ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ ο ΚΥΡΙΟΣ !
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ
***************************************************************
ΔΙΜΗΝΙΑΙΑ
ΕΚΔΟΣΗ ΑΡ.Φ. 55
ΜΑΪΟΣ. – ΙΟΥΝ. 2013 Διανέμεται δωρεάν.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΥΡΣΟΣ.Γράφει και επιμελείται (Δυνάμει Θεού)ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Α. ΚΛΕΙΔΩΝΙΑΡΗ Εκπ/κος
ΤΗΛ.-FAX:22210-29549 Κ.Τ.6936773200
Ἡ ἱστοσελίδα μου: www.antilaloiorthodoxias.
blogspot. .com
Βίντεο: Youtube Eleftheria Kleidoniari
***************************************************************
ΑΓΓΕΛΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ.
« Ιησούν
ζητείτε τον Ναζαρηνόν τον εσταυρωμένον` ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε`…» ( Μαρκ. ιστ΄, 6 ).
«Ο
Κύριος αναστήθηκε!», ήταν το
χαρμόσυνο αγγελικό μήνυμα προς τις γυναίκες Μυροφόρες.
Τον Αδάμ πρώτη τον είδε η Εύα,
ευθύς μετά τη δημιουργία της. Και τον νέο
Αδάμ, τον Χριστό Αναστάντα, Τον
πρωτοαντίκρισαν οι Μυροφόρες γυναίκες.
Η Εύα έφερε το μήνυμα της πτώσης
στον Αδάμ, τον άνδρα. Και οι Μυροφόρες γυναίκες έφεραν το μήνυμα της Αναστάσεως στους Αποστόλους,
τους άνδρες.
Τοιουτοτρόπως η γυναίκα
επιτυγχάνει την αποκατάστασή
της, ως φύλο, τόσο με την
πρωτοστατική αγγελιοφορία, όσο και με την ανάληψη της θεομητορικής αποστολής
της Πάναγνης Κόρης της Ναζαρέτ, Μαρίας.
Η ισοτιμία των φύλων είναι γεγονός, είναι μια επανάσταση, που προέκυψε
μέσα από την Ανάσταση.
Οι Μυροφόρες γυναίκες διέθεταν ανδρεία και τόλμη, θάρρος και παρρησία,
τα οποία πηγάζουν από τη βαθιά πίστη στον Θεό, τη φλογερή αγάπη σ’ Εκείνον, την
ακατανίκητη ελπίδα στη θεϊκή ευσπλαχνία.
Οι Μυροφόρες γυναίκες απέρριψαν
τη λογική, που υπολογίζει και δειλιάζει και επέρριψαν το βάρος στην καρδιά, που αγαπάει και προχωρεί.
Οι Μυροφόρες γυναίκες τόλμησαν να φθάσουν μέχρι το Τάφο του Διδασκάλου
και αμείφθηκαν μοναδικά και ανεπανάληπτα. Έγιναν οι Πρώτες Μάρτυρες της Αναστάσεως του Χριστού.
Οι γυναίκες εκείνες προσέτρεξαν
στον Τάφο, για να προσφέρουν το μύρο της αγάπης τους σ’ Εκείνον. Η ανταμοιβή
των Μυροφόρων γυναικών, για την αγαπητική τους αυτή κίνηση, ήταν να δεχθούν μονίμως στην καρδιά τους τον
Χριστό, μύρο ακένωτο και η Χάρη Του να περιλούσει το είναι τους.
Μυροφόροι όλοι οι Άγιοι, οι αγωνιστές της μεταμόρφωσης των παθών σε
αρετές, οι μαχητές «των γονάτων», της αδιάλειπτης προσευχής.
Μυροφόροι όλοι έχομε
τη δυνατότητα να γίνουμε,εφ’όσον κατεργαζόμαστε τη κάθαρση της καρδιάς,
απεργαζόμαστε το φωτισμό του νου και στοχεύομε τη θέωση.-
ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ
ΑΓΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗΣ
1/5 ΟΣ. Ν
Ι Κ Η Φ Ο Ρ Ο Σ. -Ο θείος κήρυκας.-
«Ος δ’ αν ποιήση και διδάξη, ούτος μέγας κληθήσεται εν τη Βασιλεία των
Ουρανών» (Ματθ. ε΄ 19), διαβεβαιώνει το αδιάψευστο στόμα του Κυρίου μας.
