ΧΡΟΝΟΣ και ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ - ΠΕΡΙΤΟΜΗ ΚΥΡΙΟΥ.

ΧΡΟΝΟΣ και ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ.
ΠΕΡΙΤΟΜΗ ΚΥΡΙΟΥ.

«Ποία γαρ η ζωή υμών; ατμίς γαρ έσται η προς ολίγον φαινομένη, έπειτα δε και αφανιζομένη.»(Ιακ. δ΄, 14), τονίζει ο Απ. Ιάκωβος.
Η ζωή του ανθρώπου στη γη παροδική, αλλά σημαντική.Η αξιοποίησή της σηματοδοτεί την αιωνοποίησή της πανευφρόσυνα. Η εκμετάλλευση του χρόνου εξασφαλίζει την Αιωνιότητα.
Η κατεργασία της προσωπικής σωτηρίας, έμφοβα και επίμονα, προδιαγράφει το πλαίσιο της αγωνιστικής πορείας μέσα στον χρόνο. Η εντρύφηση στον λόγο του Θεού και η βίωση των εντολών Του, με πρωταρχικό στόχο την απόκτηση εμπειρικής αγάπης προς τον Θεό και τον άνθρωπο, απαρχή και κορύφωμα του αιωνοποιημένου χρόνου.
Η βίωση της αδιάκριτης, ανιδιοτελούς, διάπλατης αγάπης προς τον άνθρωπο, ανταύγεια της ολόψυχης αγάπης προς τον Θεό.Η θυσιαστική αγάπη, που ξεκινάει από τον Θεό και καταλήγει στον άνθρωπο, νοηματοδοτείται και αιωνοποιείται.
Η ενεργός συμμετοχή στην Λατρευτική και Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, με τη διαρκή βίωση της μετανοίας, με την αυτογνωσία και την αυτομεμψία, είναι ενέργειες, που αντανακλούν στην Αιωνιότητα.
Η συνειδητή επικοινωνία με τον Θεό, με την προσευχητική έκφρασή της, αξιοποιεί τον χρόνο.
Η βίωση της Ορθόδοξης Ασκητικής, ως καθημερινού τρόπου ζωής, μόνο υπό το πρίσμα της Αιωνιότητας νοείται.
Κάθε λεπτό της ώρας ζυγίζει Αιωνιότητα.Η αναζήτηση ευκαιριών για την ψυχωφελή κάλυψη του χρόνου επιτακτική ανάγκη. Η λογοδοσία στον Θεό για κάθε ανεκμετάλλευτη ώρα είναι αναπόφευκτη.
«Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νυν ημέρα σωτηρίας."( Β΄ Κορ.στ΄,2)
Τώρα, που βρισκόμαστε στο κατώφλι του νέου έτους ας γίνει το ξεκίνημα.
Ούτε ένα λεπτό του χρόνου να μην χαθεί. Στόχος η σωτηρία. Η εξαγορά του χρόνου αναγκαία είναι. Η προσπάθεια συνεχής απαιτείται. Ο αγώνας ανένδοτος επιβάλλεται. Η προσφορά διαρκής ας είναι. Η αυταπάρνηση αληθινή χρειάζεται. Η μετάνοια καθημερινή πρέπει να είναι. Η κάθαρση του νου μέλημα συνεχές να είναι. Η υπομονή στις δοκιμασίες άθλημα σταθερό.
Κάθε ενέργεια να πραγματοποιείται κάτω από το βλέμμα του Θεού, για να παίρνει χαρακτήρα αιώνιο.
Ο χρόνος της επίγειας ζωής ευκαιρία για επενδύσεις ουράνιες. Το παρόν συνεχίζεται στην Αιωνιότητα. Η στάση ζωής στη γη καθορίζει το μέλλον στον Ουρανό. Κέρδος ή απώλεια. Η επιλογή προσωπική. Η Θεϊκή συμπαράσταση βέβαιη. Η δυνατότητα για Θέωση δεδομένη.
Η ενανθρώπηση του Θεού σηματοδότησε την Θέωση του ανθρώπου. Ο Θεός έγινε άνθρωπος για να γίνει ο άνθρωπος "κατά χάριν" Θεός. Ο ερχομός του Θεανθρώπου στη γη εξασφάλισε τη λύτρωση του ανθρώπου από την φθαρτότητα και θνητότητα και την απελευθέρωση από την καταδυναστεία του Διαβόλου.
Η απαρχή της κένωσης με τη γέννηση του Χριστού προχωρεί και αποκαλύπτεται με την αποδοχή της σαρκικής περιτομής του Χριστού. Η περιτομή του Χριστού τήρηση του νόμου, απόδειξη της πρόσληψης κτιστής ανθρώπινης φύσης, προτύπωση περιτομής της καρδιάς. Το Άγιο Βαπτισμα είναι αχειροποίητη περιτομή και με το Άγιο Βαπτισμα αποβάλλεται η αμαρτία και κάθε άχρηστη επιθυμία.
Η Ασκητική ζωή της Εκκλησίας απελευθερώνει τον άνθρωπο από την κυριαρχία των παθών, επιφέρει την κάθαρση και διανοίγει το δρόμο για τον φωτισμό του νου και την Θέωση.
Η Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας καθιστά μέλη του Σωματος του Χριστού.
Η κοινωνία του προσώπου με το πρόσωπο του Χριστού, η πίστη σ' Εκείνον και η απαρέγκλιτη τήρηση των εντολών Του, δραστηριοποιούν την καθαρτική, φωτιστική και Θεοποιό ενέργεια του Θεού.
Ο άνθρωπος, που βιώνει την Ασκητική και Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας γίνεται δεκτικός των ενεργειών της Χάρης του Θεού και Θεώνεται. Ο πάροικος της γης γίνεται κάτοικος τ' Ουρανού, οικιστής του Παραδείσου, συγκληρονόμος Χριστού. Η προσωπική σχέση μας με τον Χριστό εξασφαλίζει την πνευματική γέννηση, τη διαρκή αναγέννηση και την αληθινή υιοθεσία.
Η περιτομή, λοιπόν, του Χριστού ας έχει ως συνέπεια την περιτομή των παθών, ώστε η Θεία συγκατάβαση να αποβεί για μας σωτήρια ανάβαση, μέσα σ’αυτόν τον νέο χρόνο.
Η αλληλοπεριχώρηση Θεού και ανθρώπου δικαίωμα, αλλά και επίτευγμα του ανθρώπου του Θεού. Ο ερχομός του Θεού στη γη, με την πρόσληψη της ανθρώπινης υπόστασης, οριοθέτησε την ιστορία, αιωνοποίησε τον χρόνο. Εμείς θα τον αξιοποιήσουμε;
Η ανάγκη επείγουσα. Η αναβολή ολέθρια. Προσοχή και εγρήγορση, λοιπόν.-

ΘΕΑΝΘΡΩΠΗΣΗ και ΑΝΘΡΩΠΟΘΕΩΣΗ.

ΘΕΑΝΘΡΩΠΗΣΗ και ΑΝΘΡΩΠΟΘΕΩΣΗ.

Η παρακοή των Πρωτοπλάστων, έκφραση επαναστατική κατά του Θεού και φιλαυτίας απόρροια, σηματοδότησε την απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Θεό.
Η αγάπη όμως του Θεού προς τον άνθρωπο διαφαίνεται αμέσως μετά την πτώση, με την αναγγελία της λύτρωσης.
Και όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και ανευρέθηκε το σκεύος της εκλογής, η Παναγία μας, δόθηκε ελεύθερα η συγκατάθεσή της στην υλοποίηση του λυτρωτικού Θεϊκού σχεδίου.
Από την στιγμη εκείνη τίθεται σε εφαρμογή ό,τι η αγάπη του Θεού για την σωτηρία του ανθρώπου έχει επινοήσει.
Και έγινε ο Υιός του Θεού υιός του ανθρώπου, αφού προσέλαβε εκείνο, που δεν ήταν και δε μετέβαλλε αυτό, που ήταν. ΄Ενωσε στο Πρόσωπό Του την Θεία φύση αμετάτρεπτη και την ανθρώπινη φύση θνητή, χωρίς την αμαρτία.΄Εγινε ο Θεός άνθρωπος για να γίνει ο άνθρωπος Θεός.
΄Ετσι ο ερχομός του Θεού στη γη έδωσε τη δυνατότητα στον άνθρωπο να θεωθεί, να εξομοιωθεί μαζί Του. Ο Θεάνθρωπος οριοθέτησε την ιστορία του ανθρώπου.
Ο Θεός ταπεινώθηκε για να υψώσει τον άνθρωπο. Ο Ιησούς βίωσε την κένωση για να χαρίσει στον άνθρωπο τον πλούτο της δόξας Του. Ο Κύριος έγινε δούλος για να γίνει ο δούλος ελεύθερος. Ο Χριστός έπαθε για να ελευθερώσει τον άνθρωπο από τα πάθη. Ο Θεάνθρωπος δέχτηκε την Σταύρωση για να προσφέρει την Ανάσταση.
Ο Χριστός ενανθρωπίζει και δίνει το δικαίωμα στον άνθρωπο να Τον δεχθεί στην καρδιά του.
Η Γέννηση του Κυρίου μας απαρχή της δικής μας αναγέννησης, της γέννησης του Θεανθρώπου μέσα μας. Καί η επίτευξη αυτού του στόχου καρπός μιας ειλικρινούς ταπείνωσης, μιας θυσιαστικής και ανιδιοτελούς αγάπης, μιας συνειδητής συμμετοχής στη λατρευτική, Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, μιας αδιάλειπτης προσευχητικής στάσης ζωής.
Η Θέωση προϊόν μιας υπαρξιακής κένωσης, μιας αυστηρής αυτομεμψίας, μιας πλήρους αυτοσυνειδησίας, μιας πορείας προς στην κάθαρση της καρδιάς, στον φωτισμό του νου, στη μέθεξη της Θεοποιού ενέργειας του Θεού.
Η ανθρωποθέωση δώρο της Θεανθρώπησης και επίτευγμα της Θεϊκής ενέργειας και της ανθρώπινης συνέργειας.
Ας την επιδιώξουμε και ας την ευχηθούμε σ'όλους μας. ΑΜΗΝ.-

Προετοιμασία.

ΚΥΡ. Προ Γεννήσεως Χριστού ( Εβρ. ια΄ , 9 – 10 και 32 – 40 )
ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ.
«άλλοι δε ετυμπανίσθησαν, ου προσδεξάμενοι την απολύτρωσιν, ίνα κρείττονος αναστάσεως τύχωσιν.»( Εβρ. ια.΄ , 35 ).
Η πτώση των Πρωτοπλάστων επέφερε την αποξένωση από τον Θεό, την αλλοτρίωση της ανθρωπίνης φύσεως. Εν τούτοις ο Μεσσίας αποτελούσε την προσδοκία των εθνών.
Ο Υιός Λόγος δρούσε σωστικά εσαεί και οι εκλεκτοί της Π. Διαθήκης, Προφήτες και Δίκαιοι, βίωσαν το μυστήριο του Σταυρού.
Κατά την αναμονή του Λυτρωτή Μεσσία φρόντισαν για την κάθαρση της καρδιάς, δέχτηκαν τον φωτισμό του νου και γεύθηκαν την θέωση.
Οι Θεοπάτορες, Ιωακείμ και Άννα, καθώς και η Θεόπαις Μαριάμ, εισήλθαν στον στίβο, αγωνίστηκαν ελεύθερα, έζησαν ασκητικά, δέχτηκαν την Αγιοπνευματική ενέργεια και πέτυχαν «το άμεμπτον» ενώπιον του Θεού.
Η Παναγία αμόλυντη, μια προσφορά μοναδική και ανεπανάληπτη της ανθρωπότητας στο Θεϊκό, λυτρωτικό σχέδιο.
Η προετοιμασία για τη Γέννηση του Χριστού επιτελέστηκε με τον επίμονο αγώνα των Προπατόρων.
Εφεξής κάθε Χριστιανός οφείλει να επιτελεί μια προετοιμαστική διαδικασία για τον επάξιο εορτασμό της Γεννήσεως του Θεανθρώπου. Η διεργασία αυτή συνίσταται στην εδραία πίστη στο Πρόσωπο του Κυρίου, ως Μοναδικού Σωτήρα και στην εσωτερική ανακαίνιση του ανθρώπου.
Η αναγέννηση του ανθρώπου συντελείται με τη βίωση της μετάνοιας. Η εσωτερική επανάσταση επιφέρει τη μεταστροφή στον τρόπο σκέψεως και ζωής, ανακαινίζει τον άνθρωπο,δρα ριζοσπαστικά στο είναι του, καθαρτικά στην καρδιά του και εξασφαλίζει την κοινωνία με τον Θεό, την θέα του Θεού.
Η μετάνοια, στην αληθινή της έκφραση, συνίσταται στην απέκδυση των δερματίνων χιτώνων, στην απέχθεια των παθών, στην ισοπέδωση του αυτοειδώλου, στην πλήρη αυτοσυνειδησία και αυτογνωσία, στην επισήμανση της προσωπικής, βαθιάς αμαρτωλότητας, με την αυτομεμψία, στην κατάνυξη και συντριβή, στην απόρριψη του μονολόγου και στην αποδοχή και έναρξη του διαλόγου με τον Θεό.
Αυτή η μεταστροφική κίνηση του Χριστιανού νοηματοδοτεί την εορτή των εορτών και Μητρόπολη αυτών, την Ενανθρώπηση του Κυρίου μας.-

ΝΕΚΡΩΣΗ και ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ.

ΚΥΡ. ΙΑ΄ , ΛΟΥΚΑ.( Κολ. γ΄ , 4 - 11 )
ΝΕΚΡΩΣΗ και ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ.

«Νεκρώσατε ουν τα μέλη υμών τα επί της γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν και την πλεονεξίαν, ήτις εστίν ειδωλολατρία, δι’ α έρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας.»( Κολ. γ΄ , 5 –6 )
Ο μεταπτωτικός άνθρωπος φέρει τη ροπή προς την αμαρτία, έχει τάσεις πτωτικές. Κάθε πτώση αμαυρώνει το «κατ’ εικόνα», αναστέλλει την πορεία προς την θέωση, διακόπτει την κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό και καθιστά ανενέργητη την Θεία Χάρη.
Η Παύλεια προτροπή είναι κατηγορηματική.«Νεκρώσατε ουν τα μέλη υμών τα επί της γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν και την πλεονεξίαν, ήτις εστίν ειδωλολατρία, δι’ α έρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας. » ( Κολ. γ΄ , 5 –6 ).
Νεκρώσατε ό,τι γήϊνο υπάρχει μέσα σας. Απονεκρώσατε ό,τι σας συνδέει με το αμαρτωλό παρελθόν, ηθική ακαθαρσία, το πάθος, την κακή επιθυμία και την πλεονεξία, που είναι ειδωλολατρία.
Σταματήστε να είσθε δούλοι της πορνείας, γιατί μολύνετε το σώμα, που είναι ναός του Θεού.
Απαρνηθείτε κάθε ηθική παρεκτροπή, κάθε πάθος.
Αποβάλετε την κακή επιθυμία, η οποία ξεκινά από τον λογισμό και φθάνει, ύστερα από ανεξέλεγκτη πορεία, στην πράξη.
Μην σας κυριεύει η πλεονεξία, η παθολογική τάση απόκτησης, κυριότητας αγαθών. Διαχειριστές είμαστε και όχι ιδιοκτήτες.
Η απληστία, η προσκόλληση η παντοειδής, είναι μορφές ειδωλολατρίας.
Νεκρώσατε τα πάθη, αλλά ταυτόχρονα σημειώσατε τη μεταστροφή τους σε αρετές. Τοιουτοτρόπως ζωοποιείται το είναι σας, επιτυγχάνεται η κάθαρση της καρδιάς, με συνέπεια τον φωτισμό του νου και τέρμα την θέωση.
Η απονέκρωση των παθών και η προώθηση και επίτευξη των αρετών αποσοβούν την Θεϊκή οργή, ένεκα της απείθειας και επιδαψιλεύουν πλούσια την Θεϊκή Χάρη.
Αυτή η κίνηση της νέκρωσης των παθών και της αναγέννησης των αρετών είναι σωστική και αυτή ας επιδιώκουμε ενεργά.-

ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΑΠΙΟΣ.

8/12 ΟΣΙΟΣ Π Α Τ Α Π Ι Ο Σ, ο φωταυγής αστέρας.

«Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης», είναι τα σοφά λόγια του σοφού Σολομώντα και ο αντίλαλός τους διατρέχει τους αιώνες. Αναρίθμητες ψυχές καταλήγουν σ' αυτή τη διαπίστωση και προβαίνουν σε σωτήριες αποφάσεις. Απάρνηση της δόξας, απόρριψη του πλούτου, εγκατάλειψη της τερπνότητας του κόσμου, είναι η απάντηση στις προκλήσεις των εποχών από τους γνήσιους οπαδούς του Ιησού.Η αναζήτηση του Θεού και η συνάντηση μαζί Του είναι ο πόθος των εραστών Του. Και η μοναχική πολιτεία προσφέρεται για τη μέθεξη Θεού. Οι πνευματικές αναβάσεις προϋποθέτουν υψιπετείς αετούς. Ανένδοτοι Αγωνιστές οι Μοναχοί στοχεύουν στις κορφές.
Ανάμεσά τους και ο Όσιος ΠΑΤΑΠΙΟΣ. Η καλλονή των Ασκητών, ο συνοδίτης των Οσίων, ο πολύφωτος αστέρας, ο μυρίπνοος λειμώνας, ο παμφαής λύχνος, το υπέρτιμο δοχείο, ο συνόμιλος των Αγγέλων.Βλαστός της Αιγύπτου ο Πατάπιος, γεννιέται στη Θήβα από γονείς θεοσεβείς. Η κατά Χριστόν παιδεία το κύριο μέλημά τους. Η αρχοντική καταγωγή του επιβάλλει και μία πλατύτερη μόρφωση. Η φιλοσοφία γίνεται κτήμα του. Η σκέψη εμβαθύνει. Οι συλλογισμοί αλλεπάλληλοι. Οι συγκρίσεις αναπόφευκτες. Ο Κλήμης, ο Ωριγένης τον συγκινούν. Ο Μ. Αθανάσιος, ο Μ.Αντώνιος τον εμπνέουν. Οι αγώνες τους τον κατανύσσουν. Το οξυδερκές πνεύμα του αντιδιαστέλλει την προσκαιρότητα των εγκοσμίων με τη μονιμότητα των Ουρανίων. Και αναδεικνύεται από τους σοφούς σοφώτερος. Καταφρονεί τα πλούτη, απαρνείται την πατρίδα, αφήνει συγγενείς και παροικεί στην έρημο. Εγκαταλείπει τα πάντα και εγκαταλείπεται στην αγκαλιά του Θεού. Εκεί διεξάγει επίμονες μάχες, υποβάλλεται σε επίπονες ασκήσεις και χαριτώνεται θεϊκά. Η προσευχή ακατάπαυστη. Η νηστεία αυστηρή. Η αγρυπνία συνεχής. Η εγκράτεια καθολική. Η επαγρύπνηση διαρκής. Τα πάθη καταφλέγονται. Οι δαίμονες καταισχύνονται. Η θεογνωσία επέρχεται. Θείες ελλάμψεις δέχεται. Η αγιότητά του ακτινοβολεί. Οι πιστοί τον επισκέπτονται. Οι ανθρώπινοι έπαινοι τον κυκλώνουν. Ο Όσιος τους αποφεύγει.Ο Θεός τον προβάλλει.Η φυγή του μόνη λύση.
Αναχωρεί για την Κων/πολη. Εγκαθίσταται στις Βλαχέρνες και βιώνει τη ξενιτεία. Οι ασκήσεις αυξάνονται. Η σκληραγωγία πολλαπλασιάζεται. Ο νους αποκαθαίρεται. Η ψυχή μεταρσιώνεται. Το πνεύμα απολαμβάνει άρρητες ουράνιες ομορφιές, θεσπέσιες αγγελικές μελωδίες. Μιμητής Ηλία του Θεσβίτη, αδιαφορεί για τροφή και ενδυμασία. Ιχνηλάτης Ιωάννη του Προδρόμου βιώνει την ταπεινοφροσύνη, ασκεί την αγάπη, προτρέπει σε μετάνοια. Η βιοτή του οσιακή. Η πολιτεία του άμεμπτη. Η υπομονή του υπόδειγμα. Η πραότητα εμφανής. Οι αρετές φωταυγείς.
Ο θεοφόρος ΌσιοςΠατάπιος δοξάζει το Θεό και αντιδοξάζεται. Η θαυματουργία, έκφραση της ευαρέσκειας του Θεού. Πλήθη ασθενών προσέρχονται με πίστη στον ταπεινό δούλο του Θεού και δέχονται την ίαση. Οι δοξολογίες ένθερμες φθάνουν στο Θρόνο του Πλάστη. «Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις αυτού».
Και ο καιρός της μετάθεσης του Οσίου στα Ουράνια Σκηνώματα πλησιάζει. Οι Ασκητές θρηνούν για την αναχώρησή του, οδύρονται για την απώλεια του καθοδηγητή. Ο Όσιος τους καθησυχάζει, τους νουθετεί, τους προβάλλει την αιώνια μακαριότητα, τους πυρπολεί με ένθεους λόγους, με ουράνιους πόθους.Την επίγεια πορεία του επισφραγίζει με μία πύρινη προσευχή και παραδίδει το πνεύμα στον Κύριο και Θεό του, για ν' απολαμβάνει ατελεύτητα την Παρουσία Του.

8 Δεκεμβρίου! Η προσέγγιση στα κράσπεδα του Παραδείσου γεγονός. Το ιερό του λείψανο ενταφιάζεται στο Ναό του Τιμίου Προδρόμου. Σήμερα βρίσκεται στο φερώνυμο Μοναστήρι στο Λουτράκι και σκορπίζει πλούσια τη θαυματουργό του Χάρη. Οι πρεσβείες του αδιάλειπτες προς το Θεό, για τη σωτηρία μας.-

Ένδυση ΧΡΙΣΤΟΥ.

ΚΥΡ. ΙΓ΄, ΛΟΥΚΑ ( Γαλ. γ΄ , 23 – δ΄ , 5 )
ΕΝΔΥΣΗ ΧΡΙΣΤΟΥ
«Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε. » ( Γαλ. γ΄ , 27).
Η παρακοή του Αδάμ και της Εύας προκάλεσε την απομάκρυνσή τους από τον Θεό και σηματοδότησε την εσωτερική διάσπαση του ανθρώπου, τη διάσπαση της κοινωνίας με τον «πλησίον» και τη φύση.
Έκτοτε ο άνθρωπος διασπάται διαρκώς και καταργεί την ενότητα και την ελευθερία. Τοιουτοτρόπως σημειώνει αποτυχία, ως προς την ένωση με τον Θεό και την υπέρβαση των διαιρέσεων.
Η ενανθρώπηση του Υιού του Θεού πρόσφερε στον άνθρωπο και τη δυνατότητα της υπέρβασης των διαιρέσεων μεταξύ «κτιστού και ακτίστου, νοερού και αισθητού, παραδείσου και οικουμένης, ουρανού και γης, άρρενος και θήλεος», κατά τον Άγ. Μάξιμο Ομολογητή.
Τοιουτοτρόπως, ό,τι απέτυχε ο Αδάμ, επιτεύχθηκε στο πρόσωπο του νέου Αδάμ, του Χριστού.
Στην Εκκλησία του Χριστού όλοι όσοι βαπτίστηκαν και εναρμονίζουν τη ζωή τους σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και τηρούν τις εντολές του Χριστού, αποτελούν ένα σώμα με κεφαλή τον Χριστό.
Μέσα στην Εκκλησία του Χριστού σημειώνεται υπέρβαση των εθνικιστικών, φυλετικών και βιολογικών διακρίσεων και επιτυγχάνεται η ενότητα, που εμφορείται και εμπνέεται από το Άγιο Πνεύμα.
«Ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ· πάντες γαρ υμείς είς εστε εν Χριστώ Ιησού.»( Γαλ. γ΄ , 28), δηλώνει εμφαντικά ο Απ. Παύλος.
Όλα τα μέλη της Εκκλησίας του Χριστού είναι ισότιμα, αγωνιστικά του αγώνα της πίστεως και κληρονόμοι της ουρανίου Βασιλείας .
Όλοι έχουν τη δυνατότητα της θέωσης, βιώνοντας την Ορθόδοξη Ασκητική και Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας.
Όλοι οι Αγωνιστές του Χριστού, καταξιωμένα πρόσωπα, ενδύονται τον Χριστό, ενδύονται το Φως, δέχονται δηλ. τις Αγιοπνευματικές ακτίνες των Χαρισμάτων.
Όλοι οι Άγιοι επιβεβαιώνουν έμπρακτα τη Χριστολογική Αλήθεια, που αποκαλύφθηκε στον κόσμο.
Αυτή την επιβεβαίωση οφείλει ο κάθε Χριστιανός να δίνει με την παρουσία του και τη μαρτυρία της ζωής του.-

Ο ΚΑΙΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

ΚΥΡ. Θ΄ , ΛΟΥΚΑ ( Εφεσ. Β΄ , 14 –22 )
Ο ΚΑΙΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
«Ινα τους δύο κτίση εν εαυτώ εις ένα καινόν άνθρωπο.»( Εφεσ. Β΄ , 15 )
Οι Πρωτόπλαστοι, με την πτωτική εκδήλωση της φιλαυτικής διαθέσεως, ως παρακοή, αποστασιοποιήθηκαν από τον Θεό.
Η αγάπη όμως της Τριαδικής Θεότητας προχώρησε σε μια αυτοθυσιαστική προσφορά του Λόγου.
Ο ερχομός του Υιού του Θεού στη γη, με την ενανθρώπησή Του, έφερε στη γη, ως δώρο, την ειρήνη.
Η σταυρική Του Θυσία πέτυχε την καταλλαγή του ανθρώπου με τον Θεό, την κατάρριψη του μεσότοιχου της έχθρας και πρόσφερε στον άνθρωπο τη δυνατότητα της θέωσης.
Στο Πρόσωπό Του ο Κύριος δημιούργησε έναν καινό άνθρωπο, μια καινούργια ύπαρξη. Τον άνθρωπο τον κατέστησε νέον άνθρωπο, πρόσωπο.
Ο Χριστιανισμός στην ορθή βίωσή του διατηρεί παντοτινά νέον τον άνθρωπο.
Ο Ιησούς είναι το καινούργιο Πρόσωπο μέσα στην ιστορία, που επέφερε ριζικές αλλαγές και μετέστρεψε τον ρουν της.
Ο ορθόδοξος χριστιανός, ο νέος τύπος ανθρώπου, που βιώνει την ορθόδοξη ασκητική και ζει τη Μυστηριακή ζωή και έχει εμπειρία της Πεντηκοστής στη ζωή του, αντανακλά και το αιώνιο.
Ο καινός «εν Χριστώ» άνθρωπος είναι συντονισμένος στη συχνότητα τ’ ουρανού και οι στιγμές της ζωής του είναι αιωνοποιημένες.
Η εναγιοποιημένη ζωή του καινού ανθρώπου τον καθιστά γνήσιο εκφραστή της ειρήνης, της δικαιοσύνης, της αγάπης.
Ο καινός άνθρωπος, ο ορθόδοξος, είναι ο αγωνιστής, ο Χριστοποιημένος, η επιστολή Χριστού, το γνήσιο φερέφωνο του Ιησού, η ακτίνα της αγάπης Του.
Αυτόν τον νέο τύπο ανθρώπου μόνο ο Χριστός τον δημιουργεί , με την αναγεννητική Του δύναμη.
Να γίνουμε, λοιπόν και εμείς νέοι άνθρωποι. Άνθρωποι του Χριστού.-

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ ΝΟΕΜ.- ΔΕΚ.2011

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ
ΔΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΑΡ.Φ. 46 ΝΟΕΜ. - ΔΕΚ. 2011 / Διανέμεται δωρεάν.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΥΡΣΟΣ.Γράφει &ἐπιμελεῖται(ΔυνάμειΘεοῦ) Ε. Α. Κ.

ΚΥΡ. ΙΔ. ΛΟΥΚΑ( Λουκ. ιη. ,35 – 43 ). ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ προσώπου.
ΖΩΗΦΟΡΑ ΡΗΜΑΤΑ.
«Τι σοι θέλεις ποιήσω ;»(Λουκ. ιη΄ , 41 ) .
Ο Θεός είναι αγάπη και οι εκδηλώσεις Του πολυδιάστατες. Η Ενανθρώπηση του Υιού πραγματοποιήθηκε με την κοινή ενέργεια της Παναγίας Τριάδος.
Ο Υιός ενανθρωπίζει, ο Πατέρας ευδοκεί και το Άγιο Πνεύμα συνεργεί.
Η ενσάρκωση του Λόγου και η εκούσια Σταυρική Του Θυσία επιτυγχάνει μεν την καταλλαγή ανθρώπου με τον Θεό, αλλά και εξασφαλίζει στον άνθρωπο τη δυνατότητα της Θέωσης και την προσφορά της ελευθερίας.
Ο άνθρωπος επιλέγει ακόμη και τη σωτηρία του.
«..τι σοι θέλεις ποιήσω ; », ερωτά ο Ιησούς τον τυφλό στην Ιεριχώ. Ενώ γνωρίζει τι θέλει, επιζητεί ν’ ακούσει την προσωπική αίτηση, την επιθυμία του. Δεν επιβάλλει τη θεραπεία. Ενεργεί κατά τη βούληση του ανθρώπου.
Ο άνθρωπος, με την ένταξή του στο Σώμα της Εκκλησίας, κατά το Βάπτισμα και με τον προσωπικό του αγώνα, αναδεικνύεται πρόσωπο και απολαμβάνει την ελευθερία κινήσεων, αλλά και την ελευθερία από την τυραννία των παθών.
Ο απαθής είναι ο όντως ελεύθερος άνθρωπος. Η απάθεια του εξασφαλίζει την ελεύθερη, αληθινή κοινωνία με τον Θεό και με τους ανθρώπους.
Ο ελεύθερος « εν Χριστώ », είναι ο, κυριολεκτικά, ελεύθερος.
Η«τουΧριστού» ελευθερία καθιστά τον άνθρωπο αληθινό δούλο Χριστού, παντοτινά αδέσμευτο.
«…τι σοι θέλεις ποιήσω ;»,απευθύνει και σήμερα ο Κύριος στον καθένα μας. Κάθε επιθυμία μας, που εμπεριέχει σωστικές διαθέσεις, βρίσκει απήχηση και θετική ανταπόκριση από τον Κύριο.
Είμαστε ελεύθεροι να υποβάλλομε ελεύθερα τις αιτήσεις μας.-

ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ ΑΓΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗΣ.
ΟΣΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ο Λατρινὸς.
Η ισάγγεληΜοναχική πολιτεία στίβος πνευματικών αγώνων,αρένα θαυμαστών επιδόσεων, στάδιο υψηλών αναβάσεων, είναι. Ο Μοναχισμός «υπέρ φύσιν» ζωή, καθώς είναι, προσελκύει ανέκαθεν μυριάδες εκλεκτές ψυχές. Η αγάπη στον Θεό πυρπολεί καρδιές, που μηδενίζουν τα πάντα και κερδίζουν τα πάντα.
Μια τέτοια φλεγομένη από την αγάπη του Χριστού καρδιά είναι και ο Όσιος ΠΑΥΛΟΣ ο Νέος.820 μ.Χ. και στην Ελαία της Περγάμου της Μ. Ασίας γεννιέται ο Παύλος, μικρότερος αδελφός του Βασιλείου. Γονείς του ο Αντίοχος, ανώτερος αξιωματικός του αυτοκρατορικού στόλου και η Ευδοκία. Και οι δύο ευσεβείς φροντίζουν να μεταδώσουν, τη ζέση της πίστεως, τη φλόγα της αγάπης στον Θεό, στα παιδιά τους.
Σε μικρή ηλικία, ενώ είναι ο Παύλος, φονεύεται ο πατέρας του σε μια ναυμαχία με τους Αγαρηνούς, κοντά στη Χίο. Η μητέρα του τότε αναλαμβάνει ολοκληρωτικά την ανατροφή των παιδιών. Μετοικούν στο Μαρκάτο της Φρυγίας, για τη μόρφωσή τους στο σχολείο της Ι. Μ. Αγ. Στεφάνου.Εκεί διακρίνονται για τις επιδόσεις τους στον τομέα των γνώσεων, αλλά και των αρετών.
Ο Βασίλειος αναχωρεί στο όρος Λάτρος, όπου και ασκητεύει. Κι όταν ο Παύλος είναι 17ετής, πυρίφλεκτος από αγάπη για τον Θεό, πηγαίνει μαζί του και υποτάσσεται στον ενάρετο ασκητή Πέτρο. Εκεί διακρίνεται για την τέλεια υπακοή, την επίμονη άσκηση, την αδιάλειπτη προσευχή, την αυστηρή εγκράτεια, την πολύωρη αγρυπνία. Η εκτίμηση της Αδελφότητας έκδηλη, αφού προκρίνεται για την ηγουμενική θέση, μετά την εκδημία του Ηγουμένου. Το βάρος της ευθύνης αναλογίζεται και τον πόθο της ασκήσεως έχει, γι’ αυτό και αναχωρεί κρυφά από τη Μονή και κατευθύνεται στην έρημο. Η ασκητική του όμως ακτινοβολία προσελκύει πλήθη πιστών για κατεύθυνση και στήριξη. Η ποθητή ησυχία τώρα ανεπίτευκτη. Και η μετακίνηση αναπόφευκτη.
Όμως και στο νέο ασκητήριο φτάνει η φήμη του και τον κυκλώνουν πλήθη. Έτσι αναζητεί πάλι μακρινό τόπο ησυχίας. Κι οι Σάμιοι Μοναχοί στο όρος Λάτρος, Νικόδημος και Κοσμάς, προτεί-νουν το όρος Κέρκη της Σάμου, όπου υπάρχει το σπήλαιο του φιλοσόφου Πυθαγόρα. Έτσι φεύγει κρυφά για το καταπράσινο Αιγαιοπελαγίτικο νησί, την Σάμο. Εκεί συναντά συμπτωματικά τον άρχοντα Θεοφάνη, σαν κυνηγό και τον οδηγεί στο δυσπρόσιτο σπήλαιο. Ο Όσιος κατενθουσιασμένος παραμένει κι ασκείται εντατικά κι απολαμβάνει «Θαβώρειες» στιγμές.Οι αγώνες του ανένδοτοι επισκιάζονται από πλούσια Θεϊκή Χάρη.
Η αγιότητά του ακτινοβολεί. Οι Σάμιοι προστρέχουν με λαχτάρα κοντά του. Η ενίσχυση, που δέχονται είναι πολύτιμη. Τότε επανιδρύονται τα ερειπωμένα τρία Μοναστήρια με Σαμίους Μοναχούς. Η αγαλλίαση όλων είναι άφατη. Οι ψαλμωδίες αντιλαλούν κι οι καμπάνες αντηχούν ευφρόσυνα. Η Λαύρα του Κέρκη και πάλι σ’ όλο της το μεγαλείο. Η ευλογία του Θεού εμφανής.
Οι Μοναχοί του Λάτρους όμως έχασαν τον Άγιο και άριστο χειραγωγό τους και τον αναζητούν επίμονα και σε κάθε απόκρημνη σπηλιά. Πληροφορούνται τη διαφυγή του στη Σάμο, τον ανευρίσκουν και τον πείθουν να τους ακολουθήσει. Στο Λάτρος παραμένει αρκετά νουθετώντας και ενισχύοντας.
Αλλά η Σάμος τον θέλγει και τη νοσταλγεί. Κρυφά λοιπόν και με δύο Μοναχούς, τον Συμεών κι έναν Πρεσβύτερο, φθάνουν και πάλι στον Κέρκη, όπου κατά Θεία προσταγή τους αναμένει στο λιμάνι οδηγός με δυό ζώα.Τώρα το έργο του είναι ιεραποστολικό. Οργώνει την Σάμο σπέρνοντας τον λόγο του Θεού. Η καρποφορία πλούσια.
15 Δεκεμβρίου 896μ.Χ. και μετά από ολιγοήμερη ασθένεια εκδημεί για τις Ουράνιες Μονές, για πανευφρόσυνες, άληκτες απολαύσεις.
Οι πρεσβείες του πολύτιμες για το Σαμιακό λαό είναι. Οι επικλήσεις μας προς τον Όσιό μας θερμές, ας είναι.-
ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ
Χαίροις των Οσίων ο γλυκασμός, Περγάμου ο γόνος, και του Λάτρους τερπνός βλαστός. Χαίροις των Σαμίων, το καύχημα και κλέος, πιστών θερμός προστάτης, ΠΑΥΛΕ μακάριε.-

Ν Υ Ξ Ε Ι Σ
 "Η αγάπη μακροθυμεί." ( Α΄ Κορ. ιγ΄, 4 ).

