15.7 ΟΙ ΑΓΙΟΙ: ΚΗΡΥΚΟΣ και ΙΟΥΛΙΤΤΑ
Στην πνευματική πανδαισία του εορτολογίου της Εκκλησίας μας διακρίνονται αναρίθμητα πρόσωπα Αγίων. Ξεχωρίζουν άνθρωποι, που στην επίγεια πορεία τους ιεραρχούν την αγάπη και δίνουν τα πρωτεία στο Θεό. Η αγάπη γίνεται η κινητήρια δύναμη, που κατευθύνει όλες τις ανθρώπινες ενέργειες, όλες τις μεγάλες αποφάσεις. Μπροστά στην αγάπη για το Θεό όλες οι άλλες αγάπες υποβαθμίζονται και παραχωρούν το προβάδισμα στην πρώτη Μεγάλη Αγάπη.
Ναι, όλοι οι Άγιοι και Μάρτυρες της πίστεώς μας «αγάπησαν πολύ», γι’ αυτό και δοξάσθηκαν πολύ.
Φωτεινό παράδειγμα για μίμηση η μορφή μιας ηρωίδας μητέρας και ενός νηπίου.
Βρισκόμαστε στη δοξασμένη γη της Μ. Ασίας, το Ικόνιο. Εκεί ζει η ΙΟΥΛΙΤΤΑ με το τρυφερό βλαστάρι της, το τριετές νήπιο Κ Η Ρ Υ Κ Ο.
Ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός εξαπολύει άγριους διωγμούς κατά των Χριστιανών. Η Ιουλίττα παίρνει το παιδί της και φεύγει στη Σελεύκεια της Συρίας για περισσότερη ασφάλεια. Συναντά όμως κι εκεί διωγμούς και καταλήγει στην Ταρσό της Κιλικίας. Παλεύουν μέσα της δύο αισθήματα: Η αγάπη στο παιδί της και η αγάπη στο Χριστό. Η μητρική στοργή συνεπάγεται την προδοσία. Η λατρεία του Θεού έχει σαν επακόλουθο τη θυσία του παιδιού της. Τελικά, επικρατεί η αγάπη στο Θεό.
Μία μέρα συλλαμβάνονται μάνα και παιδί και φυλακίζονται. Πλησιάζει η ώρα, που θα πληρώσει με το αίμα της την εκλογή της.
Οδηγείται, με το παιδί στην αγκαλιά, μπροστά στον αιμοχαρή ηγεμόνα. Προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τα μητρικά αισθήματα, να τη δελεάσει και ν' αρνηθεί το Χριστό. Αλλά η Ιουλίττα παραμένει ακλόνητη κι ομολογεί θαρρετά και αμετάκλητα την πίστη της στον Ιησού.
Θυμωμένος ο ηγεμόνας παίρνει στα χέρια του το μικρό Κήρυκο και προσπαθεί να τον προσελκύσει. Ο μικρός όμως έχει αποστρέψει το πρόσωπό του από τον ηγεμόνα κι ατενίζει τη μητέρα του, ενώ τα χείλη του ψελλίζουν: «Χριστέ μου, ελέησε». «ΧΡΙΣΤΟΣ» είναι η λέξη, που έχει μάθει από τη μητέρα του. «ΧΡΙΣΤΟΣ» είναι γραμμένο στην παιδική καρδιά. Αυτόν φωνάζει σε κάθε δύσκολη στιγμή. Κι αυτή η ώρα είναι φοβερή. Σε μία στιγμή φωνάζει: «Εγώ το Χριστό αγαπώ» και δίνει μία κλωτσιά στην κοιλιά του ηγεμόνα. Εκείνος εξαγριωμένος τον ρίχνει με μανία στα μαρμάρινα σκαλοπάτια, κτυπά στο κεφάλι και μένει ο μικρός Κήρυκος νεκρός, ενώ η ψυχή του φτερουγίζει κοντά στο Χριστό.
Η ηρωϊδα μάνα Ιουλίττα παρακολουθεί ευτυχισμένη το μαρτυρικό, αλλά σωτήριο τέλος του παιδιού της.
Ο ηγεμόνας, ταπεινωμένος από την ομολογία ενός νηπίου, διατάζει και βασανίζουν ανηλεώς τη μάνα. Η Ιουλίττα αντιμετωπίζει αλύγιστη τα μαρτύρια, ενώ επαναλαμβάνει ακατάπαυστα: «Είμαι Χριστιανή». Μετά από λίγο το σπαθί του δημίου την αποκεφαλίζει, για να πετάξει η ψυχή της κοντά στο Θεό και να λάβει το στεφάνι του μαρτυρίου.
Τη μάνα Ιουλίττα και το νήπιο Κήρυκο η Εκκλησία μας τιμά σαν Μάρτυρες, στις 15 Ιουλίου.-