Η έμπρακτη διδασκαλία ακτινοβολεί και προσελκύει, αφοπλίζει και
ενθαρρύνει, χαριτώνει και αγιοποιεί. Ο
δάσκαλος των λόγων κι ο ποιητής των έργων ταυτόχρονα, πιστό αντίγραφο Χριστού. Και
οι Άγιοι έχουν στο ενεργητικό τους τέτοια επιτεύγματα.
Μπροστά μας προβάλλει τώρα ο Όσιος ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ. Μια μορφή φωτεινή,
δυναμική, καθοδηγητική.Μια προσωπικότητα ακτινοβόλα, παρρησιακή, ασυμβίβαστη. Ένα πρόσωπο, που ζει θυσιαστικά και βιώνει ασκητικά. Ένας επίγειος
άγγελος, ένας ουράνιος άνθρωπος,
δίνει τη μαρτυρία Χριστού στο διάβα του κι ακτινοβολεί Χάρη Θεού στους γύρω του.
Ας ιχνηλατήσουμε ταπεινά στο βίο
του.
1750 μ. Χ. Στα Καρδάμυλα της Χίου
γεννιέται από θεοσεβείς γονείς ο Γεώργιος. Η παιδική του ηλικία ευάλωτη στην
αρρώστια. Ξαφνικά καθηλώνεται εμπύρετος στο κρεβάτι. Φθάνει στα πρόθυρα του
θανάτου. Οι μητρικές ικεσίες ένθερμες, αγωνιώδεις προσεγγίζουν το Θρόνο της
Κυρίας Θεοτόκου κι επιζητούν βοήθεια. Η
πίστη είναι αμετάθετη. Η ελπίδα άσβεστη. Η θεραπεία βέβαιη.«Παναγία μου, το
παιδί μου. Σώσε το παιδί μου και σε Σένα θα τ’ αφιερώσω». Ήταν μία μύχια
ευχή και υπόσχεση της μητρικής καρδιάς. Και η
Μεγάλη Μάνα επακούει και θαυματουργεί. Ο Γεώργιος υγιής πια, προσφέρεται στο Θεό σαν αντιπροσφορά της
αγάπης της Παναγίας.
Μαθητεύει κοντά σε αγωνιστικές
μορφές της Εκκλησίας, όπως ο Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος και η εύπλαστη παιδική
ψυχή γίνεται δέκτης λυτρωτικών μηνυμάτων. Ο
Χριστός εκχαράσσεται ανεξίτηλα μέσα του. Δέσμιος της θεϊκής αγάπης γίνεται
πιστός ακόλουθος του Ιησού. Απόφασή του αμετάκλητη να υπηρετήσει την Εκκλησία.
Τελειώνει τις σπουδές του,
επιστρέφει στην Ιερά Μονή και κείρεται Μοναχός ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ. Κατατάσσεται εθελοντικά στο επίγειο τάγμα
των υποψηφίων Αγγέλων. Και είναι αποφασισμένος να αγωνισθεί σκληρά για την
επίτευξη του σκοπού του. Σύντομα χειροτονείται Διάκονος και Ιερέας, παίρνει τη
θεία Χάρη κι αγωνίζεται να τη διατηρήσει και να την αυξήσει.
Εντρυφά καθημερινά στο Νόμο του Ευαγγελίου, βιώνει τα παραγγέλματα,
μεταδίδει τα μηνύματα. Και η καρποφορία πλούσια. Αρκετοί Νεομάρτυρες, όπως
ο Άγιος Δημήτριος ο Πελοποννήσιος, ο Άγιος Μάρκος ο νέος και άλλοι συγκαταλέγονται
στους μαθητές του. Η ιεραποστολή τον ενθουσιάζει, αλλά και η ησυχία τον
μαγνητίζει. Συνδυάζει, λοιπόν και τα δυό. Παίρνει
και δίνει. Απολαμβάνει και προσφέρει. Ζει κοντά στο Θεό και προσφέρεται στους
ανθρώπους. Ενισχύει την πίστη
τους και καλύπτει τις ανάγκες τους. Χαριτώνεται
στην έρημο και θαυματουργεί στην πόλη. Ιερουργεί και εξομολογεί. Χαριτώνει και αναπαύει. Η αγάπη είναι για
τον Όσιο Νικηφόρο τρόπος ζωής, θυσιαστική πράξη. Και την επιτελεί αφειδώλευτα.
