ΑΓ. Π Α Υ Λ Ο Σ, ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν.

29/6  ΑΓ. Π Α Υ Λ Ο Σ, ὁ  Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν.

            Δρομέας στὸ στίβο τῆς ζωῆς, διαβάτης στὸν πλανήτη μας καὶ ὁ Σαούλ, ἄνδρας Ἰουδαῖος«γεγεννημένος ἐν Ταρσῷ τῆς Κιλικίας», μεγαλώνει καὶ  μορφώνεται  στὸν ἐλεύθερο ἀέρα τῆς Ταρσοῦ ὁ μελλοντικὸς κήρυκας τῆς χριστιανικῆς ἐλευθερίας.

            Μαθητεύει «παρὰ τοὺς πόδας» Γαμαλιήλ, τοῦ  νομοδιδασκάλου καὶ ἐξέρχεται φλογερὸς καὶ φανατικός, σκληρὸς καὶ δυναμικὸς  διώκτης τῶν Χριστιανῶν.

            Μετὰ ἀπό τὸ λιθοβολισμὸ τοῦ Πρωτομάρτυρα Στεφάνου, ὁ Σαούλ γίνεται πιὸ ὁρμητικός. Στόχος του, τώρα, ἡ Δαμασκός. Ἔφιππος ξεκινάει νὰ φθάσει γρηγορώτερα  καὶ  νὰ  ἐκπληρώσει  τὸ  σχέδιό   του.Μοιάζει μὲ  κυνηγό, ποὺ τὸν ἔχει κυριεύσει μία ἀχαλίνωτη μανία γιὰ κυνήγι. Ἀλλ’ αὐτὲς τὶς μέρες δὲν ἦταν ὁ μόνος κυνηγός. Κάποιος ἄλλος, Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος, ἀκολουθεῖ τὰ ἴχνη του. Ὁ Σαούλ νομίζει πὼς καταδιώκει, ἐνῶ καταδιώκεται. Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ αὐτὴ τὴ φορὰ τρέχει πίσω ἀπὸ τὸ πολύτιμο θήραμα κι ὁ Σαούλ  σ’ αὐτὸ  τὸ  ταξίδι εἶναι  ἀδύνατο πιὰ νὰ ξεφύγει. Καθὼς πλησιάζει πρὸς τὸν τόπο τῆς καινούργιας του ἀνομίας, βαδίζει πρὸς τὴ μεγάλη του στιγμή. Καὶ νά, τώρα, πάνω ἀπ’ τὸν οὐρανὸ καίει μία ἐκτυφλωτικὴ φλόγα. Τὰ ἄλογα στήνονται ὄρθια, ἐνῶ ὁ Σαούλ βρίσκεται ξαπλωμένος κάτω. Μέσα στὸ φλογισμένο ὅραμα  ἕνα πρόσωπο ξεχωρίζει, μὲ δυὸ μάτια, ποὺ τὸν κοιτάζουν σοβαρὰ καὶ λυπημένα, ὑπέροχα καὶ ἤρεμα. Καὶ τότε μιὰ φωνὴ ἀκούεται ἁπαλὴ σὰν χάδι, σὰν γλυκὸ παράπονο, πού τὸν καλεῖ  μὲ τὸ ὄνομά του: -« Σαούλ, Σαοὺλ, τί μὲ διώκεις; » Πάραυτα, σὰν ἀστραπὴ περνάει ἀπό τὸ μυαλό του ἡ σκέψη : -« Ἔχασα. Ὁ Ἰησοῦς ζεῖ.» Μία ἐρώτηση, πού δὲ δείχνει ἀμφιβολία, ἀλλὰ κατάπληξη, βγαίνει ἀπὸ τὰ  χείλη  τοῦ Σαούλ : -« Τίς  εἶ,  Κύριε;» -« Ἐγὼ εἰμί Ι Η Σ Ο Υ Σ, ὅν σὺ διώκεις. ». Τότε ἕνα ὑπερκόσμιο φῶς πλημμυρίζει τὸ εἶναι του. Τὸ φῶς τῆς πίστεως ἔχει ἀνατείλει μέσα του ! Ὁ Οὐράνιος  Κυνηγὸς ἔχει  συλλάβει τὸ ἀτίθασο ἀγρίμι,τὸ αἰχμαλώτισε, τὸ ἐδάμασε καὶ ὅταν σηκώθηκε ὁ Σαούλ ἦταν γιὰ πάντα ἕνας πιστὸς ἀκόλουθος τοῦ Ἰησοῦ, γιὰ ὅλους τούς αἰῶνες.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ. Ο Μ Ο Λ Ο Γ Ι Α

ΚΥΡΙΑΚΗ    ΑΓΙΩΝ   ΠΑΝΤΩΝ

Ο Μ Ο Λ Ο Γ Ι Α

<<Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγώ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς».(Ματθ.ι΄,32).

