ΚΥΡ. ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ. ( Εβρ. δ΄ , 14 – ε΄ , 6 )
Ο ΜΕΓΑΣ ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ.
«Έχοντες ουν
αρχιερέα μέγαν διεληλυθότα τους ουρανούς» (Εβρ. δ΄ ,14).
Ο
Χριστός είναι ο Μέγας Αρχιερεύς. Είναι«Αρχιερεύς κατά την ανθρωπότητα και
όχι κατά την
Θεότητα».
Ο
Αρχιερεύς Χριστός προσέφερε τον εαυτό του υπέρ της ανθρωπότητας και αναδείχθηκε
«Αρχιερεύς ως προσαγωγεύς της ανθρωπότητας προς τον Πατέρα», κατά τον Αγ. Γρηγόριο
Θεολόγο.
Με την Θυσία του Αρχιερέως Χριστού θεραπεύονται τα πάθη μας, επιστρέφουμε στον Πατέρα μας, επέρχεται η
καταλλαγή του ασώτου γιου με τον Πατέρα και απολαμβάνουμε την υιοθεσία.
Η θυσία του Αρχιερέως Χριστού αρχίζει
από τη Γέννησή Του και φθάνει ως την ΣταύρωσήΤου. Όλη η ζωή Του ήταν μια θυσία, ένας πόνος, μια συμμετοχή
στην πτώση του ανθρώπου, με αποκορύφωμα το Πάθος. Στον κήπο της Γεθσημανή κινήθηκε προσευχητικά για όλο τον κόσμο. Στον
Γολγοθά βίωσε τη δική μας
προηγούμενη εγκατάλειψη.
Και η αναίμακτη θυσία Του
επαναλαμβάνεται σε κάθε Θ. Λειτουργία. Σ’ εκείνη την πανδαισία μετέχοντες
αναδεικνυόμαστε σύσσωμοι και σύναιμοι Χριστού.
Ο
Αδάμ απέτυχε να γίνει ιερέας του κόσμου. Ο
νέος Αδάμ, ο Χριστός, αναδείχθηκε Μέγας Αρχιερεύς, ο οποίος ιερούργησε την
ανάπλαση του ανθρώπου.
Ιερεύς
και εκείνος, που λαμβάνει το ειδικό χάρισμα της ιερωσύνης και επιτελεί το
Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.
Ιερεύς και ο κάθε Χριστιανός, που είναι
μέλος του Σώματος του Χριστού και προσεύχεται για όλο τον κόσμο και σταυρώνεται
στον προσωπικό του Γολγοθά,
προσφέροντας ευεργεσία σ’ όλη την ανθρωπότητα.
Ο Χριστιανός εσταυρωμένος συναντά τον
Εσταυρωμένο Ιησού και επάνω στον σταυρό
του ιερουργεί την προσωπική σωτηρία, αλλά και την σωτηρία των άλλων.
Η βίωση του Σταυρού είναι οδυνηρή, αλλά
λυτρωτική.
Σταυρός είναι η ενδοσκόπηση, η θέα της
αμαρτίας, το αντίκρισμα των παθών.
Σταυρός είναι η βίωση των εντολών του
Θεού.
Σταυρός είναι και η διαπίστωση της
απομάκρυνσης του ανθρώπου από τον Θεό, της αυτοθέωσης, της λήθης του Θεού.
Σταυρός η προσευχή για όλη την
ανθρωπότητα.
Σταυρός με αναφορά την Ανάσταση.
Τότε βιώνεται η χαρμολύπη.
Τότε ο Σταυρός εμπεριέχει ελπίδα και
παράκληση και ασφάλεια.
Τότε είναι δόξα του Χριστού, αλλά και
δική μας.-