ΠΑΡΑΛΥΣΙΑ και ΥΓΕΙΑ.

ΚΥΡ. Β΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ. ( Μαρκ. β΄ , 1 – 12 )
ΠΑΡΑΛΥΣΙΑ και ΥΓΕΙΑ.

«Και έρχονται προς αυτόν παραλυτικόν φέροντες, αιρόμενον υπό τεσσάρων..» (Μαρκ. β΄, 3 ).
Καπερναούμ! Ο Ιησούς βρίσκεται μέσα σ’ ένα σπίτι. Η άφιξη γνωστοποιείται αστραπιαία. Πάραυτα «συνήχθησαν πολλοί, ώστε μηκέτι χωρείν τα προς την θύραν και ελάλει αυτοίς τον λόγον.»
Ασφυκτιούν εσωτερικά και αποδρούν εξωτερικά.
Προστρέχουν στην « πηγή της ζωής » να ακούσουν, να ρουφήξουν τον λόγο του Κυρίου, για να κατασβήσουν τη δίψα τους.
Πολλοί οι ακροατές. Ολίγοι οι ποιητές. Πλείστοι οι φιλήκοοι, οι φιλοθεάμονες. Ελάχιστοι οι φιλάρετοι.
Η γνώση της αλήθειας, η ανεύρεση τρόπου σωτηρίας, απαιτούν την εφαρμογή.
Η απαρέγκλιτη τήρηση των Θεϊκών εντολών είναι σωστική ενέργεια, αλλά συνεπάγεται ανένδοτο αγώνα, για την επίτευξή της.
Ο άνθρωπος, που κινείται ανάμεσα στη φιλοδοξία, στη φιλαργυρία, στη φιληδονία, διαθέτει παράλυτη ψυχή. Η φιλαυτία επιφέρει την παραλυσία, την καθήλωση της ψυχής σ’ ένα σώμα, που υπηρετεί τις ηδονές, που ρέπει ακατάσχετα προς την αμαρτία.
Η παράλυτη, αμαυρωμένη ψυχή , ποθεί κάποτε τη σωτηρία της.
«..αιρόμενος υπό τεσσάρων» φθάνει ο παραλυτικός στο χώρο, που βρίσκεται ο Κύριος. Έρχεται εκεί, και επιζητεί τη θεραπεία του.
Ο Αγ. Γρηγόριος Παλαμάς τονίζει χαρακτηριστικά τις τέσσερις προϋποθετικές κινήσεις για θεραπεία : Την αυτομεμψία, την εξομολόγηση, την υπόσχεση διόρθωσης και την προσευχή.
Όλα αυτά, βέβαια, αφού πρωταρχικά σημειωθεί απαλλαγή του λογισμού από γήϊνους περισπασμούς και κάθαρση της καρδιάς από τα πάθη.
Τότε επέρχεται η υψοποιός ταπείνωση και σηματοδοτείται η προσέγγιση του Χριστού.
Ο νους υγιής πλέον διευθύνει το σώμα σε μεταστροφικές πράξεις και δεν διευθύνεται από αυτό καταστροφικά.
Η ψυχή, λουσμένη στο Φως της αναστάσεώς της, κοινωνεί με τον Χριστό, ζει για τον Χριστό και πορεύεται ακάθεκτα προς την ποθητή Συνάντηση με Εκείνον, στα δώματα της Βασιλείας των Oυρανών.-

Μπορείς να έχεις Ε Λ Π Ι Δ Α !

ΑΓ. ΦΩΤΕΙΝΗ η Ισαπόστολος.

26/2 ΑΓΙΑ ΦΩΤΕΙΝΗ
-Μία φλογερή Ισαπόστολος-

Ο Ιησούς ανά τους αιώνες μαγνητίζει ψυχές, ηλεκτρίζει καρδιές, πυρπολεί υπάρξεις, δημιουργεί μία ατέλειωτη σειρά αφοσιωμένων Φίλων Του.
Ανάμεσά τους διακρίνεται η Αγία ΦΩΤΕΙΝΗ, που τιμάμε στις 26 Φεβρουαρίου.
Η γυναίκα εκείνη, που έχει προσωπική γνωριμία κι αξιόλογη συνομιλία με τον Κύριο στο πηγάδι του Ιακώβ. Εκείνη η συνάντηση είναι η μεγάλη στιγμή της μεταστροφής της. Από εκείνη την ώρα, που οι κεραίες της ψυχής της συλλαμβάνουν το μήνυμα και το νόημα της Τριαδικής Θεότητας, από τότε αρχίζει με αμείωτο ζήλο το υψηλό έργο της ιεραποστολής.
Κερδίζει τις πέντε αδελφές της: Ανατολή, Φωτώ, Φωτίδα, Παρασκευή, Κυριακή και τους δυό γιούς της: Βίκτωρα και Ιωσήφ. Μ' αυτούς σαν επιτελείο οργώνει πόλεις και χωριά και σπέρνει τον σπόρο της Αλήθειας του Χριστού.
Το 66 μ.Χ. ο βασιλιάς Νέρωνας εξαπολύει απηνή διωγμό κατά των Χριστιανών. Η Αγία Φωτεινή με το γυιό της Ιωσήφ βρίσκονται στην Καρθαγένη της Αφρικής και κηρύττουν με παρρησία.
Ο μεγαλύτερος γυιός της Βίκτωρας προάγεται σε αρχιστράτηγο του Ρωμαϊκού στρατού. Ο βασιλιάς του αναθέτει ειδική αποστολή στην Ιταλία για να τιμωρήσει τους Χριστιανούς. Ο Δούκας Ιταλίας Σεβαστιανός γνωρίζει τη χριστιανική ιδιότητα του Βίκτωρα και τον προτρέπει φιλικά να εφαρμόσει τη βασιλική εντολή. Ο θαρραλέος όμως αρχιστράτηγος δεν πτοείται. Είναι αποφασισμένος να θυσιάσει τα παράσημα και να παραμείνει κήρυκας Ιησού. Ο Σεβαστιανός τυφλώνεται και μένει άφωνος. Ομολογεί την Θεότητα του Χριστού, αναβλέπει και Τον δοξολογεί. Το θαύμα προσελκύει πολλούς στον Χριστό.
Ο Νέρωνας πληροφορείται τη χριστιανική ταυτότητα του Βίκτωρα και του Σεβαστιανού και την οικογενειακή ιεραποστολική δράση της Αγίας Φωτεινής και τους καλεί στη Ρώμη.
Ο Κύριος εμψυχώνει το Βίκτωρα και τον μετονομάζει τιμητικά Φωτεινό. Η Αγία φθάνει στη Ρώμη. Πανθομολογούν αγάπη στον Ιησού. Διατάζεται η συντριβή των δακτύλων και η αποκοπή των χεριών, αλλά μένουν αβλαβή, ενώ τα χέρια των δημίων παραλύουν. Οι άνδρες φυλακίζονται, ενώ οι γυναίκες οδηγούνται στο παλάτι σε μια προκλητική επίδειξη χρυσού. Εκεί συναντούν την κόρη του Νέρωνα Δομνίνα. Κατηχείται μαζί με τις εκατό υπηρέτριές της, βαπτίζονται και μετονομάζεται Ανθούσα. Μοιράζει τα χρυσαφικά στους φτωχούς και ακολουθεί την Αγία.
Ο Νέρωνας οργίζεται και διατάζει να ριφθούν όλοι σε καμίνι, αλλά παραμένουν αβλαβείς. Τους προσφέρει να πιουν δηλητήριο από τον ξακουστό μάγο Λαμπάδιο. Πίνουν και μένουν απαθείς. Ο μάγος γίνεται Χριστιανός, βαπτίζεται Θεόκλητος και αποκεφαλίζεται.
Τα μαρτύρια συνεχίζονται σκληρότερα. Κόβονται τα νεύρα των Αγίων. Κρεμούνται, ξεσχίζονται, κατακαίονται, ποτίζονται με στάχτη και ξύδι, μολύβι και θειάφι, αλλά αγάλλονται. Τυφλώνονται και ρίχνονται σε σκοτεινή φυλακή γεμάτη φαρμακερά φίδια. Ο Κύριος τους εμψυχώνει, τους θεραπεύει, νεκρώνει τα φίδια και ευωδιάζει το χώρο. Πολλοί τους επισκέπτονται και πιστεύουν στον Χριστό. Ο Νέρωνας καταπλήσσεται. Διατάζει να σταυρωθούν και να κτυπηθούν ανελέητα. Οι Άγιοι παραμένουν ζωντανοί, ψάλλουν, Άγγελος τους απελευθερώνει, ενώ οι δήμιοι τυφλώνονται. Με τις προσευχές της Αγίας επαναβλέπουν και βαπτίζονται. Ο Νέρωνας διατάζει την εκδορά του δέρματος των Αγίων και τον αποκεφαλισμό όλων, έκτος της Αγίας Φωτεινής. Η Αγία λυπείται, που μένει μόνη, ενώ οι συναθλητές της βρίσκονται στον Ουρανό πανευτυχείς.
Προσεύχεται θερμά κι ο Χριστός εμφανίζεται και την καθιστά υγιή. Στη φυλακή και ενώ υμνολογεί τον Κύριο παραδίδει την ψυχή στα χέρια Του και απολαμβάνει αιώνια την ατέρμονη ευτυχία του Παραδείσου-

