ΚΥΡ. Θ. ΛΟΥΚΑ ( Λουκ. ιβ. , 16 – 21 )
Η αφροσύνη της ΠΛΕΟΝΕΞΙΑΣ.
΄΄Άφρον· ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου· ά δε ητοίμασας τίνι έσται;΄΄( Λουκ. ιβ΄ , 21 ).
Τα υλικά αγαθά είναι δώρα του Θεού στον άνθρωπο, για την επιβίωση και ανάπαυσή του. Προσφέρονται τα αγαθά από την Θεϊκή καρδιά για χρήση.
Ο άνθρωπος όμως πολλάκις φθάνει στην κατάχρηση.
Ο εγωκεντρισμός τον οδηγεί στη φιλαυτία.
Η φιλαυτία εκφράζεται ως φιλαργυρία.
Η φιλαργυρία εκδηλώνεται ως πλεονεξία. Το πάθος της πλεονεξίας καθιστά τον άνθρωπο είλωτα. Συσσωρεύει, εναγώνια, αγαθά, ως ασφάλεια ζωής. Η αιώνια όμως ασφάλιση μένει ακάλυπτη, γιατί εκεί χρειάζονται ένσημα αγάπης, τα οποία δυστυχώς δεν διαθέτει ο πλεονέκτης άνθρωπος.
Τοιουτοτρόπως ο πλούσιος αναδεικνύεται άφρονας. Η αφροσύνη του οφείλεται :
Α΄ ) Στη λησμοσύνη του Θεού, πρωταρχικά.
Δεν πιστεύει στον Θεό.
Δεν ζει στην παρουσία Του.
Δεν υπολογίζει στη βοήθειά Του.
Επικεντρώνει το ενδιαφέρον του στα αγαθά του.
Υπερτιμά τις δυνάμεις του.
Παραβλέπει τις δωρεές του Θεού.
Κινείται στην υλιστική τροχιά.
Β΄ ) Στη λησμοσύνη του συνανθρώπου.
Η δυστυχία του «πλησίον» τον αφήνει αδιάφορο. Η ιδιοτέλεια σ’ όλο της το μεγαλείο!
Ἄπληστος, σκληρός, ανάλγητος, διέρχεται μέσα στην κοινωνία.
Η αφθονία των αγαθών επέφερε την παγωνιά στην καρδιά.
Ο χρυσός αντικατέστησε τον Χριστό.
Γ΄ ) Στη λησμοσύνη και του ίδιου του εαυτού του.
Ο άνθρωπος έχει και υπόσταση πνευματική. Έχει ψυχή αθάνατη.
Η υλοφροσύνη όμως υποκλέπτει και επισκιάζει καθολικά την πραγματικότητα.
Ο θάνατος είναι αναπόφευκτα υπαρκτός. Η εμφάνισή του στο χρόνο παραμένει άγνωστη, αλλά και αιφνίδια.
Ο παραλογισμός της πλεονεξίας οδηγεί σε αδιέξοδα. Η ματαιότητα του κόσμου τούτου διαφεύγει της προσοχής.
Η αφροσύνη της κατάχρησης του πλούτου καταλήγει στην απώλεια της αιώνιας μακαριότητας.
Ας το αναλογισθούμε και ας το προσέξουμε.-
Η αφροσύνη της ΠΛΕΟΝΕΞΙΑΣ.
΄΄Άφρον· ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου· ά δε ητοίμασας τίνι έσται;΄΄( Λουκ. ιβ΄ , 21 ).
Τα υλικά αγαθά είναι δώρα του Θεού στον άνθρωπο, για την επιβίωση και ανάπαυσή του. Προσφέρονται τα αγαθά από την Θεϊκή καρδιά για χρήση.
Ο άνθρωπος όμως πολλάκις φθάνει στην κατάχρηση.
Ο εγωκεντρισμός τον οδηγεί στη φιλαυτία.
Η φιλαυτία εκφράζεται ως φιλαργυρία.
Η φιλαργυρία εκδηλώνεται ως πλεονεξία. Το πάθος της πλεονεξίας καθιστά τον άνθρωπο είλωτα. Συσσωρεύει, εναγώνια, αγαθά, ως ασφάλεια ζωής. Η αιώνια όμως ασφάλιση μένει ακάλυπτη, γιατί εκεί χρειάζονται ένσημα αγάπης, τα οποία δυστυχώς δεν διαθέτει ο πλεονέκτης άνθρωπος.
Τοιουτοτρόπως ο πλούσιος αναδεικνύεται άφρονας. Η αφροσύνη του οφείλεται :
Α΄ ) Στη λησμοσύνη του Θεού, πρωταρχικά.
Δεν πιστεύει στον Θεό.
Δεν ζει στην παρουσία Του.
Δεν υπολογίζει στη βοήθειά Του.
Επικεντρώνει το ενδιαφέρον του στα αγαθά του.
Υπερτιμά τις δυνάμεις του.
Παραβλέπει τις δωρεές του Θεού.
Κινείται στην υλιστική τροχιά.
Β΄ ) Στη λησμοσύνη του συνανθρώπου.
Η δυστυχία του «πλησίον» τον αφήνει αδιάφορο. Η ιδιοτέλεια σ’ όλο της το μεγαλείο!
Ἄπληστος, σκληρός, ανάλγητος, διέρχεται μέσα στην κοινωνία.
Η αφθονία των αγαθών επέφερε την παγωνιά στην καρδιά.
Ο χρυσός αντικατέστησε τον Χριστό.
Γ΄ ) Στη λησμοσύνη και του ίδιου του εαυτού του.
Ο άνθρωπος έχει και υπόσταση πνευματική. Έχει ψυχή αθάνατη.
Η υλοφροσύνη όμως υποκλέπτει και επισκιάζει καθολικά την πραγματικότητα.
Ο θάνατος είναι αναπόφευκτα υπαρκτός. Η εμφάνισή του στο χρόνο παραμένει άγνωστη, αλλά και αιφνίδια.
Ο παραλογισμός της πλεονεξίας οδηγεί σε αδιέξοδα. Η ματαιότητα του κόσμου τούτου διαφεύγει της προσοχής.
Η αφροσύνη της κατάχρησης του πλούτου καταλήγει στην απώλεια της αιώνιας μακαριότητας.
Ας το αναλογισθούμε και ας το προσέξουμε.-