25/11 ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ

25/11  ΑΓΙΑ   ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ

    «Μνήμη Ἁγίου, μίμησις Ἁγίου». Οἱ Ἅγιοι, φωτεινὰ παραδείγματα, γιὰ μίμηση. Ἡ ζωὴ τους δαπανᾶται στὴν ἄσκηση καὶ στὴ θυσία, στὴ φιλανθρωπία καὶ στὴν ἱεραπο­στολή, στὴν οἰκογένεια καὶ στὴν κοινωνία, στὸ Μοναστήρι καὶ στὴν ἔρημο. Τὰ ἔργα τους, ἀλάθητα ὁρόσημα πορείας. Τὸ φρόνημά τους, ἐγερτήριο σάλπισμα. Οἱ ἀποφάσεις τους, παντοτινὰ ἐπίκαιρες. Τιμᾶμε τὸν Ἅγιο, ὅταν εἴμαστε ἀποφασισμένοι νὰ τὸν μιμηθοῦμε, νὰ ἐγκολπωθοῦμε τὸ πιστεύω του, νὰ βιώσουμε τὴ ζωή του, νὰ ἐνστερνισθοῦμε τὶς ἀποφάσεις του. Αὐτὰ ζητᾶ ἀπ' ὅλους μας ἡ πρωταθλήτρια τοῦ στίβου Ἁγία  ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ.

    Ἡ Ἀλεξάνδρεια εἶναι ἡ πατρίδα της. Κατάγεται ἀπὸ πλούσια, περιφανή, εἰδω-λολατρικὴ οἰκογένεια. Μορφώνεται ἄριστα. Ὁ Πλάτωνας καί ὁ Ἀριστοτέλης κατα­κτοῦν τὴ σκέψη της. Εἶναι μία ἀξιοζήλευτη νέα. Πολὺ πλούσια, πολὺ ὡραία, πολὺ σοφή. Ἀσύγκριτη σ' ὅλα. Συνειδητο­ποιεῖ τὰ προσόντα της καί ἀπορρίπτει τὶς προτάσεις γάμου. Μόνο ἀνώτερό της δέχεται, γιὰ σύζυγο, δηλώνει ἐπίσημα καὶ κατηγορηματικά. Οἱ γονεῖς ματαιοπονοῦν.  Ἀπελπίζο­νται καὶ τὴ στέλνουν σὲ Ἀσκητὴ φιλόσοφο γιὰ πολύτιμες συμβουλές. Ὁ Ἀσκητὴς τῆς ὑποδεικνύει ἕνα νέο, μοναδικὸ καί ἀνεπανάληπτο, ἀνυπέρβλητο καί ἀσύγκριτο. Ἡ Αἰκατερίνη ἀδημονεῖ νὰ τὸν γνωρίσει. Ἐκτελεῖ ἀπαρέγκλιτα τὴν ὑπόδειξη τοῦ Ἀσκητῆ. Μὲ τὴν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου στὰ χέρια ἱκετεύει νὰ τῆς φανερώσει τὸν Υἱό της. Παρουσιάζεται, λοι­πόν, στὸν ὕπνο της ἡ Παναγία Βρεφοκρατοῦσα, μὲ τὸ πρό­σωπο τοῦ Χριστοῦ ἀπεστραμμένο ἀπὸ τὴν Αἰκατερίνη. Καὶ  διευκρινίζει τὴν ἀπέχθειά του καὶ διατυπώνει τὴν προτροπή,νὰ ὑπακούσει στὶς συμβουλὲς τοῦ Ἀσκητῆ. Συγκλονισμένη ἡ Αἰκατερίνη διηγεῖται τὸ ὅραμα στὸν σεβάσμιο Γέροντα. Τὴν κατηχεῖ καὶ τὴ βαπτίζει. Τότε βλέπει πάλι τὴν Παναγία μὲ τὸ Χριστὸ νὰ τὴν ἀτενίζει γλυκύτατα καὶ νὰ τῆς δωρίζει δακτύλιο ἀρραβώνα. Ἀπό τὴν ὥρα ἐκείνη ἡ Αἰκατερίνη ἐμ­φορεῖται ἀπὸ φλογερὸ Θεῖο ἔρωτα. Ἀνήκει στὸ Χριστό. Εἶ­ναι δική Του. Διατίθεται στὴν ὑπηρεσία Ἐκείνου. Διδάσκει καὶ συμβουλεύει, διεγείρει καὶ μεταστρέφει.

