Οδοιπορικό Μ. ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ.

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ Μ. ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

Σάββατο προ των Βαϊων και η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του Αγ. και δικαίου φίλου του Χριστού Λαζάρου του τετραημέρου.

Γόνος της Βιθυνίας και γυιός του Φαρισαίου Σίμωνα, ο Λάζαρος. Αδελφός της Μάρθας και της Μαρίας. Φίλος στενός του Ιησού και ένθερμος συνομιλητής και υποστηρικτής της εκ νεκρών αναστάσεως των ανθρώπων.
Προ του Πάθους του Κυρίου και για επιβεβαίωση του μυστηρίου της Αναστάσεως, αφού είχε προηγηθεί η Ανάσταση της κόρης του Ιαείρου και του γυιού της χήρας στη Ναϊν και ενώ ο Ιησούς βρίσκεται πέρα από τον Ιορδάνη, ο φίλος Του Λάζαρος αρρωσταίνει και πεθαίνει.
Ο Ιησούς ως παντογνώστης Θεός, το γνωρίζει, το ανακοινώνει στους Μαθητές Του και καταφθάνει στη Βιθυνία.Προσέρχεται στον τάφο του, δακρύζει, προσεύχεται και προστάζει: «Λάζαρε, έλα έξω.» Με το λόγο αυτό αντιστρέφει το νόμο της φθοράς του σώματος του τετραημέρου νεκρού, το αποκαθιστά υγιές και το ζωοποιεί, επαναφέροντας σ’αυτό την ψυχή. Όντως, πάραυτα ο τετραήμερος νεκρός Λάζαρος υπακούει, ανασταίνεται και επιστρέφει σπίτι του .
Με το ασύλληπτο αυτό θαύμα του Ιησού φαίνεται το μέγεθος της παντοδυναμίας Του, της Θεϊκής Του ιδιότητας, της εξουσίας Του πάνω στη ζωή, στον θάνατο και στην φθορά.
Η Ανάσταση του Λαζάρου προάγγελος, αλλά και εχέγγυο της Αναστάσεως του Χριστού, καθώς και της μελλούσης αναστάσεως όλων κατά τη Δευτέρα Παρουσία Του.
Το θαύμα της Αναστάσεως του Λαζάρου προκάλεσε τον φθόνο των Αρχιερέων και η επαπειλούμενη θανατική καταδίκη, αναγκάζουν τον Λάζαρο να διαφύγει στην Κύπρο.Εκεί παραμένει και χειροτονείται από τους Αποστόλους Επίσκοπος.Ζει θεάρεστα 30 χρόνια μετά την ανάστασή του και εκδημεί προς Κύριον ειρηνικά.
Η βιοτή του ευαρεστεί τον Θεό και του προσφέρεται η θαυματουργική Χάρη.-


Κυριακή των Βαϊων και η Εκκλησία μας τιμά την εις Ιεροσόλυμα είσοδον του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Η Ανάσταση του Λαζάρου, με την υπέρβαση των ανθρωπίνων δεδομένων, σηματοδοτεί εξελίξεις. Η ιουδαϊκή συναγωγή συνέρχεται και ενώ ευρίσκεται μπροστά στα ανεξήγητα υπέρ φύσιν γεγονότα, πανικοβάλλεται, τρομοκρατείται και αποφασίζει την θανατική καταδίκη του Ιησού.
Έξι ημέρες προ του Πάσχα ο Χριστός έρχεται στη Βιθυνία και συντρώγει με τον Λάζαρο και τις αδελφές του.
Την επόμενη εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα καθισμένος σ’ ένα πώλο όνο. Η υποδοχή είναι πάνδημη και πανένδοξη. Η ιαχή : "Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου ", αντηχεί στην πόλη.Εκδηλώσεις λατρείας σε υπέρμετρους τόνους, γιατί προσδοκούν από τον Ιησού, ως Βασιλέα του Ισραήλ, την καθολική επίλυση των προβλημάτων τους.
Οι σημερινοί θαυμαστές και αναφωνούντες "Ὠσαννά!", θα είναι και οι αυριανοί φωνασκούντες : "ἄρον, άρον, σταύρωσον Αυτόν".
Οι αρχιερείς εξοργίζονται και συνωμοτούν τον τρόπο της εξόντωσης του Χριστού.
Ο διθύραμβος της νίκης κατά του Διαβόλου, του θανάτου και της φθοράς, ήδη αποτελεί προανάκρουσμα.-


Μ. ΔΕΥΤΕΡΑ μνείαν ποιούμεθα του παγκάλου Ιωσήφ και της υπό του Κυρίου καταρασθείσης και ξηρανθείσης συκής..

Ο Ιωσήφ προτύπωση του Χριστού. Γυιός, ο μικρότερος του Πατριάχη Ιακώβ και της Ραχήλ. Φθονείται από τα αδέλφια του και ρίχνεται σε βαθύ λάκκο αρχικά. Μετέπειτα πουλιέται σε εμπόρους Ισμαηλίτες, για τριάντα αργύρια και μεταπουλιέται στον Πετεφρή, αρχιευνούχο του βασιλιά Φαραώ της Αιγύπτου.
Ο Ιωσήφ παραμένει αδούλωτος στην ψυχή, βιώνει την εσωτερική ελευθερία με την καθαρότητα της καρδιάς από τα πάθη. Ο Ιωσήφ διακρίνεται για τη σωφροσύνη του και την αποκαλύπτει σε μία σατανική παγίδα. Στην ερωτική προκλητική επίθεση της γυναίκας του Πετεφρή διαφεύγει γυμνός στο σώμα, ενδεδυμένος όμως τη σωφροσύνη στην ψυχή.
Η συκοφαντία οδηγεί τον τροπαιούχο Ιωσήφ στη φυλακή. Ο Κύριος παρακολουθεί τα γεγονότα. Η ερμηνεία βασιλικών ονείρων από τον Ιωσήφ τον αποφυλακίζει και τον προωθεί κυρίαρχο της Αιγύπτου.Τότε καταφαίνεται και το μεγαλείο της αμνησικακίας και αγάπης, που διατρέφει για την οικογένειά του. Εφεξής ζουν μαζί του και εκδημεί, αφού ευαρεστεί καθολικά τον Θεό.
Και η καταρασθείσα συκή ξηραίνεται, ένεκα της ακαρπίας της.
Και ο Χριστιανός καλείται σε μία αγωνιστική πορεία καρποφόρα.Προσκαλείται σε μία πορεία μετανοίας και σωτηρίας, η οποία περνάει από το δρόμο της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο και της καρδιακής προσέγγισης του ανθρώπου προς τον Θεό.
Με την πίστη, λοιπόν και την αγάπη στον Θεό και με έκφραση την ασύνορη αγάπη προς τον άνθρωπο, επιτυγχάνεται η ευκαρπία.
Συμπερασματικά, η σωφροσύνη ευλογείται, ενώ η πνευματική ακαρπία τιμωρείται, όταν ενεργοποιείται η δικαιοσύνη του Θεού.-


Μ. ΤΡΙΤΗ και μνείαν ποιούμεθα της των δέκα παρθένων παραβολής,
της Μυροφόρου πόρνης και της παραβολής των ταλάντων.

