5/1 ΟΣΙΑ ΣΥΓΚΛΗΤΙΚΗ, η αείφωτη λαμπάδα.
«ει θέλεις τέλειος είναι, ύπαγε πώλησον σου τα υπάρχοντα και δος πτωχοίς, και έξεις θησαυρόν εν Ουρανοίς και δεύρο ακολούθει μοι» (Ματθ. ιθ΄ 21).
Στην προτρεπτική πρόσκληση του Κυρίου, για μία σωστική πορεία προς τη Θέωση, η απήχηση είναι θετική, πολυάριθμη, διαχρονική. Οι ψυχικοί δέκτες απειράριθμων ψυχών συλλαμβάνουν το μήνυμα κι απαντούν αυθόρμητα, καταφατικά, έμπρακτα. Ακολουθούν το Αρνίο «όπου και αν υπάγη». Σημασιοδοτούν το τέρμα και μηδενίζουν κάθε γήινη δόξα και τρυφή.
Είναι οι εθελοντές στρατιώτες Χριστού. Είναι οι εκούσιοι ακόλουθοί Του. Είναι οι Άγιοι οι ευαρεστήσαντες στη γη το Θεό.
Αυτούς ατενίζουμε με θαυμασμό, γι' αυτούς καυχόμαστε, αυτούς ποθούμε να μιμηθούμε, αυτούς προσπαθούμε να γνωρίσουμε.
Κάθε Άγιος και μία ιδιαιτερότητα, ένα σημείο αναφοράς στην Αιωνιότητα, μία πολύπτυχη μορφή με αξιόλογες εμπειρίες.
Κάθε ανίχνευση της ζωής των Αγίων επιφυλάσσει μοναδικές εκπλήξεις επωφελείς.
Ας ενσκυψουμε, λοιπόν τώρα , στην πολυθαύμαστη ζωή της Οσίας ΣΥΓΚΛΗΤΙΚΗΣ.
«ει θέλεις τέλειος είναι, ύπαγε πώλησον σου τα υπάρχοντα και δος πτωχοίς, και έξεις θησαυρόν εν Ουρανοίς και δεύρο ακολούθει μοι» (Ματθ. ιθ΄ 21).
Στην προτρεπτική πρόσκληση του Κυρίου, για μία σωστική πορεία προς τη Θέωση, η απήχηση είναι θετική, πολυάριθμη, διαχρονική. Οι ψυχικοί δέκτες απειράριθμων ψυχών συλλαμβάνουν το μήνυμα κι απαντούν αυθόρμητα, καταφατικά, έμπρακτα. Ακολουθούν το Αρνίο «όπου και αν υπάγη». Σημασιοδοτούν το τέρμα και μηδενίζουν κάθε γήινη δόξα και τρυφή.
Είναι οι εθελοντές στρατιώτες Χριστού. Είναι οι εκούσιοι ακόλουθοί Του. Είναι οι Άγιοι οι ευαρεστήσαντες στη γη το Θεό.
Αυτούς ατενίζουμε με θαυμασμό, γι' αυτούς καυχόμαστε, αυτούς ποθούμε να μιμηθούμε, αυτούς προσπαθούμε να γνωρίσουμε.
Κάθε Άγιος και μία ιδιαιτερότητα, ένα σημείο αναφοράς στην Αιωνιότητα, μία πολύπτυχη μορφή με αξιόλογες εμπειρίες.
Κάθε ανίχνευση της ζωής των Αγίων επιφυλάσσει μοναδικές εκπλήξεις επωφελείς.
Ας ενσκυψουμε, λοιπόν τώρα , στην πολυθαύμαστη ζωή της Οσίας ΣΥΓΚΛΗΤΙΚΗΣ.
Μία μορφή ανένδοτης αγωνίστριας στο στίβο της αρετής, φλογερής καθοδηγήτριας στο πεδίο της ιεραποστολής, άριστης χειραγωγού στην αρένα της Μοναχικής Πολιτείας.
Ένας βράχος πίστεως και ευσέβειας, ταπεινοφροσύνης και αγάπης.
ΟΣΙΑ Σ Υ Γ Κ Λ Η Τ Ι Κ Η !
