ΟΣΙΟΣ Ε Φ Ρ Α Ι Μ, ὁ Σύρος.

                     

28/1   ΟΣΙΟΣ    Ε Φ Ρ Α Ι Μ, ὁ Σύρος.

      -Ὁ  κρατήρας τῆς  κατανύξεως.-  

                                    

          «Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀν­θρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν Πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς Οὐρανοῖς» (Ματθ. ε΄, 16).

          Ἡ ἔνθεη ζωὴ τῶν Ἁγίων, ἡ ὁλόφωτη βιοτή τους, πρόσκληση γιὰ μίμηση, ἀλλὰ καὶ πρόκληση γιὰ δοξολογικὴ εὐχαριστία πρὸς τὸν Θεό.

          Φερέφωνα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ οἱ Ἅγιοι, ζοῦν στὴν ἀφάνεια καὶ δροῦν στὴν ἀφάνεια.

          Ἡ παρουσία τους τώρα στὸ χῶρο τῆς Θριαμβεύουσας Ἐκκλησίας περιθωριοποιεῖ τοὺς ἐνδοιασμοὺς γιὰ ὑπερηφανειακές πτώσεις καὶ ἐπιτρέπει τὴν προβλητικὴ σκιαγράφηση τοῦ θεωμένου πλέον προσώπου τους.

          Ἡ ἁγιογνωσία τιμᾶ τὸ Χορὸ τῶν  Ἁγίων, εὐαρεστεῖ τὸν Ἀγωνοθέτη Κύριο, προβληματίζει τὸν Ἀγωνι­στὴ ἄνθρωπο.

Οὐραγοὶ ἐμεῖς τῶν θεοφόρων Πατέρων ἐντρυφοῦμε στὶς ἐμπειρίες τους, ἰχνηλατοῦμε μὲ ἀσφάλεια.

          Σὲ περίβλεπη θέση τῆς ἁγιολογικῆς πινακοθήκης βρίσκεται ὁ Ὅσιος ΕΦΡΑΙΜ   ὁ  Σύρος.

          Μιὰ νηπτικὴ μορφὴ μὲ κοινωνικὴ διάσταση καὶ παγκόσμια ἀκτινοβολία. Ἕνας μύστης τῆς θεϊκῆς σο­φίας, σκεῦος τοῦ Παναγίου Πνεύματος, δέκτης τῆς θείας Χάριτος. Ὁ ἐπίγειος Ἄγγελος, ὁ Οὐράνιος ἄν­θρωπος, ὁ χειραγωγὸς γενεῶν καὶ γενεῶν.

          Ἡ γνωριμία μαζί του ἀπόλυτα ἐπωφελής. Βρισκόμαστε, λοιπόν, στὶς ἀρχὲς τοῦ 4ου αἰώνα καὶ στὴ Νίσιβη τῆς Συρίας βλέπει τὸ ἡλιακὸ φῶς ὁ Ἐφραίμ. Οἱ γονεῖς του θεοσεβεῖς τοῦ μεταδίδουν τὴ ζέση τῆς πίστεως, τὴ φλόγα τῆς ἀγάπης στὸ Θεό. Ὁ Δάσκαλός του Ἐπίσκοπος Ἰάκωβος, γενναῖος μαχητὴς τῆς Ὀρθοδοξίας, ἔνθερμος συστρατιώτης τοῦ Μ. Ἀθανασίου, τοῦ μεταδίδει τὸν παλμὸ καὶ τὸ ζῆλο του. Δέ­χεται τὴ Χριστοκεντρικὴ παιδεία καὶ ἑδραιώνεται ἡ πίστη. Ἐντρυφᾶ στὶς θεῖες Γραφὲς καὶ πυρπολεῖται ἡ καρδιά του ἀπό Θεία ἀγάπη. Ἡ ἰσάγγελη πολιτεία εἶναι ὁ μύχιος πόθος του. Καὶ ἡ αὐτοασφάλιση ἀπό ὁμήλικες ἐπιδράσεις ἄγρυπνη.

          Ἡ ἔμφυτη εὐφυϊα, ἡ ἐπίκτητη εὐσέβεια, ὁ ἔμφλογος ζῆλος, ἡ δυναμικὴ πένα, ἡ δεινὴ εὐγλωττία, τὸν καθιστοῦν ἀξιόλογο. Καὶ ὁ Ἐπίσκοπος Ἰάκωβοςτὸν χειροτονεῖ Διάκονο,τὸν τοποθετεῖΔάσκαλο τῆς Θεο­λογικῆς Σχολῆς τῆς Νισίβης, τὸν παίρνει ἀκόλουθό του στὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τῆς Νίκαιας.

          Στὴ ζωὴ του ἁπλός. Στὴ βιοτὴ του ἀσκητικός. Στὸν ἑαυτὸ του αὐστηρός. Νηστεύει καὶ ἀγρυπνεῖ, προ­σεύχεται καὶ ἐγκρατεύεται. Ζεῖ τὴν ἀκτημοσύνη. Βιώ­νει τὴν ταπεινοφροσύνη. Ἀντανακλᾶ τὴν πραότητα. Ἐνστερνίζεται τὴ μηδενικὴ αὐτοσυνειδησία. Συνειδη­τοποιεῖ τὴ φρίκη τῆς ἁμαρτίας. Κατανύσσεται ἐκτενῶς. Ἀποκαθαίρεται μὲ πλήθη σωτηριωδῶν δακρύων.

