ΑΓ. ΤΡΥΦΩΝΑΣ ο πτηνοτρόφος.

1/2 ΑΓΙΟΣ ΤΡΥΦΩΝΑΣ ο πτηνοτρόφος

«Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται» (Ματθ. ε΄ , 8).
Ευτυχισμένοι όσοι διατηρούν την καθαρότητα της καρδίας, διότι αυτοί θα ιδούν το πρόσωπο του Θεού, δηλώνει ο Κύριος.
Οι απλοϊκοί άνθρωποι, οι καθαρές καρδιές, οι αγνές ψυχές γίνονται κατοικητήρια του Αγίου Πνεύματος, δέκτες της Χάριτος του Θεού.
Κι ο ΑΓΙΟΣ ΤΡΥΦΩΝΑΣ είναι ένα θεϊκό λουλούδι, ένας διαλεκτός οικείος του Θεού, ένας προσφιλής Άγιος των ανθρώπων του μόχθου.
Πατρίδα του είναι η Λάμψακος της Φρυγίας. Οι γονείς του διακρίνονται για την ευσέβεια. Μεταδίδουν τον χριστιανικό παλμό και στο νεαρό βλαστάρι τους. Κι ο Τρύφωνας χαριτώνεται και θαυματουργεί. Η αγιότητά του ακτινοβολεί. Η φήμη του απλώνεται κι ο Θεός δοξάζεται. Ο ίδιος παραμένει ο απλοϊκός πτηνοτρόφος, ο ταπεινός υπηρέτης του Θεού.
Ο Βασιλέας της Ρώμης Γορδιανός έχει τη μονάκριβη κόρη του δαιμονισμένη. Ο δαίμονας αποκαλύπτει τον διώκτη του: «Μόνο ο Τρύφωνας μπορεί να με διώξει», αναφωνεί. Ο βασιλέας πάραυτα στέλνει στρατιώτες προς αναζήτηση του Τρύφωνα. Σύντομα συναντούν το 17χρονο βοσκόπουλο. Αμέσως τον οδηγούν στη Ρώμη. Τρεις μέρες πριν φτάσουν, το δαιμόνιο φανερώνει τον ερχομό του Τρύφωνα και ουρλιάζοντας φεύγει. Το κορίτσι ελευθερώνεται. Οι γονείς πανηγυρίζουν και υποδέχονται ευγνώμονα τον Τρύφωνα. Τον παρακαλούν να δείξει το πρόσωπο του δαίμονα και να ρωτήσει, γιατί μπήκε στην κόρη. Ο Άγιος νηστεύει έξι μέρες, προσεύχεται θερμά και στο Όνομα του Χριστού τον προσκαλεί να φανεί ενώπιον όλων. Παρευθύς εμφανίζεται σαν ένας μαύρος σκύλος, άσχημος με πύρινα μάτια. Ο Άγιος ρωτάει: -«Ποιός σε πρόσταξε να βασανίσεις το κορίτσι;» - «Ο αρχηγός μου ο Σατανάς», απαντάει. -«Και ποιά εξουσία έχετε στα παιδιά του Θεού;» -«Εμείς δεν εξουσιάζουμε τους πιστούς οπαδούς του Θεού, αλλά όσους καταπατούν το θέλημά Του και μας ακολουθούν», αποκρίνεται. Ο Άγιος τον επιτιμά κι εξαφανίζεται. Όλοι θαυμάζουν, πολλοί πιστεύουν στον Χριστό κι ο βασιλέας ανταμείβει πλούσια τον ευεργέτη του. Ο Τρύφωνας όμως μοιράζει τα χρήματα στους φτωχούς και επιστρέφει στη Λάμψακο συνεχίζοντας το τίμιο διακόνημά του.
Το Γορδιανό διαδέχονται άλλοι κι ο Δέκιος, σκληρός διώκτης των χριστιανών. Ο δημοφιλής Τρύφωνας συλλαμβάνεται και οδηγείται μπροστά στον έπαρχο. Δίνει τα προσωπικά του στοιχεία, δηλώνει παρρησιακά τη χριστιανική του ιδιότητα κι ελέγχει. Διατάζεται το κρέμασμα και το σπάθισμα. Οι πόνοι φρικτοί. Το αίμα ακατάσχετο. Ο Άγιος ακλόνητος διακηρύττει τη μοναδικότητα του Θεού και προσκαλεί στον Χριστό. Ο έπαρχος εξαγριώνεται. Ο Άγιος δένεται και σύρεται στους δρόμους. Φυλακίζεται, επανακρίνεται κι ομολογεί αλύγιστα. Καρφώνονται στα πόδια σίδερα, μαστιγώνεται, πυρακτώνεται, αλλά δοξολογεί τον Θεό. Πληγωμένο το σώμα, αλλά άτρωτη η ψυχή. Η θεία Χάρη τον ενισχύει. Ο ένθεος έρωτας κορυφώνεται. Το ηθικό ακμαίο. Το φρόνημα πανίσχυρο. Ο Μάρτυρας αήττητος. Ο αποκεφαλισμός η τελεσίδικη απόφαση. Αλλ’ ο Κύριος, τιμητικά, παραλαμβάνει την ψυχή του πριν το αγγίξει ο δήμιος. Το τίμιο λείψανο του Αθλοφόρου Τρύφωνα, θησαυρός πολύτιμος, μεταφέρεται στη Λάμψακο της Μ. Ασίας και τιμάται την 1η Φεβρουαρίου.-

ΟΣΙΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ ο εν Πάρω.

31.1 ΟΣΙΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ ο εν Πάρω.

Την ισάγγελη πολιτεία εβίωσε, την ουράνια πολιτεία απήλαυσε, ο αστέρας ο φαεινός των νεωτέρων χρόνων, ΑΡΣΕΝΙΟΣ, ο Όσιος Πατέρας της Εκκλησίας μας.
«Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας» (Εβρ. ιγ΄ , 8). Και οι εις το «καθ’ ομοίωσιν» φθάσαντες Άγιοι ακατάπαυστα συνεχίζονται.
Ανάμεσά τους και ο Όσιος ΑΡΣΕΝΙΟΣ, το καύχημα της Πάρου.
Πατρίδα του είναι τα Ιωάννινα. Το 1800 γεννιέται από ευσεβείς γονείς και βαπτίζεται Αθανάσιος. Σύντομα μένει ορφανός και τον αναλαμβάνει ο Μεγάλος Πατέρας, ο Θεός. Κατευθύνεται από την αγάπη Του στις Κυδωνίες της Μ. Ασίας, στον Ιερομόναχο Δ/ντη της Εκπ/κης Σχολής Γρηγόριο. Το 9χρονο ενάρετο παιδί εκτιμάται ιδιαίτερα και διακρίνεται ξέχωρα στις 5ετεις σπουδές του. Τότε συμπίπτει και ο ερχομός του εκλεκτού Πνευματικού Πατέρα Γέροντα Δανιήλ από τη Ζαγορά. Αυτόν ακολουθεί και μαζί του μεταβαίνει στο Άγιο Όρος 15χρονο παλικάρι.
Η ματαιότητα των επιγείων τον απωθούσε. Η αιωνιότητα των ουρανίων τον προσείλκυε. Και ο πόθος του για την ισάγγελη πολιτεία διάπυρος. Οι επίμονες εκκλήσεις εισακούονται και το της μετανοίας μοναχικό ένδυμα του επιδίδεται. Χειραγωγείται έντεχνα στο μοναχικό ιδεώδες και στο τρίπτυχο: Εκκοπή θελήματος – ταπείνωση - υπακοή και σημειώνει αλματώδη πρόοδο. Έτσι επάξια δέχεται την κουρά του Μεγάλου Αγγελικού Σχήματος και επισημοποιείται η αφιέρωσή του και επονομάζεται ΑΡΣΕΝΙΟΣ.
Επιδίδεται σε 6χρονο ασκητικό αγώνα και αναχωρεί με τον Γέροντά του, εξ αιτίας συκοφαντικών επιθέσεων, για την Ι. Μ. Πεντέλης. Η Επανάσταση όμως άρχισε και ο λεηλατικός κίνδυνος επαπειλούσε τη Μονή. Έτσι φθάνουν στην Πάρο, στην Ι. Μ. Λογγομβάρδας. Ο Γέροντας Φιλόθεος, λόγω δυσμενών καταστάσεων, τους προτείνει την Ι. Μ. Αγ. Αντωνίου, στον Ιεραπόστολο Κύριλλο. Αλλά και από εκεί φεύγουν για τη Σίκινο και στη συνέχεια για Φολέγανδρο. Εδώ τον Αρσένιο χειροτονούν Διάκονο και του αναθέτουν την εκπαίδευση των παιδιών, αλλά και την ηθική τους διάπλαση. Η ιεραποστολική τους δράση καρποφορεί, αφού σύσσωμος ο λαός του νησιού εμπεδώνει την αγάπη στον Θεό και στον άνθρωπο.
Ο Γέροντας όμως Δανιήλ εκδημεί προς τις Ουράνιες Μονές και η θλίψη του Αρσενίου είναι βαθιά. Παραμένει δύο χρόνια εκεί, εκτελεί την ανακομιδή των λειψάνων του Γέροντά του και φεύγει για το Αγ.Όρος. Περνάει όμως από την Πάρο και συναντάει τον Γέροντα Φιλόθεο της Ι. Μ. Λογγομβάρδας. Ο Γέροντας Κύριλλος της Ι. Μ. Αγ. Γεωργίου έχει εκδημήσει και προσκυνεί τον τάφο του. Ο διάδοχός του όμως π. Ηλίας τον πείθει να παραμείνει εκεί. Έτσι, ανάμεσα σε φλογερούς συναγωνιστές αδελφούς, ασκείται εντατικά, με προσευχή αδιάλειπτη, με νηστεία αυστηρή, με συνεχή εντρύφηση στο λόγο του Θεού, με αγρυπνία καθημερινή. Η ταπείνωση, η πραότητα, η ανεξικακία, η αγάπη, γίνονται διακριτικά γνωρίσματα και ακτινοβολούν. Η χειροτονία του σε ιερέα και Πνευματικό γίνεται από τον Μητροπολίτη Κυκλάδων Δανιήλ, παρά τη διαφωνία του.
Ο αγώνας τώρα εντείνεται. Τα έργα του προπορεύονται των λόγων του και επιδρά αποτελεσματικά και δοξάζεται ο Θεός. Ιερουργεί κατανυκτικά και ζει ζωηρά το Μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας. Θησαυροφυλάκιο των αρετών ο ίδιος αποκαλύπτεται ακούσια σ’ όσους τον πλησιάζουν. Πλήθος ανθρώπων αμαρτωλών προστρέχουν κοντά του και δέχονται τη Θ. Χάρη και μετανοούν και μεταστρέφονται και σώζονται, αφού η παρουσία του είναι αντίγραφο του φιλεύσπλαχνου Θεού. Αγωνιά για τη σωτηρία των ανθρώπων και κάνει τα πάντα για την επίτευξή της.

H εκδημία του Πατέρα Ηλία τον φέρει στον Ηγουμενικό θρόνο. Η προσευχή όμως και η Εξομολόγηση τον συναρπάζουν, γι’ αυτό αφήνει τα πολλαπλά καθήκοντα του Ηγουμένου και αφοσιώνεται στην υπόθεση της σωτηρίας. Εξομολογεί με φόβο Θεού, αλλά και εξομολογείται ο ίδιος με συντριβή. Ζει στη σιωπή και προσομιλεί με τον Κύριό Του και ακηλίδωτο έσοπτρο αναδεικνύεται ο νους του. Νήφει και κατατροπώνει τον νοητό εχθρό. Θεοχαρίτωτος ο Αρσένιος, ακριβής ιχνηλάτης των Πατέρων της Ορθόδοξης Παράδοσης κλείνει θεάρεστα την επίγεια οδοιπορία του στις 31 Ιανουαρίου 1877.
Η θαυματουργική του Χάρη επισφραγίζει τη θεοφιλή γήινη πορεία και αποκαλύπτει την παρρησία του στο Θρόνο του Θεού.-

ΝΕΚΡΩΣΗ και ΖΩΗ.

ΚΥΡ. ΑΣΩΤΟΥ.( Λουκ. ιε΄ , 11 – 32 )

ΝΕΚΡΩΣΗ και ΖΩΗ.

«Ούτος ο υιός μου νεκρός ην και ανέζησε.»( Λουκ. ιε΄ , 24 ).
Στην παραβολή του « ασώτου υιού » υπάρχουν δύο κύρια σημεία αναφοράς :

Η ασωτία και η επιστροφή.
Η απομάκρυνση από την πατρική θαλπωρή συνεπάγεται την ασωτία, τη νέκρωση.
Η επιστροφή στην πατρική ουσία σηματοδοτεί τη ζωή.
Η ζωή έξω από τη Ζωή, που είναι ο Θεός, αποτελεί νέκρωση.
Ο Θεός είναι η ενυπόστατη Ζωή. «Εγώ ειμί η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή.» ( Ιωαν. ιδ΄ ,6 ), δηλώνει ο Υιός και Λόγος του Θεού.
Το σώμα χωρίς την ψυχή είναι νεκρό.

Η ψυχή χωρίς το Πανάγιο Πνεύμα είναι νεκρή.
Η αμαρτία συνεπάγεται τον θάνατο της ψυχής.
Η μετάνοια και επιστροφή στον Θεό Πατέρα δίνει το έναυσμα για μια πανευτυχή βιοτή.
Η αμαρτία απομάκρυνε τους Πρωτόπλαστους από τον Παράδεισο, από τον Θεό, αφού απέβαλλαν τον χιτώνα της Θείας Χάριτος και φόρεσαν το δερμάτινο χιτώνα της φθαρτότητας και θνητότητας.
Η απώλεια της κοινωνίας με τον Θεό σηματοδότησε και την απώλεια της δυνατότητας της θέωσης.
Η Eνανθρώπηση όμως του Χριστού επαναδίδει στον μετανοούντα άσωτο τη δυνατότητα της μέθεξης του Θεού. Πραγματοποιείται η επιστροφή στην οικία και η αγαπητική υποδοχή του Πατέρα. Εκεί, στην οικία, στην Εκκλησία, δίδεται το δακτυλίδι, το εχέγγυο της υιοθεσίας, ενδύεται την στολή του Αγίου Πνεύματος, διά του Αγίου Βαπτίσματος, τρέφεται με το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, κατά την Θεία Ευχαριστία και πανηγυρίζει πανευφρόσυνα.
Ο άσωτος υιός δέχεται την Αγιοτριαδική πρόσκληση επιστροφής και ζωοποιείται και απολαύει της διάπυρης αγάπης του Θεού.
Τοιουτοτρόπως η Εκκλησία του Χριστού απαρτίζεται από αμαρτωλούς, που μετανοούν και βιώνουν πλησμονή ζωής και αγάπης.
Η ασωτία πραγματοποιείται με την έξοδο του νου από την καρδιά και τη μνήμη του Θεού και την στροφή σε επιθυμίες εμπαθείς. Τότε ο νους αποχαριτώνεται.
Η επάνοδος του νου στην καρδιά και η επαναπόκτηση της μνήμης του Θεού ζωοποιεί τον νου και βιώνει ο άνθρωπος την άκτιστη Χάρη του Θεού.
Μιμητές, λοιπόν, του ασώτου υιού, ας γίνουμε, όχι μόνο στην ασωτία, την αμαρτία, αλλά και στην επιστροφή, στη μετάνοια.-

ΑΓΙΟΙ:ΣΑΡΒΗΛΟΣ και ΒΕΒΑΙΑ.

