11.1 ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ ο Κοινοβιάρχης.
Στην πάνσεπτη χορεία των Οσίων επίζηλη θέση κατέχει ο Όσιος ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ, ο Κοινοβιάρχης.
Μία μορφή αγία, ασκητική, αγωνιστική, μαχητική, δυναμική. Μία μορφή ηγετική, θέτει τη σφραγίδα της ανεξίτηλα στο αγγελικό σύστημα του Κοινοβίου.
Τύπος Αγίου Γέροντα, ταπεινού, πράου, στοργικού, διακριτικού, ενάρετου.
Αλλ’ ας τον γνωρίσουμε κι ας παρακολουθήσουμε τη φωτεινή πορεία της ζωής του.
424 μ.Χ. Στον Μογαρισσό της Καππαδοκίας γεννιέται ο Θεοδόσιος. Οι γονείς του Προαιρέσιος και Ευλογία διακρίνονται για τη Θεοσέβειά τους, την αγωνία τους και τον αγώνα τους για μία χριστιανική διαπαιδαγώγηση του Θεόσδοτου παιδιού τους.
Η καλοπροαίρετη ψυχή του Θεοδοσίου δέχεται τα νάματα της πίστεως και εντρυφά στους Θεόπνευστους ψαλμούς του Δαβίδ, στα ζωογόνα ρήματα του Ευαγγελίου. Η ψυχή σκιρτά. Η καρδιά φλέγεται από τη γνωριμία με το Θεό Λυτρωτή. Ο πόθος για μία ζωή αφιερωμένη αποκλειστικά σ' Εκείνον ζωηρός.
451 μ.Χ. Αναχωρεί για τα Ιεροσόλυμα, τους Θεοβάδιστους Τόπους. Στην Αντιόχεια της Συρίας επιδιώκει συνάντηση με τον Όσιο Συμεών το Στυλίτη. Η ευλογία του κι οι συμβουλές του πολύτιμα εφόδια για το φλογερό νέο. Κι ο Όσιος τον υποδέχεται εγκάρδια: — Καλώς το Θεοδόσιο, τον άνθρωπο του Θεού. Η προορατικότητά του προβλέπει την αλματώδη πρόοδο στην αρετή, την ηγετική θέση του Θεοδοσίου.
Ο ενθουσιασμός έκδηλος. Ο ανεφοδιασμός πλούσιος. Η πίστη δυναμώνει. Η αισιοδοξία κορυφώνεται. Η απόφαση σταθεροποιείται. Ευγνώμονα αποχαιρετά το σεβάσμιο Γέροντα και κατευθύνεται προς τα Ιεροσόλυμα.
Εκεί ζει συγκλονιστικές στιγμές. Το είναι του συμμετέχει στη γήινη πορεία του Θεανθρώπου. Αναβαπτίζεται και χαριτώνεται.
Αναλογίζεται τις δυσκολίες της ερήμου, τις παγίδες του Διαβόλου. Απόφαση τελική η υποταγή σε Γέροντα, η εκμάθηση της πολεμικής στη μοναχική παλαίστρα. Κι ο Ασκητής Λογγίνος γίνεται ο χειραγωγός του. Κοντά του διδάσκεται έμπρακτα την υπομονή και την καρτερία,την αδιάλειπτη προσευχή και την εγκράτεια, την αυτογνωσία και την υπακοή. Εξοπλίζεται με ταπείνωση και αγάπη, εξοικειώνεται στις μεθοδείες του σατανά και πάνοπλος αναχωρεί για το δικό του ησυχαστήριο. Εκεί διαλάμπουν οι αρετές του. Ακτινοβολεί η αυστηρή ασκητική ζωή του. Γνωστοποιείται τ’ όνομά του. Απλώνεται η φήμη του. Πλήθος θλιμμένων ανθρώπων τον επισκέπτεται και παίρνει δύναμη. Στα προβλήματα βρίσκουν μία λύση, στις δυσκολίες μία συμβουλή. Στον πόνο απαντάει με την αγάπη. Στην απελπισία με την ελπίδα. Η καρδιά του αγκαλιάζει τους πάντες. Η αγάπη του καλύπτει τα πάντα.