ΑΓ. ΡΗΓΙΝΟΣ Επίσκοπος Σκοπέλου.

25/2 ΑΓΙΟΣ ΡΗΓΙΝΟΣ ο Σκοπέλου

Τη χορεία των πανσέπτων Ιεραρχών στη Θριαμβεύουσα Εκκλησία απαρτίζουν θεόσοφοι Πατέρες, ένδοξοι Ποιμενάρχες, άξιοι αντιπρόσωποι Χριστού, γνήσια φερέφωνα Θεού, ευθαρσή στόματα αληθείας, παρρησιακοί Ομολογητές της πίστεως, ανένδοτοι αγωνιστές της δικαιοσύνης, φλογεροί Διδάσκαλοι σωστικών μηνυμάτων του Ευαγγελίου, ταπεινοί Απόστολοι της αγάπης.
Όλοι έζησαν εις τόπον και τύπον Χριστού επάξια. Όλοι εβίωσαν τις εντολές του Ευαγγελίου απαρέγκλιτα. Όλοι αγάπησαν πολύ τον Θεό και υπηρέτησαν με ανιδιοτέλεια τον άνθρωπο.
Ανάμεσα στην πανίερη αυτή ομήγυρη των θεοφόρων Ιεραρχών ευδιάκριτος και ο Σκοπέλου ΡΗΓΙΝΟΣ.
Μία μορφή ηγετική και ταπεινή, δυναμική και θαρραλέα. Ένας λύχνος φαεινός της Εκκλησίας. Ένας ακατάβλητος αγωνιστής της Αλήθειας. Ένας διαπρύσιος κήρυκας της Τριαδικής Θεότητας.
ΑΓΙΟΣ ΡΗΓΙΝΟΣ! Το βλάστημα της Λεβαδείας. Το καύχημα της Εκκλησίας. Ο τύπος των Επισκόπων. Το κλέος των Μαρτύρων. Το σέμνωμα της Σκοπέλου. Ο Άγιος της Εύβοιας.
Ας εντρυφήσουμε, λοιπόν, στην πλούσια βιοτή του, για συγκομιδή ψυχωφελών μηνυμάτων.
4ος αιώνας μ.Χ. και στη Λειβαδιά της Στερεάς Ελλάδας γεννιέται από θεοσεβείς γονείς ο ΡΗΓΙΝΟΣ. Αναστρέφεται Χριστολογικά και κοσμείται χρηστοηθικά.
Εμφορείται με φόβο Θεού και πυρπολείται από αγάπη για τον Θεό. Την έμφυτη αγχίνοια αξιοποιεί και σημειώνει αλματώδη πνευματική πρόοδο. Παίρνει πολύπλευρη επιστημονική μόρφωση και διακρίνεται. Φροντίζει παράλληλα για την ψυχική του καλλιέργεια, με μία επίπονη αυτογνωσία, ανελλιπή αυτοκριτική, διαρκή εγρήγορση, αδιάλειπτη προσευχή, αυστηρή νηστεία, συνεχή σκληραγωγία και μεθοδική άσκηση.
Διέρχεται το στάδιο της νεότητας με εγκράτεια και σωφροσύνη. Με οδηγό τον Ιησού τιθασεύει τα πάθη, δαμάζει τη σάρκα, ελευθερώνει την ψυχή και ζει αγνά, καθάρια, φωτεινά, δημιουργικά.
Καθίσταται κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος, άνθρωπος θεοχαρίτωτος, αφού και θαύματα επιτελεί. Η ζωή του ακτινοβολεί κι η αγιότητά του γνωστοποιείται πανελλήνια. Και ο Θεός, που δοξάζεται με την άμεμπτη πολιτεία του Ρηγίνου, τον αντιδοξάζει επάξια. Τον προωθεί διακριτικά στην επιτελική θέση του Αρχιερέα. Τον τοποθετεί Ποιμένα για να οδηγεί και να φωτίζει το Χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας.
Ο ΡΗΓΙΝΟΣ Αρχιερέας Σκοπέλου. Ο λαός πανηγυρίζει. Σύσσωμος προστρέχει για να λάβει ευλογία και Χάρη. Οι ασθενείς αναμένουν την ίαση. Οι αμαρτωλοί την αλάθητη καθοδήγηση. Οι πτωχοί την ενισχυτική συμπαράσταση. Οι θλιμμένοι την πλούσια παραμυθία. Οι μορφωμένοι ατενίζουν τον Άγιο φιλόσοφο και τον θαυμάζουν. Οι ιερείς πλαισιώνουν τον ισάγγελο Ποιμένα και ωφελούνται πολυποίκιλα. Όλοι παίρνουν δώρα σωστικά.
Η αγωνία και ο αγώνας του ταπεινού και ακούραστου Ιεράρχη επικεντρώνονται στον πόθο για εξάπλωση της Βασιλείας του Θεού. Κηρύσσει διαπρύσια, βιωματικά. Ορθοτομεί δογματικά και ορθοφρονεί πρακτικά.
Δίνει το παρόν δυναμικά στην Αρειανική διαμάχη, που συνεχίζεται και μετά την καταδικαστική απόφαση της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου στη Νίκαια. Έτσι το 347 μ.Χ. στην Σύνολο της Σαρδικής του Ιλλυρικού, επί Αυτοκρατόρων Κωνσταντίνου και Κώνσταντος, ο σεπτός Ιεράρχης υποστηρίζει με ζέση και ενάργεια «τον Υιόν του Θεού ομοούσιον τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι» και κατατροπώνει τους εχθρούς της πίστεως.
Ο Άγιος Σκοπέλου ΡΗΓΙΝΟΣ αναδεικνύεται υπέρμαχος αγωνιστής της Ορθοδοξίας και βρίσκεται αγέρωχος στις επάλξεις της. Επιστρέφει νικητής και τροπαιούχος στην Επισκοπή του, όπου ο λαός τον υποδέχεται με άφατη αγαλλίαση και ευφροσύνη.
Αλλ’ ο μισόκαλος διάβολος δεν αργοπορεί και ενσπείρει σκάνδαλα στην Εκκλησία. Οι άπιστοι διώκουν τους πιστούς. Ο βασιλιάς Ιουλιανός, ενώ αρχικά υποκρίνεται τον ανεξίθρησκο, σύντομα αποκαλύπτει τα καταχθόνια σχέδιά του• επιδιώκει την κατάλυση της Εκκλησίας και καταδιώκει ανήλεα τους χριστιανούς. Συλλαμβάνει, βασανίζει, φυλακίζει και φονεύει απάνθρωπα τους πιστούς. Στόχος του και ο Ιεράρχης ΡΗΓΙΝΟΣ.
Συλλαμβάνεται βίαια, κολακεύεται προκλητικά, απειλείται ζωηρά, τιμωρείται βάναυσα, αλλά παραμένει εδραίος στην πίστη. Ο ηγεμόνας όμως επιμένει και προσδοκεί την κάμψη του φρονήματος του Αγίου. Τον βασανίζει σκληρά και αναμένει να θυσιάσει στα είδωλα ο ίδιος και πλήθος Χριστιανών.
Ο Άγιος όμως Επίσκοπος παραμένει ανυποχώρητος. Ο ηγεμόνας αγανακτεί απελπίζεται, εξοργίζεται και προστάζει τον αποκεφαλισμό του.
Έτσι η ψυχή του Μάρτυρα Επισκόπου, του Αγωνιστή της Ορθοδοξίας, απέρχεται στην Αιωνιότητα και προσέρχεται στον Αθλοθέτη Κύριο για να λάβει δίκαια τον άφθαρτο στέφανο της αναφαίρετης δόξας του Παραδείσου.
Το πολύαθλο σώμα του Ιερομάρτυρα Ρηγίνου μεταφέρεται στην Κύπρο. Αργότερα μέρος του λειψάνου μεταφέρεται στην Σκόπελο, στην Ι. Μονή Τιμίου Προδρόμου και τιμάται πανηγυρικά στις 25 Φεβρουαρίου.
Άγιος ΡΗΓΙΝΟΣ! Ο τύπος των Ιεραρχών. Ο συνόμιλος των Μαρτύρων. Ο δείκτης των Ασκητών. Ο ισάγγελος Πολίτης. Ο Αγωνιστής οδίτης. Ο ένθερμος πρεσβευτής, για μας στον Θρόνο της Τριαδικής Θεότητας.-

