Μ. ΣΑΒΒΑΤΟ
και μνείαν ποιούμεθα της Ταφής και
της εις Άδην κάθοδον του Κυρίου και
Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού
Ο θάνατος του Χριστού σηματοδοτεί νίκη κατά του θανάτου.
Η
υπέρβαση του θανάτου βιώνεται μέσα από την ορθόδοξη Ασκητική, με τη βαθιά
ταπείνωση, καρπό μιας αυστηρής αυτομεμψίας και την αδιάκριτη αγάπη, ως έκφραση,
πρώτιστα της ανεξικακίας.
Η
μεταμόρφωση των παθών σε αρετές δηλοποιεί τη διάβαση από τον θάνατο στη ζωή, τη
βίωση της αληθινής ελευθερίας.
Στην τραγωδία του Πάθους του Κυρίου, μία
μορφή, ανάμεσα σε πολλές άλλες, διαδραματίζει το ρόλο της.
Είναι ο Ιωσήφ από Αριμαθαίας, ο ευσχήμων Βουλευτής,ο
οποίος τολμά να ζητήσει το σώμα του
Ιησού προς ενταφιασμό.
Η κίνησή του είναι μία μαρτυρία, μία γνήσια
ανταπόκριση στον Εσταυρωμένο Αγαπημένο.
Εισέρχεται το Σώμα στον Τάφο και η Θεϊκή Φύση απελεύθερη
κατέρχεται στον Άδη, στο βασίλειο του θανάτου, για να συνεχίσει το σωτηριώδες έργο Του.
Την κάθοδο του Χριστού στον Άδη δεν αντέχει ο Άδης, αδυνατεί να θανατώσει τη
Ζωή, γι’ αυτό αυτοθανατώνεται.
Τοιουτοτρόπως καταστρέφεται η εξουσία του θανάτου επάνω στους ανθρώπους, οι νεκροί
ανασταίνονται και ο Άδης ερημώνει.
Ο θάνατος της Ζωής, του Χριστού, μετατρέπεται σε θάνατο του θανάτου, σε μεταμόρφωση της
θλίψεως του Πάθους σε χαρά αναστάσιμη.
Η
δυνατότητα της ανάστασης πλέον είναι προσωπική μας κίνηση, καθ’ όσον ο Χριστός
έχει κάνει ήδη την αρχή.
Η υπακοή στο θέλημά Του, ο αγώνας εναντίον της
αμαρτίας , σηματοδοτεί την απελευθέρωση από τα δεσμά του θανάτου και την
προσδοκία της συνάντησης με τον Σωτήρα
και προσωπικό Λυτρωτή μας, τον Χριστό, που μας αγαπάει και Τον αγαπούμε.-