ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ Μ. ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
Σάββατο προ των Βαϊων και η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του Αγ. και δικαίου φίλου του Χριστού Λαζάρου του τετραημέρου.
Γόνος της Βιθυνίας και γυιός του Φαρισαίου Σίμωνα, ο Λάζαρος. Αδελφός της Μάρθας και της Μαρίας. Φίλος στενός του Ιησού και ένθερμος συνομιλητής και υποστηρικτής της εκ νεκρών αναστάσεως των ανθρώπων.
Προ του Πάθους του Κυρίου και για επιβεβαίωση του μυστηρίου της Αναστάσεως, αφού είχε προηγηθεί η Ανάσταση της κόρης του Ιαείρου και του γυιού της χήρας στη Ναϊν και ενώ ο Ιησούς βρίσκεται πέρα από τον Ιορδάνη, ο φίλος Του Λάζαρος αρρωσταίνει και πεθαίνει.
Ο Ιησούς ως παντογνώστης Θεός, το γνωρίζει, το ανακοινώνει στους Μαθητές Του και καταφθάνει στη Βιθυνία.Προσέρχεται στον τάφο του, δακρύζει, προσεύχεται και προστάζει: «Λάζαρε, έλα έξω.» Με το λόγο αυτό αντιστρέφει το νόμο της φθοράς του σώματος του τετραημέρου νεκρού, το αποκαθιστά υγιές και το ζωοποιεί, επαναφέροντας σ’αυτό την ψυχή. Όντως, πάραυτα ο τετραήμερος νεκρός Λάζαρος υπακούει, ανασταίνεται και επιστρέφει σπίτι του .
Με το ασύλληπτο αυτό θαύμα του Ιησού φαίνεται το μέγεθος της παντοδυναμίας Του, της Θεϊκής Του ιδιότητας, της εξουσίας Του πάνω στη ζωή, στον θάνατο και στην φθορά.
Η Ανάσταση του Λαζάρου προάγγελος, αλλά και εχέγγυο της Αναστάσεως του Χριστού, καθώς και της μελλούσης αναστάσεως όλων κατά τη Δευτέρα Παρουσία Του.
Το θαύμα της Αναστάσεως του Λαζάρου προκάλεσε τον φθόνο των Αρχιερέων και η επαπειλούμενη θανατική καταδίκη, αναγκάζουν τον Λάζαρο να διαφύγει στην Κύπρο.Εκεί παραμένει και χειροτονείται από τους Αποστόλους Επίσκοπος.Ζει θεάρεστα 30 χρόνια μετά την ανάστασή του και εκδημεί προς Κύριον ειρηνικά.
Η βιοτή του ευαρεστεί τον Θεό και του προσφέρεται η θαυματουργική Χάρη.-
Κυριακή των Βαϊων και η Εκκλησία μας τιμά την εις Ιεροσόλυμα είσοδον του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Η Ανάσταση του Λαζάρου, με την υπέρβαση των ανθρωπίνων δεδομένων, σηματοδοτεί εξελίξεις. Η ιουδαϊκή συναγωγή συνέρχεται και ενώ ευρίσκεται μπροστά στα ανεξήγητα υπέρ φύσιν γεγονότα, πανικοβάλλεται, τρομοκρατείται και αποφασίζει την θανατική καταδίκη του Ιησού.
Έξι ημέρες προ του Πάσχα ο Χριστός έρχεται στη Βιθυνία και συντρώγει με τον Λάζαρο και τις αδελφές του.
Την επόμενη εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα καθισμένος σ’ ένα πώλο όνο. Η υποδοχή είναι πάνδημη και πανένδοξη. Η ιαχή : "Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου ", αντηχεί στην πόλη.Εκδηλώσεις λατρείας σε υπέρμετρους τόνους, γιατί προσδοκούν από τον Ιησού, ως Βασιλέα του Ισραήλ, την καθολική επίλυση των προβλημάτων τους.
Οι σημερινοί θαυμαστές και αναφωνούντες "Ὠσαννά!", θα είναι και οι αυριανοί φωνασκούντες : "ἄρον, άρον, σταύρωσον Αυτόν".
Οι αρχιερείς εξοργίζονται και συνωμοτούν τον τρόπο της εξόντωσης του Χριστού.