Η ΑΓ. ΓΟΡΓΟΝΙΑ.

23/2 ΑΓΙΑ ΓΟΡΓΟΝΙΑ

Κάθε Χριστιανός στην επίγεια πορεία του πρέπει να έχει έναν και μόνο σκοπό: Τη θέωση.
Κάθε πιστός ακόλουθος Ιησού του Ναζωραίου πρέπει να στοχεύει στην κατάκτηση τ' Ουρανού, στην πολιτογράφησή του στην Ουράνια Βασιλεία του Κυρίου.
Σ' αυτό τον στόχο αποβλέποντας καλείται ν' αγωνισθεί, να δώσει μάχες και να καταγράψει νίκες.
Στίβος των αγώνων δεν είναι μόνο η έρημος, το Μοναστήρι. Στίβος είναι και η οικογένεια. Κι εκεί δόθηκαν μάχες και σημειώθηκαν περίλαμπρες νίκες.
Εκλεκτές ψυχές δρουν μέσα στο γάμο, δίνουν τη μαρτυρία του Χριστού στον κόσμο, φθάνουν σε ύψη αρετής και προσφέρουν σύζυγο και παιδιά, εύωδιαστη οικογενειακή ανθοδέσμη, σ' Εκείνον.
Μία τέτοια υπέροχη μορφή, ζωντανό παράδειγμα για μίμηση, είναι η ΑΓΙΑ ΓΟΡΓΟΝΙΑ.
Πατρίδα της είναι η Ναζιανζός της Καππαδοκίας. Γονείς της η ευλαβής Νόνα κι ο καλοπροαίρετος ειδωλολάτρης και μετέπειτα ευσεβής χριστιανός και Επίσκοπος Γρηγόριος. Αδελφός της, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος.
Μέσα σ' αυτό το θερμοκήπιο της ζωντανής πίστεως στον Χριστό γεννιέται, ανατρέφεται και μεγαλώνει η Αγία Γοργονία.
Το ροδόσταγμα της πίστεως διαποτίζει την ψυχή της. Η φλόγα της αγάπης θερμαίνει την καρδιά της. Η βαθειά ευλάβεια διακατέχει το είναι της.
Δημιουργεί η ίδια οικογένεια και την καθιστά φυτώριο ευσέβειας. Τροφοδοτεί τα παιδιά της και τα εγγόνια της με ψυχωφελείς νουθεσίες. Γίνεται ζωντανό παράδειγμα πίστεως «ενεργουμένης». Μεταφράζει τα παραγγέλματα του Θεού σε πράξη. Κάνει βίωμα τις εντολές Του.
Ο άνδρας της είναι ο σύμβουλος, ο συνεργάτης στα θεάρεστα έργα της.
Ζει στην οικογένεια, αγωνίζεται μέσα σ' αυτήν κι αποδεικνύει, ότι ο γάμος είναι ικανός να ενώσει τον άνθρωπο με τον Θεό, να εξαγιάσει τα άτομα, να τα οδηγήσει στον Ουρανό.
Η ζωή της ολόκληρη ακτινοβολεί το φως του Χριστού. Είναι μία ανταύγεια της θεϊκής καλωσύνης.
Σκορπίζει, μ' απλοχεριά, τη βοήθεια στους πτωχούς. Χύνει βάλσαμο παρηγοριάς στους πονεμένους. Στηρίζει τους ασταθείς. Επαναφέρει τους πλανεμένους. Φροντίζει τους αρρώστους. Προστατεύει τις χήρες και τα ορφανά. Επιδιώκει την φιλοξενία. Θυσιάζεται από αγάπη για την ΑΓΑΠΗ και τ’ αδέλφια της ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ.
Γίνεται το σπίτι της το καταφύγιο κάθε ανθρώπου. Συμβουλεύει και κατευθύνει. Νουθετεί και ενθαρρύνει. Η ευσέβειά της είναι φανερή. Η ευλάβειά της ξεχωρίζει. Η σωφροσύνη είναι το στολίδι της. Αυστηρή στον εαυτό της, ελέγχει ανελλιπώς τις αισθήσεις της. Ζει με ταπείνωση και εγκράτεια, με αδιάλειπτη προσευχή και νηστεία, με αγρυπνία και φόβο Θεού.
Ταλαιπωρεί το σώμα της, για να το υποτάξει στο πνεύμα, να ελευθερώσει την ψυχή της και σαν ελεύθερο πλάσμα να κάνει ουράνιες πτήσεις.
Νεκρώνει το σώμα της με τα πάθη του και ζωοποιεί την ψυχή της. Παρακολουθεί με προσοχή τις ακολουθίες της Εκκλησίας και φροντίζει για την ευπρέπεια του οίκου του Θεού.
Εναποθέτει με εμπιστοσύνη τη ζωή της στα χέρια του Κυρίου, δέχεται τη θεϊκή Του βοήθεια κι απολαμβάνει τη θεραπεία μιας σωματικής ασθένειας.
Η προσφορά της σ' Εκείνον είναι ολοκληρωτική, γι’ αυτό και η αντίδοση πλούσια. Πριν το θάνατό της πληροφορείται με οπτασία την ημέρα της εκδημίας της προς τον Κύριο. Πανέτοιμη, με τον ψαλμό στα χείλη, « Εν ειρήνη επί το αυτό κοιμηθήσομαι και υπνώσω», παραδίδει την ψυχή της πάλλευκη στα χέρια του Δημιουργού και συναριθμείται στη μερίδα των εκλεκτών και Αγίων.
Από την Εκκλησία μας τιμάται η μνήμη της στις 23 Φεβρουαρίου.-

