2/1. ΟΣ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ του Σαρώφ, ο νεόφωτος φωστήρας.
Οι Όσιοι, αγωνιστές ακατάβλητοι, μαχητές ανένδοτοι, Άγγελοι επίγειοι. Ζουν στη γη ουράνια κι εξασφαλίζουν τον Ουρανό με ασφάλεια. Είναι οι οικείοι του Θεού, οι οικήτορες του Παραδείσου. Είναι τα δοχεία της Θείας Χάριτος, τα κατοικητήρια του Αγίου Πνεύματος.
Και η Εκκλησία μας με την οικουμενικότητα, που διαθέτει και τη διαχρονικότητα που προσφέρει, προβάλλει Αγίους σε χώρο και χρόνο πολυποίκιλο.
Ευδιάκριτος στο χώρο της Ορθοδοξίας και στη χώρα της Ρωσίας ο Όσιος ΣΕΡΑΦΕΙΜ του Σαρώφ.
Μία μορφή Θεοειδής και φεγγοβόλα. Ένας ξακουστός στάρετς, που φωτίζει και καθοδηγεί, παρηγορεί κι ενισχύει σωστικά. Ένα όργανο της Θείας Χάριτος. Ένα φερέφωνο της Θεϊκής Αλήθειας. Μία ανταύγεια της αγάπης του Θεού. Ένας αείφωτος σηματοδότης παγκόσμιας ακτινοβολίας. Ένας επίγειος Αγγελος. Ένας Θεοχαρίτωτος άνθρωπος. Μία εικόνα Θεού Χριστοποιημένη.
Ας εντρυφήσουμε στην αγία ζωή του, την ασκητική βιοτή του, για να τον γνωρίσουμε και να τον αγαπήσουμε, αναμφίβολα.
19 Ιουλίου 1759 και στο Κουρκ της Ρωσίας γεννιέται ένα χαριτωμένο αγόρι. Είναι το δευτερότοκο παιδί του Ισίδωρου και της Αγάθης Μονχίν, που βαπτίζεται και ονομάζεται Πρόχορος.
Οι γονείς του βαθιά πιστοί μεταδίδουν την πίστη, μεταγγίζουν την αγάπη στο Θεό. Ο πατέρας εργολάβος θεμελιώνει μία Εκκλησία στον τόπο του. Η πρόωρη όμως και αιφνίδια εκδημία του, 43 μόλις χρονών, διακόπτει και την ανέγερση.
Η πιστή σύζυγος αναλαμβάνει τώρα βαρύ έργο. Αποτελειώνει την Εκκλησία και μοχθεί άοκνα και θαρραλέα, μεθοδικά και εναγώνια για τη διαπαιδαγώγηση των μικρών βλαστών της.
Ο Πρόχορος παρακολουθεί το πολύμοχθο έργο της μητέρας του και τη θαυμάζει. Ακούει τα κατορθώματα των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας και γοητεύεται. Η μικρή του ηλικία εκτυλίσσεται ανάμεσα σε επικίνδυνα ατυχήματα και σοβαρές ασθένειες. Οι θαυματουργικές Θεϊκές επεμβάσεις είναι εμφανείς.
Το «σκεύος της εκλογής» διασώζεται για να διαγράψει μια νικηφόρα Αγιοπνευματική πορεία προς τη Θέωση.
Η καθημερινή μελέτη της Αγίας Γραφής, η εντρύφηση στο Ψαλτήρι και στο Συναξάρι δημιουργούν δεσμούς αγάπης με το Θεό και τους Αγίους. Πόθος του ενδόμυχος πλέον η αφιέρωση στο Θεό.
Η ένθεη πυρπόληση κράτα το 19χρονο παλικάρι σταθερό στην Ασκητική Ορθοδοξία.
Η προσκυνηματική του επίσκεψη στο Κίεβο αποτελεί σταθμό στη ζωή του. Ο στάρετς Δοσίθεος εγκρίνει τον Μοναχικό του πόθο και του υποδεικνύει το στίβο της ερήμου του Σάρωφ.
Εκεί προσέρχεται το 1778 και με τη συγκατάθεση της μητέρας του για να καταταγεί στο χορό των υποψηφίων Αγγέλων.
