4.1 ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ο λεπρός.

                                            4.1 ΟΣΙΟΣ   ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ  ο  λεπρός.

          

            "Από  το  πετράδι της θλίψεως βρήκα το  διαμάντι της πίστεως!", αναφωνούν  πάμπολλοι ασθενείς. Καί  όντως ο Παράδεισος  απαρτίζεται από πολλούς  ασθενείς, οι  οποίοι  μέσα  στην  ασθένεια, βρήκαν  την ευκαιρία, την αξιοποίησαν  καί  πέτυχαν  τη  σωτηρία των ψυχών τους.

            Καί  ο  Όσιος  Νικηφόρος  διήλθε  το  βίο του  υπομένοντας  την  ανίατη τότε  ασθένεια  της  λέπρας. Ας  παρακολουθήσουμε  όμως τη  γήϊνη πορεία του. Γεννήθηκε  το 1890 στο Σηρικάρι Χανίων  ο Νικόλαος Τζανακάκης από γονείς πτωχούς  μεν, αλλά ευσεβείς, οι οποίοι ενστάλαξαν στη παιδική  καρδιά του την αγάπη στο Χριστό. Κι όταν εκείνοι εκδημούν στα Ουράνια Σκηνώματα  καί ο Νικόλαος ζεί υπό την προστασία του  παππού του,13ετής εργάζεται σ' ένα  κουρείο. Τότε προσβάλλεται από  τη  μεταδοτική και  ανίατη  ασθένεια  της  λέπρας, οπότε για να μην απομονωθεί στο νησί Σπιναλόγκα φεύγει για την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και συνεχίζει την εργασία σε κουρείο.

            Η  ασθένειά του επώδυνη  καί φθοροποιός  στο πρόσωπο καί στα χέρια προκαλεί το φόβο στους ανθρώπους,που τον βλέπουν.Ένας Ιερέας τον προωθεί  στο  λεπροκομείο  της Χίου, όπου ιερατεύει ο Άγιος Άνθιμος, κτίτορας της Ιεράς Μονής "Παναγία η Βοήθεια" καί από εκείνον στηρίζεται ψυχολογικά, καθοδηγείται πνευματικά, υπομένει καρτερικά, πορεύεται δοξολογικά καί ο πόθος της Μοναχικής ισάγγελης πολιτείας γεννιέται  μέσα  του. Ο Άγιος Γέροντας Άνθιμος, βλέποντας τη  φλόγα, πού  άναψε  στη καρδιά του, τον εισάγει στη  Μοναχική  αρένα  με τη κουρά  καί  τη  μετονομασία Νικηφόρος.

           Ως Μοναχός επέδειξε ζήλο και αγωνιστική δράση. Διακονεί  στους κήπους, αλλά  καλλιεργεί  και τον αγρό  της  ψυχής του. Αυστηρός  στη  νηστεία  των  τροφών  και  των  παθών  επιτυγχάνει τη ταπείνωση. Παρακολουθεί  τη θαυμαστή καί θαυματουργική βιοτή του Γέροντά του καί ενισχύεται. Στη λατρευτική ζωή ακριβής προσφέρει το φωνητικό τάλαντο στον Δωρεοδότη Κύριο κι  όταν αργότερα  τυφλώνεται συνεχίζει το διακόνημά του από  στήθους.

        Το 1957 παύει η λειτουργία του λεπροκομείου Χίου καί οι τρόφιμοι μεταφέρονται  στον  Αντιλεπρικό  Σταθμό Αγίας  Βαρβάρας Αττικής. Ο Νικηφόρος τότε στερείται τον πνευματικό του πατέρα και θλίβεται, χωρίς  όμως να απογοητεύεται. Ελπίδα και η  καταφυγή  του  ο Κύριος.

       Έτσι, εκεί συναντά  έναν αποθεραπευθέντα Γέροντα τον Ευμένιο,ευλαβέστατο και ανένδοτο Αγωνιστή.Μαζί,λοιπόν, εργάζονται ιεραποστολικά σε κάθε ψυχή διψώσα τον Θεό, προσφέροντας σωστικές κατευθύνσεις και συμβουλές.

       Ο Νικηφόρος  αναβαίνει ακάθεκτα  τα  σκαλοπάτια των  αρετών, βιώνοντας  την  αγάπη στο Θεό  και  στους  αδελφούς  του έμπρακτα. Η  Θεία Χάρη τον  επισκιάζει προσφέροντάς του το προορατικό  χάρισμα, αλλά  και  το θαυματουργικό.

       Η γήϊνη  πορεία  του ,"διά  θλίψεων  καί  ωδίνων" διερχομένη,τερματίζεται  θεάρεστα με την οσιακή κοίμησή  του  στις 4 Ιανουαρίου 1964 καί τα ευωδιαζοντα  λείψανά  του  κατά  την  εκταφή, ενώ τα  θαύματα συνεχίζονται  αμείωτα  προς  δόξαν  Θεού.

   Η αγιοκατάταξή του στο Αγιολόγιο της Ορθόδοξης  Εκκλησίας μας πραγματο-ποιήθηκε  τον Δεκέμβριο  2012.

       Οι  πρεσβείες  του αδιάλειπτες  για  όλους εμάς.-

Από το βιβλίο ΄΄ΑΣΤΕΡΕΣ  ΝΕΟΦΑΝΕΙΣ΄΄ Ελ. Α. Κλ.