Δέκα παρθένες, ο όμιλος της παραβολής του Κυρίου. Όλες αθλούνται στον αδυσώπητο αγώνα της αγνότητας. Δίνουν αίμα για να λάβουν πνεύμα.
Ο αγώνας όμως αυτός είναι σκληρός, αλλά όχι επαρκής, για την εξασφάλιση της εισόδου στη Βασιλεία του Θεού.Απαιτείται η ύπαρξη και της έμπρακτης αγάπης, της ελεημοσύνης.
Οι πέντε παρθένες εξασκούσαν και την αγάπη και πέτυχαν τον στόχο τους.
Οι άλλες πέντε παρέμειναν στην εγκράτεια και απέφυγαν κάθε αγαπητική προς τον πλησίον κίνηση. Η αποτυχία προφανής.
Η εγρήγορση στην άσκηση της αγάπης, πρωταρχικά και παράλληλα με κάθε άλλη άσκηση, είναι επιτακτική.Ο Νυμφίος έρχεται ἐν τω μέσω της νυκτός , απροσδόκητα.
Ας γρηγορούμε και ας τον αναμένουμε πανέτοιμοι, για να αναδειχθούμε κοινωνοί της χαράς της Αναστάσεως.
Τη Μ. Τρίτη εμφανής και η παρουσία της Μυροφόρου πόρνης.Μιας γυναίκας, που σιωπά, αλλά αναβλύζει δάκρυα μετανοίας. Εκζητεί συγχώρηση και όντως λαμβάνει την άφεση.
Υπόδειγμα η σωστική κίνηση της πόρνης. Πρόσκληση για μία ηρωϊκή έξοδο από την πνευματική αδράνεια και βίωση της σωτηριώδους μετάνοιας.
Η πόρνη γυναίκα είναι απεγνωσμένη δηλ. απελπισμένη για τη ζωή της. Είναι όμως και επεγνωσμένη δηλ. γνωρίζει ποιός είναι ο δρόμος της σωτηρίας.Κάποια στιγμή πυροδοτείται το είναι της σωστικά. Σημειώνει μια αλματώδη κίνηση μετανοίας και προστρέχει στον Χριστό.Με το αλάβαστρο μύρου στα χέρια βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος του Ιησού.Προσφέρει την αγάπη της, την ειλικρινή μετάνοια και εξασφαλίζει την άφεση.
Η αποδέσμευση από την αμαρτία οδηγεί στην ελευθερία της Θείας Χάριτος. Η μεταστροφική της κίνηση, σε συνάρτηση της κοινωνίας με τον Χριστό, προσφέρουν την σωτηρία και την αναδεικνύουν πρότυπο ζωής.
Την Μ. Τρίτη λόγος γίνεται και για τα τάλαντα.Το χάρισμα σημεῖον αντιλεγόμενον στή ζωή μας.Το τάλαντο, δώρο του Θεού στον άνθρωπο, για αξιοποίηση και προσφορά. Ο Χριστός επιζητεί να θέσουμε τα τάλαντα, που Εκείνος μας δίδει, στην υπηρεσία του πλησίον , στη βίωση της συλλογικότητας, της φιλαδελφίας.Ο Χριστός ζητεί από εμάς, γιατί όλοι έχομε τάλαντα, να απεγκλωβιστούμε από τα γρανάζια του δικαιώματος, του ατομισμού και της αυτάρκειας.
Το χάρισμα, βέβαια, μπορεί να αποβεί παγίδα, να οδηγήσει στη βεβαιότητα της αυτάρκειας, της αυταρέσκειας, του θριάμβου του εγωϊσμού.
Η συνειδητοποίηση της προέλευσης των ταλάντων, ως Θεϊκής δωρεάς, θα επιφέρει την αίσθηση της μη κτητικότητας και συνεπώς της ταπεινής διαχείρισης των ταλάντων.
Ο μη εγκλωβισμός στον εγωϊσμό και την κενοδοξία,σηματοδοτεί την απελευθέρωση.
Η προσφορά στο σύνολο, αλλά και η αναφορά στον Θεό, συνιστά την φιλόπονο αξιοποίηση των ταλάντων και την Θεϊκή ευαρέσκεια. Τότε λαμβάνομε το αντίδωρο της αγάπης Του και εξασφαλίζομε την είσοδό μας στη χαρά Του.-


Μ. ΤΕΤΑΡΤΗ και ποιούμεθα μνεία του Ιερού Νιπτήρα.

Υπόδειγμα ταπείνωσης ο Κύριος, νίπτει τους πόδας των Μαθητών Του, διακονώντας αγαπητικά. Η κίνηση του λεντίου υπό του Κυρίου είναι προσκλητική. Είναι μία ανταύγεια της αγάπης, της ταπείνωσης, της προσφοράς και της διακονίας.
Διακονείς, όταν συγχωρείς.
Διακονείς, όταν αφουγκράζεσαι τους καημούς του άλλου.
Διακονείς, όταν δεν αυτοπροβάλλεσαι, αλλά μεταμορφώνεις το εγώ σου, το επίτευγμά σου σε θρίαμβο πολλών.
Διακονείς, όταν αγαπάς χωρίς όρια και αυτοπροσφέρεσαι με το λέντιο της θυσίας.
Η διακονία είναι αγάπη, που ελευθερώνει, η αγάπη του Σταυρού και της Αναστάσεως.
Η διακονία, ως στάση ζωής, είναι σωτήρια, γι αυτό και η βίωσή της ανάγκη επιτακτική.-


Μ. ΠΕΜΠΤΗ και ποιούμεθα μνείαν του Μυστικού Δείπνου, της προσευχής εν Γεθσημανή και της προδοσίας.

Υπόδειγμα ταπείνωσης ο Κύριος, νίπτει τους πόδας των Μαθητών, διακονώντας αγαπητικά.
Παραθέτει στη συνέχεια δείπνο αγάπης, έκφραση συμμετοχικής ομοψυχίας και κοινωνίας μαζί Του.
Παραδίδει το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και προσκαλεί σε συμμετοχή τον άνθρωπο, για ζωοποίηση και σωτηρία.
Ο Κύριος ταπεινώνεται και αυτοπροσφέρεται στον άνθρωπο.
Η βίωση της ταπείνωσης εξασφαλίζει την αληθινή ελευθερία.
Ελευθερία σημαίνει να παραιτείσαι από τα δικαιώματά σου, χάριν της αγάπης προς τον άλλον, εφ’ όσον ο άλλος είναι εκείνος για τον οποίον ο Χριστός ταπεινώνεται και σταυρώνεται. Είναι αυτός, που αγαπιέται από τον Χριστό εξίσου με σένα.
Στη Γεθσημανή κοινωνεί προσευχητικά με τον Θεό Πατέρα σ’ ένα κλίμα αγάπης, ταπείνωσης, υπακοής και ελευθερίας, αφήνοντας πρότυπο ζωής.
Ο Ιούδας, αν και ανήκε στον κύκλο των Μαθητών του Χριστού, αναστέλλει την αγαπητική κοινωνία, ενεργοποιεί την φιλαργυρία και επιτελεί την προδοσία.Το μίσος, την κορυφαία απόδειξη της διαστροφής της αγάπης βιώνει ο Ιούδας.Και παραδίδει τον Διδάσκαλό Του με συνθηματικό φἰλημα. Τοιουτοτρόπως κλείνει την πόρτα της σωτηρίας, για τριάκοντα αργύρια.
Ο Ιησούς νιώθει σιωπηλή πίκρα για το κατάντημα του Μαθητού του, ο οποίος, αν και έχει τυφλωμένη την καρδιά του από την απληστία και τη φιλαργυρία, δεν παύει να είναι εικόνα Θεού, για την οποία ο Χριστός θυσιάστηκε.
Ταπείνωση, λοιπόν, αγάπη, προσευχητική κοινωνία με τον Θεό, είναι τα μηνύματα της Μ. Πέμπτης.-



Μ.ΠΑΡΑΣΚΕΥΗκαι ποιούμεθα μνείαν των σωτηρίων και φρικτών Παθών του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών ΙησούΧριστού.