29/1 ΑΓ. ΣΑΡΒΗΛΟΣ και Η ΑΓ. ΒΕΒΑΙΑ, τα αδέλφια.
- ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ -

«...ου δε επλεόνασεν η αμαρτία υπερεπερίσσευσεν η χάρις» (Ρωμ. ε΄, 20).
Ο Θεός με τη Χάρη Του αλλοιώνει υπάρξεις, μεταστρέφει ἀνθρώπους, μεταμορφώνει

πρόσωπα, διασώζει ψυχές. Συναντάει έναν τελώνη και τον κάνει Απόστολο. Παίρνει έναν ληστή και τον καθιστά πρώτο οικιστή του Παραδείσου. Βρίσκει μια πόρνη και της δίνει άφεση. Αρπάζει ένα διώκτη και τον ανακηρύσσει φλογερό κήρυκα του Ευαγγελίου. Δέχεται απλοϊκούς ανθρώπους και τους αναδεικνύει σοφούς. Λαμβάνει αμαρτωλούς και παραδίδει Αγίους.
Η Θεία Χάρη πραγματοποιεί «τα αδύνατα παρ' ανθρώποις».
Και οι Άγιοι: ΣΑΡΒΗΛΟΣ και ΒΕΒΑΙΑ είναι επιτεύγματα της Θείας Χάριτος. Ζουν το 110 μ.Χ. στους χρόνους του Βασιλιά Τραϊανού. Πατρίδα τους η Έδεσσα. Ιερέας των ειδώλων ο Σάρβηλος, πιστός εκτελεστής των θυσιών, πειθήνιο όργανο του Σατανά. Η ομορφιά περισσή. Η δόξα πολλή. Το χρήμα άφθονο. Η πολυτέλεια πασιφανής. Οι τιμές βασιλικές. Οι υποδοχές θεϊκές. Ο εγωισμός υπέρμετρος. Η πλάνη οφθαλμοφανής.
Ο Άγιος Βαρσιμαίος, Επίσκοπος Έδεσσας, παρακολουθεί το πλανεμένο παιδί του Θεού και πονεί. Βλέπει το απολωλός πρόβατο της ποίμνης του Ιησού και αγωνιά. Προβαίνει σε διαβήματα επίμονα. Ελέγχει δριμύτατα. Νουθετεί πατρικά. Κατηχεί υπομονετικά. Οι προσβάσεις παραμένουν άκαρπες.
Ο Σάρβηλος εξακολουθεί το σατανικό του έργο. Οι απώλειες ψυχών σημαντικές. Ο Άγιος Βαρσιμαίος πολιορκεί τον Σάρβηλο με τις προσευχές του. Και το θαύμα συντελείται. Η Θεία Χάρη επισκιάζει τον ειδωλολάτρη ιερέα. Η ψυχή κατανύσσεται. Ο νους μεταστρέφεται. Η καρδιά φλογίζεται. Ο Σάρβηλος επιστρέφει στο Χριστό και βαπτίζεται μαζί με την αδελφή του Βεβαία.
Ο Επίσκοπος αγάλλεται. Οι Ουρανοί πανηγυρίζουν. Ο Χριστός χαίρεται. Δυό ψυχές κερδίζονται. Ο φανατικός ειδωλολάτρης ιερέας γίνεται θερμός χριστιανός. Πωλεί τα υπάρχοντά του, διαμοιράζει τα χρήματα στους φτωχούς κι ακολουθεί τον Ιησού. Συνοδοιπορεί με τον Άγιο Βαρσιμαίο οριστικά κι αμετάκλητα.
Ο ηγεμόνας Λυσίας το πληροφορείται και προστάζει την ανάκριση του Σάρβηλου.
Η ομολογία ευθαρσής. Η μαστίγωση επακολουθεί. Το κατηγορητήριο του Μάρτυρα δριμύ. Ο ηγεμόνας έξαλλος. Οι ραβδισμοί επαναλαμβάνονται επτάκις. Η σάρκα κατασχίζεται με σίδερο. Το σώμα κατακαίεται με λαμπάδες. Οι πόνοι φρικτοί. Οι ικεσίες στο Θεό για ενδυνάμωση πύρινες. Η συμπαράσταση άμεση.
Ο Λυσίας θαυμάζει την υπομονή και το ανδρείο φρόνημα του Αγίου. Διατάζει καρφιά να μπουν στην κεφαλή, πριόνια να τεμαχίσουν το σώμα.
Ο Άγιος διαφυλάσσεται αβλαβής με επέμβαση του Θεού και καταπλήσσει τους πάντες.
Η αδελφή του Αγίου, Βεβαία, αυτόκλητα παρουσιάζεται στον ηγεμόνα και διαδηλώνει την πίστη της. Μαστιγώνεται άμεσα και φυλακίζεται.
Ο Σάρβηλος δέχεται αλλεπάλληλα κτυπήματα, σχίζεται το πρόσωπο, κρεμάται το σώμα, κατακαίονται τα μέλη, εκδέρνεται το δέρμα. Τέλος αποκεφαλίζονται και τα δυό αδέλφια και προσέρχονται νικηφόρα στη Βασιλεία του Θεού. Εκεί οι ψυχές τους αγάλλονται πανευφρόσυνα κι αιώνια. Από εκεί πρεσβεύουν διαρκώς για μας, που τους τιμάμε στίς 29 Ιανουαρίου.-

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ
Θαύματα της Χάριτος του Θεού, ΣΑΡΒΗΛΕ, ΒΕΒΑΙΑ, των Μαρτύρων συνόμιλοι. Αυτάδελφος δυάς, αγλάϊσμα Αγίων, πρεσβεύσατε απαύστως προς την Θεότητα.-

ΟΣΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ο Σύρος.

28/1 ΟΣΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ο Σύρος,
ο κρατήρας της κατανύξεως.

«Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον Πατέρα υμών τον εν τοις Ουρανοίς» (Ματθ. ε΄ , 16).
Η ένθεη ζωή των Αγίων, η ολόφωτη βιοτή τους, πρόσκληση για μίμηση, αλλά και πρόκληση για δοξολογική ευχαριστία προς τον Θεό.
Φερέφωνα της αγάπης του Θεού οι Άγιοι, ζουν στην αφάνεια και δρουν στην αφάνεια.
Η παρουσία τους τώρα στο χώρο της Θριαμβεύουσας Εκκλησίας περιθωριοποιεί τους ενδοιασμούς για υπερηφανειακές πτώσεις και επιτρέπει την προβλητική σκιαγράφηση του θεωμένου πλέον προσώπου τους.
Η αγιογνωσία τιμά το Xορό των Αγίων, ευαρεστεί τον Αγωνοθέτη Κύριο, προβληματίζει τον αγωνιστή άνθρωπο.
Ουραγοί εμείς των Θεοφόρων Πατέρων εντρυφούμε στις εμπειρίες τους, ιχνηλατούμε με ασφάλεια.
Σε περίβλεπη θέση της Αγιολογικής πινακοθήκης βρίσκεται ο ΟΣIOΣ ΕΦΡΑΙΜ ο Σύρος.
Μία νηπτική μορφή με κοινωνική διάσταση και παγκόσμια ακτινοβολία. Ένας μύστης της Θεϊκής σοφίας, σκεύος του Παναγίου Πνεύματος, δέκτης της Θείας Χάριτος.Ο επίγειος Άγγελος, ο Ουράνιος άνθρωπος,ο χειραγωγός γενεών και γενεών.
Η γνωριμία μαζί του απόλυτα επωφελής. Βρισκόμαστε, λοιπόν, στις αρχές του 4ου αιώνα και στη Νίσιβη της Συρίας βλέπει το ηλιακό φως ο Εφραίμ. Οι γονείς του θεοσεβείς του μεταδίδουν τη ζέση της πίστεως, τη φλόγα της αγάπης στο Θεό. Ο δάσκαλός του Επίσκοπος Ιάκωβος, γενναίος μαχητής της Ορθοδοξίας, ένθερμος συστρατιώτης του Μ. Αθανασίου, του μεταδίδει τον παλμό και το ζήλο του. Δέχεται τη Χριστοκεντρική παιδεία και εδραιώνεται η πίστη. Εντρυφά στις Θείες Γραφές και πυρπολείται η καρδιά του από Θεία αγάπη. Η ισάγγελη πολιτεία είναι ο μύχιος πόθος του. Και η αυτοασφάλιση από ομήλικες επιδράσεις άγρυπνη.
Η έμφυτη ευφυΐα, η επίκτητη ευσέβεια, ο έμφλογος ζήλος, η δυναμική πένα, η δεινή ευγλωττία, τον καθιστούν αξιόλογο. Και ο Επίσκοπος Ιάκωβος τον χειροτονεί Διάκονο, τον τοποθετεί Δάσκαλο της Θεολογικής Σχολής της Νισίβης, τον παίρνει ακόλουθό του στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας.
Στη ζωή του απλός. Στη βιοτή του ασκητικός. Στον εαυτό του αυστηρός. Νηστεύει και αγρυπνεί, προσεύχεται και εγκρατεύεται. Ζει την ακτημοσύνη. Βιώνει την ταπεινοφροσύνη. Αντανακλά την πραότητα. Ενστερνίζεται τη μηδενική αυτοσυνειδησία. Συνειδητοποιεί τη φρίκη της αμαρτίας. Κατανύσσεται εκτενώς. Αποκαθαίρεται με πλήθη σωτηριωδών δακρύων.
Μιλάει με το παράδειγμά του. Παραδειγματίζει με τις ρητορικές του ομιλίες. Οι λόγοι του θέλγουν, αλλά και συγκινούν, ενθουσιάζουν, αλλά και διεγείρουν συνειδήσεις.
Οι ομιλίες του δονούν καρδιές, μεταστρέφουν ψυχές, οδηγούν στη μετάνοια, κατευθύνουν στη σωτηρία.
Τα συγγράμματά του πολύπλευρα καταπολεμούν αιρέσεις, υπερασπίζουν την Ορθοδοξία, καθοδηγούν σωστικά, αφυπνίζουν αποτελεσματικά, φωτοδοτούν παντοτινά.
Η αγωνία του είναι η σωτηρία ψυχών. Προς τούτο χρησιμοποιεί κάθε μέσο: φαντασία και κρίση, πολυμάθεια και πειστικότητα.
Ζει ερημικά, αλλά κινείται κοινωνικά. Περιοδεύει για να ωφελήσει και ωφεληθεί ψυχικά.
Επισκέπτεται την Έδεσσα, συναντά μία πόρνη, στιχομυθεί και ωφελείται. «Διατί τολμάς και παρατηρείς, ω γύναι, με αναισχυντία και δεν εντρέπεσαι;» -«Αλλ' εις εμέ αρμόζει να σε θεωρώ τοιουτοτρόπως, επειδή εκ της πλευράς σου επλάσθην παρά του Κυρίου· συ όμως πρέπει να θεωρείς την γην εξ ης ελήφθης και ουχί εμέ». Η ανέλπιστη απάντηση ωφελεί τον Όσιο και ευχαριστεί τον Κύριο.
Τον συναντά πάλι μια πόρνη και με τους λόγους και την αρετή του Οσίου μεταστρέφεται η γυναίκα και σώζεται.
Φθάνει στην Καισαρεία και συναντά τον Μ. Βασίλειο. Η ευφροσύνη αμοιβαία. Η πνευματική ωφέλεια βέβαιη.
Μετέρχεται την Αίγυπτο κι επισκέπτεται φημισμένες Οσιακές μορφές. Στηρίζει και στηρίζεται.
Ο Όσιος Εφραίμ, ζηλωτής και μιμητής Ιησού, ασκεί εκούσια πτωχεία, αποφεύγει επαίνους, επιδιώκει τη φιλοξενία, υλική και ψυχική, ελεεί πτωχούς.
Πρόμαχος της Ορθοδοξίας, υποκρίνεται και αχρηστεύει τα βιβλία του αιρετικού Απολλιναρίου με τη συγκόλληση των σελίδων τους και διαλύει το φθοροποιό του έργο.
Η όλη ζωή του εκτυλίσσεται ενάρετα και θαυμαστά. Οι προσωπικοί του προθανάτιοι λόγοι σκιαγραφούν τους αγώνες του: «Ουδέποτε καθ' όλην μου την ζωήν ωλιγόρησα προς τον Κύριον, ούτε τινά ελοιδόρησα, ούτε εξήλθεν άφρων λόγος εκ των χειλέων μου, ούτε τινά κατηράσθην, ούτε μετά των πιστών ήλθον εις διενέξεις».
379 μ.Χ. Η Οσιακή λεύκη πέφτει. Ειρηνικά παραδίδει την ψυχή του στον Λατρευτό του Κύριο κι απέριττα ενταφιάζεται, κατ' επιθυμία του.
Η θαυματουργία του επιβεβαιώνει την Αγιότητά του και προσδίδεται δόξα στον Θεό.
Οι Άγιοι: Ιωάννης ο Χρυσόστομος και Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός τον εγκωμιάζουν επάξια. Κι ολόκληρη η Στρατευομένη Εκκλησία τον ευγνωμονεί και τον τιμά στις 28 Ιανουαρίου.-

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ Ήχος γ΄ ( Θείας πίστεως..)
Ρείθρον άυλον, εν τη ψυχή σου, τον ζωήρρυτον, πλουτήσας φόβον, κατανύξεως κρατήρ αναδέδειξαι. όθεν ημάς προς ηθών τελειότητα, τοις ιεροίς σου ρυθμίζεις διδάγμασιν. ΕΦΡΑΙΜ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.-

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ
Σάλπιγξ μετανοίας η Θεϊκή, εδείχθης Θεορρήμων, κατανύξεως ο κρατήρ. Προς θέωσιν προτρέπεις, εν λόγοις και εν έργοις, τους σους πιστούς οικέτας, ΕΦΡΑΙΜ θεόσοφε.-

ΟΣΙΟΣ ΞΕΝΟΦΩΝ μετά της συζύγου και τέκνων του.

