Υπακοή, κίνηση εφικτή.

ΥΠΑΚΟΗ,  κίνηση  εφικτή.

Η  υπακοή  πρωταρχική  εντολή  του  Θεού προς τους Πρωτοπλάστους και  απαίτηση  εφαρμογής της. Δυστυχώς  η φιλαρχική τάση του Αδάμ και της Εύας ωδήγησε  στην παρακοή, στην έξωση από τον Παράδεισο, στη διακοπή της κοινωνίας με τον Θεό και σ’ όλες τις τραγικές συνέπειες  για όλη την ανθρωπότητα, αλλά και την κτίση καθολικά.

Υπακοή,  λοιπόν,  ζητά  από  εμάς  ο   Κύριος   και   υποδειγματικά,  εμπειρικά  διδάσκει.

Ο Ιησούς πρότυπο υπακοής ενανθρωπίζει και εκούσια σταυρώνεται.

Η Παναγία υπόδειγμα υπακοής με την αποδοχή της μετοχής στο Μυστήριο της Ενανθρώπησης του Υιού του Θεού.

Με την αυτοπροσφορά της υπηρετεί τον Χριστό.

Η Παναγία δοξάζεται με τον καρπό της κοιλίας της , τον Ιησού και ο Ιησούς ενανθρωπίζει διά της Παναγίας.

Οι Μαθητές του Χριστού παραδείγματα προσκλητικά.

«Οι δε  ευθέως  αφέντες το πλοίον και τον πατέρα αυτών  ηκολούθησαν  αυτώ».(Ματθ. δ΄,22 ).

Ανδρέας   και   Πέτρος, Ιάκωβος   καί   Ιωάννης.  Δύο  ζεύγη   ομόφρονων   και ομόψυχων αδελφών, που δέχονται την Υψηλή κλήση του Ιησού και την αποδέχονται πάραυτα. Αφήνουν τα πάντα, Τον ακολουθούν και βρίσκουν το παν. Αποφασίζουν αρχικά την αποταγή και καταλήγουν στην υποταγή. Σημειώνουν την τέλεια υπακοή.

Η υπακοή, προϋπόθεση της σωτηρίας και όρος απαρέγκλιτος της τελειότητας, όπως ο Κύριος την θέτει.

Η  υπακοή  συνεπάγεται  την κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό.

Η υπακοή προϋποθέτει ταπείνωση, εκκοπή του ιδίου θελήματος και ενστέρνιση του θελήματος του Θεού, μέσα από την τήρηση των εντολών Του.

Η υπακοή απαιτεί τη μετατροπή του εγωκεντρισμού σε Χριστοκεντρισμό.

Με τον Χριστό στο επίκεντρο όλοι οι άλλοι στην περιφέρεια αξιοποιούνται και ο ίδιος ο άνθρωπος επιτυγχάνει την κάθαρση της καρδιάς από τα πάθη.

Η υπακοή επιζητεί την αντικατάσταση της φιλαυτίας με την αγάπη προς τους άλλους. Μια αγάπη, που μεταφράζεται σε εμπειρία αλληλοπεριχώρησης αγαπωμένων προσώπων, με στόχο τη σωτηρία.

Η υπακοή μεταμορφώνει τον άνθρωπο από άτομο σε πρόσωπο, με προοπτική πανανθρώπινης σχέσης.

«Η   παρακοή   θάνατος  και  η  υπακοή   ζωή».Η παρακοή του Αδάμ επέφερε τη διαίρεση και τον θάνατο. Η υπακοή του νέου  Αδάμ, του  Χριστού, πρόσφερε  την ενότητα και τη ζωή.

Η   υπακοή, λοιπόν,  στο   θέλημα   του   Θεού,  ενοποιεί   και   ζωοποιεί   τον άνθρωπο.

Η υπακοή εξασφαλίζει την Αγιοτριαδική  ενοίκηση και την Χριστοποίηση του ανθρώπου.

Η  υπακοή  είναι  προσωπική, ελεύθερη  επιλογή  του  ανθρώπου,  διαρκής θετική κίνηση, εκούσιος ζωοποιός θάνατος. Μέσα από τον θάνατο εκπηγάζει η ανάσταση. Αυτή είναι η εμπειρία όλων των Αγίων και αυτή η συνεχής προτροπή τους, σ’ όλους τους Αθλητές της Στρατευομένης Εκκλησίας.

Και άλλο παράδειγμα υπακοής από τους Μαθητές του Κυρίου.

«Επί  δε  τω  ρήματί σου χαλάσω το δίκτυον.»( Λουκ. ε΄ , 5 ).