     Ὁ ἄρχοντας τῆς Ἀλεξανδρείας τὴν καλεῖ νὰ μονομαχήσει μὲ 150 σοφούς. Μὲ ἀκαταμάχητα ἐπιχειρήματα τοὺς ἀφήνει ἄναυδους.  Ὁμολογοῦν  τὴν  ἦττα τους καὶ προσέρχο­νται στὸ Χριστό. Διακηρύττουν τὴν πίστη τους καὶ γίνονται Μάρτυρες. Ἡ Ἁγία συλλαμβάνεται, βασανίζεται καὶ φυλα­κίζεται. Ἐκεῖ τὴν ἐπισκέπτεται κρυφὰ ἡ Αὐγούστα, μὲ τὸν στρατηλάτη Πορφυρίωνα καὶ 200 στρατιῶτες. Ἀκοῦνε γιὰ τὸ Χριστό, θαυμάζουν τὸ Χριστό, πιστεύουν στὸ Χριστὸ καὶ πεθαίνουν γιὰ τὸ Χριστό. Ἡ Ἁγία εἶναι ὑπεύθυνη. Δένεται σὲ τροχὸ μὲ κοφτερὰ μαχαίρια. Ἀλλὰ ὁ Κύριος τὴν ἐλευθε­ρώνει, τὰ δὲ μαχαίρια διασκορπίζονται καὶ σφάζουν τοὺς ἀπίστους. Ἡ Ἁγία προσεύχεται. Ὁ λαὸς θαυμάζει. Ὁ ἄρχο­ντας ὠρύεται. Καὶ οἱ δήμιοι τὴν ἀποκεφαλίζουν. Τὸ σεπτό της σκήνωμα μεταφέρουν Ἅγιοι Ἄγγελοι στὸ Ὄρος Σινᾶ. Ἡ ψυχή της ζεῖ πανευφρόσυνα στὸν Οὐρά­νιο Νυμφώνα. Τιμᾶμε τὴ Μεγαλομάρτυρα, στὶς 25 Νοεμβρίου.

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ. Ἦχος πλ. Α΄  (Τὸν  συνάναρχον Λόγον.)

            Τὴν πανεύφημον νύμφην Χριστοῦ ὑμνήσωμεν, Αἰκατερίναν τὴν θείαν καὶ πολιοῦχον Σινᾶ, τὴν βοήθειαν ἡμῶν καὶ ἀντίληψιν, ὅτι ἐφίμωσε λαμπρῶς, τοὺς κομψοὺς τῶν ἀσεβῶν, τοῦ Πνεύματος τὴ μαχαίρα· καὶ νῦν ὡς Μάρτυς στεφθεῖσα, αἰτεῖ­ται πᾶσι τὸ μέγα ἔλεος.

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ.

            Νύμφη τοῦ Σωτῆρος πανευκλεή, αἴγλη παρθενίας, καὶ σοφίας τὴν καλλονή, καὶ Μαρτύρων ἄθλοις, λαμπρῶς πεποικιλμένη, Αἰκατερίνα ὤφθης, ὡς καλλιπάρθενος.

25/11  ΑΓ.  Α Ι ΚΑ Τ Ε Ρ Ι Ν Η.

    «Μνήμη Ἁγίου, μίμησις Ἁγίου». Οἱ Ἅγιοι, φωτεινὰ παραδείγματα, γιὰ μίμηση. Ἡ ζωὴ τους δαπανᾶται στὴν ἄσκηση καὶ στὴ θυσία, στὴ φιλανθρωπία καὶ στὴν ἱεραπο­στολή, στὴν οἰκογένεια καὶ στὴν κοινωνία, στὸ Μοναστήρι καὶ στὴν ἔρημο. Τὰ ἔργα τους, ἀλάθητα ὁρόσημα πορείας. Τὸ φρόνημά τους, ἐγερ-τήριο σάλπισμα. Οἱ ἀποφάσεις τους, παντοτινὰ ἐπίκαιρες. Τιμᾶμε τὸν Ἅγιο, ὅταν εἴμαστε ἀποφασισμένοι νὰ τὸν μιμηθοῦμε, νὰ ἐγκολπωθοῦμε τὸ πιστεύω του, νὰ βιώσουμε τὴ ζωή του, νὰ ἐνστερνισθοῦμε τὶς ἀποφάσεις του. Αὐτὰ ζητᾶ ἀπ' ὅλους μας ἡ πρωταθλήτρια τοῦ στίβου Ἁγία  ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ.

