής Αγάπης.
Τρεις ακατάβλητοι Αγωνιστές, που έδωκαν στους χρόνους τους δυναμικό παρόν, μετέδωσαν ζωή και πνοή.
Τρεις φλεγόμενοι δαυλοί, που με τη Θεία φλόγα άναψαν πνευματική πυρκαϊά στις καρδιές των συγχρόνων τους. Πυρκαϊά, που εξακολουθεί έκτοτε να πυρπολεί εκατομμύρια ψυχές.
Τρεις μεγάλοι φωστήρες, που ακτινοβολούν δια μέσου των αιώνων το σωστικό φως του Ευαγγελίου.
Τρεις διαπρύσιοι κήρυκες.
Τρεις σοφοί, αλλά ταπεινοί.
Τρεις γίγαντες του πνεύματος.
Τρεις όντως Μεγάλοι.
Σ’αυτούς, λοιπόν, αφιερώνεται η 30η Ιανουαρίου. Αυτούς ατενίζουμε, αυτούς θαυμάζουμε κι αυτούς απαιτείται να μιμηθούμε.
Οι τρεις μέγιστοι φωστήρες της Ορθοδοξίας διακρίθηκαν σαν στυλοβάτες της Ορθόδοξης πίστεως, σαν υπέροχοι Διδάσκαλοι του Γένους, σα μεγάλοι μύστες των ελληνικών γραμμάτων, του ελληνικού πνεύματος, της ελληνικής σοφίας.
Αν και έζησαν σε μια εποχή ταραχής και αβεβαιότητας, όπου οι διωγμοί μεν είχαν λήξει, αλλά οι αιρέσεις ήταν εμφανείς και με τις τεράστιες διαστάσεις τους, απειλούσαν να καταπνίξουν τα ιερά δόγματα της πίστεώς μας.
Γιὰ να καταπολεμηθούν, λοιπόν, οι αιρέσεις έπρεπε να υπάρξουν άνδρες φωτεινοί, θαρραλέοι και μαχητικοί, με ακράδαντη πίστη προς τον Χριστό και πολύπλευρη μόρφωση. Όλα αυτά τα συνεδύαζαν οι μελίρρυτοι ποταμοί της σοφίας, οι τρεις Ιεράρχες.
Και οι τρεις υπήρξαν διακεκριμένοι εργάτες του πνεύματος. Συνδύαζαν σοφία και αυστηρότητα ζωής.Ήθος άφθαστο και σθένος απαράμιλλο. Θάρρος σπάνιο και σταθερότητα άκαμπτη. Μαχητικοί,αλλά και ευαίσθητοι.Ήλθαν σε ρήξη με βασιλείς. Ανέτρεψαν ιδέες αντικοινωνικές, διδασκαλίες αιρετικές. Άναψαν φώτα σωστικά για όλη την ανθρωπότητα.Ήταν ζωντανά πρότυπα αυταπάρνησης, φιλοθεΐας και φιλανθρωπίας.

Υπηρέτησαν τον Θεό και διακόνησαν τον άνθρωπο.
Αλλ’ ας γνωρίσουμε καλύτερα αυτούς τους θεοπρόβλητους και θεοφώτιστους άνδρες.
Ο ΜΕΓΑΣ Β Α Σ Ι Λ Ε Ι Ο Σ γεννιέται στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Δέχεται τα νάματα της πίστεως από τη μητέρα του Εμμέλεια.
Εύστροφος νους μορφώνεται πολύπλευρα. Η πολυμάθεια των γνώσεων, η ασκητική ζωή και η αγιότητα του προσώπου, δρουν συντελεστικά στην άνοδό του στον Αρχιερατικό Θρόνο.
Ορθοδοξεί και ορθοφρονεί και μάχεται ρητορικά και γενναία για την πίστη του Χριστού. Κατατροπώνει τους κακοδόξους και αναπτερώνει τους Ορθοδόξους.
Προβαίνει σε ένσοφες μεταρρυθμιστικές προτάσεις για τον Μοναχισμό, απόρροια της πλούσιας εμπειρίας του.
Δίνει πνοή στη φιλανθρωπία, με το συγκρότημα της Βασιλειάδας, των ποικίλων δηλαδή ευαγών ιδρυμάτων.
Η ποιμαντορία του αρίστη.
Στα 50 όμως χρόνια γήϊνης ζωής αναχωρεί για τη χώρα του Φωτός.
Εζησε λίγα χρόνια, αλλά άφησε στην ανθρωπότητα τεράστιο πνευματικό έργο.
Ο ΑΓ. Γ Ρ Η Γ Ο Ρ Ι Ο Σ γεννιέται στην Αριανζό της Καππαδοκίας.
Δέχεται χριστιανική ανατροφή από τη θεοσεβή μητέρα του Νόννα.
Σπουδάζει ρητορική στην Αθήνα και συνδέεται άρρηκτα με το Μ. Βασίλειο.
Χειροτονείται Πρεσβύτερος από τον Επίσκοπο πατέρα του, αλλά αναχωρεί για την έρημο του Πόντου, μαζί με το Μ. Βασίλειο, για αγώνες ασκητικούς.
Οι παρακλήσεις όμως των οικείων του τον επαναφέρουν στην πατρίδα. Τότε βιώνει τη θλίψη των αλλεπάλληλων εκδημιών αδελφών και γονέων.
Ο Θεός οδηγεί κατόπιν τα βήματά του στην Κων/λη, όπου κατακεραυνώνει τους Αρειανούς και αναδεικνύεται Πατριάρχης Κων/λεως.
Αντιδραστικὲς όμως κινήσεις αντιπάλων Επισκόπων τον αναγκάζουν σε παραίτηση. Αναχω-ρεῖ, έτσι, για την Αριανζό, όπου συνεχίζει το συγγραφικό έργο και εκδημεί ειρηνικά, αφού έζησε και έδρασε Θεάρεστα.
Ο ΑΓ. Ι Ω Α Ν Ν Η Σ ο Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ είναι γόνος της Αντιοχείας. Πατέρας του ο στρατηγός Σεκούνδος και μητέρα του η ευσεβής Ανθούσα, από την οποία δέχεται χριστιανική γαλουχία.
Πτυχιούχος πολλών επιστήμων, αλλά οικιστής της ερήμου εκούσιος.
Εισέρχεται στην ιερατική οικογένεια και χειροτονείται Πατριάρχης Κων/λεως.
Δεινὸς ερμηνευτής της Αγίας Γραφής.
Αδυσώπητος ελεγκτής της παρανομίας,εξορίζεται, τρεις φορές, από την αυτοκράτειρα Ευδοξία.
Τελικὰ στην Κουκουσό της Αρμενίας τερματίζει τη γήϊνη πορεία του, αφού αφήνει τεράστιο συγγραφικό έργο.
Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ, ΑΓ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ, ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗΣ ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ!
Τρεις αναμορφωτές της Οικουμένης.
Τρεις διαχρονικοί Οδηγητές των ανθρώπων προς τη Βασιλεία του Θεού.
Πού οφείλουν όμως αυτή την ακτινοβολία τους οι τρεις Μεγάλοι άνδρες ; Αναμφίβολα στα πρόσωπα, που σφυρηλάτησαν το χαρακτήρα τους. Κι αυτά δεν είναι άλλα από τις πανάξιες και πανευλαβείς μητέρες τους.
Η μητέρα του Βασιλείου Εμμέλεια ανέλαβε να διαπλάσσει την ψυχή του.Του έδωσε, λοιπόν, τη Θεία πνοή, που ξεχείλιζε από την ψυχή της και την αγάπη για τον Θεό και τους ανθρώπους. Φρόντισε το ροδόσταγμα της πίστεως να σταλάξει στην εύπλαστη παιδική ψυχή του Τοιουτοτρόπως ριζώθηκαν βαθιά στην ψυχή του τα αγνότερα και υψηλότερα ιδανικά. Αναδείχθηκε σοφός και Άγιος. Με τη Βίβλο στο χέρι και τον Χριστό στην καρδιά μεγάλωσε.
Στην Καισάρεια πέρασε την εφηβεία του. Το περιβάλλον ήταν ηθικά χαμηλό. Αλλ’ ο Βασίλειος, κυρίαρχος στον ορίζοντα της εφηβικής του καρδιάς, δεν άφηνε ποτέ το ανθισμένο του δένδρο να ρίξει κάτω τα άνθη του. Στις σκέψεις και στους λόγους του προσεκτικός, στη συμπεριφορά του άμεμπτος, καθώς είχε διδαχθεί από τη μητέρα του.
Απὸ τη μητέρα του, ακόμη, διδάχθηκε τις φιλανθρωπικές ευαισθησίες, οπότε σαν Επίσκοπος της Καισάρειας διακρίθηκε για τη φιλανθρωπία του. Ποταμοί αγάπης και καλωσύνης ξεχείλισαν από την ευαίσθητη ψυχή του και έγινε το βάλσαμο, το οποίο θεράπευε πληγές και ανακούφιζε πόνους, η σκέπη, η οποία εσκέπαζε πλάσματα αδύνατα και επροστάτευε φτωχούς και δυστυχισμένους. Η περίφημη Βασιλειάδα είναι δική του πρωτοβουλία.
Η Εμμέλεια, άγρυπνη στο κάστρο της ψυχής του Βασιλείου φρόντισε να τον συνδέσει άρρηκτα με τον Χριστό. Έκτοτε ο Χριστός ηλέκτριζε την ψυχή του. Ο Χριστός πυρπολούσε την καρδιά του. Ο Χριστός ήταν το ψωμί, που χόρταινε την πείνα του, το κρυστάλλινο νερό, που έσβηνε τη δίψα του, ο μοχλός κάθε πράξεώς του. Ήταν η κινητήρια δύναμη, η δύναμη, που τον ανέβασε στα απροσπέλαστα ύψη της αγιότητας και της δράσεως.