Η Γνωριμία με τον ΧΡΙΣΤΟ.

ΚΥΡ. ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ( Ιωαν. α΄ , 44 – 52 )
Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ με τον ΧΡΙΣΤΟ.

«ευρήκαμεν, Ιησούν……..…τον από Ναζαρέτ.»(Ιωαν. α.΄, 45).
Ο άνθρωπος πλασμένος «κατ’ εικόνα» του Αρχέτυπου Λόγου επιποθεί τον Θεό.
Η αναζήτηση του Θεού είναι πανανθρώπινη διαδικασία.
Η εκζήτηση του Τριαδικού Θεού, για τον Χριστιανό, αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο στην πνευματική του πορεία.
Η Γνωριμία μαζί Του σημείο ζωής.
Η Συνάντηση με Εκείνον υπόθεση προσωπική και ταυτόχρονα σωστική.
Πώς θα επιτευχθούν, λοιπόν, η Υψηλή Γνωριμία και Συνάντηση με τον Ιησού ;
Η εκούσια κατάταξη στο στράτευμά Του και η ένταξη στην Εκκλησία Του, αποτελεί το πρώτο σημαντικό βήμα. Με το Άγιο Βάπτισμα επιτελείται η πολιτογράφηση στη Βασιλεία του Θεού, απαραίτητη προϋπόθεση σωτηρίας.
Η συμμετοχή στη Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας εναγιοποιεί τον άνθρωπο.
Η Αγιογραφική και Αγιοπατερική μελέτη εξασφαλίζουν τη γνώση των εντολών του Θεού, ως θεωρία και πράξη και την αποτροπή των πτωτικών κινήσεων.
Η έμπρακτη, θυσιαστική αγάπη προς τον αδελφό μας, ως ανταύγεια της φλογερής αγάπης προς τον Θεό, εγγύηση σωτηρίας, αλλά και γνωριμίας με τον Κύριο.
Η βίωση της ασκητικής ζωής της Εκκλησίας, με τον ανένδοτο αγώνα της κάθαρσης της καρδιάς, συνεπάγεται τον φωτισμό του νου και κατ’ επέκταση την θέωση.
Θέωση σημαίνει θέα του Θεού, γνωριμία μαζί Του, κοινωνία με Εκείνον.
Οι Άγιοι, με την απελευθέρωση από τα δεσμά των παθών και τη μεταμόρφωσή τους, με την μη απολυτοποίηση της λογικής και την έντονη αίσθηση της Πρόνοιας του Θεού, πέτυχαν την αληθινή γνωριμία με τον Χριστό και τη διαρκή κοινωνία μαζί Του.
Ήταν ένα επίτευγμα ισόβιου, αδυσώπητου αγώνα.
Αυτόν κι εμείς ας επιχειρήσουμε και θα τερματίσουμε νικηφόρα.-

Η ΚΑΤΑΚΡΙΣΗ.

ΚΥΡ. ΤΥΡΙΝΗΣ.( Ρωμ. ιγ΄ , 11 – ιδ΄ , 4 )
Η ΚΑΤΑΚΡΙΣΗ.

΄΄Συ τις ει ο κρίνων αλλότριον οικέτην; ΄΄ ( Ρωμ. ιδ΄ , 4 ) .
Ο μεταπτωτικός άνθρωπος έχει τη δυνατότητα της θέωσης, χωρίς να υπάρχει και η ευκολία της επίτευξης αυτής. Απαιτείται αγώνας ανένδοτος και εγρήγορση διαρκής. Η εξωστρέφεια υπαρκτή, ενώ η εσωστρέφεια ανύπαρκτη.
Ο άνθρωπος παρατηρεί, κρίνει και επικρίνει, κατακρίνει και καταδικάζει τις ενέργειες των άλλων. Οι προσωπικές πράξεις τον αφήνουν αδιάφορο. Χρονοτριβεί ερευνώντας επιφανειακά τις πράξεις των συνανθρώπων. Κατακρίνει, ενώ αγνοεί την προαίρεση. Καταδικάζει, ενώ δεν γνωρίζει την πιθανότητα της μετάνοιας. Επισκοπεί τους άλλους και δεν ενδοσκοπεί.
Η αυτοκριτική συνεπάγεται την αυτομεμψία, οδηγεί στην αυτογνωσία και καταλήγει στην Θεογνωσία.
Η αυτομεμψία προκαλεί τη μετάνοια, η οποία σηματοδοτεί την σωτηρία.
΄΄..συ τις ει ο κρίνων αλλότριον οικέτην ; ΄΄Ποιός είσαι συ, που κρίνεις ξένον υπηρέτην ; Ο Χριστός είναι ο Κύριος. Εκείνος θα τον κρίνει αμερόληπτα. Ναι. Κριτής αδέκαστος ο Κύριος, αφού είναι Παντογνώστης και γνωρίζει λογισμούς και προαιρέσεις, αισθήματα και διαθέσεις. Η δική μας αξιολόγηση είναι ελλιπής, μεροληπτική και αναξιόπιστη, καθ’ όσον δεν διαθέτει πάντοτε αποδεικτικά στοιχεία έγκυρα.
Η κατάκριση των άλλων είναι κίνηση κλεπτική, εφ’ όσον ΄΄το κρίνειν΄΄ είναι δικαίωμα μοναδικό του Χριστού.
Η καταλαλιά αποδεικνύει και την έλλειψη αγαπητικών αισθημάτων για τον αδελφό μας.
Η καταδίκη των άλλων συνεπάγεται και την προσωπική μας καταδίκη.
Το μέτρο της κρίσης μας θα είναι και μέτρο κρίσης του Χριστού για μας.
Η κατάκριση, συνεπώς, είναι ενέργεια πανωλεθρική και συνιστάται η άμεση αποφυγή της.
Η τάση της κρίσης ας στραφεί στον εαυτό μας, ώστε να εξασφαλίσουμε την ευμενή κρίση του Χριστού.
Ας αυξηθεί η αγάπη για να εξαφανισθεί η κατάκριση.
Αν κρίνουμε τον αδελφό μας να τον κρίνουμε σωστικά.
Αν μιλήσουμε για τους άλλους να εκφρασθούμέ επαινετικά και ποτέ επιτημητικά.
Οι ενέργειές μας πάντοτε με αγάπη, από αγάπη και για την ΑΓΑΠΗ.-

