Ἀφιέρωμα στήν ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ.

Ἀφιέρωμα στήν  ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ. 

                                    

                         

«Πεντηκοστήν ἑορτάζομεν

καί Πνεύματος ἐπιδημίαν

καί προθεσμίαν ἐπαγγελίας

καί ἐλπίδος συμπλήρωσιν·

καί τό μυστήριον ὅσον;

῾Ως μέγα τε καί σεβάσμιον.

Διό βοῶμέν σοι·

Δημιουργέ τοῦ παντός,

Κύριε, δόξα σοι».

            Πρίν  τήν  Ἀνάληψή Του ὁ Κύριος ἔδωκε  σαφή  ἐπαγγελία στούς Μαθητές Του, ὅτι θά λάβουν τή  φώτιση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. «Γιατί ἄν φύγω», λέγει, «θά σᾶς στείλω ἄλλον Παράκλητο καί δέν θά σᾶς ἀφήσω ὀρφανούς».Ἔτσι καί ἔγινε. Πενήντα μέρες μετά τό Πάσχα καί δέκα μέρες μετά τήν Ἀνάληψη, πραγματοποιήθηκε ἡ ἐπαγγελία. ἡ ὑπόσχεσις τοῦ Κυρίου εἰς τούς Ἀποστόλους περί ἀποστολῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τῆς «δυνάμεως ἐξ ὕψους». «Καί ὤφθησαν αὐτοῖς (εἶδον μέ τά μάτια των) διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεί πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ᾿ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν, καί ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου, καί ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθώς τό Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι» .

           Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, ἐμπνευσμένος καί ἐνισχυμένος ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα, ὡμίλησε κατά τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς εἰς τά συγκεντρωθέντα πρό τῆς οἰκίας τῶν Ἀποστόλων πλήθη. «Οἱ μέν οὖν ἀσμένως (=μέ χαράν) ἀποδεξάμενοι τόν λόγον αὐτοῦ ἐβαπτίσθησαν, καί προσετέθησαν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ψυχαί ὡσεί τρισχίλιαι».

Ἡ ἐπιφοίτησις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στούς Ἀποστόλους τοῦ Χριστοῦ, ἀποτελεῖ τό τέλος καί τό ἐπιστέγασμα ὅλου τοῦ ἔργου τῆς σωτηρίας. ῞Ολο τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἔλευσις, ἡ διδασκαλία, τό πάθος, ἡ ἀνάστασις, ἡ ἀνάληψις ἀπέβλεπαν σ᾿ αὐτό· στήν ἔλευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στόν κόσμο, στήν νέα δημιουργία.

Ὁ Πατήρ, διά τοῦ Λόγου, τοῦ Υἱοῦ τῆς ἀγάπης Του, ἐν ἁγίῳ Πνεύματι δημιουργεῖ τόν κόσμο, ἀναδημιουργεῖ, ξανακτίζει τήν κτίσι καί τήν μεταβάλλει σέ νέα, τήν ἀνακαινίζει.

Ἡ κάθοδος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔγινε ἡμέρα Κυριακή. Ὁ Ἅγ. Νικόδημος Ἁγιορείτης   σημειώνει:  «Κυριακή ἄρχισε ἡ δημιουργία τῆς κτίσεως. Κυριακή ἄρχισε ἡ ἀνακαίνιση τῆς κτίσεως, μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Κυριακή ἔγινε καί ἡ τελείωση τῆς κτίσεως, μέ τήν κάθοδο τοῦ  Ἁγίου Πνεύματος».

Ἡ ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς εἶναι ἑορτή τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ: Πατέρα  - Υἱοῦ - Ἁγίου Πνεύματος.

Ὁ ἄνθρωπος, πού δέχεται τή Χάρη τοῦ Τριαδικοῦ  Θεοῦ  καθίσταται μέλος τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ , Κατοικητήριο  τοῦ  Θεοῦ Πατέρα  καί Ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Αὐτό ἀκριβῶς ἔγινε στούς Ἀποστόλους κατά τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς , δηλαδή ἔγιναν μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ καί τοιουτοτρόπως ἱδρύθηκε ἡ Ἐκκλησία. Δηλαδή ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι θρησκευτική  ὀργάνωση , ἀλλά τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ.