Ὅλοι οἱ Ἅγιοι ἔχουν κοινό σημεῖο ἀναφορᾶς τόν Χριστό καί Ἐκεῖνον βιώνουν «ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι».Ἡ βίωση αὐτή συνεπάγεται τήν ὁμολογία.

 Ὁμολογία «διά Χριστοῦ» καί «ἐν Χριστῷ».

 Ὁμολογία ὕστερα ἀπό τήν κοινωνία μέ τόν Χριστό καί μέ τή δύναμή Του.

Ἡ ὁμολογία τῶν Ἁγίων ἀπαύγασμα τῆς  Χριστοποίησή τους. Δέκτες οἱ ἴδιοι  τοῦ  Θεοῦ Λόγου, ἀναδεικνύονται καί προβολεῖς τοῦ Θείου Φωτός.

Οἱ Ἅγιοι ὁμολόγησαν Χριστόν καί τοῦτον Ἐσταυρωμένον καί Ἀναστημένον.

Μέ τήν πίστη ἑδραία, μέ τήν καρδιά πυρακτωμένη ἔδιναν  τή μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ ἀκατάπαυστα.

Οἱ Μάρτυρες μέ τήν παρρησιακή ὁμολογία τους, προκαλοῦσαν τά  ἀνήλεα μαρτύρια καί σφράγιζαν μέ τό αἷμα τους τήν ἀγωνιστική τους πορεία.

Ἡ ὁμολογία τους θά ἐξασφαλίσει καί τήν ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἐνοίκηση τοῦ Χριστοῦ ἐντός τους θά δώσει τή μαρτυρία τῆς γνησιότητας στόν Πατέρα.

Ὁ Θεός Πατέρας, πού ἀγαπᾶ τόν Υἱό θά ἐπιδείξει ἀγάπη καί στόν ἄνθρωπο, πού συνδέεται μέ τόν Χριστό. Δηλ. ἡ ἕνωσή μας μέ τόν Χριστό ἐχέγγυο καί τῆς ἀπόδοσης τῆς πατρικῆς ἀγάπης, ἕνεκεν τοῦ Υἱοῦ.

Συνεπῶς κατά τή Δευτέρα Παρουσία ὁ Λόγος θά μαρτυρήσει γιά τούς Ἁγίους.

Ἡ ὁμολογία μας στή γήϊνη ζωή θά διασφαλίσει  τήν  ὁμολογία τοῦ Κυρίου, γιά τήν κληρονομία τῆς αἰώνιας ζωῆς.

Ἀνένδοτος ἀγώνας, λοιπόν, γιά Χριστοποίηση καί ὁμολογία.-

Ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ

Ο   ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ

                                             

Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ 'Εκκλησία,τό Σῶμα, τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ.

Ὀρθοδοξία  εἶναι πίστη στόν Τριαδικό  Θεό : Τόν ἀγέννητο Πατέρα, τόν γεννητό Υἱό, τό ἐκπορευτό Ἅγιον Πνεῦμα. Τρία Πρόσωπα, τρεῖς ὑποστάσεις, κοινή οὐσία. Καί τά τρία Πρόσωπα δημιουργικά, ζωοποιά, σοφοποιά ἐνεργοῦν καί ἐκφράζονται συμμετοχικά. «Ὁ Πατήρ διά τοῦ Λόγου καί ἐν τῷ Πνεύματι κτίζει τά πάντα», καί ὅλη ἡ κτίση μετέχει τῆς ἄκτιστης Χάρης τοῦ Θεοῦ ποικιλότροπα.

               Ὁ Υἱός Λόγος γεννήθηκε καί δέν δημιουργήθηκε ἀπό τόν Πατέρα, χωρίς μητέρα, εἶναι Θεός ἀληθινός, εἶναι Φῶς, ὅπως ὁ Πατέρας καί τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ὁ Υἱός ἐνανθρώπησε, ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος «κατ' εἰκόνα» τοῦ Λόγου δημιουργήθηκε καί ἀπό τό ἴδιο Πρόσωπο, τό Δεύτερο τῆς Ἁγίας Τριάδας, ἀναδημιουργήθηκε, Θεώθηκε. Ὁ 'Ιησοῦς Χριστός, τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος· δύο φύσεις ἑνωμένες ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως, ἀδιαιρέτως, ἀχωρίστως ἀναλλοιώτως.

