12/7. ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ
ὁ Ἁγιορείτης.
Στον
οσιακό Χορό της
επουράνιας Βασιλείας συναριθμείται και ο Αθλητής της
άσκησης, ο πύκτης στη γήϊνη αρένα, ο νικηφόρος Αθλητής, ο Γέροντας Παΐσιος ο
Αγιορείτης.
Γόνος της Καππαδοκίας της Μ. Ασίας ο
κατά κόσμον Αρσένιος Εζνεπίδης. Γεννιέται
στα Φάρασα στις 25Ιουλίου1924 από τους πανευλαβείς πολύτεκνους γονείς του: Πρόδρομο και Ευλαμπία.Δέχεται από μικράς ηλικίας τα νάματα της πίστεως και της αγάπης στο Θεό. Είχε την ευλογία να δεχθεί
τό Βάπτισμα από τον σεβάσμιο Άγιο ΑρσένιοΧατζηεφεντή
τον Καππα- δόκη δίδοντάς του το όνομά του Αρσένιος.
Ο Αρσένιος και μετέπειτα Παΐσιος υπήρξε " εκ κοιλίας μητρός " σκεύος εκλογής του
Παναγίου Πνεύματος. Η αγάπη του προς το Χριστό και την
Παναγία μας πλημμύριζε το είναι του.Ο
πόθος του για τη Μοναχική ισάγγελη
πολιτεία διακαής. Η προσευχή διαρκής ενασχόλησή του.
Βρίσκεται με την οικογένειά του στην
Κόνιτσα,τελειώνει το Δημοτικό Σχολείο και εργάζεται, ως ξυλουργός, έντιμα
και φιλάνθρωπα.
Το 1945 κατάσσεται στο στρατό ως ασυρματιστής και διακρίνεται για τη φιλοπατρία, τη γενναιότητα, αλλά και το ήθος του. Η εκούσια αναπλήρωση συστρατιωτών
του με οικο-γενειακές υποχρεώσεις πρόθυμη και
υποδειγματική, ριψοκίνδυνη και θυσιαστική εκδήλωση αγάπης.
Το 1949 απολύεται και αναχωρεί
άμεσα για το
Άγιο Όρος προς εκπλήρωση
της μύχιας αμετάκλητης επιθυμίας του. Η
Σκήτη του ΑγίουΠαντελεήμονος,το κελλί των Εισοδίων τον δέχεται. Εκεί συναντά τον ενάρετο π. Κύριλλο,
βιαστή της Βασιλείας του Θεού, πρότυπη ασκητική μορφή και θέτει τις βάσεις
της Μοναχικής του πορείας.
Το 1950, υπακούει και
μεταβαίνει στην Ιερά Μονή
Εσφιγμένου όπου και το 1954 ρασοφορείται και μετονομάζεται Αβέρκιος.Επιδίδεται σε αναντίρρητη
υπακοή,σε αδιάλειπτη προσευχή, σε ενδοσκόπηση αυστηρή,σε αυτομεμψία
αδέκαστη,σε βίωση της ταπεινοφροσύ- νης. Καθημερινά επαυξάνει την αγάπη του στο Θεό,νιώθοντας πανευγνωμοσύνη για τις
ανα-ρίθμητες ευεργεσίες Του και παράλληλα εκδηλώνεται φιλότιμα,με
πράξεις αγάπης και αλλη-λεγγύης στους αδελφούς του. Κινείται ταπεινά
και αθόρυβα, ακατάκριτα και επικαλυπτικά στις πτώσεις τους,αναλαμβάνοντας
την ευθύνη και θεωρώντας τον εαυτό του υπαίτιο.
Αρνεί-ται τον λογισμό του,απαρνείται το δικό του θέλημα,επιζητεί
συμβουλές και ενεργεί ταπεινά.
Μελετά την Αγία Γραφή, εντρυφά στα Συναξάρια
των Αγίων, αδολεσχεί στους λόγους του Αββά
Ισαάκ του Σύρου και σε θεόσοφα Γεροντικά, προσεγγίζει πνευματικά
αναστήματα, συμβουλεύεται εποικοδομητικά και εμπλουτίζει την πολεμική φαρέτρα
του. Δίνει μάχες αι- ματηρές, αλλά κερδίζει
νίκες πνευματικές.
Το 1954 μεταβαίνει στην Ιερά Μονή Φιλοθέου και υποτάσσεται
στον
ευλαβέστατο αθλητή του πνεύματος π. Συμεών από τον οποίο το 1956 λαμβάνει το Μικρό Αγγελικό Σχή-μα και μετονομάζεται Παΐσιος.