Στις διαπροσωπικές ανθρώπινες σχέσεις εμφαίνονται ποικιλόμορφα και ποικιλώνυμα προβλήματα. Η θετική επίλυσή τους απαιτεί νηφαλιότητα και δικαιοσύνη, στοργή και αυτοκυριαρχία, μεγαλοψυχία και σιωπή.
Οι έντονες αντιπαραθέσεις, οι απαιτητικές διεκδικήσεις, οι ζωηρές διαμάχες, οι εκδικητικές επιθέσεις, οι παράλογοι ανταγωνισμοί, αποδεικνύουν την παντελή έλλειψη μακροθυμίας.
Και η μακροθυμία είναι καρπός της αγάπης. Η αγάπη προωθεί την διαπλάτυνση της καρδιάς, διευρύνει τον οριακό της ορίζοντα, αυξάνει τα αποθέματα ανοχής και ανεξικακίας. Η αγάπη, στη μακροθυμική της έκφραση, αποκαλύπτει την μεγαλειώδη της ταυτότητα.
Και είναι αυτή, που πρέπει να υλοποιώ κάθε μέρα, όλη μέρα.-

 "Μακάριος ανήρ ος υπομένει πειρασμόν."(Καθ. 'Επιστ. Ιακ. α΄, 12)

Η βίωση της Ορθόδοξης Ασκητικής ζωής συνεπάγεται την πειρασμική εμπειρία.
Ο πειρασμός άθλημα για στεφηφόρες κατακτήσεις.
Ο πειρασμός προκαλείται από τις προσωπικές μεταπτωτικές τάσεις και επιθυμίες, επιτρέπεται από τον Θεό και δεν παρέχεται ποτέ από τον Θεό. Ὁ πειρασμός αξιοποιείται σωστικά, αν υποφέρεται υπομονετικά.
"Ουδείς απείραστος δύναται εισελθείν εις την Βασιλείαν των Ουρανών.", μας προειδοποιεί εμφαντικά ο Μ. Αντώνιος.
Ας υπομένουμε, λοιπόν, τις πειρασμικές προκλήσεις, αφού εγγυώνται την σωτηρία μας.-

Ε Ν Α Υ Σ Μ Α Τ Α
 Η Θ ε ο π ο ί η σ η του α ν θ ρ ώ π ο υ και η π ε ρ ι θ ω ρ ι ο π ο ί ησ η του ΘΕΟΥ προκαλούν ά γ χ ο ς.-
 Η Χ ρ ι σ τ ο π ο ί η σ η του ε ί ν α ι μας απόδειξη τέλειας π ί σ τ ε ω ς.-
Ζ ή σ ε με τη μ ν ή μ η της Κ ρ ί σ η ς του ΚΥΡΙΟΥγια να ζήσεις α ι ώ ν ι α ευφρόσυνα.-
 Η π α ρ α κ ρ ά τ η σ η του ι δ ί ο υ θελήματος α π ο δ ι ώ κ ε ι το Θ ε ϊ κ ό θέλημα.-
 Σ τ ο χ ε ύ ο ν τ α ς τον Ο υ ρ α ν ό, κερδίζεις και τη γ η. Σ τ ο χ ε ύ ο ν τ α ς τη γ η χάνεις και τον Ο υ ρ α ν ό και τη γ η.-
 Οι κ α λ ο ί λ ο γ ι σ μ ο ί επιφέρουν ε σ ω τ ε ρ ι κ ή η σ υ χ ί α μέσα σε ε ξ ω τ ε ρ ι κ ή α ν η σ υ χ ί α.-
 Μ έ ρ ι μ ν α χωρίς ΘΕΟ είναι μ α τ α ι ο π ο ν ί α. Α μ ε ρ ι μ ν η σ ί α με το ΘΕΟ επιφέρει τη χ ο ρ η γ ί α.-
 Η π ο σ ό τ η τ α των δ ι κ α ι ω μ ά τ ω ν, που δ ι ε κ δ ι κ ε ί ς, αποδεικνύει την π ν ε υ μ α τ ι κ ή σου σ τ ά θ μ η.-

ΦΙΛΟΚΑΛΙΚΕΣ ΡΗΣΕΙΣ
Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου.
• Για να γνωρίση κανείς τον Κύριο δεν χρειάζεται να είναι πλούσιος ή επιστήμονας, αλλά χρειάζεται να είναι εγκρατής, να έχη πνεύμα ταπεινό και ν' αγαπά τον πλησίον.
• Είναι απαραίτητο να έχουμε υπακοή, ταπείνωση και αγάπη, αλλιώς όλες οι μεγάλες ασκήσεις και αγρυπνίες αποβαίνουν μάταιες. Χωρίς την αγάπη όλα είναι δύσκολα.
• Αν ένας λαός υποφέρει, τότε πρέπει να μετανοήσουν όλοι, και ο Θεός θα έξομαλύνη όλα προς το καλό.
• Μακαρία η ψυχή η οποία αγάπησε την ταπείνωση και το πένθος και εμίσησε τους κακούς λογισμούς.
• Οπνευματικός άνθρωπος σχίζει με τον νου τα ουράνια σαν αετός και η ψυχή του αισθάνεται τον Θεό και βλέπει όλο τον κόσμο, έστω κι αν προσεύχεται στο σκοτάδι της νύχτας.Ο μη πνευματικός όμως ευχαριστιέται με την μάταιη δόξα ή τον υλικό πλούτο και επιθυμεί σαρκικές απολαύσεις.
• Ω, και να γνωρίζαμε πόσο αγαπά η Παναγία όλους, όσοι τηρούν τις εντολές του Χριστού, και πόσο λυπάται και στεναχωριέται για κείνους που δεν μετανοούν! Αληθινά, αυτή είναι η βοήθεια μας ενώπιον του Θεού, και μόνο το Όνομά της χαροποιεί την ψυχή.... Και αυτή την Αμόλυντη Μητέρα Του ο Κύριος την έδωσε σ' εμάς, και είναι η χαρά και η ελπίδα μας. Αυτή είναι η πνευματική μας Μητέρα και βρίσκεται κοντά μας. Ζει στους Ουρανούς, αλλά δεν λησμονεί και εμάς τους φτωχούς. Αγκαλιάζει με την ευσπλαγχνία της όλη την γη και όλους τους λαούς.-

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

13/11 ΑΓ. Ι Ω Α Ν Ν Η Σ, ο Χρυσόστομος.

347 μ.Χ. και στην Αντιόχεια γεννιέται από τον στρατηγό Σεκούνδο και την Ανθούσα ο Ι Ω Α Ν Ν Η Σ. Ο πατέρας του εκδημεί. Η μητέρα του θέτει τον ακρογωνιαίο λίθο στο πνευματικό του οικοδόμημα. Μορφώνεται πολύπλευρα στην Αντιόχεια και στην Αθήνα. Η έρημος όμως τον προσκαλεί και εκεί συγκροτείται η πνευματική του υπόσταση. Με την προσευχή, τη μελέτη και την άσκηση επιτυγχάνει την κάθαρση της καρδιάς και το φωτισμό του νου, για να καταλήξει στη θέωση.
Στην Αντιόχεια χειροτονείται Διάκονος και Πρεσβύτερος. Το 397 μ.Χ. αναδεικνύεται Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Από τη θέση αυτή αποκαλύπτεται ο πολύφωτος αστέρας. Πολυταλαντούχος, ρήτορας δεινός, χρυσορρήμων, σαγηνεύει τα πλήθη. Άριστος ερμηνευτής της Αγ. Γραφής καθοδηγεί αλάθητα. Αδυσώπητος ελεγκτής της παρανομίας φθάνει και στην αυτοκράτειρα Ευδοξία.Εξορίζεται τρεις φορές,αλλά παραμένει αλύγιστος.
Βρίσκεται στην Κουκουσό της Αρμενίας, όταν οι ταλαιπωρίες κάμπτουν το σώμα. 407 μ.Χ. Ο Αγωνιστής εκδημεί στην ατέρμονη Αιωνιότητα.
Ι Ω Α Ν Ν Η Σ! Στύλος Ορθοδοξίας, σάλπιγγα η πολύφθογγη, καύχημα Πατέρων, αγλάϊσμα πιστών.-

Πρωτοπόροι αγάπης.

ΚΥΡ. Δ΄ ΛΟΥΚΑ ( Τιτ. γ΄ , 8-15 )
ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ ΑΓΑΠΗΣ
Ο Τριαδικός Θεός, ο Μόνος αληθινός Θεός, είναι ΑΓΑΠΗ. Αυτή την αγάπη, την πυρίφλεκτη, εκφράζει ποικιλότροπα και διαχέει παντοιότροπα.
Το δημιουργικό και πάνσοφο έργο Του, με κορωνίδα τον άνθρωπο, «κατ’ εικόνα» του Αρχέτυπου Λόγου πλασμένον και δυνάμει «καθ’ ομοίωσιν», η αδιάλειπτη παρουσία Του και η δυναμική, σωστική παρέμβασή Του στη ζωή του ανθρώπου, η αυτοθυσιαστική προσφορά του Λόγου για την καταλλαγή ανθρώπου με τον Θεό και τη δυνατότητα λύτρωσης και θέωσης, είναι αγαπητικές εκφράσεις.
Τα τρία Πρόσωπα της Αγίας Τριάδας ζουν με αγάπη, κινούνται με ελευθερία και βιώνουν την ενότητα. Αυτόν τον Τριαδικό τρόπο ζωής προτείνουν στον άνθρωπο. Αυτήν την αυθεντική αγάπη προσφέρουν προτυπικά και υποδεικνύουν προσκλητικά στους επιποθούντες την θέωση.
Μια αγάπη διάπυρη, που θα αποδίδει ο άνθρωπος στον Θεό , ως απαύγασμα της δικής Του αγάπης και η οποία θα ρίχνει την ανταύγειά της διάπλατα στον άνθρωπο.
Η απαρέγκλιτη πίστη στον Τριαδικό Θεό συνεπάγεται μια ανιδιοτελή, αυτοθυσιαστική προσφορά προς τον άνθρωπο.
«Η πίστη χωρίς των έργων νεκρά εστι.»( Ιακ. β΄ , 26) Έμπρακτη αγάπη, λοιπόν, ζητεί από τον άνθρωπο ο Θεός. Για την επίτευξη αυτού του στόχου χρειάζεται αυταπάρνηση, το «εγώ» να μεταβληθεί σε «εσύ», ο εαυτός μας να ταυτοποιηθεί με τον κάθε άνθρωπο. Η λήθη του εαυτού μας θα επιφέρει τη θύμιση του αδελφού μας. Η αγάπη θα εξασφαλίσει την αλληλοπεριχώρηση των προσώπων.
Η σωτηρία μας περνάει αναπόφευκτα από το κατώφλι του αδελφού μας. Η υλική βοήθεια, η ηθική συμπαράσταση, η προσωπική παρουσία, η προσευχητική προσπάθεια, η συμμετοχή στον πόνο, είναι εκδηλώσεις αγάπης. Πάντα η αγάπη ειλικρινής, ανυπόκριτη, ένθερμη, εφευρετική, ανιδιοτελής να προσφέρεται. Πρωτοπόρους σε έργα αγάπης μας θέλει ο Κύριος, αφού η αγάπη θα είναι το κριτήριο κατά την τελική Κρίση.
Η αγάπη στον «πλησίον»το μέτρο αγάπης μας στον Θεό.
Ας διαπλατυνθεί, λοιπόν, η καρδιά μας, ώστε η αγάπη μας να είναι ασύνορη και αδιάκριτη.
Αγάπη χωρίς όρια απαιτείται να διαθέτουν τα τέκνα του Θεού της αγάπης. Είναι το εχέγγυο της υιικής γνησιότητας.
Αυτό ας είναι το καθημερινό μας μέλημα.-

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ.Σεπτ.-Οκτ. 2011.Αρ.Φ.45.

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ
****************************************************************************************** ΔΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΑΡ.Φ. 45 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ – ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2011 / Διανέμεται δωρεάν.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΥΡΣΟΣ.Γράφει & επιμελείται (ΔυνάμειΘεού) ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Α. ΚΛΕΙΔΩΝΙΑΡΗ Εκπ/κος
ΤΗΛ.-FAX: 22210-29549 Κ.Τ. 6936773200
e-mail: eklidoniari@hotmail. com και elklidon@otenet.gr
Η ιστοσελίδα μου: www.antilaloiorthodoxias.blogspot.com
******************************************************************************************
ΖΩΗΦΟΡΑ ΡΗΜΑΤΑ.

ΚΥΡ. ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ.( Ἰωαν. γ.΄, 13 – 17). Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.
«Ούτως ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον Υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνά πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον.»( Ιωαν. γ΄ , 16).
Η αγάπη του Θεού μοναδική και ανεπανάληπτη. Μια αγάπη δυνατή και ασύνορη. Μια αγάπη ποικιλότροπα εκφρασμένη.
Η αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο ασύλληπτη. Ο άνθρωπος βρίσκεται στη σκέψη του Θεού προ της δημιουργίας του σύμπαντος. Το σύμπαν δημιουργείται ένσοφα για τον άνθρωπο.
Ο άνθρωπος πλάθεται πάνσοφα, διακριτικά, με αθάνατη ψυχή, εφ’ όσον εμφυσείται η Θεία Πνοή, δημιουργείται με τη συνέργεια της Τριαδικής Θεότητας,«κατ’ εικόνα»του Θεού Λόγου, με θεϊκά χαρίσματα, που το Άγιο Πνεύμα χορηγεί και τη δυνατότητα του «καθ’ ομοίωσιν.»
Ο άνθρωπος κυρίαρχος της κτίσεως και απόλυτος διαφεντευτής της.
Ο άνθρωπος ζει και κινείται στην ελευθερία, που ο Θεός του χάρισε.
Ο Θεός συνεχίζει τις αγαπητικές Του εκδηλώσεις εσαεί. Ο Θεός αγαπάει τον ενάρετο άνθρωπο, αλλά και τον αμαρτωλό, τον αγωνιστή, αλλά και τον αδιάφορο, τον πιστό, αλλά και τον άπιστο.
Ο Θεός θέλει τη σωτηρία όλων των ανθρώπων και αυτήν επιδιώκει παντοιότροπα. Στα πλαίσια του σωτηριώδους σχεδίου Του εντάσσεται και η αποστολή του Υιού Του στη γη. Ο Λόγος ενανθρωπίζει για να θεώσει τον άνθρωπο. Ο Χριστός ενσαρκώνεται, για να πετύχει την καταλλαγή του ανθρώπου με τον Θεό.Η εκούσια σταυρική Θυσία του Θεανθρώπου υπέρτατο δείγμα αυτοπροσφοράς και αγάπης.Με τον θάνατό Του νικάει τον θάνατο, επιφέρει καίριο πλήγμα στον αντίδικο, εξέρχεται του Ζωοδόχου Τάφου Αναστημένος Νικητής και δίνει τη δυνατότητα και πάλι στον άνθρωπο να γίνει «κατά χάριν» Θεός, με την ενέργεια του Θεού και τη συνέργεια του ανθρώπου.
Ο μεταπτωτικός άνθρωπος απολαμβάνει τα προπτωτικά δικαιώματα του ανθρώπου. Γεύεται την αγάπη του Θεού, μέσα στην αγκαλιά του Θεού και σ’ όλο της το μεγαλείο. Εφ’ εξής ο άνθρωπος, πιστεύοντας στον Σταυρωθέντα και Αναστάντα Κύριο, βιώνοντας την κάθετη και οριζόντια αγάπη στον Θεό και στον συνάνθρωπο, ζώντας καθημερινά την Ορθόδοξη Ασκητική, μετέχοντας στη Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, εξασφαλίζει τη διαρκή κοινωνία με τον Θεό, Χριστοποιείται. Συμμετέχοντας στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας ο άνθρωπος αναδεικνύεται σύσσωμος και σύναιμος Χριστού, κοινωνός Ιησού και συγκληρονόμος της Βασιλείας Του.
Η παρουσία του Θεού στην επίγεια πορεία του ανθρώπου είναι αδιάλειπτη. Το έλεός Του καταδιώκει τον κάθε άνθρωπο σωστικά. Είναι στη διάθεσή μας ο Κύριος παντοτινά. Η τηλεφωνική γραμμή του Θεού είναι πάντα ανοικτή, για επίκληση και δοξολογία, για ευχαριστία και βοήθεια.
Ο Τριαδικός Θεός, λοιπόν, είναι η υπερτέλεια αγάπη, το άκρον άωτον της αγάπης, η ΑΓΑΠΗ ! Ο «αγαπήσας ημάς» Ιησούς προσφέρεται και ζητά την εκούσια προσφορά της καρδιάς μας. για να την πυρακτώσει. Ζητιάνος της αγάπης μας γίνεται, αφού δίνει τα πάντα για να μας σώσει. Δεν αξίζει την ένθερμη αγάπη μας ;

ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ ΑΓΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗΣ.
ΑΓΙΟΣ ΒΑΒΥΛΑΣ ο δάσκαλος (4 Σεπτεμβρίου)
«Σμίλεψε πάλι δάσκαλε ψυχές. Κι ο,τι σ’ απόμεινε ακόμη στη ζωή σου μην τ’ αρνηθείς, θυσίαστο ως τη στερνή πνοή σου», γράφει προτρεπτικά ο ποιητής.
Ο δάσκαλος, ψυχή της παιδείας, αναμορφωτής της κοινωνίας. Ο δάσκαλος, σμιλευτής χαρακτήρων, διαμορφωτής προσωπικοτήτων, διαφεντευτής καρδιών.Ο δάσκαλος, κατευθυντήριος οδηγός, τηλαυγής φάρος, ισχυρός φωτοδότης. Ο δάσκαλος, πανίσχυρο υπόδειγμα, ακτινοβόλο παράδειγμα. Ο δάσκαλος, ακούραστος σκαπανέας, προετοιμαστής ιδανικών προσώπων της κοινωνίας, Αγίων πολιτών της Αιωνιότητας. Ο δάσκαλος, που συν-δυάζει επιστημονική γνώση και ζέουσα πίστη, θησαυρός πολύτιμος. Η προσφορά του ανεκτίμητη, η αποστολή του μεγαλειώδης.
Μια ματιά στο Αγιολόγιο της Εκκλησίας, συναντάμε μια ηρωϊκή μορφή δασκάλου. Είναι ο Άγιος Βαβύλας, που τιμάει το πλήρωμα της Εκκλησίας του Χριστού στις 4 Σεπτεμβρίου. Ένας δάσκαλος άξιος της υψηλής αποστολής του, του ιερού λειτουργήματος, που ασκεί. Ένας δάσκαλος αληθινός πυρπολητής ψυχών, φλογερός μπουρλοτιέρης καρδιών. Ένας δάσκαλος, που ζει τον Χριστό, μεταλαμπαδεύει την πίστη στον Χριστό, εμπνέει την αγάπη προς τον Χριστό κι οδηγεί στον Χριστό ογδόντα τέσσερα (84) παιδιά. Ναι, 84 παιδιά μαθητεύουν στον σεβάσμιο δάσκαλο Βαβύλα, φλογίζονται απ’ τη φλόγα του και κατευθύνονται στον Ουρανό.84 παιδομάρτυρες, ιερά ολοκαυτώματα στο βωμό της αγάπης του Ιησού.«Σφραγίς της εμής αποστολής υμείς έστε εν Κυρίω», ( Α΄ Κορ. θ΄, 2) δικαιούται ν’ αναφωνήσει ο Βαβύλας, όπως ο Θείος Παύλος.
Ζει το 208 μ.Χ. και διδάσκει στη Νικομήδεια. Ο βασιλιάς Μαξιμιανός κηρύσσει απηνή διωγμό κατά των Χριστιανών. Η συκοφαντία οργιάζει. Η προδοσία επικρατεί. Κι ο γέροντας δάσκαλος Βαβύλας στόχος των ειδωλολατρών.- «Κάποιος Βαβύλας κάθεται σε μια κρυφή γέφυρα και διδάσκει παιδιά για τον Εσταυρωμένο», είναι η καταγγελία. Η επέμβαση άμεση. Η σύλληψη βίαιη. Δάσκαλος και 84 μαθητές οδηγούνται μπροστά στον βασιλιά. Είναι η μεγάλη στιγμή της μαρτυρίας. Η πίστη δοκιμάζεται. Πρώτος ο δάσκαλος απολογείται τη δράση του. Η διδασκαλία του χλευάζεται. Η συμπεριφορά του επικρίνεται. Αλλά ο Βαβύλας ομολογεί τη σταθερότητα της πίστεώς του, την τελειότητα του Τριαδικού Θεού. Ο βασιλιάς εξάπτεται και προστάζει τον αλύπητο λιθοβολισμό. Το αίμα περιλούει τον κατάλευκο γέροντα. Οι αρθρώσεις διαλύονται. Η σάρκα πληγώνεται. Οι ευχαριστίες προς τον Κύριο ολόθερμες. Δένεται με βαρειές αλυσίδες και φυλακίζεται. Από εκεί επικοινωνεί αδιάλειπτα με τον Ουρανό και ζητεί ενίσχυση για τα πνευματικά του παιδιά.
Ο βασιλιάς ελπίζει και κολακεύει τα 84 παιδιά. Τα παρακινεί προκλητικά να θυσιάσουν στους Θεούς. Τα παιδιά αλληλοκοιτάζονται, αλληλοστηρίζονται κι απαντούν με τη σιωπή τους. Τα δέκα μεγαλύτερα απομονώνονται και δέχονται δελεαστικές προτάσεις. Ο Αμμώνιος και ο Δονάτος όμως εκπροσωπούν επάξια τους συναθλητές τους. -«Εμείς είμαστε Χριστιανοί και δεν θα θυσιάσουμε ποτέ σε ψεύτικους Θεούς», δηλώνουν κατηγορηματικά. Αλλεπάλληλα κτυπήματα εισπράττουν για τη θαρραλέα ομολογία τους, αλλ’ ανδρειότερα γίνονται και βροντοφωνούν επίμονα την αμετάκλητη απόφασή τους: -«Χριστιανοί είμαστε και δεν θυσιάζουμε».
Ο βασιλιάς εμβρόντητος από το θάρρος των δέκα παιδιών στρέφεται στα υπόλοιπα και τα απειλεί. Η απάντηση επαναλαμβάνεται ομόφωνα. Ο τύραννος εξοργίζεται και διατάζει το άγριο κτύπημα και τη φυλάκιση. Παράλληλα τους αποστερεί παντελώς το ψωμί και το νερό. Τα παιδιά για την αγάπη του Χριστού δέχονται κάθε βασανιστήριο. Υμνολογούν τον Χριστό, διαδηλώνουν την άδολη αγάπη τους και ενισχύονται πλούσια.
Ο βασιλιάς αισθάνεται ντροπή για την αποτυχία του και προστάζει ο δάσκαλος Βαβύλας να κρεμαστεί και να μαστιγωθεί ενώπιον των μαθητών του.
Μια ακόμη απόπειρα εκφοβισμού πέφτει στο κενό και προκαλεί την αγανάκτηση του βασιλιά. Διατάζει τότε τελεσίδικά το θάνατο όλων με ξίφος.
Η σκηνή είναι συγκινητική. Η πομπή μεγαλειώδης. Ο δάσκαλος με τους μαθητές του πορεύονται προς την Αιωνιότητα με τον ύμνο στα χείλη. Με βαθιά ικανοποίηση ψιθυρίζει: «Ιδού εγώ και τα παιδία α μοι έδωκεν ο Θεός» ( Ησαΐα η΄,18 ).
Πρώτος προτείνει την κεφαλή του κι ακολουθούν οι μαθητές του. Όλοι μαζί αποκεφαλίζονται κι ανέρχονται στεφηφόροι στον Ουρανό. Τα τίμια και άγια λείψανά τους συγκεντρώνονται από τους Χριστιανούς και μεταφέρονται με πλοίο στην Κων/πολη. Εκεί τοποθετούνται ευλαβικά σε τρία κιβώτια κι ενταφιάζονται έξω από τα τείχη της Πόλης σε Μοναστήρι.
Δάσκαλος και μαθητές! Μια εκλεκτή συνοδεία εισέρχεται νικηφόρα στον περίλαμπρο Χορό των Μαρτύρων. Εκεί υμνολογούν ακατάπαυστα τον Θεό κι ευφραίνονται ατελεύτητα τη χαρά της αγάπης του Θεού.Δάσκαλος και μαθητές! Μια μυρίπνοη ανθοδέσμη στο λειμώνα του Παραδείσου. Δάσκαλος και μαθητές! Τέλεια υποδείγματα για εκπαιδευτικούς και μαθητιώσα νεολαία κάθε εποχής. Η μίμησή τους απροσμέτρητη τιμή τους.-
ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ
ΒΑΒΥΛΑ διδάσκαλον τον σεμνόν, σμιλευτήν ψυχών τε και ακάματον οδηγόν.
Μαθητικήν Χορείαν, προς Κύριον προσφέρει, και στέφεται αξίως, και συναγάλλεται.

Ν Υ Ξ Ε Ι Σ
"Είτε ουν εσθίετε είτε πίνετε είτε τι ποιείτε, πάντα εις δόξαν Θεού ποιείτε." ( Α΄ Κορ. ι΄ 31 ).
Ο άνθρωπος, με Θεόσδοτο το αυτεξούσιο ενεργεί ελεύθερα, δημιουργικά, μεγαλουργικά.
Ο Θεός ενεργεί, ο άνθρωπος συνεργεί, ο Σατανάς εκμεταλλεύεται. Ὅλα έχουν σωστική δυνατότητα, αλλά και αφανιστική.
Η ιδιοποίηση της επιτευκτικής απόδοσης των έργων μας ανταύγεια υψηλοφρονική.
Η αναφορά κάθε ενεργειακής κίνησης στην καθοριστική ενέργεια του Θεού εκδήλωση ταπεινοφρονική.
Και η δραστηριότητά μας με τον φακό της Αιωνιότητας αξιοποιείται διαχρονικά, επιτελείται δοξαστικά και αξιολογείται σωστικά.
Όλα για τη δόξα του Θεού, ας τα επιτελώ , λοιπόν.-
* * *
"...και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσωμαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι."( Α΄ Κορ. ιγ΄ 3 )
Ο δρόμος της σωτηρίας διέρχεται αναπόφευκτα από το κατώφλι του "πλησίον".Η συμπαράσταση και συμπαράταξη στα προβλήματα της καθημερινότητας των αδελφών επιτακτικό καθήκον.
Η θυσιαστική προσφορά πράξη αναγκαία. Όλα παίρνουν διάσταση διαχρονική, ζυγίζουν Αιωνιότητα, αν φέρουν την σφραγίδα της ανιδιοτέλειας.
Εχέγγυο της γνησιότητας της προσφοράς η α γ ά π η . Μια αγάπη αντιπροσφορά της αγάπης στον Θεό της Αγάπης.
Είναι και η σωστική προσφορά, που απαιτείται να βιώνω καθημερινά.-

Ε Ν Α Υ Σ Μ Α Τ Α
 Ο ΘΕΟΣ σέβεται την ε λ ε υ θ ε ρ ί α του π ρ ο σ ώ π ο υ. Εμείς π ώ ς τ ο λ μ ά μ ε να την π α ρ π α ρ α β ι ά ζ ο μ ε ;
 Η α γ ά π η έκφραση ε λ ε υ θ ε ρ ί α ς. Η ε λ ε υ θ ε ρ ί α έκφραση α γ ά π η ς .-
Η α γ ά π η χωρίς ε λ ε υ θ ε ρ ί α καταδυναστεύει.
 Η ε λ ε υ θ ε ρ ί α χωρίς α γ ά π η ασυδοτεί.-
 Το να α γ α π ά ς ε λ ε ύ θ ε ρ α και να κ ι ν ε ί σ α ι ε λ ε ύ θ ε ρ α είναι ε ν έ ρ γ ε ι α της Θ ε ί α ς Χ ά ρ η ς και σ υ ν έ ρ γ ε ι α του α ν θ ρ ώ π ο υ.-
 Φ ό β ο ς χωρίς π ό θ ο καταλήγει σε μ ί σ ο ς.
Π ό θ ο ς χωρίς φ ὀ β ο δημιουργεί κ ατ α φ ρ ό ν η σ η.-
 Η έ ξ ο δ ο ς από τα ό ρ ι α του α τ ο μ ι σ μ ο ύ και η ε ί σ ο δ ο ς στο χ ώ ρ ο του α λ λ η λ ι -σ μ ο ύ πιστοποίηση θ υ σ ι α σ τ ι κ ή ς α γ ά π η ς.-
 Για να σταθείς απέναντι στον άλλον υ π ο σ τ α τ ι κ ά απαιτείται να ζεις κ ε ν ω τ ι κ ά.-
 Μ η ν α λ λ ο ι ώ ν ε σ α ι στο ο ρ θ ό δ ο ξ ο φ ρ ό ν η μ α, αλλά να α λ λ ο ι ώ ν ε ι ς με την ο ρ θ ό δ ο ξ η ζ ω ή σου.-
 Η αληθινή ε λ ε υ θ ε ρ ί α εκφράζεται με αληθινή α γ ά π η.-
Η ε λ ε υ θ ε ρ ί α έκφραση α γ α π η τ ι κ ή η μ η δ εν ι κ ή.-

ΦΙΛΟΚΑΛΙΚΕΣ ΡΗΣΕΙΣ
Γερ. ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ
Για την ταπείνωση και την υπερηφάνεια.

 Όποιος θέλει να φθάση από την γη στον ουρανό πρέπει να βαδίση τον δρόμο
της ταπεινώσεως ως πιο σύντομο και ασφαλή. Όλοι οι Άγιοι με την ταπείνωση ανέβη-
καν στους ουρανούς. Χωρίς ταπείνωση είναι αδύνατο να φθάση ο άνθρωπος στους
ουρανούς, να κληρονομήση την αιώνια ζωή και να συμβασιλεύση με τον Χριστό.
 Εάν η ανθρωπότητα δεν αποβάλλη τον εγωισμό και την υπερηφάνεια, εάν
Όλοι μας δεν γίνουμε άκακοι, απόνηροι, απλοί, πραεϊς, ταπεινοί, σαν τα άκακα μικρά παιδιά, στο σκοτάδι θα βαδίζουμε και έξω της Βασιλείας των Ουρανών θα μείνουμε.
 Εάν ερευνήσουμε καλά τους βίους όλων των Αγίων θα δούμε, ό,τι με την
ταπείνωση υψώθηκαν από τον Θεό, τιμήθηκαν, δοξάσθηκαν, αγίασαν. Εάν αφαιρέσης την ταπείνωση κανείς Άγιος.
 Ταπείνωση εσωτερική, πραγματική, αληθινή είναι να αισθάνεται κάποιος μέσα
στο βάθος της καρδιάς του, τις δωρεές του Θεού, να αισθάνεται ό,τι και την ύπαρξη και ζωή, και υγεία και σοφία όλα είναι δώρα του Θεού.
Ας βαδίσουμε με προθυμία τον δρόμο της ταπεινώσεως, που ο Κύριος μας υπέδειξε
και εβάδισε προς σωτηρία μας.
 Εάν όλοι οι άνθρωποι είχαν ταπείνωση δεν θα υπήρχε κακία στον κόσμο, ούτε
ψεύδος και πανουργία, ούτε κατάκριση και συκοφαντία, ούτε φθόνος και φόνος, ούτε αισχρουργίες και αδικίες, ούτε πόλεμοι, δυστυχίες κ.λπ. Όλες οι τέχνες, παγίδες και πανουργίες του παμπόνηρου διαβόλου θα ήσαν άπρακτες. Μόνο με την αγάπη και ταπείνωση θα σωθούμε.
 Η υγεία της ψυχής του ανθρώπου είναι η ταπείνωση • όποιος την αποκτήσει
εκείνος αληθινά υγιαίνει πνευματικά. Ταπεινοφροσύνη είναι το να φρονή κανείς ταπεινά, να πράττη έργα ταπεινά, να θεωρή όλους τους άλλους υπερέχοντας του εαυτού του και τον εαυτό του ελεεινότερο. Όποιος έχει τελεία ταπείνωση, αυτός είναι ψυχικά υγιής. -
-

ΚΑΤΟΙΚΗΤΗΡΙΟ ΘΕΟΥ.

