ΟΣΙΟΣ Ξ Ε Ν Ο Φ Ω Ν μετὰ τῆς οἰκογενείας αὐτοῦ: ΜΑΡΙΑΣ – Α Ρ Κ Α Δ Ι Ο Υ – ΙΩΑΝΝΟΥ.

  

26/1  ΟΣΙΟΣ    Ξ Ε Ν Ο Φ Ω Ν  μετὰ τῆς  οἰκογενείας  αὐτοῦ:  ΜΑΡΙΑΣ – Α Ρ Κ Α Δ Ι Ο Υ – ΙΩΑΝΝΟΥ.

- Ἐπίγειοι Ἄγγελοι. -

Στὸ στερέωμα τῆς Θριαμβεύουσας Ἐκκλησίας μας λάμπουν φωτεινὰ ἀστέρια, ἀλλὰ καὶ πολύφωτοι ἀστερισμοί. Οἰκογένειες, ποὺ δόθηκαν ὁλόκληρες κι ὁλοκληρωτικὰ στὴν ὑπηρεσία τοῦ Κυρίου. Οἰκογένειες, ποὺ ἔγιναν φυτώρια Ἀγ­γέλων στὴ γῆ καὶ πρόσφεραν τὴ ζωὴ τους ὁλοκαύτωμα στὸ βωμὸ τῆς Μοναδικῆς Ἀγάπης.

Τέτοιο ὑπόδειγμα, ἀγγελικῆς οἰκογένειας, ἔχει νὰ παρουσιάσει ὁ Ὅσιος ΞΕΝΟΦΩΝ. Ὁ Ἅγιος Ξενοφών ζεῖ στὴν Κωνστντινούπολη τὸ 520 μ.Χ., τότε, ποὺ αὐτοκράτορας εἶναι ὁ Ἰουστινιανός. Κατέχει ἐξέχουσα κοινωνικὴ θέση. Εἶναι συγκλητικὸς στὰ βυζαντινὰ ἀνάκτορα. Διαθέτει πολὺ πλοῦ­το, ἀλλὰ καὶ βαθειὰ εὐσέβεια. Εἶναι ταπεινὸς καὶ εἰλικρινής, φιλακόλουθος καὶ φιλάνθρωπος, φιλόξενος καὶ ἄκακος. Ἀ­γωνίζεται νὰ ζήσει στὴν πράξη τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἴδιος καὶ ἡ σύζυγός του Μαρία ζοῦν ἐνάρετα καὶ ἀγωνιστικά, μὲ ἐγκράτεια καὶ φόβο Θεοῦ Ζοῦν στὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ καὶ κινοῦνται στὴ Θεία Χάρη Του. Ἀνατρέφουν τὰ δυὸ παιδιά τους, Ἀρκάδιο καὶ Ἰωάννη, μὲ τὸ ροδόσταγμα τῆς πίστεως, μὲ τὸ γάλα τῆς εὐσέβειας, μὲ τὸ νέκταρ τῆς ἀγάπης στὸ Θεό.

Κι ὅταν ὁ Ξενοφών ἀρρωσταίνει βαρειὰ καὶ πλησιάζει στὸ θάνατο, καλεῖ τὰ παιδιά του γιὰ νὰ δώσει τὶς τελευταῖες νουθεσίες. Οἱ παιδικὲς ὅμως παρακλήσεις, γιὰ ἀνάγκη πατρι­κῆς συμπαραστάσεως, ἀλλάζουν τὰ σχέδια τοῦ Θεοῦ κι ὁ Ξενοφών ξαναβρίσκει τὴν ὑγεία του καὶ συνεχίζει τὸ πολύ­μοχθο ἔργο του.

Τὰ δυὸ παιδιά, πηγαίνοντας γιὰ σπουδὲς στὴ Βηρυττό, ναυαγοῦν. Παλεύουν στὰ κύματα καὶ στέλνουν τὸ S.O.S. στὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ Πατέρα. Τὸ θαῦμα γίνεται. Τὰ παιδιὰ βγαίνουν ἀβλαβή στὴ στεριά, ἀλλὰ σὲ διαφορετικὸ τόπο.

Ὁ μὲν Ἰωάννης, δοξολογώντας τὸ Θεὸ γιὰ τὴ σωτηρία του καὶ βλέποντας τὴ ματαιότητα τῆς πρόσκαιρης γήϊνης ζωῆς, ἀποφασίζει νὰ γίνει Μοναχὸς στὸ πλησιέστερο Μονα­στήρι. Ντύνεται τὸ ἀγγελικὸ σχῆμα καὶ ζεῖ μὲ συνέπεια καὶ ἀκρίβεια τὴ Μοναχικὴ πολιτεία. Ἡ μόνη σκιὰ στὴ ζωὴ του εἶναι ἡ βαθειὰ λύπη του γιὰ τὴν τύχη τοῦ ἀδελφοῦ του.