    Ἡ Ἀλεξάνδρεια εἶναι ἡ πατρίδα της. Κατάγεται ἀπὸ πλούσια, περιφανή, εἰδωλολατρικὴ οἰκογένεια. Μορφώνεται ἄριστα. Ὁ Πλάτωνας καί ὁ Ἀριστο-τέλης κατα­κτοῦν τὴ σκέψη της. Εἶναι μία ἀξιοζήλευτη νέα. Πολὺ πλούσια, πολὺ ὡραία, πολὺ σοφή. Ἀσύγκριτη σ' ὅλα. Συνειδητο­ποιεῖ τὰ προσόντα της καί ἀπορρίπτει τὶς προτάσεις γάμου. Μόνο ἀνώτερό της δέχεται, γιὰ σύζυγο, δη-λώνει ἐπίσημα καὶ κατηγορηματικά. Οἱ γονεῖς ματαιοπονοῦν.Ἀπελπίζο­νται καὶ τὴ στέλνουν σὲ Ἀσκητὴ φιλόσοφο γιὰ πολύτιμες συμβουλές. Ὁ Ἀσκητὴς τῆς ὑποδεικνύει ἕνα νέο, μοναδικὸ καί ἀνεπανάληπτο, ἀνυπέρβλητο καί ἀσύγκρι-το. Ἡ Αἰκατερίνη ἀδημονεῖ νὰ τὸν γνωρίσει. Ἐκτελεῖ ἀπαρέγκλιτα τὴν ὑπό-δειξη τοῦ Ἀσκητῆ. Μὲ τὴν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου στὰ χέρια ἱκετεύει νὰ τῆς φανερώσει τὸν Υἱό της. Παρουσιάζεται, λοι­πόν, στὸν ὕπνο της ἡ Παναγία Βρε-φοκρατοῦσα, μὲ τὸ πρό­σωπο τοῦ Χριστοῦ ἀπεστραμμένο ἀπὸ τὴν Αἰκατερίνη. Καὶ  διευκρινίζει τὴν ἀπέχθειά του καὶ διατυπώνει τὴν προτροπή,νὰ ὑπακούσει στὶς συμβουλὲς τοῦ Ἀσκητῆ. Συγκλονισμένη ἡ Αἰκατερίνη διηγεῖται τὸ ὅραμα στὸν σεβάσμιο Γέροντα. Τὴν κατηχεῖ καὶ τὴ βαπτίζει. Τότε βλέπει πάλι τὴν Παναγία μὲ τὸ Χριστὸ νὰ τὴν ἀτενίζει γλυκύτατα καὶ νὰ τῆς δωρίζει δακτύλιο ἀρραβώνα. Ἀπό τὴν ὥρα ἐκείνη ἡ Αἰκατερίνη ἐμ­φορεῖται ἀπὸ φλογερὸ Θεῖο ἔρωτα. Ἀνήκει στὸ Χριστό. Εἶ­ναι δική Του. Διατίθεται στὴν ὑπηρεσία Ἐκεί-νου. Διδάσκει καὶ συμβουλεύει, διεγείρει καὶ μεταστρέφει.

     Ὁ ἄρχοντας τῆς Ἀλεξανδρείας τὴν καλεῖ νὰ μονομαχήσει μὲ 150 σοφούς. Μὲ ἀκαταμάχητα ἐπιχειρήματα τοὺς ἀφήνει ἄναυδους. Ὁμολογοῦν τὴν ἦττα τους καὶ προσέρχο­νται στὸ Χριστό. Διακηρύττουν τὴν πίστη τους καὶ γίνονται Μάρτυρες. Ἡ Ἁγία συλλαμβάνεται, βασανίζεται καὶ φυλα­κίζεται. Ἐκεῖ τὴν ἐπισκέπτεται κρυφὰ ἡ Αὐγούστα, μὲ τὸν στρατηλάτη Πορφυρίωνα καὶ 200 στρατιῶτες. Ἀκοῦνε γιὰ τὸ Χριστό, θαυμάζουν τὸ Χριστό, πιστεύουν στὸ Χριστὸ καὶ πεθαίνουν γιὰ τὸ Χριστό. Ἡ Ἁγία εἶναι ὑπεύθυνη. Δένεται σὲ τροχὸ μὲ κοφτερὰ μαχαίρια. Ἀλλὰ ὁ Κύριος τὴν ἐλευθε­ρώνει, τὰ δὲ μαχαίρια διασκορπίζονται καὶ σφάζουν τοὺς ἀπίστους. Ἡ Ἁγία προσεύχεται. Ὁ λαὸς θαυμάζει. Ὁ ἄρχο­ντας ὠρύεται. Καὶ οἱ δήμιοι τὴν ἀποκεφαλίζουν.Τὸ σεπτό της σκήνωμα μεταφέρουν Ἅγιοι Ἄγγελοι στὸ Ὄρος Σινᾶ. Ἡ ψυχή της ζεῖ πανευ-φρόσυνα στὸν Οὐρά­νιο Νυμφώνα. Τιμᾶμε τὴ Μεγαλομάρτυρα, στὶς 25 Νοεμ-βρίου.

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ. Ἦχος πλ. Α΄  (Τὸν  συνάναρχον Λόγον.)

            Τὴν πανεύφημον νύμφην Χριστοῦ ὑμνήσωμεν, Αἰκατερίναν τὴν θείαν καὶ πολιοῦχον Σινᾶ, τὴν βοήθειαν ἡμῶν καὶ ἀντίληψιν, ὅτι ἐφίμωσε λαμπρῶς, τοὺς κομψοὺς τῶν ἀσεβῶν, τοῦ Πνεύματος τὴ μαχαίρα· καὶ νῦν ὡς Μάρτυς στεφθεῖσα, αἰτεῖ­ται πᾶσι τὸ μέγα ἔλεος.

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ.

            Νύμφη τοῦ Σωτῆρος πανευκλεή, αἴγλη παρθενίας, καὶ σοφίας τὴν καλ-λονή, καὶ Μαρτύρων ἄθλοις, λαμπρῶς πεποικιλμένη, Αἰκατερίνα ὤφθης, ὡς καλλιπάρθενος.

