ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ Αρ. Φ. 94 ΙΑΝ. - ΦΕΒΡ. 2020

       ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ

        ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ

              2020

                        ΟΡΘΟΔΟΞΗ  ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ                                                                                                                     

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               

******************************************************************************

ΔΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ  ΑΡ.Φ. 95  ΙΑΝ. – ΦΕΒΡ.  2020 / Διανέμεται  δωρεάν.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΥΡΣΟΣ.Γράφει και επιμελείται (Δυνάμει Θεού) ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Α.ΚΛΕΙΔΩΝΙΑΡΗ Εκπ/κος 

ΤΗΛ.-FAX: 22210-29549  Κ.Τ. 6936773200      e-mail:  eklidoniari@gmail. com   

Ἡ ἱστοσελίδα μου: www.antilaloiorthodoxias. blogspot. .com και Βίντεο: Youtube Eleftheria Kleidoniari

******************************************************************************

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΑ   ΕΝΑΥΣΜΑΤΑ

ΚΥΡ. ΤΩΝ  ΦΩΤΩΝ.  ( Τιτ.  β΄, 11 –14,  γ΄,  4 –7 )

ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ.

          Επεφάνη γάρ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σωτήριος πᾶσιν ἀνθρώποις.»( Τιτ. β΄, 11).

            Ὁ ἄνθρωπος πλασμένος « κατ’ εἰκόνα » τοῦ Ἀρχέτυπου Λόγου μέ δυνατότητα νά φθάσει στό « καθ’ ὁμοίωσιν ». Προορισμός τοῦ ἀνθρώπου ἡ θέωση. Πόθος τοῦ Θεοῦ ἡ σωτηρία πανανθρώπινα. Ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ, λοιπόν, εἶναι σωτήριος. Ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου κοινή Ἁγιοτριαδική  ἐνέργεια.

            Ἡ Τριαδική Θεότητα συναπαρτίζεται ἀπό τόν Πατέρα, τόν Υἱόν καί τό Ἅγιο Πνεῦμα. Τρία Πρόσωπα, πού συνδέονται μεταξύ τους ὁμοουσίως, ἀδιαιρέτως, ἀσυγχύτως. Τρεῖς ὑποστάσεις μέ κοινή φύση, οὐσία, ἐνέργεια  καί δόξα.Ὁ Πατήρ γεννᾶ  προαιωνίως τόν Υἱό καί ἐκπορεύει  τό Πανάγιο  Πνεῦμα. Νοῦς ,Λόγος Πνεῦμα, ὁ Τριαδικός Θεός τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν.

            Ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Λόγου « κατ’ εὐδοκία » θέλημα τοῦ  Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἀνεξάρτητα ἀπό τήν πτώση τοῦ ἀνθρώπου.

Μοναδικός τρόπος σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ κτιστοῦ, ἡ ἕνωση τοῦ κτιστοῦ καί τοῦ ἀκτίστου στήν ὑπόσταση  τοῦ Λόγου.

Κατά τήν Βάπτιση τοῦΧριστοῦ ἔχομε μία Θεοφάνεια, ἐφ’ ὅσον μαρτυρεῖ ὁ Πατήρ τό ὁμοούσιον τοῦ Υἱοῦ καί ἐπιβεβαιώνει τήν ἀγάπη Του πρός τόν Υἱό καί τό Ἅγιο Πνεῦμα παρίσταται «ὡσεί περιστερά» καί δηλοποιεῖ τή λύση τοῦ κατακλυσμοῦ τῆς ἁμαρτίας.

Τό μυστήριο τῆς Τριαδικῆς Θεότητας καί ἡ ἄκτιστη ζωοποιός, σωτηριοποιός καί  Θεοποιός  Θεία Χάρη παραμένει ἀκατανόητη καί ἀπρόσιτη ἀπό τόν ἄνθρωπο, πού βιώνει τήν ὑπαρξιακή ἀλλοτρίωση.

            Ἡ αὐθυπέρβαση, ἡ ἔξοδος ἀπό τήν ἐγωκεντρική  ἐσωστρέφεια  καί  ἡ ἀγαπητική περιχώρηση στό εἶναι τῶν ἄλλων, σηματοδοτοῦν τή γνώση τῆς  Ἁγιοτριαδικῆς ὑποστάσεως.

            Ἡ  φιλαυτία  προξενεῖ ἐμπειρίες Κόλασης, ἐνῷ ἡ  φιλοθεϊα καί φιλαλληλία δημιουργοῦν βιώματα Παραδείσου.