Άγιοι:Ακύλας και Πρίσκιλλα.

13/2 ΑΓΙΟΙ: ΑΚΥΛΑΣ και ΠΡΙΣΚΙΛΛΑ
-Ένα ομόφρονο ζευγάρι-

«Παρακαλώ ουν υμάς εγώ ο δέσμιος εν Κυρίω αξίως περιπατήσαι της κλήσεως ής εκλήθητε» (Εφ. δ΄ 1). Αυτή την παράκληση και προτροπή κάνει ο φλογερός Απόστολος των Εθνών Παύλος. Ο καθένας, όπου καλείται, να δίνει τη μάχη, για την επίτευξη της σωτηρίας του. Τόσο η άγαμη όσο και η έγγαμη ζωή, αν βιώνονται με συνέπεια και εναρμονίζονται με το θέλημα του Θεού, οδηγούν στη χώρα του Παραδείσου.Πολυάριθμοι οι αφιερωμένοι απόλυτα στον Κύριο. Πάμπολλοι κι εκείνοι, που χρησιμοποιούν τον οικογενειακό στίβο για να πετύχουν την θέωση.
Ανάμεσά τους το εκλεκτό ζευγάρι: ΑΚΥΛΑΣ και ΠΡΙΣΚΙΛΛΑ. Είναι εκείνοι για τους οποίους ο Απόστολος Παύλος κάνει ιδιαίτερη μνεία σε τρεις επιστολές του: «Ασπάσασθε Πρίσκιλλα και Ακύλαν τους συνεργούς μου εν Χριστώ Ιησού» (Ρωμ. ιστ΄ 3), (Α΄ Κορ. ιστ΄ 19, και Β΄ Τιμ. δ΄ 19).
Η καταγωγή τους είναι από τη Μαύρη Θάλασσα. Ζουν επί βασιλιά Κλαδίου, 48 μ.Χ. Τόπος διαμονής τους η Κόρινθος, μετά τη Ρώμη. Εκεί ο Ακύλας ασχολείται με την τέχνη του σκηνοποιού. Αυτή η ομοτεχνία γίνεται το πρώτο σημείο επαφής Ακύλα και Παύλου. Κοντά στον Ακύλα κι ο Παύλος εργάζεται για την εξασφάλιση του επιούσιου. Έτσι αρχίζει μία φιλία, που καταλήγει στην αδελφοποίηση.

Ο Παύλος, βαθύς ανατόμος, διακρίνει την αγαθή προαίρεση, την καλλιεργησιμότητα του ψυχικού χωραφιού του Ακύλα και της Πρίσκιλλας.
Διαβλέπει το δυναμισμό, που διαθέτουν. Ρίχνει τον σπόρο της αλήθειας στις ψυχές τους, σκιαγραφώντας τη Θεανδρική Προσωπικότητα του Ιησού, εξιστορώντας τη λυτρωτική Του Θυσία, εξαίροντας το πέλαγος της αγάπης του Θεού.
Η διδασκαλία του τους μαγνητίζει. Η ψυχή τους ηλεκτρίζεται. Η καρδιά τους φλογίζεται. Το είναι τους αιχμαλωτίζεται. Η ζωή τους παραδίδεται σ' Εκείνον. Η στιγμή της προσωπικής τους γνωριμίας με τον Ιησού είναι σταθμός και αφετηρία μιας ζωής ανακαινισμένης.
Από τον Παύλο χειραγωγούνται και βαφτίζονται. Με ένθερμο ζήλο και ασίγαστη φλόγα, κατατάσσονται στο επιτελείο του Παύλου και γίνονται στενοί συνεργάτες του. Σημειώνει ο Παύλος την προσφορά τους: «...οίτινες υπέρ της ψυχής μου τον εαυτών τράχηλον υπέθηκαν...» (Ρωμ. ιστ ΄ 4).
Στόχος τους η θέωση. Διακαής πόθος τους η εξάπλωση της Βασιλείας του Θεού στη γη. Και το σπίτι τους γίνεται εργαστήρι ψυχών. Ομόφωνοι και οι δύο και ομότροποι συμβαδίζουν κι ατενίζουν στην ίδια κορυφή. Κατεργάζονται την ψυχή τους και η άμεμπτη βιοτή τους προσελκύει ψυχές στον Χριστό. Ακολουθούν τον Παύλο στις αποστολικές του πορείες. Συγκινδυνεύουν και συγκοπιάζουν για τη δόξα του Θεού. Παντού ετοιμάζουν «κατ' οίκον εκκλησίες», φυτώρια αγάπης και προετοιμάζουν ψυχές για να δεχθούν τον Χριστό.
Στην Έφεσο, βοηθούν τον Επίσκοπο Τιμόθεο. Νυχθημερόν αγωνίζονται και μοχθούν για την αύξηση του πληρώματος της Εκκλησίας. Διδάσκουν και θαυματουργούν. Συλλαμβάνονται και αποκεφαλίζονται στις 13 Φεβρουαρίου.
Το αίμα τους, τελική προσφορά, επισφράγιση της ιεραποστολικής ζωής τους κι αρχή μιας ατέρμονης ευφροσύνης.-

Η Οσία Μαρία.

12/2 ΟΣΙΑ Μ Α Ρ Ι Α


Ο ένθεος πόθος της μοναχικής πολιτείας και του διαρκούς μαρτυρίου οδήγησαν τη Μ Α Ρ Ι Α σε ανδρώα Μονή, όπου και μετονομάστηκε Μ Α Ρ Ι Ν Ο Σ.
Ασκείται αυστηρά και επαγρυπνεί ακατάπαυστα. Συκοφαντείται ηθικά, αποδέχεται και ομολογεί άπρακτη πράξη. Διώκεται από τη Μονή και ανατρέφει το υποτιθέμενο παιδί της με πολύ κόπο.
Ο Κύριος αμείβει τη δούλη Του για την οικειοποίηση της συκοφαντίας. Τελευτά στη Μονή και αποκαλύπτεται το γυναικείο φύλο της. Η συκοφάντης δαιμονίζεται. Ο Οσία τιμάται από τους αδελφούς της Μονής. Η αλήθεια διαλάμπει. Η αγνότητα αμείβεται από τον στεφοδότη Κύριο.-

ΑΓΙΟΣ ΒΛΑΣΙΟΣ Επίσκοπος Σεβαστείας.