Ο Κύριος αυτοπροσφέρεται αγαπητικά, βασανίζεται εξευτελιστικά, κινείται λυτρωτικά, για τον άνθρωπο.Πάνω στο λόφο του Γολγοθά δίνει τη νικηφόρα μάχη, με κορύφωμα την Θυσία, αφού διαγράφει μία προσωπική κίνηση υπέρβασης.
Η Σταύρωση του Χριστού σηματοδοτεί την σταύρωση των παθών του ανθρώπου και οδηγεί καταληκτικά στην ανάσταση των αρετών, στην ελευθερία. Ελευθερία δε νοείται χωρίς θυσία. Η Θυσία στο λόφο του Γολγοθά είναι άρνηση της βιολογικής επιβίωσης της ανθρωπίνης φύσεως , αλλά και κατάφαση της ζωής. Πεθαίνοντας ο Χριστός προσφέρει το αίμα Του για τη λύτρωσή μας από την αμαρτία και το θάνατο.
Ο σταυρικός Του θάνατος νοηματοδοτεί αληθινά την ύπαρξή μας, πλημμυρίζει το είναι μας από πίστη και αγάπη για τον Χριστό. και τον συνάνθρωπο.-


Μ. Σάββατο και μνείαν ποιούμεθα της Ταφής και της εις Άδην κάθοδον του Κυρίου και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.

Ο θάνατος του Χριστού σηματοδοτεί νίκη κατά του θανάτου.Η υπέρβαση του θανάτου βιώνεται μέσα από την ορθόδοξη Ασκητική, με τη βαθιά ταπείνωση, καρπό μιας αυστηρής αυτομεμψίας και την αδιάκριτη αγάπη, ως έκφραση, πρώτιστα της ανεξικακίας.
Η μεταμόρφωση των παθών σε αρετές δηλοποιεί τη διάβαση από τον θάνατο στη ζωή, τη βίωση της αληθινής ελευθερίας.
Στην τραγωδία του Πάθους του Κυρίου, μία μορφή, ανάμεσα σε πολλές άλλες, διαδραματίζει το ρόλο της. Είναι ο Ιωσήφ από Αριμαθαίας, ο ευσχήμων Βουλευτής, ο οποίος τολμά να ζητήσει το σώμα του Ιησού προς ενταφιασμό. Η κίνησή του είναι μία μαρτυρία, μία γνήσια ανταπόκριση στον Εσταυρωμένο Αγαπημένο.
Εισέρχεται το Σώμα στον Τάφο και η Θεϊκή Φύση απελεύθερη κατέρχεται στον Άδη, στο βασίλειο του θανάτου, για να συνεχίσει το σωτηριώδες έργο Του.
Την κάθοδο του Χριστού στον Άδη δεν αντέχει ο Άδης, αδυνατεί να θανατώσει τη Ζωή, γι’ αυτό αυτοθανατώνεται. Τοιουτοτρόπως καταστρέφεται η εξουσία του θανάτου επάνω στους ανθρώπους, οι νεκροί ανασταίνονται και ο Άδης ερημώνει.
Ο θάνατος της Ζωής, του Χριστού, μετατρέπεται σε θάνατο του θανάτου, σε μεταμόρφωση της θλίψεως του Πάθους σε χαρά αναστάσιμη. Η δυνατότητα της ανάστασης πλέον είναι προσωπική μας κίνηση, καθ’ όσον ο Χριστός έχει κάνει ήδη την αρχή. Η υπακοή στο θέλημά Του, ο αγώνας εναντίον της αμαρτίας, σηματοδοτεί την απελευθέρωση από τα δεσμά του θανάτου και την προσδοκία της συνάντησης με τον Σωτήρα και προσωπικό Λυτρωτή μας, τον Χριστό, που μας αγαπάει και Τον αγαπούμε.-


ΚΥΡΙΑΚΗ του ΠΑΣΧΑ και εορτάζομεν την Ζωηφόρον Ανάστασιν του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.

Η Ανάσταση του Χριστού κατατροπώνει τον θάνατο, συντρίβει τον Διάβολο και λυτρώνει τον άνθρωπο.Ο άνθρωπος ανακτά τη δυνατότητα της θέωσης.
Η Ανάσταση του Θεανθρώπου σηματοδοτεί την ανακαίνιση της δημιουργίας.
Ο Αναστημένος Χριστός προσωπικός Λυτρωτής κάθε ανθρώπινης ύπαρξης.
Ο Χριστός, Θριαμβευτής του θανάτου, εμφανίζεται στους Μαθητές Του και μεταστρέφει κάθε λύπη σε ανείπωτη χαρά.
Η Ανάστασή Του σηματοδοτεί την απαρχή της όγδοης ημέρας, της κοινωνίας δηλ. και πάλι με τον Θεό.
Η Ανάσταση του Ιησού δίνει τη δυνατότητα να γίνουμε όλοι μας τέκνα Φωτός , απαρχή μιας άλλης βιοτής, της αιωνίου.
Η Ανάσταση του Χριστού ορόσημο στην ανατολή της προοπτικής του Παραδείσου.
Ο Παράδεισος ήδη είναι ανοικτός και μας αναμένει. Αρκεί να γίνουμε κοινωνοί της Αναστάσεως του Κυρίου.
Στο πανευφρόσυνο πανηγύρι της Αναστάσεως καλούνται να τρυφήσουν οι πάντες , να κοινωνήσουν της άφατης ακένωτης χαράς , που πηγάζει από τον Ζωοδόχο Τάφο.-

Ευαγγελισμός της Θεοτόκου.

25.3 ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ της ΘΕΟΤΟΚΟΥ.

25 Μαρτίου ! Το προαιώνιο Θεϊκό σχέδιο της σωτηρίας του ανθρώπου αρχίζει να εφαρμόζεται. Η ευαγγελία ανακοινώνεται σ’ Εκείνη, που είχε τη θεοποιό Χάρη κατά μετοχή, την Παναγία.
Και η καταφατική της απάντηση στο άγγελμα του Αρχαγγέλου αποκαλύπτει την υπακοή της στο Θεό, μέσα από μία ελεύθερη επιλογή, την απάρνηση του ιδίου θελήματος και την αποδοχή του θελήματος του Θεού. Περνάει από την κάθαρση και το φωτισμό, με την ησυχαστική Θεοκοινωνία και φθάνει στη θέωση, κατά τον Ευαγγελισμό.
Τοιουτοτρόπως με την επίτευξη της Eνανθρώπησης του Λόγου εξασφαλίζεται η δυνατότητα της θέωσης κάθε ανθρώπου και πραγματοποιείται ο σκοπός της δημιουργίας.-

Το ΄΄ΠΟΤΗΡΙΟΝ΄΄.

ΚΥΡ. Ε΄ , ΝΗΣΤΕΙΩΝ.( Μαρκ. ι΄ , 32 - 45 )
ΤΟ "ΠΟΤΗΡΙΟΝ"

«Το ποτήριον ο εγώ πίνω πίεσθε» ( Μαρκ. ι΄ , 39 ).
«Το ποτήριον».Ο Σταυρός και το Πάθος του Χριστού.
Η αυτοθυσία επέφερε τη σωτηρία.
Ο Σταυρός σηματοδότησε τη λύτρωση.
Η εκούσια και άφωνη Σταυρική Θυσία εξασφάλισε τη θεραπεία της πεπτωκυίας ανθρώπινης φύσεως.
«Το ποτήριον», o δίαυλος προς την αιώνια δόξα.
Η εμπειρική πρόταση του Χριστού απευθύνεται προς κάθε ακόλουθό Του, προσωπικά, αλλά και στην Εκκλησία καθολικά.
Η Εκκλησία, το Σώμα του Χριστού είναι Εσταυρωμένη, αλλά και Αναστημένη.
Η Ορθοδοξία βιώνει το «ποτήριον» του Χριστού, ζει σταυρικά, κινείται κενωτικά, δρα αγαπητικά, αγωνίζεται μεταμορφωτικά.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία επιδιώκει το μαρτύριο και αποδιώκει τη δόξα.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία δέχεται τη σταύρωση και δεν προσφέρει σταύρωση, οπότε διατηρεί συνεχή την κοινωνία με τον Χριστό και γεύεται καθημερινά το «ποτήριον»του Χριστού.
«Το ποτήριον ό εγώ πίνω, πίεσθε.»Η βίωση του Σταυρού κριτήριο γνησιότητας της ορθόδοξης ταυτότητας του χριστιανού.
Η μαρτυρική βιοτή σφραγίδα ορθόδοξης πιστότητας.
«Ποτήριον» οι θλίψεις, οι δοκιμασίες, οι αντίξοες καταστάσεις.
«Ποτήριον»ο ανένδοτος αγώνας για μεταμόρφωση και απαλλαγή από τη δουλεία των παθών.
«Ποτήριον», Σταυρός η αποδοχή των ατιμιών και η περιφρόνηση των επαίνων.
«Ποτήριον» η αναντίδραστη στάση στην αδικία, αλλά και στην εξύμνηση.
«Ποτήριον», Σταυρός και η έκφραση αγάπης προς τους άλλους, εφ’ όσον η αγάπη συνεπάγεται την αυθυπέρβαση του «εγώ», την κένωση.
Ο Αθλητής χριστιανός παραμένει σταυρωμένος στο ξύλο της αγάπης, αλλά ταυτόχρονα αληθινά ελεύθερος και δυνατός, μάρτυρας, αλλά Θριαμβευτής.
«Το ποτήριον» του Χριστού προϋπόθεση, αλλά και εχέγγυο της συμμετοχικότητας στην απόλαυση της αιώνιας πανευφροσύνης.-