Μέ τήν κάθοδον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατά τήν Πεντηκοστήν ἐνεφανίσθη ἐπισήμως εἰς τόν κόσμον ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία συνεχίζει τό ἔργον τοῦ Κυρίου ἐπί τῆς γῆς. Ὅπως εἰς τό ὄρος Σινᾶ ἡ παράδοσις τοῦ Νόμου εἰς τόν Μωϋσῆν κατέστησε τούς Ἰσραηλίτας περιούσιον λαόν τοῦ Θεοῦ, ἔτσι καί μέ τήν δωρεάν ἔκχυσιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐπί τούς Ἀποστόλους ἐγεννήθη ὁ νέος περιούσιος λαός τοῦ Θεοῦ, ἡ Ἐκκλησία. Ἔκτοτε τό Ἅγιον Πνεῦμα διαμένει εἰς τήν Ἐκκλησίαν καί εἶναι ἡ δύναμις καί ἡ ψυχή της.

Ἡ ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ δέν ἔζησε τό μυστήριο τῆς Πεντηκοστῆς σέ μία στιγμή χρόνου κατά τό μακάριο ἐκεῖνο ἔτος καί τήν ἱστορική ἐκείνη ἡμέρα, πού «ἐπλήσθησαν» οἱ μαθηταί «Πνεύματος Ἁγίου». ᾿Αλλά τό ζῇ καθημερινῶς, διαρκῶς, σέ κάθε στιγμή χρόνου, ἀπό τήν ἡμέρα ἐκείνη τήν γενέθλιο μέχρι τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Γιατί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἦλθε τότε καί ἔκτοτε μένει καί θά μένῃ εἰς τόν αἰῶνα στόν κόσμο γιά νά συγκροτῇ τήν ᾿Εκκλησία. Πνεῦμα καί ᾿Εκκλησία εἶναι ἀδιασπάστως ἡνωμένα. Τό Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι ἡ ψυχή, ἡ ζωή, ἡ ὕπαρξη τῆς ᾿Εκκλησίας, τῆς ΄΄ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι΄΄ καινῆς ζωῆς. Σ᾿ αὐτό ὀφείλεται ἡ ἑνότητα, ἡ ἁγιότητα, ἡ καθολικότητα τῆς ᾿Εκκλησίας. ᾿Από αὐτό πηγάζουν τά χαρίσματα, οἱ θεσμοί, ἡ πίστη καί ἡ θεολογία τῆς ᾿Εκκλησίας.

Και ὁ ποιητής τοῦ Γ΄στιχηροῦ τοῦ Ἑσπερινοῦ λέγει:

                         «Πάντα χορηγεῖ τό Πνεῦμα τό ἅγιον·

                               βρύει προφητείας,

ἱερέας τελειοῖ,
ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν,

ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξεν,

ὅλων συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς ᾿Εκκλησίας.

῾Ομοούσιε καί ὁμόθρονε

τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ,
Παράκλητε, δόξα σοι».

        Κατά τήν Πεντηκοστή καλούμεθα νά κλίνωμε τά γόνατα ταπεινά καί νά προσκυνήσωμε καί νά δοξολογήσωμε τήν ἁγία Τριάδα, πού φωτίζει καί ἁγιάζει τις ψυχές μας καί τοιουτοτρόπως νά ὑποδεχθοῦμε τή Χάρη τοῦ Παρακλήτου, νά ἀνανεώσουμε τή φλόγα Του, ὥστε νά μᾶς θεοποιήσει.

    Τά τροπάρια τῶν Αἴνων περιγράφουν θαυμάσια τό ὑπερφυές γεγονός τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος:

«Παράδοξα σήμερον
εἶδον τά ἔθνη πάντα ἐν πόλει Δαυίδ,
ὅτε τό Πνεῦμα κατῆλθε τό ἅγιον
ἐν πυρίναις γλώσσαις,
καθώς ὁ θεηγόρος Λουκᾶς ἀπεφθέγξατο.
Φησί γάρ· Συνηγμένων τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ,
ἐγένετο ἤχος, καθάπερ φερομένης βιαίας πνοῆς,
καί ἐπλήρωσε τόν οἶκον, οὗ ἦσαν καθήμενοι·
καί πάντες ἤρξαντο φθέγγεσθαι
ξένοις ρήμασι, ξένοις δόγμασι,
ξένοις διδάγμασι τῆς ἁγίας Τριάδος».