ΚΥΡ. Β΄ ΛΟΥΚΑ ( Β΄ Κορ. στ ,16 – ζ΄ 1 )
ΚΑΤΟΙΚΗΤΗΡΙΟ ΘΕΟΥ
«Υμείς …ναός Θεού εστε ζώντος.»(Β΄Κορ. 6,16) είναι η υπόσχεση, που διατυπώθηκε από το αδιάψευστο στόμα του Θεού, σε μια σειρά και άλλων επαγγελιών διαχρονικών.
Κατοικητήριο Θεού ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να γίνει.
Το σώμα του ανθρώπου ναός Θεού ζώντος είναι, αφού «εικόνα Θεού » είναι, την πνοή του Θεού δέχθηκε και «σάρκα έλαβε» κατά την ενανθρώπησή Του ο Λόγος του Θεού.
Η ανθρώπινη σάρκα καθαγιάστηκε και έχει τη δυνατότητα της Θέωσης. Αποδεικτικά στοιχεία τα άφθαρτα σώματα Αγίων, καθώς και τα λείψανά τους.
Και η ψυχή του ανθρώπου «ναός Θεού » δύναται να γίνει. Πότε;
Αν ο άνθρωπος αγαπά φλογερά τον Θεό και Του διαθέτει τα πρωτεία.
Αν Εκείνος αποτελεί την πρώτη προτεραιότητά του.
Αν πιστεύει ακράδαντα την Τριαδική Θεότητα και τον Σταυρωθέντα και Αναστάντα Θεάνθρωπο Λόγο.
Αν εναρμονίζει τη ζωή του, τις ενέργειές του απόλυτα με το θέλημα του Θεού και εκτελεί απαρέγκλιτα τις εντολές Του.
Αν ζει θυσιαστικά και με αυταπάρνηση, αγαπά ανιδιοτελικά και ειλικρινά τον αδελφό του.
Αν λατρεύει και συμμετοχικά τον Θεό και γίνεται «σύσσωμος και σύναιμος» Χριστού πυκνά.
Αν διέρχεται τη ζωή του ασκητικά, αγωνιστικά και μάχεται στον «αόρατο πόλεμο», στον πόλεμο κατά των παθών, για την κάθαρση της καρδιάς, τον φωτισμό του νου, τη θέωση.
Αν ζει προσευχητικά και είναι κοινωνός Θεού.
Αν νιώθει τον Θεό Πατέρα του και συμπεριφέρεται υιικά.
Αν αισθάνεται την αδιάλειπτη πρόνοιά Του.
Αν συμβαίνουν όλα τα παραπάνω, τότε ο άνθρωπος – πρόσωπο - υποστατικά είναι ναός, κατοικητήριο Θεού. Τότε νιώθει έντονα την παρουσία Του, κινείται στην παρουσία Του, γεύεται την ευφροσύνη της παρουσίας Του και ποθεί την αιώνια απόλαυσή της.
Μια καθαρή καρδιά είναι έμψυχος ναός Θεού. Εκεί θέλει να έχει τον θρόνο Του.
Με απόλυτο Μονάρχη τον Κύριο η ζωή μας είναι πανευτυχής.
Με Κυβερνήτη στη ζωή μας τον Ιησού η πορεία μας είναι αλάθητα ασφαλής.
Με τον Θεό διαρκή ένοικό μας η ειρήνη επικρατεί στο είναι μας.
Με τον Χριστό συνοδοιπόρο μας κατεργαζόμαστε ορθά τη σωτηρία μας, ζούμε μεταστροφικά, αναγεννητικά, αγαπητικά.
Ας πορευόμαστε ευάρεστα στον Θεό, για να είμαστε «ναοί Θεού» όντως.-

ΟΣΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ ο Αθωνίτης.

24/9 ΟΣΙΟΣ Σ Ι Λ Ο Υ Α Ν Ο Σ, ο Αθωνίτης.

Οι Όσιοι διαφεύγουν το «παρά φύσιν», διασώζουν το «κατά φύσιν» και διαφθάνουν το «υπέρ φύσιν». Είναι οι φορείς της Ορθοδόξου Παραδόσεως, τα δοχεία της Θείας Χάριτος, οι Χριστοποιημένες υπάρξεις. Είναι οι σκιαγραφίες του Χριστού, οι εμπειρικοί Διδάσκαλοι των Αθλητών του Πνεύματος. Στους κόλπους της Εκκλησίας, πάντοτε, σε κάθε εποχή, βλαστάνουν εύοσμα άνθη του Παραδείσου. Και ο αιώνας μας έχει να παρουσιάσει το ακτινοβόλο οσιακό ανάστημα του Οσίου Σιλουανού.
ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ! Το καύχημα του Άθωνα. Το εγκαλλώπισμα των Οσίων. Ο δείκτης της πνευματικής ζωής. Ο οδηγός των Μοναζόντων. Ο Διδάσκαλος της Οικουμένης. Η παραμυθία των πιστών.

Ας τον μελετήσουμε, λοιπόν, για να τον γνωρίσουμε και να τον αγαπήσουμε. Συμεών Τβάνοβιτς Αντόνωβ τ' όνομά του το κοσμικό. Ρώσος την καταγωγή και χωρικός απλοϊκός την ιδιότητα.
Γεννιέται το 1886. Μεγαλώνει σε πολυμελή οικογένεια. Πέντε γυιοί και δυό θυγατέρες την απαρτίζουν. Οι γονείς απλοϊκοί, εργατικοί, ευσεβείς, φροντίζουν, για τη μεταλαμπάδευση του πιστεύω τους. Ο Συμεών δέχεται τα χριστιανικά μηνύματα καλοπροαίρετα. Ποθεί τη ζωή των Μοναχών. Διέρχεται τη νεανική περίοδο της ζωής του απολαυστικά. Η νεότητα, η ωραιότητα, η ευρωστία, η ευποιΐα, συντελούν σ' αυτό. Οι μοναστικοί πόθοι καταστέλλονται. Αλλ' ο Θεός παρακολουθεί άγρυπνα την πορεία του.
Και η Θεοτόκος επεμβαίνει σε όραμα, καθοδηγητικά, συμβουλευτικά, καθοριστικά. Συγκλονίζεται και νιώθει βαθειά συντριβή για τα χαμένα χρόνια. Βιώνει ειλικρινή μετάνοια, για το παρελθόν. Η απόφαση, για τη μοναχική πολιτεία, εδραιώνεται αμετάκλητα. Εκπληρώνει, τη στρατιωτική του θητεία με φρόνημα τελωνικό, με το νου στο Θεό, με τη σκέψη στη μέλλουσα Κρίση, με τον πόθο του Άθωνα. Ήσυχος και πρόθυμος, ευχάριστος και υποδειγματικός, δίνει τη μαρτυρία Χριστού. Και όταν απολύεται από το γήϊνο στρατό αναχωρεί για το Άγιο Όρος και εντάσσεται στο ισάγγελο στράτευμα.
Φθινόπωρο του 1892 και η Ι. Μ. Αγ. Παντελεήμονα τον δέχεται στους κόλπους της. Κατατάσσεται στους Δοκίμους, μετά από λεπτομερειακή Εξομολόγηση. Ο στίβος για πνευματικούς αγώνες ανοίγει. Μία νέα ζωή αγωνιστική αρχίζει. Κυκλώνεται, υποχωρεί, εξομολογείται και μυείται στην τεχνική κατά του διαβόλου. Άγρυπνος τώρα στο κάστρο της ψυχής του, μεταμελημένος βαθιά, νιώθει κυκλωμένος από τις φλόγες του Άδη. «Κράτα το νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι», τον προτρέπει ο Κύριος. Παραδίδεται σε μια αδιάλειπτη ικετευτική κραυγή μετανοίας. Βιώνει το αδαμιαίο πένθος. Αναζητεί επίμονα το Θεό κι επιζητεί τη σωτηρία. Υπομονετικός και άκακος, υπάκουος και εργατικός διακρίνεται στη Μονή. Το 1896 κείρεται Μοναχός και το 1911 Μεγαλόσχημος.
Οι δαιμονικές επιθέσεις συνεχίζονται ακάθεκτες και οι αντιφατικές υποβολές αμείωτες. Το πανίσχυρο όμως πολυβόλο της προσευχής τις εξουδετερώνει.
Η εμφάνιση του Κυρίου τον ενισχύει και τον χαριτώνει. Η φωτιά του Αγίου Πνεύματος τον περιλούει. Η γλυκύτητα της αγάπης του Θεού τον ευφραίνει. Το άκτιστο Φως τον φωτίζει. Και ο αγώνας της νηστείας, της αγρυπνίας, της προσευχής συνεχίζεται εντατικός. Η μνήμη του Θεού ακατάπαυστη. Η αγάπη, για το Θεό διάπυρη. Η αγάπη, για τον κόσμο διάχυτη. Η ταπείνωση ευδιάκριτη, Η ευγένεια πασιφανής. Η θέληση δυνατή. Η απλότητα εμφανής. Η πραότητα επιβλητική. Μηδενίζει την ανθρωπαρέσκεια και αποκτά την Θεαρέσκεια.
Ειρηνικός και ελεύθερος εμπνέει εμπιστοσύνη. Προσιτός και μειλίχιος υποβάλλει σεβασμό. Τον αμαρτωλό παρηγορεί. Τον Αθλητή της μοναχικής αρένας κατευθύνει. Τον κάθε άνθρωπο καθοδηγεί συμμαχικά. Ο λόγος του, λόγος Θεού, ευφραίνει και οδηγεί διεξοδικά. Η αγωνία του για σωτηρία πανανθρώπινη θρηνώδης κραυγή. «Να προσεύχεσαι για τους ανθρώπους, σημαίνει να χύνεις αίμα», δηλώνει εμπειρικά ο Όσιος.
46 χρόνια μοναχικής πολιτείας, διαρκούς πάλης, ανένδοτου αγώνα. Η κάθαρση, ο φωτισμός, η θέωση επιτεύγματα της Θείας ενέργειας και της προσωπικής του συνέργειας.
24 Σεπτεμβρίου 1938. Ο Όσιος Σιλουανός πλησιάζει στο τέρμα του στίβου. Ήρεμος, ζώντας τη μνήμη του Θεού, με την «ευχή του Ιησού» στα χείλη παραδίδει την ψυχή του πανέτοιμη στον Πλάστη του για μία άληκτη αγαλλίαση.
Η επίγεια πορεία του σηματοδοτεί τον αιώνα μας. Η ουράνια παρουσία του ενθαρρύνει τους πιστούς. Η αγάπη του για τον κόσμο εκφράζεται με συνεχείς πρεσβείες.-

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ. Ήχος γ (Θείας πίστεως).
Κήρυξ δέδοσαι τη οικουμένη, συ γλυκύτατος εν Θεολόγοις, της του Χριστού αγάπης τρισόλβιε• τον ταπεινόν γαρ και πράον εώρακας, και την Εκείνου καρδίαν κατέμαθες. Όθεν άπαντες, ΣΙΛΟΥΑΝΕ, ελλαμπόμενοι τοις σοις θεογλώσσοις ρήμασι, δοξάζομεν το Πνεύμα το δόξασάν σε.-
ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ.
Του Αγίου Όρους τον Αθλητήν,τον εν τη ασκήσει διαλάμψαντα αρεταίς. Τον καταυγασθέντα, φωτί τω ανεσπέρω, Σ Ι Λ Ο Υ Α Ν Ο Ν Πατέρα, πάντες τιμήσωμεν.-

Ορθόδοξη Παρεμβολή Ιουλ.- Αυγ.2011 Α.α Φ. 44

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ
ΔΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΑΡ.Φ. 44 ΙΟΥΛΙΟΣ - ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2011 / Διανέμεται δωρεάν.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΥΡΣΟΣ.Γράφει & επιμελείται (ΔυνάμειΘεού) ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Α. ΚΛΕΙΔΩΝΙΑΡΗ Εκπ/κος
ΤΗΛ.-FAX: 22210-29549 Κ.Τ. 6936773200
e-mail: eklidoniari@hotmail. com και elklidon@otenet.gr
Ἡ ἱστοσελίδα μου : www.antilaloiorthodoxias.blogspot.com

ΖΩΗΦΟΡΑ ΡΗΜΑΤΑ

ΚΥΡ. Δ.΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ.(Τοῦ ἑκατόνταρχου)(Ματθ. η΄ 5 – 13)
ΤΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ.

΄΄Κύριε, ουκ ειμί ικανός ίνα μου υπό την στέγην εισέλθης` αλλά μόνον ειπέ λόγω, και ιαθήσεται ο παις μου». (Ματθ. η΄ , 8).
«Κύριε, ουκ ειμί ικανός ίνα μου υπό την στέγην εισέλθης», δηλώνει ο εκατόνταρχος στον Ιησού. Αναγνωρίζει τη μηδαμινότητά του, αφού βιώνει την αμαρτωλότητά του.
Γνωρίζει τον Θεό και προχωρεί στη γνωριμία με τον εαυτό του. Από τη Θεογνωσία φθάνει στην αυτογνωσία.
Η γνωριμία με τον Θεό, μέσα από το λόγο και την πράξη, τον ωδήγησε στην ταπείνωση. Η ταπείνωση εδραίωσε την πίστη στον Θεό, την εξάρτηση από Εκείνον.
Η εμπιστοσύνη στον Χριστό είναι πλέον δεδομένη. Το λόγο Του επιζητεί, για να ενεργήσει ιαματικά. Ο λόγος του Χριστού είναι Θεία ενέργεια και εμπεριέχει δύναμη. Η πράξη του Χριστού είναι το επισφράγισμα της Θεανθρωπικότητάς Του.
Ο λόγος του Λόγου ενεργεί δημιουργικά, αναπλαστικά, θεραπευτικά.
Η τήρηση των εντολών του Χριστού καθιστά Αγιοτριαδικό Κατοικητήριο τον άνθρωπο και εφελκύει τις Θείες ενέργειες.
Η ταπείνωση και η πίστη του εκατόνταρχου προκάλεσε το έλεος του Θεού και ο λόγος Του έδρασε άμεσα και θεραπευτικά.
Η ίαση του δούλου ήταν επιστέγασμα του προσωπικού του αγώνα, της Θεογνωσίας, που απέκτησε και της αυτογνωσίας, που πέτυχε.
Η διάβαση από το κανάλι της πίστεως στον Λυτρωτή Χριστό, παρέχει, αφειδώλευτα, πολύτιμα δώρα. Ας το επιχειρήσουμε, χωρίς δισταγμό.-

ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ ΑΓΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗΣ

ΑΓΙΟΣ ΥΑΚΙΝΘΟΣ ὁ θαλαμηπόλος.
«…εάν τε γαρ ζώμεν, τω Κυρίω ζώμεν, εάν τε αποθνήσκωμεν, τω Κυρίω αποθνήσκωμεν, εάν τε ουν ζώμεν εάν τε αποθνήσκωμεν, του Κυρίου εσμέν». (Ρωμ. ιδ΄ 8) μας κηρύσσει διαπρύσια ο Πυρφόρος Απ. Παύλος.Οι Χριστιανοί ανήκουν στον Κύριο, είτε ζουν στη γη, είτε απέρχονται στον Ουρανό. Ναι, στην κυριότητα του Κυρίου είμαστε, γιατί μας αγόρασε με το πολύτιμο Αίμα Του. «Εξηγόρασας ημάς εκ της κατάρας του νόμου, τω Τιμίω Σου Αίματι…», ψάλλει το υμνωδός.
Αυτό συνειδητοποιούν οι πιστοί, αυτό βιώνουν οι Μάρτυρες, αυτό διακηρύσσουν οι Ουρανοπολίτες. Αυτό το ελπιδοφόρο μήνυμα ζει και ο Άγιος ΥΑΚΙΝΘΟΣ, ο θαλαμηπόλος. Ας τον γνωρίσουμε.
Ζει στα χρόνια του Τραϊανού, τον 1ο μ.Χ. αιώνα. Πατρίδα του η Καισάρεια της Καππαδοκίας. Εκεί γεννιέται κι ανατρέφεται. Εκεί δέχεται τα χριστιανικά μηνύματα και σκιρτά η καρδιά του, αγάλλεται η ψυχή του. Ο Υάκινθος δέσμιος για πάντα της αγάπης του Χριστού. Τη φλόγα της πίστεως διατηρεί άσβεστη μέχρι τέλους. Οι βιοτικές ανάγκες τον αναγκάζουν να βρεθεί στη Ρώμη. Η εργατικότητα, η ευσυνειδησία τον διακρίνουν και σύντομα προσλαμβάνεται θαλαμηπόλος στα βασιλικά ανάκτορα. Υπηρέτης του γήϊνου βασιλιά ο Υάκινθος, αλλά και δούλος του Ουράνιου Βασιλιά πρωταρχικά. Εργάζεται και κινείται μέσα σ’ ένα αυστηρά ειδωλολατρικό τόπο, αλλά συγχρόνως ζει στον δικό του χριστιανικό κόσμο. Η ψυχή του αδιάκοπα υμνολογεί τον Κύριο. Η αγάπη του στο Χριστό παραμένει αδιάπτωτη. Η πίστη του στον Τριαδικό Θεό αδιάσειστη. Η συμπεριφορά του άμεμπτη. Η προθυμία του ευδιάκριτη. Κι ο βασιλιάς το γνωρίζει και το αναγνωρίζει. Το μόνο, που αγνοεί είναι η χριστιανική ταυτότητα του Υάκινθου. Κι αυτό σύντομα το πληροφορείται κι εξοργίζεται. Προστάζει αμέσως να παρακαθίσει σε επίσημο γεύμα με κρέας από ειδωλόθυτα. Η ώρα της ομολογίας έφτασε. Ο Υάκινθος αρνείται κατηγορηματικά να γευθεί και διαδηλώνει απροκάλυπτα την πίστη του στον Χριστό.
Ο φοβερός διώκτης των Χριστιανών εξαγριώνεται. Διατάσσει να μαστιγωθεί, να φυλακισθεί και να του προσφερθεί σα μοναδικό φαγητό ειδωλόθυτο. Οι δεσμοφύλακες τηρούν απαρέγκλιτα την εντολή. Ο γενναίος Αθλητής του Χριστού υπομένει καρτερικά την πείνα σαράντα μέρες. Το στόμα του δεν γεύεται απολύτως τίποτε.
Η ψυχή του ωπλισμένη με το όπλο της προσευχής υπερνικά τη σωματική ανάγκη, αντιπαρέρχεται τα προκλητικά εδέσματα και προσηλώνεται στην Ουράνια απόλαυση. Ο Κύριος τον ενισχύει και παραμένει ακλόνητος.
Με τη συμπλήρωση της τεσσαρακοστής μέρας το σώμα αποχωρίζεται την ψυχή. Ελεύθερη και νικηφόρα η ψυχή του Μάρτυρα, παρουσία Αγγέλων λαμπαδηφόρων, ανέρχεται στο Θρόνο του Θεού.
Οι δεσμοφύλακες αυτόπτες μάρτυρες του γεγονότος καταπλήσσονται και το καταγγέλλουν στον Τραϊανό. Αμέσως διατάσσεται η μεταφορά του σώματος του Αγίου στο δάσος, για τροφή των σαρκοφάγων ζώων. Αλλά κι εκεί το μαρτυρικό σώμα του Αγίου διαφυλάσσεται από Αγγέλους και μένει απρόσβλητο από τα θηρία. Άγγελος οδηγεί στον τόπο του λειψάνου τον ιερέα Τιμόθεο και παραλαμβάνει ευλαβικά τον πολύτιμο θησαυρό. Ο Θεός τιμά τον Μάρτυρα στον Ουρανό με τις αιώνιες χαρές του Παραδείσου, στη γη με την πλούσια θαυματουργική Χάρη.
Χαρακτηριστικό το θαύμα, που σημειώνεται στις πρώτες κιόλας μέρες της εκδημίας του. Κάποιος συγκλητικός τυφλώνεται και θεραπεύεται από τον Άγιο, αφού καθοδηγείται από τον ίδιο στο μυροβόλο λείψανό του. Μοναδική επιθυμία του Αγίου η μεταφορά του σκηνώματός του στην Πατρίδα του. Αυτό εκφράζει στον άρχοντα. Η χαρά όμως του θεραπευθέντα τυφλού φέρνει τη λησμονιά της υπόσχεσης. Αλλ’ ο Άγιος επεμβαίνει, αφαιρεί και πάλι το φως του αγνώμονα συγκλητικού και του υπενθυμίζει την υποχρέωσή του. Ο άρχοντας συνέρχεται, προστρέχει στο λείψανο του Αγίου, θεραπεύεται και το μεταφέρει στην Καισάρεια. Εκεί στη μαρμάρινη λάρνακα το λείψανο του Αγίου Μάρτυρα αναβλύζει μύρο και θαυματουργεί.
Υάκινθος! Ένας ακόμη Άγιος στον επίλεκτο Χορό των Μαρτύρων.
Υάκινθος! Ένας δυναμικός πρέσβυς των ανθρώπων στον Ουρανό.
Υάκινθος! Ένας θαυματουργός Άγιος στη γη.
Κι εμείς τον τιμάμε στις 3 Ιουλίου.-