26/1 Ο ΟΣΙΟΣ ΞΕΝΟΦΩΝ μετά της οικογενείας αυτού.

ΕΠΙΓΕΙΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

Στο στερέωμα της Θριαμβεύουσας Εκκλησίας μας λάμπουν φωτεινά αστέρια, αλλά και πολύφωτοι αστερισμοί. Οικογένειες, που δόθηκαν ολόκληρες κι ολοκληρωτικά στην υπηρεσία του Κυρίου. Οικογένειες, που έγιναν φυτώρια Αγγέλων στη γη και πρόσφεραν τη ζωή τους ολοκαύτωμα στο βωμό της Μοναδικής Αγάπης.
Τέτοιο υπόδειγμα, αγγελικής οικογενείας, έχει να παρουσιάσει ο ΟΣΙΟΣ ΞΕΝΟΦΩΝ. Ο Άγιος Ξενοφών ζει στην Κων/λη το 520 μ.Χ., τότε που Αυτοκράτορας είναι ο Ιουστινιανός. Κατέχει εξέχουσα κοινωνική θέση. Είναι συγκλητικός στα Βυζαντινά ανάκτορα. Διαθέτει πολύ πλούτο, αλλά και βαθειά ευσέβεια. Είναι ταπεινός και ειλικρινής, φιλακόλουθος και φιλάνθρωπος, φιλόξενος και άκακος. Αγωνίζεται να ζήσει στην πράξη τις εντολές του Θεού. Ο ίδιος και η σύζυγός του Μαρία ζουν ενάρετα και αγωνιστικά, με εγκράτεια και φόβο Θεού Ζουν στην παρουσία του Θεού και κινούνται στη Θεία Χάρη Του. Ανατρέφουν τα δυό παιδιά τους, Αρκάδιο και Ιωάννη, με το ροδόσταγμα της πίστεως, με το γάλα της ευσέβειας, με το νέκταρ της αγάπης στο Θεό.
Κι όταν ο Ξενοφών αρρωσταίνει βαρειά και πλησιάζει στο θάνατο, καλεί τα παιδιά του για να δώσει τις τελευταίες νουθεσίες. Οι παιδικές όμως παρακλήσεις, για ανάγκη πατρικής συμπαραστάσεως, αλλάζουν τα σχέδια του Θεού κι ο Ξενοφών ξαναβρίσκει την υγεία του και συνεχίζει το πολύμοχθο έργο του.
Τα δυό παιδιά, πηγαίνοντας για σπουδές στη Βηρυττό, ναυαγούν. Παλεύουν στα κύματα και στέλνουν το S.O.S. στο Θρόνο του Θεού Πατέρα. Το θαύμα γίνεται. Τα παιδιά βγαίνουν αβλαβή στη στεριά, αλλά σε διαφορετικό τόπο.
Ο μεν Ιωάννης, δοξολογώντας το Θεό για τη σωτηρία του και βλέποντας τη ματαιότητα της πρόσκαιρης γήινης ζωής, αποφασίζει να γίνει Μοναχός στο πλησιέστερο Μοναστήρι. Ντύνεται το αγγελικό σχήμα και ζει με συνέπεια και ακρίβεια τη Μοναχική Πολιτεία. Η μόνη σκιά στη ζωή του είναι η βαθειά λύπη του για την τύχη του αδελφού του.
Ο δε Αρκάδιος, μόλις βρίσκεται στη στεριά, στέλνει ευχαριστήριες προσευχές στο Σωτήρα Θεό του. Κι ο Θεός, τον καθησυχάζει. Βλέπει στον ύπνο του τον αδελφό του Ιωάννη και τον πληροφορεί, ότι ζει. Έτσι ήσυχος σκέπτεται κι αποφασίζει ν' ακολουθήσει την πορεία για τον Ουρανό. Θα ακολουθήσει τη Μοναχική αγγελική ζωή. Πηγαίνει στα Ιεροσόλυμα για να προσκυνήσει τους Αγίους Τόπους, εκεί που βάδισε και έζησε ο Θεάνθρωπος, ο Λατρευτός της καρδιάς του. Επισκέπτεται πολλά Μοναστήρια και στη συνάντηση ενός Αγίου Γέροντα, με προορατικό χάρισμα, μαθαίνει, ότι ζει ο αδελφός του. Αμέριμνος πια, ζητά να γίνει Μοναχός. Παίρνει το αγγελικό σχήμα και ζει με ένθερμο ζήλο τη μοναχική ζωή, εκτελώντας πιστά τις εντολές του Γέροντά του.
Κάποιοι όμως πίσω στην Κων/λη ανησυχούν. Είναι οι γονείς, Ξενοφών και Μαρία, που έχουν χάσει τα ίχνη των παιδιών τους. Αδημονούν, αλλά κι ελπίζουν στο έλεος του Θεού. Κι όταν ο απεσταλμένος τους πληροφορεί, ότι πνίγηκαν τα παιδιά τους, δέχονται τη δοκιμασία ηρωϊκά, ευλογούν το Όνομα του Θεού και υποτάσσονται στο θέλημά Του. Αλλά και η πολιορκία του Ουρανού συνεχίζεται. Άγρυπνοι, όλη τη νύχτα στέλνουν πύρινες προσευχές σ' Εκείνον, για να πάρουν θετική πληροφορία για τα βλαστάρια τους. Κι η απάντηση φθάνει. Βλέπουν στον ύπνο τους τα παιδιά τους να στέκονται μπροστά στο Χριστό με λαμπρά στεφάνια στα κεφάλια. Ξυπνούν κι είναι αποφασισμένοι να πάνε στα Ιεροσόλυμα να τα συναντήσουν.
Φθάνοντας εκεί συναντούν τον Γέροντα του Αρκαδίου, που τους αποκαλύπτει προορατικά, ότι θα ιδούν τα παιδιά τους. Τον ίδιο Γέροντα βρίσκει και ο Ιωάννης στο Γολγοθά και μαθαίνει για τον αδελφό του Αρκάδιο. Εκεί έρχεται να προσκυνήσει κι ο Αρκάδιος και συναντά τον Γέροντά του με τον αδελφό του Ιωάννη. Οι προσευχές ενώνουν τα δυό χαμένα αδέλφια. Μετά από δυό μέρες βρίσκονται κι οι γονείς. Ο Άγιος Γέροντας γίνεται ο συνδετικός κρίκος της οικογενείας. Ξαναβρίσκονται όλοι μαζί και μέσα σε ανέκφραστη βαθειά συγκίνηση στέλνουν ευχαριστήριες δοξολογίες στο Θεό. Σαν δώρο στο Μεγάλο Πατέρα, προσφέρονται στη λατρεία Του κι ο Ξενοφών και η Μαρία. Γίνονται Μοναχοί, αφού μοιράζουν σε φτωχούς και σε ιδρύματα την τεράστια περιουσία τους.
Ολόκληρη η οικογένεια του Ξενοφώντος προσφέρεται θυσία στο Θεό. Ζουν κι αγωνίζονται ο καθένας στο στίβο του.
Καταξιώνονται θείων και μεγάλων χαρισμάτων. Οι ψυχές τους παραδίδονται στα χέρια του αθλοθέτη Κυρίου, για να λάβουν τα στεφάνια της νίκης.
Τη μυρίπνοη αυτή οικογενειακή ανθοδέσμη του Αγίου Ξενοφώντος τιμά η

Εκκλησία μας στις 26 Ιανουαρίου.-

Απολυτίκιον. Ήχος δ΄. (Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ).

Ως γενεά ευλογητή τω Κυρίω, της ουρανίου ηξιώθησαν δόξης, ασκητικώς δοξάζοντες Χριστόν επί της γης, ΞΕΝΟΦΩΝ ο Όσιος, και η τούτου συμβία συν τοις αρι-στεύσασιν, ιεροίς αυτοίς τέκνοις· ους ευφημούντες είπωμεν φαιδρώς· χαίροις Οσίων, Χορεία τετράριθμε.-

ΑΓ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ο Θεολόγος.

25/1 ΑΓ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ.

Νους βαθύς, καρδιά ευαίσθητη ο βλαστός της Αριανζού ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ.
Μορφώνεται πλατιά, συνδέεται με τον Μ. Βασίλειο στενά, αγαπά τον Θεό βαθιά και αναχωρεί για τον Πόντο ζώντας ησυχαστικά.
Ενδίδει στις γονικές παρακλήσεις και επιστρέφει. Η ρομφαία του πόνου διασχίζει το είναι του, αφού αποχωρίζεται τέσσερα προσφιλέστατα συγγενικά πρόσωπα.
Η ενεργός δράση στο χώρο της Εκκλησίας τον απορροφά. Αθλεί γενναία ο φλογερός υπερασπιστής της Ορθοδοξίας. Ανέρχεται επάξια στον πατριαρχικό θρόνο Κωνσταντινουπόλεως. Ο φθόνος των αντιπάλων τον αναγκάζει σε παραίτηση και τελικά εκδημεί ειρηνικά.-

ΟΣΙΑ ΞΕΝΗ.

24.1 ΟΣΙΑ ΞΕΝΗ, η ξενότροπη.

***************************************

«Η αμνάς Σου Ιησού, κράζει μεγάλη τη φωνή, Σε Νυμφίε μου ποθώ, και Σε ζητούσα αθλώ...», διατυπώνει υμνολογικά η Εκκλησία μας. Είναι η γοερή κραυγή μιάς φλεγόμενης από αγάπη καρδίας, μιάς αφοσιωμένης στον Κύριο ψυχής. Είναι η φωνή μιάς αφιερωμένης στον Ιησού υπάρξεως. Είναι η επωδός κάθε επίμονης αναζήτησης του Λατρευτού Νυμφίου.
Κι είναι αναρίθμητες οι ψυχές που δονούνται από λατρευτικά αισθήματα προς τον Κύριο.
Ανάμεσά τους ευδιάκριτη και η Οσία ΞΕΝΗ. Η όντως ξένη για την αγάπη του Χριστού. Ξένη από πατρίδα, ξένη για τον κόσμο, ξένη στα πάθη και σαν ξένη ζει στη γη. Ξένη και η προσωνυμία της και προσωπική της η επιλογή. Αποξενώνεται εκούσια από τα θέλγητρα του κόσμου, για να οικειοποιηθεί με ασφάλεια τον Κύριο του κόσμου.
ΞΕΝΗ! Μία ακόμη οσιακή μορφή.
Ρώμη είναι η πατρίδα της. Ευγενείς και πλούσιοι οι γονείς της. Αρχοντοπούλα, λοιπόν, η Ευσεβία, όπως ήταν το βαπτιστικό της όνομα. Διακριτικά προσόντα της η αρετή, η ομορφιά, τα πλούτη, η αρχοντική καταγωγή, η μόρφωση. Πάνω απ' όλα όμως διαθέτει βαθιά πίστη και πολλή αγάπη για το Θεό. Οι γονείς της αποφασίζουν για το γάμο της, χωρίς τη συγκατάθεσή της. Ανένδοτοι στην επιλογή τους, παραγνωρίζουν τη θρησκευτική διαφωνία των μελλονύμφων. Η κόρη περιθωριοποιείται στις αποφάσεις του μέλλοντος της προσωπικής της ζωής, φαινομενικά. Η ίδια είναι κυρίαρχη τοι πιστεύω της και των αισθημάτων της. Γνωρίζει η πιστή κόρη, ότι δικαιούται και επιβάλλεται ν' απορρίψει κάθε συζυγικό δεσμό παρακωλυτικό της χριστιανικής της ζωής. Το Αγιογραφικό: «πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις» (Πραξ. ε΄ 29) θέτει άμεσα σε εφαρμογή. Παίρνει τις δυό υπηρέτριές της, ντύνονται με ανδρική στολή και φεύγουν κρυφά από το σπίτι. «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού, φώτισε και οδήγησέ μας στο δρόμο της σωτηρίας», είναι η επίμονη, ικετευτική κραυγή τους. Πόθος τους ν' αφιερωθούν στον Κύριο. Παίρνουν το καράβι και κατευθύνονται στην Αλεξάνδρεια. Από εκεί φθάνουν στην Κω. Εκεί σταθμεύουν. Άγνωστες είναι. Άγνωστη σκοπεύουν να κρατήσουν την ταυτότητά τους. Την αληθινή «ξενιτεία» επιθυμούν να ζήσουν. Ξένη μετονομάζεται Ευσεβία. Ξένη για τον Κύριο, που έζησε στη γη ξένος.
Εκεί, στο νησί εγκαταβιώνουν. Η Ξένη νουθετεί και στηρίζει τις δυό ψυχές, που ο Κύριος της εμπιστεύθηκε. Ταπεινή στο φρόνημα επιθυμεί και η ίδια κάποιον απλανή οδηγό, έναν Πνευματικό για υποταγή σωτήρια. Κι ο Θεός εισακούει και εμφανίζει το Γέροντα Παύλο, Ηγούμενο σε Μονή της Μύλασσας της Καριάς. Αναλαμβάνει τη χειραγωγία τους και μεταβαίνουν σε ασκητήριο, κοντά στο Μοναστήρι του. Αργότερα κτίζει η Οσία Ξένη Μονή του Πρωτομάρτυρα Στεφάνου και πολλές ψυχές βρίσκουν καταφύγιο και καθοδήγηση. Ο Γέροντας Παύλος γίνεται Επίσκοπος και η Οσία Ξένη τιμάται με το αξίωμα της Διακόνισσας, παρά τις αντιρρήσεις της. Ζει ασκητικότατα. Η νηστεία, η αγρυπνία, η προσευχή, η νήψη, εδραιώνουν την ταπείνωση, επαυξάνουν την πραότητα, επιτυγχάνουν την κάθαρση, επιτυγχάνουν το δρόμο προς τη θέωση. Η Μονή ακτινοβολεί Φως Χριστού. Η Οσία με την αγάπη και την αγιότητα προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες σε κάθε ψυχή, που την πλησιάζει. Η Αδελφότητα κατέχει έναν επίγειο Άγγελο.
Η γήινη πορεία όμως είναι προς το τέλος. Το προγνωρίζει και το ανακοινώνει στις αδελφές την ημέρα της γιορτής του Οσίου Εφραίμ. Επιζητεί τις προσευχές τους, τις στηρίζει, τις παρηγορεί, τις νουθετεί. Εύχεται διακαώς για τη σωτηρία όλων στο κελλί της και παραδίδεται στο Λυτρωτή της. Εκεί τη βρίσκουν οι Μοναχές, μέσα σε μία άρρητη ευωδία και σ' ένα άπλετο Ουράνιο Φως. Ο Θεός δέχεται με ευαρέσκεια την αγωνίστρια και νικήτρια δούλη Του. Το διαδηλώνει σημειακά με την εμφάνιση στον Ουρανό στεφάνου με αστέρια και αστεροειδή Σταυρό στη μέση. Αυτό βλέπει και ο Επίσκοπος Παύλος, που απουσιάζει και σπεύδει για τον ενταφιασμό της Οσίας. Ο λαός θρηνεί και δέχεται τη θεραπευτική της Χάρη.
24 Ιανουαρίου. Το λείψανο της ενταφιάζεται και ο αστεροειδής στέφανος εξαφανίζεται.
Η Οσία Ξένη βρίσκεται πλέον στη χώρα του Παραδείσου κι απολαμβάνει πανευφρόσυνα τη θέα της γλυκύτατης Παρουσίας και Αγάπης του Θεού.-

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ Ήχος γ΄ ( Θείας πίστεως )
Ξένην ήνυσας, ζωήν εν κόσμω, ξένην έσχηκας προσηγορίαν, υπεμφαίνουσαν τη κλήσει τον τρόπον σου · συ γαρ νυμφίον λιπούσα τον πρόσκαιρον, τω αθανάτω οσίως νενύμφευσαι. ΞΕΝΗ ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.-

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ
Ηγάπησας Νυμφίου περικαλλή, την πρόσκαιρον τρυφήν τε, απορρίψασα αυθωρεί. Βιοτήν την ξένην, εβίωσας ενθέρμως, προσώνυμε της ξένης, ΞΕΝΗ Θεόνυμφε.-

Η φαρισαϊκή αυτοδικαίωση και ο τελωνικός στεναγμός.