Ο διθύραμβος της νίκης κατά του Διαβόλου, του θανάτου και της φθοράς, ήδη αποτελεί προανάκρουσμα.-
Μ. ΔΕΥΤΕΡΑ μνείαν ποιούμεθα του παγκάλου Ιωσήφ και της υπό του Κυρίου καταρασθείσης και ξηρανθείσης συκής..
Ο Ιωσήφ προτύπωση του Χριστού. Γυιός, ο μικρότερος του Πατριάχη Ιακώβ και της Ραχήλ. Φθονείται από τα αδέλφια του και ρίχνεται σε βαθύ λάκκο αρχικά. Μετέπειτα πουλιέται σε εμπόρους Ισμαηλίτες, για τριάντα αργύρια και μεταπουλιέται στον Πετεφρή, αρχιευνούχο του βασιλιά Φαραώ της Αιγύπτου.
Ο Ιωσήφ παραμένει αδούλωτος στην ψυχή, βιώνει την εσωτερική ελευθερία με την καθαρότητα της καρδιάς από τα πάθη. Ο Ιωσήφ διακρίνεται για τη σωφροσύνη του και την αποκαλύπτει σε μία σατανική παγίδα. Στην ερωτική προκλητική επίθεση της γυναίκας του Πετεφρή διαφεύγει γυμνός στο σώμα, ενδεδυμένος όμως τη σωφροσύνη στην ψυχή.
Η συκοφαντία οδηγεί τον τροπαιούχο Ιωσήφ στη φυλακή. Ο Κύριος παρακολουθεί τα γεγονότα. Η ερμηνεία βασιλικών ονείρων από τον Ιωσήφ τον αποφυλακίζει και τον προωθεί κυρίαρχο της Αιγύπτου.Τότε καταφαίνεται και το μεγαλείο της αμνησικακίας και αγάπης, που διατρέφει για την οικογένειά του. Εφεξής ζουν μαζί του και εκδημεί, αφού ευαρεστεί καθολικά τον Θεό.
Και η καταρασθείσα συκή ξηραίνεται, ένεκα της ακαρπίας της.
Και ο Χριστιανός καλείται σε μία αγωνιστική πορεία καρποφόρα.Προσκαλείται σε μία πορεία μετανοίας και σωτηρίας, η οποία περνάει από το δρόμο της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο και της καρδιακής προσέγγισης του ανθρώπου προς τον Θεό.
Με την πίστη, λοιπόν και την αγάπη στον Θεό και με έκφραση την ασύνορη αγάπη προς τον άνθρωπο, επιτυγχάνεται η ευκαρπία.
Συμπερασματικά, η σωφροσύνη ευλογείται, ενώ η πνευματική ακαρπία τιμωρείται, όταν ενεργοποιείται η δικαιοσύνη του Θεού.-
Μ. ΤΡΙΤΗ και μνείαν ποιούμεθα της των δέκα παρθένων παραβολής,
της Μυροφόρου πόρνης και της παραβολής των ταλάντων.
Δέκα παρθένες, ο όμιλος της παραβολής του Κυρίου. Όλες αθλούνται στον αδυσώπητο αγώνα της αγνότητας. Δίνουν αίμα για να λάβουν πνεύμα.
Ο αγώνας όμως αυτός είναι σκληρός, αλλά όχι επαρκής, για την εξασφάλιση της εισόδου στη Βασιλεία του Θεού.Απαιτείται η ύπαρξη και της έμπρακτης αγάπης, της ελεημοσύνης.
Οι πέντε παρθένες εξασκούσαν και την αγάπη και πέτυχαν τον στόχο τους.
Οι άλλες πέντε παρέμειναν στην εγκράτεια και απέφυγαν κάθε αγαπητική προς τον πλησίον κίνηση. Η αποτυχία προφανής.
Η εγρήγορση στην άσκηση της αγάπης, πρωταρχικά και παράλληλα με κάθε άλλη άσκηση, είναι επιτακτική.Ο Νυμφίος έρχεται ἐν τω μέσω της νυκτός , απροσδόκητα.
Ας γρηγορούμε και ας τον αναμένουμε πανέτοιμοι, για να αναδειχθούμε κοινωνοί της χαράς της Αναστάσεως.