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ
Πίστεως εδείχθης ο Μαχητής, ΥΑΚΙΝΘΕ μάκαρ και Κυρίου ο Αθλητής. Απέσχες των τροφών τε, προθύμως, παντελώς τε, εισήλθες τροπαιούχος εις τον Παράδεισον.

Ν Υ Ξ Ε Ι Σ
"Πιστός δε ο Θεός ος ουκ εάσει υμάς πειρασθήναι υπέρ ο δύνασθε, αλλά ποιήσει συν τω πειρασμώ και την έκβασιν του δύνασθαι υμάς υπενεγκείν."( Α΄ Κορ. ι΄ 13 ).

Οι πειρασμοί εισχωρούν στην πνευματική αρένα από σατανική πρωτοβουλία, αλλά και από παραχωρητική, Θεϊκή διάθεση.
Η πειρασμική παρουσία απαρτίζει το αγωνιστικό πλαίσιο και στοχεύεται αντιστοιχιακά ή ήττα ή νίκη.
Η Θεϊκή παρέμβαση δυναμική, υπαρκτή, προδιαγράφει και διασφαλίζει τη νικηφόρα έκβαση.
Η υπόσχεση ρητή. Η απελπισία αδικαιολόγητη.-
* * *
"Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής." ( Α΄ Κορ. ι΄ 26 )

Ο Κύριος Δημιουργός του Συμπαντος. Η γη καρπός μιας μονόλογης εντολής Του. Και ο άνθρωπος, κορυφαίο δημιούργημα του Θεού, απολαμβάνει απεριόριστα, επικαρπώνεται αδιάκριτα, ενεργεί κυριαρχικά στον αμπελώνα του Κυρίου Του.
Κινείται ο άνθρωπος ως διαφεντευτής της γης. Είναι όμως στην πραγματικότητα ο διαχειριστής της. Είναι ο οικονόμος της πατρικής ουσίας.
Ο Θεός ο αφέντης και ο άνθρωπος ο δούλος. Δούλος, αλλά ελεύθερος. Δούλος, αλλά οφειλέτης. Οφειλέτης με διαχρονική και λεπτομερειακή λογοδοσία. Και αυτό ας το θυμάμαι.
Η γη , λοιπόν, και το πλήρωμά της ανήκει στον Κύριο και Θεό μου.-

Ε Ν Α Υ Σ Μ Α Τ Α
 Ε ξ ω τ ε ρ ι κ ά παρουσιαζόμαστε Ά γ ι ο ι. Ε σ ω τ ε ρ ι κ ά είμαστε ά γ ρ ι ο ι.

Τι τραγική υ π ο κ ρ ι σ ί α.-
 Είσαι ε υ τ υ χ ή ς , όταν είσαι ε σ ω τ ε ρ ι κ ά ε λ ε ύ θ ε ρ ο ς.-
 Η α λ λ ο τ ρ ί ω σ ή μας εξαρτάται από τα ε σ ω τ ε ρ ι κ ά σ τ ε γ α ν ά, που διαθέτουμε.-
 Η α λ λ η λ ο κ α τ α ν ό η σ η των γ ε ν ε ώ ν εξασφαλίζεται με την κ ε ν ω τ ι κ ή κίνηση της α υ θ υ π έ ρ β α σ η ς του ΄΄ε γ ώ΄΄ .
 Επιγνωτική τ α π ε ί ν ω σ η του σ ώ μ α τ ο ς συνεπάγεται α λ η θ ι ν ή τ α π ε ί ν ω- σ η της ψ υ χ ή ς.-

ΦΙΛΟΚΑΛΙΚΕΣ ΡΗΣΕΙΣ

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΡΟΣΤΑΝΔΗΣ : Για το δώρο της πίστεως.
Ο Χριστός ζει και ενεργεί μέσα μας σύμφωνα με το βαθμό της δικής μας πίστης και της ελπίδας, εφόσον προσπαθούμε να φυλάμε τον εαυτό μας από κάθε αμαρτία. Η δύναμη του Χριστού φανερώνεται σε μας, όταν συνειδητοποιούμε την αδυναμία μας και με θερμή πίστη κρατάμε τον Κύριο στην καρδιά.
Η πίστη σου είναι η πίστη όλων των Αγίων, οι οποίοι μ' αυτήν έχουν σωθεί. Ομολογούσαν την Αγία Τριάδα, κοινωνούσαν των Αχράντων Μυστηρίων, σέβονταν και ακολουθούσαν τις παραδόσεις και τους κανονισμούς της Εκκλησίας. Ζούσαν με την πίστη, την ελπίδα και την αγάπη, με τις οποίες ζεις και εσύ.
Πρέπει οι σωτήριες αλήθειες της πίστης να ζουν στην καρδιά και το νου μας, πρέπει να τελείται στην καρδιά και το νου αυτή η σωτήρια διεργασία της ζύμωσης αυτού του ευώδους οίνου του πνεύματος, που χαροποιεί και ζωοποιεί τις καρδιές μας αντίθετα με τη θανατηφόρα και δύσοσμη ζύμωση των παθών.

Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. ΄Η θα είσαι με τη θερμή πίστη ενωμένος με το Θεό και θα χαίρεσαι ή, αν η καρδιά σου είναι μακριά απ' Αυτόν και δεν είσαι ενωμένος μαζί Του, θα τρομάζεις και θα πονάς. Αυτός είναι ο Νόμος του Θεού. Το έχουμε δοκιμάσει πολλές φορές.
Πνεύμα Άγιο! Παράκλητε και Χαρά μας! Μη μας αφήνεις....
Φαίνεται, πως μόνο η ζωντανή πίστη και η ελπίδα στο Θεό μας κάνουν να είμαστε σταθεροί και γενναίοι, όπως το βλέπουμε στους Αγίους Ιεράρχες, τους Μάρτυρες, τους Οσίους και τους Δικαίους του Θεού.
Αν σε όλα εμπιστευτείς το Θεό, ο οποίος είναι παντοδύναμος βοηθός, τότε, ακόμη και την ώρα του θανάτου, δε θα φοβάσαι. Γιατί είναι σίγουρο, ότι ο Κύριος, που είναι σαν τον πατέρα, που αγαπάει τα δικά Του παιδιά, θα σε προετοιμάσει, για αναχώρηση και θα σου δώσει τέλη χριστιανικά, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά. Αυτός είναι πάνσοφος και πανάγαθος• γνωρίζει πώς να οργανώσει καλύτερα τις περιστάσεις της ζωής σου και θέλει να το κάνει με τον καλύτερο τρόπο, για να μπορέσεις εσύ να Τον ευαρεστήσεις καλύτερα.-

Αγιοι : Αδριανός καί Ναταλία.

26/8 ΑΓΙΟΙ: Α Δ Ρ Ι Α Ν Ο Σ και Ν Α Τ Α Λ Ι Α.
- Στα δεσμά της αγάπης. –

Η Στρατευόμενη Εκκλησία του Θεού καθημερινά προβάλλει πορτραίτα από τη Θριαμβεύουσα Εκκλησία. Μία ατέλειωτη σειρά αγίων μορφών παρελαύνει ενώπιόν μας. Εκτυλίσσεται η ζωή του κάθε Αγωνιστή της Αλήθειας. Αποκαλύπτονται τα σωτήρια μέσα, που έκανε χρήση στη γήϊνη κονίστρα και πέτυχε την κατάκτηση τ' Ουρανού.Ο κάθε Άγιος στέλνει ένα μήνυμα ελπίδας και θάρρους, αισιοδοξίας και νίκης στον οδίτη της πρόσκαιρης ζωής. Νέοι και γέροι, άνδρες και γυναίκες, Μοναχοί και σύζυγοι, όλοι μας έχουμε ένα παράδειγμα να μιμηθούμε, ένα δίδαγμα ν' αντλήσουμε.
Στις 26 Αυγούστου προβάλλεται στους δέκτες της Εκκλησίας μας ένα αρμονικό ζευγάρι: Ο ΑΔΡΙΑΝΟΣ και η ΝΑΤΑΛΙΑ.Ένα υπόδειγμα συζυγικής αφοσίωσης και κατανόησης, αλληλοστήριξης και βοήθειας. Ζουν το 298 μ.Χ. στους χρόνους του βασιλιά Μαξιμιανού, στη Νικομήδεια. Είναι η περίοδος, που οι Χριστιανοί δίδουν τη μάχη της πίστεως και της ομολογίας. Τα χρόνια των διωγμών των Χριστιανών σφυγμομετρείται η πίστη, θερμομετρείται η αγάπη στο Χριστό. Και πραγματικά το θερμόμετρο ανεβαίνει στο ζενίθ. Απόδειξη η εκούσια προσφορά ζωής, ο σφοδρός πόθος του μαρτυρίου, η ατέλειωτη σειρά των Μαρτύρων.
Και να, τώρα συλλαμβάνονται 23 Χριστιανοί και τιμωρούνται παραδειγματικά. Αυτόπτης μάρτυρας των φρικτών βασανιστηρίων και ο Αδριανός. Επισημαίνει το θάρρος και την παρρησία, τη φλόγα και τον ενθουσιασμό των Μαρτύρων. Κατάπληκτος επιζητεί να πληροφορηθεί το μυστικό από τα χείλη τους. -«Για την αγάπη του Χριστού πεθαίνουμε. Θυσιάζουμε τα πρόσκαιρα για να κερδίσουμε τα αιώνια!», δηλώνουν με πειστικότητα. Οι λέξεις αντηχούν στα βάθη της ύπαρξης του Αδριανού, τον συνταράσσουν. Η θεία Χάρη τον επισκιάζει και αυτόκλητα δηλώνει συμμετοχή στο μαρτύριο. Πάραυτα δένεται και φυλακίζεται. Η Ναταλία αδημονεί, ενώ ο Αδριανός αργεί. Πληροφορείται τη φυλάκισή του και θρηνεί. Μαθαίνει το λόγο της κράτησης και αγάλλεται. Αμέσως τρέχει στη φυλακή προς συνάντηση του δεσμώτη συζύγου της. Καταφιλεί τα δεσμά, επαινεί την προθυμία, συμβουλεύει και στηρίζει τον Αδριανό, συγχαίρονται κι αποχωρίζονται. Ο Αδριανός μετέπειτα παίρνει άδεια από τους δεσμοφύλακες και προστρέχει στη Ναταλία, για να της ανακοινώσει την ημέρα του μαρτυρίου. Εκείνη στο άκουσμα της φωνής του υποθέτει λιποταξία και τον απωθεί. Οδύρεται για την απώλεια του μαρτυρικού στεφάνου. Γρήγορα όμως ενημερώνεται, για το σκοπό της αφίξεώς του και πανηγυρίζει. Τον συνοδεύει στην ανάκριση. Τον παρακολουθεί στην αρένα. Προσεύχεται, για τη νικηφόρα έκβαση του μαρτυρίου. Τον ενθαρρύνει, ενώ μαστιγώνεται. Τον εμψυχώνει, ενώ κόβονται χέρια και πόδια. Αδημονεί να τον ιδεί ακλόνητο στην πίστη μέχρι τέλους. Η αγάπη στο Χριστό πρυτανεύει. Δέχεται ηρωϊκά την προσωρινή στέρηση του 28χρονου συζύγου, για την αιώνια συναπόλαυση του Παραδείσου.
Ο Αδριανός νικητής παραδίδει την ψυχή του στον Κύριο. Η πιστή σύζυγος συλλέγει τα εναπομείναντα πυρίκαυστα λείψανα και ενταφιάζει στην Αργυρούπολη.Εκεί παραδίδει και η ίδια την ψυχή της στον Ιησού.
Αδριανός και Ναταλία! Ένα ζευγάρι δεμένο άρρηκτα με τα δεσμά της αγάπης, απολαμβάνει αιώνια την τρυφή του Παραδείσου.-

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ
Των Μαρτύρων Μάρτυς πανακριβής, ζηλωτής εδείχθης και Μαρτύρων συνόμιλος. Α Δ Ρ Ι Α Ν Ε παμμάκαρ, μετά της Ν Α Τ Α Λ Ι Α Σ, συζύγου συμπασχούσης, χαίρετε Άγιοι.-

Η ΚΟΙΜΗΣΗ της ΘΕΟΤΟΚΟΥ.