11/2 ΑΓ. Β Λ Α Σ Ι Ο Σ

Άριστος γιατρός, αλλά και ενσυνείδητος Χριστιανός ο Β Λ Α Σ Ι Ο Σ.
Η επιστήμη εδραιώνει την πίστη και διαγράφει πορεία θεάρεστη. Με τις γνώσεις αγαθοεργεί . Αυτοαναλίσκεται στην αγάπη των αδελφών ασθενών. Θεραπεύει σώματα, αλλά διασώζει και ψυχές. Προσφέρει ίαση, αλλά και διδαχή.
Ανάργυρα και αφειδώλευτα αυτοπροσφέρεται στο βωμό της αγάπης του Χριστού.
Και ο Κύριος τον επιλέγει στο Λειτουργικό του επιτελείο. Χειροτονείται Iερέας και Επίσκοπος Σεβαστείας, με θαυμαστές επιδόσεις.
Τη ζωή του σφραγίζουν το μαρτύριο και ο αποκεφαλισμός. Η αυλαία της Αιωνιότητας διανοίγεται για μία θριαμβευτική είσοδο.-

ΑΓ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ο Στρατηλάτης,

8/2 Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ο Στρατηλάτης.

«Και ηγούμαι σκύβαλα είναι ίνα Χριστόν κερδήσω» (Φιλιπ. γ΄, 8), αναφωνεί ο Πυρφόρος Απόστολος Παύλος.
Αυτό ενστερνίζονται κι αυτό διασαλπίζουν οι θαρραλέοι Μάρτυρες του Χριστού. Θυσιάζουν ηγετικές θέσεις, προκειμένου να κερδίσουν το Χριστό. Αυτό το μήνυμα υλοποιεί κι ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ o Στρατηλάτης.
Πατρίδα του τα Ευχάϊτα Γαλατίας. Διαμονή του η Ηράκλεια. Στο παράστημα αγέρωχος. Στο ήθος άφθαστος. Στο ψυχικό μεγαλείο ασυναγώνιστος. Στη φρόνηση καταπληκτικός. Στη ρητορική δεινότητα ανεπανάληπτος. Όλοι τον θαυμάζουν.
Ο βασιλιάς Λικίνιος τον ανακηρύσσει αρχιστράτηγο και εξουσιαστή της Ηράκλειας. Ανοίγεται ευρύ πεδίο δράσεως στον Χριστιανό αξιωματούχο. Γίνεται διαπρύσιος κήρυκας Ιησού. Μεταλαμπαδεύει τη φλόγα του. Διακηρύσσει την πίστη του. Συντονίζει τους παλμούς του λαού στη συχνότητα τ’ ουρανού. Πλήθος ανθρώπων γίνονται Χριστιανοί.
Ο Λικίνιος πληροφορείται τη δράση, ανησυχεί και με επιστολή τον καλεί να παρουσιασθεί στη Νικομήδεια, για να θυσιάσει στους θεούς. Ο Θεόδωρος διαβλέπει το μαρτυρικό του τέλος. Ποθεί να μαρτυρήσει στην πατρίδα του, γι' αυτό και απαντά προκλητικά, πειστικά, αλλά παραπλανητικά. Ο Λικίνιος παίρνει 8. 000 στρατό, χρυσά αγάλματα θεών και έρχεται στην Ηράκλεια. Ο Θεόδωρος τον υποδέχεται και δέχεται να θυσιάσει, αφού πρώτα του δοθούν τα αγάλματα των θεών, για ιδιωτική θυσία.
Η πρότασή του ευπρόσδεκτη. Τα χρυσά αγάλματα, του παραδίδονται. Τη νύκτα τα τεμαχίζει και τα μοιράζει στους πτωχούς.
Ο εκατόνταρχος Μαξέντιος ενημερώνει τον βασιλιά, για την ενέργεια του Θεοδώρου. Εξωργισμένος τον καλεί να θυσιάσει. Ο Θεόδωρος βεβαιώνει και αιτιολογεί την πράξη του. Αποκαλύπτει συγχρόνως τη χριστιανική του ιδιότητα, διακηρύσσει με παρρησία την πίστη του και δέχεται με ευχαρίστηση εξουθενωτικά, φρικτά βασανιστήρια. Μαστιγώνεται ανελέητα. Οι σάρκες κατασχίζονται. Οι πληγές κατακαίονται. Αιμόφυρτος φυλακίζεται. Η ψυχή του ολόρθη δοξολογεί τον Κύριο.
Ο Λικίνιος συνεχίζει τη μεταπειστική του προσπάθεια. Ο γενναίος στρατιώτης του Χριστού, με το φρόνημα αδούλωτο, εμμένει σθεναρά στην πίστη του. Καταδίκη του, είναι ο σταυρικός θάνατος. Το δέχεται καρτερικά, ενώ πονεί αφόρητα. Πύρινες ικεσίες αναπέμπει στον Κύριο, για συμπαράσταση. Κι ο Ιησούς επεμβαίνει αμέσως. Άγγελος τον ελευθερώνει, τον θεραπεύει, τον ενδυναμώνει. Ο Άγιος ανυμνεί τον Θεό.
Ο βασιλιάς, βέβαιος για το θάνατο του Θεοδώρου, αποστέλνει τον Αντίοχο και τον Πατρίκιο, για να εξαφανίσουν το σώμα του.
Αντικρίζοντας τον Άγιο υγιή, αναφωνούν: «Μέγας ο Θεός των Χριστιανών» και πιστεύουν μαζί με άλλους ογδόντα πέντε. Ο Λικίνιος το πληροφορείται και στέλνει τον ανθύπατο Κέστη με τριακόσιους στρατιώτες για να τον θανατώσουν.Η θαυμαστή σωτηρία του Αγίου τους μεταστρέφει και πιστεύουν όλοι, καθώς και πλήθος λαού.
Ο Λικίνιος εξωργισμένος δίνει εντολή να τον αποκεφαλίσουν. Η ψυχή του, φτερουγίζει στα Ουράνια Σκηνώματα, για να γίνει κληρονόμος της Βασιλείας Του. Το σώμα του θάπτεται στα Ευχάϊτα. Τον τιμάμε στις 8 Φεβρουαρίου.-

Η εν ΧΡΙΣΤΩ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

ΚΥΡ. ΑΠΟΚΡΕΩ. (Α΄Κορ. η΄, - θ΄, 2 )

΄΄Η εν ΧΡΙΣΤΩ ελευθερία΄΄.

