25η Μαρτίου : ΟΡΟΣΗΜΟ
ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΥΝΗΣ
– ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ.
Διπλή
γιορτή, διπλή χαρά είναι η 25η Μαρτίου.
Γιορτάζει
κάθε τι ζωντανό η άψυχο, που ανήκει στη δοξασμένη αυτή χώρα.
Χίλιοι
ψίθυροι, μυριάδες φωνές ακούονται από
άπειρα στόματα για να υμνήσουν, να δοξάσουν και να χαρούν τη μεγάλη αυτή γιορτή
της Θρησκείας και της Πατρίδας.
Χαρμόσυνα
χτυπούν οι καμπάνες της εκκλησίας της Χριστιανοσύνης, για να διαλαλήσουν το
ευχάριστο μήνυμα, το οποίο Άγγελος Κυρίου έφερε στη σεμνή Κόρη της Ναζαρέτ, την
Παρθένο Μαρία: «Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία
ο Κύριος μετά σου.Ευλογημένη συ εν
γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου»(Λουκ. α΄,28).
Ο
Πανάγαθος Θεός, ο Πάνσοφος Δημιουργός, ο Πλάστης πάντων των ορατών και αοράτων,
θα έστελνε στον κόσμο τον Μονογενή Υιό Του, τον Χριστό, που είναι η πηγή της
χαράς, το Φως της Αλήθειας, ο Χορηγός της Ζωής , ο ωκεανός της Αγάπης, το
παράδειγμα της αυταπάρνησης και της Θυσίας. Η Θεϊκή φωνή υποσχέθηκε τον ερχομό
του Σωτήρα, για να λυτρώσει τον άνθρωπο
από την αμαρτία, τη φθορά και τον θάνατο και να
χαρίσει στην ανθρωπότητα την αθανασία, την ειρήνη, την αγάπη και την ελευθερία.
Το προαιώνιο
Θεϊκό σχέδιο της σωτηρίας του ανθρώπου αρχίζει να εφαρμόζεται με την καταφατική
απάντηση της Μαριάμ στο άγγελμα του Αρχαγγέλου, με την υπακοή της στο Θεό, μέσα
από μια ελεύθερη επιλογή, με την απάρνηση του ιδίου θελήματος και την αποδοχή
του θελήματος του Θεού.
Αυτή τη γιορτή
πανηγυρίζουμε την 25η Μαρτίου, σαν Χριστιανοί.
Αλλά
μαζί με το ανεκλάλητο αυτό άγγελμα της ενσάρκωσης του Κυρίου, το ελληνικό
Έθνος, οι κάμποι και τα βουνά, οι θάλασσες και τ’ ακρογιάλια, λάμπουν και
χαίρονται και τραγουδούν και για μια άλλη γιορτή.
Είναι
η γιορτή της ανάστασης του Γένους , είναι
η χαρά της ελευθερίας, το τραγούδι της
λύτρωσης. Σε κάθε βρύση και κάθε βουνοκορφή αντιλαλεί το
τραγούδι το κλέφτικο και θυμίζει ανδρεία και μεγαλείο.
Γιορτάζομε
το μεγάλο, το αθάνατο, το μοναδικό ’21.
Τρανή γιορτή, θύμιση υπέροχου μεγαλείου, υπέρλογης τόλμης, υποδειγματικού
θάρρους.
Γιορτάζομε
ένα θαύμα, ένα μεγαλούργημα, κάτι , που μόνο η φαντασία μπορεί να συλλάβει, γιατί
το ’21 είναι πάνω από τη λογική,
είναι ενθουσιασμός, είναι φωτιά και καταιγίδα. Είναι η επανάσταση ενός λαού, που εγέννησε
και έθρεψε την ελευθερία, ενός
λαού που ξέρει να ζει υπερήφανα, χωρίς τυράννους, εξευτελισμούς και
ταπεινώσεις, αλλά και που ξέρει να πεθαίνει, για να υπερασπίζει αξίες και
ιδανικά.