Αγιοι: Χρύσανθος και Δαρεία.

19/3 ΟΙ ΑΓΙΟΙ: ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ και ΔΑΡΕΙΑ.

Η Ορθοδοξία ανά τους αιώνες δέχεται κτυπήματα, υφίσταται διωγμούς, πολεμείται από αιρετικούς και άθεους, αλλά πάντοτε εξέρχεται νικήτρια. Νικά η αλήθεια. Νικά το φως. Νικά ο Ένας Αληθινός Θεός.
Το δένδρο της Εκκλησίας είναι ποτισμένο με αίμα Μαρτύρων και Ηρώων, Αγωνιστών και Ομολογητών. Άνδρες και γυναίκες, γέροι, νέοι και παιδιά, άγαμοι και έγγαμοι, είναι τα διαμάντια, που στολίζουν και απαρτίζουν την ένδοξη στρατιά Ιησού του Ναζωραίου.
Και να, μπροστά μας προβάλλει, ένα αρμονικό ζευγάρι: Ο ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ και η ΔΑΡΕΙΑ.
Βρισκόμαστε στην Αλεξάνδρεια, τον 3ον αιώνα μ.Χ., όταν γεννιέται άπο τον άρχοντα συγκλητικό Πολέμονα ένα αγόρι, ο Χρύσανθος. Ο ειδωλολάτρης πατέρας ονειρεύεται το γιο του να καταλαμβάνει υψηλές θέσεις. Το παιδί όμως ποθεί μία ανώτερη ζωή.
Ο καρδιογνώστης Κύριος οδηγεί τα βήματα του νέου κοντά σ' έναν Επίσκοπο, που βρίσκεται σε μια σπηλιά. Εκεί, μεταλαμπαδεύεται η πίστη στον αληθινό Θεό στη διψασμένη ψυχή του Χρύσανθου. Πιστεύει φλογερά, βαφτίζεται, γίνεται ζηλωτής χριστιανός και διακηρύττει το εύρημά του, τον Χριστό.
Ο πατέρας, ντροπιασμένος κι εξαγριωμένος, στο άκουσμα της μεταστροφής του γιου του τον φυλακίζει. Η φλόγα, που καίει στα στήθη του Χρύσανθου, τον κρατεί αμετακίνητο στην πίστη.
Κι ο πατέρας μηχανεύεται άλλη λύση. Φέρνει από την Αθήνα μία φιλόσοφο κι ωραία γυναίκα, τη Δαρεία, για να τον παντρέψει και τον μεταπείσει.
Ο Χρύσανθος και η Δαρεία δένονται με τα δεσμά του γάμου. Ο Χρύσανθος στέκεται δίπλα της άγγελος καλωσύνης, ακτινοβολώντας το φως του Χριστού. Το παράδειγμά του, συγκλονίζει την Δαρεία, που από κυνηγός γίνεται θήραμα. Πιστεύει κι αυτή στον Χριστό, βαφτίζεται, κι οι δύο μαζί, γίνονται ιεραπόστολοι. Κηρύττουν στον λαό, Ιησούν τον Εσταυρωμένον και κερδίζουν ψυχές στον Χριστό.
Το πληροφορείται ο έπαρχος και δίνει εντολή στον αξιωματούχο Κλαύδιο να τους τιμωρήσει παραδειγματικά. Τα βασανιστήρια αρχίζουν σκληρά, αλλά το ζευγάρι παραμένει ακλόνητο, υμνολογώντας τον Κύριο, που αμέσως θεραπεύει τις πληγές τους. Το θέαμα συγκλονίζει τον Κλαύδιο, πιστεύει στον Χριστό ο ίδιος, η γυναίκα του, τα δύο του παιδιά, οι φίλοι του, οι δούλοι του και οι στρατιώτες της ομάδας του.Έτσι και το μαρτύριο του Χρύσανθου και της Δαρείας, φέρνει πλούσιους καρπούς.
Ο Βασιλιάς μαθαίνει τα συμβάντα και διατάζει τον μεν Κλαύδιο να τον πνίξουν στη θάλασσα, τους δε λοιπούς ν' αποκεφαλίσουν. Ο Χρύσανθος και η Δαρεία ρίχνονται σ' ένα λάκκο γεμάτο βόρβορο και σκεπάζονται με χώματα.
Το ευλογημένο αυτό ζευγάρι, ο Άγιος Χρύσανθος και η Αγία Δαρεία, κι οι δύο μαζί ζουν στη γη και δίνουν τη μαρτυρία του Χριστού. Κι οι δύο μαζί ζουν στον Ουρανό και χαίρονται τη χαρά του Παραδείσου. Κι εμείς τους τιμάμε στις 19 Μαρτίου.-

Οσιος ΑΛΕΞΙΟΣ ο άνθρωπος του ΘΕΟΥ.

