Μ. ΤΡΙΤΗ
και μνείαν ποιούμεθα της των
δέκα παρθένων παραβολής,
της Μυροφόρου πόρνης και της
παραβολής των ταλάντων.
Δέκα
παρθένες, ο όμιλος της παραβολής του
Κυρίου.
Όλες αθλούνται στον αδυσώπητο αγώνα της αγνότητας.
Δίνουν αίμα για να λάβουν πνεύμα.
Ο αγώνας όμως αυτός είναι σκληρός,αλλά όχι επαρκής,
για την εξασφά-
λιση
της εισόδου στη Βασιλεία του Θεού.
Απαιτείται η ύπαρξη και της έμπρακτης αγάπης, της
ελεημοσύνης.
Οι πέντε παρθένες εξασκούσαν και την αγάπη και πέτυχαν
τον στόχο τους.
Οι άλλες πέντε παρέμειναν στην εγκράτεια και απέφυγαν
κάθε αγαπητική προς τον πλησίον κίνηση. Η αποτυχία προφανής.
Η
εγρήγορση στην άσκηση της αγάπης,
πρωταρχικά και παράλληλα με κάθε άλλη άσκηση,είναι επιτακτική.Ο Νυμφίος έρχεται
εν τω μέσω της νυκτός, απροσδόκητα.
Ας γρηγορούμε και ας τον αναμένουμε πανέτοιμοι, για να
αναδειχθούμε κοινωνοί της χαράς της Αναστάσεως.
Τη Μ. Τρίτη εμφανής και η παρουσία της Μυροφόρου πόρνης.
Μιας γυναίκας, που σιωπά, αλλά αναβλύζει δάκρυα
μετανοίας. Εκζητεί συγχώρηση και όντως λαμβάνει την άφεση.
Υπόδειγμα η σωστική κίνηση της πόρνης.
Πρόσκληση για μία ηρωϊκή έξοδο από την πνευματική αδράνεια
και βίωση της σωτηριώδους μετάνοιας.
Η πόρνη γυναίκα είναι απεγνωσμένη δηλ. απελπισμένη για τη ζωή της. Είναι όμως και επεγνωσμένη δηλ. γνωρίζει ποιός είναι ο
δρόμος της σωτηρίας.
Κάποια στιγμή
πυροδοτείται το είναι της σωστικά.
Σημειώνει μια αλματώδη κίνηση μετανοίας και προστρέχει
στον Χριστό.
Με το αλάβαστρο μύρου στα χέρια βρίσκεται στο
επίκεντρο του ενδιαφέροντος του Ιησού.
Προσφέρει την αγάπη της, την ειλικρινή μετάνοια και
εξασφαλίζει την άφεση.
Η αποδέσμευση από την αμαρτία οδηγεί στην ελευθερία
της Θείας Χάριτος.
Η μεταστροφική
της κίνηση, σε συνάρτηση της κοινωνίας με τον
Χριστό, προσφέρουν την σωτηρία και την αναδεικνύουν πρότυπο ζωής.
Την Μ. Τρίτη λόγος γίνεται και για τα τάλαντα.
Το χάρισμα
σημεῖον αντιλεγόμενον στή ζωή
μας.
Το τάλαντο, δώρο του Θεού στον άνθρωπο, για αξιοποίηση
και προσφορά.
Ο Χριστός επιζητεί να θέσουμε τα τάλαντα, που Εκείνος
μας δίδει, στην υπηρεσία του πλησίον, στη βίωση της συλλογικότητας, της φιλαδελφίας.
Ο Χριστός ζητεί από εμάς, γιατί όλοι έχομε τάλαντα, να
απεγκλωβιστούμε από τα γρανάζια του δικαιώματος, του ατομισμού και της
αυτάρκειας.
Το
χάρισμα, βέβαια, μπορεί να αποβεί παγίδα, να οδηγήσει στη βεβαιότητα της
αυτάρκειας, της αυταρέσκειας, του θριάμβου του εγωϊσμού.
Η συνειδητοποίηση
της προέλευσης των ταλάντων, ως Θεϊκής δωρεάς, θα επιφέρει την αίσθηση
της μη κτητικότητας και συνεπώς της ταπεινής διαχείρισης των ταλάντων.
Ο μη εγκλωβισμός στον εγωϊσμό και την κενοδοξία,
σηματοδοτεί την απελευθέρωση.
Η προσφορά στο σύνολο, αλλά και η αναφορά στον Θεό,
συνιστά την φιλόπονο αξιοποίηση των ταλάντων και την Θεϊκή ευαρέσκεια.
Τότε λαμβάνομε το αντίδωρο της αγάπης Του και εξασφαλίζομε την είσοδό μας στη χαρά Του.-