ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ και ΠΛΟΥΤΟΣ.

ΚΥΡ. ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ ( Λουκ. ιη΄, 18 – 27)

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ και ΠΛΟΥΤΟΣ.

΄΄Πως δυσκόλως οι τα χρήματα έχοντες εισελεύσονται εις την Βασιλεία του Θεού.΄΄ ( Λουκ. ιη΄ , 24 ).
Ο πλούτος σημείο αντιλεγόμενο κάθε εποχής. Ο πλούτος στα χέρια «των ολίγων» δημιουργεί τον καπιταλισμό και στον αντίποδα, ως αντίδραση, τον μαρξισμό.
Ωστόσο, οι Πατέρες της Εκκλησίας τονίζουν, ότι ο πλούτος αποτελεί πτωτικό καρπό.
Προπτωτικά ο άνθρωπος ήταν ελεύθερος και πλούσιος. Μεταπτωτικά επήλθε η διάσπαση της ενότητας και η εμφάνιση της εγωπάθειας.
Η διέλευση της ζωής ανάμεσα σε δυσχέρειες και το φάσμα του θανάτου όντας υπαρκτό και ορατό, μετέτρεψαν τον άνθρωπο από Θεοκεντρικό σε ανθρωποκεντρικό.
Συνεπώς η ιδιοκτησία απoτέλεσε μεταπτωτικό φαινόμενο, άρρηκτα συνδεδεμένο με την αμαρτία και τα πάθη, την ανασφάλεια και την θνητότητα.
Ο πλούτος, δωρεά του Θεού στον άνθρωπο. Όλοι οι άνθρωποι παιδιά του Θεού Πατέρα και κατά συνέπεια με ίσα και κοινά δικαιώματα.
Συνεπώς ο πλούτος δίδεται για χρήση, για επιβίωση όλων και όχι για κατάχρηση και απόλαυση των ολίγων.
Η κατάχρηση του πλούτου συνεπάγεται την υποδούλωση του ανθρώπου, τη βίωση της ανελευθερίας, τη διάπραξη της αμαρτίας και ατιμίας, την απώλεια της αίσθησης της Πατρότητας του Θεού και της Αδελφότητας του «πλησίον.»
Η Εκκλησία αντιτίθεται στα πάθη και όχι στα υλικά αγαθά. Επιποθεί την πρωταρχική ισονομία και απορρίπτει τη διαίρεση. Προτείνει την κάθαρση του ανθρώπου, διά της ασκητικής βιοτής και της Μυστηριακής μετοχής, ώστε να επιτευχθεί η προπτωτική κοινοκτημοσύνη.
Η Ορθοδοξία απορρίπτει την άποψη της σωτηρίας του φτωχού, λόγω φτώχειας και της απώλειας του πλουσίου, λόγω πλούτου.
Πιστεύει, ότι η ανθρώπινη αγωνιστικότητα και η Αγιοπνευματική παρέμβαση σηματοδοτούν την απαλλαγή του ανθρώπου από το πάθος της φιλαργυρίας, την ηρωϊκή έξοδο από τον εαυτό του, το άνοιγμά του προς τον Θεό και το δόσιμο στον αδελφό του.
Ο πλούτος, ως δωρεά του Θεού στον άνθρωπο, τον καθιστά διαχειριστή και όχι ιδιοκτήτη, ευγνώμονα εσαεί προς τον Κύριο.
Το χρήμα δίδεται για να βρίσκεται στην υπηρεσία και όχι στην κυριαρχία του ανθρώπου, στην υπηρεσία της αγάπης. Τότε ο άνθρωπος, διά του χρήματος καταξιώνεται και εξαγιάζεται.-

ΟΣΙΟΣ Ν Ι Κ Ω Ν ο ΄΄Μετανοείτε΄΄.

26/11 ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΩΝ ο «Μετανοείτε»

