ΔΙΑΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ.
Ο άνθρωπος
δημιουργήθηκε "κατ' εικόνα"
Θεού, του Αρχέτυπου Λόγου, με δυνατότητα ομοίωσης. Πλάστηκε πρόσωπο ΄΄δυνάμει΄΄, δηλαδή με τη μέθεξη της
άκτιστης ενέργειας του Θεού να γίνει αληθινό πρόσωπο.
Η
σημερινή κοινωνία δέχεται τον άνθρωπο ως άτομο, ως νούμερο μιας μάζας, ως μια
βιολογική ύπαρξη, η οποία δραστηριοποιείται υλικά και περιορίζεται δραστικά
στην κάλυψη βιοτικών αναγκών και εφήμερων επιδιώξεων.
Μετην
εγωπάθεια υπέρμετρα αυξημένη,με την εμπάθεια ασύδοτα αναπτυγμένη
ο
άνθρωπος διαγράφει την υπόστασή του ως πρόσωπο. Με την αυτοϋποβίβασή του
οδηγείται στην αυτοκαταστροφή, εφ' όσον η σωτηρία του αποκλείεται.
΄Εγκλειστος
των παθών του βιώνει εκρηκτικά τις εκδηλώσεις της ευθιξίας και του θυμού της
διχόνοιας και του μίσους, του φθόνου και του φόνου, του ψεύδους και της ύβρεως,
της κατάκρισης και της ιδιοτέλειας. Είναι ο άνθρωπος αυτός αντικοινωνικός στην
συμπεριφορά του, επιβλαβής στις σκέψεις του, επικίνδυνος στις ενέργειές του.
Για
την ισορροπία της κοινωνίας, για τη σωτηρία των ανθρώπων, απαιτείται η εφαρμογή
του στόχου της δημιουργίας του ανθρώπου από τον Θεό. Χρειάζεται ο άνθρωπος να πορεύεται αμετάκλητα από το"κατ'
εικόνα"στο" καθ' ομοίωσιν ", ώστε να μεταμορφωθεί από άτομο σε
πρόσωπο.Πλασμένος πρόσωπο" δυνάμει",
να γίνει πρόσωπο "ενεργεία ".
Η
επίτευξη αυτή προϋποθέτει αγώνα προσωπικό, μετοχή
στην καθαρτική, φωτιστική και θεοποιό
ενέργεια του Θεού.
Με
την αυστηρή αυτογνωσία εξασφαλίζει
την επισήμανση των παθών και προχωρεί
στη μεταμόρφωσή τους, εδραιώνοντας
την υπόστασή του. Ο άνθρωπος, ο
οποίος ποθεί και αγωνίζεται για την θέωση υπερβαίνει το "εγώ ", βρίσκεται σε αυτοδιάθεση και αυτοθυσιαστική προσφορά.
Βιώνοντας
την αυτογνωσία κατακτά την θεογνωσία και πυρπολείται από αγάπη
για τον Θεό, με προέκταση αγάπης
πυρίφλεκτης για τον άνθρωπο. Μια αγάπη, η οποία εκφράζεται έμπρακτα, πολύμορφα, προσευχητικά, ουσιαστικά,
συμπαραστατικά.
Ο άνθρωπος πρόσωπο κινείται στην ελευθερία και βιώνει την αγάπη σε όλες τις εκδηλώσεις και με όλες τις
προεκτάσεις, ζει την αλληλοπεριχώρηση των αγαπωμένων προσώπων
στο κορύφωμά της.
Με
την θεραπεία των παθών αποβάλλει το προσωπείο
των παθών, αναδεικνύεται πρόσωπο,
αποκτά την εσωτερική ειρήνη, την ταπείνωση,
την αληθινή αγάπη. Προγεύεται ο άνθρωπος τότε τη μέλλουσα ανεκλάλητη χαρά και
ευφροσύνη της παρουσίας του Θεού, εξασφαλίζοντας ισόρροπες και άριστες διαπροσωπικές σχέσεις.
Με
την στροφή προς τον Θεό ο άνθρωπος σημειώνει αποστροφή από τον εαυτό του, μεταστροφή
προς τις αρετές με τη μεταμόρφωση των παθών
και απαλλαγή από το άγχος των κοινωνικών προβλημάτων, εφ' όσον
πρυτανεύει η αγάπη.
Η άρση των βαρών των αδυνάτων αδελφών,
η μετατροπή της αυταρέσκειας σε θεαρέσκεια,
με την εκούσια υποταγή του
προσωπικού θελήματος στο θέλημα
του Θεού, η ομοφροσύνη και συνδοξολογία, η αποβολή της αυτοδικαίωσης και η ενστέρνιση της ετεροδικαίωσης, καθιστούν τον άνθρωπο
πρόσωπο.
Μονόδρομος
για την θέωση,
για την σωτηρία μας, λοιπόν, η τελείωση
μας σε πρόσωπα.
Η πραγματοποίηση αυτή περνάει μέσα από μια αυτοθυσιαστική αγάπη
για τον κάθε αδελφό μας πρόσωπο, καθώς και με την τήρηση
των εντολών του Κυρίου, με τη βίωση της Ορθόδοξης Ασκητικής
Παράδοσης, με τη μετοχή στη Μυστηριακή
ζωή της Εκκλησίας, με την κοινωνία
με τον Θεό.
Επιτυγχάνεται
τοιουτοτρόπως η αποδέσμευση από κάθε ανασφάλεια και ανισορροπία στις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων και η επικράτηση
της ειρήνης, της δικαιοσύνης, της ελευθερίας και της αγάπης
στις κοινωνίες των ανθρώπων.-