30. ΟΣΙΟΣ  ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ  ὁ Καυσοκαλυβίτης

                                     

           

            Τή Θριαμβεύουσα Ἐκκλησία συγκροτοῦν ὅλοι οἱ πιστοί Ἀκό-λουθοι τοῦ Ἰησοῦ, οἱ ἀνένδοτοι Ἀγωνιστές τῆς Ἀλήθειας, οἱ ἀναρίθμητοι Μάρτυρες, οἱ πολυάριθμοι Ὁμολογητές, οἱ Ὅσιοι καί οἱ Δίκαιοι, ὅσοι ἐδόξασαν καί εὐαρέστησαν μέ τή βιοτή τους τόν Κύριο.

Στὴ Χορεία τῶν  Ὁσίων συναριθμήθηκε καὶ ὁ Ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης. Στὶς 27 Νοεμβρίου 2013 ἔγινε ἡ κατάταξή του στὸ  Ἁγιολόγιο  τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας.

            Τέκνο τῆς Εὐβοϊκῆς γῆς, ἐφ’ ὅσον γεννήθηκε στὶς 7 Φεβρουαρίου 1906 στὸν Ἅγιο Ἰωάννη Καρυστίας  Εὔβοιας, ὁ Εὐάγγελος.

            Οἱ  γονεῖς του φτωχοὶ μέν, ἀλλὰ καὶ πιστοὶ Χριστιανοὶ ἐνστάλ-λαξαν στὴν ἄδολη καρδιὰ του τὴν ἀγάπη στὸ Χριστό. 8χρονο παιδὶ βγῆκε στὴ βιοπάλη, ὡς τσοπανόπουλο καὶ ὡς βοηθὸς σὲ παντοπωλεῖο.

Ἡ φοίτησή του στὸ Σχολεῖο ἐλάχιστη. Ἡ καρδιὰ του ὅμως ἁγνὴ δέχτηκε τὸ μήνυμα ἀπὸ τὸ βίο τοῦ Ὁσίου Ἰωάννη Καλυβίτη. Ἡ μίμησή του πάραυτα πόθος διακαὴς ἔγινε.

12χρονος ἀναχωρεῖ γιὰ τὸ ἍγιοὌρος. Ἐκεῖ στὴ Σκήτη Καυσο-καλυβίων συναντᾷ τὸν Ἱερομόναχο Γέροντα Παντελεήμονα καὶ τὸν αὐτὰδελφό του Μοναχὸ Ἰωαννίκιο. Ἔμπειροι ἀθλητὲς τοῦ πνεύματος, ἀνένδοτοι ἀγωνιστὲς  στὴ  μοναχικὴ ἀρένα ἔδωσαν τὸ  ἔναυσμα στὸν δόκιμο. Ὁ ἀγώνας τώρα ἀρχίζει δυναμικὰ καὶ δυνάμει Θεοῦ σημειώνει ἁλματώδη πρόοδο.

Θεοχαρίτωτος πλέον κείρεται Μοναχὸς Νικήτας. Τὸ ὄνομά του θυμίζει τὸ στόχο του, τὴ νίκη! Ὄντως ἐπιδίδεται μεθοδικὰ στὴν ἄσκηση, στὴν ἀδιάλειπτη προσευχή, στὴν ἀναντίρρητη ὑπακοή, στὴν ἀπόλυτη ἐγκράτεια, στὴ βαθιὰ ταπείνωση. Γεμάτος φλόγα καὶ ζῆλο, ἀφιερω-μένος χωρὶς ὅρους στὸν Κύριο, προσελκύει τὴ  Θεία Χάρη καὶ ἀποκτᾷ ὑπερφυσικὰ χαρίσματα, ὅπως τὴ διόραση.

Ἡ ἀναχώρησή του ὅμως ἀπὸ τὸ Ἅγιο Ὄρος τώρα ἐπιβάλλεται, ἐφ’ ὅσον ἀρρώστησε βαριά. Ἔτσι 19χρονο παλλικάρι ἔρχεται στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίου ΧαραλάμπουςΛευκῶν, κοντὰ στὸ Αὐλωνάρι Εὔβοιας. Ἐκεῖ τὸν γνωρίζει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σινὰ Πορφύριος ὁ Γ΄, ὁ ὁποῖος ἐκτίμησε τὰ πολλαπλὰ  χαρίσματα καὶ τὸν χειροτόνησε Διάκονο καὶ σὲ λίγο Πρε-σβύτερο Πορφύριο. Εἶναι μόλις 21 ἐτῶν. Πολὺ σύντομα ὁ Μητροπολίτης Καρυστίας Παντελεήμων τὸν χειροθετεῖ Πνευματικὸ - Ἐξομολόγο, δίδοντάς του καὶ τὸ ὀφφίκιο τοῦ Ἀρχιμανδρίτη.

Ἡ μορφή του, ἀλλὰ καὶ ἡ βιοτὴ του γίνονται πόλοι ἕλξης τῶν πιστῶν. Καθοδηγεῖ θεόσοφα. Συμβουλεύει ἀποτελεσματικά. Στηρίζει δυ-ναμικά. Ὁδηγεῖ  στὴ  μετάνοια ἁμαρτωλούς. Σῴζει ψυχὲς καὶ τὶς προσφέ-ρει στὸ Θεό.

