Χαίρε, ότι λειμώνα...Στάσις Α΄ Ε4

 

«Χαίρε,ότι λειμώνα της τρυφής αναθάλλεις· χαίρε, ότι λιμένα των ψυχών ετοιμάζεις».

( Στάσις Α΄Ε4 )

Οι Πρωτόπλαστοι, ζούσαν πανευτυχείς στον λειμώνα του Παραδείσου. Βίωναν ο Αδάμ και η Εύα ανεκλάλητες απολαύσεις. Οι κινήσεις όμως υπερηφανείας επέφεραν τον σκοτασμό του νου και ωδήγησαν στην παρακοή.

Συνέπεια άμεση της παράβασης της θεϊκής εντολής η έξωση των Πρωτοπλάστων από τον Παράδεισο. Η απώλεια της τρυφής, η απομάκρυνση από τον Θεό, η εγκόλπωση της φθοράς και της θνητότητας, συνέπειες της ανυπακοής.

Ο ωκεανός όμως της αγάπης του Θεού, εφεύρε τρόπο μοναδικό, για δυνατότητα μεταστροφής του ανθρώπου και επαναφοράς του στο ΄΄πρότερον  κάλλος΄΄. Η αποστολή του Υιού του  Θεού στη γη αποβλέπει και στοχεύει στη λύτρωση του ανθρώπου.

ΚΥΡ. ΤΥΡΙΝΗΣ. ( Ρωμ. ιγ΄, 11 – ιδ΄ , 4 ) Η ΚΑΤΑΚΡΙΣΗ.

ΚΥΡ. ΤΥΡΙΝΗΣ. ( Ρωμ. ιγ΄, 11 – ιδ΄ , 4 )

Η   ΚΑΤΑΚΡΙΣΗ.

«Συ  τις ει ο κρίνων αλλότριον οικέτην; » ( Ρωμ. ιδ΄ , 4 ) .

Ο μεταπτωτικός άνθρωπος έχει τη δυνατότητα της θέωσης, χωρίς να υπάρχει και η ευκολία της επίτευξης αυτής. Απαιτείται αγώνας ανένδοτος και  εγρήγορση διαρκής. Η εξωστρέφεια υπαρκτή, ενώ η εσωστρέφεια ανύπαρκτη.

Ο άνθρωπος παρατηρεί, κρίνει και επικρίνει, κατακρίνει και καταδικάζει τις ενέργειες των άλλων. Οι προσωπικές πράξεις τον αφήνουν αδιάφορο. Χρονοτριβεί ερευνώντας επιφανειακά τις πράξεις των συνανθρώπων. Κατακρίνει, ενώ αγνοεί την προαίρεση. Καταδικάζει, ενώ δεν γνωρίζει την πιθανότητα της μετάνοιας. Επισκοπεί τους άλλους και δεν ενδοσκοπεί.

Η αυτοκριτική συνεπάγεται την αυτομεμψία, οδηγεί στην  αυτογνωσία και καταλήγει στην Θεογνωσία.

Η αυτομεμψία προκαλεί τη μετάνοια, η οποία σηματοδοτεί την σωτηρία.

Κυρ. Απόκρεω. Η ΑΙΩΝΙΟΣ ΖΩΗ.

ΚΥΡ.   ΑΠΟΚΡΕΩ. (Ματθ.κε΄,31 – 46)

Η  ΑΙΩΝΙΟΣ  ΖΩΗ.

<<Δεύτε  οι  ευλογημένοι του πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμα-σμένην   υμίν   Βασιλείαν…»

Η  Ευαγγελική περικοπή της Κρίσεως τρομοκρατεί τους αμετανόητους αμαρτωλούς και χαροποιεί τους μετανοούντες δικαίους.

Οι μεν πορεύονται εις Κόλαση αιώνιο, οι δε εισέρχονται εις τον Παράδεισο, εις ζωή αιώνιο.