Τη Μ. Τρίτη εμφανής και η παρουσία της Μυροφόρου πόρνης.Μιας γυναίκας, που σιωπά, αλλά αναβλύζει δάκρυα μετανοίας. Εκζητεί συγχώρηση και όντως λαμβάνει την άφεση.
Υπόδειγμα η σωστική κίνηση της πόρνης. Πρόσκληση για μία ηρωϊκή έξοδο από την πνευματική αδράνεια και βίωση της σωτηριώδους μετάνοιας.
Η πόρνη γυναίκα είναι απεγνωσμένη δηλ. απελπισμένη για τη ζωή της. Είναι όμως και επεγνωσμένη δηλ. γνωρίζει ποιός είναι ο δρόμος της σωτηρίας.Κάποια στιγμή πυροδοτείται το είναι της σωστικά. Σημειώνει μια αλματώδη κίνηση μετανοίας και προστρέχει στον Χριστό.Με το αλάβαστρο μύρου στα χέρια βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος του Ιησού.Προσφέρει την αγάπη της, την ειλικρινή μετάνοια και εξασφαλίζει την άφεση.
Η αποδέσμευση από την αμαρτία οδηγεί στην ελευθερία της Θείας Χάριτος. Η μεταστροφική της κίνηση, σε συνάρτηση της κοινωνίας με τον Χριστό, προσφέρουν την σωτηρία και την αναδεικνύουν πρότυπο ζωής.
Την Μ. Τρίτη λόγος γίνεται και για τα τάλαντα.Το χάρισμα σημεῖον αντιλεγόμενον στή ζωή μας.Το τάλαντο, δώρο του Θεού στον άνθρωπο, για αξιοποίηση και προσφορά. Ο Χριστός επιζητεί να θέσουμε τα τάλαντα, που Εκείνος μας δίδει, στην υπηρεσία του πλησίον , στη βίωση της συλλογικότητας, της φιλαδελφίας.Ο Χριστός ζητεί από εμάς, γιατί όλοι έχομε τάλαντα, να απεγκλωβιστούμε από τα γρανάζια του δικαιώματος, του ατομισμού και της αυτάρκειας.
Το χάρισμα, βέβαια, μπορεί να αποβεί παγίδα, να οδηγήσει στη βεβαιότητα της αυτάρκειας, της αυταρέσκειας, του θριάμβου του εγωϊσμού.
Η συνειδητοποίηση της προέλευσης των ταλάντων, ως Θεϊκής δωρεάς, θα επιφέρει την αίσθηση της μη κτητικότητας και συνεπώς της ταπεινής διαχείρισης των ταλάντων.
Ο μη εγκλωβισμός στον εγωϊσμό και την κενοδοξία,σηματοδοτεί την απελευθέρωση.
Η προσφορά στο σύνολο, αλλά και η αναφορά στον Θεό, συνιστά την φιλόπονο αξιοποίηση των ταλάντων και την Θεϊκή ευαρέσκεια. Τότε λαμβάνομε το αντίδωρο της αγάπης Του και εξασφαλίζομε την είσοδό μας στη χαρά Του.-
Μ. ΤΕΤΑΡΤΗ και ποιούμεθα μνεία του Ιερού Νιπτήρα.
Υπόδειγμα ταπείνωσης ο Κύριος, νίπτει τους πόδας των Μαθητών Του, διακονώντας αγαπητικά. Η κίνηση του λεντίου υπό του Κυρίου είναι προσκλητική. Είναι μία ανταύγεια της αγάπης, της ταπείνωσης, της προσφοράς και της διακονίας.
Διακονείς, όταν συγχωρείς.
Διακονείς, όταν αφουγκράζεσαι τους καημούς του άλλου.
Διακονείς, όταν δεν αυτοπροβάλλεσαι, αλλά μεταμορφώνεις το εγώ σου, το επίτευγμά σου σε θρίαμβο πολλών.
Διακονείς, όταν αγαπάς χωρίς όρια και αυτοπροσφέρεσαι με το λέντιο της θυσίας.
Η διακονία είναι αγάπη, που ελευθερώνει, η αγάπη του Σταυρού και της Αναστάσεως.