«Πας ος αφήκεν οικίας ή αδελφούς ή αδελφάς ή πατέρα ή μητέρα ή γυναίκα ή τέκνα ή αγρούς ένεκεν του ονόματός μου εκατονταπλασίονα λήψεται και ζωήν αιώνιον κληρονομήσει» (Ματθ. ιθ΄,29). Είναι η κατηγορηματική δήλωση του Κυρίου.
Το μήνυμα αυτό δέχτηκαν τα αισθητήρια της ακοής του Οσίου Νίκωνα και συνεκλόνισαν την καρδιά του και διέγειραν την ψυχή του για τη λήψη ηρωϊκών αποφάσεων.
Ας παρακολουθήσουμε όμως προσεκτικά την εξελικτική του πορεία από τη γη προς τον Ουρανό.
Πολεμωνιακός Πόντος η πατρίδα του, κοντά στην Τραπεζούντα. Γεννιέται ανάμεσα 920-925 μ.Χ. από γονείς ενάρετους, πλούσιους, επιφανείς. Παίρνει χριστιανική ανατροφή, καθοριστική για τη μετέπειτα ζωή του. Γνωρίζει τον Χριστό κι ανάβει φλόγα άσβεστη στην καρδιά του γι’ Αυτόν. Αντιλαμβάνεται τη ματαιότητα του κόσμου, την προσκαιρότητα των υλικών αγαθών, τη μονιμότητα των ουρανίων αγαθών.
Ποθεί διακαώς την απόκτηση των άφθαρτων, αναφαίρετων αγαθών τ’ Ουρανού. Επιθυμεί ασίγαστα τη σωτηρία της ψυχής του. Επιδιώκει επίμονα να βαδίσει στο δρόμο, που φθάνει με ασφάλεια στην πολυπόθητη Βασιλεία των Ουρανών.
Αποδιώκει κάθε τέρψη αισθησιακή. Ασκείται σε αυστηρή εγκράτεια κι αυτοκυριαρχία. Επιζητεί ευκαιρία για την πραγμάτωση της μύχιας επιθυμίας του. Και η ευκαιρία δίδεται, όταν επισκέπτεται την πατρική περιουσία. Τότε αντικρίζει πάλι την απατηλότητα του εφήμερου πλούτου, συγκρίνει με τον ουράνιο πλούτο κι αποκλίνει αμετάθετα κι αποφασιστικά.
«Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νυν ημέρα σωτηρίας». (Β΄ Κορινθ. στ΄, 2), αντηχεί στο είναι του. Τώρα πρέπει να φύγει ανεπίστροφα. Και όντως εγκαταλείπει τους στοργικούς γονείς, την τεράστια περιουσία του κι ενώ η αγάπη προς τον Θεό τον καταδιώκει και ο ίδιος επιδιώκει να φθάσει οδοιπορώντας, το συντομώτερο, στο λιμάνι του Θεού.
Έτσι, κατάκοπος φθάνει στην Ι. Μ. Χρυσής Πέτρας, στα όρια Πόντου και Παφλαγονίας. Δοξολογεί τον Θεό για την άφιξή του στη μάνδρα Του και παρακαλεί να είναι ευπρόσδεκτος. Η δέησή του εισακούεται, ο Ηγούμενος ειδοποιείται αποκαλυπτικά και η υποδοχή είναι συγκινητική. Η Αδελφότητα τον δέχεται εγκάρδια και την είσοδό του στο Ναό ακολουθεί άμεσα η τελετή της απονομής του αγγελικού σχήματος, με τη μετονομασία από Νικήτας ΝΙΚΩΝ.
Ο επίγειος Άγγελος, ο υποψήφιος Άγιος, υπογράφει το συμβόλαιο της αποταγής κάθε γήινου, της απάρνησης του «ιδίου θελήματος», της καθολικής αυταπάρνησης και της ολοκληρωτικής αφοσίωσης στη Μοναδική Αγάπη.
Η μεγάλη στιγμή της αφιέρωσης στον Θεό μοναδική, συγκλονιστική κι ανεπανάληπτη. Κι απ’ την ώρα εκείνη αρχίζει έναν τιτάνιο αγώνα, έναν ανένδοτο αόρατο πόλεμο με τις δυνάμεις του σκότους. Δώδεκα χρόνια κονταροχτυπιέται νικηφόρα.
Ζει με αδιάλειπτη προσευχή, αυστηρή νηστεία, καθημερινή μελέτη, έντονη εγρήγορση, πλήρη κακοπάθεια. Προσεύχεται δακρύβρεχτα και για λογαριασμό εκείνων, που αμελούν τη σωτηρία τους. Τι πλάτος και βάθος αγάπης!
Οι συντονισμένες, υπεράνθρωπες προσπάθειες άσκησης τον οδηγούν στην απάθεια, την εξαΰλωση, την προσέγγιση της θέωσης. Πολύ σύντομα φθάνει σε ύψη αγιότητας. Καθίσταται μία ακτινοβόλα, θεοχαρίτωτη, ασκητική φυσιογνωμία της εποχής του.
Η φυγή του από τον κόσμο υπήρξε σωτήρια. Οι γονείς του όμως όλα αυτά τα χρόνια τον αναζητούν επίμονα κι ελπίζουν στην ανεύρεσή του. Ο Νίκων το πληροφορείται κι επιδιώκει τη διαφυγή του. Κι ο Θεός όμως τον προορίζει για ιεραποστολική δράση και το δηλώνει αποκαλυπτικά στον ίδιο τον Νίκωνα και στον Ηγούμενό του.
Έτσι, οπλισμένος ο ταπεινός και φλογερός Μοναχός με τις νουθεσίες και τις ευλογίες του Γέροντά του, με ταπείνωση κι αγάπη, με διάκριση και ζήλο, με φλόγα και πίστη και με στόχο τη μετάνοια και σωτηρία του λαού του Θεού, αναχωρεί.
Φθάνει στον ποταμό Παρθένιο της Καππαδοκίας. Εκεί αντιλαμβάνεται τους ιππείς του πατέρα του και για ν’ αποφύγει την πατρική συνάντηση αποφασίζει να ριφθεί στον πλημμυρισμένο ποταμό. Τότε παρεμβαίνει σωτήρια η Θεοτόκος και του προσφέρει σιδερένιο Σταυρό, που στερεώνει στη ράβδο και διαπερνάει με ασφάλεια τον ποταμό. Από την αντίπερα όχθη αντικρίζει τη μορφή του πατέρα του κι ακούει τις ικετευτικές κραυγές του για επιστροφή. Όμως ο Νίκων ανήκει πλέον στον Χριστό ολοκληρωτικά και τα λόγια του Κυρίου: «Ο φιλών πατέρα η μητέρα υπέρ εμέ, ουκ έστί μου άξιος» (Ματθ. ι΄ 37), αντηχούν και συγκλονίζουν το είναι του. Αποχαιρετά αποφασιστικά και φεύγει τάχιστα για τα δύσβατα όρη. Εκεί ζει ρακένδυτος, ανυπόδητος, λιτοδίαιτος.
Επί τρία χρόνια κηρύττει κήρυγμα μετανοίας και λύτρωσης. Απευθύνεται προς όλους, αλλά προσωπικά στον καθένα. Ελέγχει πράξεις, διεγείρει συνειδήσεις, συγκινεί καρδιές, γκρεμίζει κάστρα αμαρτίας, σώζει ψυχές.
Ο ίδιος, απευλεύθερος των παθών, δέσμιος δε του Χριστού, αυτοπροσφέρεται και βρίσκεται στη διάθεση του σωστικού σχεδίου του Κυρίου, 36χρονο παλικάρι οργώνει την Ανατολή και προσκαλεί ακατάπαυστα: «Μετανοείτε ήγγικε γαρ η Βασιλεία των Ουρανών» (Ματθ. γ΄,2). Είναι το προσφιλές του κέλευσμα, η διαρκής προτροπή του, η προσωνυμία του ΄΄ΝΙΚΩΝ ο Μετανοείτε΄΄.
Το 961 μ.Χ., όταν ο Νικηφόρος Φωκάς απελευθερώνει την Κρήτη από τους Άραβες, φθάνει εκεί ο ζηλωτής Ιεραπόστολος Νίκων και αναλαμβάνει ένα τεράστιο έργο. Να μεταδώσει ανόθευτη την Ορθοδοξία, να αναπτερώσει το εθνικό φρόνημα των κατοίκων της Μεγαλονήσου.
Η δεινότητα του λόγου και η ακτινοβόλα αγία ζωή του φέρνουν σύντομα θετικά, ελπιδοφόρα αποτελέσματα. Ο σποριάς του Θείου λόγου εργάζεται άοκνα και μεθοδικά επί μία επταετία.
Η ιεραποστολική φλόγα τον οδηγεί σε νέες περιοδείες. Έρχεται στην Τροιζήνα και Επίδαυρο της Αργολίδας. Κηρύττει, στηρίζει, μεταστρέφει πολλές ψυχές. Με την ειλικρινή και αυθόρμητη αγάπη του κερδίζει και κατακτά τις καρδιές των ανθρώπων, που τον πλησιάζουν.
Φθάνει κατόπιν στην Αθήνα και συνεχίζει την υψηλή αποστολή του. Το κήρυγμά του απλό, αλλά δυνατό, απαλύνει πόνους, διεγείρει ψυχές, τονώνει καρδιές, κατευθύνει ζωές. Οι Αθηναίοι δέχονται την αύρα του λόγου του, την ευεργεσία της παρουσίας του.
Επόμενος σταθμός της ιεραποστολικής του πορείας η Εύβοια. Εδώ στη Χαλκίδα παραμένει ο Όσιος και προσφέρει νυχθημερόν τη σωτήρια πρόσκληση: «Μετανοείτε». Το φρούριο, που δεσπόζει της πόλης, γίνεται ο άμβωνας, που χρησιμοποιεί και σαγηνεύει τις ψυχές. Το στενό του Ευρίπου με το παλιρροιακό φαινόμενο δίνει αφορμή για μεταφορές και συγκρίσεις, για διδαχές ψυχωφελείς. Η αστάθεια ανθρώπινων χαρακτήρων, η μεταβλητότητα της γήινης ζωής αντικατοπτρίζονται στα παλιρροϊκά νερά και συνιστούν αναθεώρηση στάσης ζωής, αλλαγή πορείας πλεύσης, σταθερότητα τρόπων έκφρασης, μονιμότητα σημείων στόχευσης. Ο αγιασμός του ανθρώπου είναι το θέλημα του Θεού και αυτό πρέπει να επιζητεί ο άνθρωπος.
«τούτο γαρ εστί το θέλημα του Θεού, ο αγιασμός υμών». (Θεσ. Α΄ .δ΄, 3), δηλώνει ο πυρφόρος Απόστολος Παύλος.
Οι Ευβοείς προστρέχουν ομοθυμαδόν στα θελκτικά, αλλά και δονητικά κηρύγματα του Οσίου. Οι λόγοι του βάλσαμο παρηγοριάς, εγερτήριο κάλεσμα μετανοίας, δραστικό φάρμακο κατά της αμαρτίας. Αλλά και οι θαυματουργικές του επεμβάσεις τον καταξιώνουν στα μάτια των ανθρώπων, αφού ήδη ο Θεός αποκαλύπτει το παρρησιακό του χάρισμα.
Ένα παιδί την ώρα του κηρύγματος πέφτει και θεωρείται νεκρό. Η άμεση όμως, αλλ’ αφανής παρέμβαση του Οσίου, συγκρατεί και διαφυλάσσει αβλαβές το παιδί. Η διάσωσή του από τον Όσιο, ομολογία του ίδιου του παιδιού και το θαύμα, γεγονός πασιφανές, προς δόξα Θεού.
Αλλά και η απελευθέρωση από τα δαιμόνια νεαρής γυναίκας με τις προσευχές του Οσίου και ενώπιον του λαού, μαρτυρούν την παρρησία του στον Θεό και την ευαρέσκεια του Κυρίου. Οι ακροατές των λόγων του και θεατές των έργων δοξάζουν τον Θεό και γίνονται ποιητές ενεργοί και θεάρεστοι.
Το πέρασμα του Οσίου από τη Χαλκίδα ήταν Θεϊκή ευλογία, με πλούσια καρποφορία και ανεξίτηλη εγγραφή των σωστικών μηνυμάτων στο νου και στην καρδιά των Χαλκιδέων.
Από εδώ τώρα κατευθύνεται στη Θήβα, μεταφέροντας άσβεστη τη δάδα της μετανοίας, προσκαλώντας αδιάλειπτα σε συναγερμό μεταστροφής τους κατοίκους.
Η Κόρινθος, το Άργος, το Ναύπλιο, οι επόμενοι τόποι δράσης της λυτρωτικής του πορείας. Παντού σκορπίζει αγάπη, προσφέρει ίαση, εδραιώνει ειρήνη, συνιστά προσευχή, καλεί σε μετάνοια.
Η Σπάρτη, τώρα, είναι η επιλογή του. Φθάνει τότε, που υποφέρει ο λαός από θανατηφόρα λοιμική νόσο, επεμβαίνει άμεσα και θαυματουργικά. Η διάσωση αδιαμφισβήτητη και ο Επίσκοπος Θεόπεμπτος θερμός συμπαραστάτης στο έργο του. Η ανέγερση τώρα Ι. Ν. του Σωτήρα είναι έργο του Οσίου. Καθ’ όλη τη διάρκεια της οικοδόμησης η θαυματουργική του ενέργεια είναι εμφανής. Ο μεγαλοπρεπής αυτός Ναός αποτέλεσε το καθολικό της Ι. Μ. Οσίου Νίκωνα.
Ο Όσιος από τη Σπάρτη δίνει το παρόν σε κάθε ανάγκη και στις γύρω περιοχές. Ο σημαιοφόρος της αγάπης κρατεί άσβεστο τον πυρσό της και φωτοδοτεί και διαλύει τα μίση και σκορπίζει αφειδώλευτα πράξεις καλοσύνης. Η προσωπικότητά του υποβάλλει, χωρίς να επιβάλλει, σεβασμό και εμπιστοσύνη. Είναι το γνήσιο φερέφωνο του Θεού.
26 Νοεμβρίου 998 μ.Χ. Εδώ τερματίζεται η γήινη πορεία του. Νουθετεί, ευλογεί τους παρευρισκομένους και απέρχεται στα υπέρλαμπρα Σκηνώματα τ’ Ουρανού για να χαίρεται ατελεύτητα και ν’ απολαμβάνει αναφαίρετα αγαθά, που η αγάπη του Θεού ετοίμασε. Εκεί ζει αιώνια στην παρουσία του Κυρίου κι ευφραίνεται άληκτα.
Η Σπάρτη τιμά τον πολιούχο της Όσιο στις 26 Νοεμβρίου και όλοι οι Χριστιανοί και οι Ευβοείς, που τον έζησαν, δέχονται τις θαυματουργικές του ενέργειες και τις αδιάκοπες ένθερμες πρεσβείες του.-


ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ

Των Ποντίων γόνος πανευκλεής, της Σπάρτης εδείχθης πολιούχος ο ένθερμος. Κήρυξ μετανοίας, φωταγωγός του Έθνους, Ορθοδοξίας μύστης, ΝΙΚΟΝ ανέλαμψας.-

Α Γ Ι Α Α Ι Κ Α Τ Ε Ρ Ι Ν Η.

25/11 Α Γ. Α Ι ΚΑ Τ Ε Ρ Ι Ν Η

«Μνήμη Αγίου, μίμησις Αγίου». Οι Άγιοι, φωτεινά παραδείγματα για μίμηση. Η ζωή τους δαπανάται στην άσκηση και στη θυσία, στη φιλανθρωπία και στην ιεραποστολή, στην οικογένεια και στην κοινωνία, στο Μοναστήρι και στην έρημο. Τα έργα τους, αλάθητα ορόσημα πορείας. Το φρόνημά τους, εγερτήριο σάλπισμα. Οι αποφάσεις τους, παντοτινά επίκαιρες.
Τιμάμε τον Άγιο, όταν είμαστε αποφασισμένοι να τον μιμηθούμε, να εγκολπωθούμε το πιστεύω του, να βιώσουμε τη ζωή του, να ενστερνισθούμε τις αποφάσεις του. Αυτά ζητά απ' όλους μας η πρωταθλήτρια του στίβου ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ.
Η Αλεξάνδρεια είναι η πατρίδα της. Κατάγεται από πλούσια, περιφανή, ειδωλολατρική οικογένεια. Μορφώνεται άριστα. Ο Πλάτωνας κι ο Αριστοτέλης κατακτούν τη σκέψη της. Είναι μία αξιοζήλευτη νέα. Πολύ πλούσια, πολύ ωραία, πολύ σοφή. Ασύγκριτη σ' όλα. Συνειδητοποιεί τα προσόντα της κι απορρίπτει τις προτάσεις γάμου. Μόνο ανώτερό της δέχεται, για σύζυγο, δηλώνει επίσημα και κατηγορηματικά. Οι γονείς ματαιοπονούν. Απελπίζονται και τη στέλνουν σε ασκητή φιλόσοφο για πολύτιμες συμβουλές. Ο ασκητής της υποδεικνύει ένα νέο, μοναδικό κι ανεπανάληπτο, ανυπέρβλητο κι ασύγκριτο. Η Αικατερίνη αδημονεί να τον γνωρίσει. Εκτελεί απαρέγκλιτα την υπόδειξή του ασκητή. Με την εικόνα της Θεοτόκου στα χέρια ικετεύει να της φανέρωσει το υιό της. Παρουσιάζεται, λοιπόν, στον ύπνο της η Παναγία Βρεφοκρατούσα, με το πρόσωπο του Χριστού απεστραμμένο από την Αικατερίνη. Και διευκρινίζει την απέχθειά του και διατυπώνει την προτροπή, να υπακούσει στις συμβουλές του ασκητή. Συγκλονισμένη η Αικατερίνη διηγείται το όραμα στον σεβάσμιο Γέροντα. Την κατηχεί και την βαπτίζει. Τότε βλέπει πάλι την Παναγία με το Χριστό να την ατενίζει γλυκύτατα και να της δωρίζει δακτύλιο αρραβώνα. Από την ώρα εκείνη η Αικατερίνη εμφορείται από φλογερό Θείο έρωτα. Ανήκει στο Χριστό. Είναι δική Του. Διατίθεται στην υπηρεσία Εκείνου. Διδάσκει και συμβουλεύει, διεγείρει και μεταστρέφει.
Ο άρχοντας της Αλεξανδρείας την καλεί να μονομαχήσει με 150 σοφούς. Με ακαταμάχητα επιχειρήματα τους αφήνει άναυδους. Ομολογούν την ήττα τους και προσέρχονται στο Χριστό. Διακηρύττουν την πίστη τους και γίνονται Μάρτυρες. Η Αγία συλλαμβάνεται, βασανίζεται και φυλακίζεται. Εκεί την επισκέπτεται κρυφά η Αυγούστα, με τον στρατηλάτη Πορφυρίωνα και 200 στρατιώτες. Ακούνε για το Χριστό, θαυμάζουν το Χριστό, πιστεύουν στο Χριστό και πεθαίνουν για το Χριστό.
Η Αγία είναι υπεύθυνη. Δένεται σε τροχό με κοφτερά μαχαίρια. Αλλά ο Κύριος την ελευθερώνει, τα δε μαχαίρια διασκορπίζονται και σφάζουν τους απίστους. Η Αγία προσεύχεται. Ο λαός θαυμάζει. Ο άρχοντας ωρύεται. Και οι δήμιοι την αποκεφαλίζουν.
Το σεπτό της σκήνωμα μεταφέρουν Άγιοι Άγγελοι στο Όρος Σινά. Η ψυχή της ζει πανευφρόσυνα στον Ουράνιο Νυμφώνα.
Είναι η Μεγαλομάρτυς Α Γ Ι Α Α Ι Κ Α Τ Ε Ρ Ι Ν Η.

Απολυτίκιον. Ήχος πλ. α'. (Το συνάναρχον Λόγον.)
Την πανεύφημον νύμφην Χριστού υμνήσωμεν, Αικατερίναν την θείαν και πολιούχον Σινά, την βοήθειαν ημών και αντίληψιν, ότι έφιμωσε λαμπρώς, τους κομψούς των ασεβών, του Πνεύματος τη μαχαίρα· και νυν ως Μάρτυς στεφθείσα, αιτείται πάσι το μέγα έλεος.

Μεγαλυνάριον
Νύμφη του Σωτήρος πανευκλεής, αίγλη παρθενίας, και σοφίας τη καλλονή, και Μαρτύρων άθλοις, λαμπρώς πεποικιλμένη, Αικατερίνα ώφθης, ως καλλιπάρθενος.

Α Γ Ι Α Κ Ι Κ Ι Λ Ι Α.