            Ἡ  μετάνοια  ἐπιφέρει τήν ἀπαλλαγή ἀπό τά πάθη καί δημιουργεῖ κατοικητήρια  Τριαδικοῦ  Θεοῦ.

            Ἡ μεταστροφική πορεία ἐξασφαλίζει τή γνώση τοῦ ὑπέρλογου  μυστηρίου  καί  τήν  ἀνάδειξη  Οὐρανοπολιτῶν « σεσωσμένων. ».-

                                  

                                              ΑΣΤΕΡΕΣ   ΝΕΟΦΑΝΕΙΣ

                                           ΟΣΙΟΣ   ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ  ΜΑΚΡΗΣ

Ὁ  20^ος αἰώνας ἔχει παρουσιάσει νέες ἀσκητικές, ἀγωνιστικές μορφές, πρότυπα ζωῆς πρός μίμηση. Ἀνάμεσά τους καί ὁ τελευταία καταταχθείς στό Ὀρθόδοξο Ἁγιολόγιο  Ὅσιος Ἀμφιλόχιος Μακρής.

Γόνος τῆς Πάτμου γεννήθηκε στίς 13 Φεβρουαρίου 1889, ἀπό θεοσεβεῖς γονεῖς, οἱ ὁποῖοι φρόντισαν να ἐνσταλάξουν στό γόνιμο ἔδαφος τῆς ψυχής του τά νάματα τῆς Όρθόδοξης πίστης.

Ὁ πόθος γιά τή βίωση τοῦ Μοναχικοῦ ἰδεώδους φλογερός καί ἀδιάπτωτος. Ἡ καρδιά του πυρακτωμένη ἀπό τήν ἀγάπη στόν Χριστό ὁδηγεῖ τά βήματά του στό Μεγάλο Μοναστήρι, ὅπου καί  εἰσέρχεται, ὡς δόκιμος, τόν Μάρτιο 1906.Ὁ ζῆλος του ἐμφανής καί ἡ δίψα του γιά ἀπαρέγκλιτη τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου ἄσβεστη. Ἡ μοναχική του κουρά γίνεται στίς  27 Αὐγούστου 1906 στήν Ι. Μονή Ἁγ. Ἰωάννου Θεολόγου καί μετονομάζεται Ἀμφιλόχιος. Ἐντρυφᾶ στά ἀσκητικά κείμενα τοῦ Μ. Βασιλείου, τοῦ Ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου καί στήν Φιλοκαλία καί συλλέγει τό νέκταρ τῆς ἐμπειρικῆς καί Θεοφώτιστης σοφίας.

Στό φρόνημα ἀσκητικός, στή διατροφή λιτοδίαιτος, στόν ὕπνο ὁλιγαρκής,στήν ἐγκράτεια αὐστηρός τηρητής, στίς ἀκολουθίες ὀρθοστατεῖ καί ἀγρυπνεῖ. Δουλαγωγεῖ τό σῶμα, ἐλευθερώνει τό πνεῦμα καί ἐξαγνίζει τήν ψυχή.

            Εὐγενής καί ταπεινός, πράος καί ὑπομονετικός, ἀκτινοβολεῖ Φῶς Χριστοῦ.

Ἡ ἀγάπη του γιά τόν Θεό διάπυρη, ἐκφράζεται καί μεταφράζεται σέ μία ἀσύνορη ἀγάπη στόν  ἄνθρωπο, ἐφ’ ὅσον οἰκειοποιεῖται τίς ἀγωνίες,  τά ποικίλα προβλήματα καί τίς δυσκολίες καί προσεύχεται καί ἀγωνιᾶ γιά τήν ἐπίλυσή τους.Ἡ διακαής, θυσιαστική ἀγάπη του προσεγγίζει , τά ζῶα, τά φυτά, τό περιβάλλον καί ὅλη τήν κτίση.

Ἡ λαχτάρα του νά γνωρίσει τό Ἅγιον Ὄρος ὁδηγεῖ τά βήματά του, τό 1911 ἐκεῖ. Στό ἐρημητήριο τοῦ Ἀπολλώ καί στίς 23 Μαρτίου 1913 κείρεται  Μεγαλόσχημος Μοναχός ἀπό τόν Σάμιο ἀσκητή π. Μακάριο Ἀντωνιάδη.

Πόθος του τό προσκύνημα στούς Ἁγίους Τόπους. Ἐμποτίζεται στά νάματα τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου τοῦ Κυρίου, καθώς καί τῶν λοιπῶν Προσκυνημάτων. Ἔμπλεως χαρᾶς καί Θείας Χάρης ἐπιστρέφει στήν Πάτμο, ὅπου γνωρίζει καί τόν Ἅγιο Νεκτάριο.