Αλλά και ο Άγιος Γ Ρ Η Γ Ο Ρ Ι Ο Σ ο Θ Ε Ο Λ Ο Γ Ο Σ διέθετε μία αξιόλογη μητέρα, την Νόννα. Ευσεβής και ενάρετη η Νόννα, από τα πρώτα του βήματα τον επότιζε με τα Θεία νάματα της πίστεως, με την έμφλογη αγάπη στον Θεό και κατ’ επέκταση στον άνθρωπο. Οι γονείς του τον αφιέρωσαν στον Θεό. Στο εσωτερικό του Γρηγορίου πλέον κυριαρχούσε η αγία απόφαση να πορευθεί σταθερά τη ζωή της πίστεως.
Σαν ιερέας στη Ναζιανζό στάθηκε η ψυχή της αγάπης και ο δάσκαλος του λαού. Ο πτωχός, ο ξένος, ο γυμνός, γι’ αυτόν ήταν ο ίδιος ο Θεός.
Με όπλα την υπέροχη ευγλωττία του, τη βαθιά γνώση της Αγίας Γραφής και των Ελλήνων φιλοσόφων, την ποιητική του φαντασία και την αγία ζωή του, έδωκε νικηφόρες μάχες κατά των Αρειανών.
Η συμβολή της μητέρας του σ’όλη του την πορεία ήταν καθοριστική.
Το πέρασμά του από τη γη ελπιδοφόρο, νικηφόρο αισιόδοξο.
Ήταν ένας Αγωνιστής και κέρδισε την Αιωνιότητα…

Και η τρίτη μεγάλη μορφή, από τους τρεις Ιεράρχες, ο Α Γ Ι Ο Σ Ι Ω Α Ν Ν Η Σ ο Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ, χρεωστεί την πρόοδό του στη μητέρα του Ανθούσα. Η Ανθούσα υπόδειγμα αρετής, τιμιότητας και ευσέβειας, δεν άφηνε ευκαιρία χωρίς να σπείρει στο χωράφι της καρδιάς του Ιωάννη το σπόρο της Χριστιανικής Αλήθειας.
Τον ανέθρεψε με ευσέβεια και ρίζωσε στην ψυχή του το σεβασμό και την αγάπη στα διδάγματα του Σωτήρα μας. Το όνειρό της ήταν να δώσει στην κοινωνία ένα πνευματικό έργο τέχνης. Και όντως το πέτυχε. Ο Ιωάννης αναδείχθηκε επίγειος Άγγελος, Ουράνιος άνθρωπος, που αποκάλυψε το μεγαλείο του ανθρώπου.
Η είσοδός του στην ιερατική διακονία σηματοδότησε τη γήϊνη πορεία του. Διακρίθηκε για την ευσέβεια και τη φιλανθρωπία, αλλά και την εξαίρετη ευγλωττία. Οι λόγοι του προκαλούσαν ρίγη ενθουσιασμού. Γι’ αυτό και ωνομάσθηκε Χ ρ υ σ ό σ τ ο μ ο ς.
Αλλὰ και ως Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως υπήρξε θεοπρόβλητος και λαοπρό-βλητος. Με την εξαίρετη τόλμη και την ευφράδεια του λόγου του καυτηρίαζε κληρικούς και πολίτες και δε φοβήθηκε να επιτεθεί εναντίον και της αυτοκράτειρας και να καυτηριάσει την παράνομη ζωή της. Επακόλουθο να συκοφαντείται και να εξορίζεται, αλλά να παραμένει πιστός στην μητρική πνευματική παρακαταθήκη. Κύματα μεγάλα ορθώθηκαν εναντίον του, αλλά δε κατώρθωσαν να καταποντίσουν το πλοίο του. Ο Ιησούς, που η μητέρα του εδίδαξε, ήταν για πάντα μαζί του. Ποιόν είχε πλέον να φοβηθεί ;
Κάποτε, όμως, η αλύγιστη λεύκη έπεσε, αφού δέχθηκε αλλεπάλληλα κτυπήματα στον κορμό της. Το 407 μ.Χ. η ψυχή του φτερούγισε στις Ουράνιες Σκηνές, για να ευφραίνεται αιώνια.

Αυτοί υπήρξαν οι Μεγάλοι της Εκκλησίας μας Διδάσκαλοι, οι ασάλευτοι πύργοι της Εκκλη-σίας, αλλά και οι στυλοβάτες του Έθνους.
Παράλληλα, βέβαια και οι πανευλαβείς μητέρες τους πρωτεργάτριες στην χριστια-νική ανατροφή τους. Οι τρεις αυτές μητρικές υπάρξεις έδωκαν το είναι τους για να διαμορφώσουν τα παναξιόλογα αυτά πνευματικά αναστήματα, τους τρεις Ιεράρχες. Είναι οι αρχιτεκτόνισσες του πνευματικού τους οικοδομήματος.

Συμπερασματικά : Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα των Τριών Ιεραρχών, όλοι μας.
Μητέρες, μημιθείτε την Α ν θ ο ύ σ α , την Ε μ μ έ λ ε ι α , τη Ν ό ν ν α .
Σμιλεύσετε με της πίστεως τη σμίλη το χαρακτήρα των νεαρών βλαστών σας.
Χαλυβδώσετε το φρόνημά τους. Αγρυπνήσατε πάνω από την εύπλαστη, παιδική ψυχή τους. Να εμπνεύσετε μεγάλα ιδανικά, σταλάζοντας στην καρδιά τους το μύρο της αρετής, το οποίο ανάβει τη φλόγα, τη φλόγα της αγάπης στον Ιησού.
Εὰν μια τέτοια θεία φλόγα ανάψετε στις αθώες παιδικές ψυχές, να είσθε βέβαιες, ότι το έργο σας και η προσπάθειά σας θα καρποφορήσουν και τα παιδιά σας θα ανεβούν σταθερά, ακλόνητα, θαρραλέα τα σκαλοπάτια της μόρφωσης του πνεύματος.
Σήμερα, περισσότερο,όσο ποτέ άλλοτε,αναζητούμε άξιες μητέρες,για τη διαπαιδαγώγηση των νέων.
Σήμερα η πατρίδα μας, για να κατορθώσει να βαδίσει το δρόμο της προόδου, απαιτείται κάθε μητέρα να γίνει μια νέα Εμμέλεια, νέα Ανθούσα, νέα Νόννα.
Καὶ τότε, αν γαλουχήσετε τα παιδιά σας με τα ζωογόνα νάματα της πίστεως, αν τα καθοδηγήσετε στο δρόμο της αρετής, θα έχετε εκπληρώσει την υψηλότερη αποστολή σας , θα έχετε προσφέρει στην Ελλάδα μας, στην Ορθοδοξία, νέο Βασίλειο, νέο Γρηγόριο, νέο Χρυσόστομο, αλλά και θα έχετε ετοιμάσει αδιαμφισβήτητους Αγίους Ουρανο-πολίτες, οι οποίοι θα απολαμβάνουν την ανεκλάλητη χαρά και ανεκδιήγητη ομορφιά της Αιωνιότητας, στην αείφωτη Χώρα τ’ Ουρανού.-

Η υψικάμινος.