Ο Ηγούμενος Παχώμιος τον δέχεται και τον εντάσσει στους Δοκίμους. Ο ζήλος του μεταφράζεται σε ενδιάθετη προθυμία για κάθε διακόνημα. Η υπακοή του αδιάκριτη τον χαριτώνει. Η πάλη του για αυτοκάθαρση τον εξαγιάζει.
Ο Κύριος τον παρακολουθεί και αγάλλεται. Κι όταν ασθενεί για μία τριετία, με μοναδικό φάρμακο τη Θεία Κοινωνία, η Κυρία Θεοτόκος τον επισκέπτεται και τον θεραπεύει. Η υπομονή κι η εμπιστοσύνη στο Θεό αμείβονται.
13 Αυγούστου 1786! 27χρονο παλικάρι τώρα κι ύστερα από οκτάχρονη επιτυχή δοκιμή κείρεται Μοναχός. Δέχεται επάξια το Αγγελικό Σχήμα, παίρνει το Αγγελικό όνομα Σεραφείμ κι αγωνίζεται αγγελικά να ζήσει. Το πρωτόκολλο αυτοπαράδοσης στο Θεό υπογράφεται. Η υποψηφιότητα για το Αγγελικό Τάγμα κυρώνεται. Ο αγώνας για τη Θέωση κηρύσσεται ανένδοτος.
Δύο μήνες μετά χειροτονείται Διάκονος. Η αγάπη του Θεού τον καταφλέγει. Προσεγγίζει το Ιερό Θυσιαστήριο με κατάνυξη και συντριβή. Συλλειτουργεί ορατά με Αγγέλους και αξιώνεται της θέας του Κυρίου.
Και μετά από 7χρονη ευδόκιμη Διακονία, σε ηλικία 34 χρονών, χειροτονείται Ιερέας, Λειτουργός του Υψίστου.
Η ταπείνωση βιώνεται καθημερινά. Η αγάπη διδάσκεται εμπειρικά. Η Αγιότητα ακτινοβολεί φανερά. Και η πνευματική ποδηγέτηση της Γυναικείας Μονής Ντιβέγεβο του ανατίθεται από το Γέροντά του Παχώμιο.
1794 και του παρέχεται η ευλογία να ζήσει σαν ερημίτης. Μια καλύβα 3,5 χλμ. από το Μοναστήρι γίνεται η παλαίστρα του. Εκεί προσεύχεται αδιάλειπτα, νηστεύει αυστηρά, αγρυπνεί υπερβολικά.
Εντρυφεί στα Πατερικά Συγγράμματα, ενστερνίζεται τα βιώματά τους, μάχεται παθοκτονικά. Η Κυριακή τον βρίσκει στην Αδελφότητα για κοινωνία αγάπης και πνευματικό ανεφοδιασμό.
Στην έρημο κονταροχτυπιέται με το Σατανά. Κι όταν η Χάρη του Αγίου Πνεύματος στην όποια ζει απομακρύνεται περιοδικά, ο Όσιος πολιορκεί το Θρόνο του Θεού κυριολεκτικά. Χίλιες μέρες και χίλιες νύκτες γονατιστός πάνω σε μια πέτρα κραυγάζει γοερά: «Κύριε, ελέησέ με τον αμαρτωλό»! Κι οι δακρύβρεχτες επικλήσεις κατά την υπεράνθρωπη αυτή άσκηση επισύρουν το έλεος του Θεού.
Η αγάπη του για το Θεό είναι υπέρμετρη. Η αγάπη του για τον άνθρωπο έμπρακτη. Αφήνεται στη διάθεση των ληστών και δέχεται σκληρά κτυπήματα. Ημιθανής θεραπεύεται από την Παναγία. Κι η κύρτωση μόνιμη πλέον θυμίζει το θαύμα.
Όλη η κτίση δέκτης της αφειδώλευτης αγάπης του. Τα άγρια θηρία, φίλοι του νυχτερινοί, νιώθουν τη στοργή του.
Επί τρία χρόνια παραμένει διαρκώς στην καλύβα και ασκείται στην απόλυτη σιωπή.
Και μόνο από υπακοή επιστρέφει στο Μοναστήρι και παραμένει έγκλειστος στο κελλί του πέντε συναπτά χρόνια. Εκεί προσφέρει πολλά και δέχεται πολλά. Πλούσιες οι δωρεές του Αγίου Πνεύματος τον πλημμυρίζουν.