15/8 Η Κοίμηση της ΘΕΟΤΟΚΟΥ.
ΜΑΡΙΑ! Η Μητέρα του Θεού. Η Τροφός της ζωής. Η Βασίλισσα των Ουρανών.
Η Θεοτόκος ζει 59 χρόνια στη γη.Συνεργεί στο έργο αναδημιουργίας του ανθρωπίνου γένους, διά του Ενανθρωπήσαντος Λόγου.
Συνοδοιπορεί στην τριετή δράση του Ιησού.
Βιώνει τη διέλευση της ρομφαίας του Πάθους του Σταυρού του Υιού της.
Αγάλλεται μπροστά στην Ανάστασή Του.
Τον παρακολουθεί να ανέρχεται στους Ουρανούς, κατά την Ανάληψή Του.
Ζει, κοντά στον Απόστολο Ιωάννη τον θεολόγο, 10 συναπτά έτη.
Δέχεται την Θεϊκή Υιϊκή ευλογία και προγνωρίζει την αναχώρησή της από τη γη, πριν τρεις μέρες, διά μέσου Αγγέλου. Η Θεομήτωρ, ζει, τώρα, τον πόθο της συνάντησης με τον Υιό και Θεό της, στην πλέον έντονη διάσταση. Βρίσκεται, βέβαια, στα Ιεροσόλυμα και προστρέχει στο όρος των Ελαιών, για μία άμεση, ένθερμη προσευχητική επικοινωνία με το Θεό.
Η ικεσία άκρως δοξολογική. Η αγαλλίαση άφατη.
Επιστρέφει στην κατοικία της και επιδίδεται στη διαδικασία της προετοιμασίας : Καθαριότητα, τακτοποίηση, ειδοποίηση συγγενών και φίλων. Όλοι έρχονται και θλίβονται, για τον αποχωρισμό. Όλοι ενθαρρύνονται, από την υπόσχεση της διαρκούς σκέπης και εποπτείας και προστασίας και μεσιτείας, για κάθε άνθρωπο προσωπικά.
Κι όταν όλα αυτά έχουν τελειώσει, ένας ήχος βροντής συγκλονίζει το σπίτι της Παναγίας. Η αποστολική ομήγυρη, από τα πέρατα της γης, καταφθάνει. Η Χάρη του Αγίου Πνεύματος τους συγκεντρώνει με θαυματουργικό τρόπο, τη μεγάλη αυτή στιγμή. Ανάμεσά τους ο Διονύσιος Αρεοπαγίτης, ο Ιερόθεος, ο Τιμόθεος και λοιποί.
Η Παναγία υψώνει τα πανάχραντα χέρια της στον Ουρανό και προσεύχεται, για την ειρήνη του κόσμου και ευλογεί το αποστολικό επιτελείο. Αφήνει δε στην Εκκλησία, δώρα πολύτιμα, τη Ζώνη της και την Εσθήτα της (το φόρεμά της).
Κατόπιν ξαπλώνει στο κρεββάτι και παραδίδει την παναγία ψυχή της στα χέρια του Υιού και Θεού της, προσωπικά.
Οι Απόστολοι κηδεύουν ευλαβικά, υμνολογικά, το ζωαρχικό της Σώμα, στη Γεθσημανή.
Μετά τρεις ημέρες ο Τάφος βρίσκεται κενός. Σημειώνεται η μοναδική μετάσταση της Θεοτόκου. Δηλαδή, το μεταβληθέν, σε πνευματικό, σώμα της Θεομήτορος, δε γνωρίζει την φθορά του Τάφου και μεταφέρεται ενωμένο με την ψυχή, ΄΄εκ του κόσμου του γίγνεσθαι ΄΄, της Εκκλησίας, προς την Αιωνιότητα ΄΄της όγδοης ημέρας, της Βασιλείας των Ουρανών΄΄. Διά τούτο και δεν υπάρχει θάνατος στην Θεοτόκο, αλλά κοίμηση.
Στο πρόσωπο της Θεοτόκου έχομε το θάνατο στις πραγματικές του διαστάσεις, ως εχέγγυο και της δικής μας λειτουργίας ζωής, ΄΄ἐκ του θανάτου προς την ζωή και εκ γης προς Ουρανόν΄΄.
Η μετάσταση της Θεοτόκου στον Ουρανό και η τοποθέτησή της, από τον Υιόν της, τιμητικά εκ δεξιών Του, δηλαδή υψηλότερα από τις θέσεις των αϋλων και επουρανίων Αγγελικών Δυνάμεων, προκαλεί αιφνιδιασμό και κατάπληξη στον αγγελικό κόσμο. Η Θεομήτωρ αναδεικνύεται ΄΄τιμιωτέρα των Χερουβίμ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ!΄΄ , δηλαδή αποκτά ΄΄δόξα παγκόσμιο, αλλά και πανουράνιο΄΄.
Έκτοτε η Θεοτόκος γίνεται:
Διαρκής πρέσβειρα των ανθρώπων προς τον Υιόν της.
Η γέφυρα, που μας οδηγεί από τη γη στον Ουρανό.
Η Σκέπη και καταφυγή μας.
Η κραταιά Προστασία μας.
Η Μάνα όλων μας.
ΠΑΝΑΓΙΑ!
Η Κυρία των Αγγέλων!
Η Κυρία Θεοτόκος!
Η Υπέρμαχος Στρατηγός!
΄΄Υ Π Ε Ρ Α Γ Ι Α Θ Ε Ο Τ Ο Κ Ε πρέσβευε υπέρ ημών΄΄ , ας είναι η διαρκής επίκλησή μας, παράλληλα με την τιμητική προσκύνησή μας.-

Πρόβλημα εσωτερικής δομής.

ΚΥΡ. Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ.( Επί των κυμάτων. )( Ματθ. ιδ΄, 22 – 34 ).

Πρόβλημα ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΔΟΜΗΣ.
΄΄Θαρσείτε,εγώ ειμί`μη φοβείσθε…ολιγόπιστε!εις τι εδίστασας ;΄΄(Ματθ.ιδ,27,31).
«Θαρσείτε εγώ ειμί`μη φοβείσθε».(Ματθ. ιδ΄,27). Η τρικυμία καταπαύει. Η θάλασσα ειρηνεύει. Το θαύμα εμφανώς επιτελείται.
«…ολιγόπιστε ! εις τι εδίστασας ; » (Ματθ. ιδ΄ , 31 ). Απευθύνεται ο Κύριος στον Απ. Πέτρο και προτείνοντας το χέρι Του καταπαύει την τρικυμία της ολιγοπιστίας του.
Πίστη, η απόλυτη εμπιστοσύνη στην παντοδύναμη, προνοητική και αγαπητική Παρουσία του Θεού.
Απιστία, η απόλυτη απόρριψη της υπάρξεως του Θεού.
Ολιγοπιστία, η αμφιβολία, ως προς τη Θεϊκή βοήθεια και φροντίδα.
Ολιγοπιστία, η ανάθεση των υποθέσεών μας στον Θεό, αλλά υπό όρους.
Ολιγοπιστία, η προσπάθεια ερμηνείας των πάντων με τη λογική.
Όσο χρόνο ο Πέτρος ατένιζε τον Χριστό επέπλεε. Η απόσυρση του βλέμματός του από τον Κύριο επέφερε και την ολιγοπιστία, την εξασθένιση της πίστεως, το φόβο , τη δειλία, το δισταγμό.
Το λογιστικό, το θυμικό και επιθυμητικό της ψυχής ερεθίζονται από σατανικές επιθέσεις και προκαλούν βλάσφημους, εκδικητικούς και αισχρούς λογισμούς, αντίστοιχα, αναφέρουν οι Άγιοι Πατέρες. Οι απλοί λογισμοί, αν αγνοηθούν αρχικά, γίνονται χρονίζοντες εμπαθείς και τελικά συγκατάθεση και πράξη.
Μια ανειρήνευτη, λοιπόν, καρδιά συνεπάγεται την ολιγοπιστία.
Η αντιμετώπιση των λογισμών είναι επιτευκτή με τη διαρκή νήψη και εγρήγορση, την αδιάλειπτη προσευχή και την εργασιακή απασχόληση, την καταφρόνηση και αποφυγή των αιτίων και αφορμών και την καταφυγή στις πρεσβείες των Αγίων.
Η κατάπαυση της τρικυμίας της σάρκας και η ειρήνευση της καρδιάς επιτυγχάνονται περίτρανα με την προσευχή και τη νηστεία, την έλευση της Θείας Χάριτος και την ενοίκηση του Αγίου Πνεύματος.
Το ειρηνικό πρόσωπο – άνθρωπος - εγγυάται και μια ειρηνική κοινωνία.

Ας το επιδιώξουμε.-

Η Μεταμόρφωση του Χριστού.

6/8 Η Μεταμόρφωση του ΧΡΙΣΤΟΥ.

Ὁ Κύριος, 40 ημέρες προ του Πάθους Του πραγματοποιεί μία ανάβαση στην κορυφή του όρους Θαβώρ. Ανεβαίνει με μία επίλεκτη συνοδεία Μαθητών Του: Τον Πέτρο, διά ΄΄τοῦ σφόδρα φιλείν τον Χριστόν και δια την θερμότητα της πίστεως΄΄, τον Ιωάννην διά΄΄τοῦ σφόδρα φιλείσθαι υπό του Χριστού και δι’ υπερβολήν αρετών΄΄ και τον Ιάκωβον διά ΄΄τοῦ σφόδρα βαρύς είναι και ενοχλητικός τοίς Ιουδαίοις ΄΄, κατά τους Αγίους Πατέρες.
Ανέρχεται, λοιπόν, ο Χριστός εις το Θαβώριον όρος, για ενίσχυση του φρονήματος των Μαθητών, για εμπέδωση της πίστεως στην Θεότητά Του, εν όψει του επερχομένου Πάθους Του.
Τότε, εκτυλίσσεται ένα εξαίσιο θέαμα. Σημειώνεται Μεταμόρφωση του Χριστού, όπου το Πρόσωπό Του διαλάμπει ως ήλιος, τα δε ιμάτιά Του γίνονται πάλλευκα ως το φως.
Ο Ιησούς αφήνει να φανεί ένα μέρος της Θεϊκής δόξας Του, μία έλλαμψη του ακτίστου Φωτός Του, η υπέρφωτη λαμπρότητα του αρχέτυπου κάλλους.
Μία δε νεφέλη φωτεινή, η παρουσία και ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, επισκιάζει τους Μαθητές, τους αγκαλιάζει και τους θέτει υπό την προστασία της.
Η παράσταση, ακόμη, του Μωϋσή, ως εκπροσώπου της Π. Διαθήκης, που προείπε για το έργο του Μεσσία, καθώς και του Προφήτη Ηλία, που προεφήτευσε τη ζωή και τον θάνατο του Χριστού, υποβοηθούν σημαντικά τους Μαθητές, για την αληθινότητα του Μεσσία και το εκούσιο Πάθος Του.
Εδώ, τώρα, ενεργεί το Άγιο Πνεύμα και πληροί αγάπης Θεού τους Μαθητές, ώστε να σημειώσουν μία ηρωϊκή έξοδο από το κέλυφος του εγωκεντρισμού τους. Και όντως επιδεικνύουν ενδιαφέρον για την κατασκευή τριών σκηνών: Διά τον Ιησού, τον Μωϋσή και τον Προφήτη Ηλία.
Η υπέρβαση αυτή του εγώ εναυσματοδοτεί την αποκάλυψη του Μυστηρίου της Αγίας Τριάδος, της σωτηριώδους πηγής, για τον άνθρωπο. ΄΄Ούτός εστιν ο Υιός μου ο αγαπητός εν ω ευδόκησα • αυτού ακούετε.΄΄ , βεβαιώνει ο Θεός Πατέρας, για τον Υιό Λόγο.
Τοιουτοτρόπως, κατά την Θαβώριο Μεταμόρφωση του Χριστού εμφαίνονται, ΄΄διά της φωνής, ο Θεός Πατέρας, διά της παρουσίας, ο Θεός Υιός και διά της νεφέλης, ο Θεός, Άγιο Πνεύμα.΄΄
Οι Μαθητές βιώνουν προκαταβολικά το μυστήριο της όγδοης ημέρας, της Βασιλείας του Θεού, γεύονται της εμπειρίας της δόξας του Χριστού και διδάσκονται την προπόρευση του μυστηρίου της άρσεως του σταυρού.
Η αγάπη του Ιησού βεβαιώνει τον κάθε άνθρωπο, για τη δυνατότητα μέθεξης του αϊδίου, ακτίστου, Θείου Φωτός Του, αρκεί να ομολογεί την αμαρτωλότητά του και να σημειώνει κίνηση υπέρβασής της, με την καθημερινή βίωση της μετανοίας.-

Οι επτά Μακκαβαίοι.

1/8 ΟΙ ΕΠΤΑ ΜΑΚΚΑΒΑΙΟΙ. -ΜΙΑ ΖΗΛΕΥΤΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ-

Όταν βρεθούμε σ' ένα στάδιο, που διεξάγονται αγώνες, παρακολουθούμε μ' ενδιαφέρον την έκβαση του αγώνα. Θαυμάζουμε τη σωματική δύναμη κι αντοχή των αθλητών.
Βρισκόμενοι μπροστά στο στάδιο της αρετής δεν έχομε παρά ν' ατενίσουμε άναυδοι το μεγαλείο των αγωνιστών. Υποκλινόμαστε βαθειά μπροστά στο θάρρος των γερόντων, στην αυτοθυσία των νέων, στην ψυχική αντοχή των γυναικών, στην ορμητικότητα των παιδιών.
Άνθρωποι κάθε ηλικίας απαρτίζουν τη φάλαγγα των Μαρτύρων και Ομολογητών της Ορθοδόξου πίστεώς μας. Εκλεκτές, γενναίες ψυχές, προσφέρουν τον εαυτό τους ολοκαύτωμα στο βωμό της Μοναδικής Αγάπης.
Στη στρατιά αυτή των ηρώων ξεχωρίζει μια διαλεκτή οικογένεια, που όλα τα μέλη της ομολογούν με θάρρος την πίστη τους στο Θεό. Είναι οι ΕΠΤΑ ΜΑΚΚΑΒΑΙΟΙ, με τη μητέρα τους ΣΟΛΟΜΟΝΗ και τον πνευματικό τους Πατέρα ΕΛΕΑΖΑΡΟ.
Βρισκόμαστε στο 160 π.Χ. Στο Ισραήλ επικρατεί ειδωλολατρεία. Έχουν λησμονήσει τον αληθινό Θεό και προσκυνούν τα είδωλα. Τότε βρίσκονται γενναίοι άνδρες, οι Μακκαβαίοι, που αψηφούν τον κίνδυνο και διακηρύττουν την επιστροφή στο Θεό. Πλήθος πολύ λαού ακούει το προσκλητήριο σάλπισμα και δίνει το ΄΄παρών΄΄ στο συναγερμό. Επαναστατικό ρεύμα διαχύνεται εναντίον του τυραννικού καθεστώτος. Θαρραλέα εκφράζουν την αμετάκλητη απόφαση, να λατρεύουν ελεύθερα τον αληθινό Θεό. Αυτή την εξέγερση έρχεται να καταστείλει ο ειδωλολάτρης Βασιλιάς Αντίοχος, ο Επιφανής. Καταφθάνει ορμητικός, με πολύ στρατό, για να πάρει εκδίκηση για το ξεσηκωμό, για την πρωτοφανή διαμαρτυρία της λαϊκής μάζας. Είναι αποφασισμένος να επιβάλλει την τάξη στο λαό, έστω και με τη βία. Πιστεύει στη δύναμή του κι ελπίζει, ότι η τρομακτική στρατιωτική παρουσία του, θα σκορπίσει πανικό και πολλοί θα θυσιάσουν στα είδωλα.
Αλλά και οι πιστοί άνθρωποι του Θεού είναι αποφασισμένοι για όλα. Τη ζωή τους, το ακριβότερο τίμημα, είναι έτοιμοι να το δώσουν. Κι είναι θαυμαστός ο αριθμός των ηρωϊκών Ομολογητών. 80.000 Ιουδαίοι ποτίζουν με το αίμα τους το δένδρο της πίστεως. Θρίαμβος του αληθινού Θεού και καταισχύνη των ειδώλων.
Ανάμεσα σ' αυτή τη Χορεία των Μαρτύρων ιδιαίτερη συγκίνηση προκαλεί η ολοπρόθυμη προσφορά της μητέρας Σολομονής. Επτά βλαστάρια, επτά λουλούδια προσφέρει στον Πλάστη. Επτά δώρα, απ' τα δώρα Του, χαρίζει σ' Εκείνον. Τα επτά σπλάχνα της, τα επτά λατρευτά της παιδιά ατενίζει περήφανα να πεθαίνουν.
Προπορεύεται ο πνευματικός τους Πατέρας, ο γέροντας Ιερέας Ελεάζαρος. Κατάλευκος, με κυρτωμένους τους ώμους από το βάρος των 90 χρόνων, αλλά αλύγιστη την ψυχή, ανακρίνεται πρώτος. Ομολογεί με θάρρος την πίστη του κι αρνείται να θυσιάσει στα είδωλα. Το μαστίγιο διαπερνά το γέρικο κορμί του, αλλά η ψυχή του αδούλωτη, ενθαρρύνει τα νειάτα. Το παράδειγμά του, η ηρωϊκή στάση του, δίνει θάρρος στη μητέρα με τα επτά παιδιά.
Όλοι στέκονταν θαρραλέα μπροστά στον τύρρανο κι η στάση κι η λεβεντιά τους προκάλεσε το θαυμασμό του. Με δελεαστικά λόγια ο Αντίοχος προσπαθεί να παρασύρει τους νέους. Βρίσκει όμως την ομόφωνη και σταθερή άρνησή τους. Χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να κερδίσει έστω και έναν.
Αρχίζει το μαρτύριο από το μεγαλύτερο προς το μικρότερο, για να εκφοβίσει και να επηρεάσει την παιδική ψυχή. Καθένας όμως που πεθαίνει, με το παράδειγμά του, τονώνει τους άλλους, ανοίγει το δρόμο του μαρτυρίου, το δρόμο τ’ Ουρανού. Προσθέτει θάρρος στο θάρρος τους, δύναμη στη δύναμή τους.
Κι έτσι ο τελευταίος αδελφός, ο μικρότερος, που περιμένει κανείς πιο εύκολα να δειλιάσει, έχει οπλισθεί με τόση ορμή, που περιφρονεί εντελώς τον τύραννο, ομολογεί την πίστη του και μόνος ορμά στη φωτιά και γίνεται ολοκαύτωμα.
Σ' όλες αυτές τις ηρωϊκές, μαρτυρικές σκηνές, θεατής η ηρωΐδα μάνα Σολομονή. Κι όχι απλός θεατής, αλλά και εμψυχωτής των παιδιών της. Τα ενθαρρύνει και τα παροτρύνει στο μαρτύριο. Δεν θέλει ν' αντικρίσει, ούτε ένα παιδί της λιποτάκτη του Θεού. Αντλεί δύναμη από την Πηγή της Δυνάμεως, το Θεό και με υψηλό φρόνημα, αφού προσφέρει τα παιδιά της σ' Εκείνον, θυσιάζει και τον εαυτό της. Υπογράφει με το αίμα της το δωρητήριο συμβόλαιο. Χαρίζει ολόκληρη την οικογένειά της στο Θεό. Οι Άγγελοι πανηγυρίζουν και καταγράφουν στους καταλόγους τ' Ουρανού την Αγία αυτή οικογένεια. Οι άνθρωποι στη γη έχουν ένα φωτεινό υπόδειγμα μιας ηρωϊκής οικογενείας.
Όλοι, μητέρες, νέοι, παιδιά, γέροντες, έχουν πρόσκληση για να μιμηθούν τη θαρραλέα ομολογία τους. Να θέσουν το Θεό πάνω από κάθε προσφιλές πρόσωπο.
Η Εκκλησία μας προβάλλει τα γενναία τέκνα της και τα τιμά την 1η Αυγούστου.-

Οσία Ειρήνη, η της Ι.Μ.Χρυσοβαλάντου Ηγουμένη.