17/3 ΟΣΙΟΣ ΑΛΕΞΙΟΣ ο άνθρωπος του Θεού.
******************************************************************
«Ο φιλών πατέρα η μητέρα υπέρ εμέ ουκ έστί μου άξιος» (Ματθ. γ΄, 37) δηλώνει κατηγορηματικά ο Κύριος.
Τα πρωτεία της αγάπης μας επιζητεί ο Ιησούς. Κι είναι οι Ευαγγελικοί αυτοί στίχοι το έναυσμα για ηρωικές αποφάσεις, η αφετηρία για το δρόμο της ολοκληρωτικής προσφοράς, της αφιέρωσης ψυχών στον Θεό. Ο αντίλαλος των λέξεων εγερτήριο σάλπισμα για πορεία και συνάντηση με το Νυμφίο.
Κι ο Όσιος ΑΛΕΞΙΟΣ είναι ο μεταφραστής των λόγων του Ιησού σε πράξη. Είναι ο άνθρωπος του Θεού, όπως επονομάζεται. Είναι εκείνος, που προτάσσει την αγάπη προς τον Θεό και υποτάσσει την αγάπη προς τους φυσικούς γεννήτορες.
Είναι το εγκαλλώπισμα των Οσίων, ο εφάμιλλος των Αγγέλων, το καύχημα της γης, το αγαλλίαμα τ’ Ουρανού.
Ας τον γνωρίσουμε εκτενέστερα.
Πατρίδα του η Ρώμη. Ζει στους χρόνους των ευσεβών Βασιλέων Αρκαδίου και Ονωρίου. Γονείς του ο άρχοντας Ευφημιανός και η Αγλαϊδα. Πλούσιοι, αλλά και ενάρετοι, ευγενείς, αλλά και δούλοι Κυρίου. Πορεύονται άμεμπτα, βαδίζουν θεάρεστα,αγωνίζονται ευάρεστα, δραστηριοποιούνται ποικιλότροπα, εργάζονται άοκνα.
Τα πλούτη τους στη διάθεση των «ελαχίστων» αδελφών του Χριστού. Οι πτωχοί βρίσκουν τροφή, οι γυμνοί ενδυμασία, οι ξένοι κατάλυμα. Η φροντίδα ανελλιπής, η περιποίηση προσωπική, η αγάπη έμπρακτη.
Η ευλάβεια διακριτική, η καλωσύνη πασιφανής, η πίστη φανερή.
Πόνος και πόθος και ευχή τους η απόκτηση ενός παιδιού. Κι οι ικεσίες εισάκουονται και γεννιέται ο Αλέξιος. Η χαρά άμετρη. Η αγαλλίαση άφατη.
Μέριμνά τους η «κατά Θεόν» μόρφωση του παιδιού. Κι ο ευφυής Αλέξιος πολύ σύντομα μορφώνεται πολύπλευρα και γίνεται σοφός. Παράλληλα συγκρίνει τη ματαιότητα του κόσμου με την Αιωνιότητα της ψυχής και αποφασίζει την απάρνηση των εγκόσμιων για την απόκτηση των Ουρανίων, την ανταλλαγή των φθαρτών με τ' άφθαρτα.
Η καρδιά φλέγεται. Η ψυχή σκιρτά. Ο πόθος φουντώνει. Δέσμιος της αγάπης του Χριστού επιδίδεται σε αυτοάσκηση. Ενδύεται τρίχινο ράσο εσωτερικά και μεταξωτά εξωτερικά. Οι γονείς αγνοούν τα ένζηλα θεϊκά του αισθήματα. Επιθυμία τους ο γάμος του, η απόκτηση απογόνων. Η ανεύρεση ωραίας, πλούσιας και ευγενούς κόρης, επιτυχής εκλογή.
Ο Αλέξιος ζει στο δικό του κόσμο.Η κοινωνία του με τον Θεό άμεση. Οι προσευχές του πύρινες. Η σωτηρία του θερμό αίτημα. Η διαφυγή του από τις παγίδες του σατανά δακρύβρεχτη δέηση. Η καρδιά όρθια. Η ψυχή αλύγιστη. Το βλέμμα εστραμμένο στον Ουρανό. Η επαγρύπνηση αυστηρή. Η ελεημοσύνη πλούσια. Οι ευχέτες προς Κύριον αυξάνουν. Οι γονείς προβάλλουν το θέμα του γάμου. Ο γιος διαφωνεί, αντιστέκεται, υποχωρεί τελικά, αλλά φαινομενικά. Ο γάμος γίνεται. Όλοι χαίρονται. Ο Αλέξιος προσεύχεται για την επιτυχία του σχεδίου του. Η νύχτα απλώνει το σκοτεινό πέπλο της. Στο νυφικό θάλαμο υλοποιείται η μεγάλη απόφαση. Ο εκλεκτός δούλος του Θεού παραδίδει το δακτυλίδι στη νύμφη και εξέρχεται. Ενδύεται φτωχικά ρούχα, παίρνει χρυσό και πολύτιμα μαργαριτάρια και τρέχει στη θάλασσα. Ένα πλοίο έτοιμο για απόπλευση. Επιβιβάζεται και αναχωρεί. Στη Λαοδικεία αποβιβάζεται και πορεύεται προς την Έδεσσα. Εκεί εισέρχεται στο ναό και ατενίζει μία θαυμαστή, αχειροποίητη εικόνα του Χριστού. Η ψυχή αγάλλεται. Ο τόπος προσφέρεται για μόνιμη διαμονή. Μοιράζει στους φτωχούς ό,τι έχει και επαιτεί ο ίδιος. Η άσκηση αρχίζει. Η προσευχή ολονύκτια. Η νηστεία αυστηρή. Το σώμα ταλαιπωρείται. Η ομορφιά εξαφανίζεται. Η σάρκα καταμαραίνεται. Η ψυχή διανθίζει. Τα πάθη κατευνάζονται. Οι αρετές διαλάμπουν. Ο Αλέξιος εξαϋλώνεται.
Οι γονείς και η σύζυγος τον αναζητούν. Οι θρήνοι γοεροί. Η θλίψη απερίγραπτη. Οι υπηρέτες φθάνουν και στην Έδεσσα. Περνούν από το Ναό, ελεούν τον Αλέξιο και φεύγουν χωρίς να τον αναγνωρίσουν. Ο Όσιος ευχαριστεί τον Θεό, γιατί δέχθηκε ελεημοσύνη από τους υπηρέτες. Οι έρευνες άκαρπες. Η απογοήτευση προφανής. Γονείς και νύφη απαρηγόρητοι. Ο Αλέξιος στην ξενιτεία άγνωστος, ευφραίνεται και δοξάζει τον Θεό για τη διαφύλαξή του. Παραμένει 17 χρόνια στο νάρθηκα του Ναού και ακτινοβολεί η αγιότητά του. Οι άνθρωποι τον τιμούν. Ο Όσιος άγρυπνος φρουρός στο κάστρο της ψυχής του ανησυχεί. Η ανθρώπινη δόξα τον φοβίζει. Η Ουράνια δόξα τον ελκύει.
Φεύγει για την Ταρσό της Κιλικίας. Η θαλασσοταραχή κατευθύνει το πλοίο στη Ρώμη. Ο Αλέξιος υποτάσσεται στο θέλημα του Θεού. Απόφασή του η παροίκησή του στην πατρική οικία. Σκοπός του η άσκηση υπομονής με το άγνωστο της ταυτότητάς του. Δέεται θερμά στον Κύριο για ενδυνάμωση.
Η συνάντηση με τον πατέρα του τυχαία. Η ανωνυμία του διατηρείται. Η επιθυμία του εισακούεται. Η διαμονή του παράπλευρα στο πατρικό σπίτι γεγονός. Η νηστεία συνεχίζεται. Η εγκράτεια άμετρη. Η προσευχή εκτενής. Ο σατανάς φρίττει. Οι επιθέσεις πυκνώνουν. Οι δούλοι επιθετικοί. Οι ύβρεις αλλεπάλληλες. Ο γογγυσμός ανύπαρκτος. Οι θρήνοι της μάνας ακούονται. Οι κοπετοί της ομόζυγου αντηχούν. Τα λόγια τους αντιλαλούν. Η καρδιά του Οσίου πονεί. Το υιικό φίλτρο διεγείρεται. Η αντιπαράθεση του αήττητου αγωνιστή έτοιμη: «Ο φιλών πατέρα η μητέρα υπέρ εμέ, ουκ έστί μου άξιος». Ο ένθεος έρωτας κατασβήνει τη σαρκική αγάπη. Η υπακοή στον Θεό εξουδετερώνει την πειθαρχία στους γονείς. Οι προσευχές δακρύβρεχτες. Η υπομονή αίτημά του. Η σωτηρία των δικών του ευχή του.
17 χρόνια κονταροχτυπιέται ο Αλέξιος με τις δυνάμεις του σκότους και σημειώνει περιφανείς νίκες. Ο Κύριος παρακολουθεί τον αγώνα του και αποκαλύπτει τη μέρα της εκδημίας του.
Ο Όσιος ετοιμάζεται. Η αυτοαποκάλυψη απαραίτητη κι ακίνδυνη τώρα. Εξιστορεί σε χαρτί τη βιογραφία του, απολογείται θαρραλέα, παρηγορεί στοργικά, ενισχύει δυναμικά, στηρίζει σημαντικά. Η επιστολή κλείνει. Η προσευχή συνεχίζεται. Η κοίμηση ακολουθεί. Η Θεϊκή επέμβαση άμεση. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιννοκέντιος και ο Βασιλιάς Ονώριος στην εκκλησία ακούουν τη φωνή του Θεού. Αναγγέλλει τη μετάσταση του ανθρώπου Του και υποδεικνύει τον τόπο εύρεσης. Η κινητοποίηση αστραπιαία. Το σπίτι του Ευφημιανού κατακλύζεται. Οι υπηρέτες γνωστοποιούν την οσιακή ζωή του ξένου. Ο Ευφημιανός αντικρίζει τον Άγιο με το χαρτί στο χέρι, αλλά η παραλαβή αδύνατη. Ο Βασιλιάς κι ο Πατριάρχης προσέρχονται. Γονυπετείς ζητούν το χαρτί. Ο Άγιος το παραδίδει. Η ανάγνωσή του αφήνει εμβρόντητους τους πάντες. Ο Όσιος ξένος είναι ο Αλέξιος. Ο πατέρας θρηνεί. Η μητέρα και η σύζυγος φθάνουν και εκτυλίσσονται σκηνές δραματικές, στιγμές τραγικές.
Ο λαός συμμετέχει. Ο Όσιος επιχέει πλούσια τη θαυματουργική Του Χάρη. Ασθενείς θεραπεύονται. Αδιαχώρητο παρατηρείται. Το ιερό λείψανο λαϊκό προσκύνημα επί μία εβδομάδα. Ενταφιάζεται τιμητικά. Ο Ουρανός πανηγυρίζει, γιατί κερδίζει έναν ακόμη Όσιο. Η γη αγάλλεται, γιατί αποκτά έναν ακόμη ιατρό, έναν πρεσβευτή στον Θρόνο του Κυρίου. Ο Θεός δοξάζεται στο πρόσωπο του Οσίου Αλεξίου.-