22/11. Η ΑΓΙΑ ΚΙΚΙΛΙΑ

Οι χριστιανοί, οι αληθινοί χριστιανοί, είναι αγωνιστές ακατάβλητοι, ένθερμοι στρατιώτες, φλογερά παλληκάρια, Ιησού του Ναζωραίου.
Μάχονται για πίστη και αγάπη, ελευθερία και δικαιοσύνη, εγκράτεια και αγνότητα. Πολεμούν, να κρατήσουν άσπιλα σώμα και ψυχή. Μοχθούν για ψυχική καλλιέργεια, για πνευματικό ανέβασμα. Αγωνίζονται να κερδίσουν την Αιωνιότητα.
Τέτοια αγωνιστική μορφή είναι η Α Γ Ι Α Κ Ι Κ Ι Λ Ι Α.
Δίνει τη μάχη της αγνότητας μέσα στο γάμο και κερδίζει ψυχές για το Χριστό. Γέννημα και θρέμμα Ρωμαία, από γονείς επιφανείς, αλλά ειδωλολάτρες. Η Κικιλία όμως δείχνει ξεχωριστή θρησκευτικότητα. Απεχθάνεται τα είδωλα και παραδέχεται το Χριστό. Ζει με νηστεία και προσευχή, ελεημοσύνη κι εγκράτεια. Οι γονείς την παντρεύουν με τον πλούσιο ειδωλολάτρη Βαλλεριανό.
Η Κικιλία πιστεύει ακράδαντα, ότι η Θεία Χάρη θα τον μεταστρέψει. Γι’ αυτό και δέχεται το γάμο.
Στο νυφικό θάλαμο δίνει την πρώτη ειρηνική μάχη. Εξηγεί στο Βαλλεριανό, για τον Άγγελο Φύλακα της αγνότητάς της, και προκαλεί την περιέργειά του να τον γνωρίσει. Η γνωριμία είναι δυνατή, αν προηγηθεί το Βάπτισμα. Ο Βαλλεριανός δέχεται και επισκέπτεται τον Αρχιεπίσκοπο Ουρβανό. Εκεί γίνεται αυτόπτης μάρτυς οράματος. Ένας λαμπροφόρος γέροντας του προτείνει το ανάγνωσμα: Ο Βαλλεριανός «Ένας είναι ο αληθινός Θεός. Μία η πίστη των Χριστιανών. Ένα το άγιο Βάπτισμα». έντρομος ομολογεί πίστη στον Τριαδικό Θεό και βαπτίζεται.
Πανευτυχής επιστρέφει στο σπίτι και συναντά την Κικιλία να συνομιλεί με Άγγελο. Ήταν ο κομιστής δύο αμαράντινων στεφανιών του πιστού ζευγαριού. Ο Βαλλεριανός εμβρόντητος μπροστά στο εξαίσιο θέαμα παίρνει την υπόσχεση ότι θα εκπληρωθεί κάθε του επιθυμία. Τη στιγμή εκείνη ποθεί κι ο αδελφός του να γνωρίσει το σωτήριο Φως. Και πράγματι ο Τιβούρτιος καταφθάνει, γίνεται μάρτυς της ουράνιας ευωδίας, κατηχείται και βαπτίζεται Χριστιανός.
Η Κικιλΐα ευχαριστεί τον Κύριο για την μεταστροφή δυό φανατικών ειδωλολατρών. Βαλλεριανός και Τιβούρτιος ζουν την ευφροσύνη της πρώτης Υψηλής Γνωριμίας. Εϊναι πλέον στη διάθεση του Χριστού. Βρίσκονται στις επάλξεις. Κηρύττουν και βοηθούν, στηρίζουν και θάβουν λείψανα Χριστιανών.
Η δραστηριότητα τους γίνεται γρήγορα γνωστή.Συλλαμβάνονται, φυλακίζονται, ομολογούν θαρραλέα και αποκεφαλίζονται. Άγγελοι παραλαμβάνουν τις ψυχές τους.
Οι αυτόπτες μάρτυρες του θεάματος πιστεύουν και βαπτίζονται.
Σε λίγο δίνει τη μαρτυρία της και η Κικιλία. Φυλακίζεται, αλλά στέκεται αλύγιστη, αγέρωχη. Η στάση της προκαλεί το θαυμασμό. Το γενναίο της φρόνημα σαγηνεύει και οδηγεί τετρακόσιες ψυχές κοντά στο Χριστό. Οι εχθροί της μαίνονται. Τη βασανίζουν ανελέητα. Μένει σε βραστό νερό ανέγγιχτη. Κτυπιέται θανάσιμα, αλλά η παρρησία της στο Θεό είναι μεγάλη, γιατί μεγάλη είναι και η προσφορά της. Ζητεί να παραμείνει στη ζωή, για να γίνει το σπίτι της Εκκλησία και να κηρύξει Ιησούν Εσταυρωμένον. Και το θαύμα γίνεται. Ζει και προσεύχεται. Τρεις μέρες κηρύττει στο κατάπληκτο πλήθος και σημειώνονται επιστροφές. Εγκαινιάζει ο Αρχιεπίσκοπος Ουρβανός το σπίτι της Εκκλησία. Η Αγία νουθετεί τους παρευρισκομένους και παραδίδει την ψυχή της στο Νυμφίο της.
Είναι η νικήτρια στη μάχη της αγνότητας,η φλογερή ιεραπόστολος,ηΑγία Κικιλία. -

Η αφροσύνη της ΠΛΕΟΝΕΞΙΑΣ.

ΚΥΡ. Θ. ΛΟΥΚΑ ( Λουκ. ιβ. , 16 – 21 )

Η αφροσύνη της ΠΛΕΟΝΕΞΙΑΣ.

΄΄Άφρον· ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου· ά δε ητοίμασας τίνι έσται;΄΄( Λουκ. ιβ΄ , 21 ).
Τα υλικά αγαθά είναι δώρα του Θεού στον άνθρωπο, για την επιβίωση και ανάπαυσή του. Προσφέρονται τα αγαθά από την Θεϊκή καρδιά για χρήση.
Ο άνθρωπος όμως πολλάκις φθάνει στην κατάχρηση.
Ο εγωκεντρισμός τον οδηγεί στη φιλαυτία.
Η φιλαυτία εκφράζεται ως φιλαργυρία.
Η φιλαργυρία εκδηλώνεται ως πλεονεξία. Το πάθος της πλεονεξίας καθιστά τον άνθρωπο είλωτα. Συσσωρεύει, εναγώνια, αγαθά, ως ασφάλεια ζωής. Η αιώνια όμως ασφάλιση μένει ακάλυπτη, γιατί εκεί χρειάζονται ένσημα αγάπης, τα οποία δυστυχώς δεν διαθέτει ο πλεονέκτης άνθρωπος.
Τοιουτοτρόπως ο πλούσιος αναδεικνύεται άφρονας. Η αφροσύνη του οφείλεται :
Α΄ ) Στη λησμοσύνη του Θεού, πρωταρχικά.
Δεν πιστεύει στον Θεό.
Δεν ζει στην παρουσία Του.
Δεν υπολογίζει στη βοήθειά Του.
Επικεντρώνει το ενδιαφέρον του στα αγαθά του.
Υπερτιμά τις δυνάμεις του.
Παραβλέπει τις δωρεές του Θεού.
Κινείται στην υλιστική τροχιά.
Β΄ ) Στη λησμοσύνη του συνανθρώπου.
Η δυστυχία του «πλησίον» τον αφήνει αδιάφορο. Η ιδιοτέλεια σ’ όλο της το μεγαλείο!
Ἄπληστος, σκληρός, ανάλγητος, διέρχεται μέσα στην κοινωνία.
Η αφθονία των αγαθών επέφερε την παγωνιά στην καρδιά.
Ο χρυσός αντικατέστησε τον Χριστό.
Γ΄ ) Στη λησμοσύνη και του ίδιου του εαυτού του.
Ο άνθρωπος έχει και υπόσταση πνευματική. Έχει ψυχή αθάνατη.
Η υλοφροσύνη όμως υποκλέπτει και επισκιάζει καθολικά την πραγματικότητα.
Ο θάνατος είναι αναπόφευκτα υπαρκτός. Η εμφάνισή του στο χρόνο παραμένει άγνωστη, αλλά και αιφνίδια.
Ο παραλογισμός της πλεονεξίας οδηγεί σε αδιέξοδα. Η ματαιότητα του κόσμου τούτου διαφεύγει της προσοχής.
Η αφροσύνη της κατάχρησης του πλούτου καταλήγει στην απώλεια της αιώνιας μακαριότητας.
Ας το αναλογισθούμε και ας το προσέξουμε.-

Η Α Γ Α Π Η προς τον ΄΄ΠΛΗΣΙΟΝ΄΄.

ΚΥΡ. Η. ΛΟΥΚΑ. ( Λουκ. ι΄ , 25 – 37 )

Η Α Γ Α Π Η προς τον ΠΛΗΣΙΟΝ.