Ο
λαός μας έπειτα από δράση και σταδιοδρομία 30 αιώνων, έπειτα από συνεχή πορεία
προς την πρόοδο, έπειτα από τους θριάμβους του Μιλτιάδη, του Μ. Αλεξάνδρου και
των Αυτοκρατόρων του Βυζαντίου, έπειτα από την εξάπλωση σ’ όλο τον κόσμο των
φώτων του ελληνικού πολιτισμού, εγονάτισε κάτω από το συντριπτικό βάρος της
βίας και υποτάχθηκε.
Ο
λαμπρός φάρος του ελληνικού πνεύματος έπαυσε πλέον να σκορπίζει το εκτυφλωτικό φως του στα
πέρατα της οικουμένης.
Ο
γίγαντας, που επί τόσους αιώνες
ώρθωνε το ανάστημά του, έφραζε το
δρόμο των βαρβάρων, των εχθρών του πολιτισμού, έπεσε.
Ο
γαλανός της Ελλάδας ουρανός σκεπάσθηκε με τα μαύρα σύννεφα της σκλαβιάς.
«Και
ακαρτέρει και ακαρτέρει
φιλελεύθερη λαλιά
ένα κτύπαε το άλλο χέρι
από την απελπισιά».
(Υμνος
εις την ελευθερίαν.Διον. Σολωμού).
Απελπισία
! Σκοτάδι πυκνό απλώνεται παντού. Νύχτα βαθιά βασιλεύει. Είναι νύχτα σκλαβιάς,
νύχτα πόνου και οδύνης, νύχτα ατέλειωτη, που
κράτησε 400 ολόκληρα χρόνια.
400
χρόνια κρατούν το βαρύ ζυγό της τυραννίας.
400
χρόνια υπομένουν ύβρεις, ταπεινώσεις
και εξευτελισμούς.
400
χρόνια ο φάρος, που έλαμπε αιώνες, που εφώτιζε και διέλυσε σκοτάδια, έχει
παύσει να φωτίζει. Ο φόβος και ο τρόμος, απαίσια φαντάσματα, είναι οι μόνιμοι
σύντροφοι των σκλαβωμένων ραγιάδων.
Όσο μεγάλη όμως, όσο ατέλειωτη κι αν ήταν η νύχτα αυτή της σκλαβιάς , δεν
κοίμισε την ψυχή του Έλληνα, δεν έσβησε
τη φλόγα της. Έμεινε εκεί βαθιά κρυμμένη στη στάχτη της ψυχής μια σπίθα άσβεστη κι ακοίμητη. Είναι η σπίθα
η αιώνια, η ακατάλυτη, που ανάβει σε κάθε ελληνική ψυχή. Και την έθρεψε ο πόθος
και η ελπίδα της ελευθερίας, η αγάπη της Πατρίδας και άναψε και θέριεψε κι
έγινε φωτιά κι αστροπελέκι κι έκαψε τους φοβερούς κατακτητές.
Η αδούλωτη
ελληνική ψυχή παρέμεινε ευλαβικά προσηλωμένη στην πίστη του
Χριστού και στην Ιδέα της Πατρίδας. Η σκέψη του ηρωικού λαού μας πετούσε στην
τρισένδοξη ιστορία του κι από τα θαυμαστά κατορθώματα των προγόνων του αντλούσε
θάρρος και δύναμη.
Είναι
αλήθεια, ότι άργησε να ξημερώσει το 1821.
Πέρασαν 400 χρόνια πικρής σκλαβιάς. Εδώ
ακριβώς είναι το υπέροχο μεγαλείο του ‘21.
Η αντοχή, η
δύναμη, ο ηρωισμός, η ατσάλινη πίστη, που διατήρησε αμόλυντο και καθαρό τον
πατριωτισμό μέσα στα ατέλειωτα χρόνια της σκλαβιάς, οφείλεται και στο Κρυφό
Σχολειό, όπου ο Παπάς
ο Δάσκαλος σκιαγραφούσε
στις παιδικές καρδιές την Πίστη στον Θεό
και την αγάπη στην Πατρίδα.