Κατ’ αὐτὸ τὸ χρονικὸ  διάστημα ἐφημε-ρεύει καὶ στὸ χωριὸ Τσα-καίοι, γιὰ νὰ ἀναχωρήσει στὴ συνέχεια στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίου Νικο-λάου Ἄνω Βάθειας.

Ὁ στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ  ἐγκαταλείπει τὴ Θαβώρεια  ἠρεμία  καὶ ἀπόλαυση γιὰ νὰ διακονήσει τὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Γερασίμου τῆς Πολυ-κλινικῆς Ἀθηνῶν. Ἐπὶ 33 χρόνια ὁ ταπεινὸς Λευΐτης λειτουργεῖ εὐλαβικά, ἐξομολογεῖ θεοφοβα, νουθετεῖ Χριστοκεντρικά, διασῴζει ἀπολωλότα, θερα-πεύει ψυχικὰ καὶ ἐνίοτε σωματικά.

Τὸ 1950 συνταξιοδοτεῖται καὶ λειτουργεῖ  καὶ ἐξομολογεῖ στὸ ἐρημικὸ ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Νικολάου Καλλισίων Πεντέλης ἕως τὸ 1978, ὁπότε ἀποσύρεται στὸ Μήλεσι Ὠρωποῦ ἱδρύοντας τὸ Ἱερὸ Ἡσυχα-στήριο Μεταμόρφωσης τοῦ Κυρίου. Ὁ τόπος πλέον αὐτὸς κατακλύζεται ἀπὸ πολυπληθῆ λαὸ τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ ἀναπαυθεῖ ψυχικά, νὰ ἐξοπλισθεῖ πνευματικά, νὰ θεραπευθεῖ σωματικά, νὰ νιώσει ἔμπρακτα τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στὸ  πρόσωπο τοῦ δούλου Του Πορφυρίου. Ἡ προόραση, ἡ διόραση καθοδηγοῦν τὸν ταπεινὸ Γέροντα καὶ προσφέρει ὅ,τι ὁ Θεὸς φωτίσει γιὰ ὄφελος σωτηρίας τῶν  παρόντων, ἀλλὰ καὶ ὅσων τηλεφω-νικὰ, ἀνά τὴν ὑφήλιο, ἐπικοινωνοῦν.

1991! Ἡ Θεϊκὴ κλήση φθάνει. Ἡ ἐπίγεια ἀποστολὴ ἔφθασε σὲ αἴσιο τέλος. Ἀναχωρεῖ γιὰ τὸ ἍγιοὌρος, ἀπὸ ἐκεῖ ἀπ’ ὅπου ξεκίνησε ἡ μοναχική του πορεία.Ταπεινὰ καὶ ἀθόρυβα μεταβαίνει πρὸς τὴν ποθητὴ Συνάντηση μὲ τὸν Λατρευτό του Νυμφίο.Τὸ σῶμα του ἐνταφιάζεται ἐκεῖ, στὴν ἀφάνεια, ἐνῷ ἡ ψυχὴ του νικηφόρα προσέρχεται στὰ Οὐράνια Σκη-νώματα γιὰ ἀπολαύσεις ἀτέρμονες.

Οἱ πρεσβεῖες ὅμως τοῦ Ὁσίου μας συνεχίζονται ἀκατάπαυστα καὶ γιὰ τὴ  δική μας σωτηρία.Τὸν τιμᾶμε στὶς 2 Δεκεμβρίου.-

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ

Χαίροις τῶν ὁσίων ἡ καλλονὴ, καὶ τῶν ἀσκουμένων ὁδηγὸς καὶ ὑπογραμμός. Χαίροις ἱερέων τὸ στέφος καὶ ἡ δόξα, Πορφύριε τρισμάκαρ, Ἄθωνος καύχημα.-   

                 

  

25/11  ΑΓ.  Α Ι ΚΑ Τ Ε Ρ Ι Ν Η.

    «Μνήμη Ἁγίου, μίμησις Ἁγίου». Οἱ Ἅγιοι, φωτεινὰ παραδείγματα, γιὰ μίμηση. Ἡ ζωὴ τους δαπανᾶται στὴν ἄσκηση καὶ στὴ θυσία, στὴ φιλανθρωπία καὶ στὴν ἱεραπο­στολή, στὴν οἰκογένεια καὶ στὴν κοινωνία, στὸ Μοναστήρι καὶ στὴν ἔρημο. Τὰ ἔργα τους, ἀλάθητα ὁρόσημα πορείας. Τὸ φρόνημά τους, ἐγερ-τήριο σάλπισμα. Οἱ ἀποφάσεις τους, παντοτινὰ ἐπίκαιρες. Τιμᾶμε τὸν Ἅγιο, ὅταν εἴμαστε ἀποφασισμένοι νὰ τὸν μιμηθοῦμε, νὰ ἐγκολπωθοῦμε τὸ πιστεύω του, νὰ βιώσουμε τὴ ζωή του, νὰ ἐνστερνισθοῦμε τὶς ἀποφάσεις του. Αὐτὰ ζητᾶ ἀπ' ὅλους μας ἡ πρωταθλήτρια τοῦ στίβου Ἁγία  ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ.