Ορθόδοξη Ασκητική.

ΚΥΡ. Δ. ΝΗΣΤΕΙΩΝ. Αγ. Ιωαν. Κλίμακος. ( Μαρκ. θ. , 17 – 31 )

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΣΚΗΤΙΚΗ.

«Τούτο το γένος εν ουδενί δύναται εξελθείν ει μη εν προσευχή και νηστεία.» ( Μαρκ. θ΄ , 29 ).
Η Ορθοδοξία διαθέτει τη δυνατότητα στον άνθρωπο να θεωθεί και τον εξοπλίζει με ακαταμάχητα όπλα, που είναι η νηστεία και η προσευχή.
Με τη νηστεία χαλιναγωγείται το σώμα και σημειώνεται καταστολή των επαναστατικών εξεγέρσεων.
Με τη νηστεία βιώνουμε την προπτωτική κατάσταση και το δράμα της πτώσεως των Πρωτοπλάστων, αλλά και καταστάσεις εσχατολογικές.
Με την προσευχή κατευνάζονται οι λογισμοί, που διεγείρουν τα πάθη.
Με την προσευχή έχουμε άμεση κοινωνία με τον Χριστό. Με την προσευχή ζούμε την αγάπη του Θεού.
Και τα δυό αυτά μέσα απαραίτητα για τη θέωσή μας.
Και η νηστεία και η προσευχή κατορθωτά από όλους τους Αθλητές της πίστεως.
Και τα δύο εντάσσονται στην ασκητική ζωή και φανερώνουν ορθόδοξο ήθος.
Με την, «εν χάριτι» Θεού, άσκηση αποκτάται και διατηρείται η ελευθερία.
Με την άσκηση σημειώνεται μεταστροφή του ανθρώπου και υπέρβαση του «εγώ».
Τοιουτοτρόπως ο αγωνιστής χριστιανός, ελεύθερος από τη φιλαυτία ζει την αδελφότητα με τους αδελφούς και για τους αδελφούς.
Και η συνάντηση όλων κορυφώνεται στο Μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας. Εκεί, όλοι γίνονται σύσσωμοι και σύναιμοι Χριστού, αλλά και με κοινή ζωή, κοινή χαρά, κοινή λύπη, κοινή πίστη, κοινή ελπίδα, ασύνορη αγάπη, σε μία κοινωνία αγάπης.
Η ορθόδοξη κίνηση επιτελείται γύρω από τον Θεάνθρωπο.
Το ορθόδοξο πνεύμα, λοιπόν, ασκητικό, κοινοτικό, Θεανθρωποκεντρικό. Αυτό το πνεύμα καλούμαστε όλοι να εγκολπωθούμε, να το κάνουμε πράξη ζωής, ζωής αγάπης.-

Aγιοι 40 Μάρτυρες.

9/3 ΟΙ ΑΓΙΟΙ 40 ΜΑΡΤΥΡΕΣ

Το δένδρο της χριστιανικής πίστεως, είναι ποτισμένο με το αίμα πολυαρίθμων ηρώων. Ανάμεσα στη στρατιά των Μαρτύρων, που παρελαύνουν στο Θρόνο του Θεού, ξεχωρίζουν οι μορφές μιας ομάδας 40 νέων. 40 παλληκάρια στο σώμα και λεβέντες στην ψυχή. 40 επίλεκτοι στρατιώτες του Ρωμαϊκού στρατού, αφοσιωμένοι στο καθήκον, αλλά και θερμοί χριστιανοί. 40 διαλεκτά βλαστάρια θυσιάζουν τη δόξα και κερδίζουν την Αιωνιότητα.
Βρισκόμαστε στη Σεβάστεια, στα ευλογημένα χώματα του μαρτυρικού Πόντου. Οι διωγμοί των Χριστιανών συνεχίζονται ανήλεα και ακατάπαυστα. Στόχος, αυτή τη φορά, 40 λεβεντόκορμοι νέοι, το καύχημα του Ρωμαϊκού στρατού. Η είδηση, ότι ανήκουν στην παράταξη των Χριστιανών, αφήνει άναυδο τον έπαρχο της πόλεως. Τους ζητεί σε ακρόαση και προσπαθεί να τους μεταπείσει με υποσχέσεις, αλλά και με απειλές.
Οι 40 νέοι ομολογούν με θάρρος την πίστη τους στον Χριστό και παραμένουν αμετάκλητοι στην απόφασή τους.
Φυλακίζονται, για να συνετισθούν, αλλά τα υγρά κελλιά της φυλακής γίνονται τόποι άμεσης επικοινωνίας με τον Κύριο, σταθμός ανεφοδιασμού, αφού ο ίδιος ο Χριστός εμφανίζεται και τους ενθαρρύνει, τους εμψυχώνει.
Η προσπάθεια του επάρχου συνεχίζεται. Η αδιαλλαξία των νέων παραμένει σταθερή. Κι η καταδικαστική απόφαση παίρνεται: Θα ριφθούν στα νερά μιας παγωμένης λίμνης. Και οι σαράντα λεβέντες δέχονται πρόθυμα την απόφαση και πέφτουν γυμνοί στα παγωμένα νερά. Σε λίγο, αρχίζει να παγώνει το κορμί, να πήζει το αίμα, να δυσκολεύεται η αναπνοή. Τα σώματα παγωμένα, αλλά οι ψυχές φλογισμένες.«Δριμύς ο χειμών, αλλά γλυκύς ο παράδεισος», αναφωνούν και αλληλοστηρίζονται. Οι προσευχές πύρινες βγαίνουν από τα νεανικά τους χείλη.
Όλοι ποθούν να συναντήσουν, το γρηγορώτερο, τον Χριστό. Ένας μόνον αρχίζει να λυγίζει. Η πίστη του αποδυναμώνεται κι η αγάπη του για ζωή ξυπνά μέσα του, καθώς αντικρύζει τα φώτα των θερμών λουτρών.
Την ίδια στιγμή, κατά την ομολογία του φύλακα, άγγελοι στεφανώνουν τους νέους όλους, εκτός απ' αυτόν, που ταλαντεύεται. Ο δειλός οδηγεί τα βήματά του στα λουτρά, κι αμέσως πέφτει νεκρός. Ο φύλακας, ζωντανός μάρτυρας του οράματος και του θεάματος, πιστεύει, ομολογεί την πίστη του στον Χριστό, πέφτει στην παγωμένη λίμνη και παίρνει τη θέση του λιποτάκτη.
Το πρωϊ βρίσκει τους νέους μισοπεθαμένους. Αποφασίζεται να ριφθούν στη φωτιά όλοι εκτός από έναν, τον Μελίτωνα, που φαίνεται ακμαιότερος. Οι άμαξες μεταφέ-ρουν τα κορμιά των νέων. Η μητέρα του Μελίτωνα, που ποθεί να τον ιδεί Μάρτυρα του Χριστού, τον ενισχύει και κρατώντας τον στους ώμους της ακολουθεί την πομπή. Όταν δε βλέπει, ότι παραδίδει την ψυχή του, τον ρίχνει στις φλόγες, μαζί με τους συναθλητές του, για να δώσουν και οι 40 το παρόν μπροστά στο Βήμα του αθλοθέτη Κυρίου.
Οι ψυχές τους φτερουγίζουν νικηφόρες κοντά στον Χριστό.
Η Εκκλησία μας τιμά τους 40 γενναίους Μάρτυρες στις 9 Μαρτίου.-

Κλήση για ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ και ΣΤΑΥΡΟ.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ. ( Μαρκ. η΄, 34 – θ΄, 1 )

ΚΛΗΣΗ για ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ και ΣΤΑΥΡΟ.

