ΟΙ ΤΟΛΜΗΡΟΙ
Πολλὰ πρόσωπα πλησίασαν τὸν
Κύριο στὴν ἐπὶ γῆς πορεία καὶ ζωή Του. Εἶδαν, ἐθαύμασαν τὶς εὐεργεσιές Του καὶ
δέχτηκαν τὴ ζωογόνο ἐπιρροή Του. Τὸ στενὸ προσωπικό Του ἐπιτελεῖο, ἡ ὁμάδα τῶν Δώδεκα
Μαθητῶν Του, δέχτηκε πλούσια τὴ Θεία Χάρη καὶ ἀνταπεδωκε τά μυροβόλα ἄνθη τῆς ὑπακοῆς καὶ τῆς ἄγαπης. Οἱ ἀντιδρασεις ὅμως μερικῶν προσώπων μπροστὰ στὸ Θεῖο Δρᾶμα
στάθηκαν ἀπαράμιλλες καὶ θαυμαστές.
Καὶ πρώτη προβάλλει ἡ μορφὴ
τοῦ Ἰωσὴφ τοῦ ἀπό Ἀριμαθαίας. Ὁ ἄνδρας αὐτός πλούσιος, μὲ ὑψηλό κοινωνικὸ ἀξιωμα,
βουλευτής, θερμὸς ὅμως ἀκόλουθος τοῦ Χριστοῦ, ἔλαβε τὸ θάρρος, τόλμησε νὰ
παρουσιασθεῖ μπροστὰ στὸν Πιλᾶτο καὶ νὰ ὑποβάλλει τὴ θαρραλέα παράκλησή του.
Ζήτησε νὰ τοῦ δοθεῖ τὸ Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ, τοῦ Ἀθώου κατάδικου, τοῦ Μεγάλου Νεκροῦ,
νά τὸ ἐνταφιάσει. Μιὰ πράξη ἀγάπης καὶ τιμῆς. Μιὰ ἐνέργεια, πού ἔθετε σὲ
κίνδυνο τή θέση καὶ τὴν ὑπόληψη τοῦ εὐσχήμονα βουλευτῆ. Πάνω ἀπ’ ὅλα ὅμως ἔθεσε
τὴν ἀγάπη στὸν Κύριο, τὴ βαθειὰ ἀναγνώριση τῆς τέλειας ἀθωότητας τοῦ Μεγάλου
Διδασκάλου.«Τολμήσας εἰσῆλθε πρὸς Πιλᾶτον καὶ ἠτήσατο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ» (Μάρκ.
ιε'43).
Τὸ τολμηρὸ αὐτὀ βῆμα ἀπέδωσε
τό Σὼμα τοῦ Χριστοΰ στὰ χέρια του. «Ὁ δὲ Πιλᾶτος ...ἐδωρήσατο τό σῶμα τῶ Ἰωσήφ»
(Μάρκ. ιε'45). Ἔλαβε σινδόνι καθαρό, προσέφερε ἀρώματα καὶ ὁ Νικόδημος καὶ ἀποκαθήλωσαν
κι ἐνταφίασαν τὸ Θεῖο Νεκρὀ.
Τότε, ἐνῶ ὁ Κύριος ἦταν στὸν
Τάφο τρεϊς γυναικεῖες καρδιὲς ἀγωνιοῦσαν. Τρεῖς γυναῖκες: Μαρία ἡ Μαγδαληνή,
Μαρία τοῦ Ἰακώβου καὶ Σαλώμη, ἀγόρασαν ἀρώματα, γιὰ νὰ ἔλθουν καὶ ν’ ἀλείψουν
το Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ.
Τρεῖς γυναῖκες ξεκίνησαν
«λίαν πρωΐ», ὁπλίστηκαν μὲ πολὺ θάρρος, θαυμαστὴ τόλμη, γιὰ ν’ ἀποδώσουν τά
μύρα τῆς λατρείας τους στὸ Λατρευτὸ
Διδάσκαλο.
Ἤθελε τόλμη γιὰ νὰ σύρουν τὰ
βήματά τους μέσα στὴ νύχτα τρεῖς γυναῖκες.