    Ἡ Ἀλεξάνδρεια εἶναι ἡ πατρίδα της. Κατάγεται ἀπὸ πλούσια, περιφανή, εἰδωλολατρικὴ οἰκογένεια. Μορφώνεται ἄριστα. Ὁ Πλάτωνας καί ὁ Ἀριστο-τέλης κατα­κτοῦν τὴ σκέψη της. Εἶναι μία ἀξιοζήλευτη νέα. Πολὺ πλούσια, πολὺ ὡραία, πολὺ σοφή. Ἀσύγκριτη σ' ὅλα. Συνειδητο­ποιεῖ τὰ προσόντα της καί ἀπορρίπτει τὶς προτάσεις γάμου. Μόνο ἀνώτερό της δέχεται, γιὰ σύζυγο, δη-λώνει ἐπίσημα καὶ κατηγορηματικά. Οἱ γονεῖς ματαιοπονοῦν.Ἀπελπίζο­νται καὶ τὴ στέλνουν σὲ Ἀσκητὴ φιλόσοφο γιὰ πολύτιμες συμβουλές. Ὁ Ἀσκητὴς τῆς ὑποδεικνύει ἕνα νέο, μοναδικὸ καί ἀνεπανάληπτο, ἀνυπέρβλητο καί ἀσύγκρι-το. Ἡ Αἰκατερίνη ἀδημονεῖ νὰ τὸν γνωρίσει. Ἐκτελεῖ ἀπαρέγκλιτα τὴν ὑπό-δειξη τοῦ Ἀσκητῆ. Μὲ τὴν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου στὰ χέρια ἱκετεύει νὰ τῆς φανερώσει τὸν Υἱό της. Παρουσιάζεται, λοι­πόν, στὸν ὕπνο της ἡ Παναγία Βρε-φοκρατοῦσα, μὲ τὸ πρό­σωπο τοῦ Χριστοῦ ἀπεστραμμένο ἀπὸ τὴν Αἰκατερίνη. Καὶ  διευκρινίζει τὴν ἀπέχθειά του καὶ διατυπώνει τὴν προτροπή,νὰ ὑπακούσει στὶς συμβουλὲς τοῦ Ἀσκητῆ. Συγκλονισμένη ἡ Αἰκατερίνη διηγεῖται τὸ ὅραμα στὸν σεβάσμιο Γέροντα. Τὴν κατηχεῖ καὶ τὴ βαπτίζει. Τότε βλέπει πάλι τὴν Παναγία μὲ τὸ Χριστὸ νὰ τὴν ἀτενίζει γλυκύτατα καὶ νὰ τῆς δωρίζει δακτύλιο ἀρραβώνα. Ἀπό τὴν ὥρα ἐκείνη ἡ Αἰκατερίνη ἐμ­φορεῖται ἀπὸ φλογερὸ Θεῖο ἔρωτα. Ἀνήκει στὸ Χριστό. Εἶ­ναι δική Του. Διατίθεται στὴν ὑπηρεσία Ἐκεί-νου. Διδάσκει καὶ συμβουλεύει, διεγείρει καὶ μεταστρέφει.

     Ὁ ἄρχοντας τῆς Ἀλεξανδρείας τὴν καλεῖ νὰ μονομαχήσει μὲ 150 σοφούς. Μὲ ἀκαταμάχητα ἐπιχειρήματα τοὺς ἀφήνει ἄναυδους. Ὁμολογοῦν τὴν ἦττα τους καὶ προσέρχο­νται στὸ Χριστό. Διακηρύττουν τὴν πίστη τους καὶ γίνονται Μάρτυρες. Ἡ Ἁγία συλλαμβάνεται, βασανίζεται καὶ φυλα­κίζεται. Ἐκεῖ τὴν ἐπισκέπτεται κρυφὰ ἡ Αὐγούστα, μὲ τὸν στρατηλάτη Πορφυρίωνα καὶ 200 στρατιῶτες. Ἀκοῦνε γιὰ τὸ Χριστό, θαυμάζουν τὸ Χριστό, πιστεύουν στὸ Χριστὸ καὶ πεθαίνουν γιὰ τὸ Χριστό. Ἡ Ἁγία εἶναι ὑπεύθυνη. Δένεται σὲ τροχὸ μὲ κοφτερὰ μαχαίρια. Ἀλλὰ ὁ Κύριος τὴν ἐλευθε­ρώνει, τὰ δὲ μαχαίρια διασκορπίζονται καὶ σφάζουν τοὺς ἀπίστους. Ἡ Ἁγία προσεύχεται. Ὁ λαὸς θαυμάζει. Ὁ ἄρχο­ντας ὠρύεται. Καὶ οἱ δήμιοι τὴν ἀποκεφαλίζουν.Τὸ σεπτό της σκήνωμα μεταφέρουν Ἅγιοι Ἄγγελοι στὸ Ὄρος Σινᾶ. Ἡ ψυχή της ζεῖ πανευ-φρόσυνα στὸν Οὐρά­νιο Νυμφώνα. Τιμᾶμε τὴ Μεγαλομάρτυρα, στὶς 25 Νοεμ-βρίου.