Η διακονία, ως στάση ζωής, είναι σωτήρια, γι αυτό και η βίωσή της ανάγκη επιτακτική.-
Μ. ΠΕΜΠΤΗ και ποιούμεθα μνείαν του Μυστικού Δείπνου, της προσευχής εν Γεθσημανή και της προδοσίας.
Υπόδειγμα ταπείνωσης ο Κύριος, νίπτει τους πόδας των Μαθητών, διακονώντας αγαπητικά.
Παραθέτει στη συνέχεια δείπνο αγάπης, έκφραση συμμετοχικής ομοψυχίας και κοινωνίας μαζί Του.
Παραδίδει το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και προσκαλεί σε συμμετοχή τον άνθρωπο, για ζωοποίηση και σωτηρία.
Ο Κύριος ταπεινώνεται και αυτοπροσφέρεται στον άνθρωπο.
Η βίωση της ταπείνωσης εξασφαλίζει την αληθινή ελευθερία.
Ελευθερία σημαίνει να παραιτείσαι από τα δικαιώματά σου, χάριν της αγάπης προς τον άλλον, εφ’ όσον ο άλλος είναι εκείνος για τον οποίον ο Χριστός ταπεινώνεται και σταυρώνεται. Είναι αυτός, που αγαπιέται από τον Χριστό εξίσου με σένα.
Στη Γεθσημανή κοινωνεί προσευχητικά με τον Θεό Πατέρα σ’ ένα κλίμα αγάπης, ταπείνωσης, υπακοής και ελευθερίας, αφήνοντας πρότυπο ζωής.
Ο Ιούδας, αν και ανήκε στον κύκλο των Μαθητών του Χριστού, αναστέλλει την αγαπητική κοινωνία, ενεργοποιεί την φιλαργυρία και επιτελεί την προδοσία.Το μίσος, την κορυφαία απόδειξη της διαστροφής της αγάπης βιώνει ο Ιούδας.Και παραδίδει τον Διδάσκαλό Του με συνθηματικό φἰλημα. Τοιουτοτρόπως κλείνει την πόρτα της σωτηρίας, για τριάκοντα αργύρια.
Ο Ιησούς νιώθει σιωπηλή πίκρα για το κατάντημα του Μαθητού του, ο οποίος, αν και έχει τυφλωμένη την καρδιά του από την απληστία και τη φιλαργυρία, δεν παύει να είναι εικόνα Θεού, για την οποία ο Χριστός θυσιάστηκε.
Ταπείνωση, λοιπόν, αγάπη, προσευχητική κοινωνία με τον Θεό, είναι τα μηνύματα της Μ. Πέμπτης.-
Μ.ΠΑΡΑΣΚΕΥΗκαι ποιούμεθα μνείαν των σωτηρίων και φρικτών Παθών του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών ΙησούΧριστού.
Ο Κύριος αυτοπροσφέρεται αγαπητικά, βασανίζεται εξευτελιστικά, κινείται λυτρωτικά, για τον άνθρωπο.Πάνω στο λόφο του Γολγοθά δίνει τη νικηφόρα μάχη, με κορύφωμα την Θυσία, αφού διαγράφει μία προσωπική κίνηση υπέρβασης.
Η Σταύρωση του Χριστού σηματοδοτεί την σταύρωση των παθών του ανθρώπου και οδηγεί καταληκτικά στην ανάσταση των αρετών, στην ελευθερία. Ελευθερία δε νοείται χωρίς θυσία. Η Θυσία στο λόφο του Γολγοθά είναι άρνηση της βιολογικής επιβίωσης της ανθρωπίνης φύσεως , αλλά και κατάφαση της ζωής. Πεθαίνοντας ο Χριστός προσφέρει το αίμα Του για τη λύτρωσή μας από την αμαρτία και το θάνατο.
Ο σταυρικός Του θάνατος νοηματοδοτεί αληθινά την ύπαρξή μας, πλημμυρίζει το είναι μας από πίστη και αγάπη για τον Χριστό. και τον συνάνθρωπο.-
Μ. Σάββατο και μνείαν ποιούμεθα της Ταφής και της εις Άδην κάθοδον του Κυρίου και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.