Μία ακάματη σκαπανέας του πνεύματος. Μία ακούραστη εργάτρια της φιλανθρωπίας. Μία αεικίνητη ηρωίδα της αγάπης. Μία λαμπάδα άσβεστη, αείφωτη, καθοδηγητική για τους Ουρανοδρόμους της γης. Μία βακτηρία δυναμική για τους ορειβάτες του Έβερεστ της αρετής. Μία αέναη οδοδείχτης τ' Ουρανού.
Ας προσεγγίσουμε το ολόφωτο πορτραίτο της, ταπεινά. Ο Μ. Αθανάσιος, που διασώθηκε κατά την εξορία του κρυμμένος από την Οσία για έξι χρόνια στον Παρθενώνα της, γράφει αυθεντικά τη βιογραφία της.
270 μ.Χ. ο χρόνος γέννησής της. Καταγωγή της η ένδοξη Μακεδονία. Οι γονείς της πλούσιοι πολύ, αλλά ευσεβείς βαθιά. Φροντίδα τους αμέριστη η πνευματική μόρφωση και η ψυχική καλλιέργεια της θυγατέρας τους.
Η θρησκευτική ακτινοβολία της Αλεξάνδρειας τους γνωστοποιείται κι αποφασίζουν τη μετοίκησή τους εκεί. Σ' ένα ευρύ και θερμό Χριστιανικό περιβάλλον βρίσκεται τώρα η Συγκλητική. Η οικογενειακή γνωριμία με τον Αρχιεπίσκοπο Αλεξανδρείας Μ. Αθανάσιο σηματοδοτεί την πορεία προς την αρετή, της νεαρής κόρης.
Παράλληλα παίρνει μια πλατιά μόρφωση. Διακρίνεται τώρα για την αρετή, τον πλούτο, τη μόρφωση, την ομορφιά. Οι προτάσεις γάμου είναι πολλές. Η Συγκλητική όμως τις απορρίπτει όλες. Η ψυχή της είναι εστραμμένη προς τον Ουράνιο Νυμφίο Χριστό και η αγάπη της είναι ολοκληρωτικά δοσμένη σ' Εκείνον. Την πλημμύρα των αισθημάτων αγάπης διοχετεύει αποκλειστικά στα κανάλια της ανθρώπινης δυστυχίας, σκορπίζοντας φροντίδα και παρηγοριά, ανακούφιση κι ελπίδα.
Αγαπά και αναζητεί, ανευρίσκει και στηρίζει τον κάθε αναξιοπαθούντα αδελφό. Αχθοφόρος της αγάπης η ενάρετη κόρη. Εργάζεται ταπεινά κι αθόρυβα, στην αφάνεια και στη σιωπή. Διαθέτει τις ώρες της για ανακούφιση των άλλων και για την προσωπική της ψυχική καλλιέργεια. Άγρυπνη στο κάστρο της ψυχής της δίνει μάχες με όπλα την προσευχή και τη νηστεία. Βιώνει την αυτογνωσία και κατευθύνεται προς τη Θεογνωσία.
Σε σύντομο χρονικό διάστημα οι γονείς της απέρχονται στον Ουρανό. Η Συγκλητική παίρνει την τυφλή αδελφή της και φεύγουν μακριά από την Αλεξάνδρεια, στο Ηρώον. Εκεί σκορπίζει αφειδώλευτα μέρος της περιουσίας της στους φτωχούς. «Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής» (Ψαλμ. 23, 1) λέγει και αυτοασφαλίζεται από υπερηφανειακές πτώσεις.
Ο πόθος της και ο στόχος της είναι να λάβει το Αγγελικό Σχήμα. Από κάποιον Ιερέα κείρεται Μοναχή. Ζει συγκλονιστικές στιγμές, καθοριστικές για τη ζωή της. Απελεύθερη της κοσμικής μέριμνας ζει για το Χριστό.
Τώρα διαθέτει την υπόλοιπη περιουσία της και ιδρύει Παρθενώνα, Μοναστήρι. Ήδη πλαισιώνεται από αρκετές ψυχές που ποθούν να συμβαδίσουν αγωνιστικά το δρόμο της Θέωσης.
Η Συγκλητική, ως Ηγουμένη διαθέτει πίστη και αγάπη, αρετή και ζήλο. Προσφέρει κι ένα πλούσιο εμπειρικό οπλοστάσιο, πολύτιμο για τους αγώνες.
