19/7 ΟΣ.ΜΑΚΡΙΝΑ, η καλλιπάρθενος.
«Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου και εξ όλης της ισχύος σου... αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Μαρκ. ιβ΄, 30-31) είναι οι προτρεπτικοί λόγοι του Κυρίου μας.
Σ' αυτό το διπολικό άξονα περιστρέφεται ο αγώνας των γνησίων οπαδών του Χριστού. Αυτό το μήνυμα εγκολπώνονται και υλοποιούν οι αγωνιστές της πίστεως, οι σημερινοί οικήτορες του Παραδείσου.
Αυτή την Κυριακή εντολή βιώνει ισόβια και τέλεια και η Οσία ΜΑΚΡΙΝΑ.
Ας γνωρίσουμε, λοιπόν, τις επιδόσεις της, όπως τις αποδίδει η αυθεντική σκιαγράφηση του αδελφού της Γρηγορίου του Νύσσης.
Πρωτότοκη κόρη του Βασιλείου και της Εμμελείας η Μακρίνα, αποτελεί ένα από τα δέκα θεοχαρίτωτα παιδιά τους. Γεννιέται προικισμένη με σωματική ομορφιά, εύστροφο νου, επιδεκτική ψυχή. Δέχεται παιδεία και νουθεσία Κυρίου και αναδεικνύεται ψυχή χαριτωμένη, εξαίσια. Η προσωπική της συμβολή είναι καθοριστική. Η εντρύφησή της στη σοφία Σολομώντα και το Ψαλτήρι καθημερινή της ενασχόληση. Η μύηση στο Αγιογραφικό πνεύμα εδραιωτική για την πίστή της. Η φιλακολουθητική της διάθεση με τη ζωντανή επικοινωνία της με τον Θεό καλλιεργούν τέλεια το περιβόλι της ψυχής της.
Παράλληλα διεκπεραιώνει άριστα και τις οικιακές εργασίες. Η Μακρίνα είναι μια νέα με ολοκληρωμένη προσωπικότητα, θαυμαστή πνευματικότητα, ξέχωρη ομορφιά, οικιακή δεξιοτεχνία, άρτια μόρφωση. Οι εμφανίσεις μνηστήρων πυκνές κι οι προτάσεις δελεαστικές. Οι γονείς της όμως προτιμούν να νυμφεύσουν την κόρη τους με νέο, που διαθέτει χριστιανικές αρχές, υψηλό ήθος, κοινωνική ευαισθησία, σύνεση και σωφροσύνη.
Κι είναι αυτός με τον οποίο τη μνηστεύουν. Οι προοπτικές είναι ευοίωνες, αλλά οι βουλές του Θεού ανεξερεύνητες. Μετά από μικρό χρονικό διάστημα ο μνηστήρας προσέρχεται στον Κύριο. Η θλίψη των γονέων μεγάλη. Ο πόνος της Μακρίνας πολύς. Και η απόφασή της για παρθενική ζωή αμετάκλητη. Οι γονείς σέβονται τον ιερό της πόθο και δεν την ενοχλούν.
Έκτοτε η Μακρίνα καλλιεργείται βαθύτερα, πνευματικότερα. Η ωριμότητα είναι ευδιάκριτη και οι μεταφυσικές αναζητήσεις έκδηλες. Η αφοσίωσή της στον Κύριο ανοίγει πλατείς ορίζοντες δράσεως. Η πολυμελής οικογένειά της, αλλά και οι αναρίθμητοι αδελφοί του Χριστού και οι δικοί της αδελφοί χρειάζονται την παρουσία της. Και η Μακρίνα αυτοπροσφέρεται διακονικά, ανακουφιστικά, δυναμικά. Οι πτωχοί ενισχύονται. Οι θλιμμένοι παρηγορούνται. Οι αδύνατοι στηρίζονται.
Κι όταν ο πατέρας της αναχωρεί για τον Ουρανό η Μακρίνα γίνεται βακτηρία της μητέρας της. Η δυναμική της παρουσία αμβλύνει τη θλίψη, σκορπίζει την παρηγοριά, δίνει τη συμπαράσταση στην πληγωμένη μητρική καρδιά.
Η φροντίδα της επεκτείνεται σ' όλη την οικογένεια. Καλύπτει σωματικές ανάγκες, κατευθύνει αδελφικές ψυχές, αύτοπροσφερεται στο βωμό της αγάπης.
Είναι για όλους η απαράμιλλη παιδαγωγός και χειραγωγός.
Ο Μ. Βασίλειος δέχεται την ευεργετική της επίδραση, τη συνετή της επιρροή. Στις παροτρύνσεις της Μακρίνας, στις σοφές συμβουλές της, στις θεοκεντρικές κατευθύνσεις της, οφείλει την ιερατική του σταδιοδρόμηση.