Ο αγώνας συνεχίζεται αδιάπτωτα.Στόχος
του η βίωση της ταπείνωσης και της μετά- νοιας, της αγάπης και της δημιουργίας καλών λογισμών, ώστε να τον επισκιάζει διαρκώς η Θεία Χάρη και η βιοτή
του να ευαρεστεί τον Λατρευτό της καρδιάς του, τον Κύριο.
Το 1958 έρχεται στο Στόμιο της Κόνιτσας
για δράση ιεραποστολική. Εκεί
κατατροπώ-νει τους αιρετικούς προτεστάντες και κερδίζει πολυάριθμες ψυχές για το Χριστό.
Το 1962 αναχωρεί για το Σινά και
διαμένει στο κελλί των Αγίων Γαλακτίωνος
καί Επι-στήμης. Κι εκεί συμβουλεύει και παραμυθεί, ξυλογλυπτεί και
διατρέφει τους Βεδουΐνους.
Το 1964 επιστρέφει στο Άγιον Όρος
και εγκαθίσταται στη Σκήτη των Ιβήρων
και στο κελλί των Αγίων Αρχαγγέλων.
Το 1966 ο Γέροντας δέχεται την επίσκεψη
του Θεού με την ασθένεια. Τότε
αρχίζει η διακονική γνωριμία με το Ιερό Ησυχαστήριο Αγίου Ιωάννου
Θεολόγου στη Σουρωτή και αναπτύσσονται ακατάλυτοι πνευματικοί δεσμοί.
Το 1967πηγαίνει στα Κατουνάκια
και διαμένει στο κελλί του Υπατίου
και ζει "μόνος με μόνο το Θεό"
και βιώνει θεϊκές επισκέψεις και παραμυθίες.
Το 1968 πηγαίνει στην Ιερά ΜονήΣταυρονικήτα και προσφέρεται διακονικά
και ποι-κιλότροπα. Εκεί συναντά τον ασκητή π.
Τύχωνα και δέχεται την αύρα των θεόπνευστων λό-γων
του, καθώς και την κουρά του Μεγάλου Αγγελικού
Σχήματος.Ανάμεσά τους αναπτύσ- σεται άδολη θερμή αγάπη,καρπός της
αγαπητικής σχέσης τους με τον Θεό.Και
μετά την κοί-μηση του π. Τύχωνα το
1968 παραμένει στο κελλί αγωνιζόμενος και το 1979 προσέρχεται στο "Κάθισμα"
Παναγούδα, κελλί της Ιεράς Μονής
Κουτλουμουσίου.
Εδώ ανοίγεται ευρύ πεδίο δράσης, αφού έγινε
πλέον πανίσχυρος πόλος μαγνητικός
και προσήλκυε απειράριθμες "εικόνες του Θεού".Πλήθος
λαού τον επισκέπτονταν ακατάπαυ-στα και λάμβαναν ενίσχυση και ενδυνάμωση,
με τον
προορατικό λόγο,αλλά και με την σιω-πή.Με γεμάτες τις "πνευματικές μπαταρίες" επέστρεφαν στον αγώνα της καθημερινότητας.
Η παρουσία του συχνή και στη Θεσσαλονίκη. Η άφιξή του σήμαινε συναγερμό. Πονεμένοι
άνθρωποι, αγωνιστές της ζωής τον πλησίαζαν
για να δεχθούν
συμβουλή, παρη-γορία, αλλά και
θεραπεία. Ο ίδιος φιλάσθενος, αλλά χαρούμενος, γιατί συνέπασχε με το λαό
του Θεού.
Τρίτη 12 Ιουλίου 1994.Οι δοκιμασίες, ο αγώνας, η ασκητική ζωή,
η θυσιαστική
προ- σφορά αγάπης έφθασε στο τέλος.Η ψυχή του ανεχώρησε για τα
Ουράνια Σκηνώματα, κοντά στον Λατρευτό του Νυμφίο, που με πάθος αγάπησε σ'όλη
του τη γήϊνη ζωή,για να παραλάβει τον άφθαρτο στέφανο της νίκης και να
ευφραίνεται αιώνια. Από εκεί πρεσβεύει αδιάλειπτα για τους αδελφούς στη γη,
αναμένοντάς τους εναγώνια.
Το
σώμα του ενταφιάστηκε στην ΙεράΜονή Αγίου Ιωάννου Θεολόγου στη
Σουρωτή Θεσσαλονίκης.
Η
αγιοκατάταξή του στο Αγιολόγιο της Εκκλησίας μας έγινε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο στις 13 Ιανουαρίου
2015 και τὸν τιμάμε στις 12
Ιουλίου.-
Μεγαλυνάριον
Χαίροις των
Οσίων ο κοινωνός, Άθωνος το κλέος, μοναζόντων ο στολισμός, χαίροις Εκκλησίας, διδάσκαλος ο νέος, Παΐσιε θεόφρον,
ημών το καύχημα.-