΄΄Πορεύου και συ ποίει ομοίως.΄΄( Λουκ. ι΄ , 37 ), είναι το επισφράγισμα του Κυρίου στην παραβολή του Καλού Σαμαρείτη. Είναι η επιταγή του Κυρίου προς τον νομικό, να μιμηθεί τον Σαμαρείτη, για να κληρονομήσει την αιώνια ζωή.
Η μιμητική κίνησή του προϋπόθεση για τη μετοχή στη Βασιλεία των Ουρανών, αλλά και απαντητική λύση στον όρο «πλησίον».
«Πορεύου και συ ποίει ομοίως».Προσκλητήρια εντολή για κάθε άνθρωπο.
Η αγάπη προς τον «πλησίον» χρέος κάθε ανθρώπου.
Μία αγάπη των έργων και όχι των λόγων, της πράξης και όχι της θεωρίας.
Μία αγάπη έμπρακτη, στον πτωχό, στον πεινασμένο, στον διψασμένο, στον γυμνό, στον φυλακισμένο, στον άρρωστο, στον ξένο.
«Τεκνία, μη αγαπώμεν λόγω, μηδέ γλώσση, αλλ’ εν έργω και αληθεία», προτρέπει ο Ευαγγελιστής της αγάπης, Ιωάννης.
Οφείλομε στον «πλησίον» μία αγάπη, που εκδηλώνεται άμεσα, που αναζητεί τον αναξιοπαθούντα, που ανακαλύπτει τον πληγωμένο.
Χρεωστούμέ μία αγάπη αποτελεσματική, καθολική, ολοκληρωτική, μία αγάπη, που εξαντλεί τις δυνατότητές μας.
Η αγαπητική μας δραστηριοποίηση απαιτεί την αφοβία. Θαρραλέα, ανυπολόγιστα να κινούμαστε. Τις ειρωνείες να προσπερνούμε. Στις επικρίσεις να κωφεύουμε. Τη δήλωση του Αγ. Ιωάννη Θεολόγου: «…η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον.»( Α΄ Ιωαν. δ΄ , 18 ), να ενθυμούμαστε.
Η αγάπη μας να είναι ειλικρινής, ανιδιοτελής, αφανής, απηλλαγμένη από τη φιλαυτία και τη ματαιοδοξία.
Η α γ ά π η μας προς τον «πλησίον», ως ανταύγεια της αγάπης προς τον Θεό, απαιτείται να είναι ιχνηλατημένη Θεανθρωπικά.
Η αυτοθυσιαστική αγάπη του Ιησού, να είναι πρότυπο στις αγαπητικές μας εκδηλώσεις.
Η σωτηρία μας περνάει αναπόφευκτα από το κατώφλι του « πλησίον ».
Ας μην το ξεχνούμε.-

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ.

13/11 ΑΓ. Ι Ω Α Ν Ν Η Σ ο Χρυσόστομος.

347 μ.Χ. και στην Αντιόχεια γεννιέται από τον στρατηγό Σεκούνδο και τήν Ανθούσα ο Ι Ω Α Ν Ν Η Σ. Ο πατέρας του εκδημεί. Η μητέρα του θέτει τον ακρογωνιαίο λίθο στο πνευματικό του οικοδόμημα. Μορφώνεται πολύπλευρα στην Αντιόχεια και στην Αθήνα. Η έρημος όμως τον προσκαλεί και εκεί συγκροτείται η πνευματική του υπόσταση. Με την προσευχή, τη μελέτη και την άσκηση επιτυγχάνει τήν κάθαρση της καρδιάς και το φωτισμό του νου για να καταλήξει στη θέωση.
Στην Αντιόχεια χειροτονείται Διάκονος και Πρεσβύτερος. Το 397 μ.Χ. αναδεικνύεται Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Από τη θέση αυτή αποκαλύπτεται ο πολύφωτος αστέρας. Πολυταλαντούχος, ρήτορας δεινός, χρυσορρήμων, σαγηνεύει τα πλήθη. Αριστος ερμηνευτής της Αγ. Γραφής καθοδηγεί αλάθητα. Αδυσώπητος ελεγκτής της παρανομίας φθάνει και στην αυτοκράτειρα Ευδοξία. Εξορίζεται τρεις φορές, αλλά παραμένει αλύγιστος.
Βρίσκεται στην Κουκουσό της Αρμενίας, όταν οι ταλαιπωρίες κάμπτουν το σώμα.

407 μ.Χ. Ο Αγωνιστής εκδημεί.
Ι Ω Α Ν Ν Η Σ! Στύλος Ορθοδοξίας, σάλπιγγα η πολύφθογγη, καύχημα Πατέρων, αγλάϊσμα πιστών.-

ΑΓΙΟΣ ΜΗΝΑΣ ο στρατιωτικός.

11/11 ΑΓΙΟΣ ΜΗΝΑΣ ο στρατιωτικός

«…μη συσχηματίζεσθαι τω αιώνι τούτω …» (Ρωμ. ιβ΄ ,2) είναι η Παύλεια προτροπή και συμβουλή προς Ρωμαίους και κατ’ επέκταση προς κάθε Χριστιανό, κάθε εποχής.
Ο συσχηματισμός προς τις αντιλήψεις του κόσμου, ο συμβιβασμός προς τις απαιτήσεις των καιρών είναι μία υποχώρηση, είναι μία ήττα.
Κι ο Χριστιανός πρωτοπόρος μιας νέας ζωής «εν Χριστώ» δεν είναι δυνατόν και να είναι ουραγός μιας λαθεμένης πορείας.
Ζώντας στο άπλετο φως του Χριστού είναι αδιανόητη η συμμετοχή στις εκδηλώσεις του σκότους.
Κρατώντας τη διαυγή αλήθεια του Ευαγγελίου είναι απαράδεκτη η παραδοχή του κοσμικού ψεύδους.
«…μη συσχηματίζεσθαι τω αιώνι τούτω», είναι το μήνυμα του Απ. Παύλου και βρίσκει την απόλυτη έκφρασή του στην αδιάβλητη ζωή Αγίων και Αγωνιστών της πίστεως.
Και να, μπροστά μας ένας άτεγκτος στρατιώτης Χριστού, ο Άγιος Μηνάς, ο στρατιωτικός, που τιμάμε στις 11 Νοεμβρίου.
Μία μορφή ηρωική. Μία ύπαρξη γενναία. Μία προσωπικότητα αγωνιστική. Μία φυσιογνωμία δυναμική. Μία παρουσία ανένδοτη. Μία ψυχή ασυμβίβαστη. Μία μαρτυρία Χριστού ζωντανή.
Ο Άγιος Μηνάς υπέρμαχος αγωνιστής του καλού, ακαταμάχητος υπερασπιστής της αλήθειας, ανυποχώρητος μαχητής του δικαίου, γνήσιος στρατιώτης Ιησού.
Πατρίδα του είναι η Αίγυπτος. Ζει τον 3ο μ.Χ. αιώνα, στους χρόνους των Βασιλέων Μαξιμιανού και Διοκλητιανού. Οι γονείς του είναι ειδωλολάτρες. Τα χρόνια της εφηβείας στέκονται σταθμός στη ζωή του. Η γνωριμία του με τον Κύριο σφραγίζει ανεξίτηλα την πορεία του. Η κατάταξή του στο εθελοντικό στράτευμα του Ιησού αυθόρμητη. Παράλληλα ανήκει και στο στρατό του γήινου Βασιλιά. Είναι στρατιωτικός το επάγγελμα. Τα προσόντα του αξιόλογα, η προοπτική εξελίξεως λαμπρή. Η σύγκρουση όμως καθηκόντων αναπόφευκτη.
Ο χριστιανός νέος δεν συσχηματίζεται με τον κόσμο, δεν συμβιβάζεται με το ψεύδος, δεν ανέχεται την πλάνη. Ζει το πιστεύω του με συνέπεια και παραμένει συνειδησιακά ελεύθερος, ψυχικά αδιάβρωτος.
Ο πόθος του όμως για αυτοσυγκέντρωση και αφοσίωση στη λατρεία του Θεού άσβεστος. Η στρατιωτική ζωή δεν προσφέρεται για τέτοιες προσβάσεις. Η ερημική ζωή ενδείκνυται για ποθητές αναβάσεις. Κι ο Μηνάς παίρνει τη μεγάλη απόφαση της εγκαταλείψεως της κοινωνικής τύρβης. Το Κοτυάειο όρος της Φρυγίας είναι ο τόπος της αγωνιστικής του εναθλήσεως. Εκεί μόνος με μόνο το Μόνο Θεό επιδίδεται σε πνευματικά αγωνίσματα κι απολαμβάνει ανεπανάληπτες στιγμές. Ασκείται αυστηρά, προσεύχεται θερμά, νηστεύει εξαντλητικά, αποκαθαίρεται εσωτερικά. Οι εσωτερικές διασυνδέσεις του με τον Ουρανό λειτουργούν άριστα. Κι η ενδόμυχη πληροφορία για επιστροφή στην κοινωνία συλλαμβάνεται. Με καρδιά πυρακτωμένη από ένθεο ζήλο, με φρόνημα ακμαίο, με πίστη θερμουργό, με μαχητικότητα έντονη, με παλμό απαράμιλλο, με απόφαση αταλάντευτη παίρνει το δρόμο της επιστροφής.
Έρχεται η στιγμή της αναμετρήσεως με το σκοτάδι και τη φαυλότητα. Πλησιάζει η ώρα της παρρησιακής ομολογίας.
Βρίσκεται σε πανηγυρική συγκέντρωση ειδωλολατρών και προβαίνει σε βαρυσήμαντες δηλώσεις υπέρ του αληθινού Θεού, σε δριμύτατο έλεγχο του ψεύδους των ειδώλων, σε ένθερμες προσκλήσεις στην αληθινή πίστη.
Η τόλμη του προκλητική, η καταδίκη του μυριόστομη κι η σύλληψη άμεση. Ο δικαστής Πύρρος αναλαμβάνει την εκδίκαση της υποθέσεως με αλλεπάλληλα ερωτήματα.
Ο Μηνάς απτόητος και θαρραλέος παραμένει εδραίος στην πίστη, υπέρμαχος της αλήθειας, στηλιτευτής της αδικίας. Υπερασπίζεται με πάθος το δίκαιο, διακηρύττει με φλόγα τη Θεότητα του Χριστού, ως μόνη αληθινή, διασαλπίζει περίτρανα το αμετάκλητο του πιστεύω του.
Ο δικαστής κατάπληκτος από την ευτολμία του Μηνά προβαίνει σε μία ύστατη προσπάθεια διαφυγής του θανάτου. Ο αφοσιωμένος όμως λάτρης του Χριστού παραμένει για πάντα δέσμιος της αγάπης Του κι απορρίπτει τελεσίδικα δελεαστικές προτάσεις.
Η απόφαση εκδίδεται καταδικαστική. Τα μαρτύρια επακολουθούν φρικιαστικά. Η σάρκα κατασχίζεται με σιδερένιους όνυχες. Οι πληγές προστρίβονται με τρίχινους σάκκους. Το σώμα κατακαίεται και χτυπάται με ακανθωτούς ράβδους. Το αίμα ακατάσχετο. Οι πόνοι αφόρητοι. Η ψυχή όρθια. Το ηθικό ακμαίο. Οι ύμνοι στα χείλη. Η καρτερία θαυμαστή. Κι η σπάθη του δημίου τερματίζει την επίγεια ζωή του Μάρτυρα κι ανοίγει διάπλατα την πόρτα της Αιωνιότητας.
Ο Άγιος Μηνάς τροπαιούχος εισέρχεται στις αιώνιες Μονές του Θεού για ν’ απολαμβάνει άληκτα την ανυπέρβλητη θέα του Προσώπου Του.
Από εκεί, από τη χώρα του αϊδίου Φωτός, παρακολουθεί τους αγωνιστές της στρατευομένης Εκκλησίας, πρεσβεύει ακατάπαυστα προς τον Κύριο και στέλνει δαψιλή τη θαυματουργική του χάρη στους έχοντας ανάγκη, προς δόξα του Τριαδικού Θεού.
Ο λαός μας αναγνωρίζει την παρρησία του Μεγαλομάρτυρα Αγίου Μηνά στον Θεό, δοκιμάζει τις εκδηλώσεις της αγάπης του στον άνθρωπο, σεμνύνεται την πανίερη μνήμη του και δοξολογεί τον Δοτήρα Κύριο και Θεό μας.-


ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ

Μεγαλομαρτύρων η χαρμονή, ΜΗΝΑ θεοφόρε και Αιγύπτου σεμνός βλαστός. Αθλητής γενναίος, μαρτυρικού του στίβου, και λάτρης του Κυρίου, εδείχθης όλβιε.-

ΟΣΙΑ ΘΕΟΚΤΙΣΤΗ.

9/11. ΟΣΙΑ ΘΕΟΚΤΙΣΤΗ η ερημίτις.

Την ομήγυρη των Οσίων απαρτίζουν φλεγόμενες καρδιές, πάλλευκες ψυχές, θεούμενες υπάρξεις. Μορφές αγωνιστικές, ψυχές ηρωϊκές, συναριθμούνται στο χορό των Οσίων. Πρόσωπα με διάθεση μαρτυρική, φρόνημα ταπεινό, οι υποψήφιοι Άγγελοι. Ανένδοτοι αγωνιστές, εκούσιοι Μάρτυρες, οδεύουν προς τη θέωση. Μεταμορφώνουν το «κατ’ εικόνα» σε «καθ’ ομοίωσιν». Είναι οι εκλεκτοί του Θεού, οι Φίλοι του Ιησού, οι επιποθούντες τον Παράδεισο. Είναι εκείνοι, που «αγάπησαν πολύ» Αυτόν, που τους πρωτοαγάπησε πολύ. Είναι τα Λ.Ο.Κ. της Ορθοδοξίας. Οι αλπινιστές των κορυφών της αρετής. Είναι οι επίγειοι Άγγελοι. Οι μελλοντικοί Ουράνιοι Άγγελοι.
Ανάμεσά τους το βλάστημα της Λέσβου, το καύχημα της Πάρου, το θησαύρισμα της Ικαρίας. Η Οσία ΘΕΟΚΤΙΣΤΗ.
Ας εντρυφήσουμε, λοιπόν, στον βίο της, όπως μας τον παρέδωσε αξιόπιστα ο Αγ. Συμεών ο Μεταφραστής και τον εξιστόρησε προσωπικά η Οσία.
Γεννιέται στη Μήθυμνα της Λέσβου από γονείς ευσεβείς. Δέχεται τον σπόρο της πίστεως και αγαπάει τον Θεό. Πολύ νωρίς οι γονείς της μετατίθενται στην Ουράνια Πατρίδα. Οι συγγενείς της αναλαμβάνουν τη διατροφή της και η Παναγία την προστασία της. Η αγάπη στον Θεό κατακαίει την καρδιά της και η πίστη δονεί το είναι της. Αποφασίζει εκούσια ν’ αφιερωθεί στον Χριστό. Γίνεται Μοναχή με το όνομα ΘΕΟΚΤΙΣΤΗ. Σε ηλικία δεκαοχτώ χρονών επισκέπτεται την έγγαμη αδελφή της. Εκείνη τη νύχτα έρχονται πειρατές από την Κρήτη, λεηλατούν σπίτια και αιχμαλωτίζουν κοπέλες. Ανάμεσά τους και η Θεοκτίστη. Με τα καράβια τους τις μεταφέρουν στην Πάρο (σε σκλαβοπάζαρα). Ο Θεός βοηθεί και η Θεοκτίστη δραπετεύει καταφεύγοντας σ’ ένα δάσος. Με ρούχα σχισμένα, με πόδια ματωμένα, κατάκοπη και τρομαγμένη διανυκτερεύει εκεί. Το πρωί αντικρίζει τα πειρατικά καράβια ανοιγμένα στο πέλαγος. Η χαρά απερίγραπτη. Η δοξολογία της στον Θεό θερμή.
Κατευθύνεται τώρα στην έρημο. Τριάντα πέντε χρόνια ζει εκεί. Τροφή της ο λόγος του Θεού, χόρτα και λούπινα. Τα ρούχα της σχίζονται. Το σώμα της σκελετώνεται. Η ψυχή της εξαγνίζεται. Η μορφή της εξαϋλώνεται. Η προσευχή και η νηστεία, η αγρυπνία και η κακοπάθεια δρουν παθοκτόνα. Η αδιάλειπτη επικοινωνία με τον Θεό κρατά τον νου σε εγρήγορση. Το σώμα υποτάσσεται στο πνεύμα. Η ψυχή θεώνεται.
Κι όταν το τέλος της επίγειας πορείας της πλησιάζει, αξιώνεται να λάβει το εφόδιο της αιώνιας ζωής, το λυτήριο των αμαρτιών. Ένας Ευβοέας κυνηγός τη συναντά κι εκπληρώνει τη διακαή επιθυμία της, μεταφέροντας Σώμα και Αίμα Χριστού. Σύσσωμη και σύναιμη Χριστού ψελλίζει: «Νυν απολύεις τη δούλη Σου Δέσποτα… Τώρα, ας γίνει ό,τι είναι το θέλημά Σου».
Και ο κυνηγός, αφού εκπληρώνει την αποστολή του φεύγει για το κυνήγι. Μετά από μερικές μέρες και με το τέλος του κυνηγιού επιθυμεί να συναντήσει την Οσία, για ευλογία. Βρίσκεται τώρα μπροστά στο λείψανό της. Το ασπάζεται τιμητικά και παίρνει το ένα χέρι της για φυλαχτό. Η Οσία όμως διαφωνεί και ακινητοποιεί το καράβι επιστροφής του κυνηγού. Έμφοβος επιστρέφει το τεμάχιο του ιερού λειψάνου και το καράβι αναχωρεί ολοταχώς για την Εύβοια. Τότε ανακοινώνει το συμβάν στους συντρόφους κι επιστρέφουν στην Πάρο για προσκύνηση της Οσίας.
9 Νοεμβρίου 885 μ.Χ. Η Οσία Θεοκτίστη εισέρχεται στην Ουράνια παστάδα για μία ατελεύτητη ευφροσύνη. Το ιερό της λείψανο πολύτιμος θησαυρός της Ικαρίας, γιατί εκεί βρίσκεται, σκορπίζει θαυματουργική χάρη και οι πρεσβείες της επισκιάζουν τους πιστούς.-

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ
Χαίροις ο της Λέσβου γόνος σεπτός, βλάστημα της Πάρου, Ικαρίας ο θησαυρός. Χαίροις ΘΕΟΚΤΙΣΤΗ, Ασκητριών το κλέος, Οσίων η τερπνότης, χαίροις τρισένδοξε.-

ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ.

