15/2 ΟΣΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ο Λατρινός
***********************************
Η ισάγγελη
Μοναχική πολιτεία στίβος πνευματικών αγώνων,αρένα θαυμαστών επιδόσεων, στάδιο
υψηλών αναβάσεων, είναι.
Ο Μοναχισμός «υπέρ φύσιν» ζωή, καθώς είναι,
προσελκύει ανέκαθεν μυριάδες εκλεκτές ψυχές.
Η
αγάπη στον Θεό πυρπολεί καρδιές, που
μηδενίζουν τα πάντα και κερδίζουν τα πάντα.
Μια
τέτοια φλεγόμενη από την αγάπη του Χριστού καρδιά είναι και ο Όσιος Παύλος ο νέος.
820
μ.Χ. και στην Ελαία της Περγάμου της Μ. Ασίας γεννιέται ο Παύλος, μικρότερος αδελφός
του Βασιλείου. Γονείς τα ου ο
Αντίοχος, ανώτερος
αξιωματικός
του αυτοκρατορικού στόλου και η Ευδοκία. Και οι δυό ευσεβείς φροντίζουν να
μεταδώσουν, τη ζέση της πίστεως, τη φλόγα της αγάπης στον Θεό, στα παιδιά τους.
Σε
μικρή ηλικία, ενώ είναι ο Παύλος, φονεύεται ο πατέρας του σε μια ναυμαχία με
τους Αγαρηνούς, κοντά στη Χίο. Η μητέρα του τότε αναλαμβάνει ολοκληρωτικά την
ανατροφή των παιδιών. Μετοικούν στο Μαρκάτο της Φρυγίας, για τη μόρφωσή τους στο
σχολείο της Ι. Μ. Αγ. Στεφάνου. Εκεί διακρίνονται για τις επιδόσεις τους στον
τομέα των γνώσεων, αλλά και των αρετών.
Ο
Βασίλειος αναχωρεί στο όρος Λάτρος όπου και ασκητεύει. Κι όταν ο Παύλος είναι
17ετης, πυρίφλεκτος από αγάπη για τον Θεό, πηγαίνει μαζί του και υποτάσσεται
στον ενάρετο ασκητή Πέτρο.
Εκεί
διακρίνεται για την τέλεια υπακοή, την επίμονη άσκηση, την αδιάλειπτη προσευχή,
την αυστηρή εγκράτεια, την πολύωρη αγρυπνία. Η εκτίμηση της Αδελφότητας έκδηλη,
αφού προκρίνεται για την ηγουμενική θέση, μετά την εκδημία του Ηγουμένου. Το
βάρος της ευθύνης αναλογίζεται και τον πόθο της ασκήσεως έχει, γι’ αυτό και
αναχωρεί κρυφά από τη Μονή και κατευθύνεται στην έρημο.
Η
ασκητική του όμως ακτινοβολία προσελκύει πλήθη πιστών για κατεύθυνση και
στήριξη. Η ποθητή ησυχία τώρα ανεπίτευκτη. Και η μετακίνηση αναπόφευκτη.
Όμως
και στο νέο ασκητήριο φτάνει η φήμη του και τον κυκλώνουν πλήθη. Έτσι αναζητεί
πάλι μακρινό τόπο ησυχίας. Κι οι Σάμιοι Μοναχοί στο όρος Λάτρος, Νικόδημος και
Κοσμάς, προτείνουν το όρος Κέρκη της Σάμου, όπου υπάρχει το σπήλαιο του
φιλοσόφου Πυθαγόρα. Έτσι φεύγει κρυφά για το καταπράσινο Αιγαιοπελαγίτικο νησί,
την Σάμο. Εκεί συναντά συμπτωματικά τον άρχοντα Θεοφάνη, σαν κυνηγό και τον
οδηγεί στο δυσπρόσιτο σπήλαιο. Ο Όσιος κατενθουσιασμένος παραμένει κι ασκείται
εντατικά κι απολαμβάνει «Θαβώρειες»
στιγμές. Οι αγώνες του ανένδοτοι επισκιάζονται από πλούσια θεϊκή Χάρη.
Η
αγιότητά του ακτινοβολεί. Οι Σάμιοι προστρέχουν με λαχτάρα κοντά του. Η
ενίσχυση που δέχονται είναι πολύτιμη. Τότε επανιδρύονται τα ερειπωμένα τρία
Μοναστήρια με Σαμίους Μοναχούς. Η αγαλλίαση όλων είναι άφατη. Οι ψαλμωδίες
αντιλαλούν κι οι καμπάνες αντηχούν ευφρόσυνα. Η Λαύρα του Κέρκη και πάλι σ’ όλο της το μεγαλείο. Η
ευλογία του Θεού εμφανής.
Οι
Μοναχοί του Λάτρους όμως έχασαν τον Άγιο και άριστο χειραγωγό τους και τον
αναζητούν επίμονα και σε κάθε απόκρημνη σπηλιά. Πληροφορούνται τη διαφυγή του
στην Σάμο, τον ανευρίσκουν και τον πείθουν να τους ακολουθήσει. Στο Λάτρος
παραμένει αρκετά νουθετώντας και ενισχύοντας.
Αλλά
η Σάμος τον θέλγει και τη νοσταλγεί. Κρυφά λοιπόν και με δυό Μοναχούς, τον
Συμεών κι έναν Πρεσβύτερο, φθάνουν και πάλι στον Κέρκη, όπου κατά Θεία προσταγή
τους αναμένει στο λιμάνι οδηγός με δυό ζώα.
Τώρα
το έργο του είναι ιεραποστολικό. Οργώνει την Σάμο σπέρνοντας τον λόγο του Θεού.
Η καρποφορία πλούσια.
15
Δεκεμβρίου 896μ.Χ. και μετά από ολιγοήμερη ασθένεια εκδημεί για τις Ουράνιες
Μονές, για πανευφρόσυνες, άληκτες απολαύσεις.
Οι
πρεσβείες του πολύτιμες για το Σαμιακό λαό είναι. Οι επικλήσεις μας προς τον Όσιό
μας θερμές, ας είναι.-
ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ
********************
Χαίροις
των Οσίων ο γλυκασμός, Περγάμου ο γόνος, και του Λάτρους τερπνός βλαστός.
Χαίροις των Σαμίων, το καύχημα και κλέος, πιστών θερμός προστάτης, Παύλε μακάριε.-