"Χαίρε,η κλεις της Χριστού Βασιλείας...( Στάση Γ΄).

 

«Χαίρε, η κλείς της Χριστού Βασιλείας·

Χαίρε, ελπίς αγαθών αιωνίων».

( Στάσις Γ΄Ο6 )

Η παρακοή των Πρωτοπλάστων, αποκύημα της υπερηφανείας, σηματοδότησε τον αποκλεισμό των ανθρώπων από τη Βασιλεία του Θεού.

Η διάνοιξη της θύρας του Παραδείσου υπήρξε καρπός της ενέργειας του Θεού και της συνέργειας της Μαριάμ.

Η αποδοχή, της ΄΄εκ Πνεύματος Αγίου΄΄ μητρότητας, αποτέλεσε το πράσινο φως, για τον ερχομό του Θεού Λόγου στη γη, ως ανθρωπίνης ύπαρξης.

Η Ενανθρώπηση του Χριστού, με την Σταυρική Θυσία και Ανάσταση , εξασφάλισε τη δυνατότητα στον άνθρωπο να πετύχει το ΄΄καθ’ομοίωσιν΄΄, την θέωση, την αγιότητα, δηλαδή να μπορεί να εισέλθει στη Βασιλεία του Θεού.

Συντελεστής σ’αυτή την διαδικαστική προσπάθεια και η Θεοτόκος.

Προς τούτο συμπαρίσταται στους Αγωνιστές του πνεύματος, παρέχει αμέριστη βοήθεια και ενθαρρύνει και ενισχύει και προστρέχει και πρεσβεύει  προς τον Υιόν της, για την σωτηρία του κάθε ανθρώπου.

Συνεπώς αποτελεί το κλειδί, με το οποίο ανοίγει η Ουράνια Βασιλεία.

Ο άνθρωπος γνωρίζει και αναγνωρίζει την προσφορά της Θεομήτορος, γι’αυτό και προστρέχει και καταφεύγει στην κραταιά προστασία της.

Στην αφειδώλευτη Χάρη της ελπίζει ο άνθρωπος, ότι θα απολαύσει την πανευφροσύνη του Παραδείσου, ατελεύτητα.

΄΄Χαίρε, λοιπόν, συ, η οποία είσαι το κλειδί με το οποίο ανοίγεται η Βασιλεία του Θεού· χαίρε, συ, η οποία είσαι η ελπίδα για εμάς, ότι θα απολαύσουμε τα αιώνια αγαθά΄΄.-

Β΄ΚΥΡΙΑΚΗ ΝΗΣΤΕΙΩΝ ( ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΑΛΑΜΑ)

ΑΓΙΟΣ  ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ, ο Παλαμάς.

Γρηγόριος  ο Παλαμάς ! Μια ηρωϊκή μορφή της  Εκκλησίας.  

Τον 14^ο αιώνα μ.Χ. ζει στην αυτοκρατορική αυλή της Κων/πόλεως  αρχικά. Μετέπειτα  φθάνει  στο  Άγιον  Όρος  και  εκεί ρουφάει  το  νέκταρ  της ησυχίας. Βιώνει θεϊκές μεθεκτικές στιγμές. Αδολεσχεί  σε θέματα  πίστεως  και  εγκολπώνεται  τις  Πατερικές εμπειρίες.

          Η διένεξη του Μοναχού Βαρλαάμ με τούς Αγιορείτες Ησυχαστές για   ΄΄μεθεκτόν ή  μη της ουσίας  του Θεού΄΄  , τον  αναγκάζει να κατέβει στο στίβο. Έρχεται στη Θεσσαλονίκη  και εκεί δίνει μάχες για την Ορθόδοξη  Αλήθεια.  Πιστός και απαρέγκλιτος  στο πνεύμα των Πατέρων διατυπώνει τη διακριτή διαφορά ΄΄ἀμέθεκτης ουσίας του Θεού και μεθεκτής ενέργειάς Του΄΄ .

        Οικουμενικές Σύνοδοι τέσσερις επικυρώνουν  αυτή την Αλήθεια.Στην τελευταία Σύνοδο στην Κωνσταντινούπολη  το 1351  παρών και ο Γρηγόριος.

 Πολυγραφώτατος ο Γρηγόριος αφήνει πολλά θεολογικά έργα.

