«Χαίρε, ολκάς των θελόντων σωθήναι·
Χαίρε λιμήν των του βίου πλωτήρων».
( Στάσις Γ΄Ρ6 )
Οι Πρωτόπλαστοι, με τον υπερφίαλο εγωϊσμό τους, απώλεσαν τον Παράδεισο, αλλά και τη δυνατότητα, εφ’ εξής, να επιτυγχάνουν την αγιότητα.
Ο άνθρωπος κατείχε το ΄΄ κατ’εικόνα΄΄, χωρίς όμως να δύναται να επεκτείνει και να επιτύχει το ΄΄ καθ’ομοίωσιν΄΄.
Η Μαριάμ, ως εκλεκτή του Θεού, απαντάει καταφατικά στο θεϊκό προσκλητήριο και ο Υιός του Θεού γίνεται και άνθρωπος και ως ΄΄μετανάστης της αγάπης΄΄, έρχεται στη γη, με στόχο να διασώσει την αμαυρωθείσα εικόνα του ανθρωπίνου προσώπου.
Η Σταυρική Θυσία και η Ανάσταση του Θεανθρώπου επιτυγχάνουν το ποθούμενο και παρέχεται πλέον η δυνατότητα στον άνθρωπο να καταλλαγεί με τον Θεό, αλλά και να θεωθεί.
Ασφαλές πλοίο, για τους επιποθούντες την σωτηρία, είναι η Θεοτόκος.
Εκείνη, με την ένθεη βιοτή της, αποβαίνει πρότυπο ζωής.
Είναι η πυξίδα, η οποία οδηγεί με ασφάλεια και ακρίβεια.
Είναι το λιμάνι, για τους ποντοπόρους στο πέλαγος της ζωής.
Η καταφυγή σ’ Εκείνη, εξασφαλίζει ασφαλή και σωτήρια γήϊνη πορεία του ανθρώπου.
΄΄Χαίρε, λοιπόν, συ, η οποία είσαι το ασφαλές πλοίο, για όσους θέλουν να σωθούν· χαίρε, συ, η οποία είσαι το λιμάνι εκείνων οι οποίοι πλέουν στο πέλαγος της ζωής΄΄ .-