Ο  εγωϊσμός, το υπ’ αρ. 1 αίτιο κάθε πτωτικής ενέργειας. Το «εγώ», με όλες τις επιθυμητικές απαιτήσεις και τις  ποικιλόμορφες αντιδραστικές κινήσεις, ευθύνεται για αποτυχίες και καταστροφές. Η τιθάσευση του αχαλίνωτου εγωϊσμού και η μεταστροφή του σε ταπείνωση, εχέγγυο κάθε επιτυχίας.

Ο Σίμωνας Πέτρος, ένα  ηλιόλουστο πρωϊνό, κατάκοπος, μετά από ένα ολονύκτιο άκαρπο ψάρεμα, ακούει τον Ιησού να τον προτρέπει: «Επανάγαγε εις το βάθος…». «επί τω ρήματί σου χαλάσω το δίκτυον…», ήταν η άμεση απάντηση του Πέτρου.Η καταφατική αυτή απάντηση είναι κίνηση υπακοής και  προϋποθέτει ταπείνωση.

Ο Πέτρος διαγράφει την εμπειρία του και υποτάσσεται στον λόγο του Ιησού. Μηδενίζει τη λογική του και υπολογίζει την προτροπή του Χριστού. Απαρνείται το θέλημά του και ταυτοποιείται με το θέλημα του Διδασκάλου.

Η υπακοή σε όλο της το μεγαλείο. Η ταπείνωση στην πρακτική της μορφή.

Η ευλογία καρπός της εμφανής. Αυτή τη φορά ο Πέτρος επιτυγχάνει ό,τι δεν κατώρθωσε ολόκληρη τη νύκτα. «Πλήθος ιχθύων» συγκεντρώνεται.

Τώρα θα δείξει  την αγαπητική διάθεση. Θα καλέσει και «κοινωνούς» στην επιτυχία του. Ο ατομισμός στην μηδενική του μορφή. Η φιλαυτία ανύπαρκτη. Η απληστία αντικαθίσταται από την αυτάρκεια. Η φιλαδελφία πρακτικοποιείται.

Και η ευλογία κορυφώνεται. «αφέντες άπαντα ηκολούθησαν αυτώ.» Πλήρης αφιέρωση, ολοκληρωτικό δόσιμο σ’ Εκείνον, που είναι το παν.

Η  υπακοή  επιβραβεύεται. Η  ταπείνωση  επαυξάνεται, για  να  εκδηλωθεί αργότερα ως πράξη μετάνοιας, ως ανοχή και μακροθυμία, ως αγάπη και συγχωρητικότητα, ως αοργησία και υποχωρητικότητα.

Η συμπεριφορά του Πέτρου ας γίνει τρόπος ζωής για μας, για να ευαρεστούμε τον Κύριο και να λαμβάνουμε τις αφειδώλευτες ευλογίες Του.

Αλλά  και ο Ιωσήφ έχει να επιδείξει στάση υπακοής.

«Εγερθείς  παράλαβε το παιδίον και την μητέρα αυτού και φεύγε εις Αίγυπτον… μέλλει  γαρ  Ηρώδης  ζητείν το παιδίον  του  απολέσαι   αυτό. »  

( Ματθ. β. , 13 ).

Στο μυστήριο της ενανθρώπησης του Χριστού μία θέση έχει και ο Ιωσήφ.

Η ενημέρωσή του για κάθε ενέργεια του πραγματοποιείται με Αγγελική Παρουσία.

Η υπακοή του είναι αδιάκριτη.

Η  κινητοποίησή του άμεση.

Η σιωπή του χαρακτηριστική.

Η προσφορά του στην Παναγία και το Παιδίον σημαντική.

Η ησυχία προσφέρεται στον Λόγο και αξιοποιείται σωστικά.

Η ησυχία οδηγεί στον Λόγο και ο Λόγος ακούεται στην ησυχία.

Η ανυπαρξία της  εσωτερικής ησυχίας  αλλοτριώνει τον  άνθρωπο  και  τον απομακρύνει από τον Θεό.

Η ησυχία ενοποιεί τον άνθρωπο και εξασφαλίζει την κοινωνία του με τον Θεό.

Συμπερασματικά: Η   υπακοή   εξασφαλίζει   την  ειρήνη  της  καρδιάς, την  ειρήνευση των λογισμών, την  εσωτερική    διεργασία,   την  πνευματική πρόοδο.

Ας  αγαπήσουμε, λοιπόν, την υπακοή  στο θέλημα του Θεού και την απάρνηση του ιδίου θελήματος, ώστε να διασφαλίσουμε  τη  σωτηρία  μας.-