Από τον Πατριάρχη  Ισίδωρο εκλέγεται Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης.

1360 και ο παλαίμαχος Αγωνιστής, ο Ορθόδοξος  Ηγέτης αναχωρεί για τη χώρα του Φωτός. Ήδη είναι Άγιος !-

΄΄Χαίρε, οσμή της Χριστού ευωδίας...΄΄ Στάσις Δ΄.

«Χαίρε, οσμή  της Χριστού ευωδίας·

Χαίρε, ζωή μυστικής ευωχίας».

( Στάσις Δ΄Φ6 )

Η Θεοτόκος, κρατώντας στα σπλάχνα της τον Χριστό, Χριστοποιήθηκε και η παρουσία της ανάδινε ευωδία Χριστού.

Οι ενέργειές της, οι κινήσεις της, εμπεριείχαν την οσμή του Χριστού.

Οι πράξεις της έφεραν την σφραγίδα του Χριστού.

Η όλη βιοτή της ήταν συνυφασμένη με τον Χριστό.

Η ύπαρξή της πλημμυρισμένη από ζωή, εφ’ όσον άφθονη  Θεϊκή Χάρη  την τροφοδοτούσε.

Ζωντανό Συμπόσιο η Θεοτόκος, γλυκυτάτη και πανευφρόσυνη, μυστική ευωχία, αφού το Σώμα και το Αίμα της Θείας Ευχαριστίας Εκείνη το έδωκε σ’Αυτόν, τον Κύριο.

Προσεγγίζοντας, επομένως, τη ζώσα ευωχία,  την   Θεοτόκο, λαμβάνεις   Χάρη Θεϊκή, Χριστοποιείσαι και συ, ζεις ΄΄κατά μέθεξη΄΄, στιγμές  Παρα-δείσου.

Η συμπόρευση με την Παναγία αποτελεί εγγύηση, για μια πορεία σωστική, νικηφόρα.

Εκείνη  δεν μας εγκαταλείπει ποτέ κι εμείς ας προσκολληθούμε, για  πάντα, κοντά της.

΄           ΄Χαίρε, λοιπόν, συ, η οποία αναδίδεις  την ευωδία του Χριστού· χαίρε, συ, η οποία είσαι η ζωή,  που τροφοδοτείται από μυστικό Συμπόσιο΄΄.-

Νέφος Μαρτύρων.

ΚΥΡ.  ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ. ( Εβρ. ια΄ , 24 –26  και 32 –40 )

ΝΕΦΟΣ   ΜΑΡΤΥΡΩΝ.

« Και ούτοι πάντες μαρτυρηθέντες διά της πίστεως, ουκ εκομίσαντο την επαγγελίαν, του  Θεού περί ημών κρείττον τε προβλεψαμένου, ίνα μη χωρίς ημών τελειωθώσιν.»( Εβρ. ια΄ , 40 ).

Η πίστη των Ορθοδόξων πέτυχε περιφανείς νίκες. Τα κατορθώματα των δικαίων, Αγίων Μαρτύρων πολυσήμαντα.

Η πίστη «δι’ έργων ενεργουμένη», η και αληθινή, έχει αναφορά διαχρονική. Αναρίθμητοι οι Μάρτυρες της πίστεώς μας. Με τα πολυποίκιλα μαρτύριά τους εσφράγισαν τη γήϊνη πορεία τους.

Ο χριστιανός Μάρτυρας έδωκε τη μαρτυρία του Χριστού με την σθεναρή ομολογία του, την θαυμαστή καρτερία του, τη διάπυρη αγάπη του προς τον Θεό, αλλά και προς τους δημίους του.

Ο χριστιανός Μάρτυρας στοχεύει σωστικά.

Ο Μάρτυρας με το μαρτύριό του επιθυμεί την σωτηρία του αντιπάλου του και ποτέ την εξόντωσή του.

Υποβάλλει αλήθειες και δεν επιβάλλει αντιλήψεις.

Επιποθεί να κερδίσει αθάνατες ψυχές και ποτέ να συντρίψει υπάρξεις εχθρικές.

Πιστεύει ακράδαντα, ότι η σωτηρία του εξαρτάται από την αγαπητική κίνηση προς τους εχθρούς και συνεπώς αγωνίζεται και για την σωτηρία των άλλων.