ΚΥΡ. ΤΕΛΩΝΟΥ και ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ ( Λουκ. ιη΄ , 10 - 14 )

Η Φαρισαϊκή αυτοδικαίωση και ο ΤΕΛΩΝΙΚΟΣ ΣΤΕΝΑΓΜΟΣ.

«Ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων…ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ.»( Λουκ. ιη΄ , 13 ).
Φαρισαίος και Τελώνης ! Δύο εκ διαμέτρου αντίθετες παρουσίες. Η έκφραση μιας δαιμονιώδους πνευματικότητας και μιας πνευματικής ευεξίας.
Στην ατμόσφαιρα της προσευχής εκτυλίσσεται η εσωτερικότητα δύο ανθρώπινων τύπων : Του Φαρισαίου, με μία κομπορρήμονα προσευχή και του Τελώνη, με μία δακρύβρεχτη ικεσία.
Η πρώτη εκδήλωση ευσεβιστική, με τάση προβλητική.
Η δεύτερη κίνηση ευσέβειας, ενέργεια Αγιοτριαδική, με στόχο μεταστροφικό.
Ο Φαρισαίος κινείται στα πλαίσια μιας «αυτόνομης ηθικής δεοντολογίας».
Ο Τελώνης βιώνει το μυστήριο της μετανοίας.
Ο Φαρισαίος αυτοδικαιώνεται. με βάση τις καλές πράξεις.
Ο Τελώνης επιζητεί τη δικαίωση, με τη ρύθμιση της σχέσης του με τον Χριστό.
Ο Φαρισαίος πράττει ανθρώπινα.
Ο Τελώνης δρα Θεανθρώπινα.
Ο Φαρισαίος καυχησιολογεί υπεροπτικά.
Ο Τελώνης εκζητεί έλεος υπαρκτικά.
Ο Φαρισαίος ζει καθημερινά την αυτοδικαίωση.
Ο Τελώνης βιώνει αδιάλειπτα την αυτομεμψία.
Η αυτοκατάκριση, καρπός αυτογνωσίας, οδηγεί στη μετάνοια. Στο κλίμα της
μετανοίας ζώντας ο Τελώνης γνωρίζει την ταπείνωση, το θεμέλιο των αρετών.
Η ταπείνωση αποτελεί το βάθρο για την προσευχητική εκτόξευση στα κράσπεδα του Θρόνου του Θεού.
Η προσευχή του Φαρισαίου παραμένει άκαρπη, γιατί υψηλοφρονεί.
Η προσευχή του Τελώνη προκαλεί την Θεαρέσκεια, γιατί ταπεινοφρονεί:
«Ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ». ( Λουκ. ιη΄ , 13 ).
Ο Φαρισαίος αυτοδιαφημίζεται με τα «καλά»έργα του και αυτοδικαιώνεται.
Ο Τελώνης αφήνει το αλέτρι της μετάνοιας να οργώσει το «γεώργιον» της καρδιάς του και χειραγωγείται στην ταπείνωση και στην προσευχή.
Αδελφοί μου!«Μη προσευξώμεθα φαρισαϊκώς»,αλλά «ταπεινωθώμεν τελωνικώς.
Ας «φύγωμεν την υψηγορίαν του Φαρισαίου» και ας «μάθωμεν την ταπείνωσιν του Τελώνου».
Ας «μισήσωμεν την υπερήφανον φωνήν του Φαρισαίου»και ας «ζηλώσωμεν την ευκατάνυκτον ευχήν του Τελώνου», ώστε να επιτύχομε την ποθεινή σωτηρία.-

Ο ΜΕΓΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ.

17/1 ΟΣΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ, ο Πατήρ των Πατέρων.

΄΄Τοις ερημικοίς άπαυστος ο Θείος πόθος εγγίνεται, κόσμου ούσι του ματαίου εκτός΄΄ (Α΄ Αντίφωνον Αναβαθμών Α΄ ἤχου).
Η έρημος, το Πανεπιστήμιο των Οσίων, ο στίβος των πρωταθλητών, ο λειμώνας των εραστών του Θεού.
Η έρημος βάση εκτόξευσης διάπυρων πυραύλων προς το Θρόνο του Θεού, αρένα πολύμοχθων πνευματικών αγώνων, τόπος καθαγιασμένος.
Οι οικιστές της ερήμου πολυπληθείς. Ζηλωτές και φλογεροί, ανδρείοι και μαχητικοί, δοχεία της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος.
Ανάμεσά τους ο Πατριάρχης της ερήμου, ο Πατήρ των Πατέρων, ο ΑΝΤΩΝΙΟΣ ο Μέγας.
Το καύχημα των Οσίων, το εγκαλλώπισμα της Εκκλησίας, ο χειραγωγός των Μοναχών, ο φωστήρας των Ασκητών.
Αντώνιος ο Μέγας! Το κλέος της Οικουμένης, ο συνόμιλος των Αγγέλων, το αγλάισμα των Αγίων, ο ποδηγέτης των αγωνιστών.
Ας εντρυφήσουμε στη ζωή του. Η πείρα του θησαυρός πολύτιμος για μας.
251 μ.Χ. Στην Αίγυπτο γεννιέται ο Αντώνιος. Οι γονείς του πλούσιοι, ενάρετοι, ευσεβείς. Εμφυτεύουν στην εύπλαστη παιδική ψυχή του τη θερμή πίστη στο Θεό, την άδολη αγάπη στον Κύριο.
Περιθωριοποιούν την κατά κόσμο μόρφωση.Επικεντρώνουν τη χριστιανική αγωγή.
Πόθος τους το παιδί τους να κατακτήσει τον Παράδεισο.
Ο Αντώνιος ενστερνίζεται τα Θεία νάματα. Διέρχεται την παιδική ηλικία με έκδηλη τάση προς τα Ουράνια. Φθάνει στην εφηβική ηλικία με σταθερή την πυξίδα προς την Αιωνιότητα.
Εικοσάχρονο παλικάρι μένει ορφανός. Οι γονείς του εκδημούν στην ποθητή Πατρίδα. Η παρουσία τους στη γη στέφεται με επιτυχία. Η απουσία τους στον Ουρανό θλίβει και προβληματίζει τον Αντώνιο.
Η ματαιότητα του κόσμου εμφαίνεται καθαρά, διδάσκει δυναμικά. Τα πλούτη που κληρονομεί τον αφήνουν ασυγκίνητο. Κυρίαρχος του εαυτού του, διαφεντευτής του νου και της καρδίας,κρατεί το βλέμμα στραμμένο στονΚύριο.
Κι Εκείνος τον προσκαλεί μεθοδικά: «Ει θέλεις τέλειος είναι, υπάγε, πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δος πτωχοίς, και έξεις θησαυρόν εν Ουρανώ και δεύρο ακολούθει μοι» (Ματθ. ιθ΄, 21) είναι η άμεση απάντησή Του στον πλούσιο νεανίσκο του Ευαγγελίου και η έμμεση πρόσκληση προς τον Αντώνιο. Και οι κεραίες του Θεοσεβούς νέου συλλαμβάνουν το μήνυμα, οικειοποιούνται τα Θεϊκά λόγια, εκτελούν τη σωτήρια υπόδειξη.
Η απόφαση τελεσίδικη. Η εκτέλεση της εντολής άμεση. Η περιουσία ρευστοποιείται. Το χρυσάφι περνάει στα χέρια των πτωχών. Κι ο ίδιος απελεύθερος των γηϊνων δεσμών, με την επίκτητη αμεριμνησία εφόδιο, αναχωρεί πάραυτα, εκούσια, ενδιάθετα.
Η έρημος ο τόπος της εκλογής του, ο στίβος των αγώνων του. Κι η αυλαία ανοίγει.Ο ζηλωτής Αντώνιος στο προσκήνιο. Η εκκίνηση δίδεται. Η αδυσώπητη πάλη αρχίζει. Και «ουκ έστιν ημίν η πάλη προς αίμα και σάρκα, αλλά προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώώνος τούτου» (Εφ. 6΄, 12) δηλώνει ο Απ. Παύλος. Κι ο Αντώνιος το γνωρίζει καλά κι εξοπλίζεται άριστα. Επιδίδεται σε επίμονη σκληραγωγία, σε πολύωρη άγρυπνία, σε αυστηρή νηστεία, σε επίπονη άσκηση. Δουλαγωγεί τη σάρκα κι ελευθερώνει την ψυχή. Ο νους ηγεμονεύει. Η καρδιά αναφλέγεται. Η ψυχή αναπτερώνεται. Ο ένθεος πόθος κορυφώνεται.
Με τη βακτηρία του Σταυρού ο εχθρός κατατροπώνεται, τα βέλη του συντρίβονται, οι ενέδρες του δηλοποιούνται. Η αδιάλειπτη ευχή του Ιησού γίνεται αλεξιτήριο των δαιμονικών τόξων. Οι επιθέσεις σφοδρές. Οι μάχες σκληρές. Η Θεϊκή συμπαράσταση αμέριστη. Οι νίκες περιφανείς.
Ο διαυγής φωστήρας, ο φλογερός μαχητής, αναδεικνύεται και βαθύς ριζοτόμος των παθών. Διατηρεί αλώβητο το «κατ' εικόνα». Προσεγγίζει το «καθ’ ομοίωσιν». Πληρούται ένθεων χαρισμάτων. Κοσμείται κορυφαίων αρετών. Ακτινοβολεί η ζωή του. Ελκύει τ' όνομά του. Η προσέλευση ανθρώπων αθρόα. Η αναζήτηση συμβουλών καθημερινή. Η ίαση ασθενών συχνή. Η αγάπη διάχυτη. Εγγράμματοι και αγράμματοι, λαϊκοί και Μοναχοί, απλοϊκοί και Βασιλείς προστρέχουν στο φωτοειδή στύλο των αρετών, στο Θεοχαρίτωτο σκεύος της ερήμου. Διδάσκονται τις εφόδους των Δαιμόνων, την απτόητη αντιμετώπισή τους, την αρωγή του Ιησού.Τα προβλήματα λύνονται.Η ψυχή τους γαληνεύει. Η καρδιά τους ευφραίνεται. Στην πίστη στηρίζονται.
Είκοσι χιλιάδες Μοναχοί χειραγωγούνται άριστα, νουθετούνται αλάθητα στο δρόμο της άσκησης και της θέωσης.
Ο Όσιος Αντώνιος στην ησυχία και στη μόνωση, με υπομονή και επιμονή, με αυτοπειθαρχία και αυτοκριτική, περνάει από την αυτογνωσία στη Θεογνωσία. Δέχεται Θεϊκές ελλάμψεις κι ο αγράμματος Όσιος αποκρούει εύστροφα φιλοσόφους, κατατροπώνει εύστοχα αιρετικούς, υπερασπίζεται δυναμικά την πίστη. Γίνεται καθηγητής της ερήμου, αλλά και εργάτης της κοινωνίας, πρόκριτος των Μοναστών, αλλά και κανόνας αρετής της Οικουμένης.
356 μ.Χ. Ο Όσιος Αντώνιος τερματίζει τη γήινη, αγωνιστική, νικηφόρα πορεία του. Σε ηλικία 105 χρονών ο πολιστής της ερήμου γίνεται οικιστής της Βασιλείας των Ουρανών.
Εκεί ευφραίνεται άληκτα και εντυγχάνει αδιαλείπτως πρεσβειών υπέρ ημών προς την Αγία Τριάδα.-

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ

Τον ζηλωτήν Ηλίαν τοις τρόποις μιμούμενος, τω Βαπτιστή ευθείαις ταις τρίβοις επόμενος, Πάτερ ΑΝΤΩΝΙΕ, της ερήμου γέγονας οικιστής, και την οικουμένην εστήριξας ευχαίς σου. Διο πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.


ΠΡΟΣΟΜΟΙΟΝ ( Ήχος Α΄ . Των ουρανίων ταγμάτων)

Χορός Οσίων Πατέρων, συνεπαγάλλεται, ΑΝΤΩΝΙΟΝ τον Μέγαν, οικιστήν της ερήμου. Πολέμιον Βελίαρ του μοχθηρού, Αθλητήν, γενναιότατον. Τον μιμητήν του Προφήτου του Ηλιού, του Προδρόμου τον επόμενον.


ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ

Όσιε Οσίων η κορωνίς, Πρόκριτε ερήμου, πολεμήτορ του Σατανά. Πρόσχες τη δεήσει, ΑΝΤΩΝΙΕ παμμάκαρ, και λύτρωσαι κινδύνων και περιστάσεων.-

Προσωπική Συνάντηση με τον ΧΡΙΣΤΟ.

