ΚΥΡ. Η. ΛΟΥΚΑ. ( Λουκ. ι΄ , 25 – 37 )
Η Α Γ Α Π Η προς τον ΠΛΗΣΙΟΝ.
΄΄Πορεύου και συ ποίει ομοίως.΄΄( Λουκ. ι΄ , 37 ), είναι το επισφράγισμα του Κυρίου στην παραβολή του Καλού Σαμαρείτη. Είναι η επιταγή του Κυρίου προς τον νομικό, να μιμηθεί τον Σαμαρείτη, για να κληρονομήσει την αιώνια ζωή.
Η μιμητική κίνησή του προϋπόθεση για τη μετοχή στη Βασιλεία των Ουρανών, αλλά και απαντητική λύση στον όρο «πλησίον».
«Πορεύου και συ ποίει ομοίως».Προσκλητήρια εντολή για κάθε άνθρωπο.
Η αγάπη προς τον «πλησίον» χρέος κάθε ανθρώπου.
Μία αγάπη των έργων και όχι των λόγων, της πράξης και όχι της θεωρίας.
Μία αγάπη έμπρακτη, στον πτωχό, στον πεινασμένο, στον διψασμένο, στον γυμνό, στον φυλακισμένο, στον άρρωστο, στον ξένο.
«Τεκνία, μη αγαπώμεν λόγω, μηδέ γλώσση, αλλ’ εν έργω και αληθεία», προτρέπει ο Ευαγγελιστής της αγάπης, Ιωάννης.
Οφείλομε στον «πλησίον» μία αγάπη, που εκδηλώνεται άμεσα, που αναζητεί τον αναξιοπαθούντα, που ανακαλύπτει τον πληγωμένο.
Χρεωστούμέ μία αγάπη αποτελεσματική, καθολική, ολοκληρωτική, μία αγάπη, που εξαντλεί τις δυνατότητές μας.
Η αγαπητική μας δραστηριοποίηση απαιτεί την αφοβία. Θαρραλέα, ανυπολόγιστα να κινούμαστε. Τις ειρωνείες να προσπερνούμε. Στις επικρίσεις να κωφεύουμε. Τη δήλωση του Αγ. Ιωάννη Θεολόγου: «…η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον.»( Α΄ Ιωαν. δ΄ , 18 ), να ενθυμούμαστε.
Η αγάπη μας να είναι ειλικρινής, ανιδιοτελής, αφανής, απηλλαγμένη από τη φιλαυτία και τη ματαιοδοξία.
Η α γ ά π η μας προς τον «πλησίον», ως ανταύγεια της αγάπης προς τον Θεό, απαιτείται να είναι ιχνηλατημένη Θεανθρωπικά.
Η αυτοθυσιαστική αγάπη του Ιησού, να είναι πρότυπο στις αγαπητικές μας εκδηλώσεις.
Η σωτηρία μας περνάει αναπόφευκτα από το κατώφλι του « πλησίον ».
Ας μην το ξεχνούμε.-
Η Α Γ Α Π Η προς τον ΠΛΗΣΙΟΝ.
΄΄Πορεύου και συ ποίει ομοίως.΄΄( Λουκ. ι΄ , 37 ), είναι το επισφράγισμα του Κυρίου στην παραβολή του Καλού Σαμαρείτη. Είναι η επιταγή του Κυρίου προς τον νομικό, να μιμηθεί τον Σαμαρείτη, για να κληρονομήσει την αιώνια ζωή.
Η μιμητική κίνησή του προϋπόθεση για τη μετοχή στη Βασιλεία των Ουρανών, αλλά και απαντητική λύση στον όρο «πλησίον».
«Πορεύου και συ ποίει ομοίως».Προσκλητήρια εντολή για κάθε άνθρωπο.
Η αγάπη προς τον «πλησίον» χρέος κάθε ανθρώπου.
Μία αγάπη των έργων και όχι των λόγων, της πράξης και όχι της θεωρίας.
Μία αγάπη έμπρακτη, στον πτωχό, στον πεινασμένο, στον διψασμένο, στον γυμνό, στον φυλακισμένο, στον άρρωστο, στον ξένο.
«Τεκνία, μη αγαπώμεν λόγω, μηδέ γλώσση, αλλ’ εν έργω και αληθεία», προτρέπει ο Ευαγγελιστής της αγάπης, Ιωάννης.
Οφείλομε στον «πλησίον» μία αγάπη, που εκδηλώνεται άμεσα, που αναζητεί τον αναξιοπαθούντα, που ανακαλύπτει τον πληγωμένο.
Χρεωστούμέ μία αγάπη αποτελεσματική, καθολική, ολοκληρωτική, μία αγάπη, που εξαντλεί τις δυνατότητές μας.
Η αγαπητική μας δραστηριοποίηση απαιτεί την αφοβία. Θαρραλέα, ανυπολόγιστα να κινούμαστε. Τις ειρωνείες να προσπερνούμε. Στις επικρίσεις να κωφεύουμε. Τη δήλωση του Αγ. Ιωάννη Θεολόγου: «…η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον.»( Α΄ Ιωαν. δ΄ , 18 ), να ενθυμούμαστε.
Η αγάπη μας να είναι ειλικρινής, ανιδιοτελής, αφανής, απηλλαγμένη από τη φιλαυτία και τη ματαιοδοξία.
Η α γ ά π η μας προς τον «πλησίον», ως ανταύγεια της αγάπης προς τον Θεό, απαιτείται να είναι ιχνηλατημένη Θεανθρωπικά.
Η αυτοθυσιαστική αγάπη του Ιησού, να είναι πρότυπο στις αγαπητικές μας εκδηλώσεις.
Η σωτηρία μας περνάει αναπόφευκτα από το κατώφλι του « πλησίον ».
Ας μην το ξεχνούμε.-