12/7. ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ
ο Αγιορείτης.
Στον οσιακό Χορό
της επουράνιας Βασιλείας συναριθμείται και ο Αθλητής της
άσκησης, ο πύκτης στη γήϊνη αρένα, ο νικηφόρος Αθλητής, ο Γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης.
Γόνος της Καππαδοκίας της Μ. Ασίας, ο
κατά κόσμον Αρσένιος Εζνεπίδης. Γεννιέται στα Φάρασα στις 25 Ιουλίου 1924 από τους
πανευλαβείς πολύτεκνους γονείς του: Πρόδρομο
και Ευλαμπία. Δέχεται από μικράς ηλικίας
τα νάματα της πίστεως και της
αγάπης στο Θεό. Είχε την ευλογία να δεχθεί το Βάπτισμα από τον σεβάσμιο Άγιο Αρσένιο Χατζηεφεντή τον Καππαδόκη,
δίδοντάς του το όνομά του Αρσένιος.
Ο Αρσένιος καί μετέπειτα Παϊσιος υπήρξε "εκ κοιλίας μητρός" σκεύος
εκλογής του Παναγίου Πνεύματος. Η αγάπη του προς το Χριστό και την
Παναγία μας πλημμύριζε το είναι του. Κι ο πόθος του για τη
Μοναχική ισάγγελη πολιτεία
διακαής. Η προσευχή διαρκής
ενασχόλησή του.
Βρίσκεται με την οικογένειά του
στην Κόνιτσα, τελειώνει το
Δημοτικό Σχολείο και εργάζεται, ως ξυλουργός, έντιμα και φιλάνθρωπα.
Το 1945 κατάσσεται στο στρατό, ως
ασυρματιστής και διακρίνεται για τη φιλοπατρία, τη γενναιότητα, αλλά και το ήθος του.
Απολύεται και αναχωρεί άμεσα για το Άγιο
Όρος, προς εκπλήρωση της μύχιας
αμετάκλητης επιθυμίας του. Εκεί ρασοφορείται και επιδίδεται σε αναντίρρητη υπακοή, σε αδιάλειπτη
προσευχή, σε ενδοσκόπηση αυστηρή, σε αυτομεμψία αδέκαστη, σε βίωση της ταπεινοφροσύνης. Καθημερινά επαυξάνει την αγάπη του στο Θεό, νιώθοντας πανευγνωμοσύνη για τις αναρίθμητες ευεργεσίες Του και
παράλληλα εκδηλώνεται φιλότιμα, με πράξεις αγάπης και αλληλεγγύης στους
αδελφούς του. Κινείται ταπεινά και αθόρυβα, ακατάκριτα και επικαλυπτικά στις
πτώσεις τους, αναλαμβάνοντας την ευθύνη και θεωρώντας τον εαυτό του υπαίτιο. Αρνείται τον λογισμό του, απαρνείται το δικό
του θέλημα, επιζητεί συμβουλές και ενεργεί
ταπεινά. Μελετά την Αγία Γραφή,
εντρυφά στα Συναξάρια των Αγίων, αδολεσχεί στους λόγους του Αββά Ισαάκ του Σύρου και σε θεόσοφα Γεροντικά,
προσεγγίζει πνευματικά αναστήματα, συμβουλεύεται εποικοδομητικά και εμπλουτίζει
την πολεμική φαρέτρα του. Δίνει μάχες αιματηρές, αλλά κερδίζει νίκες πνευματικές.
Σύντομα
δέχεται το Αγγελικό Σχήμα και μετονομάζεται Παϊσιος.
Ο αγώνας συνεχίζεται αδιάπτωτα. Στόχος του η βίωση της ταπείνωσης και της μετάνοιας, της αγάπης και της δημιουργίας
καλών λογισμών, ώστε να τον επισκιάζει διαρκώς η Θεία Χάρη και η βιοτή του να
ευαρεστεί τον Λατρευτό της
καρδιάς του, τον Κύριο.
Έρχεται στο Στόμιο της Κόνιτσας για
δράση ιεραποστολική. Εκεί κατατροπώνει τους αιρετικούς προτεστάντες και
κερδίζει πολυάριθμες ψυχές για το Χριστό.
Αναχωρεί για το Σινά και εκεί
συμβουλεύει και παραμυθεί,ξυλογλυπτεί,και διατρέφει τους Βεδουίνους.
Επιστρέφει στο Άγιον Όρος και δέχεται
την επίσκεψη του Θεού με την ασθένεια.
Τότε ζει
"μόνος με μόνο
το Θεό" και βιώνει θεϊκές επισκέψεις και παραμυθίες.
Η εγκατάστασή του στο ΄΄Κάθισμα Παναγούδα΄΄του ανοίγει ευρύ
πεδίο δράσης, αφού έγινε πλέον πανίσχυρος
πόλος μαγνητικός και προσήλκυε
απειράριθμες "εικόνες του
Θεού". Πλήθος λαού τον επισκέπτονταν ακατάπαυστα και λάμβαναν ενίσχυση και
ενδυνάμωση, με τον προορατικό λόγο, αλλά και με την
σιωπή. Με γεμάτες τις "πνευματικές μπαταρίες" επέστρεφαν στον αγώνα
της καθημερινότητας.
Η παρουσία του συχνή και στη
Θεσσαλονίκη. Η άφιξή του σήμαινε συναγερμό. Πονεμένοι
άνθρωποι, αγωνιστές της ζωής, τον πλησίαζαν για να δεχθούν συμβουλή, παρηγορία, αλλά και θεραπεία. Ο ίδιος φιλάσθενος, αλλά
χαρούμενος, γιατί συνέπασχε με το λαό του Θεού.
Τρίτη 12 Ιουλίου 1994. Οι
δοκιμασίες, ο αγώνας, η ασκητική ζωή, η
θυσιαστική προσφορά αγάπης
έφθασε στο τέλος. Η ψυχή του
ανεχώρησε για τα Ουράνια Σκηνώματα, κοντά στον Λατρευτό του Νυμφίο, που με πάθος αγάπησε σ' όλη του
τη γήϊνη ζωή, για να παραλάβει τον άφθαρτο στέφανο της νίκης και να ευφραίνεται
αιώνια. Από εκεί πρεσβεύει αδιάλειπτα για τους αδελφούς στη γη, αναμένοντάς
τους εναγώνια.
Το
σώμα του ενταφιάστηκε στην Ι. Μ. Αγίου Ιωάννου Θεολόγου στη Σουρωτή
Θεσσαλονίκης.
Η αγιοκατάταξή του στο Αγιολόγιο της
Εκκλησίας μας έγινε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο
στις 13 Ιανουαρίου 2015.
Τον
τιμάμε στις 12 Ιουλίου.-
Μεγαλυνάριον
Χαίροις
των Οσίων ο κοινωνός, Άθωνος το κλέος, μοναζόντων ο στολισμός, χαίροις
Εκκλησίας, διδάσκαλος ο νέος, Παΐσιε θεόφρον,
ημών το καύχημα.-
Από το βιβλίο ΄΄ΑΣΤΕΡΕΣ νεοφανείς΄΄
Ελ. Α. Κλ.