24.1 ΟΣΙΑ ΞΕΝΗ, η ξενότροπη.
***************************************
«Η αμνάς Σου Ιησού, κράζει μεγάλη τη φωνή, Σε Νυμφίε μου ποθώ, και Σε ζητούσα αθλώ...», διατυπώνει υμνολογικά η Εκκλησία μας. Είναι η γοερή κραυγή μιάς φλεγόμενης από αγάπη καρδίας, μιάς αφοσιωμένης στον Κύριο ψυχής. Είναι η φωνή μιάς αφιερωμένης στον Ιησού υπάρξεως. Είναι η επωδός κάθε επίμονης αναζήτησης του Λατρευτού Νυμφίου.
Κι είναι αναρίθμητες οι ψυχές που δονούνται από λατρευτικά αισθήματα προς τον Κύριο.
Ανάμεσά τους ευδιάκριτη και η Οσία ΞΕΝΗ. Η όντως ξένη για την αγάπη του Χριστού. Ξένη από πατρίδα, ξένη για τον κόσμο, ξένη στα πάθη και σαν ξένη ζει στη γη. Ξένη και η προσωνυμία της και προσωπική της η επιλογή. Αποξενώνεται εκούσια από τα θέλγητρα του κόσμου, για να οικειοποιηθεί με ασφάλεια τον Κύριο του κόσμου.
ΞΕΝΗ! Μία ακόμη οσιακή μορφή.
Ρώμη είναι η πατρίδα της. Ευγενείς και πλούσιοι οι γονείς της. Αρχοντοπούλα, λοιπόν, η Ευσεβία, όπως ήταν το βαπτιστικό της όνομα. Διακριτικά προσόντα της η αρετή, η ομορφιά, τα πλούτη, η αρχοντική καταγωγή, η μόρφωση. Πάνω απ' όλα όμως διαθέτει βαθιά πίστη και πολλή αγάπη για το Θεό. Οι γονείς της αποφασίζουν για το γάμο της, χωρίς τη συγκατάθεσή της. Ανένδοτοι στην επιλογή τους, παραγνωρίζουν τη θρησκευτική διαφωνία των μελλονύμφων. Η κόρη περιθωριοποιείται στις αποφάσεις του μέλλοντος της προσωπικής της ζωής, φαινομενικά. Η ίδια είναι κυρίαρχη τοι πιστεύω της και των αισθημάτων της. Γνωρίζει η πιστή κόρη, ότι δικαιούται και επιβάλλεται ν' απορρίψει κάθε συζυγικό δεσμό παρακωλυτικό της χριστιανικής της ζωής. Το Αγιογραφικό: «πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις» (Πραξ. ε΄ 29) θέτει άμεσα σε εφαρμογή. Παίρνει τις δυό υπηρέτριές της, ντύνονται με ανδρική στολή και φεύγουν κρυφά από το σπίτι. «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού, φώτισε και οδήγησέ μας στο δρόμο της σωτηρίας», είναι η επίμονη, ικετευτική κραυγή τους. Πόθος τους ν' αφιερωθούν στον Κύριο. Παίρνουν το καράβι και κατευθύνονται στην Αλεξάνδρεια. Από εκεί φθάνουν στην Κω. Εκεί σταθμεύουν. Άγνωστες είναι. Άγνωστη σκοπεύουν να κρατήσουν την ταυτότητά τους. Την αληθινή «ξενιτεία» επιθυμούν να ζήσουν. Ξένη μετονομάζεται Ευσεβία. Ξένη για τον Κύριο, που έζησε στη γη ξένος.
Εκεί, στο νησί εγκαταβιώνουν. Η Ξένη νουθετεί και στηρίζει τις δυό ψυχές, που ο Κύριος της εμπιστεύθηκε. Ταπεινή στο φρόνημα επιθυμεί και η ίδια κάποιον απλανή οδηγό, έναν Πνευματικό για υποταγή σωτήρια. Κι ο Θεός εισακούει και εμφανίζει το Γέροντα Παύλο, Ηγούμενο σε Μονή της Μύλασσας της Καριάς. Αναλαμβάνει τη χειραγωγία τους και μεταβαίνουν σε ασκητήριο, κοντά στο Μοναστήρι του. Αργότερα κτίζει η Οσία Ξένη Μονή του Πρωτομάρτυρα Στεφάνου και πολλές ψυχές βρίσκουν καταφύγιο και καθοδήγηση. Ο Γέροντας Παύλος γίνεται Επίσκοπος και η Οσία Ξένη τιμάται με το αξίωμα της Διακόνισσας, παρά τις αντιρρήσεις της. Ζει ασκητικότατα. Η νηστεία, η αγρυπνία, η προσευχή, η νήψη, εδραιώνουν την ταπείνωση, επαυξάνουν την πραότητα, επιτυγχάνουν την κάθαρση, επιτυγχάνουν το δρόμο προς τη θέωση. Η Μονή ακτινοβολεί Φως Χριστού. Η Οσία με την αγάπη και την αγιότητα προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες σε κάθε ψυχή, που την πλησιάζει. Η Αδελφότητα κατέχει έναν επίγειο Άγγελο.