Στίς 27 Ἰανουαρίου 1919 χειροτονεῖται Διάκονος ἀπό τόν Μητροπολίτη Κώου κυρό Ἀγαθάγγελο, στόν Ι.Ν.Ἁγίου Νικολάου στήν Κῶ. Πρεσβύτερος δέ τήν Κυριακή τοῦ Θωμᾶ στίς 5 Ἀπριλίου 1919 ἀπό τόν Μητροπολίτη Σάμου καί Ἰκαρίας Κωνσταντίνο Βαντζαλίδη στόν Ι. Ν.  Ἁγίου Σπυρίδωνος στό Βαθύ. Ὡς Ἐφημέριος τῆς Ι. Μονῆς Πάτμου διακόνησε ἀπό τό 1920-1926 καί διορίσθηκε Προϊστάμενος τοῦ Ι. Σπηλαίου τῆς Ἀποκαλύψεως κατά τά έτη 1926-1932.

Τὸ 1935 ψηφίζεται, ἀπὸ τήν Πατμιακή Ἀδελφότητα, Καθηγούμενος καὶ Πατριαρχικὸς Ἔξαρχος Πάτμου. Ἀντιστέκεται μὲ σθένος στὰ σχέδια τῶν Ἰταλῶν κατακτητῶν, στὴν προσπάθεια, δηλαδή, ἐξιταλισμοῦ τῆς Δωδεκανήσου καὶ τῆς αὐτονόμησης τῶν νησιῶν ἀπὸ τὴν Μητέρα Ἐκκλησία, τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ ὑπαγωγῆς αὐτῶν στὸν Πάπα τῆς Ρώμης. Γι᾽ αὐτὸν τὸν ἀγώνα του ἐξορίζεται ἀπὸ τὴν Πάτμο, ἀπὸ τούς Ἰταλούς κατακτητές.

Στίς 14 Νοεμβρίου 1935 ἐκλέγεται Ἡγούμενος στήν Ι. Μονή τῆς Πάτμου καί τό 1937 ἱδρύει τήν Ι. Μονή Εὐαγγελισμοῦ, μὲ τὴν ἄμεση συνεργασία τῆς πνευματικῆς του θυγατέρας, τῆς δασκάλας ἀπὸ τὴν Κάλυμνο, Καλλιόπης Γούναρη, τῆς μετέπειτα πρώτης Ἡγουμένης τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, Εὐστοχίας Μοναχῆς. Παράλληλα,κατά τά ἔτη 1939-1940  διακονεῖ  ὡς Ἐφημέριος στό Ι. Προσκύνημα τῆς Παναγίας τῆς Διασώζουσας.

Συνεχίζει τήν ἀσκητική του πορεία, ἀλλά καί τήν ἱεραποστολική του δράση. Ὀργώνει τά Δωδεκάνησα, διδάσκει, ἐξομολογεῖ, στηρίζει, κατευθύνει, θεραπεύει, ἱδρύει κρυφά Σχολεῖα καί ἀγωνίζεται γιά τή διάσωση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καί τῆς ὀρθόδοξης πίστης. Πυροδοτεῖ καρδιές, πού σκιρτοῦν στό ἄκουσμα τοῦ Θείου Ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ καί ἀναδεικνύονται τολμηρές, γενναῖες ἀγωνίστριες στόν πνευματικό στίβο. Ἱδρύει εὐαγῆ ἱδρύματα: Ὀρφανοτροφεῖα, οἰκοτροφεῖα, μοναστήρια, φιλανθρωπικές  ἑστίες. Εἶναι ὁ φιλό-στοργος πατέρας, ὁ ἄγρυπνος πρεσβευτής στόν Κύριος γιά τήν σωτηρία  τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ.

Στίς 16 Ἀπριλίου 1970 εἰσῆλθε θριαμβευτικά στήν ἀείφωτη Χώρα τῆς ἀτελεύτητης Αἰωνιότητας, ἀφοῦ ἔφθασε στήν θέωση. Ἀπό ἐκεῖ πρεσβεύει γιά τούς στρατοκόπους τῆς κοιλάδας τοῦ κλαυθμῶνα καί ὑποψήφιους κατοίκους τοῦ Παραδείσου.