ΚΥΡ. ΙΕ. ΛΟΥΚΑ. ( Λουκ. ιθ , 1 – 10 )

Προσωπική ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ με τον ΧΡΙΣΤΟ.

΄΄Ζακχαῖε, σπεύσας κατάβηθι. »( Λουκ. ιθ΄ , 5 ).Η Ενανθρώπηση του Υιού Λόγου αποτελεί μία κορυφαία αγαπητική εκδήλωση του Τριαδικού Θεού προς τον άνθρωπο. Ο Υιός του Θεού κατεβαίνει από τον Ουρανό στη γη, για να συναντήσει προσωπικά τον άνθρωπο και να πετύχει τη σωτηρία του.
Και ο Ζακχαίος, πρόσωπο ανήσυχο, με μεταφυσικές αναζητήσεις, ανεβαίνει από τη γη στο δένδρο,για να αντικρίσει το πρόσωπο τουΧριστού και ν’ακούσει
τον Θείο Λόγο Του.
Ενδόμυχα ο Ζακχαίος επιθυμεί μια προσωπική συνάντηση με τον Ιησού.
Ο Χριστός είναι Πρόσωπο και διαλέγεται προσωπικά με τον κάθε άνθρωπο. Η γνωριμία με τον Θεάνθρωπο βιώνεται στα όρια της προσωπικής σχέσης.
Έκφραση αυτής της προσωπικής κοινωνίας και η χρήση του ονόματός του προσώπου : «Ζακχαίε, σπεύσας κατάβηθι.» Καλείται ο Ζακχαίος με τ’ όνομά του να κάνει άλμα κατάβασης, για να πραγματοποιηθεί η «συνάντηση» και κατά συνέπεια η σωτηρία του.
Η συνάντηση και γνωριμία με τον Κύριο είναι γεγονός απολύτως προσωπικό. Για την επίτευξή του απαιτείται μία προσωπική , ηρωϊκή έξοδος.
Για μία ενσυνείδητη προσέγγιση του Κυρίου χρειάζεται ο άνθρωπος να απαγκιστρωθεί από τα γρανάζια της καθημερινότητας, να αφανίσει την ψευδαίσθηση της πληρότητας, να αποβάλλει την αυτάρκεια, να υπερνικήσει την στάση του κοινωνικού χώρου, που κυκλώνει ασφυκτικά, να υπερβεί τον εγωκεντρισμό.
Η αλματώδης αυτή κίνηση προϋποθέτει τόλμη και αποφασιστικότητα.
Η «μεγάλη Συνάντηση» με τον Χριστό διεξάγεται στο χώρο της Εκκλησίας, που είναι το Σώμα Του και κοινωνία προσώπων.
Εκεί, η Θεία Χάρη μας ενώνει με τον Χριστό, σηματοδοτεί τη μεταστροφή μας, με μία ισόβια κίνηση μετανοίας, υπαρξιακής αλλαγής, ανακαίνισης του είναι και εξασφαλίζει τη σωτηρία.
Η Εκκλησία, κιβωτός σωτηρίας για μας, μας αναμένει για να αρχίσουμε την προσωπική Γνωριμία με τον Κύριο, να αγωνισθούμε ανένδοτα και ισόβια, για την επέκτασή της, ώστε με τη Χάρη του Θεού να βρεθούμε στη μερίδα των «σεσωσμένων», στη Xορεία των εκλεκτών και Αγίων του Θεού και να γευόμαστε άληκτη ευφροσύνη, στο ανέσπερο Φως της Παρουσίας του Τριαδικού Θεού.-

ΑΓΙΑ ΘΩΜΑΪΔΑ η Αθλήτρια της υπομονής.

14/1 ΑΓΙΑ ΘΩΜΑΪΔΑ η Αθλήτρια της υπομονής.

«Μακάριος ανήρ ος υπομένει πειρασμόν· ότι δόκιμος γενόμενος λήψεται τον στέφανο της ζωής, ον επηγγείλατο ο Κύριος τοις αγαπώσιν αυτόν» (Ιακ. α΄,12). Ο Απ. Ιάκωβος μακαρίζει εκείνον, που υπομένει πειρασμό και θλίψη και στενοχωρία, γιατί γνωρίζει, ότι τοιουτοτρόπως εξασφαλίζει άφθαρτο στέφανο και αποκομίζει αιώνιο κέρδος, κατά την υπόσχεση του Κυρίου.
Το μυστικό, λοιπόν, της νίκης η υπομονή. «Υπομονής χρείαν έχομε» τονίζουν οι Αγ. Πατέρες. Υπομονής εμπειρίες προβάλλουν όλοι οι Άγιοι. Υπομονή! Συνιστά με τη βιοτή της και η Αγία ΘΩΜΑΪΔΑ. Ας τη γνωρίσουμε και ας αντλήσουμε δύναμη από το παράδειγμά της.
Πατρίδα της είναι η Λέσβος. Γονείς της ο Μιχαήλ και η Καλή. Ευδιάκριτοι για τον πλούτο τον υλικό, αλλά και για τον ψυχικό. Τη μακαριότητα όμως επισκιάζει η ατεκνία. Ο πόνος είναι βαθύς, η θλίψη εμφανής, αλλά και η προσευχή επίμονη και η ελπίδα άσβεστη.
Η απάντηση του Θεού έρχεται καταφατική. Η Παναγία, Μεσίτρια στον Γυιό της, γίνεται και αγγελιαφόρος προς την πονεμένη μάνα. Με όνειρο της αποκαλύπτει την απόκτηση χαρισματούχου παιδιού. Και όντως γεννιέται ένα χαριτωμένο κορίτσι, καρπός προσευχής, αλλά και αιτία ένθερμης δοξολογίας προς τον Κύριο. Βαπτίζεται με το όνομα Θωμαϊδα και παίρνει τη Θεϊκή Χάρη. Η πίστη στον αληθινό Θεό μεταλαμπαδεύεται στην παιδική ψυχή. Η αύξηση της ηλικίας αποκαλύπτει και τα σωματικά και ψυχικά χαρίσματά της. Οι άνθρωποι μιλούν κολακευτικά γι’ αυτήν. Οι γονείς ονειρεύονται τη Θωμαΐδα μέσα σε μία ευτυχισμένη οικογένεια. Έτσι παρεμβαίνουν δυναμικά στη ζωή της, καταπνίγουν τον μοναστικό της πόθο και την εξαναγκάζουν σε ηλικία 24 χρονών να παντρευτεί τον Στέφανο. Τότε αρχίζει μία μαρτυρική πορεία. Η συζυγική συμπεριφορά βάναυση, πληγώνει βαθιά και καθημερινά την ευαίσθητη ψυχή της. Το σώμα της δέχεται ανηλέητα χτυπήματα κι οι πληγές είναι διαρκείς. Όμως παραμένει εδραία στην πίστη, σταθερή στο φρόνημα, αποφασιστική στην στάση.
Αντιμετωπίζει την κατάσταση με πολλή προσευχή και πολλή υπομονή. Δέχεται καρτερικά τα πάντα. Υπομένει αγόγγυστα τα πάνδεινα.
Εγκαταλείπουν τη Μυτιλήνη και εγκαθίστανται στην Κων/πολη. Οι γονείς της αφήνουν ολόκληρη την περιουσία τους και ακολουθούν την κόρη τους για συμπαράσταση στις δύσκολες μέρες, που περνάει.
Σύντομα ο πατέρας της αναχωρεί για τον Ουρανό και η μητέρα της γίνεται Μοναχή και αργότερα Ηγουμένη.
Η μαρτυρική όμως ζωή της Θωμαϊδας συνεχίζεται αμείωτα. Μοναδική της διέξοδος η φιλανθρωπία. Ντύνει γυμνούς υφαίνοντας και ράβοντας. Προσφέρει τροφή σε πεινασμένους. Μεταφράζει σε πράξη την εντολή της αγάπης. Γίνεται παράδειγμα για μίμηση.
Ο Θεός παρακολουθεί την αγωνιστική της πορεία, την έντονη προσπάθεια, την ηρωική αντιμετώπιση και την αξιώνει θαυματουργικού χαρίσματος. Οι προσευχές της εισακούονται και ασθενείς θεραπεύονται.
3 Ιανουαρίου της τρίτης δεκαετίας του 10ου αιώνα. Η ώρα της λήξης του αγώνα σημαίνει. Μετά από δεκατρία χρόνια μαρτυρικής συζυγικής ζωής και σε ηλικία 38 χρονών εκδημεί προς Κύριον. Τότε σηματοδοτείται και η αρχή μιας ατελεύτητης αγαλλίασης. Η παρουσία του Θεού και η αγάπη Του θα είναι Φως, που θα φωτίζει αιώνια και θα ευφραίνει άληκτα την Αθλήτρια της υπομονής.
Ο τάφος της ορίζεται στο Μοναστήρι, που αναπαυόταν και η μητέρα της. Το πάνσεπτο λείψανό της σκορπίζει πλούσια τη θαυματουργική Χάρη, αφού και ο δαιμονισθείς σύζυγός της θεραπεύεται.
Έτσι ο Θεός αντιδοξάζεται από τους Αγίους, που Τον δοξάζουν.-

ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ ο Κοινοβιάρχης.

11.1 ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ ο Κοινοβιάρχης.

Στην πάνσεπτη χορεία των Οσίων επίζηλη θέση κατέχει ο Όσιος ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ, ο Κοινοβιάρχης.
Μία μορφή αγία, ασκητική, αγωνιστική, μαχητική, δυναμική. Μία μορφή ηγετική, θέτει τη σφραγίδα της ανεξίτηλα στο αγγελικό σύστημα του Κοινοβίου.
Τύπος Αγίου Γέροντα, ταπεινού, πράου, στοργικού, διακριτικού, ενάρετου.
Αλλ’ ας τον γνωρίσουμε κι ας παρακολουθήσουμε τη φωτεινή πορεία της ζωής του.
424 μ.Χ. Στον Μογαρισσό της Καππαδοκίας γεννιέται ο Θεοδόσιος. Οι γονείς του Προαιρέσιος και Ευλογία διακρίνονται για τη Θεοσέβειά τους, την αγωνία τους και τον αγώνα τους για μία χριστιανική διαπαιδαγώγηση του Θεόσδοτου παιδιού τους.
Η καλοπροαίρετη ψυχή του Θεοδοσίου δέχεται τα νάματα της πίστεως και εντρυφά στους Θεόπνευστους ψαλμούς του Δαβίδ, στα ζωογόνα ρήματα του Ευαγγελίου. Η ψυχή σκιρτά. Η καρδιά φλέγεται από τη γνωριμία με το Θεό Λυτρωτή. Ο πόθος για μία ζωή αφιερωμένη αποκλειστικά σ' Εκείνον ζωηρός.
451 μ.Χ. Αναχωρεί για τα Ιεροσόλυμα, τους Θεοβάδιστους Τόπους. Στην Αντιόχεια της Συρίας επιδιώκει συνάντηση με τον Όσιο Συμεών το Στυλίτη. Η ευλογία του κι οι συμβουλές του πολύτιμα εφόδια για το φλογερό νέο. Κι ο Όσιος τον υποδέχεται εγκάρδια: — Καλώς το Θεοδόσιο, τον άνθρωπο του Θεού. Η προορατικότητά του προβλέπει την αλματώδη πρόοδο στην αρετή, την ηγετική θέση του Θεοδοσίου.
Ο ενθουσιασμός έκδηλος. Ο ανεφοδιασμός πλούσιος. Η πίστη δυναμώνει. Η αισιοδοξία κορυφώνεται. Η απόφαση σταθεροποιείται. Ευγνώμονα αποχαιρετά το σεβάσμιο Γέροντα και κατευθύνεται προς τα Ιεροσόλυμα.
Εκεί ζει συγκλονιστικές στιγμές. Το είναι του συμμετέχει στη γήινη πορεία του Θεανθρώπου. Αναβαπτίζεται και χαριτώνεται.
Αναλογίζεται τις δυσκολίες της ερήμου, τις παγίδες του Διαβόλου. Απόφαση τελική η υποταγή σε Γέροντα, η εκμάθηση της πολεμικής στη μοναχική παλαίστρα. Κι ο Ασκητής Λογγίνος γίνεται ο χειραγωγός του. Κοντά του διδάσκεται έμπρακτα την υπομονή και την καρτερία,την αδιάλειπτη προσευχή και την εγκράτεια, την αυτογνωσία και την υπακοή. Εξοπλίζεται με ταπείνωση και αγάπη, εξοικειώνεται στις μεθοδείες του σατανά και πάνοπλος αναχωρεί για το δικό του ησυχαστήριο. Εκεί διαλάμπουν οι αρετές του. Ακτινοβολεί η αυστηρή ασκητική ζωή του. Γνωστοποιείται τ’ όνομά του. Απλώνεται η φήμη του. Πλήθος θλιμμένων ανθρώπων τον επισκέπτεται και παίρνει δύναμη. Στα προβλήματα βρίσκουν μία λύση, στις δυσκολίες μία συμβουλή. Στον πόνο απαντάει με την αγάπη. Στην απελπισία με την ελπίδα. Η καρδιά του αγκαλιάζει τους πάντες. Η αγάπη του καλύπτει τα πάντα.
Η ασκητική του όμως ψυχή επιζητεί την ησυχία. Η απομάκρυνσή του είναι άμεση. Μία σπηλιά είναι η νέα του παλαίστρα. Εκεί επιδίδεται σε εντατικότερες ασκήσεις. Η προσευχή γίνεται αδιάλειπτη. Η νηστεία εξαντλητική. Η αγρυπνία συνεχής. Δουλαγωγεί το σώμα κι απελευθερώνει την ψυχή. Το πνεύμα κυριαρχεί. Τα πάθη υποχωρούν. Η Θεογνωσία επιτυγχάνεται.
Η σκήτη του ανακαλύπτεται. Οι επισκέπτες πυκνώνουν. Κι ο Θεοδόσιος ακούραστα παρηγορεί κι ενθαρρύνει, καθοδηγεί και στηρίζει, συμπονεί και συμπάσχει. Πλήθος νέων προσεγγίζουν τον Άγιο Ασκητή και δέχονται σωστικά μηνύματα. Τον πλαισιώνουν κι επιζητούν τη σοφή καθοδήγησή του για τη βίωση της Μοναχικής Πολιτείας. Ο Όσιος βρίσκεται σε δίλημμα.
Καταφεύγουν σε επίμονη προσευχή και ζητούν τη θαυματουργική έκφραση του θελήματος του Θεού. Πορεύονται στην έρημο προσευχόμενοι επίμονα και αναμένουν το άναμμα των κάρβουνων του θυμιατηρίου. Οι προσευχές εντείνονται. Η αγωνία κορυφώνεται. Ο Ουρανός σιωπά. Παίρνουν το δρόμο της επιστροφής υποτασσόμενοι στον Κύριο. Φθάνοντας όμως στο Ησυχαστήριο του Οσίου το θαύμα γίνεται. Το λιβάνι μοσχοβολάει. Οι αδελφοί δοξολογούν το Θεό. Η απάντηση του Θεού θετική. Η ανοικοδόμηση αρχίζει. 700 Μοναχοί απαρτίζουν την Κοινοβιακή συνοδεία. Ένα θαυμαστό συγκρότημα υψώνεται. Την Μονή περιστοιχίζουν Νοσοκομεία, Ξενοδοχεία, Γηροκομεία, Ορφανοτροφεία.
Η πολυδιάστατη αγάπη του Θεού μεταφράζεται σε μια ατέλειωτη κοινωνική προσφορά. Είναι ο απόηχος μιας υποδειγματικής οργανωμένης Κοινοβιακής ζωής.
Η άσκηση και η δράση αλληλοσυμπληρώνονται. Η αρετή διαλάμπει. Πλήθος επιφανών προσώπων απαρνούνται τα πάντα και κατατάσσονται στο εθελοντικό στράτευμα του Ιησού.
Ο Θεοδόσιος, άριστος χειραγωγός, στοργικός Πατέρας, κατευθύνει με διάκριση και σύνεση, ταπείνωση και μεθοδικότητα.
Οι Μοναχοί βρίσκουν τον ιδανικό ποδηγέτη. Οι πιστοί τον ακούραστο Δάσκαλο. Η Ορθοδοξία τον ακατάβλητο Αγωνιστή. Μάχεται κατά των αιρέσεων δυναμικά. Αντιστέκεται σθεναρά. Δραστηριοποιείται τολμηρά. Αντιστέκεται στον Αυτοκράτορα και σύρεται στην εξορία. Δοκιμάζεται κι εξέρχεται νικητής. Η επιστροφή του είναι θριαμβευτική. Ο Κύριος επιβραβεύει τον αγώνα του και θαυματουργεί. Η αρετή του ακτινοβολεί. Η πίστη του διαλάμπει. Ο Θεός δοξάζεται. Οι άνθρωποι διά του Οσίου δέχονται τις Θεϊκές ευλογίες.
Κι όταν πλέον βρίσκεται σε βαθειά γεράματα, 105 χρονών, καλείται να απέλθει στις Ουράνιες Μονές. Ο σκοπός της ζωής του πραγματώθηκε. Η Θέωση επιτεύχθηκε. 11 Ιανουαρίου 529 μ.Χ. προσέρχεται στον Αθλοθέτη Κύριο για την παραλαβή του άφθαρτου στεφάνου της νίκης.
Η γη χάνει έναν πολύτιμο σύμβουλο, αλλά κερδίζει έναν ένθερμο πρεσβευτή στο Θρόνο του Θεού. Κι η φωτεινή επίγεια πορεία του λαμπρό παράδειγμα για μίμηση.-