«Ουκ ειμί ελεύθερος ;ουχί Ιησούν Χριστόν τον Κύριον ημών εώρακα ;»(Α΄Κορ.θ΄1)
Ο άνθρωπος είναι πλασμένος «κατ’ εικόνα» με προορισμό το «καθ’ ομοίωσιν».
Η πτώση των Πρωτοπλάστων επέφερε την φθαρτότητα, την θνητότητα στον άνθρωπο. Η πτωτική τάση του μεταπτωτικού ανθρώπου είχε ως αποτέλεσμα και τη μετάπτωση του ανθρώπου – πρόσωπο, σε άνθρωπο - άτομο.
Η ποικιλόμορφη υποδούλωση του ανθρώπου είναι πλέον γεγονός αναμφισβήτητο. Η έντονη αναζήτηση της ελευθερίας πόθος διακαής και αγώνας εκτενής.
Η μαζοποίηση του ανθρώπου, η νουμεροποίησή του, η υπαγωγή του στον όχλο, η μηδενοποίηση της ανθρώπινης αξίας του, η υποτίμηση της προσωπικότητάς του, η φιληδονική αντικειμενοποίησή του, η υποδούλωσή του στο φάσμα του θανάτου, η περικύκλωσή του από τα πάθη, είναι εκφράσεις δουλείας.
Δούλος ο άνθρωπος, δούλος ανελεύθερος. Αναζητεί την ελευθερία του. Επιζητεί την αποδέσμευσή του. Επιθυμεί την αποκάλυψη του προσώπου του. Θέλει να βιώσει την ελευθερία του προσώπου. Η εκπλήρωση αυτού του ενδόμυχου πόθου βρίσκεται στην ένωση με τον Χριστό.
ΟΑπ.Παύλος δηλώνει ελεύθερος μετά την θέα τουΧριστού και την κοινωνία μαζίΤου
Η βίωση της ασκητικής και Μυστηριακής ζωής της Εκκλησίας επιφέρει την κάθαρση της καρδιάς. Εκεί σ’ αυτόν τον χώρο εδρεύει η Παναγία Τριάδα και καθιστά τον άνθρωπο πρόσωπο αληθινά ελεύθερο. Τότε νιώθει ελεύθερος, όταν βιώσει την υπέρβαση του θανάτου, όταν αιωνοποιήσει τον χρόνο, όταν διαρρήξει τον ασφυκτικό κλοιό της ατομικότητας, όταν απαρνηθεί την φιλαυτία και βιώσει την φιλοθεϊα και φιλαλληλία.
Η ελευθερία εκφράζεται ως αγάπη και η αγάπη σέβεται την ελευθερία.
Η ελευθερία, λοιπόν, καρπός άσκησης, για απελευθέρωση από τυρρανίες, για αποτίναξη ζυγών δουλείας, για επίτευξη ελευθερίας προσώπου.
Η «εν Χριστώ» ελευθερία, εκφράζεται στην απάθεια και στην αγάπη και επιτυγχάνεται με την επίτευξη του «καθ’ ομοίωσιν».
Η αληθινή ελευθερία του ανθρώπου – προσώπου ενυπάρχει στην «εν Χριστώ» ελευθερία.-

Η ΑΓ. ΑΓΑΘΗ.

5/2 Η ΑΓΙΑ ΑΓΑΘΗ

Στην ένδοξη στρατιά των Μαρτύρων του Χριστού, συγκαταλέγεται και η ΑΓΙΑ ΑΓΑΘΗ.
Μία νεανική μορφή, που περιφρονεί πλούτη, ομορφιά και εφήμερες δόξες και διακηρύττει θαρραλέα την πίστη της στο Χριστό.
Ο Χριστός ηλεκτρίζει την ψυχή της. Για Εκείνον ζει η 15χρονη κόρη.
Κατάνη της Σικελίας είναι η Πατρίδα της. Άρχοντες πλούσιοι οι γονείς της. Στολισμένη με πολλή ομορφιά, αλλά και πολλά ψυχικά χαρίσματα.
Ηγεμόνας της Σικελίας ο Κυντιανός. Σκληρός κι απάνθρωπος, σαρκολάτρης και φιλάργυρος, πειθήνιο όργανο του Αυτοκράτορα Δεκίου. Σκοπός του, η τέλεια έξόντωση των Χριστιανών. Στόχος του τώρα η Αγάθη. Διακαής επιθυμία του η οικειοποίηση της ομορφιάς, του πλούτου, της ευγενούς καταγωγής της. Γι αυτό και προστάζει να την φέρουν μπροστά του.
Προσπαθεί να τη δελεάσει με υποσχέσεις, να τη σαγήνευσει με τιμές και αξιώματα. Το άκαμπτο φρόνημά της τον εκπλήσσει. Καταστρώνει σατανικό σχέδιο και το θέτει σε εφαρμογή. Την αναθέτει σε ανήθικη γυναίκα, για να την παρασύρει στην αμαρτία.
Επί ένα μήνα δέχεται προκλητικές επιθέσεις. Η καρδιά της χτυπάει για το Χριστό. Αγωνίζεται να παραμείνει αγνή. Η θέλησή της πανίσχυρη. Η θεία Χάρη αμέριστη. Εξέρχεται νικήτρια και ο άρχοντας εξοργίζεται. Προσπαθεί, απεγνωσμένα, να την πείσει, να θυσιάσει στους θεούς. Η Αγία δηλώνει την πίστη της στον αληθινό Θεό και την προθυμία της να μαρτυρήσει, για χάρη Του.
Αμέσως φυλακίζεται και την επομένη βασανίζεται. Δέχεται βάναυσα κτυπήματα στο γυμνό κορμί της. Υπομένει όμως πασίχαρη.
Διατάζει να της κόψουν τους μαστούς. Οι πόνοι είναι φρικτοί. Η αιμορραγία ακατάσχετη. Η προσευχή της πύρινη φτάνει στο Θρόνο του Θεού.
Ρίχνεται στη φυλακή και εκεί έρχεται η Θεϊκή συμπαράσταση. Μέσα σε λαμπρό φως παρουσιάζεται ο Απ. Πέτρος με τον Άγγελο Φύλακα της ψυχής της για να γιατρέψει τις πληγές. Η Αγία δε δέχεται βοήθεια. Ποθεί το μαρτύριο. Πιστεύει στην Παντοδύναμη Θεϊκή επέμβαση. Τότε αποκαλύπτει την ταυτότητά του ο Απ. Πέτρος και εξαφανίζεται, αφού η Αγία θεραπεύεται και δοξολογεί τον Κύριο.
Την επομένη βρίσκεται μπροστά στον άρχοντα και ομολογεί την Θεϊκή θεραπεία της. Αμέσως διατάζει και τη ρίχνουν σε αναμμένα κάρβουνα και σιδερένια αγκάθια. Η Αγία μέσα στις φλόγες δροσίζεται, ενώ φοβερός σεισμός συνταράσσει την πόλη. Ο λαός τρομάζει, διαμαρτύρεται και ζητά από τον άρχοντα τη διακοπή των βασανιστηρίων.
Ρίχνεται πάλι στη φυλακή. Εκεί προσεύχεται στον Κύριο να τη δεχτεί κοντά Του. Η προσευχή της γίνεται ευπρόσδεκτη και τελειώνοντας παραδίδει την ψυχή της στον Ουράνιο Νυμφίο της, για ν' απολαύσει την ανέκφραστη δόξα Του.
Ενταφιάζεται από τους συμπολίτες της, ενώ Άγγελοι συμμετέχουν και εναποθέτουν στον τάφο της γραμμένη μαρμάρινη πλάκα: «Νους όσιος αυτοπροαίρετος, τιμή εκ Θεού και Πατρίδος λύτρωσις.»
Την Αγία Αγάθη τιμούμε στις 5 Φεβρουαρίου.-

Αγιοι:Σταμάτιος-Νικόλαος-Ιωάννης.