Ο θάνατος του Χριστού σηματοδοτεί νίκη κατά του θανάτου.Η υπέρβαση του θανάτου βιώνεται μέσα από την ορθόδοξη Ασκητική, με τη βαθιά ταπείνωση, καρπό μιας αυστηρής αυτομεμψίας και την αδιάκριτη αγάπη, ως έκφραση, πρώτιστα της ανεξικακίας.
Η μεταμόρφωση των παθών σε αρετές δηλοποιεί τη διάβαση από τον θάνατο στη ζωή, τη βίωση της αληθινής ελευθερίας.
Στην τραγωδία του Πάθους του Κυρίου, μία μορφή, ανάμεσα σε πολλές άλλες, διαδραματίζει το ρόλο της. Είναι ο Ιωσήφ από Αριμαθαίας, ο ευσχήμων Βουλευτής, ο οποίος τολμά να ζητήσει το σώμα του Ιησού προς ενταφιασμό. Η κίνησή του είναι μία μαρτυρία, μία γνήσια ανταπόκριση στον Εσταυρωμένο Αγαπημένο.
Εισέρχεται το Σώμα στον Τάφο και η Θεϊκή Φύση απελεύθερη κατέρχεται στον Άδη, στο βασίλειο του θανάτου, για να συνεχίσει το σωτηριώδες έργο Του.
Την κάθοδο του Χριστού στον Άδη δεν αντέχει ο Άδης, αδυνατεί να θανατώσει τη Ζωή, γι’ αυτό αυτοθανατώνεται. Τοιουτοτρόπως καταστρέφεται η εξουσία του θανάτου επάνω στους ανθρώπους, οι νεκροί ανασταίνονται και ο Άδης ερημώνει.
Ο θάνατος της Ζωής, του Χριστού, μετατρέπεται σε θάνατο του θανάτου, σε μεταμόρφωση της θλίψεως του Πάθους σε χαρά αναστάσιμη. Η δυνατότητα της ανάστασης πλέον είναι προσωπική μας κίνηση, καθ’ όσον ο Χριστός έχει κάνει ήδη την αρχή. Η υπακοή στο θέλημά Του, ο αγώνας εναντίον της αμαρτίας, σηματοδοτεί την απελευθέρωση από τα δεσμά του θανάτου και την προσδοκία της συνάντησης με τον Σωτήρα και προσωπικό Λυτρωτή μας, τον Χριστό, που μας αγαπάει και Τον αγαπούμε.-
ΚΥΡΙΑΚΗ του ΠΑΣΧΑ και εορτάζομεν την Ζωηφόρον Ανάστασιν του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.
Η Ανάσταση του Χριστού κατατροπώνει τον θάνατο, συντρίβει τον Διάβολο και λυτρώνει τον άνθρωπο.Ο άνθρωπος ανακτά τη δυνατότητα της θέωσης.
Η Ανάσταση του Θεανθρώπου σηματοδοτεί την ανακαίνιση της δημιουργίας.
Ο Αναστημένος Χριστός προσωπικός Λυτρωτής κάθε ανθρώπινης ύπαρξης.
Ο Χριστός, Θριαμβευτής του θανάτου, εμφανίζεται στους Μαθητές Του και μεταστρέφει κάθε λύπη σε ανείπωτη χαρά.
Η Ανάστασή Του σηματοδοτεί την απαρχή της όγδοης ημέρας, της κοινωνίας δηλ. και πάλι με τον Θεό.
Η Ανάσταση του Ιησού δίνει τη δυνατότητα να γίνουμε όλοι μας τέκνα Φωτός , απαρχή μιας άλλης βιοτής, της αιωνίου.
Η Ανάσταση του Χριστού ορόσημο στην ανατολή της προοπτικής του Παραδείσου.
Ο Παράδεισος ήδη είναι ανοικτός και μας αναμένει. Αρκεί να γίνουμε κοινωνοί της Αναστάσεως του Κυρίου.
Στο πανευφρόσυνο πανηγύρι της Αναστάσεως καλούνται να τρυφήσουν οι πάντες , να κοινωνήσουν της άφατης ακένωτης χαράς , που πηγάζει από τον Ζωοδόχο Τάφο.-