Ο ΑΓΙΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ
Το δένδρο της Ορθοδοξίας είναι ποτισμένο με άφθονο αίμα. Αίμα ηρώων και
Μαρτύρων. Αίμα ανθρώπων, που έπαιξαν τη ζωή τους «κορώνα γράμματα», αψήφησαν
κινδύνους, αντίκρισαν αλύγιστοι βασανιστήρια κι έγραψαν τα ονόματά τους με ανεξίτηλα
γράμματα στην Επουράνιο Βίβλο.
Μια τέτοια φλογερή ύπαρξη ζει τον 2ο αιώνα, στα γραφικά παράλια της Μ.
Ασίας, στη Μαγνησία. Είναι ο κατάλευκος γέροντας ιερέας, Χαράλαμπος. Σηκώνει
στους κυρτωμένους ώμους του, μια ζωή 113
χρόνων. Μια ζωή γεμάτη δράση. Μάχεται με
ακατάβλητη δύναμη. Δίνει το «παρών» σε κάθε δυσκολία. Ανακουφίζει τους πονεμένους, βοηθά τους φτωχούς, προστατεύει τα ορφανά,
ενισχύει τους ολιγόπιστους, ενθαρρύνει τους απογοητευμένους, διδάσκει τους
πλανεμένους. Γίνεται ο προστάτης των πάντων, το καύχημα των χριστιανών και
ειδωλολατρών. Η φήμη του απλώνεται παντού. Πολλοί τον θαυμάζουν, αλλά και
αρκετοί τον φθονούν.
Πρώτος ο έπαρχος τηςΜαγνησίας, Λουκιανός.Δεν αντέχει ν' ακούει επαινετικά
λόγια για τον άξιο ιερέα του Θεού, Χαράλαμπο. Και παίρνει την απόφαση να τον
τιμωρήσει παραδειγματικά. Ο Άγιος συλλαμβάνεται κι οδηγείται μπροστά του.Το ύφος του θαρραλέο,το βλέμμα του γαλήνιο.Ατενίζει
το αιμοβόρο θηρίο, τον έπαρχο. Ομολογεί
με παρρησία τον Ένα και Μόνο αληθινό Θεό και ετοιμάζεται να δώσει την
μαρτυρία του Χριστού. Απτόητος μπροστά στις απειλές του Λουκιανού, είναι
έτοιμος να θυσιαστεί για τον Χριστό.
Τα βασανιστήρια αρχίζουν. Οι στρατιώτες γδέρνουν το σώμα του. Ο Άγιος
στέλνει θερμή ικεσία στον Κύριο, να τον ενισχύσει στο μαρτύριο. Τα χείλη του
ψελλίζουν ακατάπαυστα ύμνους σ' Εκείνον. Οι κάτοικοι μαθαίνουν την άτιμη
ενέργεια του έπαρχου και διαμαρτύρονται έντονα. Οι δήμιοι, Πορφύριος και Βάπτος, που ζουν και παρακολουθούν το
δράμα, θαυμάζουν την αντοχή και την πίστη
του γέροντα λευΐτη. Σταματούν το άχαρο έργο τους και ομολογούν την πίστη τους στον Χριστό. Ο έπαρχος αφρίζει από το κακό
του. Ρίχνει τους λιποτάκτες των ψεύτικων θεών, αλλά ήρωες του αληθινού Θεού,
στη φυλακή και τους θανατώνει, τον δε γέροντα Χαράλαμπο, διατάζει και τον
σέρνουν στους δρόμους της πόλεως. Οι πολίτες όμως ξεσηκώνονται, ζητούν τον
στοργικό τους πατέρα. Κι ο έπαρχος, νικημένος, τους τον παραδίδει. Ο Άγιος
σώζεται και συνεχίζει το έργο του:
Το τέλος του, όμως, δεν αργεί να φθάσει. Όταν έρχεται ο Αυτοκράτορας
Σεπτίμιος Σεβήρος στη Μαγνησία, με την κόρη του Γαλήνη, συναντά τον Άγιο, προσπαθεί να τον μεταπείσει, αλλ'
αδυνατεί και δίδει εντολή να τον αποκεφαλίσουν,
ενώ η ίδια η κόρη του ομολογεί την πίστη
της στον Χριστό.
Ο Κύριος παραλαμβάνει την αγία ψυχή του,
προτού τον εγγίσει το ξίφος του δημίου.
Εκεί, στη μακαρία χώρα του Αιωνίου Φωτός,
ζει και απολαμβάνει άρρητες ομορφιές. Το πέρασμά του από τη γη αποτέλεσε
φωτεινό παράδειγμα για μίμηση. Η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του στις 10
Φεβρουαρίου.-