ΟΣΙΑ
Μ Α Κ Ρ Ι Ν Α, ἡ καλλιπάρθενος.
«Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου... ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» (Μαρκ. ιβ΄, 30-31) εἶναι οἱ
προτρεπτικοὶ λόγοι τοῦ
Κυρίου μας. Σ' αὐτὸ τὸ διπολικὸ ἄξονα
περιστρέφεται ὁ ἀγώνας τῶν γνησίων ὀπαδῶν
τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸ
τὸ μήνυμα ἐγκολπώνονται καὶ
ὑλοποιοῦν οἱ
Ἀγωνιστὲς τῆς
πίστεως, οἱ
σημερινοὶ Οἰκήτορες τοῦ Παραδείσου.
Αὐτὴ
τὴν Κυριακὴ ἐντολὴ
βιώνει ἰσόβια καὶ τέλεια καὶ
ἡ Ὁσία ΜΑΚΡΙΝΑ. Ἄς γνωρίσουμε, λοιπόν,
τὶς ἐπιδόσεις της, ὅπως τὶς
ἀποδίδει ἡ αὐθεντικὴ
σκιαγράφηση τοῦ ἀδελφοῦ της, Γρηγορίου τοῦ
Νύσσης.
Πρωτότοκη κόρη τοῦ
Βασιλείου καὶ τῆς Ἐμμελείας ἡ Μακρίνα, ἀποτελεῖ
ἕνα ἀπὸ τὰ 10 θεοχαρίτωτα παιδιά τους. Γεννιέται προικισμένη μὲ
σωματικὴ ὀμορφιά, εὔστροφο νοῦ,
ἐπιδεκτικὴ ψυχή. Δέχεται παιδεία
καὶ νουθεσία Κυρίου καὶ ἀναδεικνύεται
ψυχὴ χαριτωμένη, ἐξαίσια. Ἡ
προσωπική της συμβολὴ εἶναι καθοριστική. Ἡ ἐντρύφησή της στὴ
σοφία Σολομώντα καὶ τὸ Ψαλτήρι καθημερινή της ἐνασχόληση. Ἡ μύηση
στὸ Ἁγιογραφικὸ πνεῦμα ἑδραιωτική
γιὰ τὴν πίστη της. Ἡ φιλακολουθητικὴ
της διάθεση, μὲ τὴ
ζωντανή ἐπικοινωνία της μὲ τὸ
Θεὸ καλλιεργοῦν τέλεια τὸ
περιβόλι τῆς ψυχῆς της.
Παράλληλα
διεκπεραιώνει ἄριστα καὶ τὶς
οἰκιακὲς ἐργασίες. Ἡ Μακρίνα
εἶναι μία νέα μὲ ὁλοκληρωμένη
προσωπικότητα, θαυμαστὴ πνευματικότητα, ξέχωρη ὀμορφιά, οἰκιακὴ
δεξιοτεχνία, ἄρτια μόρφωση. Οἱ ἐμφανίσεις
μνηστήρων πυκνὲς κι οἱ προτάσεις δελεαστικές.
Οἱ γονεῖς της ὅμως
προτιμοῦν νὰ νυμφεύσουν τὴν κόρη τους μὲ
νέο, ποὺ διαθέτει χριστιανικὲς ἀρχές,
ὑψηλὸ ἦθος, κοινωνικὴ εὐαισθησία,
σύνεση καὶ σωφροσύνη.
Καί εἶναι
αὐτὸς μὲ τὸν ὁποῖο τὴ μνηστεύουν. Οἱ
προοπτικὲς εἶναι εὐοίωνες, ἀλλά
οἱ βουλὲς τοῦ
Θεοῦ ἀνεξερεύνητες. Μετὰ ἀπό
μικρὸ χρονικὸ διάστημα ὁ
μνηστήρας προσέρχεται στὸν Κύριο. Ἡ θλίψη τῶν
γονέων μεγάλη. Ὁ πόνος τῆς Μακρίνας πολύς. Καὶ
ἡ ἀπόφασή της γιὰ παρθενικὴ
ζωὴ ἀμετάκλητη. Οἱ γονεῖς
σέβονται τὸν ἱερό της πόθο καὶ δὲν
τὴν ἐνοχλοῦν.