Χαρακτηριστική είναι η ανεξικακία του, όταν του έκλεψαν τη
μοναδική κατσίκα του. «Φτωχός ήταν ο
κλέφτης. Εγώ την είχα πολύ χρόνο. Τώρα ας την έχει κι αυτός». Πάραυτα
καταφθάνει ο κλέφτης έντρομος, μεταμελημένος κι εξομολογείται την πράξη του και
τη λύπη του για το κρέας, που δεν μπορεί να πουλήσει. Η συγχώρεση δίνεται και
από τον Θεό και από τον Άγιο και η εγγύηση για την πώληση βεβαιώνεται. Όντως
επιστρέφοντας το κρέας είχε πουληθεί, για να ’ναι «Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις Του».
1 Μαϊου 1821. Ο Όσιος Νικηφόρος,
αφού διατρέχει τον
επίγειο στίβο νικηφόρα, προσέρχεται ειρηνικά στα Ουράνια
Σκηνώματα, για ν’ απολαμβάνει άληκτα την
ευφροσύνη της αγάπης και της παρουσίας του Θεού.-
Και μόνο η αγάπη με τις πολύμορφες
εκδηλώσεις της αντιστέκεται έντονα και
κινείται έννομα. Επενδύει στον Ουρανό και αποθησαυρίζει άφθαρτα. Διαφεύγει την
προσωρινότητα και διατηρεί την μονιμότητα. Αντιστρατεύεται τα φθαρτά και
αφθαρτοποιείται αιώνια. Η αγάπη ποτέ δεν καταργείται.-
Ε Ν Α Υ Σ Μ Α Τ Α
Η γνησιότητα της
μετανοίας πιστοποιείται
με την αποβολή του
θυμού και
την
αποχή από την κατάκριση.-
Το αλεξικέραυνο
της ταπείνωσης αποσοβεί τις πτώσεις.-
Η βαθιά
συναίσθηση της αμαρτωλότητας
επιφέρει την ταπείνωση.-
Η συντριβή της φιλαυτίας εραυνοβολεί την αμαρτία.-
Η πίστη μου σφυγμομετρείται
από την στάση μου στις θλίψεις.-
Από την ποιητική
Συλλογή ΔΡΟΣΟΣΤΑΛΙΔΕΣ Ελ.Α.Κλ.
ΑΝΘΡΩΠΟΝ
ουκ έχω.
Άνθρωπο δεν έχω…
Μια
κραυγή αγωνίας.
Μια
φωνή απελπισίας.
Μια
διαμαρτυρία απόγνωσης.
Άνθρωποι συμπορεύονται, αλλά
προσπερνούν.
Άνθρωποι κυκλοφορούν, αλλά
αδιαφορούν.
Είναι οι φίλαυτοι της εποχής.
Είναι οι ατομιστές στην
πράξη.
Η
αγάπη στο απόσπασμα.
Η
φιλαλληλία στο περιθώριο.
Η
φιλανθρωπία υπό εξαφάνιση.
Κι όμως η σωτηρία μας
περνάει
από το
κατώφλι του πλησίον.
Ας μην το ξεχνούμε.-
ΦΙΛΟΚΑΛΙΚΕΣ ΡΗΣΕΙΣ
ΟΣ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ
ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ: «Η ΚΑΤΑΚΡΙΣΗ ΚΑΙ Η ΑΝΕΞΙΚΑΚΙΑ»
Μη κατακρίνεις κανένα, κι αν ακόμα τον βλέπεις με τα ίδια σου τα μάτια
να αμαρτάνει. Λέει ο Κύριος: «Μη
κρίνετε ίνα μη κριθήτε».