Έλληνας
και σκλαβιά είναι τελείως αντίθετα, τελείως ασυμβίβαστα. Η ελληνική ψυχή δε ζει, δεν είναι δυνατόν να ζήσει ποτέ
σκλαβωμένη. Το αίμα το ελληνικό είναι προορισμένο να κυλά σε φλέβες ανθρώπων
ελευθέρων.
Γι
αυτό ακριβώς οι ραγιάδες των τετρακοσίων
χρόνων έλαβαν τη μεγάλη απόφαση : Ἐλευθερία
ή θάνατος.
«Καλύτερα μιας
ώρας
ελεύθερη ζωή
παρά σαράντα χρόνια
σκλαβιά και φυλακή»,
τραγουδεί ο Ρήγας Φεραίος.
Και πέρασε το
τραγούδι από στόμα σε στόμα και έγινε το Ευαγγέλιο και το Πιστεύω
τοῦ ραγιά. Και το πήραν οι κάμποι, τα βουνά και οι ραχούλες, το
τραγούδησαν οι βρυσούλες και οι βελανιδιές και αντιλάλησε στη Ρούμελη και στο
Μωριά και έγινε αεράκι γλυκό και δροσερό, που χάιδεψε τις θάλασσες και τα
πελάγη κι έφθασε στα όμορφα δαντελλωτά ακρογιάλια κι έφερε το μήνυμα της
επανάστασης στα ανδρειωμένα
ελληνικά νησιά.
Σείσθηκε η
σκλαβωμένη Πατρίδα. «Ελευθερία ή Θάνατος»! εἶναι η μεγάλη απόφαση των τέκνων της.
Είναι το εγερτήριο σάλπισμα, που ακούεται από κάθε γωνιά της. Ναι, τη μεγάλη αυτή απόφαση έλαβαν : «Να ελευθερωθούν ή
να πεθάνουν».
«Μάννα σου λέω δεν
μπορώ
τους Τούρκους
να δουλεύω
θα πάρω
το ντουφέκι μου
να πάω
να γίνω κλέφτης»
(Δημοτικό τραγούδι).
Έτσι
λέει το μικρό ελληνόπουλο στη μητέρα
του, γιατί η υπερήφανη ψυχή του δεν είναι
πλασμένη για το ζυγό της σκλαβιάς, αλλά είναι προορισμένη να ζει ελεύθερη και
υπερήφανη. Με αυτά τα πατριωτικά νάματα γαλουχήθηκε το ελληνόπουλο από τον
καλόγηρο στο κρυφό σχολειό.
Και
εξεγέρθηκαν μια φούχτα ραγιάδες, άοπλοι και απροετοίμαστοι ν’ αντιμετωπίσουν
μια πανίσχυρη αυτοκρατορία.
Κι
έγινε ο τόπος αυτός της δόξας και της ανδρείας, ηφαίστειο φοβερό, που σκόρπισε
τον όλεθρο και την καταστροφή.
Αυτή
την απόφαση, αυτό το μεγαλούργημα, αυτό το θαύμα γιορτάζουμε.Γιατί πραγματικά
ήταν θαύμα η επανάσταση του 1821.
25η Μαρτίου!
Ημέρα χαράς, ζωής, απολύτρωσης και αισιοδοξίας για κάθε Χριστιανό. Ακριβώς αυτή
τη μέρα τη μεγάλη για κάθε Χριστιανό, αυτή την ωραία ημέρα της άνοιξης διάλεξαν
για να σαλπίσουν το σάλπισμα της
εθνεγερσίας,γιατί πίστευαν,με όλη τη
δύναμη και όλη τη φλόγα του
ενθουσιασμού τους, ότι ο Θεός
είναι κοντά τους. Πίστευαν , ότι η υπόθεσή τους
δεν ήταν απλά υπόθεση ελευθερίας, αλλά υπόθεση πίστεως, υπόθεση
χριστιανική. Δεν ήταν δυνατόν ο Θεός να
εγκαταλείψει τα παιδιά του στα χέρια και το έλεος των απίστων. Θα έκανε το
θαύμα Του. Σ’ αυτό το
θαύμα πίστευσαν κι αυτό
το θαύμα έγινε.
