Δουλεία και ελευθερία

ΔΟΥΛΕΙΑ   και    ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

   

Ο σύγχρονος άνθρωπος βρίσκεται στον κυκεώνα μιας στυγνής ποικιλόμορφης δουλείας. Οι δυνατοί ασκούν την κυριαρχία τους επί των αδυνάτων. Οι πλούσιοι επικυριαρχούν των πτωχών. Ο άνθρωπος χάνει  την υπόστασή  του  ως πρόσωπο,  νουμεροποιείται, μαζοποιείται. Καθημερινά  καταδυναστεύεται και εξουθενώνεται οικτρά. Γίνεται αντικείμενο φιληδόνων διαστροφών και φιλοδόξων εμπαθειών. Δέσμιος των παθών του απομακρύνει την Θεϊκή Χάρη. Δούλος της αμαρτίας, αλλά και υπόδουλος του Διαβόλου.  Υπόδουλος του θανάτου βιώνει την θνητότητα και φθαρτότητα αναπτύσσοντας τη φιλαυτία. Κινείται με ιδιοτέλεια στα πλαίσια της αύξησης της ατομικότητας και του φόβου του αφανισμού.

Ζει ανειρήνευτα, αφού ο σκοτασμός του νου  με τη διάπραξη της αμαρτίας επιφέρει την άρση της Θεϊκής Χάριτος.

Επιζητώντας την αυτονόμησή του, απεξαρτοποιείται από τον Θεό, νιώθει την επίτευξη της χειραφέτησης, αλλά βρίσκεται πολλαπλά εξαρτημένος. Ο εγωκεντρισμός τον οδηγεί στην υποτέλεια, στην αυτοειδωλοποίηση, στην απόλυτη δουλεία. Κυριολεκτικά ζει στη ζοφερή δουλεία και αναζητεί την αληθινή ελευθερία. Επιποθεί τη διάρρηξη των δεσμών της σκλαβιάς, την απαλλαγή από την ανελευθερία.

Αλλά ποια είναι η πραγματική ελευθερία ; Ελευθερία αληθινή είναι η θέα του Χριστού, η κοινωνία μαζί Του. Ελεύθερος είναι ο άνθρωπος - πρόσωπο, που ενώνεται με τον Χριστό, αφού γίνεται Κατοικητήριο της Τριαδικής Θεότητας.

Με την άσκηση επιτυγχάνεται η κάθαρση της καρδιάς , η διάλυση του σκοτασμού του νου, η επίτευξη του φωτισμού του και κατά συνέπεια βιώνεται η ελευθερία.

Στην όλη ασκητική προσπάθεια της Εκκλησίας εντάσσεται και η νηστεία με στόχο την απαλλαγή του ανθρώπου από την τυραννίδα των παθών, την απελευθέρωσή του.

Επιζητεί ο άνθρωπος την ελευθερία, διεκδικεί ατομικά δικαιώματα, αλλά στην πραγματικότητα είναι δέσμιος της φθοράς του θανάτου. Η υπέρβαση του θανάτου με τη βίωση της μνήμης του θανάτου οδηγεί στην ελευθερία.

Η ελευθερία εκφράζεται και ως αγάπη με τη θραύση των δεσμών του ατομισμού, την αυθυπέρβαση του " εγώ "και  την  είσοδο  στην υπόσταση   του "άλλου". Τοιουτοτρόπως επιτυγχάνεται μια αλληλοπεριχώρηση προσώπων, με σεβασμό της  ελευθερίας  του  " άλλου ".

Η  αληθινότητα   της   ελευθερίας περνάει μέσα από την Ορθὀδοξη Ασκητικἠ. Η βίωση της "εν Χριστώ " ζωής, με πλήρη επίγνωση της αναγκαιότητας της άσκησης και της μετοχής στη Λατρευτική και Μυστηριακή ζωή της Εκκλησἰας, εξασφαλίζει την ελευθερία.