ΚΥΡ. ΙΖ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ( Ματθ. ιε΄ , 21 – 28 )
Η ΥΨΙΚΑΜΙΝΟΣ.
«Ελέησόν με, Κύριε, υιέ Δαυϊδ· η θυγάτηρ μου κακώς δαιμονίζεται. »(Ματθ. ιε΄,22).
Οι προπτωτικοί άνθρωποι είχαν εύσημο γνώρισμα την ενότητα με τον Θεό, τον εαυτό τους, τους συνανθρώπους τους, τη δημιουργία καθολικά.
Η πτώση των Πρωτοπλάστων σηματοδότησε τη διάσπαση της ενότητας. Έκτοτε οι πτωτικές τάσεις, με τη διάπραξη της αμαρτίας επέφεραν την αλλοίωση του ανθρώπου, την απώλεια της «αγαπητικής κοινωνίας», την ανάπτυξη της «αυτονομημένης ατομικότητας».
Η ενανθρώπηση του Υιού του Θεού, με την κένωση και την θυσιαστική αγάπη, έδωκε τη δυνατότητα της ανάδειξης του ανθρώπου - ατόμου σε πρόσωπο. Τοιουτοτρόπως οι Χριστοποιημένοι άνθρωποι, που βίωσαν την κάθαρση της καρδιάς, δέχτηκαν τον φωτισμό του νου και είναι Θεωμένοι, ζουν το πανανθρώπινο δράμα. Η προσωπική τους αμαρτία προκαλεί πόνο προσωπικό, αλλά και κατ’ επέκταση βαρύνει τη ζωή όλης της ανθρωπότητας.
Με την έξοδο από τον κλοιό του ατομισμού οι αμαρτίες όλων των ανθρώπων της γης βιώνονται σε προσωπικό επίπεδο και δημιουργούν πόνο αφόρητο.
Και η Χαναναία του Ευαγγελίου κραυγάζει ικετευτικά, για τη σωτηρία του παιδιού της, που είναι και δικός της πόνο : «Ελέησόν με,Κύριε, Υιέ Δαυϊδ, η θυγάτηρ μου κακώς δαιμο-νίζεται.».
Ζητά επίμονα το έλεος του Κυρίου. Ο πόνος της δίνει την ευκαιρία να γνωρίσει τον Ιησού. Η θλίψη γίνεται ο κρίκος, που την συνδέει με τον Κύριο, το χωνευτήρι, απ’ όπου αναπηδά η πίστη στον Χριστό. Ο ανήφορος του πόνου έγινε το μονοπάτι, που την οδήγησε κοντά στον Θεό.
Η κάμινος του πόνου έγινε υψικάμινος, που πρόσφερε μία καρτερία αξιοθαύμαστη.
Στην πάλη της με τον Ιησού η Χαναναία υπομένει, όταν ο Διδάσκαλος κωφεύει στην παράκλησή της.
Επιμένει, όταν η αίτησή της απορρίπτεται. Καρτερεί, όταν παρομοιάζεται με «κυνάριον» και απαντά στον εξευτελιστικό χαρακτηρισμό με μια ικεσία, που καταρρίπτει την άρνηση του Ιησού.
«Δος μου, Κύριε, τα ψιχία, που δικαιούνται τα κυνάρια. Ένας λόγος Σου, μια κίνησή Σου, με καλύπτουν και κατασβήνουν το καμίνι του πόνου, επιλύουν το πρόβλημά μου.»
Οι μεγαλειώδεις πίστη και καρτερία της αποσπούν τη θριαμβευτική επιβράβευση του Κυρίου: «Ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις ! γενηθήτω σοι ως θέλεις. Και ιάθη η θυγάτηρ αυτής από της ώρας εκείνης.»(Ματθ. ιε΄,28).
Η θλίψη τροφοδοτεί την πίστη και την υπομονή και αιωνοποιεί τις κινήσεις μας.
Η υψικάμινος του πόνου προσφέρει τα όπλα της πίστης και της καρτερίας, με τα οποία οι αγωνιστές μάχονται ηρωϊκά και νικούν τρισένδοξα.-

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ Α.α.47 ΙΑΝ.-ΦΕΒΡ. 2012.

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ, ΚΑΡΠΟΦΟΡΟ, ΕΙΡΗΝΙΚΟ ΤΟ 2012
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ

ΔΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΑΡ.Φ. 47 ΙΑΝ.-ΦΕΒΡ. 2012

Διανέμεται δωρεάν.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΥΡΣΟΣ.Γράφει&ἐπιμελεῖται(ΔυνάμειΘεοῦ)Ε.Α.Κ.

**********************************************************

ΖΩΗΦΟΡΑ ΡΗΜΑΤΑ

Ε Ξ Α Γ Ο Ρ Α του Χ Ρ Ο Ν Ο Υ.
Ο χρόνος είναι δημιούργημα του Θεού. Ο Θεός, ο «παλαιός των ημερών», υπήρχε προ του χρόνου, είναι υπέρ του χρόνου και αποτελεί τον αίτιο του χρόνου.
Ο χρόνος είναι ευλογία του Θεού, διότι όταν αξιοποιηθεί από τον άνθρωπο εξασφαλίζει τη σωτηρία του.
Ο χρόνος αξιοποιείται, όταν επιτευχθεί μέσα στο χρόνο η βίωση της ζωής και παρουσίας του Θεού. Τότε οι πράξεις αιωνοποιούνται, γιατί Αιωνιότητα δεν είναι η πέρα από το χρόνο ζωή, αλλά η μέσα στο χρόνο κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό.
Όταν ο άνθρωπος βιώνει καθημερινά την Ορθόδοξη Ασκητική και μετέχει της Μυστηριακής ζωής της Εκκλησίας, επιτυγχάνει την κάθαρση της καρδιάς, τον φωτισμό του νου, τη θέωση. Τότε γίνεται πρόσωπο, υπερβαίνει το χρόνο και ζει το αιώνιο, τον Ίδιο τον Θεό.
Η υπέρβαση του χρόνου επιτυγχάνεται με την ανάπτυξη επικοινωνιακής σχέσης ανθρώπου και Θεού, την προσευχή.
Η καρδιακή προσευχή σε συνάρτηση με την άσκηση και τη μετοχή στη Λατρευτική ζωή της Εκκλησίας, επιφέρει την ένωση με τον Θεό.
Ο άνθρωπος της προσευχής και της άσκησης, της λατρείας και της Μυστηριακής μετοχής είναι απελεύθερος των δεσμών του χρόνου, εξαγιάζει το χρόνο και εξαγιάζεται μέσα σ’ αυτόν. Ζει στιγμές αιωνιότητας από εδώ στη γη, εμπειρίες μοναδικές, πλήρεις ευλογιών.
Η όλη ζωή στη γη, με τις ποικίλες εκφάνσεις και δραστηριότητες, απαιτείται να διαδρα-ματίζεται κάτω από το πρίσμα της αιωνιότητας, για να είναι σωτήρια. Ο χρόνος της ζωής στη γη εξασφαλίζει τον Παράδεισο ή την Κόλαση.
«Ποία γαρ η ζωή υμών; ατμίς γαρ έσται η προς ολίγον φαινομένη, έπειτα δε και αφανιζομένη.»(Ιακ. δ΄, 14), τονίζει ο Απ. Ιάκωβος.
Αυτό το παρόν πρέπει να επωφεληθούμε. Να το γεμίσουμε με έργα θυσίας, με καλλιέργεια του εαυτού μας σε βάθος, με κινήσεις μεταστροφικές, για μετάνοια, με επενδύσεις σωτήριες.
Η δική μας βιοτή με την εξαγορά του χρόνου προκαλεί ανοίγματα προς τον Θεό με διηνεκείς προεκτάσεις , ενώ η απώλεια του χρόνου προξενεί την αιώνια καταδίκη μας. Η επιλογή δική μας. Η ανάγκη επείγουσα. Η αναβολή ολέθρια.
Προσοχή και εγρήγορση, λοιπόν. «Εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, ότι αι ημέραι πονηραί εισι.»( Εφεσ. ε΄, 16) είναι και η Παύλεια προτροπή.-

ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ ΑΓΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗΣ
ΑΓΙΑ Π Ε Ρ Π Ε Τ Ο Υ Α. -Μία ηρωΐδα της πίστεως.-
Το δένδρο της Ορθοδοξίας υπεραιωνόβιο είναι, ποτισμένο με αίμα ηρώων. Η Εκκλησία μας είναι Εκκλησία Μαρτύρων. Αναρίθμητες ψυχές απαρτίζουν την στρατιά των Μαρτύρων και κοσμούν τη Θριαμβεύουσα Εκκλησία. Ψυχές αγωνιστικές και θαρραλέες, τολμηρές και φλογερές, θυσιάζουν κάθε ανθρώπινη αγάπη μπροστά στη θεία Αγάπη.
Μια τέτοια γυναικεία μορφή είναι η Αγία ΠΕΡΠΕΤΟΥΑ. Πατρίδα της η πόλη Θουβρίτανα της Αφρικής. Γεννιέται από αρχοντική οικογένεια και ανατρέφεται μέσα στην πολυτέλεια. Σε ηλικία 22 ετών οι γονείς της την παντρεύουν με αξιωματούχο νέο και αποκτάει ένα παιδί. Από τον Σάτυρο κατηχείται στην πίστη του Χριστού. Η Περπέτουα ζει τις πρώτες στιγμές της Υψηλής γνωριμίας της με τον Κύριο. Ο σύζυγός της, φανατικός ειδωλολάτρης, πληροφορείται την χριστιανική ιδιότητά της και την εγκαταλείπει με το βρέφος. Η γενναία Χριστιανή συνεχίζει τη χριστιανική της πορεία. Μελετάει, προσεύχεται και προσπαθεί να εναρμονίζει τη ζωή της με το θέλημα του Θεού. Κάθε μέρα και περισσότερο αυξάνει η πίστη και η αγάπη της στο Χριστό. Κι η ώρα της ομολογίας δεν αργεί. Ο αυτοκράτορας Βαλεριανός κηρύσσει διωγμό κατά των Χριστιανών. Η Περπέτουα συλλαμβάνεται μαζί με άλλους Χριστιανούς και φυλακίζεται. Οι συνθήκες διαβίωσης στα σκοτεινά και υγρά κελλιά των φυλακών είναι τρομερές. Οι μαστιγώσεις και οι εξυβρίσεις, οι ραβδισμοί και οι εξευτελισμοί εξαπολύονται καθημερινά, αλλ' αντικρούονται ηρωϊκά. Η περήφανη αρχοντοπούλα είναι αποφασισμένη να υποφέρει για τον Χριστό.
Ο πατέρας της την επισκέπτεται και προσπαθεί να τη μεταπείσει. Η εμμονή και η ετυμηγορία της τον εξαγριώνουν και αποχωρεί νικημένος.
Η Περπέτουα δέχεται το βάπτισμα και παίρνει την Θεία Χάρη. Προσεύχεται θερμά, οραματίζεται κι ενδυναμώνεται. Στη φυλακή φέρνουν το βρέφος της για θηλασμό κι εκεί αναμένει τη μέρα της δίκης.
Ο πατέρας της επανεμφανίζεται και προσπαθεί να την συγκινήσει προβάλ-λοντας τα γηρατειά, την οικογενειακή τιμή, το σπλάγχνο της. Η Περπέτουα ιεραρχεί τις αξίες· σέβεται τον πατέρα της, τιμά την οικογένειά της, αγαπάει το παιδί της, αλλά πάνω απ' όλα υπεραγαπάει το Χριστό. Η απάντησή της είναι κατηγορηματική: «Πατέρα, το όνομα Χριστιανή τιμάει την οικογένειά μας, το δε παιδί μου το παραδίδω στην αμέριστη προστασία του Θεού».
Σε λίγο η ανάκριση αρχίζει κι η Περπέτουα παρά την συναισθηματική πίεση ομολογεί σθεναρά την πίστη της και κατατροπώνει το δικαστή με τις απαντήσεις. Η απόφαση είναι καταδικαστική: Θα ριφθεί στα θηρία.Η ηρωΐδα Χριστιανή πανηγυρίζει. Μένει στη φυλακή κι αναμένει τη μέρα του μαρτυρίου. Προσεύχεται, κοινωνεί κι είναι πανέτοιμη. Ο Κύριος είναι μαζί της και την ενισχύει με οπτασίες. Η μέρα του μαρτυρίου φθάνει. Οι Μάρτυρες πασίχαροι παρελαύνουν για το αμφιθέατρο. Η Περπέτουα προχωρεί αγέρωχα, βαδίζει για τον Ουρανό. Σε λίγο μία δάμαλις τρυπάει με τα κέρατα το σώμα της και την εκσφενδονίζει. Πονάει, αλλά ορθοστατεί. Η αντοχή της προκαλεί τον θαυμασμό του κόσμου. Ένα ξίφος την αποκεφαλίζει για να δώσει το «παρών» στὸ προσκλητήριο κάλεσμα του Κυρίου, εκεί στα Ουράνια Σκηνώματα.Την τιμάμε την 1η Φεβρουαρίου.-

Ν Υ Ξ Ε Ι Σ
"Φθείρουσιν ήθη χρηστά ομιλίαι κακαί."( Α΄ Κορ. ιε΄, 33 )
Ο άνθρωπος μεταπτωτικά είναι επιρρεπής προς τις επιδράσεις.
Η κοινωνία ποικιλότροπα προσφέρει δελεαστικές προτάσεις, αμφίβολες προσκλήσεις, κίβδηλες λύσεις. Η επικοινωνιακή σχέση με πρόσωπα, που δεν διαθέτουν ταυτόχρονα και προϋπο-θετικά ένθερμη αγαπητική σχέση με τον Θεό, οδηγούν σε καταληκτική φθορά του πνευ-ματικού οικοδομήματος.
Η ανορθόδοξη πρακτική ζωη καταλυτική για τα χρηστά ήθη.
Το ομόδοξο και ομότροπο ορθόδοξο ύφος και ήθος φερεγγυάται την ορθή πορεία προς τον Ουρανό. Ας το προσέξω, λοιπόν.-

«Έστω πας άνθρωπος ταχύς εις το ακούσαι, βραδύς εις το λαλήσαι, βραδύς εις οργήν.»( Καθ. Επ. Ιακ. α΄, 19 ).
Ακούω πρόθυμα, σκέπτομαι προσεκτικά, αποφασίζω σωστά.
Μιλώ φειδωλά,σιωπώ διακριτικά, μιλώ σιωπηλά.
Υπομένω καρτερικά, αυτοκυριαρχώ εμφαντικά, οργίζομαι κατάλληλα.
Οι προτροπές του Απ. Ιακώβου καθοριστικές, αυθεντικές, προσκλητικές.
Η αποδοχή επιλογή μου. Η ωφέλεια δική μου.-

Ε Ν Α Υ Σ Μ Α Τ Α
Επιθυμείς την ε λ ε υ θ ε ρ ί α
κι επιδιώκεις τη δουλεία. Τι ειρωνεία !

Θέλεις να ‘σαι π ρ ώ τ ο ς;
Στάσου τ ε λ ε υ τ α ί ο ς.

Οι συντεταγμένες της α γ ά π η ς
ξεκινούν από το ΘΕΟ,
περνούν από τον ά ν θ ρ ω π ο
και καταλήγουν στο ΘΕΟ.

Χαλιναγωγώντας το σ ώ μ α,
ελευθερώνεις την ψ υ χ ή.

Η α γ ά π η στον ε χ θ ρ ό,
ολικός α φ ο π λ ι σ μ ό ς είναι.-

Υ π ό μ ε ι ν ε σιωπηλά.
Σ ι ώ π α υπομονετικά.

Στο καμίνι της θ λ ί ψ ε ω ς,
κρύβεται το διαμάντι της π ί σ τ ε ω ς.

Π ρ ό τ υ π ά μας οι Άγιοι.
Κ ρ ι τ έ ς μας τα έργα τους.-

ΦΙΛΟΚΑΛΙΚΕΣ ΡΗΣΕΙΣ
ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Εάν δεν δέχεσαι τον ξένο, όπως θα δεχόσουν τον Χριστό, καλύτερα να μη τον δεχθείς καθόλου. Εάν όμως τον δέχεσαι σαν τον Χριστό, τότε μη ντραπείς να πλύνεις τα πόδια του Χριστού.

Ο φτωχός δεν επιθυμεί τόσο πολύ τα αναγκαία, όσο λαχταρά ο πλούσιος τα περιττά. Ούτε πάλι έχει ο φτωχός τόση ικανότητα στο να μεταχειριστεί την πονηριά, όση δύναμη έχει προς αυτό ο πλούσιος.

Αδιαφόρησε για τις ανέσεις και τότε θα αποκτήσεις άνεση, αδιαφόρησε για τα υλικά αγαθά και τότε θα τα πάρεις, για να τα πάρεις όχι σαν δέσμιος αυτών, ούτε σαν δούλος, αλλά ως ελεύθερος.