Την ιεραποστολική της δράση μεταφέρει και στη Μονή. Έτσι συνδυάζεται ασκητισμός και κοινωνικότητα.
Η διδασκαλία της πολύμορφη, πρακτική, αποτελεσματική. Γνωρίζει την τεχνική του Διαβόλου και τον αντιμετωπίζει νικηφόρα. Με θώρακα την προσευχή και περικεφαλαία την πίστη δίνει μάχες. Οι συμβουλἐς της ανεκτίμητα εφόδια στον αγώνα.
Να, σταχυολογημένα μερικά πολύτιμα πετράδια:
«- Όλοι ξέρουμε να σωθούμε, αλλά από αμέλεια χάνουμε τη σωτηρία. Η σωτηρία βρίσκεται στη διπλή αγάπη: στο Θεό και στον άνθρωπο.
-Η κενοδοξία αποφεύγεται με την απόκρυψη των αρετών και τη φανέρωση των ελαττωμάτων.
-Το θεμέλιο της ψυχικής οικίας μας είναι τα καλά έργα. Η σκεπή είναι η πίστη. Τα παράθυρα είναι οι αισθήσεις. Δια μέσου όλων αυτών μας πολεμεί ο εχθρός. Επαγρύπνηση στους εσωτερικούς λογισμούς απαιτείται.
-Όποιος στέκει, ας προσέχει να μην πέσει. Γιατί εκείνος που έπεσε έχει μία φροντίδα: Πώς να σηκωθεί. Εκείνος όμως που στέκει πρέπει να προσέχει να μην πέσει, είτε επιστρέφοντας στα παλιά πάθη και λιποψυχώντας, είτε να υπερηφανευθεί.
-Αντίδοτο των υπερήφανων λογισμών τα λόγια τοι Ψαλμωδού Δαβίδ: «Εγώ ειμί σκώληξ και ουκ άνθρωπος» (Ψαλμ. 21, 7).
-Ο θησαυρός της ταπεινοφροσύνης επιτυγχάνεται με την απόρριψη κάθε δόξας.
-Ο θυμός συμφέρει να εκτοξεύεται εναντίον των Δαιμόνων και ποτέ εναντίον των ανθρώπων.
-Για κάθε πτώση δεν απελπιζόμαστε, αυτοκατακρινόμαστε και μετανοούμε ειλικρινά.
-Θλίβεσαι; Πονείς; Σκέψου, ότι υποφέρεις από τις αμαρτίες σου. Συλλογίσου τη μελλοντική αιώνια τιμωρία και να χαίρεις».
Η Οσία με τις διδασκαλίες της σώζει πολλές ψυχές.
Ο Διάβολος φθονεί τη σωτήρια δράση της και την εκδικείται με επώδυνη πολύχρονη ασθένεια. Η Οσία την αντιμετωπίζει με καρτερία, μεγαλοψυχία, υπομονή.
Ογδόντα χρονών είναι και πλησιάζει στο τέλος της επίγειας αγωνιστικής πορείας της και στην αρχή της ατελεύτητης ευφροσύνης. Θείες οπτασίες βλέπει. Επιστασίες Αγγέλων φαίνονται. Λάμψεις στο χώρο του Παραδείσου παρακολουθεί. Τα αποκαλύπτει στις αδελφές, τις εμψυχώνει και προλέγει την μετά τρεις ημέρες αναχώρησή της. Όντως νικήτρια, πανευτυχής, τότε που προείπε, στις 5 Ιανουαρίου, αναχωρεί για την ποθητή Πατρίδα, την Αιωνιότητα, αφού δόξασε με τη ζωή της το Θεό. Βραβείο της άφθαρτο η Βασιλεία των Ουρανών.
Οσία του Θεού, πρέσβευε απαύστως και για τη δική μας σωτηρία.
ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ Ηχ. δ΄ . ( Ταχύπροκατάλαβε.. )
Ένας βράχος πίστεως και ευσέβειας, ταπεινοφροσύνης και αγάπης.
ΟΣΙΑ Σ Υ Γ Κ Λ Η Τ Ι Κ Η !
Μία ακάματη σκαπανέας του πνεύματος. Μία ακούραστη εργάτρια της φιλανθρωπίας. Μία αεικίνητη ηρωίδα της αγάπης. Μία λαμπάδα άσβεστη, αείφωτη, καθοδηγητική για τους Ουρανοδρόμους της γης. Μία βακτηρία δυναμική για τους ορειβάτες του Έβερεστ της αρετής. Μία αέναη οδοδείχτης τ' Ουρανού.