Η γήινη πορεία όμως είναι προς το τέλος. Το προγνωρίζει και το ανακοινώνει στις αδελφές την ημέρα της γιορτής του Οσίου Εφραίμ. Επιζητεί τις προσευχές τους, τις στηρίζει, τις παρηγορεί, τις νουθετεί. Εύχεται διακαώς για τη σωτηρία όλων στο κελλί της και παραδίδεται στο Λυτρωτή της. Εκεί τη βρίσκουν οι Μοναχές, μέσα σε μία άρρητη ευωδία και σ' ένα άπλετο Ουράνιο Φως. Ο Θεός δέχεται με ευαρέσκεια την αγωνίστρια και νικήτρια δούλη Του. Το διαδηλώνει σημειακά με την εμφάνιση στον Ουρανό στεφάνου με αστέρια και αστεροειδή Σταυρό στη μέση. Αυτό βλέπει και ο Επίσκοπος Παύλος, που απουσιάζει και σπεύδει για τον ενταφιασμό της Οσίας. Ο λαός θρηνεί και δέχεται τη θεραπευτική της Χάρη.
24 Ιανουαρίου. Το λείψανο της ενταφιάζεται και ο αστεροειδής στέφανος εξαφανίζεται.
Η Οσία Ξένη βρίσκεται πλέον στη χώρα του Παραδείσου κι απολαμβάνει πανευφρόσυνα τη θέα της γλυκύτατης Παρουσίας και Αγάπης του Θεού.-
Κι είναι αναρίθμητες οι ψυχές που δονούνται από λατρευτικά αισθήματα προς τον Κύριο.
Ανάμεσά τους ευδιάκριτη και η Οσία ΞΕΝΗ. Η όντως ξένη για την αγάπη του Χριστού. Ξένη από πατρίδα, ξένη για τον κόσμο, ξένη στα πάθη και σαν ξένη ζει στη γη. Ξένη και η προσωνυμία της και προσωπική της η επιλογή. Αποξενώνεται εκούσια από τα θέλγητρα του κόσμου, για να οικειοποιηθεί με ασφάλεια τον Κύριο του κόσμου.
ΞΕΝΗ! Μία ακόμη οσιακή μορφή.
Ρώμη είναι η πατρίδα της. Ευγενείς και πλούσιοι οι γονείς της. Αρχοντοπούλα, λοιπόν, η Ευσεβία, όπως ήταν το βαπτιστικό της όνομα. Διακριτικά προσόντα της η αρετή, η ομορφιά, τα πλούτη, η αρχοντική καταγωγή, η μόρφωση. Πάνω απ' όλα όμως διαθέτει βαθιά πίστη και πολλή αγάπη για το Θεό. Οι γονείς της αποφασίζουν για το γάμο της, χωρίς τη συγκατάθεσή της. Ανένδοτοι στην επιλογή τους, παραγνωρίζουν τη θρησκευτική διαφωνία των μελλονύμφων. Η κόρη περιθωριοποιείται στις αποφάσεις του μέλλοντος της προσωπικής της ζωής, φαινομενικά. Η ίδια είναι κυρίαρχη τοι πιστεύω της και των αισθημάτων της. Γνωρίζει η πιστή κόρη, ότι δικαιούται και επιβάλλεται ν' απορρίψει κάθε συζυγικό δεσμό παρακωλυτικό της χριστιανικής της ζωής. Το Αγιογραφικό: «πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις» (Πραξ. ε΄ 29) θέτει άμεσα σε εφαρμογή. Παίρνει τις δυό υπηρέτριές της, ντύνονται με ανδρική στολή και φεύγουν κρυφά από το σπίτι. «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού, φώτισε και οδήγησέ μας στο δρόμο της σωτηρίας», είναι η επίμονη, ικετευτική κραυγή τους. Πόθος τους ν' αφιερωθούν στον Κύριο. Παίρνουν το καράβι και κατευθύνονται στην Αλεξάνδρεια. Από εκεί φθάνουν στην Κω. Εκεί σταθμεύουν. Άγνωστες είναι. Άγνωστη σκοπεύουν να κρατήσουν την ταυτότητά τους. Την αληθινή «ξενιτεία» επιθυμούν να ζήσουν. Ξένη μετονομάζεται Ευσεβία. Ξένη για τον Κύριο, που έζησε στη γη ξένος.