Ο Θεός, όταν δει ότι εμείς δεν ενδιαφερόμαστε πλέον για τα υλικά αγαθά, τότε μας επιτρέπει να τα αποκτήσουμε και να τα χρησιμοποιούμε. Διότι τότε πλέον τα κατέχουμε σαν ελεύθεροι άνθρωποι και όχι όπως έχουν τα παιδιά τα παιχνίδια τους.

Ανθρωπος είσαι, μη γίνεσαι θηρίο. Γι’ αυτό σου δόθηκε το στόμα από τον Θεό, όχι για να δαγκώνεις, αλλά για να παρηγορείς με τα λόγια σου.

Μην περιμένεις την ημέρα του θανάτου σου για να μάθεις την αδυναμία σου. Διερεύνησε τον εαυτό σου όσο ακόμα ζει, προχωρώντας με τη σκέψη σου στο εσωτερικό του και τότε θα δεις όλη τη μηδαμινότητά του.

Δεν είναι και τόσο φοβερό το να κλαίμε, αγαπητοί μου, αλλά το να πράττουμε έργα άξια για κλάματα. Επίσης δε είναι αποκρουστικό το να οδύρεται κανείς, αλλά το να εκτελεί πράξεις άξιες για οδυρμούς.

Δεν έλαβες εντολή να κατηγορείς τον τεμπέλη, ούτε να ελέγχεις την κακία, ούτε να ονειδίζεις την οκνηρία, αλλά να ανακουφίζεις την πτωχεία, να ιατρεύεις την συμφορά, να απλώνεις το χέρι σου και να σηκώνεις εκείνους που έχουν πέσει.

Αν γεράσεις σήμερα με την αμαρτία, αύριο γίνε νέος με την μετάνοια.

Προσοχή! Ο Διάβολος (για να σε παγιδέψει) άλλαξε την σειρά των πραγμάτων και έδωσε την ντροπή στην μετάνοια και την παρρησία στην αμαρτία.

Η αγάπη αλλάζει θετικά την φύση των πραγμάτων.-

ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ.

ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ.

« Επεφάνη γαρ η Χάρις του Θεού η σωτήριος πάσιν ανθρώποις.»( Τιτ. β΄ , 11).
Ο άνθρωπος πλασμένος«κατ’ εικόνα» του Αρχέτυπου Λόγου με δυνατότητα να φθάσει στο « καθ’ ομοίωσιν ».
Προορισμός του ανθρώπου η θέωση. Η σωτηρία του ανθρώπου κοινή Αγιοτριαδική ενέργεια και επιθυμία.
Η Τριαδική Θεότητα συναπαρτίζεται από τον Πατέρα, τον Υιόν και το Άγιο Πνεύμα. Τρία Πρόσωπα, που συνδέονται μεταξύ τους ομοουσίως, αδιαιρέτως, ασυγχύτως. Τρεις υποστάσεις με κοινή φύση, ουσία, ενέργεια και δόξα.
Ο Πατήρ γεννά προαιωνίως τόνΥιό και εκπορεύει το Πανάγιο Πνεύμα.
Νους , Λόγος, Πνεύμα, ο Τριαδικός Θεός των Ορθοδόξων Χριστιανών.
Η ενανθρώπηση του Λόγου «κατ’ ευδοκία» θέλημα του Τριαδικού Θεού, ανεξάρτητα από την πτώση του ανθρώπου.
Μοναδικός τρόπος σωτηρίας του ανθρώπου, του κτιστού, η ένωση του κτιστού και του ακτίστου στην υπόσταση του Λόγου.
Κατά τη Βάπτιση του Χριστού έχομε μία Θεοφάνεια, εφ’ όσον μαρτυρεί ο Πατήρ το ομοούσιον του Υιού και επιβεβαιώνει την αγάπη Του προς τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα παρίσταται «ωσεί περιστερά» και δηλοποιεί τη λύση του κατακλυσμού της αμαρτίας.
Το μυστήριο της Τριαδικής Θεότητας και η άκτιστη ζωοποιός, σωτηριοποιός και Θεοποιός Θεία Χάρη παραμένει ακατανόητη και απρόσιτη από τον άνθρωπο, που βιώνει την υπαρξιακή αλλοτρίωση.
Η αυθυπέρβαση, η έξοδος από την εγωκεντρική εσωστρέφεια και η αγαπητική περιχώρηση στο είναι των άλλων, σηματοδοτούν τη γνώση της Αγιοτριαδικής υποστάσεως.
Η φιλαυτία προξενεί εμπειρίες Κόλασης, ενώ η φιλοθεϊα και φιλαλληλία δημιουργούν βιώματα Παραδείσου.
Η μετάνοια επιφέρει την απαλλαγή από τα πάθη και δημιουργεί Κατοικητήρια Τριαδικού Θεού.
Η μεταστροφική πορεία εξασφαλίζει τη γνώση του υπέρλογου μυστηρίου και την ανάδειξη Ουρανοπολιτών σεσωσμένων .
Κατά τα Θεοφάνεια, συμπερασματικά, ο Θεάνθρωπος Κύριος βαπτίζεται και η ανθρωπότητα ενισχύεται, η Θεότητα επιβεβαιώνεται, η Τριαδικότητα αποκαλύπτεται, το υπόδειγμα δίδεται, η ταπείνωση υποδεικνύεται, ο αγιασμός παρέχεται.
Ο άνθρωπος απορεί. Η φύση τρέμει. Οι Άγγελοι καταπλήσσονται. Οι Ουρανοί αγάλλονται.
Για τη Βάπτιση του Χριστού ρόλο καθοριστικό διαδραματίζει ο Τίμιος Πρόδρομος.
Είναι ο ταπεινός δούλος του Θεού, ο ακάματος διάκονος του Θεϊκού έργου, ο οποίος υπακούει και αναδεικνύεται ανάδοχος του Υιού του Θεού.

ΧΡΟΝΟΣ και ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ - ΠΕΡΙΤΟΜΗ ΚΥΡΙΟΥ.

ΧΡΟΝΟΣ και ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ.
ΠΕΡΙΤΟΜΗ ΚΥΡΙΟΥ.