Η διορατικότητα της θεοσεβούς κόρης διαβλέπει την εύσημη προσφορά του Βασιλείου στο χώρο της Στρατευόμενης Εκκλησίας, σαν ηγετική μορφή.
Αλλά και ο δεύτερος αδελφός, Ναυκράτιος, υποβοηθείται στη Μοναχική του κλήση και επιλογή. Αναδεικνύεται ένας ταπεινός, συνειδητός, φιλεύσπλαχνος και καλοκάγαθος Μοναχός. Η πρόωρη κι απροσδόκητη εκδημία του συγκλονίζει σφοδρά τη μητέρα του. Η Μακρίνα και πάλι τη στηρίζει στοργικά, συνετά, σημαντικά και αποτελεσματικά. Η νέα δοκιμασία την προσκολλά στον Κύριο.
Η Μακρίνα κυρίαρχη των αισθημάτων της, εδραία στην αφιερωτική της απόφαση, προτείνει στη μητέρα της ν' αποσυρθούν σε κτήμα τους στον Πόντο. Εκεί συγκροτείται Αδελφότητα από ευσεβείς γυναίκες, αφιερωμένες στη λατρεία του Θεού.
Η θερμότητα της πίστεως, η φιλαδελφία, η ισχυρή θέληση και η ταπεινοφροσύνη την αναδεικνύουν άριστη χειραγωγό.
Στο Ησυχαστήριο καταφεύγουν οι θλιμμένοι για παρηγοριά, οι δοκιμαζόμενοι για ενίσχυση, οι φτωχοί για βοήθεια, οι πεινασμένοι για τροφή, οι γυμνοί για ρούχα. Όλοι προστρέχουν με εμπιστοσύνη κι αναχωρούν με ευχαρίστηση.
Συμπαραστάτης στο θεάρεστο έργο κι ο μικρότερος γιος της οικογένειας, Πέτρος. Γαλουχημένος από τη Μακρίνα με τα νάματα της πίστεως αναδεικνύεται ένθερμος ακόλουθος του Χριστού, σπλάχνα οικτιρμών για τον πλησίον, ο μελλοντικός Επίσκοπος Σεβάστειας.
Μπροστά στην πρωτότοκη Μακρίνα και στον στερνότοκο Πέτρο, μετά από αρκετά χρόνια, παραδίδει την ψυχή της η ηρωίδα μητέρα Εμμέλεια και δίνει την ευλογία της.
Η Μακρίνα και πάλι παίζει τον παρηγορητικό της ρόλο. Ζει την Αιωνιότητα και προσδοκεί τη μεγάλη συνάντηση με τον Θεό και τους δικούς της.
Αλλά και η μετέπειτα πρόωρη εκδημία του Μ. Βασιλείου τη βρίσκει όρθια με ακράδαντη την πίστη στον Θεό και δηλωτική τη χαρά για την Αγιότητα των μελών της οικογενείας της.
Συνεχίζει τους ασκητικούς της αγώνες με αμείωτη ένταση. Η θέωση είναι ο στόχος της κι αυτόν επιδιώκει.
Εννέα μήνες αργότερα βρίσκεται στην επιθανάτια κλίνη. Εκεί τη συναντά ο αδελφός της Γρηγόριος, Επίσκοπος Νύσσης, μετά από Σύνοδο στην Αντιόχεια. Η χαρά της είναι έκδηλη και η συζήτηση, παρ' όλη την εμπύρετη κατάστασή της, ψυχωφελέστατη. Με το νου διαυγέστατο, φιλοσοφεί και εμβαθύνει σε θέματα μεταφυσικά. Η ψυχή διατηρεί το σφρίγος της, κεκαθαρμένη, λουσμένη στο Φως του Παναγίου Πνεύματος, ενώ το σώμα καταναλίσκεται στη δοκιμασία του πυρετού. Η επικοινωνία με τον Ουρανό συνεχίζεται αδιάπτωτα και κορυφώνεται με μια δοξολογική, ικετευτική προσευχή, που ψελλίζει.
Και η σφράγισή της με το αήττητο όπλο του Σταυρού είναι η τελευταία κινητική της εκδήλωση, πριν παραδώσει το πνεύμα στον στεφοδότη Κύριο.
Ο Γρηγόριος, η Αδελφότητα σύσσωμη, θρηνούν τη φιλόστοργη αδελφή και μητέρα, την άριστη χειραγωγό, την ακούραστη εργάτρια του καλού.
Ο λαός περίλυπος συνοδεύει το ιερό της λείψανο, που ενταφιάζεται κοντά στης μητέρας της. Η θαυματουργική της Χάρη εκδηλώνεται αφειδώλευτα. Η παρρησία της στον Κύριο είναι δεδομένη.
19 Ιουλίου! Μία ακόμη Οσία προστίθεται στον οσιακό Χορό.-