Η ασκητική του όμως ψυχή επιζητεί την ησυχία. Η απομάκρυνσή του είναι άμεση. Μία σπηλιά είναι η νέα του παλαίστρα. Εκεί επιδίδεται σε εντατικότερες ασκήσεις. Η προσευχή γίνεται αδιάλειπτη. Η νηστεία εξαντλητική. Η αγρυπνία συνεχής. Δουλαγωγεί το σώμα κι απελευθερώνει την ψυχή. Το πνεύμα κυριαρχεί. Τα πάθη υποχωρούν. Η Θεογνωσία επιτυγχάνεται.
Η σκήτη του ανακαλύπτεται. Οι επισκέπτες πυκνώνουν. Κι ο Θεοδόσιος ακούραστα παρηγορεί κι ενθαρρύνει, καθοδηγεί και στηρίζει, συμπονεί και συμπάσχει. Πλήθος νέων προσεγγίζουν τον Άγιο Ασκητή και δέχονται σωστικά μηνύματα. Τον πλαισιώνουν κι επιζητούν τη σοφή καθοδήγησή του για τη βίωση της Μοναχικής Πολιτείας. Ο Όσιος βρίσκεται σε δίλημμα.
Καταφεύγουν σε επίμονη προσευχή και ζητούν τη θαυματουργική έκφραση του θελήματος του Θεού. Πορεύονται στην έρημο προσευχόμενοι επίμονα και αναμένουν το άναμμα των κάρβουνων του θυμιατηρίου. Οι προσευχές εντείνονται. Η αγωνία κορυφώνεται. Ο Ουρανός σιωπά. Παίρνουν το δρόμο της επιστροφής υποτασσόμενοι στον Κύριο. Φθάνοντας όμως στο Ησυχαστήριο του Οσίου το θαύμα γίνεται. Το λιβάνι μοσχοβολάει. Οι αδελφοί δοξολογούν το Θεό. Η απάντηση του Θεού θετική. Η ανοικοδόμηση αρχίζει. 700 Μοναχοί απαρτίζουν την Κοινοβιακή συνοδεία. Ένα θαυμαστό συγκρότημα υψώνεται. Την Μονή περιστοιχίζουν Νοσοκομεία, Ξενοδοχεία, Γηροκομεία, Ορφανοτροφεία.
Η πολυδιάστατη αγάπη του Θεού μεταφράζεται σε μια ατέλειωτη κοινωνική προσφορά. Είναι ο απόηχος μιας υποδειγματικής οργανωμένης Κοινοβιακής ζωής.
Η άσκηση και η δράση αλληλοσυμπληρώνονται. Η αρετή διαλάμπει. Πλήθος επιφανών προσώπων απαρνούνται τα πάντα και κατατάσσονται στο εθελοντικό στράτευμα του Ιησού.
Ο Θεοδόσιος, άριστος χειραγωγός, στοργικός Πατέρας, κατευθύνει με διάκριση και σύνεση, ταπείνωση και μεθοδικότητα.
Οι Μοναχοί βρίσκουν τον ιδανικό ποδηγέτη. Οι πιστοί τον ακούραστο Δάσκαλο. Η Ορθοδοξία τον ακατάβλητο Αγωνιστή. Μάχεται κατά των αιρέσεων δυναμικά. Αντιστέκεται σθεναρά. Δραστηριοποιείται τολμηρά. Αντιστέκεται στον Αυτοκράτορα και σύρεται στην εξορία. Δοκιμάζεται κι εξέρχεται νικητής. Η επιστροφή του είναι θριαμβευτική. Ο Κύριος επιβραβεύει τον αγώνα του και θαυματουργεί. Η αρετή του ακτινοβολεί. Η πίστη του διαλάμπει. Ο Θεός δοξάζεται. Οι άνθρωποι διά του Οσίου δέχονται τις Θεϊκές ευλογίες.
Κι όταν πλέον βρίσκεται σε βαθειά γεράματα, 105 χρονών, καλείται να απέλθει στις Ουράνιες Μονές. Ο σκοπός της ζωής του πραγματώθηκε. Η Θέωση επιτεύχθηκε. 11 Ιανουαρίου 529 μ.Χ. προσέρχεται στον Αθλοθέτη Κύριο για την παραλαβή του άφθαρτου στεφάνου της νίκης.
Η γη χάνει έναν πολύτιμο σύμβουλο, αλλά κερδίζει έναν ένθερμο πρεσβευτή στο Θρόνο του Θεού. Κι η φωτεινή επίγεια πορεία του λαμπρό παράδειγμα για μίμηση.-
Στην πάνσεπτη χορεία των Οσίων επίζηλη θέση κατέχει ο Όσιος ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ, ο Κοινοβιάρχης.