Ας προσεγγίσουμε το ολόφωτο πορτραίτο της, ταπεινά. Ο Μ. Αθανάσιος, που διασώθηκε κατά την εξορία του κρυμμένος από την Οσία για έξι χρόνια στον Παρθενώνα της, γράφει αυθεντικά τη βιογραφία της.
270 μ.Χ. ο χρόνος γέννησής της. Καταγωγή της η ένδοξη Μακεδονία. Οι γονείς της πλούσιοι πολύ, αλλά ευσεβείς βαθιά. Φροντίδα τους αμέριστη η πνευματική μόρφωση και η ψυχική καλλιέργεια της θυγατέρας τους.
Η θρησκευτική ακτινοβολία της Αλεξάνδρειας τους γνωστοποιείται κι αποφασίζουν τη μετοίκησή τους εκεί. Σ' ένα ευρύ και θερμό Χριστιανικό περιβάλλον βρίσκεται τώρα η Συγκλητική. Η οικογενειακή γνωριμία με τον Αρχιεπίσκοπο Αλεξανδρείας Μ. Αθανάσιο σηματοδοτεί την πορεία προς την αρετή, της νεαρής κόρης.
Παράλληλα παίρνει μια πλατιά μόρφωση. Διακρίνεται τώρα για την αρετή, τον πλούτο, τη μόρφωση, την ομορφιά. Οι προτάσεις γάμου είναι πολλές. Η Συγκλητική όμως τις απορρίπτει όλες. Η ψυχή της είναι εστραμμένη προς τον Ουράνιο Νυμφίο Χριστό και η αγάπη της είναι ολοκληρωτικά δοσμένη σ' Εκείνον. Την πλημμύρα των αισθημάτων αγάπης διοχετεύει αποκλειστικά στα κανάλια της ανθρώπινης δυστυχίας, σκορπίζοντας φροντίδα και παρηγοριά, ανακούφιση κι ελπίδα.
Αγαπά και αναζητεί, ανευρίσκει και στηρίζει τον κάθε αναξιοπαθούντα αδελφό. Αχθοφόρος της αγάπης η ενάρετη κόρη. Εργάζεται ταπεινά κι αθόρυβα, στην αφάνεια και στη σιωπή. Διαθέτει τις ώρες της για ανακούφιση των άλλων και για την προσωπική της ψυχική καλλιέργεια. Άγρυπνη στο κάστρο της ψυχής της δίνει μάχες με όπλα την προσευχή και τη νηστεία. Βιώνει την αυτογνωσία και κατευθύνεται προς τη Θεογνωσία.
Σε σύντομο χρονικό διάστημα οι γονείς της απέρχονται στον Ουρανό. Η Συγκλητική παίρνει την τυφλή αδελφή της και φεύγουν μακριά από την Αλεξάνδρεια, στο Ηρώον. Εκεί σκορπίζει αφειδώλευτα μέρος της περιουσίας της στους φτωχούς. «Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής» (Ψαλμ. 23, 1) λέγει και αυτοασφαλίζεται από υπερηφανειακές πτώσεις.
Ο πόθος της και ο στόχος της είναι να λάβει το Αγγελικό Σχήμα. Από κάποιον Ιερέα κείρεται Μοναχή. Ζει συγκλονιστικές στιγμές, καθοριστικές για τη ζωή της. Απελεύθερη της κοσμικής μέριμνας ζει για το Χριστό.
Τώρα διαθέτει την υπόλοιπη περιουσία της και ιδρύει Παρθενώνα, Μοναστήρι. Ήδη πλαισιώνεται από αρκετές ψυχές που ποθούν να συμβαδίσουν αγωνιστικά το δρόμο της Θέωσης.
Η Συγκλητική, ως Ηγουμένη διαθέτει πίστη και αγάπη, αρετή και ζήλο. Προσφέρει κι ένα πλούσιο εμπειρικό οπλοστάσιο, πολύτιμο για τους αγώνες.
Την ιεραποστολική της δράση μεταφέρει και στη Μονή. Έτσι συνδυάζεται ασκητισμός και κοινωνικότητα.