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ
Χαίροις των Οσίων ο φωταυγής, και των Ορθοδόξων τολμηρότατος μαχητής. Μοναχών το κλέος, ο ιατρός νοσούντων, μάκαρ ΘΕΟΔΟΣΙΕ, πάντων μνημόνευε.-

Μ Ε Τ Α Ν Ο Ι Α.

ΚΥΡ. Μετά τα ΦΩΤΑ. ( Ματθ. δ΄ , 12 – 17 )
ΜΕΤΑΝΟΙΑ.

΄΄Μετανοείτε῾ ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών.΄΄( Ματθ. δ΄, 17 ).
Ο Θεός Λόγος δρα κατά την Π. Διαθήκη και οι Προφήτες, με προεξάρχοντα τον «μείζονα των Προφητών», τον Ιωάννη, διατυπώνουν, εμφαντικά, κηρύγματα μετανοίας.
Ο Θεός Λόγος ενανθρωπίζει και κηρύττει την έναρξη του σωστικού έργου Του με το προσκλητήριο μήνυμα της μετανοίας.
Οι Απόστολοι δρουν ιεραποστολικά και απευθύνουν προσκλήσεις μετανοίας.
Η μετάνοια, συνεπώς, πρωταρχικός συντελεστής της σωτηρίας του ανθρώπου.
«..ει μη ταύτην ( την σωτηρίαν ) διά της διηνεκούς μετανοίας επισπασόμεθα.»(Αγ. Γρηγόριος Παλαμάς).
Η μετάνοια οδός ασφαλής προς τη Βασιλεία των ουρανών.
Η μετάνοια «αρχή, μεσότης και τέλος της κατά Χριστόν πολιτείας.»
Η μετάνοια προϋποθέτει Θεία Χάρη και συνεπάγεται Θεία Χάρη.
Η Θεία Χάρη, άκτιστη ενέργεια του Θεού, χορηγείται από το Άγιο Πνεύμα σ’ εκείνον, που μετανοεί.
Η αμαρτία σηματοδοτεί την απομάκρυνση από τον Θεό, την απώλεια της Θείας Χάριτος και τη ζόφωση.
Η μετάνοια είναι μία καθολικά μεταστροφική πορεία, μία αλλαγή νου και βίου.
Η μετάνοια χαριτώνει και ζωοποιεί τον άνθρωπο.
Η μετάνοια ισόβια κίνηση, επακόλουθο της διαρκούς αναζήτησης της Βασιλείας των ουρανών.
Η Θεία Χάρη φωτοποιεί την ανθρώπινη ύπαρξη, ώστε να επισημαίνει τα πάθη, να βιώνει τη ζοφερή ερήμωση και να πραγματοποιεί την αλματώδη κίνηση της μετανοίας.
Η μετάνοια κατακαίει τις αμαρτίες, αλλά ταυτόχρονα φωτίζει, αναλογικά, με το άκτιστο Φως.
Δώρο Θεού, λοιπόν, η μετάνοια. «Σπέρμα γαρ Θείον υπάρχει σαφώς η κατά Θεόν λύπη.»( Αγ. Μάξιμος).
Η Θεία Χάρη προπορεύεται και πρωταγωνιστεί, λαμβάνει πρωτοβουλίες και προσφέρει ενθάρρυνση και ενίσχυση και διάθεση αυτομεμψίας, στον Αθλητή του Χριστού.
Η βίωση της μετανοίας εκφράζεται με την απαρέγκλιτη τήρηση του Ευαγγελικού Νόμου, επιτυγχάνεται με την αμέριστη βοήθεια της Θείας Χάριτος και οδηγεί στην κοινωνία με τον Θεό.
Ο άνθρωπος, που μετανοεί βρίσκεται στην αγκαλιά του Θεού, ζει την αγάπη Του και αγωνιά για τη διατήρησή της.
Ο άνθρωπος, που μετανοεί ζει την «εν Χριστώ» ζωή, φθάνει στην αυτογνωσία, βιώνει την αυτομεμψία και αυξάνει τη μετάνοια, αφού αυτοπροσφέρεται στην Θεία Χάρη.
Η Θεία Χάρη παραμένει ενεργός,όταν βιώνεται η νήψη και η προσευχή,η ταπείνωση και η αγάπη. Τότε και η μετάνοια αποβαίνει ζωοποιός, διαρκής και σωτήρια.-

ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ.

7/1 ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ,
το Θεϊκό Λυχνάρι.


Στον επίλεκτο χορό των Οσίων καθεδρική θέση κατέχει ο Πρόδρομος της παρουσίας του Χριστού, το λυχνάρι του Θείου Φωτός, ο εύγλωττος προάγγελος του ερχομού του Κυρίου, ο ΙΩΑΝΝΗΣ.
Σκεύος εκλογής του Θεού, καρπός ένθερμων προσευχών των άτεκνων Θεοσεβών γονέων του ο Ιωάννης, έρχεται την κατάλληλη ώρα. Άγγελος μεταφέρει το χαρμόσυνο μήνυμα του ερχομού του στον πατέρα του Ζαχαρία και καθορίζει τ' όνομά του. «Μη φοβού, Ζαχαρία, διότι εισακούσθη η δέησίς σου, και η γυνή σου Ελισάβετ γεννήσει υιόν σοι, και καλέσεις το όνομα αυτού Ιωάννην» (Λουκ. α ΄, 13).
Είναι εκείνος, που αναδεικνύεται μέγας ενώπιον του Κυρίου, που χαριτώνεται όντας στα μητρικά σπλάχνα. «...Έσται γαρ μέγας ενώπιον του Κυρίου,... και Πνεύματος Αγίου πλησθήσεται έτι εκ κοιλίας μητρός αυτού» (Λουκ. α΄ , 15) προλέγει ο Θεόσταλτος Άγγελος.
Είναι ο απεσταλμένος φλογερός κήρυκας της μετανοίας του λαού του Θεού. «..και πολλούς των υιών Ισραήλ επιστρέψει επί Κύριον τον Θεόν αυτών» (Λουκ. α , 16) δηλώνει ο Άγγελος.
Είναι εκείνος, που προετοιμάζει την οδόν του Κυρίου, «..και αυτός προελεύσεται ενώπιον αυτού... ετοιμάσαι Κυρίω λαόν κατεσκευασμένον» (Λουκ. α , 17) είναι οι λόγοι του Αγγέλου προς τον έκπλαγο Ζαχαρία.
Ο Ιωάννης ενδοξότερος των Προφητών, αφού προαναγγέλλει τον Κύριο με σκιρτήματα χαράς και αγαλλίασης, αφού θεολογεί περίτρανα έμβρυο έξι μηνών. «Και εγένετο ως ήκουσεν η Ελισάβετ τον ασπασμόν της Μαρίας, εσκίρτησε το βρέφος εν τη κοιλία αυτής και επλήσθη Πνεύματος Αγίου η Ελισάβετ και ανεφώνησε φωνή μεγάλη και είπεν ευλογημένη συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου· και πόθεν μοι τοιτο ίνα έλθη η μήτηρ του Κυρίου μου προς με; ιδού γαρ ως εγένετο η φωνή του ασπασμού σου εις τα ώτά μου, εσκίρτησε το βρέφος εν αγαλλιάσει εν τη κοιλία μου» (Λουκ. α ΄, 41-44).
Ο Ιωάννης με τη γέννησή του καταλύει τη μητρική στειρότητα, γίνεται πρόξενος θαυματουργικής Θεϊκής επέμβασης και χαροποιεί ευφρόσυνα γονείς και συγγενείς. Η γέννησή του οριοθετεί την Π. Διαθήκη, επισφραγίζει το Χορό των Προφητών, αναδεικνύεται η κορωνίδα των Θεόσταλτων ανδρών. «Αμήν λέγω υμίν, ουκ εγήγερται εν γεννητοίς γυναικών μείζων Ιωάννου του Βαπτιστού» (Ματθ. ια΄, 11) δηλώνει κατηγορηματικά ο Κύριος.
Σωματικά αυξάνεται. Ψυχικά ισχυροποιείται. Το Άγιο Πνεύμα φωτίζει και κατευθύνει τα βήματά του.
Ο Ιωάννης απεσταλμένος του Θεού, με ειδική αποστολή έμπιστη, προετοιμάζεται για το υψηλό υπούργημα. Η έρημος το Πανεπιστήμιο, που φοιτά. Η σιωπή και η προσευχή τροφή του. Η αγάπη και η ταπείνωση άσκησή του. Η νηστεία και η αγρυπνία, η κακοπάθεια και η χαμαικοιτία, μέσα υποδούλωσης της σάρκας.
Το πνεύμα κυριαρχεί. Η ψυχή αποκαθαίρεται. Η πίστη θεριεύει. Η καρδιά φλογίζεται. Το είναι πυρακτώνεται. Θείες ελλάμψεις δέχεται. Ένσαρκος Αγγελος καθίσταται. Αστέρι νοητό διαφαίνεται. Πρωτοπόρος των Μοναχών αναγνωρίζεται. Ίνδαλμά τους θεωρείται. Πάνοπλος στρατιώτης του ουράνιου Βασιλιά είναι.
Κι η ώρα της εγκατάλειψης του «Θαβώρ» φθάνει. Η παρουσία του στον κόσμο απαραίτητη. Η επικοίνωνία του με το λαό του Θεού επιτακτική. Και η αναχώρηση άμεση.
Το Θεϊκό λυχνάρι βρίσκεται ανάμεσα στους ανθρώπους και ρίχνει φως και διαλύει την άγνοια και στηρίζει την αμφιβολία και δυναμώνει την πίστη. Η προσωπικότητά του δυναμική γίνεται πόλος έλξης αναρίθμητων ψυχών. Διαπρύσιος κήρυκας της μετανοίας γίνεται. Προσκλητήριο μήνυμα, αντίδοτο σωτηρίας εις το διηνεκές, στέλνει. «Μετανοείτε ήγγικε γαρ η Βασιλεία των Ουρανών» (Ματθ. γ , 2) βροντοφωνεί και ο απόηχος φθάνει στον αιώνα μας.
Συγκλονίζει και συντρίβει, ανορθώνει και διασώζει ψυχές, βαπτίζει και οδηγεί στον Κύριο, «εγώ μεν βαπτίζω υμάς εν ύδατι εις μετάνοιαν ο δε οπίσω μου ερχόμενος ισχυρότερός μου εστίν, ου ουκ ειμί ικανός τα υποδήματα βαστάσαν αυτός υμάς βαπτίσει εν Πνεύματι Αγίω και πυρί» (Ματθ. γ΄ , 11-12).
Ομολογεί ο απαράμιλλος πρωταθλητής της ταπεινοφροσύνης. Κι η ταπείνωσή του ακτινοβολεί. Κι η παρρησιακή αυτοπαρουσίασή του καταπλήσσει. «Εγώ φωνή βοώντος εν τη ερήμω, ευθύνατε την οδόν του Κυρίου, καθώς είπεν Ησαΐας ο Προφήτης» (Ιωάν. Α΄ , 23) δηλώνει επίσημα την ταυτότητά του ο Ιωάννης.
Κι αναφωνεί λίγο αργότερα με έκδηλη τη χαρά: «Ίδε ο αμνός του Θεού» (Ίωαν. α , 36) και συστήνει τον Κύριο. Εισέρχεται οικειοθελώς στο παρασκήνιο για να προβάλλει στο προσκήνιο τονΥιό του Θεού.«εκείνον δει αυξάνειν,εμέ δε ελαττούσθαι»(Ιωάν.γ΄30).
Και η εκδήλωση της ταπείνωσης κορυφώνεται στην πρόταση του Ιησού να είναι ο Βαπτιστής Του. «εγώ χρείαν έχω υπό σου βαπτισθήναι, και συ έρχη προς με;» (Ματθ. γ΄ , 14). Για ν' ακολουθήσει η υπακοή, γνήσια έκφρασή της.
Ο Ιωάννης κήρυκας της αλήθειας διακηρύσσει τη Θεότητα του Χριστού, διασαλπίζει περίτρανα τον ερχομό του Μεσσία.
Η πύρινη γλώσσα του στηλιτεύει παρανομίες, ελέγχει ανηθικότητες, θίγει δριμύτατα παρεκτροπές. Το σκάνδαλο του Βασιλιά Ηρώδη με την Ηρωδιάδα, γυναίκα του αδελφού του, δε διαφεύγει της προσοχής του. «ουκ έξεστί σοι έχειν την γυναίκα Φιλίππου του αδελφού σου» (Μαρκ. στ , 18) βροντοφωνεί. Και γίνεται η δυσαρέσκεια πρωταρχικός συντελεστής στο αποτρόπαιο έγκλημα. Η θηριωδία της σατανοκρατούμενης Ηρωδιάδας κορυφώνεται. Η αποτομή της αγίας κεφαλής του στο σκοτεινό κελλί της φυλακής συντελείται.Το στόμα της αλήθειας σφραγίζεται. Η γη στερείται ένα δεινό κήρυκα της μετανοίας. Ο Άδης δέχεται έναν παροδικό κήρυκα της παρουσίας Χριστού. Ο Ουρανός κερδίζει ένα Μεγαλομάρτυρα. Η Εκκλησία έχει έναν αδιάλειπτο πρεσβευτή.
ΙΩΑΝΝΗΣ! Ο Τίμιος Πρόδρομος. Ο ταπεινός Βαπτιστής. Ο ένδοξος των Προφητών. Ο επιφανής Απόστολος. Ο ακτινοβολος κήρυκας. Ο προσφιλής του Νυμφίου. Ο σαλπιγκτής Θεϊκών προσταγμάτων. Ο τύπος των Ασκητών. Το καύχημα των Χριστιανών. Ο Μάρτυρας της Αλήθειας. Ο ένδοξος Άγιος τ' Ουρανού. Πρότυπο ζωής και συνέπειας για κάθε Αγωνιστή του πνευματικού στίβου. Ας τον μιμηθούμε.-