28/7 ΟΣΙΑ Ε Ι Ρ Η Ν Η, η της Μονής Χρυσοβαλάντου Ηγουμένη.

Τον πανίερο Χορό των Οσίων απαρτίζουν θεοειδείς μορφές, θεοστεφείς Αγωνιστές, Φωτόμορφα πρόσωπα, πιστά αντίγραφα του Ιησού. Είναι οι πυρακτωμένες εκείνες καρδιές, που γνωρίζουν και αγαπούν πολύ το Χριστό και για την αγάπη του Χριστού μηδενοποιούν το παν για να κερδίσουν το παν. Βιώνουν πολυδιάστατα την αγάπη και αναλίσκονται στο βωμό της Μοναδικής Αγάπης.
Ανάμεσά τους ευδιάκριτη και η Οσία ΕΙΡΗΝΗ. Πατρίδα της η Καππαδοκία. Γεννιέται από ευγενείς γονείς. Μεγαλώνει μορφώνεται και διακρίνεται για την περίσσια ομορφιά και την πολλή αρετή. Ο πλούσιος ψυχικός της κόσμος ακτινοβολεί και ελκύει. Και το πριγκηπόπουλο Μιχαήλ, γυιός της βασίλισσας Θεοδώρας, υποψήφιος σύζυγος.
Η Ειρήνη τώρα συνοδευομένη από βασιλική φρουρά κατευθύνεται προς το Βυζάντιο. Το πέρασμα όμως από τον Όλυμπο σηματοδοτεί την πορεία της. Η αγάπη του Θεού ενεδρεύει και αποκαλύπτεται προαγγελικά. Η φήμη του θεόσοφου Γέροντα Ιωαννικίου πρόκληση για την Ειρήνη. Και η επίσκεψή της ανάπαυλα επιτακτική.
— «Καλώς ήλθες, δούλη του Θεού Ειρήνη. Ύπαγε εις την Βασιλεύουσαν χαρίεσσα. Η Μονή Χρυσοβαλάντου σε χρειάζεται να ποιμάνεις τας παρθένους όπου διαβιούν εκεί», είναι τα προορατικά λόγια του Αγίου Γέροντα. Η Ειρήνη κατάπληκτη δέχεται τις ευλογίες του και συνεχίζει το ταξίδι.
Στο Βυζάντιο ο Κύριος αποφαίνεται θαυμαστά. Ο επίγειος νυμφίος Μιχαήλ ήδη έχει παντρευτεί. Ο Ουράνιος Νυμφίος Ιησούς την προσκαλεί στην Ουράνια παστάδα. Τα προφητικά λόγια του θεοχαρίτωτου Ασκητή αντηχούν επίμονα. Η Ειρήνη ζει τη μεγάλη στιγμή της μεγάλης απόφασης. Η καρδιά της ανήκει πλέον σ' Εκείνον. Κι ενεργεί πάραυτα. Στέλνει ανθρώπους για την αναζήτηση της Μονής. Η ανεύρεσή της τη χαροποιεί. Διαμοιράζει πλούσια ρούχα και πολύτιμα κοσμήματα στους πτωχούς κι αναχωρεί για τη Μονή. Εισέρχεται στην ισάγγελη πολιτεία με αποφασιστικότητα. Αποστατεί από την κοσμική ματαιότητα και πρωτοστατεί για την Ουράνια μακαριότητα.
Επιδίδεται ενδιάθετα στα ασκητικά αθλήματα. Διακρίνεται για την ταπείνωση. Προσφέρει ευτελείς υπηρεσίες πρόσχαρα. Δέχεται εξουθενώσεις ποικίλες υπομονετικά. Βοηθεί παρηγορητικά. Ενισχύει θετικά. Συμπαραστέκεται πασίχαρα. Εντρυφά στις αγιολογικές βιογραφίες, εμψυχώνεται, αγωνίζεται πρακτικά, παρακινεί δυναμικά.
Οι προσευχητικές επιδόσεις του Μ. Αρσενίου, που μελετά παροτρύνουν, για υψηλές ενασχολήσεις, για αδιάλειπτες επικοινωνίες.
Επιζητεί τις ευλογίες της Ηγουμένης και αρχίζει το επίπονο άθλημα. Βομβαρδίζει νυχθημερόν το Θρόνο του Θεού με τα πύρινα βέλη της προσευχής. Δέχεται όμως καταιγισμό σατανικών πυρών. Μάχεται ανυποχώρητα. Ενισχύεται με νηστεία. Θωρακίζεται με τη θεϊκή δύναμη. Κατατροπώνει τον εχθρό. Πολεμείται πολύ, αλλά και δοξάζεται πολύ. Ο Κύριος τη χαριτώνει αφειδώλευτα.
Και η κοίμηση της Ηγουμένης τη φέρνει στον ηγουμενικό θρόνο, παρά τις μετριοφρονικές της αντιρρήσεις. Είναι η επιλογή της Ηγουμένης, πρόκριση του Αρχιεπισκόπου Μεθοδίου του Ομολογητού και ομόφωνη επιθυμία της Αδελφότητας.
Και διαποιμαίνει θεάρεστα. Χειραγωγεί άριστα. Διοικεί με σύνεση. Διδάσκει με ταπείνωση. Στηρίζει με αγάπη. Νουθετεί με σοφία. Καθοδηγεί με επιδεξιότητα. Κατευθύνει με το αλάθητο του προορατικού χαρίσματος, που αξιώνεται και της διαρκούς συμβουλευτικής παρουσίας Αγγέλου. Η αγιότητά της ακτινοβολεί. Οι άνθρωποι χαίρονται και προστρέχουν για εκζήτηση συμβουλών. Οι δαίμονες παροργίζονται και επιζητούν την καταστροφή της. Και η πυροδότησή της την ώρα της προσευχής είναι δικό τους έργο. Η άμεση όμως επέμβαση αδελφής τη διασώζει μεν, αλλά της αποστερεί το μαρτυρικό στεφάνι.
Η βαθειά ταπείνωση καθιστά την προσευχή της παρρησιακή. Οι κορυφές δύο κυπαρισσιών συγκλίνουν και η ίδια απογειώνεται, ενώ συνομιλεί πύρινα με το Νυμφίο της ψυχής της. Η θαυματουργός Χάρη της επιδίδεται, αλλά στο Θεό αποδίδεται. Αυτοασφαλίζεται και παραμένει στο χώρο της Θείας Χάριτος.
Και ο Κύριος τη φιλοδωρεί μοναδικά. Τρία μήλα από τον Παράδεισο της στέλνει με τον Άγιο Ιωάννη θεολόγο από την Πάτμο και μεταφορέα έναν ναυτικό, για παραδεισένια πρόγευση, για φάρμακο, για παρηγοριά και ενίσχυση.
Κι όταν πλησιάζει η ώρα της εκδημίας το πληροφορείται πρόωρα και με επακρίβεια. Νουθετεί επιλογικά, προσεύχεται δοξολογικά και στις 28 Ιουλίου κοιμάται οσιακά.
Μετά από 103 χρόνια γήϊνης πορείας και ενάρετης μοναχικής πολιτείας, ζει και γεύεται ατέρμονα την αγάπη του Θεού, μέσα στο ανέσπερο Φως της Παρουσίας Του.
Οσία του Θεού, Ειρήνη, πρέσβευε τώρα αδιάλειπτα και για τη δική μας σωτηρία.-

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ
Μοναχών εντρύφημα ιερόν, Χρυσοβαλάντου Μήτερ και αλάθητε οδηγέ. Πρότυπον αγάπης, προς τον Θεόν Πατέρα, Ε Ι Ρ Η Ν Η ανεδείχθης, Θεομακάριστος.-

Οσία Μακρίνα.

19/7 ΟΣ. Μ Α Κ Ρ Ι Ν Α, η καλλιπάρθενος.

«Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου και εξ όλης της ισχύος σου... αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Μαρκ. ιβ΄ , 30-31) είναι οι προτρεπτικοί λόγοι του Κυρίου μας. Σ' αυτό το διπολικό άξονα περιστρέφεται ο αγώνας των γνησίων οπαδών του Χριστού. Αυτό το μήνυμα εγκολπώνονται και υλοποιούν οι Αγωνιστές της πίστεως, οι σημερινοί Οικήτορες του Παραδείσου.
Αυτή την Κυριακή εντολή βιώνει ισόβια και τέλεια και η Οσία ΜΑΚΡΙΝΑ. Ας γνωρίσουμε, λοιπόν, τις επιδόσεις της, όπως τις αποδίδει η αυθεντική σκιαγράφηση του αδελφού της, Γρηγορίου του Νύσσης.
Πρωτότοκη κόρη του Βασιλείου και της Εμμελείας η Μακρίνα, αποτελεί ένα από τα 10 θεοχαρίτωτα παιδιά τους. Γεννιέται προικισμένη με σωματική ομορφιά, εύστροφο νου, επιδεκτική ψυχή. Δέχεται παιδεία και νουθεσία Κυρίου και αναδεικνύεται ψυχή χαριτωμένη, εξαίσια. Η προσωπική της συμβολή είναι καθοριστική. Η εντρύφησή της στη σοφία Σολομώντα και το Ψαλτήρι καθημερινή της ενασχόληση. Η μύηση στο Αγιογραφικό πνεύμα εδραιωτική για την πίστη της. Η φιλακολουθητική της διάθεση, με τη ζωντανή επικοινωνία της με το Θεό καλλιεργούν τέλεια το περιβόλι της ψυχής της.
Παράλληλα διεκπεραιώνει άριστα και τις οικιακές εργασίες. Η Μακρίνα είναι μία νέα με ολοκληρωμένη προσωπικότητα, θαυμαστή πνευματικότητα, ξέχωρη ομορφιά, οικιακή δεξιοτεχνία, άρτια μόρφωση. Οι εμφανίσεις μνηστήρων πυκνές κι οι προτάσεις δελεαστικές. Οι γονείς της όμως προτιμούν να νυμφεύσουν την κόρη τους με νέο, που διαθέτει χριστιανικές αρχές, υψηλό ήθος, κοινωνική ευαισθησία, σύνεση και σωφροσύνη. Και είναι αυτός με τον οποίο τη μνηστεύουν. Οι προοπτικές είναι ευοίωνες, αλλά οι βουλές του Θεού ανεξερεύνητες. Μετά από μικρό χρονικό διάστημα ο μνηστήρας προσέρχεται στον Κύριο. Η θλίψη των γονέων μεγάλη. Ο πόνος της Μακρίνας πολύς. Και η απόφασή της για παρθενική ζωή αμετάκλητη. Οι γονείς σέβονται τον ιερό της πόθο και δεν την ενοχλούν.
Έκτοτε η Μακρίνα καλλιεργείται βαθύτερα, πνευματικότερα. Η ωριμότητα είναι ευδιάκριτη και οι μεταφυσικές αναζητήσεις έκδηλες. Η αφοσίωσή της στον Κύριο ανοίγει πλατείς ορίζοντες δράσεως. Η πολυμελής οικογένειά της, αλλά και οι αναρίθμητοι αδελφοί του Χριστού και οι δικοί της αδελφοί χρειάζονται την παρουσία της. Και η Μακρίνα αυτοπροσφέρεται διακονικά, ανακουφιστικά, δυναμικά. Οι πτωχοί ενισχύονται. Οι θλιμμένοι παρηγορούνται. Οι αδύνατοι στηρίζονται. Και όταν ο πατέρας της αναχωρεί για τον Ουρανό η Μακρίνα γίνεται βακτηρία της μητέρας της. Η δυναμική της παρουσία αμβλύνει τη θλίψη, σκορπίζει την παρηγοριά, δίνει τη συμπαράσταση στην πληγωμένη μητρική καρδιά. Η φροντίδα της επεκτείνεται σ' όλη την οικογένεια. Καλύπτει σωματικές ανάγκες, κατευθύνει αδελφικές ψυχές, αυτοπροσφέρεται στο βωμό της αγάπης. Είναι για όλους η απαράμιλλη παιδαγωγός και χειραγωγός. Ο Μ. Βασίλειος δέχεται την ευεργετική της επίδραση, τη συνετή της επιρροή. Στις παροτρύνσεις της Μακρίνας, στις σοφές συμβουλές της, στις θεοκεντρικές κατευθύνσεις της, οφείλει την ιερατική του σταδιοδρόμηση. Η διορατικότητα της θεοσεβούς κόρης διαβλέπει την εύσημη προσφορά του Βασιλείου στο χώρο της Στρατευομένης Εκκλησίας, σαν ηγετική μορφή.
Αλλά και ο δεύτερος αδελφός, Ναυκράτιος, υποβοηθείται στη μοναχική του κλήση και επιλογή. Αναδεικνύεται ένας ταπεινός, συνειδητός, φιλεύσπλαχνος και καλοκάγαθος Μοναχός. Η πρόωρη κι απροσδόκητη εκδημία του συγκλονίζει σφοδρά τη μητέρα του. Η Μακρίνα και πάλι τη στηρίζει στοργικά, συνετά, σημαντικά και αποτελεσματικά. Η νέα δοκιμασία την προσκολλά στον Κύριο.
Η Μακρίνα κυρίαρχη των αισθημάτων της, εδραία στην αφιερωτική της απόφαση, προτείνει στη μητέρα της ν' αποσυρθούν σε κτήμα τους στον Πόντο. Εκεί συγκροτείται Αδελφότητα από ευσεβείς γυναίκες, αφιερωμένες στη λατρεία του Θεού.
Η θερμότητα της πίστεως, η φιλαδελφία, η ισχυρή θέληση και η ταπεινοφροσύνη την αναδεικνύουν άριστη χειραγωγό.
Στο Ησυχαστήριο καταφεύγουν οι θλιμμένοι, για παρηγοριά, οι δοκιμαζόμενοι, για ενίσχυση, οι πτωχοί, για βοήθεια, οι πεινασμένοι, για τροφή, οι γυμνοί, για ρούχα. Όλοι προστρέχουν με εμπιστοσύνη και αναχωρούν με ευχαρίστηση.
Συμπαραστάτης στο θεάρεστο έργο κι ο μικρότερος γυιός της οικογένειας, Πέτρος. Γαλουχημένος από τη Μακρίνα με τα νάματα της πίστεως αναδεικνύεται ένθερμος ακόλουθος του Χριστού, σπλάχνα οικτιρμών για τον πλησίον, ο μελλοντικός Επίσκοπος Σεβαστείας.
Μπροστά στην πρωτότοκη Μακρίνα και στον υστερότοκο Πέτρο, μετά από αρκετά χρόνια, παραδίδει την ψυχή της η ηρωΐδα μητέρα Εμμέλεια και δίνει την ευλογία της.
Η Μακρίνα και πάλι παίζει τον παρηγορητικό της ρόλο. Ζει την Αιωνιότητα και προσδοκεί τη μεγάλη συνάντηση με το Θεό και τους δικούς της.
Αλλά και η μετέπειτα πρόωρη εκδημία του Μ. Βασιλείου τη βρίσκει όρθια με ακράδαντη την πίστη στο Θεό και δηλωτική τη χαρά, για την αγιότητα των μελών της οικογενείας της.
Συνεχίζει τους ασκητικούς της αγώνες με αμείωτη ένταση. Η θέωση είναι ο στόχος της κι αυτόν επιδιώκει.
Εννέα μήνες αργότερα βρίσκεται στην επιθανάτια κλίνη. Εκεί τη συναντά ο αδελφός της Γρηγόριος, Επίσκοπος Νύσσης, μετά από Σύνοδο στην Αντιόχεια. Η χαρά της είναι έκδηλη και η συζήτηση, παρ' όλη την εμπύρετη κατάστασή της, ψυχωφελεστάτη. Με το νου διαυγέστατο, φιλοσοφεί και εμβαθύνει σε θέματα μεταφυσικά. Η ψυχή διατηρεί το σφρίγος της, κεκαθαρμένη, λουσμένη στο Φως του Παναγίου Πνεύματος, ενώ το σώμα καταναλίσκεται στη δοκιμασία του πυρετού. Η επικοινωνία με τον Ουρανό συνεχίζεται αδιάπτωτα και κορυφώνεται με μία δοξολογική, ικετευτική προσευχή, που ψελλίζει.
Και η σφράγισή της με το αήττητο όπλο του Σταυρού είναι η τελευταία κινητική της εκδήλωση, πριν παραδώσει το πνεύμα στο Στεφοδότη Κύριο.
Ο Γρηγόριος, η Αδελφότητα σύσσωμη, θρηνούν τη φιλόστοργη αδελφή και μητέρα, την άριστη χειραγωγό, την ακούραστη εργάτρια του καλού.
Ο λαός περίλυπος συνοδεύει το ιερό της λείψανο, που ενταφιάζεται κοντά στης μητέρας της. Η της θαυματουργίας Χάρη εκδηλώνεται αφειδώλευτα. Η παρρησία της στον Κύριο είναι δεδομένη.
19 Ιουλίου! Μία ακόμη Οσία προστίθεται στον οσιακό Χορό.-