ΜΟΝΩΣΗ και ΚΟΙΝΩΝΙΑ.

ΜΟΝΩΣΗ  και  ΚΟΙΝΩΝΙΑ.

Ο 20 αιώνας, που διανύσαμε ήταν μια χρονική περίοδος με αλματώδεις εξελίξεις, με καταπληκτικά επιτεύγματα, με τεχνολογικές προκλήσεις.

Ο άνθρωπος σήμερα, στον 21^ο αιώνα, κατακλύζεται κυριολεκτικά από ιδεολογικά ρεύματα, από πολυώνυμες προσκλήσεις. Η ροή των πραγμάτων τον καθιστά εξωστρεφή με όλες τις θλιβερές συνέπειες. Κινείται ανάμεσα σε πολλούς, αλλά ζει απομονωμένος. Είναι πολυπράγμονας και πολυγνώστης, αλλά ταυτόχρονα βρίσκεται μπροστά στο άγνωστο πορτραίτο του, κοντά σε αγνώριμα πρόσωπα. Οι διαπροσωπικές σχέσεις βρίσκονται σε διαταραχή και το άγχος σε ένταση. Η ερημία των πόλεων και η αξενία των τρόπων επιτείνουν την κρίση. Η κατάσταση αποβαίνει εκρηκτική. Οι  διαρρήξεις, οι  ληστείες, οι φόνοι, οι αυτοκτονίες, οι βιασμοί βρίσκονται σε ημερησία διάταξη. Η διάσπαση της κοινωνίας ορατή και ο βίος αβίωτος. Η επέμβαση απαιτείται άμεσα. Η ανεύρεση της αιτίας και η παραδοχή της στην προτεραιότητά μας.

Πρωταρχικά η απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Θεό υπεύθυνη. Η διακοπή της σχέσης ανθρώπου - Θεού έχει διχαστικά αποτελέσματα. Η ακοινωνία με τον Θεό αποστερεί τον άνθρωπο της Χάριτος, τον αποξενώνει από την ευλογία της ταπείνωσης. ΄Ερμαιο των εγωϊστικών διαθέσεων αγνοεί τους πάντες και εκμεταλλεύεται τους πάντες. Αν ο Θεός γίνει το κέντρο της ζωής του ανθρώπου όλοι στην περιφέρεια αξιοποιούνται.

Η τακτική, λοιπόν, προσευχητική επικοινωνία, η συμμετοχή στη λατρευτική και Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, η βίωση της Ορθόδοξης ασκητικής ζωής, οδηγεί στη μέθεξη των ενεργειών του Θεού.

Η γνωριμία μαζί Του, που επιτυγχάνεται με τη μελέτη του Νόμου Του, αυξάνει την πίστη, διευρύνει και αναπτύσσει την αγαπητική σχέση. Η πύρινη αγάπη προς τον Θεό αντανακλάται στο πρόσωπο του πλησίον και αναπτύσσει την φιλαδελφία.

΄Ολες αυτές οι διεργασίες διεξάγονται στο κλίμα της μόνωσης, στο "ταμείον".  Εκεί στο ησυχαστικό περιβάλλον ο άνθρωπος βρίσκεται ενώπιον του Θεού και μπροστά στον εαυτό του. Αυτοανακρίνεται αυστηρά, ενδοσκάπτει τολμηρά, συγκρούεται μετωπικά με το άγνωστο υπαρξιακό του πρόσωπο, προχωρεί στην αυτομεμψία και καταλήγει στην αυτογνωσία. Η γνωριμία με τον εαυτό του ανοίγει διάπλατα το δίαυλο για την αδελφογνωσία, την αληθινή έξοδο προς συνάντηση του αδελφού, του πλησίον, της εικόνας του Θεού, μέσα από ένα πνεύμα αυτοθυσίας και κατανόησης, παραδοχής και αποδοχής, συμπλήρωσης και βοήθειας.

Η τριλογία : Α υ τ ο γ ν ω σ ί α -α δ ε λ φ ο γ ν ω σ ί α - Θ ε ο γ ν ω σ ί α πυροδοτεί θετικά τις διανθρώπινες σχέσεις. Οι ένθερμες διαπροσωπικές σχέσεις εκφράζονται με μια σωστή και ειλικρινή κοινωνία.

Συνέπεια επομένως της μόνωσης είναι η κοινωνία. Η ακριβής εσωστρέφεια καταλήγει σε αληθινή εξωστρέφεια. ΄Ετσι οι ώρες της μόνωσης δεν είναι στείρες, αλλά δημιουργικές και καρποφόρες. Μακρυά από την ανία και το άγχος, την κατάθλιψη και την απελπισία, οδηγείται ο άνθρωπος στην ελπίδα και στη χαρά, στην ειρήνη και στο θάρρος. Συντελείται η κάθαρση της καρδιάς, που οδηγεί στον φωτισμό του νου και στην θέωση. Ανακαλύπτεται η αυθεντικότητα της εικόνας του Θεού στο πρόσωπο του ανθρώπου. Επιτυγχάνεται η κοινωνία αγάπης, σαν ανταύγεια της προσωπικής τελείωσης. Στη σιγή της μόνωσης κυοφορείται μια αληθινή κοινωνία προσώπων. Στην ελεύθερη, εκούσια  αυτοφυλάκιση   συντελείται   η υπέρβαση του χρόνου, η ειλικρινής παραδοχή του εαυτού μας και η αληθινή αποδοχή των άλλων.

Αυτή ας επιδιώκουμε να βιώνουμε, για να απολαμβάνουμε τη χαρά, που ο Θεός χαρίζει στα παιδιά Του, μέσα από μια Χριστοποιημένη κοινωνική σχέση.-