Η απαλλαγή του ανθρώπου από την κυριαρχία των παθών, του Διαβόλου, του θανάτου, σηματοδοτεί την αναγέννησή του, με τη μεταμόρφωσή του σε πρόσωπο ελεύθερο. Βιώνεται τότε η αληθινή "εν Χριστώ" ελευθερία. Εξασφαλἰζεται η ισορροπία στις διαπροσωπικές σχέσεις. Η ειρήνη, η χαρά, η αγάπη εδρεύουν στις ανθρώπινες καρδιές, ως καρπός του Αγίου Πνεύματος και αντανακλούν την ελπίδα. Οι άνθρωποι - πρόσωπα βιώνουν την απεξάρτηση από τα κτίσματα και την εξάρτηση από τον Κτίστη. Ζουν με τον Χριστό, για τον Χριστό, δούλοι Χριστού, αλλά αληθινά απελεύθεροι.

Δουλεία  και  ελευθερία ! Η απάρνηση της δουλείας και η ενστέρνιση της ελευθερίας προϋποθέτει αδυσώπητη προσπάθεια και ανένδοτο αγώνα. Είναι ο μονόδρομος για την ευτυχία στη γη και την αιώνια ευφροσύνη στον Ουρανό.-

Υπακοή, κίνηση εφικτή.

ΥΠΑΚΟΗ,  κίνηση  εφικτή.

Η  υπακοή  πρωταρχική  εντολή  του  Θεού προς τους Πρωτοπλάστους και  απαίτηση  εφαρμογής της. Δυστυχώς  η φιλαρχική τάση του Αδάμ και της Εύας ωδήγησε  στην παρακοή, στην έξωση από τον Παράδεισο, στη διακοπή της κοινωνίας με τον Θεό και σ’ όλες τις τραγικές συνέπειες  για όλη την ανθρωπότητα, αλλά και την κτίση καθολικά.

Υπακοή,  λοιπόν,  ζητά  από  εμάς  ο   Κύριος   και   υποδειγματικά,  εμπειρικά  διδάσκει.

Ο Ιησούς πρότυπο υπακοής ενανθρωπίζει και εκούσια σταυρώνεται.

Η Παναγία υπόδειγμα υπακοής με την αποδοχή της μετοχής στο Μυστήριο της Ενανθρώπησης του Υιού του Θεού.

Με την αυτοπροσφορά της υπηρετεί τον Χριστό.

Η Παναγία δοξάζεται με τον καρπό της κοιλίας της , τον Ιησού και ο Ιησούς ενανθρωπίζει διά της Παναγίας.

Οι Μαθητές του Χριστού παραδείγματα προσκλητικά.

«Οι δε  ευθέως  αφέντες το πλοίον και τον πατέρα αυτών  ηκολούθησαν  αυτώ».(Ματθ. δ΄,22 ).

Ανδρέας   και   Πέτρος, Ιάκωβος   καί   Ιωάννης.  Δύο  ζεύγη   ομόφρονων   και ομόψυχων αδελφών, που δέχονται την Υψηλή κλήση του Ιησού και την αποδέχονται πάραυτα. Αφήνουν τα πάντα, Τον ακολουθούν και βρίσκουν το παν. Αποφασίζουν αρχικά την αποταγή και καταλήγουν στην υποταγή. Σημειώνουν την τέλεια υπακοή.

Κυρ. προ της Υψώσεως, Η αγάπη του Θεού.

ΚΥΡ. ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ (Ιωαν. γ΄, 13 – 17)

Η  ΑΓΑΠΗ  ΤΟΥ  ΘΕΟΥ.

« Ούτως ηγάπησεν ο Θεός  τον κόσμον, ώστε τον Υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη  απόληται,  αλλ’ έχη  ζωήν  αιώνιον ».( Ιωαν. γ ,16).

Η αγάπη του Θεού μοναδική και ανεπανάληπτη. Μια αγάπη δυνατή και ασύνορη. Μια αγάπη ποικιλότροπα εκφρασμένη.

Η αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο ασύλληπτη.

Ο άνθρωπος βρίσκεται στη σκέψη του Θεού προ της δημιουργίας του σύμπαντος. Το σύμπαν δημιουργείται ένσοφα για τον άνθρωπο.