Αυτή,
λοιπόν, την άγια μέρα, ο Παλαιών
Πατρών Γερμανός ύψωσε στην Αγία Λαύρα τη Σημαία της Επαναστάσεως. Παρεκάλεσαν τον Θεό και
έδωκαν τη μεγάλη υπόσχεση. Ορκίσθηκαν
στον Θεό και στην Πατρίδα : «Να ελευθερωθούν ή να
πεθάνουν».Η ψυχή του σκλάβου αντρειωμένη διαλαλεί :
«
Ἐγὼ είμαι η
ακατάλυτη ψυχή των
Σαλαμίνων,
στην Εφτάλοφη έφερα το σπαθί
των Ελλήνων,
δεν χάνομαι στα
Τάρταρα, μονάχα ξαποσταίνω,
στη
ζωή ξαναφαίνομαι και λαούς ανασταίνω!»
(Κωστής Παλαμάς).
Η
ίδια ψυχή των Σαλαμινομάχων και των
πολεμιστών του Λεωνίδα ήλθε και φώλιασε
στην ψυχή των ραγιάδων κι έγιναν οι
Διάκοι, οι Μιαούληδες, οι Κολοκοτρωναίοι κι οι Μπουμπουλίνες.
Η
ίδια η ακατάλυτη ελληνική φλόγα έδωκε δύναμη στον Κανάρη να κρατήσει το δαυλό και στις Σουλιωτοπούλες να χορέψουν
το χορό του Ζαλόγγου.
Κι
αντήχησε το τραγούδι το κλέφτικο και το καριοφίλι στις βουνοκορφές.
Κι
άλλαξε η καρδερίνα και τ’ αηδόνι τον πένθιμο σκοπό τους και τραγούδησαν γλυκά
τη δόξα των παλλικαριών, το μεγαλείο του τόπου.
Κι
έγιναν μάχες φοβερές και γράφτηκαν σελίδες
αθάνατες, σελίδες δόξας, ηρωισμού και μεγαλείου, στο βιβλίο της Πατρίδας
μας.
Το
ελληνικό αίμα χύθηκε άφθονο για να γίνει γνωστή στα πέρατα της οικουμένης η
απόφαση και η θέληση ενός ηρωϊκού λαού ν’ αποτινάξει το ζυγό της δουλείας.
Χύθηκε για να ποτισθεί και
να βλαστήσει το
δένδρο της ελευθερίας.
Κάθε
βράχος, κάθε πλάτανος, κάθε βουνοπλαγιά, στον πολύπαθο αυτό τόπο, έγινε
μάρτυρας μιας θυσίας, ενός ολοκαυτώματος, μιας
πράξεως μεγαλείου και
ηρωϊσμού.
Κι
έγιναν σύμβολα πανανθρώπινα οι υπεράνθρωπο του Μεσολογγίου, γιατί νίκησαν
πειρασμούς, νίκησαν το σώμα τους και αντάλλαξαν τη ζωή τους με τη δόξα και την αθανασία.
Κι
έγραψε η φουστανέλλα σελίδες ηρωϊσμού, στη Ρούμελη
και στο Μωρηά κι έγιναν τα Δερβενάκια η καταστροφή του Δράμαλη κι
ο αφανισμός της
στρατιάς του.
Κι
έγινε η γέφυρα της Αλαμάνας Θερμοπύλες και μιμήθηκε ο Διάκος με τα παλλικάρια του
τον Λεωνίδα με τους τριακοσίους
του.
«Για ιδές καιρόν, που
διάλεξε
ο Χάρος να με πάρει,
τώρα π’ ανθίζει
το κλαρί και
βγάζει η γη χορτάρι».
Άνοιξη
γύρω του. Άνοιξη είχε και ο Διάκος στο σώμα και στην ψυχή του. Ὅμως για την τιμή της Πατρίδας ψήθηκε
ζωντανός στη σούβλα.
Κι έμειναν
το Αρκάδι και το Κούγκι άστρα
φωτεινά στο στερέωμα της οικουμένης, για να φωτίζουν και να οδηγούν σε πράξεις
ηρωισμού και θυσίας.