       Μιλάει μὲ τὸ παράδειγμά του. Παραδειγματίζει μὲ τὶς ρητο-ρικές του ὁμιλίες.Οἱ λόγοι του θέλγουν, ἀλλά καὶ συγκινοῦν, ἐνθουσιάζουν, ἀλλά καὶ  διεγείρουν  συ­νειδήσεις.

        Οἱ ὁμιλίες του δονοῦν καρδιές, μεταστρέφουν ψυ­χές, ὁδηγοῦν στὴ μετάνοια, κατευθύνουν στὴ σωτηρία.

          Τὰ συγγράμματά του πολύπλευρα καταπολεμοῦν αἱρέσεις, ὑπερασπίζουν τὴν Ὀρθοδοξία, καθοδηγοῦν σωστικά, ἀφυπνίζουν ἀποτελεσματικά, φωτοδοτοῦν παντοτινά.

Ἡ ἀγωνία του εἶναι ἡ σωτηρία ψυχῶν. Πρὸς τοῦτο χρησιμο-ποιεῖ κάθε μέσο: φαντασία καὶ κρίση, πολυ­μάθεια καὶ πειστικότητα.

          Ζεῖ ἐρημικά, ἀλλά κινεῖται κοινωνικά.Περιοδεύει γιὰ νὰ  ὠφελήσει  καὶ   ὠφεληθεῖ ψυχικά.

         Ἐπισκέπτεται τὴν Ἔδεσσα, συναντᾶ μία πόρνη, στιχομυθεῖ καὶ ὠφελεῖται.

-«Διατὶ τολμᾶς καὶ παρατη­ρεῖς, ὦ γύναι, μὲ ἀναισχυντία καὶ δὲν ἐντρέπεσαι;»

-«Ἀλλ' εἰς ἐμέ ἁρμόζει νὰ σὲ θεωρῶ τοιουτοτρόπως, ἐπειδὴ ἐκ τῆς πλευρᾶς σου ἐπλάσθην παρὰ τοῦ Κυρίου· σὺ ὅμως πρέπει νὰ θεωρεῖς τὴν γῆν ἐξ ἧς ἐλήφθης καὶ οὐχὶ  ἐμέ». Ἡ ἀνέλπιστη ἀπάντηση ὠφελεῖ τὸν Ὅσιο καὶ  εὐχαριστεῖ τὸν Κύριο.

          Τὸν συναντᾶ πάλι μιὰ πόρνη καὶ μὲ τοὺς λόγους καὶ τὴν ἀρετὴ τοῦ Ὁσίου  μεταστρέφεται ἡ γυναίκα καὶ σώζεται.

          Φθάνει στὴν Καισαρεία καὶ συναντᾶ τὸν Μ. Βασί­λειο. Ἡ εὐφροσύνη ἀμοιβαία. Ἡ πνευματικὴ ὠφέλεια βέβαιη.

          Μετέρχεται τὴν Αἴγυπτο κι ἐπισκέπτεται φημι­σμένες ὁσιακές μορφές. Στηρίζει καὶ στηρίζεται.

          Ὁ Ὅσιος Ἐφραίμ, ζηλωτὴς καὶ μιμητής Ἰησοῦ,ἀσκεῖ ἑκούσια πτωχεία, ἀποφεύγει ἐπαίνους, ἐπιδιώκει τὴ φιλοξενία, ὑλικὴ καὶ ψυχική, ἐλεεῖ πτωχούς.

          Πρόμαχος τῆς Ὀρθοδοξίας, ὑποκρίνεται καὶ ἀ­χρηστεύει τὰ βιβλία τοῦ αἱρετικοῦ Ἀπολλιναρίου μὲ τὴ συγκόλληση τῶν σελίδων τους καὶ διαλύει τὸ φθο­ροποιὸ του ἔργο.

   Ἡ ὅλη ζωὴ του ἐκτυλίσσεται ἐνάρετα καὶ θαυμα­στά. Οἱ προσωπικοί του προθανάτιοι λόγοι σκιαγρα­φοῦν τοὺς ἀγῶνες του: «Οὐδέποτε καθ' ὅλην μου τὴν ζωὴν ὠλιγόρησα πρὸς τὸν Κύριον, οὔτε τινὰ ἐλοιδόρησα, οὔτε ἐξῆλθεν ἄφρων λόγος ἐκ τῶν χειλέων μου, οὔτε τινὰ κατηράσθην, οὔτε μετὰ τῶν πιστῶν ἦλθον εἰς διενέξεις».

   379 μ.Χ. Ἡ ὁσιακή λεύκη πέφτει. Εἰρηνικὰ πα­ραδίδει τὴν ψυχὴ του στὸν λατρευτό του Κύριο κι ἀπέριττα ἐνταφιάζεται, κατ' ἐπιθυμία του.

            Ἡ θαυματουργία του ἐπιβεβαιώνει τὴν ἁγιότητά του καὶ προσ-

δίδεται δόξα στὸ Θεό.

        Οἱ Ἅγιοι: Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος καὶ Γρηγόριος ὁ Ναζιανζηνὸς τὸν ἐγκωμιάζουν ἐπάξια. Κι ὁλόκληρη ἡ Στρατευόμενη Ἐκκλησία τὸν εὐγνωμονεῖ καὶ τὸν τιμᾶ στὶς 28 Ἰανουαρίου.-

                                                                                             Ελ. Α. Κλ.

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ.

Σάλπιγξ μετανοίας ἡ θεϊκή, ἐδείχθης θεορρήμων, κα­τανύξεως ὁ κρατήρ. Πρὸς θέωσιν προτρέπεις, ἐν λόγοις καὶ  ἐν ἔργοις, τοὺς σοὺς πιστοὺς οἰκέτας,   Ε­ΦΡΑΙΜ   θεόσοφε.-