ΠΡΟΣΟΜΟΙΟΝ Ήχος α΄ (Των Ουρανίων ταγμάτων..)

Των επιγείων Αγγέλων το εγκαλλώπισμα, ερημική τρυγών τε, ΙΩΑΝΝΗ παμμάκαρ. Εδείχθης τε ο λύχνος ο του Θεού, Προφητών το κορύφωμα. Των Ασκητών η ακροτης κι η καλλονή, του Κυρίου χαίροις ΠΡΟΔΡΟΜΕ.

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ

Προφητών η δόξα και η κρηπίς, ΠΡΟΔΡΟΜΕ Κυρίου και λυχνία η Θεϊκή. Κήρυξ μετανοίας, ανθρώπων ανεδείχθης, ημών των αναξίων, πάντων μνημόνευε.

Α Γ Ι Α Θ Ε Ο Φ Α Ν Ε Ι Α

6/1. ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ.

Ο Θεάνθρωπος Κύριος στην επίγεια πορεία Του τηρεί απαρέγκλιτα τις εντολές του Θείου Νόμου.
Προσέρχεται, λοιπόν, στον Ιορδάνη ποταμό, εκεί όπου συχνάζει ο διαπρύσιος κήρυκας της μετανοίας, ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και επιζητεί το Βάπτισμά Του.
Ο ταπεινός δούλος του Θεού καταπλήσσεται, αλλά υπακούει. Ο Ιησούς, ο Υιός του Θεού κατέρχεται στα νερά του Ιορδάνου και βαπτίζεται από τον Ιωάννη, ενώ πάραυτα αντιστρέφεται η ροή του νερού.
Εξερχόμενος δε του ποταμού οι Ουρανοί διανοίγονται και εμφαίνεται το Άγιο Πνεύμα ωσάν περιστερά επί της πανίερης κεφαλής του Χριστού. Ταυτόχρονα η φωνή του Θεού Πατέρα ακούεται : ΄΄ Ούτός εστιν ο Υιός μου ο αγαπητός εν ω ευδόκησα΄΄ καί επιβεβαιώνει την αγαπητική υιική ταυτότητα του Ιησού και την ευαρέσκειά Του.
Ο Θεάνθρωπος, λοιπόν, βαπτίζεται και η ανθρωπινότητα τονίζεται, η Θεότητα επιβεβαιώνεται, η Τριαδικότητα αποκαλύπτεται, το υπόδειγμα της ταπείνωσης υποδεικνύεται, ο αγιασμός παρέχεται.
Ο άνθρωπος απορεί.
Η φύση τρέμει.
Οι Άγγελοι καταπλήσσονται.
Οι Ουρανοί αγάλλονται.-

ΟΣΙΑ ΣΥΓΚΛΗΤΙΚΗ.

5/1 ΟΣΙΑ ΣΥΓΚΛΗΤΙΚΗ, η αείφωτη λαμπάδα.

«ει θέλεις τέλειος είναι, ύπαγε πώλησον σου τα υπάρχοντα και δος πτωχοίς, και έξεις θησαυρόν εν Ουρανοίς και δεύρο ακολούθει μοι» (Ματθ. ιθ΄ 21).
Στην προτρεπτική πρόσκληση του Κυρίου, για μία σωστική πορεία προς τη Θέωση, η απήχηση είναι θετική, πολυάριθμη, διαχρονική. Οι ψυχικοί δέκτες απειράριθμων ψυχών συλλαμβάνουν το μήνυμα κι απαντούν αυθόρμητα, καταφατικά, έμπρακτα. Ακολουθούν το Αρνίο «όπου και αν υπάγη». Σημασιοδοτούν το τέρμα και μηδενίζουν κάθε γήινη δόξα και τρυφή.
Είναι οι εθελοντές στρατιώτες Χριστού. Είναι οι εκούσιοι ακόλουθοί Του. Είναι οι Άγιοι οι ευαρεστήσαντες στη γη το Θεό.
Αυτούς ατενίζουμε με θαυμασμό, γι' αυτούς καυχόμαστε, αυτούς ποθούμε να μιμηθούμε, αυτούς προσπαθούμε να γνωρίσουμε.
Κάθε Άγιος και μία ιδιαιτερότητα, ένα σημείο αναφοράς στην Αιωνιότητα, μία πολύπτυχη μορφή με αξιόλογες εμπειρίες.
Κάθε ανίχνευση της ζωής των Αγίων επιφυλάσσει μοναδικές εκπλήξεις επωφελείς.
Ας ενσκυψουμε, λοιπόν τώρα , στην πολυθαύμαστη ζωή της Οσίας ΣΥΓΚΛΗΤΙΚΗΣ.

Μία μορφή ανένδοτης αγωνίστριας στο στίβο της αρετής, φλογερής καθοδηγήτριας στο πεδίο της ιεραποστολής, άριστης χειραγωγού στην αρένα της Μοναχικής Πολιτείας.
Ένας βράχος πίστεως και ευσέβειας, ταπεινοφροσύνης και αγάπης.
ΟΣΙΑ Σ Υ Γ Κ Λ Η Τ Ι Κ Η !
Μία ακάματη σκαπανέας του πνεύματος. Μία ακούραστη εργάτρια της φιλανθρωπίας. Μία αεικίνητη ηρωίδα της αγάπης. Μία λαμπάδα άσβεστη, αείφωτη, καθοδηγητική για τους Ουρανοδρόμους της γης. Μία βακτηρία δυναμική για τους ορειβάτες του Έβερεστ της αρετής. Μία αέναη οδοδείχτης τ' Ουρανού.
Ας προσεγγίσουμε το ολόφωτο πορτραίτο της, ταπεινά. Ο Μ. Αθανάσιος, που διασώθηκε κατά την εξορία του κρυμμένος από την Οσία για έξι χρόνια στον Παρθενώνα της, γράφει αυθεντικά τη βιογραφία της.
270 μ.Χ. ο χρόνος γέννησής της. Καταγωγή της η ένδοξη Μακεδονία. Οι γονείς της πλούσιοι πολύ, αλλά ευσεβείς βαθιά. Φροντίδα τους αμέριστη η πνευματική μόρφωση και η ψυχική καλλιέργεια της θυγατέρας τους.
Η θρησκευτική ακτινοβολία της Αλεξάνδρειας τους γνωστοποιείται κι αποφασίζουν τη μετοίκησή τους εκεί. Σ' ένα ευρύ και θερμό Χριστιανικό περιβάλλον βρίσκεται τώρα η Συγκλητική. Η οικογενειακή γνωριμία με τον Αρχιεπίσκοπο Αλεξανδρείας Μ. Αθανάσιο σηματοδοτεί την πορεία προς την αρετή, της νεαρής κόρης.
Παράλληλα παίρνει μια πλατιά μόρφωση. Διακρίνεται τώρα για την αρετή, τον πλούτο, τη μόρφωση, την ομορφιά. Οι προτάσεις γάμου είναι πολλές. Η Συγκλητική όμως τις απορρίπτει όλες. Η ψυχή της είναι εστραμμένη προς τον Ουράνιο Νυμφίο Χριστό και η αγάπη της είναι ολοκληρωτικά δοσμένη σ' Εκείνον. Την πλημμύρα των αισθημάτων αγάπης διοχετεύει αποκλειστικά στα κανάλια της ανθρώπινης δυστυχίας, σκορπίζοντας φροντίδα και παρηγοριά, ανακούφιση κι ελπίδα.
Αγαπά και αναζητεί, ανευρίσκει και στηρίζει τον κάθε αναξιοπαθούντα αδελφό. Αχθοφόρος της αγάπης η ενάρετη κόρη. Εργάζεται ταπεινά κι αθόρυβα, στην αφάνεια και στη σιωπή. Διαθέτει τις ώρες της για ανακούφιση των άλλων και για την προσωπική της ψυχική καλλιέργεια. Άγρυπνη στο κάστρο της ψυχής της δίνει μάχες με όπλα την προσευχή και τη νηστεία. Βιώνει την αυτογνωσία και κατευθύνεται προς τη Θεογνωσία.
Σε σύντομο χρονικό διάστημα οι γονείς της απέρχονται στον Ουρανό. Η Συγκλητική παίρνει την τυφλή αδελφή της και φεύγουν μακριά από την Αλεξάνδρεια, στο Ηρώον. Εκεί σκορπίζει αφειδώλευτα μέρος της περιουσίας της στους φτωχούς. «Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής» (Ψαλμ. 23, 1) λέγει και αυτοασφαλίζεται από υπερηφανειακές πτώσεις.
Ο πόθος της και ο στόχος της είναι να λάβει το Αγγελικό Σχήμα. Από κάποιον Ιερέα κείρεται Μοναχή. Ζει συγκλονιστικές στιγμές, καθοριστικές για τη ζωή της. Απελεύθερη της κοσμικής μέριμνας ζει για το Χριστό.
Τώρα διαθέτει την υπόλοιπη περιουσία της και ιδρύει Παρθενώνα, Μοναστήρι. Ήδη πλαισιώνεται από αρκετές ψυχές που ποθούν να συμβαδίσουν αγωνιστικά το δρόμο της Θέωσης.
Η Συγκλητική, ως Ηγουμένη διαθέτει πίστη και αγάπη, αρετή και ζήλο. Προσφέρει κι ένα πλούσιο εμπειρικό οπλοστάσιο, πολύτιμο για τους αγώνες.
Την ιεραποστολική της δράση μεταφέρει και στη Μονή. Έτσι συνδυάζεται ασκητισμός και κοινωνικότητα.
Η διδασκαλία της πολύμορφη, πρακτική, αποτελεσματική. Γνωρίζει την τεχνική του Διαβόλου και τον αντιμετωπίζει νικηφόρα. Με θώρακα την προσευχή και περικεφαλαία την πίστη δίνει μάχες. Οι συμβουλἐς της ανεκτίμητα εφόδια στον αγώνα.
Να, σταχυολογημένα μερικά πολύτιμα πετράδια:
«- Όλοι ξέρουμε να σωθούμε, αλλά από αμέλεια χάνουμε τη σωτηρία. Η σωτηρία βρίσκεται στη διπλή αγάπη: στο Θεό και στον άνθρωπο.
-Η κενοδοξία αποφεύγεται με την απόκρυψη των αρετών και τη φανέρωση των ελαττωμάτων.
-Το θεμέλιο της ψυχικής οικίας μας είναι τα καλά έργα. Η σκεπή είναι η πίστη. Τα παράθυρα είναι οι αισθήσεις. Δια μέσου όλων αυτών μας πολεμεί ο εχθρός. Επαγρύπνηση στους εσωτερικούς λογισμούς απαιτείται.
-Όποιος στέκει, ας προσέχει να μην πέσει. Γιατί εκείνος που έπεσε έχει μία φροντίδα: Πώς να σηκωθεί. Εκείνος όμως που στέκει πρέπει να προσέχει να μην πέσει, είτε επιστρέφοντας στα παλιά πάθη και λιποψυχώντας, είτε να υπερηφανευθεί.
-Αντίδοτο των υπερήφανων λογισμών τα λόγια τοι Ψαλμωδού Δαβίδ: «Εγώ ειμί σκώληξ και ουκ άνθρωπος» (Ψαλμ. 21, 7).
-Ο θησαυρός της ταπεινοφροσύνης επιτυγχάνεται με την απόρριψη κάθε δόξας.
-Ο θυμός συμφέρει να εκτοξεύεται εναντίον των Δαιμόνων και ποτέ εναντίον των ανθρώπων.
-Για κάθε πτώση δεν απελπιζόμαστε, αυτοκατακρινόμαστε και μετανοούμε ειλικρινά.
-Θλίβεσαι; Πονείς; Σκέψου, ότι υποφέρεις από τις αμαρτίες σου. Συλλογίσου τη μελλοντική αιώνια τιμωρία και να χαίρεις».
Η Οσία με τις διδασκαλίες της σώζει πολλές ψυχές.
Ο Διάβολος φθονεί τη σωτήρια δράση της και την εκδικείται με επώδυνη πολύχρονη ασθένεια. Η Οσία την αντιμετωπίζει με καρτερία, μεγαλοψυχία, υπομονή.
Ογδόντα χρονών είναι και πλησιάζει στο τέλος της επίγειας αγωνιστικής πορείας της και στην αρχή της ατελεύτητης ευφροσύνης. Θείες οπτασίες βλέπει. Επιστασίες Αγγέλων φαίνονται. Λάμψεις στο χώρο του Παραδείσου παρακολουθεί. Τα αποκαλύπτει στις αδελφές, τις εμψυχώνει και προλέγει την μετά τρεις ημέρες αναχώρησή της. Όντως νικήτρια, πανευτυχής, τότε που προείπε, στις 5 Ιανουαρίου, αναχωρεί για την ποθητή Πατρίδα, την Αιωνιότητα, αφού δόξασε με τη ζωή της το Θεό. Βραβείο της άφθαρτο η Βασιλεία των Ουρανών.
Οσία του Θεού, πρέσβευε απαύστως και για τη δική μας σωτηρία.