9/11 Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ.

«Έσεσθε ουν υμείς τέλειοι...» (Ματθ. ε΄ 48), είναι το προτρεπτικό μήνυμα, που απευθύνει ο Κύριος στους δικούς Του. Τους προσκαλεί σε μια σωτήρια πορεία, για την τελειότητα. Η τελειότητα στόχος κάθε Χριστιανού, σκοπός κάθε ανθρώπου. Η αγιότητα, επίτευγμα των εκλεκτών.
Άγιοι, δεν είναι μόνο οι προγενέστεροί μας, αλλά και σύγχρονοι αδελφοί μας. Στον αιώνα μας, έχομε τον ΑΓΙΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟ.
Έναν αθλητή στο στίβο των αρετών. Ένα διαπρύσιο κήρυκα της Ευαγγελικής Αλήθειας. Έναν γνήσιο εραστή του Ιησού. Ένα Θεοφόρο Ιεράρχη της Εκκλησίας μας.
Πατρίδα του, η Σηλυβρία της Θράκης. Γεννιέται, το 1846, από γονείς ευσεβείς. Βαπτίζεται Αναστάσιος. Γαλουχείται με τα νάματα της πίστεως. Δεκατεσσάρων χρονών αναχωρεί, για την Κωνσταντινούπολη Επιδίδεται με ζήλο στη μάθηση, ενώ συγχρόνως, εργάζεται, σαν εμποροϋπάλληλος.
Φροντίζει με επιμέλεια, την ψυχική του καλλιέργεια. Προσεύχεται αδιαλείπτως και μελετά πυρετωδώς τα Πατερικά συγγράμματα. Παρακολουθεί, με κατάνυξη, τις ιερές ακολουθίες και πυρπολείται η καρδιά του από Θεία αγάπη.
Είκοσι χρονών μεταβαίνει στη Χίο και διορίζεται Δάσκαλος. Διδάσκει με ζέση, μικρούς και μεγάλους. Οι συχνές επισκέψεις, στην Ιερά Μονή Αγίων Πατέρων, αναζωπυρώνουν τη φλόγα, για ολοκληρωτική αφιερωση. Μυείται, στην υψηλή θεωρία της Μοναχικής Πολιτείας και κείρεται Μοναχός, στη Νέα Μονή. Τον επόμενο χρόνο, χειροτονείται Διάκονος και μετονομάζεται: Νεκτάριος.
Η έφεση για μάθηση ένθερμη. Ο πόθος για Θεολογικές σπουδές, διακαής. Κι ο Ιωάννης Χωρέμης, πλούσιος, ευσεβής, αναλαμβάνει τα έξοδα σπουδών.
Τελειώνει τις Γυμνασιακές σπουδές κι ο στοργικός κηδεμόνας εκδημεί προς Κύριον. Καταφεύγει στην Αλεξάνδρεια. Ζητεί τη συμπαράσταση του Πατριάρχη Σωφρονίου. Βρίσκει κατανόηση κι αμέριστη προστασία. Εγγράφεται στη Θεολογική Σχολή Αθηνών κι αποφοιτεί αριστούχος. Επανέρχεται στην Αλεξάνδρεια και χειροτονείται ιερέας.
Υπόδειγμα πραότητας, ταπεινώσεως κι ευλάβειας. Κηρύττει, με απαράμιλλο ζήλο.
Μετά ένα χρόνο πλούσιας δραστηριότητας, χειροτονείται Αρχιερέας Πενταπόλεως. Με βαθειά ταπείνωση, δέχεται το αξίωμα. Ακτινοβολεί το παράδειγμά του. Γίνεται στόχος φθονερών. Συκοφαντείται, αλλά τ' αντιμετωπίζει με περίσσια υπομονή και καρτερία.
Εκδιώκεται και φεύγει από την Αλεξάνδρεια, με πολλή πικρία. Φθάνει στην Αθήνα και διορίζεται Ιεροκήρυκας στην Εύβοια κι αργότερα στη Φθιώτιδα. Εργάζεται, ακατάπαυστα, για την εξάπλωση της Βασιλείας του Θεού. Αργότερα τοποθετείται Δ/ντης στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή. Προσεύχεται και μελετά, συγγράφει και διδάσκει, ενθαρρύνει και καθοδηγεί, στοργικά. Απλά κι αθόρυβα, εργάζεται, για τη δόξα του Θεού.
Του προτείνουν τον Πατριαρχικό Θρόνο Αλεξανδρείας, αλλά αρνείται. Ποθεί, να ζήσει την αγγελική πολιτεία και ιδρύει Μοναστήρι στην Αίγινα. Με την πεφωτισμένη ηγεσία του, γίνεται τηλαυγής φάρος, φυτώριο ενάρετων ψυχών. Ασκητικός, λιτότατος, ανεξίκακος, φιλάνθρωπος, ταπεινός, γίνεται δοχείο Θείων Χαρισμάτων και θαυματουργεί.
Το 1920 αρρωσταίνει και παραδίδει την ψυχή του στον Ιησού, μετά από μία πολυκύμαντη πορεία στη γη, για ν' απολαμβάνει, αιώνια, την αναφαίρετη Ουράνια ευφροσύνη.-

Ε Ι Ρ Η Ν Η ! Αγαθό πολύτιμο.

ΚΥΡ. Ζ΄ ΛΟΥΚΑ. ( Λουκ. η΄ , 41 – 56 )

ΕΙΡΗΝΗ ! Αγαθό πολύτιμο.

<<Πορεύου εις ειρήνην.>>(Λουκ. η΄, 49).Ε Ι Ρ Η Ν Η ! Την ειρήνη εξυμνούν οι άνθρωποι, την ειρήνη επιζητούν, την ειρήνη ποθούν και αυτήν επιδιώκουν. Και όμως ειρήνη δεν έχουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Εστίες πολέμουπάντοτε υπάρχουν και η υφήλιος συνταράσσεται. Οι οικογένειες διαλύονται. Οι κοινωνίες αντιμάχονται ιδιοτελικά. Οι άνθρωποι είναι ανειρήνευτοι.
Ο Κύριος προτρέπει ειρηνικά : «Πορεύου εις ειρήνην!» και μακαρίζει τους ειρηνοποιούς. Ο ίδιος προσωπικά έγινε ο φορέας της ειρήνης στη γη, εφ’ όσον Εκείνος είναι ο Αρχηγός της ειρήνης και εν τούτοις την ειρήνη δεν ιδιοποιηθήκαμε, αλλά παραμένουμε διαρκείς αναζητητές.
Η ειρήνη δώρο του Θεού, καρπός του Αγίου Πνεύματος.
Ο άνθρωπος, που βιώνει την καταλλαγή με τον Θεό, ειρηνεύει εσωτερικά και εκφράζεται αγαπητικά εξωτερικά.
Ειρηνεύουμε εσωτερικά, όταν πιστεύουμε ακράδαντα στον Θεό και τηρούμε απαρέγκλιτα τις εντολές Του. Τότε γινόμαστε Κατοικητήρια Θεού, ο Χριστός εισέρχεται μέσα μας, που είναι η ειρήνη και συνεπώς είμαστε ειρηνικοί.
Η δική μας ειρήνη αντανακλά στους αδελφούς μας και οι διαπροσωπικές σχέσεις μας είναι ειρηνικές, ειρηνοποιές.
Βέβαια, προϋποθετικά απαιτείται έμφλογη από αγάπη καρδιά, που να διαθέτει αυτοθυσιαστική διάθεση, αυταπαρνητική πρόθεση, μακροθυμία, αφιλαυτία και ταπείνωση.
Η ειρήνη δεν είναι κατάσταση εξωτερική, αλλά υπόθεση εσωτερική. Απαιτείται αγώνας απαράμιλλος, για την κάθαρση της καρδιάς, για την τιθάσσευση των λογισμών.
Η επίτευξη της προσωπικής, εσωτερικής ειρήνης θα επιφέρει και την ειρήνη στις διαπροσωπικές σχέσεις και στις σχέσεις των λαών.-

ΣΥΝΑΞΗ ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ :ΜΙΧΑΗΛ και ΓΑΒΡΙΗΛ.