3/2 ΑΓΙΟΙ: ΣΤΑΜΑΤΙΟΣ – ΝΙΚΟΛΑΟΣ - ΙΩΑΝΝΗΣ
-Θησαυροφύλακες της πίστεως-

«Άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων, άλλα δε Θεός κελεύει». Πρόσκαιρα αγαθά επιζητούμε. Αιώνια αγαθά μας προσφέρει ο Θεός.
«Ως θαυμαστά τα έργα Σου Κύριε, και οι οδοί Σου ανεξιχνίαστοι».
Η ζωή των αυταδέλφων ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ και ΙΩΑΝΝΟΥ και του ΝΙΚΟΛΑΟΥ απόδειξης της σωτήριας επέμβασης του Θεού.
Ας τους παρακολουθήσουμε. Πατρίδα τους είναι οι Σπέτσες. Γονείς τους ο Θεόδωρος Γκίνης και η Ανέζω. Γρήγορα ορφανεύουν από πατέρα και ρίχνονται στη βιοπάλη. Εμπορεύονται κι επιδιώκουν την αύξηση των υλικών αγαθών.
Το πλοίο τους με το φορτίο λαδιού από την κακοκαιρία προσαράζει απέναντι από τη Χίο, στον Τσεσμέ της Μ. Ασίας. Εξέρχονται στη ξηρά. Αποκαλύπτονται σ’ έναν Χριστιανό κι επιζητούν τη βοήθειά του. Τροφές κι επιδιόρθωση του πλοίου θέλουν και πληρώνουν ανάλογα. Η υπόσχεση είναι θετική, αλλά αθετείται σύντομα. Τους προδίδει στον Αγά και συλλαμβάνονται. Από τους επτά ναυαγούς οι δύο προσπαθούν να διαφύγουν και θανατώνονται, οι άλλοι δύο πέφτουν στη θάλασσα και ο πλοίαρχος Νικόλαος με τους δύο αδελφούς, Σταμάτιο και Ιωάννη συλλαμβάνονται και οδηγούνται στη Χίο στον πασά.
26 Ιανουαρίου 1822! Εξετάζονται και καταδικάζονται, τα μεν δύο αδέλφια σε φυλάκιση, ο δε Νικόλαος σε αποκεφαλισμό. Με την ομολογία της πίστεως στα χείλη εισέρχεται πρώτος στο Χορό των Μαρτύρων τροπαιούχος.
Οι δυό αδελφοί στη φυλακή χαίρονται, που υποφέρουν για την αγάπη του Χριστού.
Ο πασάς αποστέλλει δύο ανθρώπους ιδικούς τους για να τους μεταπείσουν. Οι αφειδώλευτες υποσχέσεις δωρεών διαδέχονται τις απειλές σκληρών τιμωριών. Οι δύο νέοι όμως παραμένουν εδραίοι στην πίστη, ανένδοτοι στις πιέσεις. Ο πασάς πληροφορείται την αδιαλλαξία τους και εξοργίζεται. Ο Θεός παρακολουθεί την εξέλιξη των πραγμάτων κι αποκαλύπτει τους Μάρτυρες την ημέρα της τελικής φάσης του αγώνα.
Η χαρά είναι έκδηλη. Η προετοιμασία επείγουσα. Στέλνουν κρυφά γραπτή εξομολόγηση στον Αρχιερέα Χίου και ζητούν να κοινωνήσουν των Αχράντων Μυστηρίων. Η απάντηση φθάνει. Η Φράγκα, γυναίκα ενός φυλακισμένου, γίνεται κομίστρια της Θ. Κοινωνίας και των Αρχιερατικών μηνυμάτων.
«Προσευχή και θάρρος, παιδιά. Η δόξα τ’ Ουρανού σας αναμένει» συνιστά ο Αρχιερέας και συνεύχεται.
Σύσσωμοι και σύναιμοι του Χριστού τώρα, υμνολογούν τον Θεό, παρακαλούν την Θεοτόκο, και παίρνουν δύναμη ακατάβλητη, Χάρη θεϊκή.
Σε λίγο αποφυλακίζονται, ανακρίνονται και διακηρύττουν σθεναρά τη χριστιανική τους πίστη. «Χριστιανοί είμαστε και πεθαίνουμε για τον Χριστό. Ποτέ δεν θα Τον αρνηθούμε».
Ο πασάς προστάζει έξαλλος τον αποκεφαλισμό τους.
Παρευθύς δυό γυμνά σπαθιά προβάλλουν για εκφοβισμό. Ο Ιωάννης στο αντίκρισμά τους ωχριά. Ο Σταμάτιος όμως αμέσως τον στηρίζει, τον ενθαρρύνει. Ο Ιωάννης συνέρχεται κι επανέρχεται στον μαρτυρικό του ζήλο. Και οι δύο αυτάδελφοι βαδίζουν τώρα θριαμβευτικά το δρόμο του μαρτυρίου. «Χριστιανοί είμαστε! Δεν αλλαξοπιστούμε. Κύριε, μνήσθητι ημών εν τη Βασιλεία Σου», διαδηλώνουν εκφώνως κι επιδέχονται την αποκεφάλιση. Οι ψυχές φθάνουν στον Θρόνο του Αθλοθέτη Κυρίου και παίρνουν το νόμιμο άφθαρτο στέφος. Τα σώματα ρίχνονται στη θάλασσα. Σύντομα όμως περισυλλέγονται κι ενταφιάζονται.
Ο δεκαπεντάχρονος Σταμάτιος και ο εικοσιδυάχρονος Ιωάννης, καλλίνικοι Μάρτυρες, κοσμούν την ομήγυρη των Νεομαρτύρων και μας προσκαλούν να τους μιμηθούμε στον αγώνα της πίστεως.-

Η Υπαπαντή του ΚΥΡΙΟΥ.

2/2 Υ Π Α Π Α Ν Τ Η του Κ Υ Ρ Ι Ο Υ

Ακριβής τηρητής του Νόμου ο Ιησούς, 40ημερο Βρέφος, εισέρχεται στο Ναό. Προσφέρεται, ως άνθρωπος, αφιερωτικά στο Θεό και ταυτόχρονα εκπληρώνει το διακαή πόθο του γέροντα Συμεών να δεχθεί αγαπητικά τον Θεάνθρωπο.
Ο Χριστός παντοτινός επιζητητής της καρδιάς μας. Του ανοίγομε τη θύρα εγκάρδια ; Τον αναμένομε εναγώνια ;
Αν Τον ποθήσουμε, αναμφίβολα θα γευθούμε την άρρητη χαρά της Υψηλής επίσκεψης.-