Γιατί κρίνουμε τους αδελφούς μας; Διότι δεν προσπαθούμε να γνωρίσουμε
τον εαυτό μας. Όποιος καταγίνεται με τη γνώση του εαυτού του δεν
προλαβαίνει να παρατηρεί τους άλλους. Κατάκρινε
τον εαυτό σου και θα παύσεις να κατακρίνεις τους άλλους.
Να κρίνεις την κακή πράξη, όχι αυτόν που την έκανε. Πρέπει να
θεωρούμε τον εαυτό μας αμαρτωλότερο απ’ όλους. Πρέπει να συγχωρούμε κάθε κακό του πλησίον και να μισούμε μόνο τον διάβολο που
τον παρέσυρε.
Συμβαίνει κάποτε να μας φαίνεται
ότι ο άλλος κάνει μια κακή πράξη. Στην πραγματικότητα όμως η πράξη αυτή μπορεί
να είναι καλή, επειδή γίνεται με αγαθή πρόθεση. Η θύρα της μετανοίας είναι ανοικτή για όλους, και δεν γνωρίζουμε
ποιός θα τη διαβεί πρώτος, εσύ η αυτός που κατακρίνεις.
«Όταν κατακρίνεις τον πλησίον, διδάσκει ο όσιος Αντίοχος, τότε κρίνεσαι
μαζί του κι εσύ γι’ αυτό που τον κρίνεις. Η κρίση και η κατάκριση δεν ανήκουν
σ’ εμάς, αλλά μόνο στο Θεό, τον μεγάλο Κριτή, που γνωρίζει την καρδιά μας
και τα κρυφά πάθη της φύσεώς μας».
Η κατάκριση φέρνει την εγκατάλειψη του Θεού. Κι όταν ο Θεός
εγκαταλείψει τον άνθρωπο στις δικές του μόνο δυνάμεις, ο διάβολος είναι έτοιμος
να τον συνθλίψει, όπως η μυλόπετρα αλέθει το σιτάρι.
Ας έχουμε πάντοτε στον νου μας τα
λόγια του Αποστόλου: «Ο δοκών εστάναι
βλεπέτω μη πέση». Γιατί είναι άγνωστο πόσο καιρό θα μπορέσουμε να
παραμείνουμε στην αρετή. Όταν κάποιος σε
προσβάλει με οποιοδήποτε τρόπο, δεν πρέπει να τον εκδικηθείς, αλλ’ αντιθέτως να
τον συγχωρήσεις από την καρδιά σου. Κι αν η καρδιά σου αντιστέκεται, να την
κάμψεις έχοντας πίστη στο λόγο του Κυρίου: «Εάν
μη αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, ουδέ ο πατήρ υμών αφήσει τα
παραπτώματα υμών».
Δεν πρέπει να διατηρούμε στη καρδιά μας κακία η μίσος για τον άλλο,
έστω κι αν μας εχθρεύεται. Οφείλουμε να τον αγαπάμε, κι όσο μπορούμε να τον
ευεργετούμε σύμφωνα με τη διδασκαλία του Κυρίου: «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών». Αν αγωνισθούμε κατά τη δύναμή μας να
εκπληρώσουμε την εντολή αυτή, τότε μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα λάμψει στη
καρδιά μας το θείο φως, που θα μας φωτίζει τον δρόμο προς την άνω Ιερουσαλήμ.
Όπως μαρτυρεί ο λόγος του Θεού,
όλοι οι άγιοι έζησαν με ακακία. Ο Θεός μας έδωσε εντολή να έχουμε έχθρα μόνο
εναντίον του «όφεως», ο οποίος
απάτησε εξ αρχής τον άνθρωπο και τον έδιωξε από τον Παράδεισο, δηλαδή εναντίον
του ανθρωποκτόνου διαβόλου. Έδωσε επίσης ο Κύριος εντολή να έχουμε έχθρα
εναντίον των Μαδιανιτών, δηλαδή των ακαθάρτων πνευμάτων της ασωτίας και
υψηλοφροσύνης, που σπείρουν στην καρδιά τους αισχρούς λογισμούς.
Το όριο της αρετής και
της σοφίας είναι να ενεργούμε πάντοτε με διάκριση και ανεξικακία, χωρίς πονηρία
και υστεροβουλία.-