Και οι δυό κατηγορίες ανθρώπων ζουν ό,τι επέλεξαν από την παρούσα ζωή, καθ’ ότι η  αιώνιος ζωή δεν είναι έξοδος από χρονικά όρια, δεν είναι μελλοντική κατάσταση, αλλά παρούσα πραγματικότητα η «εν Χριστώ» ζωή. Ο Κύριος  καθορίζει  εμφαντικά την αιώνιο  ζωή : «Αύτή δε  εστιν η αιώνιος ζωή, ίνα γινώσκωσί  σε  τον μόνον αληθινόν Θεόν και  ον  απέστειλας   Ιησούν Χριστόν.»(Ιωαν.ιζ΄,3).Η γνώση, λοιπόν, του Θεού συνίσταται στην προσωπική σχέση μαζί Του και προϋποθέτει τη βίωση της αγάπης και στους εχθρούς, κατά τον Αγ. Σιλουανό.

Κυρ. Ασώτου. Νέκρωση και ζωή.

ΚΥΡ.  ΑΣΩΤΟΥ  ( Λουκ.  ιε΄, 11 – 32 )

ΝΕΚΡΩΣΗ  και ΖΩΗ.

            <<Ούτος  ο υιός μου νεκρός ην και ανέζησε.»( Λουκ. ιε΄ , 24 ).

            Στην παραβολή του «ασώτου υιού» υπάρχουν δύο κύρια σημεία αναφοράς : Η ασωτία και η επιστροφή.

            Η απομάκρυνση από την πατρική θαλπωρή συνεπάγεται την ασωτία, τη νέκρωση. Η επιστροφή στην πατρική ουσία σηματοδοτεί τη ζωή.

            Η ζωή έξω από τη Ζωή, που είναι ο Θεός, αποτελεί νέκρωση.

           Ο Θεός είναι η ενυπόστατη Ζωή.  «Εγώ ειμι η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή.»( Ιωαν. ιδ΄ ,6 ), δηλώνει ο Υιός και Λόγος του Θεού.

Το σώμα χωρίς την ψυχή είναι νεκρό. Η ψυχή χωρίς το Πανάγιο Πνεύμα είναι νεκρή.

Η αμαρτία συνεπάγεται τον θάνατο της ψυχής.

Η μετάνοια και επιστροφή στον Θεό Πατέρα δίνει το έναυσμα για μια πανευτυχή  βιοτή.

Η αμαρτία απομάκρυνε τους Πρωτόπλαστους από τον Παράδεισο, από τον Θεό, αφού απέβαλλαν τον χιτώνα της Θείας Χάριτος και φόρεσαν το δερμάτινο χιτώνα της φθαρτότητας και θνητότητας.

Η απώλεια της κοινωνίας με τον Θεό σηματοδότησε και την απώλεια της δυνατότητας της Θέωσης.

           Η ενανθρώπηση όμως τουΧριστού επαναδίδει στον μετανοούντα άσωτο τη δυνατότητα της μέθεξης του Θεού. Πραγματοποιείται η επιστροφή στην οικία και η αγαπητική υποδοχή του Πατέρα. Εκεί, στην οικία, στην Εκκλησία, δίδεται το δακτυλίδι, το εχέγγυο της υιοθεσίας, ενδύεται την στολή του Αγίου Πνεύματος, διά του Αγίου Βαπτίσματος, τρέφεται με το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, κατά την Θεία Ευχαριστία και πανηγυρίζει πανευφρόσυνα.

Ο άσωτος υιός δέχεται την Αγιοτριαδική πρόσκληση επιστροφής και ζωοποιείται και απολαύει της διάπυρης αγάπης του Θεού.

Τοιουτοτρόπως η Εκκλησία του Χριστού απαρτίζεται από αμαρτωλούς, που μετανοούν και βιώνουν πλησμονή ζωής και αγάπης.

Η ασωτία πραγματοποιείται με την έξοδο του νου από την καρδιά και τη μνήμη του Θεού και την στροφή σε επιθυμίες εμπαθείς.

Τότε ο νους αποχαριτώνεται. Η επάνοδος του νου στην καρδιά και η επαναπόκτηση της μνήμης του Θεού ζωοποιεί τον  νου και βιώνει ο άνθρωπος την άκτιστη Χάρη του Θεού.

Μιμητές, λοιπόν, του ασώτου υιού, ας γίνουμε, όχι μόνο στην ασωτία, την αμαρτία, αλλά και στην επιστροφή, στη μετάνοια.-