Κι
έγινε η λεβεντογέννα Κρήτη φωτιά, θηρίο ανήμερο και
αγωνίσθηκε αιώνες, πληγώθηκε, αλλά δεν απέθανε κι έζησε και κατεσπάραξε
τους τυράννους της κι έγινε θυγατέρα
ζηλευτή στην αγκάλη της μητέρας
Ελλάδας.
Κι
ώργωσαν
τις θάλασσες τα ελληνικά πλοία κι
έσπειραν φωτιά κι αστροπελέκι κι έγινε
το υγρό στοιχείο ο τάφος κι ο
αφανισμός των απίστων.
Και
καμάρωσε η θάλασσα τα παλλικάρια της, γιατί έγιναν άξια της ιστορίας της και
ακολούθησαν τους προγόνους τους. Κι
έλαμψαν στη θα-λασσα, πετράδια πολύτιμα, διαμάντια σπάνια, όλο λάμψη και φλόγα,
τα δοξασμένα νησιά μας.
Κι
έγιναν οι βάρκες της Χίου, των Ψαρών,
της Σάμου, της Ύδρας και των Σπετσών φωτιά, άνεμος και καταιγίδα, που έκαψε
κι έσπειρε τον τρόμο και τον πανικό στις τουρκικές αρμάδες.
Κι
έγινε ο Παπαφλέσσας η δόξα και το
καύχημα, η δάφνη και η
μυρτιά της Πατρίδας μας.
Κι
έγιναν το Μανιάκι και το Καρπενήσι, η Αραπίτσα και η Αλαμάνα,
το Μεσολόγγι και το Χάνι της Γραβιάς, η πηγή της φωτιάς, η
πηγή της λυτρώσεως, που τόσο πόθησαν και αγάπησαν οι σκλαβωμένοι Έλληνες.
Και
άρχισαν όλα αυτά από την αξέχαστη, τη μεγάλη, την ωραία ημέρα της ανοίξεως, όταν ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, άξιος Ιεράρχης, άξιος απόγονος Ελλήνων
προγόνων, ύψωσε το παραπέτασμα της Ωραίας Πύλης, ως λάβαρο
και σύμβολο της επαναστάσεως.
Κι έγινε από τότε η Αγία Λαύρα ο φάρος, που εφώτισε και έδιωξε σκότη, η ζεστή πνοή,
που εθέρμανε και έδωκε δύναμη και θάρρος, η γλυκειά φωνή, η δροσερή αύρα,
που εξύπνησε και εδρόσισε και
εδυνάμωσε σκλάβους αιώνων.
Πιστοί,
λοιπόν, στο νόημα του 1821 οι
σύγχρονοι Έλληνες φρουρούμε άγρυπνα την ελευθερία της χώρας μας , διαφυλάττουμε τις εθνικές μας αρχές και παραδόσεις. Με οδηγό μας τα ιδεώδη, τις αρχές και το παράδειγμα των
προγόνων μας, του 1821, θα βαδίζουμε από νίκη σε νίκη.
Η
25η Μαρτίου, ας είναι ημέρα εθνικής χαράς και εθνικής αγάπης. Ο πανηγυρισμός
της, ας χρησιμεύσει, ως ένα πατριωτικό αναβάπτισμα και ας μας υπενθυμίσει την
υποχρέωση, που έχουμε, συσπειρωμένοι σε μία αδιάσπαστη φάλαγγα, να
διαφυλάξουμε την τρισένδοξη Πατρίδα
μας ελεύθερη.
Πανηγυρίζοντας
δε τα ελευθέρια, ας στρέψουμε το νου
μας προς τους ήρωες, που εθυσίασαν
τη ζωή τους στο βωμό της Πατρίδας μας και ας εκφράσουμε τον σεβασμό μας στους γιγαντομάχους του ‘21.
Ας
φροντίσουμε να είμαστε άξιοι συνεχιστές
του ενδόξου παρελθόντος μας.
Ας
κρατήσουμε πάντα άσπιλη και αμόλυντη την ιστορία της Πατρίδας μας και ας
συνεχίσουμε το μεγαλείο της προσθέτοντας νέες χρυσές σελίδες στην
ιστορία της.-
Ελ.Α.Κλ.