Ο άνθρωπος πλάθεται πάνσοφα, διακριτικά, με αθάνατη ψυχή, εφ’ όσον εμφυσείται η Θεία Πνοή, δημιουργείται με τη συνέργεια της Τριαδικής Θεότητας,«κατ’ εικόνα»του Θεού Λόγου, με θεϊκά χαρίσματα, που το Άγιο Πνεύμα χορηγεί και τη δυνατότητα του «καθ’ ομοίωσιν.»

Ο άνθρωπος κυρίαρχος της κτίσεως και απόλυτος διαφεντευτής της.

Ο άνθρωπος ζει και κινείται στην ελευθερία, που ο Θεός του χάρισε.

Ο Θεός συνεχίζει τις αγαπητικές Του εκδηλώσεις εσαεί. Ο Θεός αγαπάει τον ενάρετο άνθρωπο, αλλά και τον αμαρτωλό, τον αγωνιστή, αλλά και τον αδιάφορο, τον πιστό, αλλά και τον άπιστο.

Ο Θεός θέλει τη σωτηρία όλων των ανθρώπων και αυτήν επιδιώκει παντοιότροπα.

Στα  πλαίσια  του σωτηριώδους σχεδίου Του εντάσσεται και η αποστολή του Υιού Του στη  γη.

Ο Λόγος ενανθρωπίζει για να θεώσει τον άνθρωπο. Ο Χριστός ενσαρκώνεται για να πετύχει την καταλλαγή του ανθρώπου με τον Θεό.

Η εκούσια σταυρική Θυσία του Θεανθρώπου υπέρτατο δείγμα αυτοπροσφοράς και αγάπης.

Με τον θάνατό Του νικάει τον θάνατο, επιφέρει καίριο πλήγμα στον αντίδικο, εξέρχεται τουΖωοδόχου Τάφου Αναστημένος Νικητής και δίνει τη δυνατότητα και πάλι στον άνθρωπο να γίνει «κατά χάριν» Θεός, με την ενέργεια του Θεού και τη συνέργεια του ανθρώπου.

Ο μεταπτωτικός άνθρωπος απολαμβάνει τα προπτωτικά δικαιώματα του ανθρώπου. Γεύεται την αγάπη του Θεού, μέσα στην αγκαλιά του Θεού και σ’ όλο της το μεγαλείο.

Εφ’ εξής ο άνθρωπος, πιστεύοντας στον Σταυρωθέντα και Αναστάντα Κύριο, βιώνοντας την κάθετη και οριζόντια αγάπη στον Θεό και στον συνάνθρωπο, ζώντας καθημερινά την ορθόδοξη ασκητική, μετέχοντας στη Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, εξασφαλίζει τη διαρκή κοινωνία με τον Θεό, Χριστοποιείται.

Συμμετέχοντας στο Μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας  ο  άνθρωπος  αναδεικνύεται σύσσωμος και σύναιμος Χριστού, κοινωνός Ιησού και συγκληρονόμος της Βασιλείας Του.

Η παρουσία του Θεού στην  επίγεια πορεία του ανθρώπου είναι αδιάλειπτη. Το έλεός Του καταδιώκει τον κάθε άνθρωπο σωστικά. Είναι στη διάθεσή μας ο Κύριος παντοτινά. Η τηλεφωνική γραμμή του Θεού είναι πάντα ανοικτή, για επίκληση και δοξολογία, για ευχαριστία και βοήθεια.

Ο Τριαδικός Θεός, λοιπόν, είναι η υπερτέλεια αγάπη, το άκρον άωτον της αγάπης, η ΑΓΑΠΗ !

Ο «αγαπήσας  ημάς» Ιησούς προσφέρεται και ζητά την εκούσια προσφορά της καρδιάς μας. για να την πυρακτώσει.

Ζητιάνος  της  αγάπης μας γίνεται, αφού δίνει τα πάντα για να μας σώσει. Δεν αξίζει την ένθερμη αγάπη μας ; -