Μία μορφή αγία, ασκητική, αγωνιστική, μαχητική, δυναμική. Μία μορφή ηγετική, θέτει τη σφραγίδα της ανεξίτηλα στο αγγελικό σύστημα του Κοινοβίου.
Τύπος Αγίου Γέροντα, ταπεινού, πράου, στοργικού, διακριτικού, ενάρετου.
Αλλ’ ας τον γνωρίσουμε κι ας παρακολουθήσουμε τη φωτεινή πορεία της ζωής του.
424 μ.Χ. Στον Μογαρισσό της Καππαδοκίας γεννιέται ο Θεοδόσιος. Οι γονείς του Προαιρέσιος και Ευλογία διακρίνονται για τη Θεοσέβειά τους, την αγωνία τους και τον αγώνα τους για μία χριστιανική διαπαιδαγώγηση του Θεόσδοτου παιδιού τους.
Η καλοπροαίρετη ψυχή του Θεοδοσίου δέχεται τα νάματα της πίστεως και εντρυφά στους Θεόπνευστους ψαλμούς του Δαβίδ, στα ζωογόνα ρήματα του Ευαγγελίου. Η ψυχή σκιρτά. Η καρδιά φλέγεται από τη γνωριμία με το Θεό Λυτρωτή. Ο πόθος για μία ζωή αφιερωμένη αποκλειστικά σ' Εκείνον ζωηρός.
451 μ.Χ. Αναχωρεί για τα Ιεροσόλυμα, τους Θεοβάδιστους Τόπους. Στην Αντιόχεια της Συρίας επιδιώκει συνάντηση με τον Όσιο Συμεών το Στυλίτη. Η ευλογία του κι οι συμβουλές του πολύτιμα εφόδια για το φλογερό νέο. Κι ο Όσιος τον υποδέχεται εγκάρδια: — Καλώς το Θεοδόσιο, τον άνθρωπο του Θεού. Η προορατικότητά του προβλέπει την αλματώδη πρόοδο στην αρετή, την ηγετική θέση του Θεοδοσίου.
Ο ενθουσιασμός έκδηλος. Ο ανεφοδιασμός πλούσιος. Η πίστη δυναμώνει. Η αισιοδοξία κορυφώνεται. Η απόφαση σταθεροποιείται. Ευγνώμονα αποχαιρετά το σεβάσμιο Γέροντα και κατευθύνεται προς τα Ιεροσόλυμα.
Εκεί ζει συγκλονιστικές στιγμές. Το είναι του συμμετέχει στη γήινη πορεία του Θεανθρώπου. Αναβαπτίζεται και χαριτώνεται.
Αναλογίζεται τις δυσκολίες της ερήμου, τις παγίδες του Διαβόλου. Απόφαση τελική η υποταγή σε Γέροντα, η εκμάθηση της πολεμικής στη μοναχική παλαίστρα. Κι ο Ασκητής Λογγίνος γίνεται ο χειραγωγός του. Κοντά του διδάσκεται έμπρακτα την υπομονή και την καρτερία,την αδιάλειπτη προσευχή και την εγκράτεια, την αυτογνωσία και την υπακοή. Εξοπλίζεται με ταπείνωση και αγάπη, εξοικειώνεται στις μεθοδείες του σατανά και πάνοπλος αναχωρεί για το δικό του ησυχαστήριο. Εκεί διαλάμπουν οι αρετές του. Ακτινοβολεί η αυστηρή ασκητική ζωή του. Γνωστοποιείται τ’ όνομά του. Απλώνεται η φήμη του. Πλήθος θλιμμένων ανθρώπων τον επισκέπτεται και παίρνει δύναμη. Στα προβλήματα βρίσκουν μία λύση, στις δυσκολίες μία συμβουλή. Στον πόνο απαντάει με την αγάπη. Στην απελπισία με την ελπίδα. Η καρδιά του αγκαλιάζει τους πάντες. Η αγάπη του καλύπτει τα πάντα.
Η ασκητική του όμως ψυχή επιζητεί την ησυχία. Η απομάκρυνσή του είναι άμεση. Μία σπηλιά είναι η νέα του παλαίστρα. Εκεί επιδίδεται σε εντατικότερες ασκήσεις. Η προσευχή γίνεται αδιάλειπτη. Η νηστεία εξαντλητική. Η αγρυπνία συνεχής. Δουλαγωγεί το σώμα κι απελευθερώνει την ψυχή. Το πνεύμα κυριαρχεί. Τα πάθη υποχωρούν. Η Θεογνωσία επιτυγχάνεται.