Πνευματοφόρος πλέον και εντολοδόχος Θεομητορικός ανοίγει το κελλί του για κάθε κουρασμένο στρατοκόπο της ζωής.
Ζώντας καθημερινά τη χαρά της Αναστάσεως, μεταδίδει τη χαρά και προσφωνεί με χαρά κάθε επισκέπτη: «Χαρά μου»!
Η Θαυματουργική και προορατική Χάρη, δώρα Θεϊκά στον Όσιο, προσφέρονται πρόσχαρα. Πλήθη λαού προστρέχουν στον άνθρωπο του Θεού για πνευματική καθοδήγηση και θεραπεία. Προτροπή του είναι η Χριστοκεντρική ζωή, ο δρόμος της Θέωσης, η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος.
Και η έρημος τον ξαναδέχεται με ευλογία της Θεοτόκου, τα τελευταία οκτώ χρόνια της επίγειας ασκητικής του πορείας. Λουσμένος στο άκτιστο Φως του Χριστού ακτινοβολεί υπερφυσικά, υπερίπταται θεαματικά. Προγεύεται την ευφροσύνη του Παραδείσου.
Κι η Θεοτόκος η «Μεγάλη Χαρά» τον ευφραίνει πανευφρόσυνα. Στη δωδέκατη εμφάνισή της του αναγγέλλει τη σύντομη συνάντησή τους στα Ουράνια Σκηνώματα.
Και όντως στις 2 Ιανουαρίου 1833 ο Όσιος Σεραφείμ ψάλλοντας αναστάσιμους ύμνους, γονατιστός μπροστά στον Εσταυρωμένο και στην εικόνα της Θεοτόκου, περνάει στην Αιωνιότητα.
Το πέρασμά του από τη γη αγωνιστικό, νικηφόρο, ελπιδοφόρο. Η παρουσία του στον Ουρανό ζωντανή, παρρησιακή, μεσιτευτική. Η ευφροσύνη του στο Χορό των Οσίων άληκτη.-
ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ
Χαίροις της Ρωσίας κλεινός βλαστός, και Ορθοδοξίας εγκαλλώπισμα ιερόν. Χαίροις των Οσίων, ω ΣΕΡΑΦΕΙΜ, το κλέος, ασκήσεως ο δείκτης, χαίροις πανόλβιε.-
Οι Όσιοι, αγωνιστές ακατάβλητοι, μαχητές ανένδοτοι, Άγγελοι επίγειοι. Ζουν στη γη ουράνια κι εξασφαλίζουν τον Ουρανό με ασφάλεια. Είναι οι οικείοι του Θεού, οι οικήτορες του Παραδείσου. Είναι τα δοχεία της Θείας Χάριτος, τα κατοικητήρια του Αγίου Πνεύματος.
Και η Εκκλησία μας με την οικουμενικότητα, που διαθέτει και τη διαχρονικότητα που προσφέρει, προβάλλει Αγίους σε χώρο και χρόνο πολυποίκιλο.
Ευδιάκριτος στο χώρο της Ορθοδοξίας και στη χώρα της Ρωσίας ο Όσιος ΣΕΡΑΦΕΙΜ του Σαρώφ.
Μία μορφή Θεοειδής και φεγγοβόλα. Ένας ξακουστός στάρετς, που φωτίζει και καθοδηγεί, παρηγορεί κι ενισχύει σωστικά. Ένα όργανο της Θείας Χάριτος. Ένα φερέφωνο της Θεϊκής Αλήθειας. Μία ανταύγεια της αγάπης του Θεού. Ένας αείφωτος σηματοδότης παγκόσμιας ακτινοβολίας. Ένας επίγειος Αγγελος. Ένας Θεοχαρίτωτος άνθρωπος. Μία εικόνα Θεού Χριστοποιημένη.
Ας εντρυφήσουμε στην αγία ζωή του, την ασκητική βιοτή του, για να τον γνωρίσουμε και να τον αγαπήσουμε, αναμφίβολα.
19 Ιουλίου 1759 και στο Κουρκ της Ρωσίας γεννιέται ένα χαριτωμένο αγόρι. Είναι το δευτερότοκο παιδί του Ισίδωρου και της Αγάθης Μονχίν, που βαπτίζεται και ονομάζεται Πρόχορος.