Σιωπηλοί Μάρτυρες και οι Μοναχοί, βιώνουν ισόβια αυτό το μαρτύριο της αγάπης. Η ανθρωπότητα είναι για εκείνους μια απέραντη αδελφότητα. Συμπάσχουν και αγωνιούν για την σωτηρία τους. Αυτό είναι  ένα αληθινό μαρτύριο. Δρουν στην  αφάνεια. Συναπαρτίζουν «το νέφος» των Μαρτύρων.

Όλοι οι χριστιανοί αγωνιστές «τρέχουν  δι’  υπομονής  τον προκείμενον αγώνα, αφορώντες εις τον της πίστεως αρχηγόν και τελειωτήν Ιησούν.»

Ο Χριστός, ο Πρώτος Μάρτυρας στο βωμό της αγάπης. Εμείς ακριβείς ιχνηλάτες, ας είμασθε.-

ΣΤΑΥΡΟΣ, όπλο το αήττητο.

ΣΤΑΥΡΟΣ, ΟΠΛΟ το ΑΗΤΤΗΤΟ.Οι μάχες εξαρτώνται από την υπεροχή των όπλων. Οι πνευματικές μάχες καθορίζονται κυριολεκτικά από την ορθή χρήση των όπλων. Οι νίκες στον αόρατο πόλεμο κατά του Διαβόλου και των παθών είναι επίτευγμα ενός διαχρονικά υπερσύγχρονου όπλου. Το αήττητο αυτό όπλο είναι ο ΣΤΑΥΡΟΣ του Κυρίου μας.
Ο Σταυρός, από την στιγμή, που υψώθηκε πάνω στο λόφο του Γολγοθά και προσηλώθηκε πάνω του το πανάχραντο Σώμα του Χριστού, καθαγιάστηκε. Με την εκούσια θυσιαστική του πράξη ο Ιησούς επάνω στον Σταυρό έδωκε τη μάχη κατά του Διαβόλου , κατά του θανάτου, κατά της αμαρτίας και σημείωσε παγκόσμιο ρεκόρ νίκης.
Η παντοδυναμία του Θεού Λόγου διαπορθμεύτηκε στο Ξύλο και το Σημείο του Σταυρού και το ανέδειξε αήττητο.
΄Εκτοτε διά της δυνάμεως του Σταυρού οι Χριστιανοί σημειώνουν περιφανείς νίκες. Αντιμετωπίζουν την άρση του προσωπικού σωστικού Σταυρού ελπιδοφόρα. Αποκρούουν τις πειρασμικές επιθέσεις νικηφόρα. Ασφαλίζουν τα διαβήματά τους αποτελεσματικά. Πορεύονται με ασφάλεια. Ατενίζουν το μέλλον αισιόδοξα. Είναι μικροί Σταυροφόροι, αφού σηκώνουν τον αναλογούντα Σταυρό τους, σημειώνονται διά του Σταυρού και χρησιμοποιούν τον Σταυρό, ως όπλο κυρίαρχο και παν-όπλο.
Με τον Σταυρό του Χριστού κερδήθηκε η κυριαρχία του Θεού επί του Διαβόλου, η κατατρόπωση του θανάτου και η επικράτηση της αθανασίας στον άνθρωπο, η παρόπλιση της αμαρτίας, η καταλλαγή του ανθρώπου με τον Θεό, η δυνατότητα της Θέωσης του ανθρώπου, η μέθεξη της δόξας του Θεού.
Ο Σταυρός του Κυρίου   αλεξιτήριο παντοειδές, αντίδοτο πολυποίκιλο, φρέαρ εύελπι, σημείο φερέγγυο.
Ο Σταυρός του Κυρίου δείκτης  ουράνιος, σημείο  αναφοράς πρόσφορο, βοηθός  ασυναγώνιστος, φύλα-   κας ακατάβλητος.
Στον Σταυρό του Κυρίου μας προσβλέπουμε με εμπιστοσύνη και ελπίδα, από Εκείνον αντλούμε θάρρος και ανδρεία, τόλμη και ηρωϊσμό.
Ο Σταυρός του Κυρίου μας είναι η ασπίδα μας, η ασφαλιστική δικλείδα στον πολύπλευρο αγώνα μας.
Ο Κύριος διά του Σταυρού Του εκχέει θαυματουργική Χάρη, ιαματική δύναμη, ζωοποιό ενέργεια.
Ο Σταυρός  καύχημα των πιστών, στήριγμα των Χριστιανών, όπλο των αγωνιστών. Ο Σταυρός δόξα των Αγγέλων. Ο Σταυρός πανσεβάσμιος και παμπόθητος. Ο Σταυρός του Κυρίου μας καύχημα και κραταίωμα   παν-χριστιανικό.
"Σταυρέ του Κυρίου, βοήθει  μοι! ", η προσφιλής και διαρκής επίκληση των πιστών.
Ο Σταυρός, ας είναι η καταφυγή μας, η αψευδής ελπίδα μας, η κραταιά προστασία μας.-