Η σκήτη του ανακαλύπτεται. Οι επισκέπτες πυκνώνουν. Κι ο Θεοδόσιος ακούραστα παρηγορεί κι ενθαρρύνει, καθοδηγεί και στηρίζει, συμπονεί και συμπάσχει. Πλήθος νέων προσεγγίζουν τον Άγιο Ασκητή και δέχονται σωστικά μηνύματα. Τον πλαισιώνουν κι επιζητούν τη σοφή καθοδήγησή του για τη βίωση της Μοναχικής Πολιτείας. Ο Όσιος βρίσκεται σε δίλημμα.
Καταφεύγουν σε επίμονη προσευχή και ζητούν τη θαυματουργική έκφραση του θελήματος του Θεού. Πορεύονται στην έρημο προσευχόμενοι επίμονα και αναμένουν το άναμμα των κάρβουνων του θυμιατηρίου. Οι προσευχές εντείνονται. Η αγωνία κορυφώνεται. Ο Ουρανός σιωπά. Παίρνουν το δρόμο της επιστροφής υποτασσόμενοι στον Κύριο. Φθάνοντας όμως στο Ησυχαστήριο του Οσίου το θαύμα γίνεται. Το λιβάνι μοσχοβολάει. Οι αδελφοί δοξολογούν το Θεό. Η απάντηση του Θεού θετική. Η ανοικοδόμηση αρχίζει. 700 Μοναχοί απαρτίζουν την Κοινοβιακή συνοδεία. Ένα θαυμαστό συγκρότημα υψώνεται. Την Μονή περιστοιχίζουν Νοσοκομεία, Ξενοδοχεία, Γηροκομεία, Ορφανοτροφεία.
Η πολυδιάστατη αγάπη του Θεού μεταφράζεται σε μια ατέλειωτη κοινωνική προσφορά. Είναι ο απόηχος μιας υποδειγματικής οργανωμένης Κοινοβιακής ζωής.
Η άσκηση και η δράση αλληλοσυμπληρώνονται. Η αρετή διαλάμπει. Πλήθος επιφανών προσώπων απαρνούνται τα πάντα και κατατάσσονται στο εθελοντικό στράτευμα του Ιησού.
Ο Θεοδόσιος, άριστος χειραγωγός, στοργικός Πατέρας, κατευθύνει με διάκριση και σύνεση, ταπείνωση και μεθοδικότητα.
Οι Μοναχοί βρίσκουν τον ιδανικό ποδηγέτη. Οι πιστοί τον ακούραστο Δάσκαλο. Η Ορθοδοξία τον ακατάβλητο Αγωνιστή. Μάχεται κατά των αιρέσεων δυναμικά. Αντιστέκεται σθεναρά. Δραστηριοποιείται τολμηρά. Αντιστέκεται στον Αυτοκράτορα και σύρεται στην εξορία. Δοκιμάζεται κι εξέρχεται νικητής. Η επιστροφή του είναι θριαμβευτική. Ο Κύριος επιβραβεύει τον αγώνα του και θαυματουργεί. Η αρετή του ακτινοβολεί. Η πίστη του διαλάμπει. Ο Θεός δοξάζεται. Οι άνθρωποι διά του Οσίου δέχονται τις Θεϊκές ευλογίες.
Κι όταν πλέον βρίσκεται σε βαθειά γεράματα, 105 χρονών, καλείται να απέλθει στις Ουράνιες Μονές. Ο σκοπός της ζωής του πραγματώθηκε. Η Θέωση επιτεύχθηκε. 11 Ιανουαρίου 529 μ.Χ. προσέρχεται στον Αθλοθέτη Κύριο για την παραλαβή του άφθαρτου στεφάνου της νίκης.
Η γη χάνει έναν πολύτιμο σύμβουλο, αλλά κερδίζει έναν ένθερμο πρεσβευτή στο Θρόνο του Θεού. Κι η φωτεινή επίγεια πορεία του λαμπρό παράδειγμα για μίμηση.-
ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ
Χαίροις των Οσίων ο φωταυγής, και των Ορθοδόξων τολμηρότατος μαχητής. Μοναχών το κλέος, ο ιατρός νοσούντων, μάκαρ ΘΕΟΔΟΣΙΕ, πάντων μνημόνευε.-