ΚΥΡ. ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ. ( Λουκ. ιδ. , 16 – 24)
Το ΔΕΙΠΝΟ της ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ.
΄΄Άνθρωπός τις εποίησε δείπνον μέγα΄΄.( Λουκ. ιδ΄, 16 ).«Δείπνον μέγα»». Το συμπόσιον της Βασιλείας των Ουρανών». Σ’ αυτό το δείπνο έχουν προσκληθεί αδιάκριτα και ανεξαίρετα, χωρίς κανένα αποκλεισμό, όλοι. Η είσοδός μας, βέβαια, στη Βασιλεία του Θεού, προϋποθέτει την ενταξιακή μας κίνηση στο Σώμα της Εκκλησίας, που επιτυγχάνεται με την ακράδαντη πίστη στον Χριστό και το Βάπτισμα.
«Δείπνο» και η Θ. Ευχαριστία σε κάθε Θ. Λειτουργία. Η συνειδητή συμμετοχή μας εξασφαλίζει την ένωση με τον Χριστό, που είναι η ΖΩΗ, οπότε μας ζωοποιεί, μας αφθαρτοποιεί, μας Χριστοποιεί.
Το μεταπτωτικό σύμπτωμα της εσωτερικής αποδιοργάνωσης του ανθρώπου αναιρείται, με την ενανθρώπηση του Υιού του Θεού, του Λόγου, αφού με την Θ. Κοινωνία τρέφεται η ψυχή και διοχετεύει την Θεϊκή Χάρη και Ζωή και στο σώμα.
Με την συμμετοχή μας στη Θεία Κοινωνία επιτυγχάνουμε την ένωση με τον Ιησού, τη μετοχή στη Θεία Ζωή, την ανατολή της μέλλουσας Βασιλείας, την πρόγευση του Παραδείσου, την επαναφορά στην προπτωτική κατάσταση.
Και όμως στην πρόσκληση του «Δείπνου» της αγάπης του Θεού δεν ανταποκρίνονται θετικά όλοι οι παραλήπτες.
Ο Ιησούς τους κατηγοροποιεί :
1)Είναι οι άνθρωποι, που είναι δούλοι της ύλης. Σφετεριστές των δωρεών του Θεού, αρνούνται την ευχαριστιακή αναφορά στον Θεό. Αρνούνται τη μετοχή στο Μυστήριο της
«Δείπνο» και η Θ. Ευχαριστία σε κάθε Θ. Λειτουργία. Η συνειδητή συμμετοχή μας εξασφαλίζει την ένωση με τον Χριστό, που είναι η ΖΩΗ, οπότε μας ζωοποιεί, μας αφθαρτοποιεί, μας Χριστοποιεί.
Το μεταπτωτικό σύμπτωμα της εσωτερικής αποδιοργάνωσης του ανθρώπου αναιρείται, με την ενανθρώπηση του Υιού του Θεού, του Λόγου, αφού με την Θ. Κοινωνία τρέφεται η ψυχή και διοχετεύει την Θεϊκή Χάρη και Ζωή και στο σώμα.
Με την συμμετοχή μας στη Θεία Κοινωνία επιτυγχάνουμε την ένωση με τον Ιησού, τη μετοχή στη Θεία Ζωή, την ανατολή της μέλλουσας Βασιλείας, την πρόγευση του Παραδείσου, την επαναφορά στην προπτωτική κατάσταση.
Και όμως στην πρόσκληση του «Δείπνου» της αγάπης του Θεού δεν ανταποκρίνονται θετικά όλοι οι παραλήπτες.
Ο Ιησούς τους κατηγοροποιεί :
1)Είναι οι άνθρωποι, που είναι δούλοι της ύλης. Σφετεριστές των δωρεών του Θεού, αρνούνται την ευχαριστιακή αναφορά στον Θεό. Αρνούνται τη μετοχή στο Μυστήριο της
Θ. Ευχαριστίας και συνεπώς αρνούνται να θεωθούν.
2)Είναι οι άνθρωποι οι υποδουλωμένοι στην εργασία. Εκείνοι, που ανάγουν τη δουλειά σε δουλεία. Εκείνοι, που επικεντρώνουν το ενδιαφέρον και τις δυνάμεις τους στην εργασία και παραθεωρούν τον κύριο στόχο, που είναι η εκκλησιοποίηση. Απορυθμίζονται από τη συχνότητα τ’ Ουρανού και συντονίζονται στο ρυθμό της γης. Τοιουτοτρόπως αποσταθεροποιούνται υπαρξιακά.
3) Είναι οι άνθρωποι, δούλοι των αισθήσεων. Η οικογένεια προβάλλει ως εμπόδιο, για την ανταπόκριση στην πρόσκληση. Ο γάμος, με τη μεταφυσική και Ευχαριστιακή αναφορά του, σημειώνει υπέρβαση της φθαρτότητας και οδηγεί στην Χριστοποίηση, στην ανακαίνιση του προσώπου.
Η συμμετοχή στο «Δείπνο» ανοίγει δίοδο εισόδου του Θεού στη ζωή του ανθρώπου, δίαυλο επικοινωνίας μαζί Του.
Όλες οι δραστηριότητες του ανθρώπου, αν αυτονομηθούν, αλλοτριώνουν τον άνθρωπο, τον οδηγούν στην φθορά και τον θάνατο,αφού τον υποδουλώνουν στο χρόνο και τον αποστερούν της μεταμορφωτικής δυνάμεως του «Δείπνου».
Τοιουτοτρόπως το παρόν απαιωνοποιείται και το αιώνιο παύει να είναι προέκταση του παρόντος.-
2)Είναι οι άνθρωποι οι υποδουλωμένοι στην εργασία. Εκείνοι, που ανάγουν τη δουλειά σε δουλεία. Εκείνοι, που επικεντρώνουν το ενδιαφέρον και τις δυνάμεις τους στην εργασία και παραθεωρούν τον κύριο στόχο, που είναι η εκκλησιοποίηση. Απορυθμίζονται από τη συχνότητα τ’ Ουρανού και συντονίζονται στο ρυθμό της γης. Τοιουτοτρόπως αποσταθεροποιούνται υπαρξιακά.
3) Είναι οι άνθρωποι, δούλοι των αισθήσεων. Η οικογένεια προβάλλει ως εμπόδιο, για την ανταπόκριση στην πρόσκληση. Ο γάμος, με τη μεταφυσική και Ευχαριστιακή αναφορά του, σημειώνει υπέρβαση της φθαρτότητας και οδηγεί στην Χριστοποίηση, στην ανακαίνιση του προσώπου.
Η συμμετοχή στο «Δείπνο» ανοίγει δίοδο εισόδου του Θεού στη ζωή του ανθρώπου, δίαυλο επικοινωνίας μαζί Του.
Όλες οι δραστηριότητες του ανθρώπου, αν αυτονομηθούν, αλλοτριώνουν τον άνθρωπο, τον οδηγούν στην φθορά και τον θάνατο,αφού τον υποδουλώνουν στο χρόνο και τον αποστερούν της μεταμορφωτικής δυνάμεως του «Δείπνου».
Τοιουτοτρόπως το παρόν απαιωνοποιείται και το αιώνιο παύει να είναι προέκταση του παρόντος.-