«΄Οστις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι. »( Μαρκ. η΄ , 34 ).
Ο Ιησούς απευθύνει προσωπικές προσκλήσεις, για κατάταξη εκούσια στο στράτευμά Του. Εθελοντές οι στρατιώτες του Χριστού.
Ο Ίδιος Πρώτος Σταυροφόρος απαιτεί σταυροφόροι να είναι και οι ακόλουθοί Του, αφ’ ενός, αλλά και αφ’ ετέρου να επιδείξουν αυταπάρνηση.
Αυταπάρνηση σημαίνει να απαρνηθείς τον εαυτό σου. Η αυταπάρνηση συνεπάγεται την απάρνηση κάθε ηδονής, κάθε εφάμαρτης επιθυμίας, κάθε αμαρτωλής πράξεως, κάθε πάθους.
Η αυταπάρνηση σηματοδοτεί τον αγώνα για κάθαρση καρδιάς από τα πάθη, ώστε να επέλθει ο φωτισμός του νου και να επιτευχθεί η θέωση.
Η αυταπάρνηση απαιτεί την απάρνηση του ιδίου θελήματος και την αποδοχή του θελήματος του Θεού.
Η αυταπάρνηση πρώτος και βασικός όρος της εκούσιας στρατολόγησης στη συνοδεία του Ιησού.
Δεύτερος όρος η άρση του σταυρού. Ο Ιησούς Πρώτος σήκωσε τον Σταυρό, καρφώθηκε πάνω στον Σταυρό και η Σταυρική Του Θυσία ήταν λυτρωτική για τη δημιουργία καθολικά.
Η πτώση των Πρωτοπλάστων επέφερε τη διάσπαση του ανθρώπου από τον Θεό, των ανθρώπων μεταξύ τους, του ανθρώπου – προσώπου - εσωτερικά, του συνδέσμου ανθρώπου και φύσεως.
Η αμαρτία, ως «παρά φύσι» κίνηση της ψυχής προξένησε τη φθορά και τη θνητότητα.
Ο Εσταυρωμένος Χριστός ανέδειξε τον Σταυρό σε συνεκτικό σημείο αναφοράς όλης της κτίσεως.
Η δύναμη του Σταυρού αναδείχθηκε ενοποιός όλων των διασπάσεων.
Διά του Σταυρού ο άνθρωπος επιστρέφει στον Θεό και ενώνεται και κοινωνεί μαζί Του.
Διά του Σταυρού ο άνθρωπος ενοποιείται εσωτερικά και κατ’ επέκταση Χριστοποιείται.
Διά του Σταυρού ο άνθρωπος κυριαρχεί επί της φύσεως, η οποία και τον υπηρετεί.
Ο Σταυρός του Χριστού σύμβολο αγάπης και ειρήνης και ο σταυροφόρος χριστιανός ειρηνεύει, υπομένει, ελπίζει, αγαπά και σώζεται. Ο σταυρός του καθενός είναι στα μέτρα του και οπωσδήποτε σωστικός.
Απάρνηση εαυτού και άρση σταυρού, λοιπόν.
Να, οι δύο προϋποθέσεις για την κατάταξη στο εθελοντικό στράτευμα του Ιησού.
Ας τις εκπληρώσουμε.-

Αγ. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ο Πλανάς.

2/3 ΑΓ. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ο Πλανάς.

«Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται» (Ματθ. ε΄,8). Προϋπόθεση της θεωρίας του Θεού η καθαρότητα της καρδιάς. Σε μία εποχή υλιστική και πολυπράγμονα, σ’ έναν κόσμο εναγώνιο και ανειρήνευτο, με ανθρώπους, που κυκλοφορούν με προσωπεία και διαθέτουν αμβλυμένα αισθητήρια και καθημερινά αποστασιοποιούνται από τις ρίζες τους, την Ορθόδοξη Παράδοση, η εμφάνιση προσώπων, που πυκτεύουν για την αγιότητα είναι σημείο ενθαρρυντικό. Είναι οι άνθρωποι εκείνοι, που συλλαμβάνουν το νόημα της εύσημης ερώτησης του Κυρίου: «τι γαρ ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδίσει, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθεί;΄Η τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;» (Ματθ. ιστ΄,26) και επικεντρώνουν το ενδιαφέρον τους στα ουράνια αγαθά και μοχθούν επίπονα για την απόκτησή τους. Με απλότητα και σταθερότητα, με φλόγα και ζήλο, με ζέση και πίστη, αιωνοποιούν την καθημερινότητα και αξιοποιούν τη χρονικότητα. Ζουν υπερβατικά και εκπέμπουν μηνύματα διαχρονικά. Είναι οι αγωνιστές της γης και οι Άγιοι τ’ Ουρανού.
Νεοφανής Άγιος και ο παπα-ΝΙΚΟΛΑΣ Πλανάς. Μία μορφή απλή και ταπεινή, που άφησε ανεξίτηλα ίχνη από το πέρασμά της στη γη και καταυγάζει σήμερα στο στερέωμα τ’ Ουρανού. Είναι ο απλός ιερέας του Υψίστου από τη Νάξο. Είναι ο πάμπτωχος σε χρήματα, αλλά πάμπλουτος σε χαρίσματα. Είναι ο άσοφος σε γνώσεις του κόσμου, αλλά σοφός σε γνώση Θεού. Είναι ο δούλος Κυρίου, αλλά ελεύθερος αληθινά. Η ζωή του συντονισμένη στη συχνότητα τ’ Ουρανού εκτυλίσσεται αληθινά. Οι σκέψεις του εμποτισμένες με τη μνήμη του θανάτου μεταφράζονται σε πράξεις, που ζυγίζουν Αιωνιότητα. Ιερουργεί και υπερίπταται. Λειτουργεί και διακονείται Αγγελικά. Για 52 έτη και σε καθημερινή βάση προσφέρει τη λατρεία στον Κύριο και ζει τη μέθεξη της Αγ. Τριάδας. Διάκονος από το 1879 και ιερέας από 2 Μαρτίου 1884, είναι γνήσια επιστολή Χριστού και αποπνέει το άρωμα της αγιωσύνης. Έγγαμος αρχικά με την Ελένη Προβελεγγίου, από τα Κύθηρα, αποκτά τον Ιωάννη και η συμβία του εκδημεί. Ελεύθερος πλέον αφοσιώνεται στο Λατρευτό Νυμφίο της ψυχής του. Νηπιάζει στην κακία, καθώς προχωρεί στην ηλικία. Απλός στους τρόπους, πράος στη συμπεριφορά, ακέραιος στον χαρακτήρα, απόνηρος στους λογισμούς αόργητος στις εκδηλώσεις, αμνησίκακος στους εχθρούς, ευπροσήγορος στους θλιμμένους, αφιλάργυρος και φιλόπτωχος, ιλαρός και προσιτός, ταπεινός και αγαπητός, δίνει το παρόν στον ανθρώπινο πόνο. Δυσεπίλυτα προβλήματα αντιμετωπίζει διεξοδικά. Ασθένειες σοβαρές θεραπεύει αποτελεσματικά. Αδύνατους στηρίζει. Πλανεμένους επαναφέρει. Αγωνιστές ενισχύει. Ο έμπρακτος λόγος του και η ασύνορη αγάπη του καλύπτουν καθολικά τους πολυπληθείς πιστούς στην καρδιά της Αθήνας, στον Ι. Ναό Αγίου Ιωάννη του Κυνηγού. Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης και ο Αλέξανδρος Μωραϊτίδης, σύγχρονοί του, τον θαυμάζουν και τον μιμούνται. Οι άνθρωποι έχουν ένα ζωντανό παράδειγμα και χαίρονται. Ο Κύριος έχει έναν αφοσιωμένο ιερέα Ασκητή και αγάλλεται. Ζει στα θαύματα και κάνει θαύματα. Δοξάζει τον Θεό και αντιδοξάζεται από τον Θεό.
Στις 2 Μαρτίου 1932, ύστερα από 81 χρόνια επίγειας πορείας, εισέρχεται ειρηνικά και νικηφόρα στα Ουράνια Σκηνώματα για ν’ απολαμβάνει άληκτα το αΐδιο Φως της Παρουσίας του Θεού.
Εμείς θαυμαστές της ζωής του τον τιμάμε στις 2 Μαρτίου και επιζητούμε τις πρεσβείες του για να γίνουμε και μιμητές του.
ΝΙΚΟΛΑΟΣ Πλανάς! Ένας ακόμη Άγιος σύγχρονος, που πρόσφατα αγιοποιήθηκε. Ένα αληθινό πρότυπο ζωής για όλους μας.-

