3/1
ΑΓΙΑ ΘΩΜΑΪΔΑ.
-Ἡ
ἀθλήτρια τῆς ὑπομονῆς.-
«Μακάριος ἀνὴρ ὅς ὑπομένει πειρασμόν, ὅτι
δόκιμος γενόμενος λήψεται τὸν στέφανο τῆς ζωῆς, ὅν ἐπηγγείλατο ὁ Κύριος τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν» (Ἰακ. α΄,12) Ὁ Ἀπ.
Ἰάκωβος μακαρίζει ἐκεῖνον, ποὺ ὑπομένει πειρασμὸ καὶ θλίψη καὶ στενοχωρία,
γιατί γνωρίζει, ὅτι τοιουτοτρόπως
ἐξασφαλίζει ἄφθαρτο στέφανο καὶ
ἀποκομίζει αἰώνιο κέρδος, κατὰ τὴν ὑπόσχεση τοῦ Κυρίου.
Τὸ μυστικό, λοιπόν, τῆς
νίκης ἡ ὑπομονή. «Ὑπομονῆς χρείαν ἔχομε», τονίζουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Ὑπομονῆς
ἐμπειρίες προβάλλουν ὅλοι οἱ Ἅγιοι. Ὑπομονή, συνιστᾶ μὲ τὴ βιοτή της καὶ ἡ Ἁγία
ΘΩΜΑΪΔΑ. Ἄς τὴ γνωρίσουμε καὶ ἂς ἀντλήσουμε δύναμη ἀπὸ τὸ παράδειγμά της.
Πατρίδα της εἶναι ἡ
Λέσβος. Γονεῖς της ὁ Μιχαὴλ καὶ ἡ Καλή. Εὐδιάκριτοι,
γιὰ τὸν πλοῦτο τὸν ὑλικό, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν ψυχικό. Τὴ μακαριότητα ὅμως
ἐπισκιάζει ἡ ἀτεκνία. Ὁ πόνος εἶναι βαθύς, ἡ θλίψη ἐμφανής, ἀλλὰ καὶ ἡ προσευχὴ
ἐπίμονη καὶ ἡ ἐλπίδα ἄσβεστη.
Ἡ ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ
ἔρχεται καταφατική. Ἡ Παναγία, Μεσίτρια στὸ Γυιό της, γίνεται καὶ ἀγγελιαφόρος
πρὸς τὴν πονεμένη μάνα. Μὲ ὄνειρο τῆς ἀποκαλύπτει τὴν ἀπόκτηση χαρισματούχου
παιδιοῦ. Καὶ ὄντως γεννιέται ἕνα χαριτωμένο κορίτσι, καρπὸς προσευχῆς, ἀλλὰ καὶ
αἰτία ἔνθερμης δοξολογίας πρὸς τὸν Κύριο. Βαπτίζεται μὲ τὸ ὄνομα Θωμαϊδα καὶ
παίρνει τὴ Θεϊκὴ Χάρη. Ἡ πίστη στὸν ἀληθινὸ Θεὸ μεταλαμπαδεύεται στὴν παιδικὴ
ψυχή. Ἡ αὔξηση τῆς ἡλικίας ἀποκαλύπτει καὶ τὰ σωματικὰ καὶ ψυχικὰ χαρίσματά
της. Οἱ ἄνθρωποι μιλοῦν κολακευτικὰ γι’ αὐτήν. Οἱ γονεῖς ὀνειρεύονται τὴν Θωμαϊδα
μέσα σὲ μία εὐτυχισμένη οἰκογένεια. Ἔτσι παρεμβαίνουν δυναμικὰ στὴ ζωή της,
καταπνίγουν τὸν μοναστικό της πόθο καὶ τὴν ἐξαναγκάζουν σὲ ἡλικία 24 χρονῶν νὰ
παντρευτεῖ τὸν Στέφανο. Τότε ἀρχίζει μία μαρτυρικὴ πορεία. Ἡ συζυγικὴ
συμπεριφορὰ βάναυση, πληγώνει βαθιὰ καὶ καθημερινὰ τὴν εὐαίσθητη ψυχή της. Τὸ
σῶμα της δέχεται ἀνελέητα χτυπήματα κι οἱ πληγὲς εἶναι διαρκεῖς. Ὅμως παραμένει
ἑδραία στὴν πίστη, σταθερὴ στὸ φρόνημα, ἀποφασιστικὴ στὴν στάση.
Ἀντιμετωπίζει τὴν
κατάσταση μὲ πολλὴ προσευχὴ καὶ πολλὴ ὑπομονή. Δέχεται καρτερικὰ τὰ πάντα.
Ὑπομένει ἀγόγγυστα τὰ πάνδεινα.
Ἐγκαταλείπουν
τὴ Μυτιλήνη καὶ ἐγκαθίστανται στὴν Κων/πολη. Οἱ γονεῖς της ἀφήνουν ὁλόκληρη τὴν
περιουσία τους καὶ ἀκολουθοῦν τὴν κόρη τους, γιὰ συμπαράσταση στὶς δύσκολες
μέρες, ποὺ περνάει.
Σύντομα ὁ πατέρας της
ἀναχωρεῖ γιὰ τὸν Οὐρανὸ καὶ ἡ μητέρα της γίνεται Μοναχὴ καὶ ἀργότερα Ἡγουμένη.
Ἡ μαρτυρικὴ ὅμως ζωὴ
τῆς Θωμαϊδας συνεχίζεται ἀμείωτα. Μοναδική της διέξοδος ἡ φιλανθρωπία. Ντύνει
γυμνοὺς ὑφαίνοντας καὶ ράβοντας. Προσφέρει τροφὴ σὲ πεινασμένους. Μεταφράζει σὲ
πράξη τὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης. Γίνεται παράδειγμα γιὰ μίμηση.Ὁ Θεὸς παρακολουθεῖ
τὴν ἀγωνιστική της πορεία, τὴν ἔντονη προσπάθεια, τὴν ἡρωϊκὴ ἀντιμετώπιση καὶ
τὴν ἀξιώνει θαυματουργικοῦ χαρίσματος. Οἱ προσευχὲς της εἰσακούονται καὶ
ἀσθενεῖς θεραπεύονται.
3 Ἰανουαρίου τῆς
τρίτης δεκαετίας τοῦ 10ου αἰώνα. Ἡ ὥρα τῆς λήξης τοῦ ἀγώνα σημαίνει. Μετὰ ἀπὸ
δεκατρία χρόνια μαρτυρικῆς συζυγικῆς ζωῆς καὶ σὲ ἡλικία 38 χρονῶν ἐκδημεῖ πρὸς
Κύριον. Τότε σηματοδοτεῖται καὶ ἡ ἀρχὴ μιᾶς ἀτελεύτητης ἀγαλλίασης. Ἡ παρουσία
τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ἀγάπη Του θὰ εἶναι Φῶς, ποὺ θὰ φωτίζει αἰώνια καὶ θὰ εὐφραίνει
ἄληκτα τὴν Ἀθλήτρια τῆς ὑπομονῆς. Ὁ τάφος της ὁρίζεται στὸ Μοναστήρι, ποὺ
ἀναπαυόταν καὶ ἡ μητέρα της. Τὸ πάνσεπτο λείψανό της σκορπίζει πλούσια τὴ θαυματουργικὴ
Χάρη, ἀφοῦ καὶ ὁ δαιμονισθείς σύζυγός της θεραπεύεται.Ἔτσι ὁ Θεὸς ἀντιδοξάζεται
ἀπὸ τοὺς Ἁγίους, ποὺ Τὸν δοξάζουν.-
Ελ. Α. Κλ.