Οι γονείς του βαθιά πιστοί μεταδίδουν την πίστη, μεταγγίζουν την αγάπη στο Θεό. Ο πατέρας εργολάβος θεμελιώνει μία Εκκλησία στον τόπο του. Η πρόωρη όμως και αιφνίδια εκδημία του, 43 μόλις χρονών, διακόπτει και την ανέγερση.
Η πιστή σύζυγος αναλαμβάνει τώρα βαρύ έργο. Αποτελειώνει την Εκκλησία και μοχθεί άοκνα και θαρραλέα, μεθοδικά και εναγώνια για τη διαπαιδαγώγηση των μικρών βλαστών της.
Ο Πρόχορος παρακολουθεί το πολύμοχθο έργο της μητέρας του και τη θαυμάζει. Ακούει τα κατορθώματα των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας και γοητεύεται. Η μικρή του ηλικία εκτυλίσσεται ανάμεσα σε επικίνδυνα ατυχήματα και σοβαρές ασθένειες. Οι θαυματουργικές Θεϊκές επεμβάσεις είναι εμφανείς.
Το «σκεύος της εκλογής» διασώζεται για να διαγράψει μια νικηφόρα Αγιοπνευματική πορεία προς τη Θέωση.
Η καθημερινή μελέτη της Αγίας Γραφής, η εντρύφηση στο Ψαλτήρι και στο Συναξάρι δημιουργούν δεσμούς αγάπης με το Θεό και τους Αγίους. Πόθος του ενδόμυχος πλέον η αφιέρωση στο Θεό.
Η ένθεη πυρπόληση κράτα το 19χρονο παλικάρι σταθερό στην Ασκητική Ορθοδοξία.
Η προσκυνηματική του επίσκεψη στο Κίεβο αποτελεί σταθμό στη ζωή του. Ο στάρετς Δοσίθεος εγκρίνει τον Μοναχικό του πόθο και του υποδεικνύει το στίβο της ερήμου του Σάρωφ.
Εκεί προσέρχεται το 1778 και με τη συγκατάθεση της μητέρας του για να καταταγεί στο χορό των υποψηφίων Αγγέλων.
Ο Ηγούμενος Παχώμιος τον δέχεται και τον εντάσσει στους Δοκίμους. Ο ζήλος του μεταφράζεται σε ενδιάθετη προθυμία για κάθε διακόνημα. Η υπακοή του αδιάκριτη τον χαριτώνει. Η πάλη του για αυτοκάθαρση τον εξαγιάζει.
Ο Κύριος τον παρακολουθεί και αγάλλεται. Κι όταν ασθενεί για μία τριετία, με μοναδικό φάρμακο τη Θεία Κοινωνία, η Κυρία Θεοτόκος τον επισκέπτεται και τον θεραπεύει. Η υπομονή κι η εμπιστοσύνη στο Θεό αμείβονται.
13 Αυγούστου 1786! 27χρονο παλικάρι τώρα κι ύστερα από οκτάχρονη επιτυχή δοκιμή κείρεται Μοναχός. Δέχεται επάξια το Αγγελικό Σχήμα, παίρνει το Αγγελικό όνομα Σεραφείμ κι αγωνίζεται αγγελικά να ζήσει. Το πρωτόκολλο αυτοπαράδοσης στο Θεό υπογράφεται. Η υποψηφιότητα για το Αγγελικό Τάγμα κυρώνεται. Ο αγώνας για τη Θέωση κηρύσσεται ανένδοτος.
Δύο μήνες μετά χειροτονείται Διάκονος. Η αγάπη του Θεού τον καταφλέγει. Προσεγγίζει το Ιερό Θυσιαστήριο με κατάνυξη και συντριβή. Συλλειτουργεί ορατά με Αγγέλους και αξιώνεται της θέας του Κυρίου.
Και μετά από 7χρονη ευδόκιμη Διακονία, σε ηλικία 34 χρονών, χειροτονείται Ιερέας, Λειτουργός του Υψίστου.
Η ταπείνωση βιώνεται καθημερινά. Η αγάπη διδάσκεται εμπειρικά. Η Αγιότητα ακτινοβολεί φανερά. Και η πνευματική ποδηγέτηση της Γυναικείας Μονής Ντιβέγεβο του ανατίθεται από το Γέροντά του Παχώμιο.
1794 και του παρέχεται η ευλογία να ζήσει σαν ερημίτης. Μια καλύβα 3,5 χλμ. από το Μοναστήρι γίνεται η παλαίστρα του. Εκεί προσεύχεται αδιάλειπτα, νηστεύει αυστηρά, αγρυπνεί υπερβολικά.