Οσιομάρτυρας ΕΥΔΟΚΙΑ.

1/3 Η ΟΣΙΑ ΕΥΔΟΚΙΑ. -Ένα λουλούδι της Χάριτος -

Ανάμεσα στα μυρίπνοα άνθη του Παραδείσου, στα εκλεκτά βλαστάρια της Θριαμβεύουσας Εκκλησίας, στις στρατιές των Αγίων και των Μαρτύρων, στα λουλούδια της Θείας Χάριτος, είναι και ξεχωρίζει η μορφή της Οσιομάρτυρας Ευδοκίας.
Η ΑΓΙΑ ΕΥΔΟΚΙΑ, θήραμα του Θείου Κυνηγού, λαβωμένη με τα βέλη της αγάπης Του, καρπός της μεγάλης ευσπλαχνίας Του, είναι ένα θαύμα της Χάριτος του Θεού. Η μεταστροφή της είναι μία τρανή απόδειξη της αγωνίας του Θεού Πατέρα, για κάθε παραστρατημένο παιδί, και του ωκεανού του ελέους Του, για κάθε μετανοούντα αμαρτωλό.
Γεννιέται κι ανατρέφεται στην Ηλιούπολη της Συρίας. Διαθέτει ένα πολύτιμο δώρο · εἶναι προικισμένη με πολλή ομορφιά. Αυτό στέκεται ένα δόλωμα στα χέρια της νεαρής κόρης, για να σαγηνεύει και να προσελκύει κοντά της πλήθος θαυμαστών.
Ζει μια έκλυτη κι ανήθικη ζωή, που της προσκομίζει πολλά κέρδη, άφθονα πλούτη. Γίνεται όργανο του Διαβόλου και εκτελεί πιστά τις εντολές του. Βουτηγμένη στην αμαρτία, ζώντας άσωτα, απολαμβάνει τις πρόσκαιρες χαρές του ματαίου τούτου κόσμου. Σε βαθύ πνευματικό ύπνο βρίσκεται. Σε μία θανατηφόρα νάρκη ζει.
Κάποιος όμως αγρυπνεί κι αγωνιά για το χαμένο πρόβατο. Ο καλός Βοσκός, ο Χριστός, που έχει χύσει το αίμα Του για να εξαγοράσει και αυτή την ψυχή, την παρακολουθεί. Τρέχει, τρέχει, κουράζεται, την κυνηγά, αλλά τελικά τη βρίσκει, την αρπάζει και τη σώζει. Την παίρνει από το βόρβορο της αμαρτίας και την οδηγεί στα μονοπάτια της Αγιότητας. Συναντά μία πόρνη Ευδοκία και την αναδεικνύει Οσιομάρτυρα Ευδοκία. Βρίσκει μία γυναίκα μαγνήτη της αμαρτίας και την καθιστά πόλο έλξεως των διωκτών της, προς Εκείνον.
Και το σχέδιο της σωτηρίας της τίθεται σε εφαρμογή. Εντελώς τυχαία, αλλά κατά Θεία οικονομία, ακούει από ένα Μοναχό το συγκλονιστικό ανάγνωσμα της Κρίσεως των ανθρώπων κατά τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, της φρικτής καταδίκης των αμαρτωλών και της πλούσιας ανταμοιβής των Δικαίων.
Σεισμός γίνεται μέσα της και συγκλονίζει το είναι της, συνταράσσει το αμαρτωλό της οικοδόμημα. Αρχίζει να ζει, έντονα, την αγωνία της σωτηρίας της. Ζητά και θέλει να μάθει από τον Μοναχό το σωτήριο μυστικό. Είναι αποφασισμένη για όλα, προκειμένου να κερδίσει τη σωτηρία της.
Η ευκαιρία δίδεται. Ο Ιησούς την καλεί. «Ύπαγε, πώλησον τα υπάρχοντά σου, διάδος φτωχοίς και δεύρο ακολούθει μοι.» Δέχεται την πρόσκληση, αλλά έχει και ωρισμένους ενδοιασμούς. Διστάζει και φοβάται. Δεν είναι βέβαιη για την εξιλέωσή της. Την αγωνία και το φόβο της, τα αναθέτει στον Κύριο. Προσεύχεται θερμά και με οπτασία παίρνει απάντηση στα ερωτήματά της. Η βαθειά της μετάνοια γίνεται δεκτή από το Θεό και επισύρει τη Χάρη Του.
Βαπτίζεται, μοιράζει την περιουσία της στους φτωχούς και αποκτάει τον Πολύτιμο Μαργαρίτη. Ανταλλάσσει τα φθαρτά, τα επίγεια, με τα αιώνια, τα Ουράνια.
Γίνεται Μοναχή και κατόπιν Ηγουμένη και δέχεται πλούσια χαρίσματα από το Θεό, για την γεμάτη φλόγα ζωή της.
Με την ταπεινή της προσευχή, με τη βαθειά συναίσθηση της αμαρτωλότητάς της και τη λατρεία της στο Χριστό, εισακούεται και κατ' επανάληψη, θαυματουργεί. Ανασταίνει νεκρούς και προσελκύει πλήθος θαυμαστών κοντά στο Χριστό.
Κι όταν συκοφαντείται για κατάχρηση χρημάτων, συλλαμβάνεται και βασανίζεται. Οι διώκτες της τιμωρούνται με καίριο θανατικό πλήγμα, και με τις προσευχές της, επανέρχονται πάλι στη ζωή, πιστεύουν και γίνονται πιστοί ακόλουθοι του Ιησού.
Υπομένει βασανιστήρια και απειλές και εξευτελισμούς, αλλά κερδίζει ψυχές και τις οδηγεί στο φως του Χριστού.
Για την αγάπη του μοναδικού και πραγματικού της Νυμφίου, του Χριστού, αποκεφαλίζεται την 1η Μαρτίου. Η ψυχή της λευκή, από τη βαθειά μετάνοια, συγκαταριθμείται στη Χορεία των Οσιομαρτύρων και βρίσκεται στα Ουράνια Σκηνώματα, απολαμβάνουσα τη μακαρία δόξα του Παραδείσου.-