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ Ηχ. δ΄ . ( Ταχύπροκατάλαβε.. )

Σοφία και χάριτι, κεκοσμημένη σεμνή, ακλόνητος έμεινας, ως ο Ιώβ ο κλεινός, εχθρού επιθέσεσιν· όθεν ΣΥΓΚΛΗΤΙΚΗ σε, η Ουράνιος δόξα, δέδεκται μετά τέλος, ως παρθένον φρονίμην εν η των μεμνημένων σου αεί μνημόνευε.

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ

Χαίροις η ακρότης υπομονής, στύλος καρτερίας, και αθλήσεως κορυφή.Χαίροις οδοδείκτα, και στάθμη Μοναζόντων, η καλλονή Οσίων, πάντων εδραίωμα.-

ΟΣΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ του Σάρωφ.

2/1. ΟΣ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ του Σαρώφ, ο νεόφωτος φωστήρας.

Οι Όσιοι, αγωνιστές ακατάβλητοι, μαχητές ανένδοτοι, Άγγελοι επίγειοι. Ζουν στη γη ουράνια κι εξασφαλίζουν τον Ουρανό με ασφάλεια. Είναι οι οικείοι του Θεού, οι οικήτορες του Παραδείσου. Είναι τα δοχεία της Θείας Χάριτος, τα κατοικητήρια του Αγίου Πνεύματος.
Και η Εκκλησία μας με την οικουμενικότητα, που διαθέτει και τη διαχρονικότητα που προσφέρει, προβάλλει Αγίους σε χώρο και χρόνο πολυποίκιλο.
Ευδιάκριτος στο χώρο της Ορθοδοξίας και στη χώρα της Ρωσίας ο Όσιος ΣΕΡΑΦΕΙΜ του Σαρώφ.
Μία μορφή Θεοειδής και φεγγοβόλα. Ένας ξακουστός στάρετς, που φωτίζει και καθοδηγεί, παρηγορεί κι ενισχύει σωστικά. Ένα όργανο της Θείας Χάριτος. Ένα φερέφωνο της Θεϊκής Αλήθειας. Μία ανταύγεια της αγάπης του Θεού. Ένας αείφωτος σηματοδότης παγκόσμιας ακτινοβολίας. Ένας επίγειος Αγγελος. Ένας Θεοχαρίτωτος άνθρωπος. Μία εικόνα Θεού Χριστοποιημένη.
Ας εντρυφήσουμε στην αγία ζωή του, την ασκητική βιοτή του, για να τον γνωρίσουμε και να τον αγαπήσουμε, αναμφίβολα.
19 Ιουλίου 1759 και στο Κουρκ της Ρωσίας γεννιέται ένα χαριτωμένο αγόρι. Είναι το δευτερότοκο παιδί του Ισίδωρου και της Αγάθης Μονχίν, που βαπτίζεται και ονομάζεται Πρόχορος.
Οι γονείς του βαθιά πιστοί μεταδίδουν την πίστη, μεταγγίζουν την αγάπη στο Θεό. Ο πατέρας εργολάβος θεμελιώνει μία Εκκλησία στον τόπο του. Η πρόωρη όμως και αιφνίδια εκδημία του, 43 μόλις χρονών, διακόπτει και την ανέγερση.
Η πιστή σύζυγος αναλαμβάνει τώρα βαρύ έργο. Αποτελειώνει την Εκκλησία και μοχθεί άοκνα και θαρραλέα, μεθοδικά και εναγώνια για τη διαπαιδαγώγηση των μικρών βλαστών της.
Ο Πρόχορος παρακολουθεί το πολύμοχθο έργο της μητέρας του και τη θαυμάζει. Ακούει τα κατορθώματα των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας και γοητεύεται. Η μικρή του ηλικία εκτυλίσσεται ανάμεσα σε επικίνδυνα ατυχήματα και σοβαρές ασθένειες. Οι θαυματουργικές Θεϊκές επεμβάσεις είναι εμφανείς.
Το «σκεύος της εκλογής» διασώζεται για να διαγράψει μια νικηφόρα Αγιοπνευματική πορεία προς τη Θέωση.
Η καθημερινή μελέτη της Αγίας Γραφής, η εντρύφηση στο Ψαλτήρι και στο Συναξάρι δημιουργούν δεσμούς αγάπης με το Θεό και τους Αγίους. Πόθος του ενδόμυχος πλέον η αφιέρωση στο Θεό.
Η ένθεη πυρπόληση κράτα το 19χρονο παλικάρι σταθερό στην Ασκητική Ορθοδοξία.
Η προσκυνηματική του επίσκεψη στο Κίεβο αποτελεί σταθμό στη ζωή του. Ο στάρετς Δοσίθεος εγκρίνει τον Μοναχικό του πόθο και του υποδεικνύει το στίβο της ερήμου του Σάρωφ.
Εκεί προσέρχεται το 1778 και με τη συγκατάθεση της μητέρας του για να καταταγεί στο χορό των υποψηφίων Αγγέλων.
Ο Ηγούμενος Παχώμιος τον δέχεται και τον εντάσσει στους Δοκίμους. Ο ζήλος του μεταφράζεται σε ενδιάθετη προθυμία για κάθε διακόνημα. Η υπακοή του αδιάκριτη τον χαριτώνει. Η πάλη του για αυτοκάθαρση τον εξαγιάζει.
Ο Κύριος τον παρακολουθεί και αγάλλεται. Κι όταν ασθενεί για μία τριετία, με μοναδικό φάρμακο τη Θεία Κοινωνία, η Κυρία Θεοτόκος τον επισκέπτεται και τον θεραπεύει. Η υπομονή κι η εμπιστοσύνη στο Θεό αμείβονται.
13 Αυγούστου 1786! 27χρονο παλικάρι τώρα κι ύστερα από οκτάχρονη επιτυχή δοκιμή κείρεται Μοναχός. Δέχεται επάξια το Αγγελικό Σχήμα, παίρνει το Αγγελικό όνομα Σεραφείμ κι αγωνίζεται αγγελικά να ζήσει. Το πρωτόκολλο αυτοπαράδοσης στο Θεό υπογράφεται. Η υποψηφιότητα για το Αγγελικό Τάγμα κυρώνεται. Ο αγώνας για τη Θέωση κηρύσσεται ανένδοτος.
Δύο μήνες μετά χειροτονείται Διάκονος. Η αγάπη του Θεού τον καταφλέγει. Προσεγγίζει το Ιερό Θυσιαστήριο με κατάνυξη και συντριβή. Συλλειτουργεί ορατά με Αγγέλους και αξιώνεται της θέας του Κυρίου.
Και μετά από 7χρονη ευδόκιμη Διακονία, σε ηλικία 34 χρονών, χειροτονείται Ιερέας, Λειτουργός του Υψίστου.
Η ταπείνωση βιώνεται καθημερινά. Η αγάπη διδάσκεται εμπειρικά. Η Αγιότητα ακτινοβολεί φανερά. Και η πνευματική ποδηγέτηση της Γυναικείας Μονής Ντιβέγεβο του ανατίθεται από το Γέροντά του Παχώμιο.
1794 και του παρέχεται η ευλογία να ζήσει σαν ερημίτης. Μια καλύβα 3,5 χλμ. από το Μοναστήρι γίνεται η παλαίστρα του. Εκεί προσεύχεται αδιάλειπτα, νηστεύει αυστηρά, αγρυπνεί υπερβολικά.
Εντρυφεί στα Πατερικά Συγγράμματα, ενστερνίζεται τα βιώματά τους, μάχεται παθοκτονικά. Η Κυριακή τον βρίσκει στην Αδελφότητα για κοινωνία αγάπης και πνευματικό ανεφοδιασμό.
Στην έρημο κονταροχτυπιέται με το Σατανά. Κι όταν η Χάρη του Αγίου Πνεύματος στην όποια ζει απομακρύνεται περιοδικά, ο Όσιος πολιορκεί το Θρόνο του Θεού κυριολεκτικά. Χίλιες μέρες και χίλιες νύκτες γονατιστός πάνω σε μια πέτρα κραυγάζει γοερά: «Κύριε, ελέησέ με τον αμαρτωλό»! Κι οι δακρύβρεχτες επικλήσεις κατά την υπεράνθρωπη αυτή άσκηση επισύρουν το έλεος του Θεού.
Η αγάπη του για το Θεό είναι υπέρμετρη. Η αγάπη του για τον άνθρωπο έμπρακτη. Αφήνεται στη διάθεση των ληστών και δέχεται σκληρά κτυπήματα. Ημιθανής θεραπεύεται από την Παναγία. Κι η κύρτωση μόνιμη πλέον θυμίζει το θαύμα.
Όλη η κτίση δέκτης της αφειδώλευτης αγάπης του. Τα άγρια θηρία, φίλοι του νυχτερινοί, νιώθουν τη στοργή του.
Επί τρία χρόνια παραμένει διαρκώς στην καλύβα και ασκείται στην απόλυτη σιωπή.
Και μόνο από υπακοή επιστρέφει στο Μοναστήρι και παραμένει έγκλειστος στο κελλί του πέντε συναπτά χρόνια. Εκεί προσφέρει πολλά και δέχεται πολλά. Πλούσιες οι δωρεές του Αγίου Πνεύματος τον πλημμυρίζουν.
Πνευματοφόρος πλέον και εντολοδόχος Θεομητορικός ανοίγει το κελλί του για κάθε κουρασμένο στρατοκόπο της ζωής.
Ζώντας καθημερινά τη χαρά της Αναστάσεως, μεταδίδει τη χαρά και προσφωνεί με χαρά κάθε επισκέπτη: «Χαρά μου»!
Η Θαυματουργική και προορατική Χάρη, δώρα Θεϊκά στον Όσιο, προσφέρονται πρόσχαρα. Πλήθη λαού προστρέχουν στον άνθρωπο του Θεού για πνευματική καθοδήγηση και θεραπεία. Προτροπή του είναι η Χριστοκεντρική ζωή, ο δρόμος της Θέωσης, η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος.
Και η έρημος τον ξαναδέχεται με ευλογία της Θεοτόκου, τα τελευταία οκτώ χρόνια της επίγειας ασκητικής του πορείας. Λουσμένος στο άκτιστο Φως του Χριστού ακτινοβολεί υπερφυσικά, υπερίπταται θεαματικά. Προγεύεται την ευφροσύνη του Παραδείσου.
Κι η Θεοτόκος η «Μεγάλη Χαρά» τον ευφραίνει πανευφρόσυνα. Στη δωδέκατη εμφάνισή της του αναγγέλλει τη σύντομη συνάντησή τους στα Ουράνια Σκηνώματα.
Και όντως στις 2 Ιανουαρίου 1833 ο Όσιος Σεραφείμ ψάλλοντας αναστάσιμους ύμνους, γονατιστός μπροστά στον Εσταυρωμένο και στην εικόνα της Θεοτόκου, περνάει στην Αιωνιότητα.
Το πέρασμά του από τη γη αγωνιστικό, νικηφόρο, ελπιδοφόρο. Η παρουσία του στον Ουρανό ζωντανή, παρρησιακή, μεσιτευτική. Η ευφροσύνη του στο Χορό των Οσίων άληκτη.-

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ

Χαίροις της Ρωσίας κλεινός βλαστός, και Ορθοδοξίας εγκαλλώπισμα ιερόν. Χαίροις των Οσίων, ω ΣΕΡΑΦΕΙΜ, το κλέος, ασκήσεως ο δείκτης, χαίροις πανόλβιε.-

Η ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ.

Η ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ.

΄΄Ην δε Ιωάννης ενδεδυμένος τρίχας καμήλου και ζώνην δερματίνην περί την οσφύν αυτού και εσθίων ακρίδας και μέλι άγριον.» ( Μαρκ. α΄ , 6 ).
ΙΩΑΝΝΗΣ ο ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ! Το Θεϊκό λυχνάρι. Εκείνος, που έζησε στην άσκηση και προετοίμασε το δρόμο για τον ερχομό του Χριστού.
ΙΩΑΝΝΗΣ και ΙΗΣΟΥΣ ! Δυό Πρόσωπα με κοινωνία.
Έρημος και κοινωνία. Και τα δυό αλληλοπεριχωρούνται.

Η έρημος προσφέρει το ιδανικό κλίμα για την κάθαρση της καρδιάς και εξασφαλίζει την αληθινή κοινωνία με το Θεό και τους ανθρώπους.
Το ορθόδοξο ήθος είναι ασκητικό και βιώνεται από όλους τους πιστούς, Μοναχούς και λαϊκούς.
Η ασκητική της Ορθοδοξίας συνεπάγεται την απαρέγκλιτη τήρηση των εντολών του Χριστού και την ελευθερία από τη δουλεία των κτισμάτων.
Η κατάχρηση των υλικών αγαθών υποδουλώνει, ενώ η χρήση απελευθερώνει.
Ο αγώνας κατά των παθών : Της φιληδονίας, της φιλαργυρίας και της φιλοδοξίας, που διεξάγουν αναλογικά, Μοναχοί και λαϊκοί, συνιστά τον ασκητικό τρόπο ζωής.
Η βίωση της λατρείας και της άσκησης επιφέρει την κάθαρση της καρδιάς, το φωτισμό του νου, τη θέωση.
Ο ορθόδοξος ασκητικός τρόπος ζωής επιφέρει την Χριστοποίηση. Είναι ο μοναδικός δρόμος, για όλους, που οδηγεί στο Χριστό, στη σωτηρία.
Το ορθόδοξο ήθος συνεπάγεται την «εν Χριστώ» ελευθερία και την κατάλυση της δουλείας.
Συνεπώς, η Ασκητική μορφή του Τιμίου Προδρόμου προτείνει τον ασκητικό τρόπο ζωής κάθε ορθοδόξου χριστιανού, ώστε να πετύχει τη θέωση.-