«Ποία γαρ η ζωή υμών; ατμίς γαρ έσται η προς ολίγον φαινομένη, έπειτα δε και αφανιζομένη.»(Ιακ. δ΄, 14), τονίζει ο Απ. Ιάκωβος.
Η ζωή του ανθρώπου στη γη παροδική, αλλά σημαντική.Η αξιοποίησή της σηματοδοτεί την αιωνοποίησή της πανευφρόσυνα. Η εκμετάλλευση του χρόνου εξασφαλίζει την Αιωνιότητα.
Η κατεργασία της προσωπικής σωτηρίας, έμφοβα και επίμονα, προδιαγράφει το πλαίσιο της αγωνιστικής πορείας μέσα στον χρόνο. Η εντρύφηση στον λόγο του Θεού και η βίωση των εντολών Του, με πρωταρχικό στόχο την απόκτηση εμπειρικής αγάπης προς τον Θεό και τον άνθρωπο, απαρχή και κορύφωμα του αιωνοποιημένου χρόνου.
Η βίωση της αδιάκριτης, ανιδιοτελούς, διάπλατης αγάπης προς τον άνθρωπο, ανταύγεια της ολόψυχης αγάπης προς τον Θεό.Η θυσιαστική αγάπη, που ξεκινάει από τον Θεό και καταλήγει στον άνθρωπο, νοηματοδοτείται και αιωνοποιείται.
Η ενεργός συμμετοχή στην Λατρευτική και Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, με τη διαρκή βίωση της μετανοίας, με την αυτογνωσία και την αυτομεμψία, είναι ενέργειες, που αντανακλούν στην Αιωνιότητα.
Η συνειδητή επικοινωνία με τον Θεό, με την προσευχητική έκφρασή της, αξιοποιεί τον χρόνο.
Η βίωση της Ορθόδοξης Ασκητικής, ως καθημερινού τρόπου ζωής, μόνο υπό το πρίσμα της Αιωνιότητας νοείται.
Κάθε λεπτό της ώρας ζυγίζει Αιωνιότητα.Η αναζήτηση ευκαιριών για την ψυχωφελή κάλυψη του χρόνου επιτακτική ανάγκη. Η λογοδοσία στον Θεό για κάθε ανεκμετάλλευτη ώρα είναι αναπόφευκτη.
«Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νυν ημέρα σωτηρίας."( Β΄ Κορ.στ΄,2)
Τώρα, που βρισκόμαστε στο κατώφλι του νέου έτους ας γίνει το ξεκίνημα.
Ούτε ένα λεπτό του χρόνου να μην χαθεί. Στόχος η σωτηρία. Η εξαγορά του χρόνου αναγκαία είναι. Η προσπάθεια συνεχής απαιτείται. Ο αγώνας ανένδοτος επιβάλλεται. Η προσφορά διαρκής ας είναι. Η αυταπάρνηση αληθινή χρειάζεται. Η μετάνοια καθημερινή πρέπει να είναι. Η κάθαρση του νου μέλημα συνεχές να είναι. Η υπομονή στις δοκιμασίες άθλημα σταθερό.
Κάθε ενέργεια να πραγματοποιείται κάτω από το βλέμμα του Θεού, για να παίρνει χαρακτήρα αιώνιο.
Ο χρόνος της επίγειας ζωής ευκαιρία για επενδύσεις ουράνιες. Το παρόν συνεχίζεται στην Αιωνιότητα. Η στάση ζωής στη γη καθορίζει το μέλλον στον Ουρανό. Κέρδος ή απώλεια. Η επιλογή προσωπική. Η Θεϊκή συμπαράσταση βέβαιη. Η δυνατότητα για Θέωση δεδομένη.
Η ενανθρώπηση του Θεού σηματοδότησε την Θέωση του ανθρώπου. Ο Θεός έγινε άνθρωπος για να γίνει ο άνθρωπος "κατά χάριν" Θεός. Ο ερχομός του Θεανθρώπου στη γη εξασφάλισε τη λύτρωση του ανθρώπου από την φθαρτότητα και θνητότητα και την απελευθέρωση από την καταδυναστεία του Διαβόλου.
Η απαρχή της κένωσης με τη γέννηση του Χριστού προχωρεί και αποκαλύπτεται με την αποδοχή της σαρκικής περιτομής του Χριστού. Η περιτομή του Χριστού τήρηση του νόμου, απόδειξη της πρόσληψης κτιστής ανθρώπινης φύσης, προτύπωση περιτομής της καρδιάς. Το Άγιο Βαπτισμα είναι αχειροποίητη περιτομή και με το Άγιο Βαπτισμα αποβάλλεται η αμαρτία και κάθε άχρηστη επιθυμία.
Η Ασκητική ζωή της Εκκλησίας απελευθερώνει τον άνθρωπο από την κυριαρχία των παθών, επιφέρει την κάθαρση και διανοίγει το δρόμο για τον φωτισμό του νου και την Θέωση.
Η Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας καθιστά μέλη του Σωματος του Χριστού.
Η κοινωνία του προσώπου με το πρόσωπο του Χριστού, η πίστη σ' Εκείνον και η απαρέγκλιτη τήρηση των εντολών Του, δραστηριοποιούν την καθαρτική, φωτιστική και Θεοποιό ενέργεια του Θεού.
Ο άνθρωπος, που βιώνει την Ασκητική και Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας γίνεται δεκτικός των ενεργειών της Χάρης του Θεού και Θεώνεται. Ο πάροικος της γης γίνεται κάτοικος τ' Ουρανού, οικιστής του Παραδείσου, συγκληρονόμος Χριστού. Η προσωπική σχέση μας με τον Χριστό εξασφαλίζει την πνευματική γέννηση, τη διαρκή αναγέννηση και την αληθινή υιοθεσία.
Η περιτομή, λοιπόν, του Χριστού ας έχει ως συνέπεια την περιτομή των παθών, ώστε η Θεία συγκατάβαση να αποβεί για μας σωτήρια ανάβαση, μέσα σ’αυτόν τον νέο χρόνο.
Η αλληλοπεριχώρηση Θεού και ανθρώπου δικαίωμα, αλλά και επίτευγμα του ανθρώπου του Θεού. Ο ερχομός του Θεού στη γη, με την πρόσληψη της ανθρώπινης υπόστασης, οριοθέτησε την ιστορία, αιωνοποίησε τον χρόνο. Εμείς θα τον αξιοποιήσουμε;
Η ανάγκη επείγουσα. Η αναβολή ολέθρια. Προσοχή και εγρήγορση, λοιπόν.-

ΘΕΑΝΘΡΩΠΗΣΗ και ΑΝΘΡΩΠΟΘΕΩΣΗ.

ΘΕΑΝΘΡΩΠΗΣΗ και ΑΝΘΡΩΠΟΘΕΩΣΗ.

Η παρακοή των Πρωτοπλάστων, έκφραση επαναστατική κατά του Θεού και φιλαυτίας απόρροια, σηματοδότησε την απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Θεό.
Η αγάπη όμως του Θεού προς τον άνθρωπο διαφαίνεται αμέσως μετά την πτώση, με την αναγγελία της λύτρωσης.
Και όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και ανευρέθηκε το σκεύος της εκλογής, η Παναγία μας, δόθηκε ελεύθερα η συγκατάθεσή της στην υλοποίηση του λυτρωτικού Θεϊκού σχεδίου.
Από την στιγμη εκείνη τίθεται σε εφαρμογή ό,τι η αγάπη του Θεού για την σωτηρία του ανθρώπου έχει επινοήσει.
Και έγινε ο Υιός του Θεού υιός του ανθρώπου, αφού προσέλαβε εκείνο, που δεν ήταν και δε μετέβαλλε αυτό, που ήταν. ΄Ενωσε στο Πρόσωπό Του την Θεία φύση αμετάτρεπτη και την ανθρώπινη φύση θνητή, χωρίς την αμαρτία.΄Εγινε ο Θεός άνθρωπος για να γίνει ο άνθρωπος Θεός.
΄Ετσι ο ερχομός του Θεού στη γη έδωσε τη δυνατότητα στον άνθρωπο να θεωθεί, να εξομοιωθεί μαζί Του. Ο Θεάνθρωπος οριοθέτησε την ιστορία του ανθρώπου.
Ο Θεός ταπεινώθηκε για να υψώσει τον άνθρωπο. Ο Ιησούς βίωσε την κένωση για να χαρίσει στον άνθρωπο τον πλούτο της δόξας Του. Ο Κύριος έγινε δούλος για να γίνει ο δούλος ελεύθερος. Ο Χριστός έπαθε για να ελευθερώσει τον άνθρωπο από τα πάθη. Ο Θεάνθρωπος δέχτηκε την Σταύρωση για να προσφέρει την Ανάσταση.
Ο Χριστός ενανθρωπίζει και δίνει το δικαίωμα στον άνθρωπο να Τον δεχθεί στην καρδιά του.
Η Γέννηση του Κυρίου μας απαρχή της δικής μας αναγέννησης, της γέννησης του Θεανθρώπου μέσα μας. Καί η επίτευξη αυτού του στόχου καρπός μιας ειλικρινούς ταπείνωσης, μιας θυσιαστικής και ανιδιοτελούς αγάπης, μιας συνειδητής συμμετοχής στη λατρευτική, Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, μιας αδιάλειπτης προσευχητικής στάσης ζωής.
Η Θέωση προϊόν μιας υπαρξιακής κένωσης, μιας αυστηρής αυτομεμψίας, μιας πλήρους αυτοσυνειδησίας, μιας πορείας προς στην κάθαρση της καρδιάς, στον φωτισμό του νου, στη μέθεξη της Θεοποιού ενέργειας του Θεού.
Η ανθρωποθέωση δώρο της Θεανθρώπησης και επίτευγμα της Θεϊκής ενέργειας και της ανθρώπινης συνέργειας.
Ας την επιδιώξουμε και ας την ευχηθούμε σ'όλους μας. ΑΜΗΝ.-

Προετοιμασία.