Ἔζησε  μέ συνέπεια τήν ὀρθόδοξη πίστη, ἔλαβε  χαρίσματα ἰαματικά καί προορατικά καί κατατάχθηκε ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο στό Ὀρθόδοξο Ἁγιολόγιο στίς 29 Αὐγούστου 2018, γιά νά τιμᾶται ἡ μνήμη του στίς 16 Ἀπριλίου.-

                                              

                                              Ἀπολυτίκιον

                                        Ἦχος πλ. δ΄. Ταῖς τῶν δακρύων σου.

Ἀσκητικαῖς σου ἀρεταῖς, Παρακλήτου τὴν χάριν ὑποδεξάμενος, τῶν Μοναζόντων ὁδηγός, καὶ εὐσεβῶν διδάσκαλος ἐχρημάτισας, καὶ ὤφθης ἀκριβής, τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς ὑποτύπωσις, Ἀμφιλόχιε Πατὴρ ἡμῶν Ὅσιε. Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.-

                                

       Από την ποιητική Συλλογή    <<ΨΗΦΙΔΕΣ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΩΝ>>   Ελ.Α.Κλ.

  Απαλλαγή.

Οικιστής της γης ο άνθρωπος.

Υποψήφιος Ουρανοπολίτης.

Αγωνιστής ακατάπαυστος.

Δέσμιος παθών ενίοτε.

                                                                                                                              Η πορεία συνεχίζεται.                                                                                                                                 Η επιτυχία αμφίβολη.

Απαλλαγή το αντίδοτο. 

Η νίκη προοπτική.

Απαλλαγή απ’ ό.τι

      αναστέλλει την πορεία,

δυναμιτίζει τον αγώνα,

εξασθενεί τις δυνάμεις.

Απαλλαγή, λοιπόν, και οι μάχες

          νικηφόρες εμφαίνονται.-

                    

                                ΕΝΑΥΣΜΑΤΑ            

Ø  Δ ι α μ έ ν ε ι ς  με  τον  Θ ε ό, α ν    β ι ώ ν ε ι ς  τον   Σ τ α υ ρ ό.

Ø  Αν   τ α π ε ι ν ω θ ε ί ς,  από τον Χριστό  θα  ε π ο χ η θ ε ί ς.

Ø  Η  α π ε ξ ά ρ τ η σ η  από το θ έ λ η μ ά  μας και   η  ε ξ ά ρ τ η  σ η  από 

το  θ έ λ η μ ά  Του  συνεπάγεται   κ α τ α ξ ί ω σ η   κ ο ι ν ω ν ί α ς  με   τον  Θ ε ό.

Ø  Ο   α γ ω ν ι σ τ ή ς  αναμένει  τον θ ά ν α τ ο  κάθε   μ έ ρ α.

Ο Ά γ ι ο ς   επιθυμεί   τον  θ ά ν α τ ο  κάθε  ώ ρ α.

ΦΙΛΟΚΑΛΙΚΑ   ΡΗΜΑΤΑ  ΑΓ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ  του  ΣΑΡΩΦ

v  Όποιος θέλει να σωθεί πρέπει να έχει την καρδιά του σε κατάσταση μετανοίας

και συντριβής: «Θυσία τω Θεώ πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει» (Ψαλμ. ν΄, 19).

v  Όταν ο άνθρωπος προσπαθεί να έχει καρδιά τα­πεινή και λογισμό ειρηνικό,τότε

όλες οι σκευωρίες του εχθρού μένουν ανενέργητες. Διότι όπου υπάρχει η ειρήνη των λογισμών, εκεί αναπαύεται ο Ίδιος ο Θεός:«Εν ειρήνη ο τόπος Αυτού» (Ψαλμ.οε΄, 3).

v  Προτού ακούσεις τον άλλον  δεν πρέπει  να  απαν­τάς. «Ος  αποκρίνεται  λόγον

πριν ακούσαι, αφροσύνη αυτώ εστί και όνειδος» (Παροιμ. ιη΄, 13).

v  Όταν ο άνθρωπος δεχθεί κάτι το θεϊκό μέσα του, η καρδιά του χαίρεται.

Όταν αντιθέτως δεχθεί κάτι το διαβολικό τότε συγχύζεται και ταράζεται.

v  Όποιος υποφέρει την ασθένεια του με υπομονή και ευγνωμοσύνη προς τον

Θεό, στεφανώνεται σαν μάρτυς και αγωνιστής.

v  Πρέπει να προσπαθούμε να είμεθα ελεύθεροι από τους ακάθαρτους λογισμούς,

ιδιαιτέρως όταν προσευχόμεθα προς τον Θεό. Διότι δεν είναι δυνατόν να συνυπάρχουν η δυσοσμία με την ευωδία.