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ. Ἦχος πλ. Α΄  (Τὸν  συνάναρχον Λόγον.)

            Τὴν πανεύφημον νύμφην Χριστοῦ ὑμνήσωμεν, Αἰκατερίναν τὴν θείαν καὶ πολιοῦχον Σινᾶ, τὴν βοήθειαν ἡμῶν καὶ ἀντίληψιν, ὅτι ἐφίμωσε λαμπρῶς, τοὺς κομψοὺς τῶν ἀσεβῶν, τοῦ Πνεύματος τὴ μαχαίρα· καὶ νῦν ὡς Μάρτυς στεφθεῖσα, αἰτεῖ­ται πᾶσι τὸ μέγα ἔλεος.

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ.

            Νύμφη τοῦ Σωτῆρος πανευκλεή, αἴγλη παρθενίας, καὶ σοφίας τὴν καλ-λονή, καὶ Μαρτύρων ἄθλοις, λαμπρῶς πεποικιλμένη, Αἰκατερίνα ὤφθης, ὡς καλλιπάρθενος.

30. ΟΣΙΟΣ  ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ  ὁ Καυσοκαλυβίτης

                                     

           

            Τή Θριαμβεύουσα Ἐκκλησία συγκροτοῦν ὅλοι οἱ πιστοί Ἀκό-λουθοι τοῦ Ἰησοῦ, οἱ ἀνένδοτοι Ἀγωνιστές τῆς Ἀλήθειας, οἱ ἀναρίθμητοι Μάρτυρες, οἱ πολυάριθμοι Ὁμολογητές, οἱ Ὅσιοι καί οἱ Δίκαιοι, ὅσοι ἐδόξασαν καί εὐαρέστησαν μέ τή βιοτή τους τόν Κύριο.

Στὴ Χορεία τῶν  Ὁσίων συναριθμήθηκε καὶ ὁ Ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης. Στὶς 27 Νοεμβρίου 2013 ἔγινε ἡ κατάταξή του στὸ  Ἁγιολόγιο  τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας.

            Τέκνο τῆς Εὐβοϊκῆς γῆς, ἐφ’ ὅσον γεννήθηκε στὶς 7 Φεβρουαρίου 1906 στὸν Ἅγιο Ἰωάννη Καρυστίας  Εὔβοιας, ὁ Εὐάγγελος.

            Οἱ  γονεῖς του φτωχοὶ μέν, ἀλλὰ καὶ πιστοὶ Χριστιανοὶ ἐνστάλ-λαξαν στὴν ἄδολη καρδιὰ του τὴν ἀγάπη στὸ Χριστό. 8χρονο παιδὶ βγῆκε στὴ βιοπάλη, ὡς τσοπανόπουλο καὶ ὡς βοηθὸς σὲ παντοπωλεῖο.

Ἡ φοίτησή του στὸ Σχολεῖο ἐλάχιστη. Ἡ καρδιὰ του ὅμως ἁγνὴ δέχτηκε τὸ μήνυμα ἀπὸ τὸ βίο τοῦ Ὁσίου Ἰωάννη Καλυβίτη. Ἡ μίμησή του πάραυτα πόθος διακαὴς ἔγινε.

12χρονος ἀναχωρεῖ γιὰ τὸ ἍγιοὌρος. Ἐκεῖ στὴ Σκήτη Καυσο-καλυβίων συναντᾷ τὸν Ἱερομόναχο Γέροντα Παντελεήμονα καὶ τὸν αὐτὰδελφό του Μοναχὸ Ἰωαννίκιο. Ἔμπειροι ἀθλητὲς τοῦ πνεύματος, ἀνένδοτοι ἀγωνιστὲς  στὴ  μοναχικὴ ἀρένα ἔδωσαν τὸ  ἔναυσμα στὸν δόκιμο. Ὁ ἀγώνας τώρα ἀρχίζει δυναμικὰ καὶ δυνάμει Θεοῦ σημειώνει ἁλματώδη πρόοδο.

Θεοχαρίτωτος πλέον κείρεται Μοναχὸς Νικήτας. Τὸ ὄνομά του θυμίζει τὸ στόχο του, τὴ νίκη! Ὄντως ἐπιδίδεται μεθοδικὰ στὴν ἄσκηση, στὴν ἀδιάλειπτη προσευχή, στὴν ἀναντίρρητη ὑπακοή, στὴν ἀπόλυτη ἐγκράτεια, στὴ βαθιὰ ταπείνωση. Γεμάτος φλόγα καὶ ζῆλο, ἀφιερω-μένος χωρὶς ὅρους στὸν Κύριο, προσελκύει τὴ  Θεία Χάρη καὶ ἀποκτᾷ ὑπερφυσικὰ χαρίσματα, ὅπως τὴ διόραση.