Εκεί, στο νησί εγκαταβιώνουν. Η Ξένη νουθετεί και στηρίζει τις δυό ψυχές, που ο Κύριος της εμπιστεύθηκε. Ταπεινή στο φρόνημα επιθυμεί και η ίδια κάποιον απλανή οδηγό, έναν Πνευματικό για υποταγή σωτήρια. Κι ο Θεός εισακούει και εμφανίζει το Γέροντα Παύλο, Ηγούμενο σε Μονή της Μύλασσας της Καριάς. Αναλαμβάνει τη χειραγωγία τους και μεταβαίνουν σε ασκητήριο, κοντά στο Μοναστήρι του. Αργότερα κτίζει η Οσία Ξένη Μονή του Πρωτομάρτυρα Στεφάνου και πολλές ψυχές βρίσκουν καταφύγιο και καθοδήγηση. Ο Γέροντας Παύλος γίνεται Επίσκοπος και η Οσία Ξένη τιμάται με το αξίωμα της Διακόνισσας, παρά τις αντιρρήσεις της. Ζει ασκητικότατα. Η νηστεία, η αγρυπνία, η προσευχή, η νήψη, εδραιώνουν την ταπείνωση, επαυξάνουν την πραότητα, επιτυγχάνουν την κάθαρση, επιτυγχάνουν το δρόμο προς τη θέωση. Η Μονή ακτινοβολεί Φως Χριστού. Η Οσία με την αγάπη και την αγιότητα προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες σε κάθε ψυχή, που την πλησιάζει. Η Αδελφότητα κατέχει έναν επίγειο Άγγελο.
Η γήινη πορεία όμως είναι προς το τέλος. Το προγνωρίζει και το ανακοινώνει στις αδελφές την ημέρα της γιορτής του Οσίου Εφραίμ. Επιζητεί τις προσευχές τους, τις στηρίζει, τις παρηγορεί, τις νουθετεί. Εύχεται διακαώς για τη σωτηρία όλων στο κελλί της και παραδίδεται στο Λυτρωτή της. Εκεί τη βρίσκουν οι Μοναχές, μέσα σε μία άρρητη ευωδία και σ' ένα άπλετο Ουράνιο Φως. Ο Θεός δέχεται με ευαρέσκεια την αγωνίστρια και νικήτρια δούλη Του. Το διαδηλώνει σημειακά με την εμφάνιση στον Ουρανό στεφάνου με αστέρια και αστεροειδή Σταυρό στη μέση. Αυτό βλέπει και ο Επίσκοπος Παύλος, που απουσιάζει και σπεύδει για τον ενταφιασμό της Οσίας. Ο λαός θρηνεί και δέχεται τη θεραπευτική της Χάρη.
24 Ιανουαρίου. Το λείψανο της ενταφιάζεται και ο αστεροειδής στέφανος εξαφανίζεται.
Η Οσία Ξένη βρίσκεται πλέον στη χώρα του Παραδείσου κι απολαμβάνει πανευφρόσυνα τη θέα της γλυκύτατης Παρουσίας και Αγάπης του Θεού.-
ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ Ήχος γ΄ ( Θείας πίστεως )
Ξένην ήνυσας, ζωήν εν κόσμω, ξένην έσχηκας προσηγορίαν, υπεμφαίνουσαν τη κλήσει τον τρόπον σου · συ γαρ νυμφίον λιπούσα τον πρόσκαιρον, τω αθανάτω οσίως νενύμφευσαι. ΞΕΝΗ ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.-
Ξένην ήνυσας, ζωήν εν κόσμω, ξένην έσχηκας προσηγορίαν, υπεμφαίνουσαν τη κλήσει τον τρόπον σου · συ γαρ νυμφίον λιπούσα τον πρόσκαιρον, τω αθανάτω οσίως νενύμφευσαι. ΞΕΝΗ ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.-
ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ
Ηγάπησας Νυμφίου περικαλλή, την πρόσκαιρον τρυφήν τε, απορρίψασα αυθωρεί. Βιοτήν την ξένην, εβίωσας ενθέρμως, προσώνυμε της ξένης, ΞΕΝΗ Θεόνυμφε.-