Χρειαζόταν τόλμη γιὰ νὰ
παρουσιαστοὺν μπροστὰ στοὺς ὁπλισμένους στρατιῶτες, ἄγρυπνους φρουροὺς τοῦ
Τάφου.
Ἐπιβαλόταν τόλμη γιὰ ν’ ἀποκυλίσουν
τὴν πέτρα τοῦ Τάφου τ’ ἀδύνατα γυναικεῖα χέρια. Καὶ διέθεσαν αὐτή τὴν τόλμη,
δυναμικὴ κι ἀνυποχώρητη. Μιὰ τόλμη, πού πήγαζε ἀπ’ τὴν ἀγάπη σ’ Ἐκεῖνον. Μιὰ
τόλμη, πού ἤξερε νὰ ὑπερβαίνει δυσκολίες, νὰ ὑπερπηδᾶ ἐμπόδια, νὰ ὀρθώνει τὸ ἀνάστημα
καὶ νὰ ἐπιτελεῖ τὸ καθῆκον, τὸ ὕψιστο χρέος.
Πέρασαν 2.000 καί πλέον
χρόνια ἀπὀ τὶς ἡρωϊκές ἐκεῖνες πράξεις, κι ὅλοι μέχρι σήμερα καὶ πάντοτε θὰ
σκύβουν μὲ θαυμασμὸ μπροστὰ στὴν τόλμη τοῦ Ἰωσὴφ καὶ τοῦ Νικοδήμου, στὸ μεγαλεῖο
των Μυροφόρων.
Θαυμάζοντας τὴν τόλμη τους, Ἄς
ταπεινωνόμαστε μπροστὰ στὴ δική μας δειλία.
Θαυμάζοντας τὸ θάρρος τους, ἄς
μιμούμαστε τὴ χειρονομία τους. Ἄς βαδίσουμε στὰ ἴχνη τους.
Τόλμη χρειάζεται καὶ σήμερα
γιὰ νὰ ὁμολογήσεις τὸ πιστεύω σου.
Τόλμη ἀπαιτεῖται γιὰ νὰ
ζήσεις μὲ συνέπεια τὴν πίστη σου.
Τόλμη πρέπει νὰ ἔχεις γιὰ ν’
ἀντιπαρὲλθεις νικηφόρα τὶς εἰρωνεῖες καὶ τοὺς χλευασμοὺς τῆς κοινωνίας.
Τόλμη θέλει νὰ ἔχεις γιὰ νὰ
καταφύγεις στὴ Θεϊκὴ βοήθεια περιφρονώντας τὸν ἀνθρώπινο παράγοντα.
Τόλμη πρέπει νὰ διαθέτεις γιὰ
νὰ λατρεύεις καὶ νὰ ὑπηρετεῖς τὸν Κύριο.
Ἡ τόλμη ἦταν καὶ θὰ εἶναι
κύριο, ἀντιπροσωπευτικὸ στοιχεῖο τῶν γενναίων ψυχῶν. Χαρακτηριστικὸ γνώρισμα
κάθε ἡρωϊκῆς καρδιᾶς. Ἀπαραίτητος παράγοντας κάθε θυσίας, κάθε ὑψηλοῦ ἔργου.
Κι ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος γιὰ τὶς κορφὲς τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς ἁγιότητας.
Ἐμπρὸς λοιπόν! Οἱ πρωτοπόροι
ὑπάρχουν. Συνεχιστὲς ἄς γίνουμε. Στὰ ἴχνη τους ἄβαδίσουμε. 'Ἡ νίκη θα εἶναι
δική μας.
Μιὰ τολμηρὴ ὁμολογία τοῦ
Κυρίου μας, Τὸν καθιστὰ ὑπόχρεο νὰ μᾶς ὁμολογήσει κι ἐνώπιον τοΰ Πατέρα Του. «Πᾶς
οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγώ ἐν αὐτῶ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν Οὐρανοῖς»(Ματθ. ι΄ ,32).-