«Τό Πνεῦμα τό ἅγιον,
ἦν μέν ἀεί καί ἔστι καί ἔσται
οὔτε ἀρξάμενον οὔτε παυσόμενον,
ἀλλ᾿ ἀεί Πατρί καί Υἱῷ συντεταγμένον
καί συναριθμούμενον.
Ζωή καί ζωοποιοῦν·
φῶς καί φωτός χορηγόν·
αὐτάγαθον καί πηγή ἀγαθότητος·
δι᾿ οὗ Πατήρ γνωρίζεται
καί Υἱός δοξάζεται
καί παρά πάντων γινώσκεται,
μία δύναμις, μία σύνταξις,
μία προσκύνησις τῆς ἁγίας Τριάδος».

«Τό Πνεῦμα τό ἅγιον,
φῶς καί ζωή καί ζῶσα πηγή νοερά,
Πνεῦμα σοφίας, Πνεῦμα συνέσεως·
ἀγαθόν, εὐθές, νοερόν,
ἡγεμονεῦον, καθαῖρον τά πταίσματα.
Θεός καί θεοποιοῦν·
πῦρ ἐκ πυρός προϊόν·
λαλοῦν, ἐνεργοῦν,
διαιροῦν τά χαρίσματα·
δι᾿ οὗ προφῆται ἅπαντες
καί Θεοῦ ἀπόστολοι
μετά μαρτύρων ἐστέφθησαν.
Ξένον ἄκουσμα, ξένον θέαμα,
πῦρ διαιρούμενον εἰς νομάς χαρισμάτων».

            Ἡ κάθοδος, λοιπόν, τοῦ Ἁγίου Πνεύματος , ὡς «βιαία πνοή» , ἀποδεικνύοντας τή δυναμική Του, ὡς «πύρινες γλῶσσες», ἐμφαίνοντας  τό  ὁμοούσιον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος  μέ τόν Πατέρα  καί Υἱό, δηλαδή  τήν ἐνέργεια τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, φανερώνει, ὅτι «τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι τό κλειδί μέ τό ὁποῖο  ἀνοίγομε τή θύρα, πού εἶναι ὁ Χριστός καί ἔτσι φθάνομε  στήν  οἰκία τοῦ Πατέρα», κατά τόν Ἅγ. Συμεών τόν Ν. Θεολόγο.

            «Ὁ κάθε πιστός  δέχεται τήν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀνάλογα μέ τήν πίστη καί τήν κατάσταση τῆς ψυχῆς του», κατά τόν Ἅγ. Μάξιμο.

            Τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐνεργεῖ  σ’ ὅλη τήν κτίση καί σ’ ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἀλλά κάθε ἄνθρωπος λαμβάνει τά χαρίσματά Του,  ἀνάλογα μέ τήν δεκτικότητά του.

            Ἑπομένως ἡ Πεντηκοστή  ἐπαναλαμβάνεται  στή ζωή τῶν Ἁγίων.

            Ἄς εὐχηθοῦμε νά πραγματωθεῖ καί ἡ δική μας Πεντηκοστή.

            Ὁ Χριστός ὁ Θεός ἡμῶν, «ὁ πανσόφους τούς ἁλιεῖς ἀναδείξας», εἶναι «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας». Διά τοῦτο πρέπει εἰς τήν προσευχήν μας νά Τόν παρακαλῶμεν νά μᾶς φωτίζει καί ἁγιάζῃ μέ τό Ἅγιον Πνεῦμα, πού εἶναι «ὁ φρουρός καί ἁγιοποιός τῆς Ἐκκλησίας, ὁ διοικητής τῶν ψυχῶν, ὁ κυβερνήτης τῶν χειμαζομένων, ὁ φωταγωγός τῶν πεπλανημένων καί ἀθλοθέτης τῶν ἀγωνιζομένων καί στεφανωτής τῶν νενικηκότων».-

             

                       

---

[1] Ἰωαν. 16,7

[2] Πράξ. 2, 3-4

[3] Πράξ. 2, 41

[4] Ἅγ. Νικόδημος Ἁγιορείτης

[5] Γ΄Στιχηρό Ἑσπερινοῦ

[6] Τροπάρια Αἴνων

[7] Τροπάρια Αἴνων

[8] Τροπάρια Αἴνων

[9] Ἅγ. Συμεών ὁ  Ν. Θεολόγος

[10] Ἅγ. Μάξιμος Ὁμολογητής

[11] Ἑβρ. ιγ΄8

[12] Κυρίλλου Ἱεροσολύμων, Κατήχησις 17, 3