ΚΥΡ.
ΙΕ΄ ΛΟΥΚΑ.( Εβρ. ζ΄ , 26 – η΄ , 2 )
Το ΜΑΡΤΥΡΙΟ
της ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ.
«τοιούτος γαρ
ημίν έπρεπεν αρχιερεύς, όσιος, άκακος…εαυτόν ανενέγκας.»( Εβρ. ζ΄ , 26 –27 ).
« Ο
Χριστός κατά την ανθρωπότητα
είναι Αρχιερεύς και ουχί κατά την
Θεότητα». ( Θεοφύλακτος).
Ο Αρχιερεύς Χριστός βίωσε, καθ’ όλη τη γήϊνη
πορεία Του, το μαρτύριο. Η θυσιαστική αυτοπροσφορά Του Τον ανέδειξε ταυτόχρονα
Θύτη και Θύμα Ποιμένα και Πρόβατο. «Πρόβατον
μεν ως σφάγιον», «Αρχιερεύς δε ως προσαγωγεύς» της ανθρωπότητας προς τον Θεόν
Πατέρα», κατά τον Αγ. Γρηγόριο Θεολόγο.
Η Θυσία του
Χριστού δεν ήταν εξιλεωτική της Θείας δικαιοσύνης, αλλά θεραπευτική αγωγή των
παθών μας.
Εμείς
επιστρέφομε στον Πατέρα μας και απολαμβάνομε πλήρως την υιοθεσία.
Η βιωματική
Θυσία του Αρχιερέως Χριστού Τον ανέδειξε αληθινό Ποιμένα, ο οποίος
αυτοπροσφέρεται, ως τροφή, για τη διάσωση των προβάτων.
Η
μαρτυρική αυτή Ιερωσύνη του Χριστού επαναλαμβάνεται στα πρόσωπα των Αρχιερέων
και Ιερέων.
Η χορεία των
Αγίων Πατέρων, ανά τους αιώνες, είναι φορέας της μαρτυρικής Ιερωσύνης του
Χριστού.
Ιχνηλάτες
του προτύπου Χριστού προβαίνουν σε καθημερινές θυσιαστικές πράξεις, με στόχο τη
θεραπεία των ασθενών ανθρώπων.
Ο
Ιερέας, με τη βοήθεια της Θείας Χάριτος, προσφέρει την ίαση στον ασθενή
χριστιανό και τον οδηγεί στον Θεό. Τοιουτοτρόπως η θέα του Θεού είναι Φως, και όχι φωτιά.
Ο
Ιερέας προσφέρεται ολοκληρωτικά προκειμένου να εξασφαλίσει τη θεραπεία του
αρρώστου και να εκφράσει την αληθινή αγάπη του προς τον Χριστό.
Ο
Ίδιος ο Κύριος προέτρεψε τον Απόστολο Πέτρο : «Ποίμαινε τα πρόβατά μου.»,ως συνέπεια της καταφατικής απάντησης
του Πέτρου : «Ναι, Κύριε, συ οίδας ότι
φιλώ σε.» προς την ερώτηση του Χριστού : «Σίμων Ιωνά, αγαπάς με; » (Ιωαν. κα΄ , 16) .
Η διαποίμανση, λοιπόν, των λογικών προβάτων συνεπάγεται θυσία και
φωτισμό νου, ώστε να επιτευχθεί η θεραπεία.
Η Εκκλησία είναι Νοσοκομείο, που θεραπεύει
τον ασθενή άνθρωπο, τον σώζει και τον οδηγεί στη κοινωνία με τον Θεό, στη θέα
του Θεού, ως ανεσπέρου Φωτός.-