Εντρυφεί στα Πατερικά Συγγράμματα, ενστερνίζεται τα βιώματά τους, μάχεται παθοκτονικά. Η Κυριακή τον βρίσκει στην Αδελφότητα για κοινωνία αγάπης και πνευματικό ανεφοδιασμό.
Στην έρημο κονταροχτυπιέται με το Σατανά. Κι όταν η Χάρη του Αγίου Πνεύματος στην όποια ζει απομακρύνεται περιοδικά, ο Όσιος πολιορκεί το Θρόνο του Θεού κυριολεκτικά. Χίλιες μέρες και χίλιες νύκτες γονατιστός πάνω σε μια πέτρα κραυγάζει γοερά: «Κύριε, ελέησέ με τον αμαρτωλό»! Κι οι δακρύβρεχτες επικλήσεις κατά την υπεράνθρωπη αυτή άσκηση επισύρουν το έλεος του Θεού.
Η αγάπη του για το Θεό είναι υπέρμετρη. Η αγάπη του για τον άνθρωπο έμπρακτη. Αφήνεται στη διάθεση των ληστών και δέχεται σκληρά κτυπήματα. Ημιθανής θεραπεύεται από την Παναγία. Κι η κύρτωση μόνιμη πλέον θυμίζει το θαύμα.
Όλη η κτίση δέκτης της αφειδώλευτης αγάπης του. Τα άγρια θηρία, φίλοι του νυχτερινοί, νιώθουν τη στοργή του.
Επί τρία χρόνια παραμένει διαρκώς στην καλύβα και ασκείται στην απόλυτη σιωπή.
Και μόνο από υπακοή επιστρέφει στο Μοναστήρι και παραμένει έγκλειστος στο κελλί του πέντε συναπτά χρόνια. Εκεί προσφέρει πολλά και δέχεται πολλά. Πλούσιες οι δωρεές του Αγίου Πνεύματος τον πλημμυρίζουν.
Πνευματοφόρος πλέον και εντολοδόχος Θεομητορικός ανοίγει το κελλί του για κάθε κουρασμένο στρατοκόπο της ζωής.
Ζώντας καθημερινά τη χαρά της Αναστάσεως, μεταδίδει τη χαρά και προσφωνεί με χαρά κάθε επισκέπτη: «Χαρά μου»!
Η Θαυματουργική και προορατική Χάρη, δώρα Θεϊκά στον Όσιο, προσφέρονται πρόσχαρα. Πλήθη λαού προστρέχουν στον άνθρωπο του Θεού για πνευματική καθοδήγηση και θεραπεία. Προτροπή του είναι η Χριστοκεντρική ζωή, ο δρόμος της Θέωσης, η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος.
Και η έρημος τον ξαναδέχεται με ευλογία της Θεοτόκου, τα τελευταία οκτώ χρόνια της επίγειας ασκητικής του πορείας. Λουσμένος στο άκτιστο Φως του Χριστού ακτινοβολεί υπερφυσικά, υπερίπταται θεαματικά. Προγεύεται την ευφροσύνη του Παραδείσου.
Κι η Θεοτόκος η «Μεγάλη Χαρά» τον ευφραίνει πανευφρόσυνα. Στη δωδέκατη εμφάνισή της του αναγγέλλει τη σύντομη συνάντησή τους στα Ουράνια Σκηνώματα.
Και όντως στις 2 Ιανουαρίου 1833 ο Όσιος Σεραφείμ ψάλλοντας αναστάσιμους ύμνους, γονατιστός μπροστά στον Εσταυρωμένο και στην εικόνα της Θεοτόκου, περνάει στην Αιωνιότητα.
Το πέρασμά του από τη γη αγωνιστικό, νικηφόρο, ελπιδοφόρο. Η παρουσία του στον Ουρανό ζωντανή, παρρησιακή, μεσιτευτική. Η ευφροσύνη του στο Χορό των Οσίων άληκτη.-
ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ
Χαίροις της Ρωσίας κλεινός βλαστός, και Ορθοδοξίας εγκαλλώπισμα ιερόν. Χαίροις των Οσίων, ω ΣΕΡΑΦΕΙΜ, το κλέος, ασκήσεως ο δείκτης, χαίροις πανόλβιε.-