Ὁ δὲ Ἀρκάδιος, μόλις βρίσκεται στὴ στεριά, στέλνει εὐχαριστήριες προσευχὲς στὸ Σωτήρα Θεό του. Κι ὁ Θεός, τὸν καθησυχάζει. Βλέπει στὸν ὕπνο του τὸν ἀδελφό του Ἰωάννη καὶ τὸν πληροφορεῖ, ὅτι ζεῖ. Ἔτσι ἥσυχος σκέπτεται κι ἀποφασίζει ν' ἀκολουθήσει τὴν πορεία γιὰ τὸν Οὐρανό. Θὰ ἐπιλέξει τὴ Μοναχικὴ ἀγγελικὴ ζωή. Πηγαίνει στὰ Ἱεροσόλυμα γιὰ νὰ προσκυνήσει τοὺς Ἁγίους Τόπους, ἐκεῖ ποὺ βάδισε καὶ ἔζησε ὁ Θεάνθρωπος, ὁ λατρευτός τῆς καρ­διᾶς του. Ἐπισκέπτεται πολλὰ Μοναστήρια καὶ στὴ συνάντηση ἑνὸς Ἁγίου Γέροντα, μὲ προορατικὸ χάρισμα, μαθαίνει, ὅτι ζεῖ ὁ ἀδελφός του. Ἀμέριμνος πιά, ζητᾶ νὰ γίνει Μονα­χός. Παίρνει τὸ ἀγγελικὸ Σχῆμα καὶ ζεῖ μὲ ἔνθερμο ζῆλο τὴ μοναχικὴ ζωή, ἐκτελώντας πιστὰ τὶς ἐντολὲς τοῦ Γέροντά του.

Κάποιοι ὅμως πίσω στὴν Κων/πολη ἀνησυχοῦν. Εἶναι οἱ γονεῖς, Ξενοφών καὶ Μαρία, ποὺ ἔχουν χάσει τὰ ἴχνη τῶν παιδιῶν τους. Ἀδημονοῦν, ἀλλὰ κι ἐλπίζουν στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Κι ὅταν ὁ ἀπεσταλμένος τοὺς πληροφορεῖ, ὅτι πνίγηκαν τὰ παιδιά τους, δέχονται τὴ δοκιμασία ἡρωϊκά, εὐ­λογοῦν τὸ Ὄνομα τοῦ Θεοῦ καὶ ὑποτάσσονται στὸ θέλημά Του. Ἀλλά καὶ ἡ πολιορκία τοῦ Οὐρανοῦ συνεχίζεται. Ἄγρυπνοι, ὅλη τὴ νύχτα στέλνουν πύρινες προσευχὲς σέ Ἐκεῖνον, γιὰ νὰ πάρουν θετικὴ πληροφορία γιὰ τὰ βλαστάρια τους. Κι ἡ ἀπάντηση φθάνει. Βλέπουν στὸν ὕπνο τους τὰ παι­διά τους νὰ στέκονται μπροστὰ στὸ Χριστὸ μὲ λαμπρὰ στε­φάνια στὰ κεφάλια. Ξυπνοῦν κι εἶναι ἀποφασισμένοι νὰ πᾶνε στὰ Ἱεροσόλυμα νὰ τὰ συναντήσουν.

Φθάνοντας ἐκεῖ συναντοῦν τὸν Γέροντα τοῦ Ἀρκαδίου, ποὺ τοὺς ἀποκαλύπτει προορατικά, ὅτι θὰ ἰδοῦν τὰ παιδιά τους. Τὸν ἴδιο Γέροντα βρίσκει καὶ ὁ Ἰωάννης στὸ Γολγοθᾶ καὶ μαθαίνει γιὰ τὸν ἀδελφό του Ἄρκάδιο. Ἐκεῖ ἔρχεται νὰ προσκυνήσει κι ὁ Ἀρκάδιος καὶ συναντᾶ τὸν Γέροντά του μὲ τὸν ἀδελφό του Ἰωάννη. Οἱ προσευχὲς ἑνώνουν τὰ δυὸ χαμένα ἀδέλφια. Μετὰ ἀπὸ δυὸ μέρες βρίσκονται κι οἱ γονεῖς. Ὁ Ἅγιος Γέροντας γίνεται ὁ συνδετικὸς κρίκος τῆς οἰκογενείας. Ξαναβρίσκονται ὅλοι μαζὶ καὶ μέσα σὲ ἀνέκ­φραστη βαθειὰ συγκίνηση στέλνουν εὐχαριστήριες δοξολο­γίες στὸ Θεό. Σὰν δῶρο στὸ Μεγάλο Πατέρα, προσφέρονται στὴ λατρεία Του κι ὁ Ξενοφών καὶ ἡ Μαρία. Γίνονται Μονα­χοί, ἀφοῦ μοιράζουν σὲ φτωχοὺς καὶ σὲ ἱδρύματα τὴν τερά­στια περιουσία τους.

Ὁλόκληρη ἡ οἰκογένεια τοῦ Ξενοφῶντος προσφέρεται θυσία στὸ Θεό. Ζοῦν κι ἀγωνίζονται ὁ καθένας στὸ στίβο του. Καταξιώνονται θείων καὶ μεγάλων χαρισμάτων. Οἱ ψυχές τους παραδίδονται στὰ χέρια τοῦ ἀθλοθέτη Κυρίου, γιὰ νὰ λάβουν τὰ στεφάνια τῆς νίκης.

Τὴ μυρίπνοη αὐτὴ οἰκογενειακὴ  ἀνθοδέσμη τοῦ Ἁγίου Ξενοφῶντος τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία μας στὶς 26 Ἰανουαρίου.-