Ἀφιέρωμα στήν ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ.

Ἀφιέρωμα στήν  ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ. 

                                    

                         

«Πεντηκοστήν ἑορτάζομεν

καί Πνεύματος ἐπιδημίαν

καί προθεσμίαν ἐπαγγελίας

καί ἐλπίδος συμπλήρωσιν·

καί τό μυστήριον ὅσον;

῾Ως μέγα τε καί σεβάσμιον.

Διό βοῶμέν σοι·

Δημιουργέ τοῦ παντός,

Κύριε, δόξα σοι».

            Πρίν  τήν  Ἀνάληψή Του ὁ Κύριος ἔδωκε  σαφή  ἐπαγγελία στούς Μαθητές Του, ὅτι θά λάβουν τή  φώτιση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. «Γιατί ἄν φύγω», λέγει, «θά σᾶς στείλω ἄλλον Παράκλητο καί δέν θά σᾶς ἀφήσω ὀρφανούς».Ἔτσι καί ἔγινε. Πενήντα μέρες μετά τό Πάσχα καί δέκα μέρες μετά τήν Ἀνάληψη, πραγματοποιήθηκε ἡ ἐπαγγελία. ἡ ὑπόσχεσις τοῦ Κυρίου εἰς τούς Ἀποστόλους περί ἀποστολῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τῆς «δυνάμεως ἐξ ὕψους». «Καί ὤφθησαν αὐτοῖς (εἶδον μέ τά μάτια των) διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεί πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ᾿ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν, καί ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου, καί ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθώς τό Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι» .

Αγ. Λουκάς Κριμαίας

ΑΓΙΟΣ  ΛΟΥΚΑΣ  ΚΡΙΜΑΙΑΣ

                                           

           Ὁ Ἅγιος Λουκᾶς,Βαλεντὶν Βόϊνο Γιασενέτσκι,γεννήθηκε  τὸ 1877 στὸ Ποντικάπαιο ( Κέρτς )τῆς Κριμαίας ἀπὸ θεοσεβεῖς καὶ φιλάνθρωπους  γονεῖς. Δέχτηκε τὰ νάματα τῆς  πίστεως  καὶ τῆς ἀγάπης στὸ Θεὸ καὶ στὸν ἄνθρωπο ἀπὸ νηπιακὴ ἡλικία.Μὲ τὴν εὐφυΐα ἔμφυτη ἐπιλέγει γιὰ σπουδὴ τὴν ἰατρικὴ σχολή,ἔτσι ὥστε νὰ θεραπεὺει σώματα καὶ ψυχές. Ἀναδείχθηκε ἄριστος ἐπιστήμων στὴν ὀφθαλμολογία, μὲ ἔντονη συμμετοχὴ σὲ ἰατρικὰ  συνέδρια, μὲ σημαντικὲς ἔρευνες, μὲ πλούσιο συγγραφικὸ ἔργο, ἀφειδώλευτη  προσφορὰ στοὺς συνανθρώπους του, ἀλλὰ καὶ ἀνελλιπῆ συμμετοχὴ στὴ Λατρευτικὴ καὶ Μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας.

              Τὸ 1921,ἰατρὸς διάσημος,Καθηγητὴς τοῦ  Πανεπιστημίου  τῆς  Τασκένδης, χειροτονεῖται Ἱερέαςτοῦ Ὑψίστου, ἐκπληρώνοντας τὸν ἐνδόμυχο πόθο του. Κι' ἀπ' αὐτὴ τὴ  θέση, ρασοφόρος, εὔτολμα διδάσκει καὶ χειρουργεῖ.

              Τὸ 1923 κείρεταιΜοναχός, μετονομάζεται Λουκᾶς,πρὸς τιμὴ τοῦ Εὐαγγελιστὴ Λουκᾶ καὶ χειροτονεῖταιἈρχιερέας. Δυναμικὸς καὶ τολμηρὸς δὲ διστάζει νὰ συγκρουσθεῖ μὲ τὴ σκληρὴ ἐξουσία, ὅταν ἡ Ἐκκλησία διώκεται καὶ διατάσσεται ἡ ἀπομὰκρυνση τῶν  εἰκόνων ἀπὸ τὸ χῶρο τοῦ  χειρουργείου. Ἡ ἄρνησή  του ὅμως νὰ χειρουργήσει συγγενῆ κομματικοῦ στελέχους ἐπαναφέρει τὴν εἰκόνα  τῆς Παναγίας στὴ  θέση της.