Η διδασκαλία της πολύμορφη, πρακτική, αποτελεσματική. Γνωρίζει την τεχνική του Διαβόλου και τον αντιμετωπίζει νικηφόρα. Με θώρακα την προσευχή και περικεφαλαία την πίστη δίνει μάχες. Οι συμβουλἐς της ανεκτίμητα εφόδια στον αγώνα.
Να, σταχυολογημένα μερικά πολύτιμα πετράδια:
«- Όλοι ξέρουμε να σωθούμε, αλλά από αμέλεια χάνουμε τη σωτηρία. Η σωτηρία βρίσκεται στη διπλή αγάπη: στο Θεό και στον άνθρωπο.
-Η κενοδοξία αποφεύγεται με την απόκρυψη των αρετών και τη φανέρωση των ελαττωμάτων.
-Το θεμέλιο της ψυχικής οικίας μας είναι τα καλά έργα. Η σκεπή είναι η πίστη. Τα παράθυρα είναι οι αισθήσεις. Δια μέσου όλων αυτών μας πολεμεί ο εχθρός. Επαγρύπνηση στους εσωτερικούς λογισμούς απαιτείται.
-Όποιος στέκει, ας προσέχει να μην πέσει. Γιατί εκείνος που έπεσε έχει μία φροντίδα: Πώς να σηκωθεί. Εκείνος όμως που στέκει πρέπει να προσέχει να μην πέσει, είτε επιστρέφοντας στα παλιά πάθη και λιποψυχώντας, είτε να υπερηφανευθεί.
-Αντίδοτο των υπερήφανων λογισμών τα λόγια τοι Ψαλμωδού Δαβίδ: «Εγώ ειμί σκώληξ και ουκ άνθρωπος» (Ψαλμ. 21, 7).
-Ο θησαυρός της ταπεινοφροσύνης επιτυγχάνεται με την απόρριψη κάθε δόξας.
-Ο θυμός συμφέρει να εκτοξεύεται εναντίον των Δαιμόνων και ποτέ εναντίον των ανθρώπων.
-Για κάθε πτώση δεν απελπιζόμαστε, αυτοκατακρινόμαστε και μετανοούμε ειλικρινά.
-Θλίβεσαι; Πονείς; Σκέψου, ότι υποφέρεις από τις αμαρτίες σου. Συλλογίσου τη μελλοντική αιώνια τιμωρία και να χαίρεις».
Η Οσία με τις διδασκαλίες της σώζει πολλές ψυχές.
Ο Διάβολος φθονεί τη σωτήρια δράση της και την εκδικείται με επώδυνη πολύχρονη ασθένεια. Η Οσία την αντιμετωπίζει με καρτερία, μεγαλοψυχία, υπομονή.
Ογδόντα χρονών είναι και πλησιάζει στο τέλος της επίγειας αγωνιστικής πορείας της και στην αρχή της ατελεύτητης ευφροσύνης. Θείες οπτασίες βλέπει. Επιστασίες Αγγέλων φαίνονται. Λάμψεις στο χώρο του Παραδείσου παρακολουθεί. Τα αποκαλύπτει στις αδελφές, τις εμψυχώνει και προλέγει την μετά τρεις ημέρες αναχώρησή της. Όντως νικήτρια, πανευτυχής, τότε που προείπε, στις 5 Ιανουαρίου, αναχωρεί για την ποθητή Πατρίδα, την Αιωνιότητα, αφού δόξασε με τη ζωή της το Θεό. Βραβείο της άφθαρτο η Βασιλεία των Ουρανών.
Οσία του Θεού, πρέσβευε απαύστως και για τη δική μας σωτηρία.
ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ Ηχ. δ΄ . ( Ταχύπροκατάλαβε.. )
Σοφία και χάριτι, κεκοσμημένη σεμνή, ακλόνητος έμεινας, ως ο Ιώβ ο κλεινός, εχθρού επιθέσεσιν· όθεν ΣΥΓΚΛΗΤΙΚΗ σε, η Ουράνιος δόξα, δέδεκται μετά τέλος, ως παρθένον φρονίμην εν η των μεμνημένων σου αεί μνημόνευε.
ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ
Χαίροις η ακρότης υπομονής, στύλος καρτερίας, και αθλήσεως κορυφή.Χαίροις οδοδείκτα, και στάθμη Μοναζόντων, η καλλονή Οσίων, πάντων εδραίωμα.-