ΚΥΡ. Προ Γεννήσεως Χριστού ( Εβρ. ια΄ , 9 – 10 και 32 – 40 )
ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ.
«άλλοι δε ετυμπανίσθησαν, ου προσδεξάμενοι την απολύτρωσιν, ίνα κρείττονος αναστάσεως τύχωσιν.»( Εβρ. ια.΄ , 35 ).
Η πτώση των Πρωτοπλάστων επέφερε την αποξένωση από τον Θεό, την αλλοτρίωση της ανθρωπίνης φύσεως. Εν τούτοις ο Μεσσίας αποτελούσε την προσδοκία των εθνών.
Ο Υιός Λόγος δρούσε σωστικά εσαεί και οι εκλεκτοί της Π. Διαθήκης, Προφήτες και Δίκαιοι, βίωσαν το μυστήριο του Σταυρού.
Κατά την αναμονή του Λυτρωτή Μεσσία φρόντισαν για την κάθαρση της καρδιάς, δέχτηκαν τον φωτισμό του νου και γεύθηκαν την θέωση.
Οι Θεοπάτορες, Ιωακείμ και Άννα, καθώς και η Θεόπαις Μαριάμ, εισήλθαν στον στίβο, αγωνίστηκαν ελεύθερα, έζησαν ασκητικά, δέχτηκαν την Αγιοπνευματική ενέργεια και πέτυχαν «το άμεμπτον» ενώπιον του Θεού.
Η Παναγία αμόλυντη, μια προσφορά μοναδική και ανεπανάληπτη της ανθρωπότητας στο Θεϊκό, λυτρωτικό σχέδιο.
Η προετοιμασία για τη Γέννηση του Χριστού επιτελέστηκε με τον επίμονο αγώνα των Προπατόρων.
Εφεξής κάθε Χριστιανός οφείλει να επιτελεί μια προετοιμαστική διαδικασία για τον επάξιο εορτασμό της Γεννήσεως του Θεανθρώπου. Η διεργασία αυτή συνίσταται στην εδραία πίστη στο Πρόσωπο του Κυρίου, ως Μοναδικού Σωτήρα και στην εσωτερική ανακαίνιση του ανθρώπου.
Η αναγέννηση του ανθρώπου συντελείται με τη βίωση της μετάνοιας. Η εσωτερική επανάσταση επιφέρει τη μεταστροφή στον τρόπο σκέψεως και ζωής, ανακαινίζει τον άνθρωπο,δρα ριζοσπαστικά στο είναι του, καθαρτικά στην καρδιά του και εξασφαλίζει την κοινωνία με τον Θεό, την θέα του Θεού.
Η μετάνοια, στην αληθινή της έκφραση, συνίσταται στην απέκδυση των δερματίνων χιτώνων, στην απέχθεια των παθών, στην ισοπέδωση του αυτοειδώλου, στην πλήρη αυτοσυνειδησία και αυτογνωσία, στην επισήμανση της προσωπικής, βαθιάς αμαρτωλότητας, με την αυτομεμψία, στην κατάνυξη και συντριβή, στην απόρριψη του μονολόγου και στην αποδοχή και έναρξη του διαλόγου με τον Θεό.
Αυτή η μεταστροφική κίνηση του Χριστιανού νοηματοδοτεί την εορτή των εορτών και Μητρόπολη αυτών, την Ενανθρώπηση του Κυρίου μας.-

ΝΕΚΡΩΣΗ και ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ.

ΚΥΡ. ΙΑ΄ , ΛΟΥΚΑ.( Κολ. γ΄ , 4 - 11 )
ΝΕΚΡΩΣΗ και ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ.

«Νεκρώσατε ουν τα μέλη υμών τα επί της γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν και την πλεονεξίαν, ήτις εστίν ειδωλολατρία, δι’ α έρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας.»( Κολ. γ΄ , 5 –6 )
Ο μεταπτωτικός άνθρωπος φέρει τη ροπή προς την αμαρτία, έχει τάσεις πτωτικές. Κάθε πτώση αμαυρώνει το «κατ’ εικόνα», αναστέλλει την πορεία προς την θέωση, διακόπτει την κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό και καθιστά ανενέργητη την Θεία Χάρη.
Η Παύλεια προτροπή είναι κατηγορηματική.«Νεκρώσατε ουν τα μέλη υμών τα επί της γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν και την πλεονεξίαν, ήτις εστίν ειδωλολατρία, δι’ α έρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας. » ( Κολ. γ΄ , 5 –6 ).
Νεκρώσατε ό,τι γήϊνο υπάρχει μέσα σας. Απονεκρώσατε ό,τι σας συνδέει με το αμαρτωλό παρελθόν, ηθική ακαθαρσία, το πάθος, την κακή επιθυμία και την πλεονεξία, που είναι ειδωλολατρία.
Σταματήστε να είσθε δούλοι της πορνείας, γιατί μολύνετε το σώμα, που είναι ναός του Θεού.
Απαρνηθείτε κάθε ηθική παρεκτροπή, κάθε πάθος.
Αποβάλετε την κακή επιθυμία, η οποία ξεκινά από τον λογισμό και φθάνει, ύστερα από ανεξέλεγκτη πορεία, στην πράξη.
Μην σας κυριεύει η πλεονεξία, η παθολογική τάση απόκτησης, κυριότητας αγαθών. Διαχειριστές είμαστε και όχι ιδιοκτήτες.
Η απληστία, η προσκόλληση η παντοειδής, είναι μορφές ειδωλολατρίας.
Νεκρώσατε τα πάθη, αλλά ταυτόχρονα σημειώσατε τη μεταστροφή τους σε αρετές. Τοιουτοτρόπως ζωοποιείται το είναι σας, επιτυγχάνεται η κάθαρση της καρδιάς, με συνέπεια τον φωτισμό του νου και τέρμα την θέωση.
Η απονέκρωση των παθών και η προώθηση και επίτευξη των αρετών αποσοβούν την Θεϊκή οργή, ένεκα της απείθειας και επιδαψιλεύουν πλούσια την Θεϊκή Χάρη.
Αυτή η κίνηση της νέκρωσης των παθών και της αναγέννησης των αρετών είναι σωστική και αυτή ας επιδιώκουμε ενεργά.-

ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΑΠΙΟΣ.

8/12 ΟΣΙΟΣ Π Α Τ Α Π Ι Ο Σ, ο φωταυγής αστέρας.

«Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης», είναι τα σοφά λόγια του σοφού Σολομώντα και ο αντίλαλός τους διατρέχει τους αιώνες. Αναρίθμητες ψυχές καταλήγουν σ' αυτή τη διαπίστωση και προβαίνουν σε σωτήριες αποφάσεις. Απάρνηση της δόξας, απόρριψη του πλούτου, εγκατάλειψη της τερπνότητας του κόσμου, είναι η απάντηση στις προκλήσεις των εποχών από τους γνήσιους οπαδούς του Ιησού.Η αναζήτηση του Θεού και η συνάντηση μαζί Του είναι ο πόθος των εραστών Του. Και η μοναχική πολιτεία προσφέρεται για τη μέθεξη Θεού. Οι πνευματικές αναβάσεις προϋποθέτουν υψιπετείς αετούς. Ανένδοτοι Αγωνιστές οι Μοναχοί στοχεύουν στις κορφές.
Ανάμεσά τους και ο Όσιος ΠΑΤΑΠΙΟΣ. Η καλλονή των Ασκητών, ο συνοδίτης των Οσίων, ο πολύφωτος αστέρας, ο μυρίπνοος λειμώνας, ο παμφαής λύχνος, το υπέρτιμο δοχείο, ο συνόμιλος των Αγγέλων.Βλαστός της Αιγύπτου ο Πατάπιος, γεννιέται στη Θήβα από γονείς θεοσεβείς. Η κατά Χριστόν παιδεία το κύριο μέλημά τους. Η αρχοντική καταγωγή του επιβάλλει και μία πλατύτερη μόρφωση. Η φιλοσοφία γίνεται κτήμα του. Η σκέψη εμβαθύνει. Οι συλλογισμοί αλλεπάλληλοι. Οι συγκρίσεις αναπόφευκτες. Ο Κλήμης, ο Ωριγένης τον συγκινούν. Ο Μ. Αθανάσιος, ο Μ.Αντώνιος τον εμπνέουν. Οι αγώνες τους τον κατανύσσουν. Το οξυδερκές πνεύμα του αντιδιαστέλλει την προσκαιρότητα των εγκοσμίων με τη μονιμότητα των Ουρανίων. Και αναδεικνύεται από τους σοφούς σοφώτερος. Καταφρονεί τα πλούτη, απαρνείται την πατρίδα, αφήνει συγγενείς και παροικεί στην έρημο. Εγκαταλείπει τα πάντα και εγκαταλείπεται στην αγκαλιά του Θεού. Εκεί διεξάγει επίμονες μάχες, υποβάλλεται σε επίπονες ασκήσεις και χαριτώνεται θεϊκά. Η προσευχή ακατάπαυστη. Η νηστεία αυστηρή. Η αγρυπνία συνεχής. Η εγκράτεια καθολική. Η επαγρύπνηση διαρκής. Τα πάθη καταφλέγονται. Οι δαίμονες καταισχύνονται. Η θεογνωσία επέρχεται. Θείες ελλάμψεις δέχεται. Η αγιότητά του ακτινοβολεί. Οι πιστοί τον επισκέπτονται. Οι ανθρώπινοι έπαινοι τον κυκλώνουν. Ο Όσιος τους αποφεύγει.Ο Θεός τον προβάλλει.Η φυγή του μόνη λύση.
Αναχωρεί για την Κων/πολη. Εγκαθίσταται στις Βλαχέρνες και βιώνει τη ξενιτεία. Οι ασκήσεις αυξάνονται. Η σκληραγωγία πολλαπλασιάζεται. Ο νους αποκαθαίρεται. Η ψυχή μεταρσιώνεται. Το πνεύμα απολαμβάνει άρρητες ουράνιες ομορφιές, θεσπέσιες αγγελικές μελωδίες. Μιμητής Ηλία του Θεσβίτη, αδιαφορεί για τροφή και ενδυμασία. Ιχνηλάτης Ιωάννη του Προδρόμου βιώνει την ταπεινοφροσύνη, ασκεί την αγάπη, προτρέπει σε μετάνοια. Η βιοτή του οσιακή. Η πολιτεία του άμεμπτη. Η υπομονή του υπόδειγμα. Η πραότητα εμφανής. Οι αρετές φωταυγείς.
Ο θεοφόρος ΌσιοςΠατάπιος δοξάζει το Θεό και αντιδοξάζεται. Η θαυματουργία, έκφραση της ευαρέσκειας του Θεού. Πλήθη ασθενών προσέρχονται με πίστη στον ταπεινό δούλο του Θεού και δέχονται την ίαση. Οι δοξολογίες ένθερμες φθάνουν στο Θρόνο του Πλάστη. «Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις αυτού».
Και ο καιρός της μετάθεσης του Οσίου στα Ουράνια Σκηνώματα πλησιάζει. Οι Ασκητές θρηνούν για την αναχώρησή του, οδύρονται για την απώλεια του καθοδηγητή. Ο Όσιος τους καθησυχάζει, τους νουθετεί, τους προβάλλει την αιώνια μακαριότητα, τους πυρπολεί με ένθεους λόγους, με ουράνιους πόθους.Την επίγεια πορεία του επισφραγίζει με μία πύρινη προσευχή και παραδίδει το πνεύμα στον Κύριο και Θεό του, για ν' απολαμβάνει ατελεύτητα την Παρουσία Του.