Ἡ ἀναχώρησή του ὅμως ἀπὸ τὸ Ἅγιο Ὄρος τώρα ἐπιβάλλεται, ἐφ’ ὅσον ἀρρώστησε βαριά. Ἔτσι 19χρονο παλλικάρι ἔρχεται στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίου ΧαραλάμπουςΛευκῶν, κοντὰ στὸ Αὐλωνάρι Εὔβοιας. Ἐκεῖ τὸν γνωρίζει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σινὰ Πορφύριος ὁ Γ΄, ὁ ὁποῖος ἐκτίμησε τὰ πολλαπλὰ  χαρίσματα καὶ τὸν χειροτόνησε Διάκονο καὶ σὲ λίγο Πρε-σβύτερο Πορφύριο. Εἶναι μόλις 21 ἐτῶν. Πολὺ σύντομα ὁ Μητροπολίτης Καρυστίας Παντελεήμων τὸν χειροθετεῖ Πνευματικὸ - Ἐξομολόγο, δίδοντάς του καὶ τὸ ὀφφίκιο τοῦ Ἀρχιμανδρίτη.

Ἡ μορφή του, ἀλλὰ καὶ ἡ βιοτὴ του γίνονται πόλοι ἕλξης τῶν πιστῶν. Καθοδηγεῖ θεόσοφα. Συμβουλεύει ἀποτελεσματικά. Στηρίζει δυ-ναμικά. Ὁδηγεῖ  στὴ  μετάνοια ἁμαρτωλούς. Σῴζει ψυχὲς καὶ τὶς προσφέ-ρει στὸ Θεό.

Κατ’ αὐτὸ τὸ χρονικὸ  διάστημα ἐφημε-ρεύει καὶ στὸ χωριὸ Τσα-καίοι, γιὰ νὰ ἀναχωρήσει στὴ συνέχεια στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίου Νικο-λάου Ἄνω Βάθειας.

Ὁ στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ  ἐγκαταλείπει τὴ Θαβώρεια  ἠρεμία  καὶ ἀπόλαυση γιὰ νὰ διακονήσει τὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Γερασίμου τῆς Πολυ-κλινικῆς Ἀθηνῶν. Ἐπὶ 33 χρόνια ὁ ταπεινὸς Λευΐτης λειτουργεῖ εὐλαβικά, ἐξομολογεῖ θεοφοβα, νουθετεῖ Χριστοκεντρικά, διασῴζει ἀπολωλότα, θερα-πεύει ψυχικὰ καὶ ἐνίοτε σωματικά.

Τὸ 1950 συνταξιοδοτεῖται καὶ λειτουργεῖ  καὶ ἐξομολογεῖ στὸ ἐρημικὸ ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Νικολάου Καλλισίων Πεντέλης ἕως τὸ 1978, ὁπότε ἀποσύρεται στὸ Μήλεσι Ὠρωποῦ ἱδρύοντας τὸ Ἱερὸ Ἡσυχα-στήριο Μεταμόρφωσης τοῦ Κυρίου. Ὁ τόπος πλέον αὐτὸς κατακλύζεται ἀπὸ πολυπληθῆ λαὸ τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ ἀναπαυθεῖ ψυχικά, νὰ ἐξοπλισθεῖ πνευματικά, νὰ θεραπευθεῖ σωματικά, νὰ νιώσει ἔμπρακτα τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στὸ  πρόσωπο τοῦ δούλου Του Πορφυρίου. Ἡ προόραση, ἡ διόραση καθοδηγοῦν τὸν ταπεινὸ Γέροντα καὶ προσφέρει ὅ,τι ὁ Θεὸς φωτίσει γιὰ ὄφελος σωτηρίας τῶν  παρόντων, ἀλλὰ καὶ ὅσων τηλεφω-νικὰ, ἀνά τὴν ὑφήλιο, ἐπικοινωνοῦν.

1991! Ἡ Θεϊκὴ κλήση φθάνει. Ἡ ἐπίγεια ἀποστολὴ ἔφθασε σὲ αἴσιο τέλος. Ἀναχωρεῖ γιὰ τὸ ἍγιοὌρος, ἀπὸ ἐκεῖ ἀπ’ ὅπου ξεκίνησε ἡ μοναχική του πορεία.Ταπεινὰ καὶ ἀθόρυβα μεταβαίνει πρὸς τὴν ποθητὴ Συνάντηση μὲ τὸν Λατρευτό του Νυμφίο.Τὸ σῶμα του ἐνταφιάζεται ἐκεῖ, στὴν ἀφάνεια, ἐνῷ ἡ ψυχὴ του νικηφόρα προσέρχεται στὰ Οὐράνια Σκη-νώματα γιὰ ἀπολαύσεις ἀτέρμονες.

Οἱ πρεσβεῖες ὅμως τοῦ Ὁσίου μας συνεχίζονται ἀκατάπαυστα καὶ γιὰ τὴ  δική μας σωτηρία.Τὸν τιμᾶμε στὶς 2 Δεκεμβρίου.-

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ

Χαίροις τῶν ὁσίων ἡ καλλονὴ, καὶ τῶν ἀσκουμένων ὁδηγὸς καὶ ὑπογραμμός. Χαίροις ἱερέων τὸ στέφος καὶ ἡ δόξα, Πορφύριε τρισμάκαρ, Ἄθωνος καύχημα.-