Ἕκτοτε
ἡ Μακρίνα καλλιεργεῖται
βαθύτερα, πνευματικότερα. Ἡ ὡριμότητα
εἶναι εὐδιάκριτη καὶ
οἱ μεταφυσικὲς ἀναζητήσεις
ἔκδηλες. Ἡ ἀφοσίωσή
της στὸν Κύριο ἀνοίγει πλατεῖς
ὁρίζοντες δράσεως. Ἡ πολυμελὴς
οἰκογένειά της, ἀλλά καὶ
οἱ ἀναρίθμητοι ἀδελφοὶ
τοῦ Χριστοῦ καὶ οἱ
δικοί της ἀδελφοὶ χρειάζονται τὴν
παρουσία της. Καὶ ἡ Μακρίνα αὐτοπροσφέρεται
διακονικά, ἀνακουφιστικά,
δυναμικά. Οἱ
πτωχοὶ ἐνισχύονται. Οἱ θλιμμένοι παρηγοροῦνται.
Οἱ ἀδύνατοι στηρίζονται. Καί ὅταν ὁ πατέρας της ἀναχωρεῖ
γιὰ τὸν Οὐρανὸ ἡ Μακρίνα γίνεται βακτηρία τῆς μητέρας της. Ἡ δυναμικὴ
της παρουσία ἀμβλύνει τὴ
θλίψη, σκορπίζει τὴν παρηγοριά, δίνει τὴ συμπαράσταση στὴν
πληγωμένη μητρικὴ καρδιά.
Ἡ
φροντίδα της ἐπεκτείνεται σ' ὅλη τὴν
οἰκογένεια. Καλύπτει σωματικὲς ἀνάγκες,
κατευθύνει ἀδελφικὲς ψυχές, αὐτοπροσφέρεται
στὸ βωμὸ τῆς ἀγάπης.
Εἶναι
γιὰ ὅλους ἡ ἀπαράμιλλη
παιδαγωγὸς καὶ χειραγωγός.
Ὁ Μ. Βασίλειος δέχεται
τὴν εὐεργετική της ἐπίδραση, τὴ
συνετή της ἐπιρροή. Στὶς παροτρύνσεις τῆς
Μακρίνας, στὶς σοφὲς συμβουλές της, στὶς
θεοκεντρικὲς κατευθύνσεις της, ὀφείλει τὴν
ἱερατική του σταδιοδρόμηση.
Ἡ
διορατικότητα τῆς θεοσεβοῦς κόρης διαβλέπει τὴν
εὔσημη προσφορὰ τοῦ
Βασιλείου στὸ χῶρο τῆς Στρατευομένης Ἐκκλησίας, σὰν
ἡγετικὴ μορφή.
Ἀλλά καὶ
ὁ δεύτερος ἀδελφός, Ναυκράτιος, ὑποβοηθεῖται
στὴ μοναχική του κλήση καὶ ἐπιλογή.
Ἀναδεικνύεται ἕνας ταπεινός, συνειδητός, φιλεύσπλαχνος καὶ
καλοκάγαθος Μοναχός. Ἡ πρόωρη κι ἀπροσδόκητη ἐκδημία
του συγκλονίζει σφοδρὰ τὴ μητέρα του. Ἡ Μακρίνα
καὶ πάλι τὴ στηρίζει στοργικά,
συνετά, σημαντικὰ καὶ ἀποτελεσματικά. Ἡ νέα δοκιμασία τὴν
προσκολλᾶ στὸν Κύριο.
Ἡ
Μακρίνα κυρίαρχη τῶν αἰσθημάτων
της, ἑδραία στὴν ἀφιερωτική
της ἀπόφαση, προτείνει στὴ μητέρα της
ν' ἀποσυρθοῦν σὲ
κτῆμα τους στὸν Πόντο. Ἐκεῖ
συγκροτεῖται Ἀδελφότητα ἀπὸ
εὐσεβεῖς γυναῖκες, ἀφιερωμένες στὴ
λατρεία τοῦ Θεοῦ.
Ἡ
θερμότητα τῆς πίστεως, ἡ φιλαδελφία, ἡ ἰσχυρή
θέληση καὶ ἡ ταπεινοφροσύνη τὴν ἀναδεικνύουν ἄριστη χειραγωγό.
Στὸ
Ἡσυχαστήριο καταφεύγουν οἱ θλιμμένοι, γιὰ
παρηγοριά, οἱ δοκιμαζόμενοι, γιὰ ἐνίσχυση,
οἱ πτωχοὶ, γιὰ
βοήθεια, οἱ πεινασμένοι, γιὰ τροφή, οἱ
γυμνοὶ, γιὰ ροῦχα. Ὅλοι προστρέχουν μὲ ἐμπιστοσύνη
καί ἀναχωροῦν μὲ
εὐχαρίστηση.