8 Δεκεμβρίου! Η προσέγγιση στα κράσπεδα του Παραδείσου γεγονός. Το ιερό του λείψανο ενταφιάζεται στο Ναό του Τιμίου Προδρόμου. Σήμερα βρίσκεται στο φερώνυμο Μοναστήρι στο Λουτράκι και σκορπίζει πλούσια τη θαυματουργό του Χάρη. Οι πρεσβείες του αδιάλειπτες προς το Θεό, για τη σωτηρία μας.-

Ένδυση ΧΡΙΣΤΟΥ.

ΚΥΡ. ΙΓ΄, ΛΟΥΚΑ ( Γαλ. γ΄ , 23 – δ΄ , 5 )
ΕΝΔΥΣΗ ΧΡΙΣΤΟΥ
«Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε. » ( Γαλ. γ΄ , 27).
Η παρακοή του Αδάμ και της Εύας προκάλεσε την απομάκρυνσή τους από τον Θεό και σηματοδότησε την εσωτερική διάσπαση του ανθρώπου, τη διάσπαση της κοινωνίας με τον «πλησίον» και τη φύση.
Έκτοτε ο άνθρωπος διασπάται διαρκώς και καταργεί την ενότητα και την ελευθερία. Τοιουτοτρόπως σημειώνει αποτυχία, ως προς την ένωση με τον Θεό και την υπέρβαση των διαιρέσεων.
Η ενανθρώπηση του Υιού του Θεού πρόσφερε στον άνθρωπο και τη δυνατότητα της υπέρβασης των διαιρέσεων μεταξύ «κτιστού και ακτίστου, νοερού και αισθητού, παραδείσου και οικουμένης, ουρανού και γης, άρρενος και θήλεος», κατά τον Άγ. Μάξιμο Ομολογητή.
Τοιουτοτρόπως, ό,τι απέτυχε ο Αδάμ, επιτεύχθηκε στο πρόσωπο του νέου Αδάμ, του Χριστού.
Στην Εκκλησία του Χριστού όλοι όσοι βαπτίστηκαν και εναρμονίζουν τη ζωή τους σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και τηρούν τις εντολές του Χριστού, αποτελούν ένα σώμα με κεφαλή τον Χριστό.
Μέσα στην Εκκλησία του Χριστού σημειώνεται υπέρβαση των εθνικιστικών, φυλετικών και βιολογικών διακρίσεων και επιτυγχάνεται η ενότητα, που εμφορείται και εμπνέεται από το Άγιο Πνεύμα.
«Ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ· πάντες γαρ υμείς είς εστε εν Χριστώ Ιησού.»( Γαλ. γ΄ , 28), δηλώνει εμφαντικά ο Απ. Παύλος.
Όλα τα μέλη της Εκκλησίας του Χριστού είναι ισότιμα, αγωνιστικά του αγώνα της πίστεως και κληρονόμοι της ουρανίου Βασιλείας .
Όλοι έχουν τη δυνατότητα της θέωσης, βιώνοντας την Ορθόδοξη Ασκητική και Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας.
Όλοι οι Αγωνιστές του Χριστού, καταξιωμένα πρόσωπα, ενδύονται τον Χριστό, ενδύονται το Φως, δέχονται δηλ. τις Αγιοπνευματικές ακτίνες των Χαρισμάτων.
Όλοι οι Άγιοι επιβεβαιώνουν έμπρακτα τη Χριστολογική Αλήθεια, που αποκαλύφθηκε στον κόσμο.
Αυτή την επιβεβαίωση οφείλει ο κάθε Χριστιανός να δίνει με την παρουσία του και τη μαρτυρία της ζωής του.-

Ο ΚΑΙΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

ΚΥΡ. Θ΄ , ΛΟΥΚΑ ( Εφεσ. Β΄ , 14 –22 )
Ο ΚΑΙΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
«Ινα τους δύο κτίση εν εαυτώ εις ένα καινόν άνθρωπο.»( Εφεσ. Β΄ , 15 )
Οι Πρωτόπλαστοι, με την πτωτική εκδήλωση της φιλαυτικής διαθέσεως, ως παρακοή, αποστασιοποιήθηκαν από τον Θεό.
Η αγάπη όμως της Τριαδικής Θεότητας προχώρησε σε μια αυτοθυσιαστική προσφορά του Λόγου.
Ο ερχομός του Υιού του Θεού στη γη, με την ενανθρώπησή Του, έφερε στη γη, ως δώρο, την ειρήνη.
Η σταυρική Του Θυσία πέτυχε την καταλλαγή του ανθρώπου με τον Θεό, την κατάρριψη του μεσότοιχου της έχθρας και πρόσφερε στον άνθρωπο τη δυνατότητα της θέωσης.
Στο Πρόσωπό Του ο Κύριος δημιούργησε έναν καινό άνθρωπο, μια καινούργια ύπαρξη. Τον άνθρωπο τον κατέστησε νέον άνθρωπο, πρόσωπο.
Ο Χριστιανισμός στην ορθή βίωσή του διατηρεί παντοτινά νέον τον άνθρωπο.
Ο Ιησούς είναι το καινούργιο Πρόσωπο μέσα στην ιστορία, που επέφερε ριζικές αλλαγές και μετέστρεψε τον ρουν της.
Ο ορθόδοξος χριστιανός, ο νέος τύπος ανθρώπου, που βιώνει την ορθόδοξη ασκητική και ζει τη Μυστηριακή ζωή και έχει εμπειρία της Πεντηκοστής στη ζωή του, αντανακλά και το αιώνιο.
Ο καινός «εν Χριστώ» άνθρωπος είναι συντονισμένος στη συχνότητα τ’ ουρανού και οι στιγμές της ζωής του είναι αιωνοποιημένες.
Η εναγιοποιημένη ζωή του καινού ανθρώπου τον καθιστά γνήσιο εκφραστή της ειρήνης, της δικαιοσύνης, της αγάπης.
Ο καινός άνθρωπος, ο ορθόδοξος, είναι ο αγωνιστής, ο Χριστοποιημένος, η επιστολή Χριστού, το γνήσιο φερέφωνο του Ιησού, η ακτίνα της αγάπης Του.
Αυτόν τον νέο τύπο ανθρώπου μόνο ο Χριστός τον δημιουργεί , με την αναγεννητική Του δύναμη.
Να γίνουμε, λοιπόν και εμείς νέοι άνθρωποι. Άνθρωποι του Χριστού.-