8/11.ΣΥΝΑΞΗ ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ:
ΜΙΧΑΗΛ και ΓΑΒΡΙΗΛ.

Άγγελοι! Οι μόνιμοι κάτοικοι του Παραδείσου.
Οι διαρκείς Διάκονοι της σωτηρίας του ανθρώπου.
Οι άγρυπνοι φύλακες της σωματικής ακεραιότητας του κάθε ανθρώπου.
Οι απεσταλμένοι της βουλής του Θεού.
Οι φορείς χαρμοσύνων μηνυμάτων, αλλά και προειδοποιητικών αφυπνίσεων.
Οι αέναοι ψαλμωδοί, οι δορυφορούντες τον Θρόνο του Τριαδικού Θεού.
Μιχαήλ και Γαβριήλ οι Αρχάγγελοι.
Εννέα τάγματα Αγγελικά δίνουν δυναμικό παρόν στα Ουράνια Σκηνώματα: Αρχάγγελοι, Άγγελοι, Αρχαί, Εξουσίαι, Θρόνοι, Κυριότητες, Σεραφείμ, Χερουβείμ, Δυνάμεις.
Το δέκατο τάγμα πρόκειται να συμπληρωθεί από τους Μοναχούς, που θα βιώσουν θεάρεστα την ισάγγελη πολιτεία.
Οι Άγγελοι, κατά τους Αγίους Πατέρες, είναι πνεύματα λειτουργικά, νοερά, αεικίνητα, αυτεξούσια, αθάνατα, κατά χάρη.
Πολύτιμοι συμπαραστάτες μας.
΄΄Οδηγοί στο αγαθό, προστάτες των ψυχών και των σωμάτων μας, προαγωγοί στη Βασιλεία του κοινού μας Κυρίου΄΄ , κατά τον Αγ. Ιωάννη της Κροστάνδης.
Οι Άγγελοι δεν είναι παντογνώστες, ούτε πανταχού παρόντες.
Είναι ταχύτατοι, αναρίθμητοι, δημιουργήματα του Θεού, από την υπερβολή της εκστατικής αγάπης του Δημιουργού.
Λειτούργημά τους η αέναη δοξολογία του Θεού και η διακονία της σωτηρίας των ανθρώπων.
Οι Άγγελοι, είναι πλασμένοι με προαίρεση, με βούληση ελεύθερη.
Ο Πρωτάγγελος, ο Εωσφόρος, εξέπεσε ακριβώς, γιατί εκούσια επεθύμησε να εξισωθεί ο ίδιος, ως κτίσμα, με τον Κτίστη Θεό και συμπαρέσυρε και άλλους Αγγέλους.
Τότε σημειώθηκε η παρέμβαση του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, με τη ρητή προειδοποίηση: ΄΄Στῶμεν καλώς!΄΄ , δηλαδή είναι ανάγκη η υποταγή στον Θεό με ταπείνωση και αγάπη.
Αυτή η σωστική κίνηση του Αρχαγγέλου Μιχαήλ επέφερε την συγκράτηση των Αγγελικών τάξεων και την συνένωση, την Σύναξη όλων των Ασωμάτων Δυνάμεων.
Αυτό το γεγονός σήμερα εορτάζουμε.-

ΑΓΙΟΙ : ΓΑΛΑΚΤΙΩΝ και ΕΠΙΣΤΗΜΗ.

5/11 ΟΙ ΑΓΙΟΙ: ΓΑΛΑΚΤΙΩΝ και ΕΠΙΣΤΗΜΗ.
- ΕΝΑ ΕΞΑΙΣΙΟ ΟΡΑΜΑ -

Το λαμπροφόρο χορό των Μαρτύρων απαρτίζουν μεμονωμένα άτομα, αλλά και ομόζυγα. Ανδρόγυνα ομόφρονα, συντεταγμένα στο ζυγό του Χριστού, δίδουν τη μαρτυρία Του στον κοινωνικό στίβο, ομολογούν σύμψυχα, συμπορεύονται στο Μαρτύριο κι απέρχονται νικητές.
Τέτοιο διαλεκτό ζευγάρι είναι και οι Άγιοι: Γ Α Λ Α Κ Τ Ι Ω Ν και Ε Π Ι Σ Τ Η Μ Η. Ο Γαλακτίων κατάγεται από την Έμεσα της Φοινίκης. Γονείς του είναι ο Κλειτοφών και η Λευκίππη. Πλούσιοι, ευγενείς, σώφρονες, αλλά ειδωλολάτρες. Βασικό τους πρόβλημα η ατεκνία. Αίτημά τους καυτό στους θεούς, αλλ' αναπάντητο. Ο αληθινός όμως Θεός ενεδρεύει.
Ο Μοναχός Ονούφριος διάκονος της σωτηρίας ψυχών. Η επίσκεψή του στο σπίτι της Λευκίππης δίδει την ευκαιρία της γνωριμίας της με τον Κύριο. Καλοπροαίρετη ψυχή, πιστεύει, βαφτίζεται και σ' ελάχιστο χρονικό διάστημα εγκυμονεί. Ο Κλειτοφών μαθαίνει το χαρμόσυνο γεγονός, πληροφορείται το θαυμαστό τρόπο της συλλήψεως, θαυμάζει τα θαυμάσια του Παντοδύναμου Θεού, πιστεύει και βαπτίζεται από τον Ονούφριο.
Η Λευκίππη γεννά ένα χαριτωμένο πανέξυπνο αγόρι, τον Γαλακτίωνα. Σε ηλικία 24 ετών ο Γαλακτίων μένει ορφανός από μητέρα. Ο πατέρας φροντίζει και τον νυμφεύει με ωραία κι ευγενή κόρη την Επιστήμη.
Ο Γαλακτίων κρατά ανέγγιχτη την ειδωλολάτρισσα σύζυγο κι επιτυγχάνει τη μεταστροφή της και τη βάπτισή της. Η Επιστήμη, οκτώ ήμερων Χριστιανή, βλέπει στον ύπνο της ένα πανέμορφο παλάτι και τρεις χορούς: Ανδρών, γυναικών και παρθένων. Ο χορός των παρθένων είναι περίλαμπρος. Ρωτάει για την ταυτότητά τους και πληροφορείται, ότι οι δύο πρώτοι χοροί είναι Μοναχοί κι ο τρίτος όσοι διατηρούν την αγνότητά τους.
Αναφέρει στον άνδρα της το εξαίσιο όραμα κι αποφασίζουν να παραμείνουν αγνοί.
Διαμοιράζουν τον πλούτο τους στους φτωχούς κι αναχωρούν για την έρημο. Φθάνουν στο Πούπλιο του όρους Σινά και συναντούν δώδεκα ερημίτες. Τον μεν Γαλακτίωνα κρατούν στη συνοδία τους, τη δε Επιστήμη στέλνουν σε ασκητήριο τεσσάρων Μοναχών.
Ο Γαλακτίων αγωνίζεται για την επίτευξη της θεώσεως. Νηστεύει αυστηρά. Προσεύχεται αδιάλειπτα. Αγρυπνεί ολονύχτια. Επαγρυπνεί στις αισθήσεις. Εγκρατεύεται τέλεια. Ταπεινώνεται υποδειγματικά. Θανατώνεται καθημερινά για την αγάπη του Νυμφίου Του.
Κι η ώρα του Μαρτυρίου δεν αργεί. Ο Βασιλιάς αποστέλλει στρατιώτες και τον συλλαμβάνουν.Η Επιστήμη το πληροφορείται, ζητεί άδεια και προστρέχει στον ποθητό της δέσμιο για να συναθλήσει. Οι στρατιώτες τη δένουν και συμπορεύονται για την παρρησιακή ομολογία. Διακηρύττουν ομόφωνα την αδιασάλευτη πίστη τους στον Ιησού και δέχονται βάναυσα κτυπήματα. Πληγώνονται, αλλ' αγάλλονται. Οι δήμιοι τυφλώνονται σωματικά, αλλά θεραπεύονται ψυχικά και πιστεύουν στο Χριστό.Καρφώνουν στα νύχια τους μυτερά καλάμια, αλλ' υπομένουν καρτερικά και δοξολογούν το Θεό.Κόβουν χέρια, πόδια και γλώσσες, αλλά υποφέρουν γενναία.
Στις 5 Νοεμβρίου 250 μ.Χ. αποκεφαλίζουν τον 30χρονο Γαλακτίωνα και τη 16χρονη Επιστήμη. Οι ψυχές τους πάλλευκες, άρρηκτα δεμένες, προσέρχονται στον Πλάστη για να λάβουν το στέφανο της νίκης και να εισέλθουν στο Βασίλειο της Δόξας Του.-