Συμπαραστάτης στὸ
θεάρεστο ἔργο κι ὁ μικρότερος γυιὸς τῆς
οἰκογένειας, Πέτρος. Γαλουχημένος ἀπό
τὴ Μακρίνα μὲ
τὰ νάματα τῆς πίστεως ἀναδεικνύεται
ἔνθερμος ἀκόλουθος τοῦ
Χριστοῦ, σπλάχνα οἰκτιρμῶν γιὰ
τὸν πλησίον, ὁ μελλοντικὸς
Ἐπίσκοπος Σεβαστείας.
Μπροστὰ στὴν πρωτότοκη Μακρίνα
καί στόν ὑστερότοκο Πέτρο, μετὰ ἀπό ἀρκετὰ
χρόνια, παραδίδει τὴν ψυχή της ἡ ἡρωΐδα
μητέρα Ἐμμέλεια καὶ δίνει τὴν
εὐλογία της.
Ἡ Μακρίνα καὶ
πάλι παίζει τὸν παρηγορητικό της ρόλο. Ζεῖ τὴν
Αἰωνιότητα καὶ προσδοκεῖ
τὴ μεγάλη συνάντηση μὲ τὸ
Θεὸ καὶ τοὺς δικούς της.
Ἀλλά
καὶ ἡ μετέπειτα πρόωρη ἐκδημία τοῦ Μ.
Βασιλείου τὴ βρίσκει ὄρθια μὲ
ἀκράδαντη τὴν πίστη στὸ
Θεὸ καὶ δηλωτικὴ τὴ
χαρὰ, γιὰ τὴν ἁγιότητα τῶν μελῶν
τῆς οἰκογενείας της.
Συνεχίζει τοὺς
ἀσκητικούς της ἀγῶνες
μὲ ἀμείωτη ἔνταση. Ἡ
θέωση εἶναι ὁ στόχος της κι αὐτὸν
ἐπιδιώκει.
Ἐννέα
μῆνες ἀργότερα βρίσκεται στὴν ἐπιθανάτια
κλίνη. Ἐκεῖ τὴ συναντᾶ ὁ
ἀδελφός της Γρηγόριος, Ἐπίσκοπος Νύσσης, μετὰ
ἀπὸ Σύνοδο στὴν Ἀντιόχεια.
Ἡ χαρὰ της εἶναι ἔκδηλη
καὶ ἡ συζήτηση, παρ' ὅλη τὴν
ἐμπύρετη κατάστασή της, ψυχωφελεστάτη. Μὲ
τὸ νοῦ διαυγέστατο, φιλοσοφεῖ καὶ
ἐμβαθύνει σὲ θέματα μεταφυσικά. Ἡ
ψυχή διατηρεῖ τὸ σφρίγος της, κεκαθαρμένη, λουσμένη στὸ
Φῶς τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἐνῶ
τὸ σῶμα καταναλίσκεται στὴ δοκιμασία τοῦ
πυρετοῦ. Ἡ ἐπικοινωνία μὲ τὸν
Οὐρανὸ συνεχίζεται ἀδιάπτωτα καὶ
κορυφώνεται μὲ μία δοξολογική, ἱκετευτικὴ
προσευχή, ποὺ ψελλίζει.
Καὶ
ἡ σφράγισή της μὲ τὸ
ἀήττητο ὅπλο τοῦ
Σταυροῦ εἶναι ἡ τελευταία κινητική της ἐκδήλωση, πρὶν
παραδώσει τὸ πνεῦμα στὸ Στεφοδότη Κύριο.
Ὁ Γρηγόριος, ἡ Ἀδελφότητα
σύσσωμη, θρηνοῦν τὴ φιλόστοργη ἀδελφὴ
καὶ μητέρα, τὴν ἄριστη
χειραγωγό, τὴν ἀκούραστη ἐργάτρια τοῦ
καλοῦ.Ὁ λαὸς περίλυπος συνοδεύει τὸ ἱερὸ
της λείψανο, ποὺ ἐνταφιάζεται
κοντὰ στῆς μητέρας της. Ἡ τῆς θαυματουργίας
Χάρη ἐκδηλώνεται ἀφειδώλευτα. Ἡ
παρρησία της στὸν Κύριο εἶναι δεδομένη.19 Ἰουλίου! Μία ἀκόμη Ὁσία προστίθεται στὸν ὁσιακό Χορό.-