Κυρ.Τυρινής. Η κατάκριση.

ΚΥΡ. ΤΥΡΙΝΗΣ. ( Ρωμ. ιγ΄, 11 – ιδ΄ , 4 )

Η   ΚΑΤΑΚΡΙΣΗ.

«Συ  τις ει ο κρίνων αλλότριον οικέτην; » ( Ρωμ. ιδ΄ , 4 ) .

Ο μεταπτωτικός άνθρωπος έχει τη δυνατότητα της θέωσης, χωρίς να υπάρχει και η ευκολία της επίτευξης αυτής. Απαιτείται αγώνας ανένδοτος και  εγρήγορση διαρκής. Η εξωστρέφεια υπαρκτή, ενώ η εσωστρέφεια ανύπαρκτη.

Ο άνθρωπος παρατηρεί, κρίνει και επικρίνει, κατακρίνει και καταδικάζει τις ενέργειες των άλλων. Οι προσωπικές πράξεις τον αφήνουν αδιάφορο. Χρονοτριβεί ερευνώντας επιφανειακά τις πράξεις των συνανθρώπων. Κατακρίνει, ενώ αγνοεί την προαίρεση. Καταδικάζει, ενώ δεν γνωρίζει την πιθανότητα της μετάνοιας. Επισκοπεί τους άλλους και δεν ενδοσκοπεί.

Η αυτοκριτική συνεπάγεται την αυτομεμψία, οδηγεί στην  αυτογνωσία και καταλήγει στην Θεογνωσία.

Η αυτομεμψία προκαλεί τη μετάνοια, η οποία σηματοδοτεί την σωτηρία.

«...συ τις  ει ο κρίνων αλλότριον οικέτην ; »Ποιός είσαι συ, που κρίνεις  ξένον υπηρέτην ;   Ο Χριστός είναι ο Κύριος. Εκείνος θα τον κρίνει αμερόληπτα. Ναι. Κριτής αδέκαστος ο Κύριος, αφού είναι Παντογνώστης και γνωρίζει λογισμούς και προαιρέσεις, αισθήματα και διαθέσεις. Η δική μας αξιολόγηση είναι ελλιπής, μεροληπτική και αναξιόπιστη, καθ’ όσον δεν διαθέτει πάντοτε αποδεικτικά στοιχεία έγκυρα.

Η κατάκριση των άλλων είναι κίνηση κλεπτική, εφ’ όσον «το κρίνειν» είναι δικαίωμα μοναδικό του Χριστού.

Η καταλαλιά αποδεικνύει και την έλλειψη αγαπητικών αισθημάτων για τον αδελφό μας.

Η καταδίκη των άλλων συνεπάγεται και την προσωπική μας καταδίκη.

Το μέτρο της κρίσης μας θα είναι και μέτρο κρίσης του Χριστού για μας.

Η κατάκριση, συνεπώς, είναι ενέργεια πανωλεθρική και συνιστάται η άμεση αποφυγή της.

Η τάση της κρίσης ας στραφεί στον εαυτό μας, ώστε να εξασφαλίσουμε την ευμενή κρίση του Χριστού.

Ας αυξηθεί η αγάπη για να  εξαφανισθεί η κατάκριση.

Αν κρίνουμε τον αδελφό μας να τον κρίνουμε σωστικά.

Αν μιλήσουμε για τους άλλους να εκφρασθούμε επαινετικά και ποτέ  επιτιμητικά.

Οι ενέργειές μας πάντοτε με αγάπη, από αγάπη και για την ΑΓΑΠΗ.-